مجله دانشگاه علوم پزشکی ارتش جمهوری اسلامی ایران (annals of military and health sciences research)
سال:1386 | دوره:5 | شماره:4 (مسلسل 20) |تعداد مقالات:21

سابقه و هدف: تعداد کثیری از مطالعات تحقیقاتی، شیوع کمردرد در خلبانان هلیکوپتری را نشان می دهد. اما تعداد کمی مطالعه مشکلات عضلانی اسکلتی را در خلبانان هلیکوپتری و هواپیمایی با یکدیگر مقایسه نموده است. لذا هدف از این مطالعه، مقایسه میزان شیوع مشکلات عضلانی اسکلتی بین دو گروه خلبانان هلیکوپتری و هواپیمایی می باشد.مواد و روشها: در این مطالعه تحلیلی از پرسشنامه استاندارد نوردیک استفاده گردید و تعداد 256 خلبان هلیکوپتری و هواپیمایی پرسشنامه مذکور را کامل نمودند، در این مطالعه آنالیتیکال، برای مقایسه متغیرهای کیفی از تست مجذور کای (x2) و تست دقیق فیشرو برای مقایسه متغیرهای کمی از تستهای پارامتریک با انتشار نرمال استفاده گردید. از Odds Ratio (%95 OR) و Cl برای مقایسه نسبتهای ریسک استفاده شده است.یافته ها: میانگین ساعات پرواز در خلبانان هلیکوپتر 12.6±10 و در خلبانان هواپیما 54.5±12 ساعت بود. میزان کمردرد ایجاد شده بعد از پرواز در هوا، در گروه شایع و در خلبانان هلیکوپتری حدود 42 درصد و در خلبانان هواپیما حدود 40 درصد می باشد. شکایتهای عضلانی اسکلتی در دیگر بخشهای سیستم عضلانی اسکلتی خلبانان هلیکوپتری و هواپیمایی به ترتیب عبارتند از: 35% و 37% در قسمت فوقانی پشت، 33% و 30% در ناحیه گردن، 32% و 30% در ناحیه شانه و بازوها، 25.4% و 32.8% در ناحیه زانو و ساق پاها، 25% و 23% در ناحیه ران ها و لگن، 18% و 30% در ناحیه مچ پا و کف پا می باشد. (تمامی نتایج با P-Value>0.005 می باشد. Odds ratio (OR) برای مقایسه ارزیابی خطر بین خلبانان هلیکوپتر و هواپیما در هیچ قسمت از سیستم عضلانی اسکلتی در زمان بعد از پرواز معنی دار نبودند. اما (OR) در مورد تاثیر مشکلات عضلانی اسکلتی بر فعالیتهای روزانه در طی یکسال گذشته در قسمتهای مختلف سیستم عضلانی- اسکلتی در ناحیه کمر (1.4-26.8 :(%9 5Cl 6.2، در ناحیه قسمت فوقانی پشت 8.4 (%95 Cl: 1.1-63) و در ناحیه گردن 9.6 (%95 Cl: 1.2-72) بودند.نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که، میزان کمردرد بعد از پرواز در هر دو گروه شایع می باشد. ولی اختلال در فعالیتهای روزانه در طی یکسال گذشته بدلیل مشکلات عضلانی- اسکلتی در خلبانان هلیکوپتری معنی دار می باشد. این مطالعه می تواند، بیانگر این باشد که وضعیت بدن در زمان پرواز در خلبانان هر دو گروه بیشتر از ارتعاش ایجاد شده توسط وسیله پرنده در ایجاد مشکلات عضلانی- اسکلتی موثر می باشد. لذا طراحی ارکونومیک کابین خلبان در هر دو گروه از مهمترین عوامل در کاهش مشکلات عضلانی- اسکلتی می باشد.

سابقه و هدف: زخم پپتیک و عوارض آن همچنان بعنوان یکی از شایعترین و پرهزینه ترین بیماریهای انسان باقی مانده است و شیوع آن در طول زندگی هر فرد 10% تخمین زده می شود. با همه تلاشهای انجام شده، بعلت افزایش شیوع عفونت با هلیکو باکتر پیلوری، مصرف سیگار، مصرف روز افزون داروهای ضد التهابی غیراستروئیدی و اخیرا کراک، باوجود کاهش عملهای الکتیو و اورژانس انجام شده بعلت عوارض این بیماری حتی بنظر میرسد شیوع این بیماری افزایش پیدا کرده است. با توجه به افزایش مصرف عوامل محرک و از جمله کراک، در این مطالعه سعی داریم بیماران مراجعه نموده با پرفوراسیون زخم پپتیک را بر اساس وجود یا عدم وجود سابقه مصرف کراک با یکدیگر مقایسه نماییم.مواد و روشها: در این مطالعه که بطریق Cross Sectional انجام شده، بیماران مراجعه نموده با پرفوراسیون زخم پپتیک بیمارستان امام حسین تهران طی سالهای 86-85 بر اساس وجود یا عدم وجود سابقه مصرف کراک در دو گروه قرار گرفته و از نظر شواهد قبل، حین و بعد از عمل با یکدیگر مقایسه شده اند.یافته ها: سن افراد بررسی شده 75-14 سال و متوسط آن 41 سال بوده است که متوسط سن افراد با سابقه مصرف 24.19 و در افراد بدون سابقه مصرف آن 50.03 بود. هوای آزاد زیر دیافراگم در 47.6% افراد با سابقه مصرف و در 76.9% افراد بدون این سابقه وجود داشته و متوسط لکوسیتوز خون در افراد با سابقه مثبت مصرف 11.500 و در افراد بدون آن 14.962 بوده که تفاوتهای فوق از نظر آماری معنی دار هستند، محل پرفوراسیون در افراد با سابقه مصرف کراک بیشتر پره پیلوریک یا پیلوریک و در بقیه بیشتر معده و دئودنوم بوده و میزان آلودگی حفره پریتوئن در افراد با سابقه مصرف شدیدتر بوده است.نتیجه گیری: از بررسی فوق نتیجه میگیریم که سن افراد دارای سابقه مصرف کراک پایین تر بوده و با توجه به شیوع کمتر هوای آزاد زیر دیافراگم ولکوسیتوز در آنها علی رغم آلودگی شدیدتر حفره پریتوئن، دقت بیشتر در بررسی آنها برای کاهش عوارض و مرگ و میر این بیماری لازم است.

سابقه و هدف: هدف این مطالعه بررسی ارتباط بین اختلال عملکرد سیستولیک بطن چپ و زمان انفارکتوس حاد میوکارد در بیماران بستری در بیمارستان بعثت (نیروی هوایی) در سال 1383 بود.مواد و روشها: این مطالعه تحلیلی و آینده نگر، بر روی 100 بیمار دچار AMI که طی نیمه دوم سال 1383 در بخش CCU بیمارستان بعثت تهران بستری گردیدند، انجام گردید. معیارهای حذف بیمار از مطالعه شامل مرگ بیمار در 72 ساعت اول بعد از AMI، به خاطر نداشتن دقیق زمان انفارکتوس و عدم مشاهده واضح تغییرات قلبی در اکوکاردیوگرافی بود.یافته ها: در این مطالعه 77% از افراد، مذکر و 23% مونث بودند. میانگین سنی بیماران مورد مطالعه در این تحقیق 57.04±10.1 سال بود. در کل 78 نفر از افراد، ریسک فاکتور سن را داشتند. زمان وقوع MI در 47% از 6 صبح تا 5:59 دقیقه بعدازظهر و در 53% از 6 بعدازظهر تا 5:59 دقیقه صبح بود. نتایج نشان می دادند بین زمان وقوع AMI و وجود یا عدم وجود LVSD در اکوکاردیوگرافی ارتباط آماری معنی داری وجود داشت (P<0.004). بین شدت LVSD و زمان وقوع MI نیز ارتباط آماری معنی داری وجود داشت (P<0.019).فراوانی ریسک فاکتورهای مربوطه بدین شرح بود؛ 47% هیپرتانسیون، 42% هیپرلیپیدمی، 53% مصرف سیگار، 30% دیابت ملیتوس و 40% سابقه فامیلی مثبت بیماری آترواسکلروتیک داشتند. بابرسی نتایج اکوکاردیوگرافی مشخص گردید که 65% از افراد، دارای EF کمتر از 55% هستند که بر اساس تعاریف موجود همان LVSD می باشد، 20 % دارای LVSD شدید، 30.8% دچار نوع متوسط و 49.2% مبتلا به نوع خفیف آن بودند.بحث و نتیجه گیری: نتایج نشان می داد بین زمان وقوع AMI و وجود یا عدم وجود LVSD رابطه وجود دارد به نحوی که بیمارانی که طی 6 بعدازظهر تا 5:59 دقیقه صبح دچار MI شده بودند بیشتر مبتلا به LVSD بودند و این بیماران بیشتر به نوع خفیفی و شدید LVSD دچار شده بودند؛ در حالی که در گروه 6 صبح تا 6 بعدازظهر بیشتر نوع متوسط دیده می شد.

سابقه و هدف: عفونتهای ادراری کسب شده از بیمارستان شابع ترین عفونت بیمارستانی است که باعث افزایش مرگ و میر شده و هزینه های بالایی را به بیمار تحمیل میکند. در این مطالعه اثر فاکتورهای مختلف سن، جنس، وضعیت تاهل، استفاده از سوند، مدت زمان استفاده از سوند، سابقه عفونت دستگاه ادراری (UTI) قبلی، مصرف سیگار، سابقه انسداد دستگاه ادراری و دستکاری مجاری ادرار در ایجاد عفونت مورد بررسی قرار گرفت.مواد و روشها: این مطالعه آینده نگر و توصیفی تحلیلی می باشد و کلیه بیمارانی که در بخش مراقبتهای ویژه (ICU) بیمارستان 501 در طول 4 ماه بستری بوده اند، از نظر ابتلا به عفونت ادراری کسب شده از بیمارستان مورد بررسی قرار گرفتند. برای بیماران مذکور پرسشنامه تهیه گردید و نمونه ادرار این بیماران در روزهای اول، سوم و هفتم پس از بستری جهت بررسی از نظر ابتلا به عفونت ادراری ارزیابی گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و انجام آزمونهای کای دو مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: در این مطالعه 88 بیمار مورد بررسی قرار گرفت و از این میان 46.6 درصد مرد و 53.4 درصد زن با میانگین سنی 64 سال بودند. نسبت افراد متاهل به مجرد 89.8 به 10.2 درصد و نسبت افراد مبتلا به دیابت به غیر مبتلا 30.7 به 69.3 درصد و نسبت افرادی که از سوند استفاده کردند 79.5 به 20.5 درصد گزارش شد. 26.1 درصد سابقه عفونت ادراری قبلی، 9.1 درصد سابقه انسداد دستگاه ادراری و 4 درصد سابقه دستکاری مجاری ادراری و 10 درصد سابقه مصرف سیگار داشتند. میانگین روزهای استفاده از سوند 12 روز بوده است. بین عفونت ادراری، وجود سوند، سابقه عفونت ادراری قبلی، دیابت، جنسیت، مدت زمان بستری و مدت زمان استفاده از سوند و سن رابطه معنی داری برقرار بود (P<0.05). شایع ترین پاتوژن کاندیدا 66.7 درصد و اشرشیاکولی 33.3 درصد گزارش شد. بین UTI و مصرف سیگار، وجود سنگ ادراری، دستکاری مجاری ادراری، وضعیت تاهل رابطه معنی داری دیده نشد (P>0.05).نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که شیوع عفونت ادراری بیمارستانی با فاکتورهای وجود سوند، مدت زمان استفاده از سوند، سن، جنس، دیابت، مدت زمان بستری و عفونت ادراری قبلی ارتباط مستقیم وجود دارد.

سابقه و هدف: اختلال افسردگی یکی از جنبه های مهم در بیماران اسکیزوفرنی می باشد و هدف از این مطالعه بررسی میزان فراوانی اختلال افسردگی در بیماران اسکیزوفرنی می باشد.مواد و روشها: در یک مطالعه توصیفی مقطعی، 243 بیمار با تشخیص اسکیزوفرنی مراجعه کننده به درمانگاه اعصاب و روان بیمارستان 506 ارتش شهر تهران طی سالهای تابستان 1384 تا تابستان 1386، مورد بررسی قرار گرفتند. مصاحبه بالینی با بیماران جهت تشخیص اختلال افسردگی و کسب اطلاعات در مورد جنس، سن، وضعیت تاهل، مدرک تحصیلی، وضعیت اشتغال، الگوی سیر بیماری، نوع و مدت داروهای مصرفی و تعداد بستری بیماران اسکیزوفرنی در بیمارستان روانپزشکی صورت گرفت، و بوسیله آزمون افسردگی یک همه بیماران اسکیزوفرنی مورد ارزشیابی قرار گرفتند. سپس بوسیله نرم افزار SPSS اطلاعات بدست آمده مورد آنالیز قرار گرفته؛ و با آزمون ANOVA برای بررسی معنی دار بودن درجات اختلال افسردگی در بیماران اسکیزوفرنی استفاده شد. مقدار عدد P کمتر از 0.05 معنی دار در نظر گرفته شد.یافته ها: 41.2% بیماران اسکیزوفرنی زن و 58.8% بیماران اسکیزوفرنی مرد بودند. 44.4% بیماران اسکیزوفرنی در گروه سنی 17<سن<28 و 37.0% بیماران اسکیزوفرنی گروه سنی 27<سن<38 بودند. 11.5% بیماران اسکیزوفرنی گروه سنی 37<سن<48 و 4.1% بیماران اسکیزوفرنی گروه سنی 47<سن<58 بودند. 2.9% بیماران اسکیزوفرنی گروه سنی 57<سن<68 بودند. 17.3 بیماران اسکیزوفرنی در فاز Acute بودند. 30.5% بیماران اسکیزوفرنی در فاز Partial remisson بودند. 52.3% بیماران اسکیزوفرنی در فاز Remission بودند. 39.9% بیماران اسکیزوفرنی دارای اختلال افسردگی اساسی بودند.بحث و نتیجه گیری: میزان فراوانی اختلال افسردگی در بیماران اسکیزوفرنی تحت درمان 39.9% بود که این میزان در جنس زن، افراد مجرد، مطلقه، بیکار و افراد بیسواد بالا بود. همچنین میزان اختلال افسردگی در افراد اسکیزوفرنی در فاز حاد بیماری بالا و در فاز فروکش کامل پایین بود.

سابقه و هدف: طی هشت سال دفاع مقدس در کشور ما تعداد فراوانی از مجروحین از ناحیه اندام آسیب دیدند. نتایج مطالعات در اکثر جنگها نشان می دهد که آسیب به اندام بیشترین درصد فراوانی را نسبت به انواع دیگر آسیب دارد و دلیل عمده انجام اقدامات جراحی بوده است. داشتن اطلاعات کافی از انواع آسیب های وارده به خصوص انواع شکستگی و موقعیت آناتومیک آنها زمینه اجرای اقدامات جراحی مناسب را فراهم می کند؛ لذا در این مطالعه یافته های رادیوگرافیک ترومای اندام مجروحین جنگی و فراوانی آنها بررسی گردیده است.مواد و روشها: حدود 4000 مورد رادیوگرافی بایگانی شده مربوط به مجروحین جنگی اعزامی به بیمارستان شهید مصطفی خمینی مطالعه و 1010 مورد مربوط به آسیب اندام جدا گردید، سپس کلیه کلیشه ها رویت شد، یافته های مربوط به هر کلیشه در پرسشنامه آماده شده وارد گردید و پس از آنالیز آماری کلیه یافته های استخراج شده با نرم افزار SPSS نسخه 10 انجام شد.یافته ها: نتایج حاکی از آن میباشد که اندام تحتانی سه برابر بیشتر از اندام فوقانی آسیب دیده بود. شکستگی فراوانترین نوع آسیب بود (72.8%). استخوان تیبیا فراوانترین استخوان آسیب دیده بود (278، 23%)، شکستگی comminuted فراوانترین نوع شکستگی بود (375، 39.1%) و آمپوتاسیون در 7.2 درصد افراد انجام شده بود.نتیجه گیری: در مطالعه ما آسیب به اندام ها در طی جنگ بیشترین فراوانی را در کل آسیب های فیزیکی داشته که با نتایج ارایه شده از سایر کشورها مشابهت دارد. این موضوع نشانگر اهمیت کسب مهارت پزشکان در درمان ترومای اندام ها می باشد تا بتوان میزان معلولیت مجروحین جنگی را به حداقل امکان رساند.

سابقه و هدف: در طی سالهای گذشته، شیوع انواع مختلف بیماری استئودیستروفی کلیوی در بیماران دیالیزی به طور قابل توجهی تغییر کرده است. در چند سال اخیر بیماری استخوانی آدینامیک در جمعیت بیماران دیالیزی تبدیل به شایعترین ضایعات شده، هر چند که تا یک دهه پیش، بیشتر بیماران دارای هایپرتیروئیدی ثانویه بوده اند.مواد و روشها: در این مطالعه توصیفی گذشته نگر، شیوع بیماری استخوانی آدینامیک در بیماران دیالیزی (با مدت دیالیز بیش از 3 ماه)، با توجه به میانگین شاخصهای آزمایشگاهی ارزیابی و اطلاعات بالینی بیماران در لحظه گرفتن نمونه خون وارد مطالعه گردیده است.یافته ها: بیماری استخوانی آدینامیک در بیشتر بیماران دارای بیماری استخوانی کلیوی (44%) مشخص گردید در حالیکه هایپر تیروئیدی ثانویه فقط در 15% بیماران یافت شد. در این مطالعه بین گروههای مختلف از نظر سنی، جنسیتی و مقدار هموگلوبین و آلبومین تفاوت معنی داری وجود نداشت. بیماران با بیماری استخوانی آدینامیک دارای مقدار بالاتر کلسیم و فسفر با تفاوت معنی داری نسبت به دیگر انواع بیماریها بودند و بیماران با هایپر تیروئیدی ثانویه نیز دارای مقدار بالاتر آلکالن فسفاتاز با تفاوت معنی داری نسبت به دیگران بودند.نتیجه گیری: بیماری استخوانی آدینامیک در جمعیت استئودیستروفی کلیوی بیماران دیالیزی ایران شایعترین است.

سابقه و هدف: یکی از مشکلات بزرگ بیماران ضایعه نخاعی، آسیب مهارتهای عملکردی آنان می باشد و تلاش در جهت رسیدن به استقلال در آن تا حد امکان، برای این بیماران بعنوان مهمترین مساله در نظر گرفته می شود. آزمون مهارتهای مراقبت از خود (PASS) از سه بخش فعالیتهای روزمره زندگی (A.D.L)، کاربرد ابزار در فعالیتهای روزمره زندگی (I.A.D.L) و تحرک عملکردی در زندگی روزمره (Mobility) تشکیل شده است با توجه به این که روایی و پایایی آزمون مزبور تنها در طیف بسیار محدودی از بیماران مورد مطالعه قرار گرفته و تا کنون درباره بیماران ضایعه نخاعی مطلب مستندی ارایه نشده بود لذا تصمیم گرفته شد روایی و پایایی این آزمون در بیماران ضایعه نخاعی بررسی گردد.مواد و روشها: بعد از ترجمه آزمون PASS جهت تعیین روایی، آزمون به همراه پرسشنامه تدوین شده در اختیار 5 نفر کارشناس که همگی عضو هیات علمی کاردرمانی بودند قرار گرفت و جهت تعیین پایایی نیز از مراکز توانبخشی 5 منطقه جغرافیایی شهر تهران به تعداد 20 نفر ضایعه نخاعی پاراپلژی (سطح T4-L5 نخاعی) در رده های سنی 25 سال تا 60 سال بطور تصادفی انتخاب گردید و آزمون مورد نظر با استفاده از دستورالعمل PASS در دو مرحله از نظر استقلال، ایمنی و نتیجه بررسی گردید.یافته ها: توافق میان نظر کارشناسان در خصوص روایی آزمون PASS از نظر استقلال (χ2(4)= 6.73)، ایمنی (χ2(4)= 4.41) و نتیجه (χ2(4)= 2.21) با اطمینان بیش از 95% وجود داشت. همچنین همبستگی آزمون- باز آزمون تست مهارتهای مراقبت از خود (PASS) از نظر استقلال با ضریب همبستگی r=0.99، ایمنی با ضریب همبستگی r=0.96 و نتیجه با ضریب همبستگی r=0.98 معنی دار بود که نشان دهنده پایایی بالای این آزمون است.نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان می دهد که این آزمون از پایایی و روایی بالایی برخودار است. این یافته ها از این نظر قابل انتظار بود که در بیماران ضایعه نخاعی آزمون عملکردی چندان تغییری نداشته و ماده های آزمون متناسب با اهداف درمانی بودند و آشنایی کافی آزمودنیها با مهارتهای مربوطه و مرحله بندی در نمره دهی استاندارد آزمون نیز نشان دهنده پایایی و روایی قابل قبول آزمون بودند و این فرم ارزیابی می تواند بعنوان ابزاری مناسب در اختیار متخصصان قرار بگیرد.

سابقه و هدف: از آنجا که امروزه اکثر پارگی های لیگامان صلیبی قدامی (ACL) بازسازی می شوند، انتظار بازگشت سریعتر به فعالیت های طبیعی و کاهش عوارض احتمالی افزایش یافته است و متعاقبا شناسایی عوامل موثر در نتایج عمل برای انتخاب صحیح بیماران ارزشمند است. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر عوامل دموگرافیک بیماران بر نتایج درمانی عمل بازسازی ACL است.مواد و روشها: در این مطالعه که به صورت تصادفی بالینی انجام شد، نتایج بالینی 187 بیماری را که با دو روش تاندون پاتلا و تاندونهای عضله همسترینگ داخلی تحت عمل بازسازی ACL قرار گرفته بودند، به تفکیک این دو روش از نظر قد، وزن، BMI، جنس و سن، با توجه به سابقه قبلی، آزمونهای پایداری، آرترومتر KT 1000 زانو، معیارهای Lysholm و IKDC و نیز MRI بررسی و مقایسه کرده ایم. اکثر بیماران در بازه های زمانی 6 ماهه (92%) و 3 ساله (84%) پس از بازسازی آرتروسکوپیک، پیگیری و بررسی مجدد شدند.یافته ها: تفاوت آماری معنی داری در بین دو گروه تحت درمان با این دو روش و با در نظر گرفتن عوامل دموگرافیک، قبل از آغاز مطالعه، دیده نشد. بالا بودن مقادیر BMI از عوامل موثر در نتایج نامطلوب عمل بود ولی جنس مرد و زن نتایج درمانی یکسانی داشتند. اگر چه نتایج جراحی در سنین بالا رضایت بخش بود ولی عوارض بیشتری در گروه تحت درمان با تاندون پاتلا مشاهده شد.نتیجه گیری: چاقی در هر دو روش جراحی باعث ایجاد عوارض بیشتر و نتایج نامطلوبتری بود. جنسیت عامل موثری در نتایج محسوب نشده و نتایج حاصل از بازسازی در هر دو جنس به یک اندازه رضایت بخش بود. نتایج درمانی در سنین بالاتر از 40 سال دلیل خوبی برای بازسازی ACL در این سنین می باشد ولی در روش تاندون پاتلا در سنین بالا عوارض ناشی از عمل بیشتر بوده که این مساله می تواند جراح را به استفاده از تاندونهای عضله همسترینگ داخلی سوق دهد.

سابقه و هدف: خودزنی اقدامی است که در زمینه سایر اختلالات و بیماریهای روانی صورت می گیرد. مطالعات نشان می دهد که حدود 4 درصد بیماران در بیمارستانهای روانی سابقه بریدن نسوج خود را دارند. این مطالعه به هدف تعیین فراوانی علل و فاکتورهای خطر خودزنی در بیماران مراجعه کننده به بیمارستان 506 ارتش تهران در سال 1384 انجام شد.مواد و روشها: این مطالعه توصیفی مجموعه موارد بر روی 150 نفر از پرسنل بیمار بستری و مراجع سرپایی نظامی خودزنی کرده که به بیمارستان 506 ارتش در سال 1384 مراجعه می کرده اند؛ صورت گرفت. این بیماران پس از معاینه توسط روانپزشکان بیمارستان و تایید آسیب از نظر رد خودکشی و تمارض به عنوان نمونه وارد طرح شده و پرسشنامه طرح بصورت مصاحبه از ایشان پرسیده و تکمیل گردید.یافته ها: بیشتر بیماران خودزن، مبتلا به اختلال شخصیتی مرزی (74%) و سپس اختلال شخصیتی ضد اجتماعی (8%) هستند. میانگین مدت خدمت طی شده بیماران خودزن در این مطالعه 11.31±4 ماه بود و بیشتر بیماران در اندام فوقانی خود، اقدام به خودزنی نموده بودند (93.3%). بیشتر بیماران خودزن دارای علایم خودزنی قبلی (85.1%) بودند و میانگین تعداد خود زنی های قبلی حدود 9 بار و بیماران دارای سابقه 2 بار خودزنی از بیشترین فراوانی برخوردار بودند. میانگین عمق جراحت 9.8±18.4 میلیمتر، طول جراحت 91.2±183 میلیمتر، و تعداد جراحت 17.16±32.46 عدد می باشد.نتیجه گیری: بیشتر این بیماران دارای سابقه خودزنی بودند و از نظر احتمال انجام خودزنی قابل پیش بینی می باشند.

سابقه و هدف: بیماران دیالیزی معمولا در تولید آنتی بادی حفاظتی بر علیه آنتی ژن سطحی ویروس هپاتیت ب بعد از واکسیناسیون ناتوان هستند. هدف از این مطالعه، ارزیابی اثر و کارایی GM-CSF همراه با واکسن هپاتیت ب در بیماران دارای نارسایی مزمن کلیه می باشد.مواد و روشها: 41 بیمار با نارسایی مزمن کلیه تحت دیالیز در دو گروه دریافت کننده واکسن هپاتیت ب در ماههای 1، 2 و 6 (گروه اول: 19 نفر) یا دریافت کننده GM-CSF همراه با واکسیناسیون (گروه ب: 22 نفر) قرار گرفتند. تمام بیماران فاقد HBsAg، anti-HCV و (HIV) serology بودند. با کمک ELIZA تیتر آنتی بادی بر علیه آنتی ژن سطحی ویروس هپاتیت (HBsAb) در ماههای 1 و 7 بعد از اولین واکسن اندازه گیری شد.یافته ها: در گروه مورد و شاهد به ترتیب مقدار آنتی بادی ضد آنتی ژن سطحی هپاتیت در ماه اول پس از دریافت اولین دوز واکسن 41.8 و 24.8 بود (P=0.05) که افراد دارای تیتر آنتی بادی بیشتر از 10 میلی متر واحد در سی سی (پاسخ ایمنی مناسب) نیز به ترتیب 72.7% و 42.1% بود (P=0.047) که پاسخ ایمنی در ماه اول در گروه مورد بیشتر از گروه شاهد بود. در ارزیابی هفت ماه بعد از دریافت دوز اول واکسن در گروه مورد و شاهد به ترتیب مقدار آنتی بادی ضد آنتی ژن سطحی هپاتیت 41.8 و 24.8 بود (P=0.13) که افراد دارای تیتر آنتی بادی بیشتر از 10 میلی متر واحد در سی سی (پاسخ ایمنی مناسب) نیز به ترتیب 72.7% و 63.2% بود (P=0.374) که پاسخ ایمنی در ماه هفتم در گروه مورد و شاهد تفاوت معنی داری وجود نداشت.نتیجه گیری: مطالعه ما نشان داد که تزریق GM-CSF باعث بهبود پاسخ به واکسن هپاتیت شود.

سابقه و هدف: انزال زودرس یکی از مشکلات شایع در کلیه جوامع و از جمله در کشور ما میباشد و شایعترین اختلال جنسی حدود %35-40 در مردان ویژه در سن زیر 40 سال می باشد. به نظر می رسد که تمام مردان در طول زندگی جنسی خود دفعاتی از انزال زودس را تجربه کرده باشند. لذا این پدیده مساله بسیار شایعی محسوب میگردد. داروهای بازدارنده های انتخابی باز جذب سروتونین در درمان انزال زودرس و مخصوصا بیمارانی که روان درمانی در آنان موفق نبوده یا متعاقب درمان عود داشته اند یا همسر بیمار در پیگیری درمان همکاری لازم را نداشته است مورد استفاده و ارزیابی قرار گرفته اند. در این مطالعه کارآزمایی بالینی اثرات درمانی فلوکستین و سیتالوپرام در این بیماری مقایسه گردیده اند.مواد و روشها: در این مطالعه ما مقایسه اثر فوکستین و سیتالوپرام را در 77 بیمار مبتلا به انزال زودرس مورد ارزیابی قرار دادیم. بیماران به دو گروه تقسیم شدند: گروه تحت درمان با فلوکستین به صورت 40 میلی گرم (دو کپسول) روزانه (گروه 1، (n=43 و گروه تحت درمان با سیتالوپرام 40 میلی گرم (دو قرص) روزانه (گروه 2، (n=34. شرایط ورود به مطالعه سن 60-18 سال، حداقل یک بار نزدیکی در هفته و شرایط خروج از مطالعه اختلال ارکشن، عفونت ادراری تناسلی، اختلال سیستمیک یا نورولوژیک، اختلال شدید روانی، استفاده از الکل، مواد مخدر، دارو بودند.یافته ها: زمان تاخیر انزال در بیماران قبل از شروع درمان (در سه نوبت نزدیکی) و همچنین بعد از شروع درمان توسط بیمار دقیقا اندازه گیری و پس از گزارش وی ثبت گردید. در گروه تحت درمان با فلوکستین متوسط تاخیر انزال از دخول به واژن 58.26 ثانیه قبل از درمان به 7.77 دقیقه در هفته چهارم رسید. متوسط زمان انزال از دخول به واژن در گروه تحت درمان با سیتالوپرام 51.76 ثانیه قبل از درمان به 6.73 دقیقه در هفته چهارم رسید.نتیجه گیری: با توجه به یافته های این پژوهش تفاوت بین میزان تاثیر فلوکستین و سیتالوپرام در درمان انزال زودرس از نظر آماری ناچیز بود (P>0.05) و همچنین در بیمارانی که اختلالات اضطرابی همراه داشتند این دو دارو تفاوت چندانی در درمان نداشتند.

سابقه و هدف: سربازان یک جمعیت سالم می باشند که در معرض خطر بیماریهای منتقله جنسی می باشند. هدف از این مطالعه بررسی ارتباط رفتارهای مخاطره آمیز با طول مدت خدمتی می باشد.مواد و روشها: در این مطالعه مقطعی که در سربازان خدمتی سال 1385 در تهران انجام شد، تعداد 1000 نفر از سربازان بصورت تصادفی ساده انتخاب شدند. اطلاعات دموگرافیک شامل سن، سطح سواد، شغل قبل از خدمت، اعتیاد، مصرف سیگار، خالکوبی و تماس جنسی بود که اطلاعات با برنامه SPSS13 و با تست T-Test و Chi-squre مورد آنالیز قرار گرفت.یافته ها: سربازان همگی مرد با سن 21.5±1.8 سال بودند. مدت خدمت در 92 نفر (10.2%) کمتر از یک سال و 18 نفر (2.0%) بیشتر از دو سال و مابقی 1-2 سال خدمت کرده بودند. در سربازان بیشتر از دو سال خدمت در حدود 14 نفر (76%) از مسواک مشترک، 11 نفر (61.1%) مصرف سیگار، 6 نفر (33.3%) استعمال مواد مخدر و 5 نفر (29.4%) سابقه تماس جنسی داشتند که بیشتر این موارد با اضافه مدت خدمت ارتباط مستقیم داشت و افزایش مدت خدمت، با افزایش این گونه رفتارهای تهدید کننده سلامتی همراه بود.نتیجه گیری: در سربازان با خدمت بیشتر از دو سال رفتارهای پرخطر زیادتر بود، لذا آموزش بیشتر بهداشت برای آنها توصیه می شود.

سابقه و هدف: توجه به گرفتاری ها و پیش آمدها و پی آمدها میزان شیوع و بروز دل بهم خوردگی و بالا آوردن پس از سم زدایی فوق سریع با هر روش بیهوشی از اهمیت خاصی برخوردار می باشد و هدف این مطالعه ارزیابی عوارض ذکر شده بالا در مقایسه روش بیهوشی عمومی استنشاقی و روش بیهوشی عمومی وریدی پس از سم زدایی فوق سریع می باشد.مواد و روشها: این مطالعه کارآزمایی بالینی دوسوکور بر روی 100 بیمار که از نظر انجمن بیهوشی آمریکا در کلاس 2 و 1 ریسک هستند و بیماری تهدید کننده حیات مهمی ندارند و تحت عنوان ASAI, II می باشند بررسی شده است که شامل 95 بیمار مرد و 5 بیمار زن با وابستگی 80% به کشیدن و خوردن تریاک و 15% به مصرف هرویین و 5% به مواد دیگر اپیوویدی مانند کراک بودند انجام شده است که این بیماران به دو گروه تصادفی تقسیم شدند. هر دو گروه با مصرف پیش دارو شامل کلونیدین خوراکی 0.4 میلی گرم و کپسول نالتروکسان خوراکی 25 میلی گرم کاندید جهت بیهوشی عمومی شده اند که در هر دو گروه، بیهوشی با تیوپنتال و لوله گذاری با 6 میلی گرم پانکورونیوم ادامه شکل کنندگی عضلانی حین بیهوشی با پانکورونیوم انجام شده و ادامه بیهوشی در گروه اول با هالوتان به میزان 1% و 50% اکسید ازت و 50% اکسیژن و تجویز مرتب نالوکسان حین بیهوشی به مقدار 15 میلی گرم با پمپ تزریقی به مدت 4 ساعت بیهوشی 4 انجام شد. ولی در گروه دوم پس از مصرف پیش داروی فوق، بیهوشی با 6 میلی گرم پانکورونیوم و ادامه شل کنندگی عضلانی با همین دارو و شروع بیهوشی با تنوپنتال انجام شد ولی ادامه بیهوشی برای 4 ساعت به جای هالوتان با ویال پروپوفول 50 سی سی انجام گردید. نظارت و مراقبت اعمال حیاتی با حضور مداوم متخصص بیهوشی و تکنسین بیهوشی با مانیتورهای پیشرفته و پالس اکسیمتری و فشارخون، مداوم کنترل می گردید و بررسی مشکلات 6 ساعت و 12 ساعت بعد از سم زدایی انجام گردید.یافته ها: روش های مصرف مواد مخدر یا شبه مخدر، تابع فرد و شرایط اجتماعی و محیطی است و تعدد و مدت مصرف و یا نوع آن در جسم و روان و مشکلات هنگام بیهوشی و پس از آن میتواند موثر باشند. بنابراین ارزیابی و شرح حال بیماران از اهمیت بالایی برخوردار می باشد. بروز مشکلات ذهنی و عاطفی نیز پس از سم زدایی مهم می باشند. در این مطالعه اکثریت بیماران مشکل عمده ای نداشتند. ورم خفیف حاد ریه حدود 5% و احتباس ادراری که متناسبا درمان شدند. تنها این مطالعه نشان می دهد که در گروه اول که ادامه بیهوشی با هالوتان می باشد گرفتاری تهوع و استفراغ سبک تا متوسط 18% (9 نفر) ولی در گروه دوم تنها 8% (4 نفر) دیده شده است.نتیجه گیری: این مطالعه نشان می دهد که روش بیهوشی با پروپوفول وریدی نسبت به روش بیهوشی استنشاقی با هالوتان به میزان موثری بروز تهوع و استفراغ به دنبال سم زدایی را کاهش می دهد.

سابقه و هدف: بیهوشی نخاعی (Spinal Anesthesia) با عواقب فیزیولوژیک و گاه عوارض ناخواسته ای همراه است. از جمله این تغییرات فیزیولوژیک می توان به افت فشار خون اشاره کرد. اینکه چه میزان کاهش فشار خون را می توان فیزیولوژیک و قابل قبول تلقی کرد مساله ایست که به عوامل متعددی وابسته بوده و تعریف دقیقی برای آن در دسترس نمی باشد. در این مطالعه در نظر داریم اثر پیشگیرانه تزریق وریدی آتروپین قبل از بیهوشی نخاعی را بر کاهش عوارض همودینامیک مورد ارزیابی قرار دهیم.مواد و روشها: تعداد 217 بیمار جوان و سالم بصورت تصادفی در دو گروه قرار گرفتند. تمامی بیماران قبل از شروع بیهوشی، 10 سی سی محلول رینگر لاکتات بازای هر کیلوگرم وزن بدن دریافت کردند. بیماران گروه مورد (114 نفر) قبل از شروع فرایند 10 میکروگرم بازای هر کیلوگرم وزن بدون آتروپین وریدی دریافت داشتند در حالیکه گروه شاهد طی این مطالعه دوسوکور بجای آتروپین، دارونما مصرف کردند.یافته ها: متغیرهای فشار سیستولیک، دیاستولیک و ضربان قلب در گروه شاهد افت شدیدتری نسبت به گروه مورد داشتند. وقوع هیپوتاسیون و ناراحتی در حین بیهوشی نخاعی بحالت نشسته، بمراتب درگروه مورد کمتر بود (46 درصد در گروه شاهد در مقایسه با عدم وجود چنین مشکلاتی در گروه مورد: (P<0.001. هر چند عوارض قلبی- عروقی و عصبی در هیچیک از بیماران گزارش نشد، ولی در گروه شاهد درمان هیپوتانسیون احتیاج به تجویز دارو داشته است.نتیجه گیری: در این مطالعه، پیش درمان با آتروپین وریدی برای بیماران سالم و جوانی که تحت بیهوشی نخاعی در حالت نشسته قرار می گیرند، جهت کاهش عوارض توصیه می گردد.

سابقه و هدف: پیوند کلیه امروزه بهترین درمان نارسایی مزمن کلیه شناخته می شود و مجاری ادراری شایعترین محل عفونت بدنبال پیوند کلیه محسوب می شود. هدف این مطالعه تعیین جنبه های مختلف بالینی و میکروبیولوژیکی عفونت ادراری در بیماران پیوند کلیه است.مواد و روشها: در این مطالعه مقطعی، تظاهرات بالینی بیماران پیوندی مشکوک به عفونت ادراری در بدو پذیرش، سابقه بیماری، زمان پیوند، و نتایج آزمایشگاهی آنان شامل CBC, U/C, U/A جمع آوری و با نرم افزار آماری SPSS نسخه 11.5 مورد آنالیز قرار گرفت.یافته ها: در 122 بیمار مبتلا به UTI، 61 بیمار (50%) با تابلوی تب و لرز و ضعف و بدون علایم ادراری بستری شدند. زمان بین بستری و پیوند بیماران در 19 بیمار (15.6%) یکماه، در 23 بیمار (18.9%) 1 تا 3 ماه، در 19 بیمار (15.6%) 3 تا 6 ماه و در 12 بیمار (9.8%) بین 6 تا 12 ماه بود. 49 بیمار بعد از یکسال مبتلا به UTI شده بودند. در 56 بیمار (45.9%) کشت ادرار منفی و در موارد مثبت Ecoli شایعترین ارگانیسم جدا شده بود (56%).نتیجه گیری: در این مطالعه اغلب موارد UTI در سال اول بعد پیوند و با تظاهرات غیر اختصاصی خود را بروز داده بود. همچنین کشت ادراری در نیمی از موارد منفی بوده است. لذا تشخیص UTI در این بیماران ظن بالینی بالایی را می طلبد.

سابقه و هدف: همراهی عفونتهای فرصت طلب با بیماری HIV منفی و با CD4 کمتر از 300 سلول در میلی متر مکعب شایع می باشد که علت آن تاکنون ناشناخته مانده است. برنامه فعال شده مرگ سلولی یا اختلال تکاملی سلولهای T را در این مورد دخیل می دانند. عفونتهای فرصت طلب در بیماران با نقص ایمنی وابسته به سلول شایع هستند. ما در اینجا موردی از CD4 لنفوسیتوپنی با علت ناشناخته (TCL) را گزارش می کنیم که با عفونتهای متعدد فرصت طلب و بیماری لنفودپرولیفراتیو مراجعه کرده است.معرفی بیمار: بیمار مرد 45 ساله با دیسترس تنفسی و ضایعات منتشر پوسنی با عفونتهای متعدد فرصت طلب و بیماری لنفوپرولیفراتیو بود که بیوپسی ضایعات پوستی و کشت مایع سینوویال حاوی عفونت TB و نمونه های مایع سینوویال عفونت با آسپرژیلوس فومیگاتس را نشان داد شمارش سلولهای سفید خون او 1000 عدد در میلی لیتر با PMW (63%) و لنفوسیت (28%) و CD4 (10.4%) بود. لنفوسیتوپنی مداوم کمتر از 300 عدد در میلی لیتر و عدم وجود شواهدی از عفونت 2، 1 HIV و همچنین 2، 1 HTLV شک به اینکه نقص ایمنی او بعلت CD4 لنفوسیتوپنی با علت ناشناخته (ICL) می باشد را برانگیخت، بیمار با آنتی بیوتیک و داروی ضد قارچ درمان شد و بهبودی بالینی پیدا کرد. یکسال بعد او بعلت پارزی سمت چپ بدن بستری گردید. در MRI بعمل آمده از مغز ایشان یک ضایعه در لوب فرونتال دیده شد. بیوپسی لنف نود ناحیه اینگوئینال لنفوپرولیفراتیو را نشان داد. متاسفانه علی رغم درمان او درگذشت.نتیجه گیری: با توجه به اینکه بیمار فوق معیارهای مرکز کنترل و پیشگیری از بیماریها (CDC) را که شامل CD4 کمتر از 300 سلول در میلی متر مکعب و عدم وجود شواهد 2، 1 HIV، 2، 1 HTLV می باشد را داراست می توان آن را جزء بیماری LCL برشمرد.