علوم پزشکی رازی
سال:1386 | دوره:14 | شماره:56 |تعداد مقالات:34

چکیده زمینه و هدف: تنفس سریع، یکی از تظاهرات کلینیکی مهم بسیاری از بیماری ها در شیرخواران و گاه تنها نشانه بیماری در این گروه سنی است. هدف از این مطالعه، ارزیابی تعداد تنفس به عنوان نشانه هیپوکسی در نوزادان می باشد.روش بررسی: این مطالعـه مشاهــده ای ـ مقطعی بر روی 222 نوزاد بدحال بستــری در بخش مراقبت های ویــــژه نوزادان (Neonatal intensive care unite=NICU) بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) در سال 1383 انجام گرفت. سن، جنس، ترم یا پره ترم بودن و تعداد تنفس بیمار در فرم اطلاعاتی ثبت گردید. تعداد تنفس در یک دقیقه کامل در حالت آرامش نوزاد شمرده شد. سپس درجه اشباع اکسیژن توسط دستگاه پالس اکسی متری بر روی انگشت شست پا یا دست، اندازه گیری و ثبت شد. هیپوکسی، به اشباع اکسیژن کمتر یا مساوی 90% اطلاق شد. تعداد تنفس و اشباع اکسیژن توسط دو مشاهده گر ثابت که از انجام تحقیق آگاه نبودند، به طور جداگانه ثبت می شد. با استفاده از T Test، مفید بودن تعداد تنفس به عنوان نشانه هیپوکسی، مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها: هیپوکسی (اشباع اکسیژن کمتر یا مساوی 90%) در 100 نوزاد (45%) دیده شد. تعداد تنفس و اشباع اکسیژن شریانی، همراهی منفی با هم داشتند. تعداد تنفس 69-60 بار در دقیقه به ترتیب با حساسیت، ویژگی و ارزش اخباری مثبت و منفی 82.6%، 86.4%، 55.8% و 96% پیشگویی کننده هیپوکسی بود. نتیجه گیری: نتایج مطالعه موجود نشان می دهد که تعداد تنفس بیش از 60 بار در دقیقه پیشگویی کننده مطمئنی جهت هیپوکسی نوزادانی است که با هر نشانه ای از بیماری حاد به اورژانس آورده می شوند.

زمینه و هدف: گیاه سداب(Ruta graveolens=RG) در گذشته به منظور کاهش قوای جنسی در مردان و سقط جنین در خانم ها کاربرد داشته است. لذا در این مطالعه به طور تجربی اثر عصاره آبی این گیاه بر بافت بیضه و میزان اسپرماتوژنز مورد بررسی قرار گرفت. روش بررسی: در این مطالعه که از نوع تجربی می باشد، حیوانات مورد آزمایش به 3 گروه تقسیم بندی شدند. گروه کنترل که هیچ ماده ای دریافت نکردند، گروه Vehicle که فقط سرم فیزیولوژیک دریافت نمودند و گروه تجربی که عصاره گیاه Ruta را دریافت نمودند. LD50 (Lethal dose 50) عصاره، به میزان 560 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم از وزن تعیین شد. براین اساس، دوز sub LD50 عصاره آبی به میزان 280 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن به روش درون صفاقی به صورت یک روز در میان در طی یک هفته تزریق شد. یک ماه پس از آخرین تزریق، حیوانات بیهوش شدند و خون استخراج شده از بطن چپ قلب جهت اندازه گیری هورمون، سانتریفوژ گردید. بافت بیضه، استخراج و وزن شد، سپس جهت مطالعات بافت شناسی، فیکس شد. در این مطالعه، به منظور بررسی نتایج آماری از تست ANOVA و Tukey استفاده شده است. یافته ها: مقایسه وزن بدن و بیضه ها، اختلاف معنی داری در بین گروه های آزمایشی نشان نداد. از نظر آماری، کاهش سلولهای اسپرماتوژنیک (اسپرماتوگونی A با P<0.01 و اسپرماتوسیت اولیه با (P<0.05 بین گروه تجربی یا کنترل و Vehicle با معنی دار بود. در تعداد اسپرماتئگونی B، اسپرماتید و اسپرماتورویی، بین گروه های آزمایشی اختلاف معنی داری مشاهده نشد. افزایش ضخامت غلاف سفید بیضه و کاهش سلول های سرتولی در گروه تجربی نسبت به کنترل با P<0.01 و نسبت به گروه Vehicle با P<0.05، معنی دار بود. کاهش تعداد سلول های لیدیگ، سطح هورمون تسترسترون و LH (Luteinzing hormone) سرم در گروه تجربی نسبت به سایر گروه ها معنی دار نبود.نتیجه گیری: نتایج نشان می دهد که عصاره آبی RG می تواند روی فعالیت سیستم تولید مثلی، اثر کاهشی داشته باشد و احتمالا می تواند به عنوان ماده ای جهت کنترل موالید، مفید واقع شد.

زمینه و هدف: هپاتیت ویروسی، هنوز یک معضل بهداشتی عمده در سراسر جهان محسوب می شود. رضایت از زندگی و احساس خوب بودن در بیماری مزمن، هدف اصلی مراقبت و درمان است. با این حال کیفیت زندگی بیماران مبتلا به هپاتیت مزمن بخصوص بیماران تحت درمان با اینترفرون، اغلب پایین تر از حد طبیعی است. هدف از انجام این مطالعه، بررسی تاثیر آموزش بر کیفیت زندگی بیماران مبتلا به هپاتیت مزمن تحت درمان با پی دی فرون مراجعه کننده به مرکز هپاتیت تهران است. روش بررسی: این پژوهش یک مطالعه نیمه تجربی است که مداخله آن، آموزش تزریق اینترفرون آلفا- 2b(پی دی فرون) و پیگیری درمان مداوم با اینترفرون بوده است. نمونه گیری از نوع غیرتصادفی بوده و براساس مشخصات نمونه صورت گرفته است. تعداد 60 بیمار به صورت تصادفی در دو گروه 30 نفره آزمون و شاهد قرار گرفتند. ابزار گردآوری داده ها، پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک و پرسشنامه کیفیت زندگی ویژه بیماران کبدی (Chronic liver disease questionnaire=CLDQ) بود. برای گروه آزمون و همراهان، برنامه آموزشی به صورت 4 جلسه 45 دقیقه ای اجرا شد و بیماران به مدت 12 هفته پیگیری شدند. کیفیت زندگی بیماران هپاتیتی در دو مرحله قبل و 12 هفته پس از شروع اینترفرون تراپی و اجرای برنامه آموزشی، سنجیده شد و در پایان، کیفیت زندگی در دو گروه، قبل از مداخله و بعد از 12 هفته، با استفاده از آزمون WILCOXON SIGNED RANK TEST مقایسه گردید. یافته ها: بین دو گروه از نظر عوامل دموگرافیک، اختلاف معنی داری مشاهده نشد(P>0.05) . امتیاز کلی کیفیت زندگی قبل از اجرای مداخله، در دو گروه اختلاف معنی داری نشان نداد (0.351=P)، در حالی که 12 هفته پس از مداخله، اختلاف معنی داری بین دو گروه مشاهده شد (P<0.001). آزمون آماری ویلکاکسون نشان داد که امتیاز کلی کیفیت زندگی در گروه آزمون قبل و بعد از اجرای مداخله، معنی داری داری (P<0.001) و نسبت به قبل بهبود یافته است. اما امتیاز کلی کیفیت زندگی در گروه شاهد، قبل و بعد از مداخله اختلاف معنی داری ناشن ندادند (P=0.143).نتیجه گیری: به نظر می رسد بکارگیری برنامه های آموزشی ساده به میزان زیادی بر روی کنترل فرد بر روی بیماری و عوارض جانبی تاثیر داشته و نهایتا باعث بهبود کیفیت زندگی و احساس رضایت از زندگی در فرد شده و تحمل رژیم درمانی را آسان تر می نماید.

زمینه و هدف: موتاسیون و پلی مورفیسم های ژن ADRB3( b3-Adrenoreceptor) ، در ارتباط با چاقی مطرح می باشند. هدف از این مطالعه، بررسی ارتباط پلی مورفیسم Trp64Arg با نمایه توده بدنی و میزان لپتین در جمعیت قند و لیپید تهران بود. روش بررسی: مطالعه از نوع Cross-sectional می باشد. افراد شرکت کننده در مطالعه قند و لیپید تهران در 4 گروه براساس نمایه توده بدنی (BMI=Body mass index) قرار گرفتند(BMI≥30، 25£BMI<30، 20£BMI<25، BMI<20) و از میان آنها در مجموع 401 نفر با میانگین سنی 44±14 سال (197 مرد  46±14ساله و 204 زن 42±13 ساله) به طور تصادفی انتخاب شدند. هر گروه به ترتیب شامل 97، 98، 104 و 102 نفر بود. میزان لپتین با استفاده از روش (Enzyme immuno assay) EIA و میزان قند خون ناشتا HDL-C (High density lipoprotein)، تری گلیسیرید و کلسترول نیز به روش رنگ سنجی آنزیمی اندازه گیری شد. فاکتورهای موثر در چاقی شامل نمایه توده بدنی و فشار خون مشخص گردیدند. یک قطعه 210 جفت بازی از ژن مورد نظر با استفاده از تکنیک PCR (Polymerase chain reaction)، تکثیر و ژنوتیپ مورد نظر با استفاده از تکنیک (Restricted fragment length polymorphism) RFLP (با آنزیم Mval) تعیین گردید. از آزمون ANOVA دو دامنه به دنبال post- hoc با آزمون چندگانه توکی برای مقایسه یافته های آزمایشگاهی چهار گروه BMI همچنین دو گروه AA/TA (حاملین آرژنین) و TT (غیر حاملین آرژنین) استفاده گردید. داده ها به وسیله نرم افزار SPSS (version 11.5) تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: فراوانی الل A در افراد مورد مطالعه 0.08 بود و از تعادل هاردی و وینبرگ تبعیت می کرد. این الل با افزایش نمایه توده بدنی (TT 25±5 کیلوگرم بر مترمربع در مقابل TA/AA: 27±6 کیلوگرم بر مترمربع P=0.043) و افزایش سطح لپتین (TT 23±21 کیلوگرم بر مترمربع در مقابل TA/AA: 30±25 کیلوگرم بر مترمربع P=0.009) ارتباط معنی داری نشان داد.نتیجه گیری: این یافته ها ارتباط پلی مورفیسم Trp64Arg ژن Adrenoreceptor -3b را با افزایش نمایه توده بدنی و سطح لپتین در افراد مورد مطالعه نشان داد.

زمینه و هدف: با توجه به اینکه واکسن سرخجه، ویروس زنده ضعیف شده می باشد، از نظر تئوری امکان عبور از جفت و آلوده سازی جنین را دارد. انتقال عفونت سرخجه در سه ماه اول حاملگی به جنین، می تواند آنومالی ها شدید در جنین ایجاد نماید. ولی تاکنون در مطالعاتی که بر روی این افراد انجام شده است، نشانی از بروز ناهنجاری های مربوط به سندرم سرخجه مادرزادی (Congenital rubella syndrome=CRS) مشاهده نشده است. در طرح واکسیناسیون همگانی سرخک ـ سرخجه که در آذرماه 1382 در ایران انجام شد، تعدادی زیادی از زنان باردار به طور اتفاقی واکسنMR  ((Measles-rubella دریافت نمودند، که در این مطالعه سعی شد تا فراوانی سندرم سرخجه مادرزادی در زنان باردار مراجعه کننده به بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) و امام خمینی (ره) در سال 1382 تعیین شود. روش بررسی: در این مطالعه همگروهی، 810 نفر با میانگین سنی 25-14 سال از این زنان، تحت پیگیری قرار گرفتند. افراد به دو گروه«حساس» و «با ایمنی قبلی» در مقابل سرخجه قبل از واکسیناسیون (توسط ارزیابی پاسخ IgG Avidity به واکسن سرخجه) تقسیم شدند و سپس زنان حساس تا زمان زایمان پیگیری شدند و نوزادان آنها تا 2 سالگی پیگیری شدند. یافته ها: در 2 نوزاد که از گروه افراد حساس نسبت به سرخجه متولد شده بودند، IgM اختصاصی سرخجه در سرم خون بند ناف یافت شد که نوزادان، تحت پیگیری قرار گرفتند و نشانه ای از سندرم سرخجه مادرزادی را نشان ندادند. نتیجه گیری: براساس یافته های این مطالعه، ریسک خطر عفونت با ویروس سرخجه برای جنین مادرانی که تصادفا در مواجهه با این ویروس قرار گرفتند، فوق العاده ناچیز بود.

زمینه و هدف: نالیدیکسیک اسید از آنتی بیوتیک های گروه کینولون ها می باشد که در شرایط in vitro و in vivo، فعالیت های خوبی بر علیه سالمونلا دارد و از این رو در درمان عفونت های سالمونلایی بخصوص انواع مقاوم به آنتی بیوتیک ها، مورد استفاده قرار می گیرد. از آنجا که نالیدیکسیک اسید می تواند نشانگری برای کاهش حساسیت به سیپروفلوکساسین نیز باشد، لذا هدف از این بررسی ابتدا تعیین میزان شیوع عفونت سالمونلایی و سپس تعیین حساسیت و MIC (Minimum inhibitory concentration) سالمونلا به نالیدیکسیک اسید بوده است.روش بررسی: جهت اجرای تحقیق، در دوره زمانی یک ساله از ابتدای سال 1384 لغایت خرداد 1385، 1333 نمونه مدفوع بیماران مبتلا به اسهال مورد بررسی قرار گرفت. به منظور جداسازی سالمونلا، نمونه ها در محیط های اختصاصی و افتراقی کشت داده شدند. سپس با استفاده از جداول تشخیصی انتروباکتریاسه، 45 مورد (3.4%) سالمونلا بدست آمد. در ادامه با استفاده از آنتی سرم های اختصاصی، تعیین سروتایپ شدند و حساسیت آنتی بیوتیکی آنها بر اساس روش استاندارد دیسک دیفیوژن آگار تعیین گردید. در نهایت، MIC دارو برای نمونه های سالمونلای مقاوم به نالیدیکسیک اسید، به وسیله آزمون E.test مشخص گردید. این تحقیق، یک مطالعه توصیفی است. نتایج توسط نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند که براساس آزمون فرض تفاضل نسبتها، اختلاف آماری معنی داری بین دو روش وجود نداشت. یافته ها: از بین 1333 نمونه مدفوع، تعداد 45 نمونه(3.4%) سالمونلا جدا گردید که متعاقب سروتایپینگ سالمونلاهای جدا شده، مشخص گردید که 9 مورد (20%)S.enteritidis ، 6 مورد (13.3%)S.typhimurium ، 4 مورد 8.9)%) S.typhi، 4 مورد (8.9%) S.montevideo، 3 مورد (6.7%)S.parathyphi C ، 2 مورد (4.4%)S.paratyphi B ، یک مورد (2.2%) S.muenchen، یک مورد (2.2%) S.derby، یک مورد (2.2%) S.schwarzengrund، یک مورد (2.2%) S.arizonea و 13 مورد (28.9%)untypable  بودند. این سویه ها علاوه بر خصوصیات بیوشیمیایی فقط با آنتی سرم O واکنش نشان دادند و با آنتی سرم های H موجود، قابل شناسایی نبودند. از این 13 مورد (28.9%) untypable، 10 مورد (22.2%) به سالمونلا سروتایپ C و 3 مورد (6.7%) به سالمونلا سروتایپ B تعلق داشتند. نتایج تست حساسیت آنتی بیوتیکی نشان داد که 11 مورد(24.4%) در روش دیسک دیفیوژن آگار به نالیدیکسیک اسید مقاوم بودند. در حالی که در روش E.test، تعداد 9 مورد (20%) به آنتی بیوتیک مربوطه دارای MIC مقاوم بودند.نتیجه گیری: بیش ترین مقاومت به نالیدیکسیک اسید در سالمونلاهای غیرتیفوئیدی مشاهده گردید که این نوع از سالمونلاها گسترش وسیعی در طبیعت داشته و جز بیش ترین عوامل سالمونلوز محسوب می گردند. 11 مورد در روش دیسک دیفیوژن و 9 مورد از این 11 مورد، در روش E.test به نالیدیکسیک اسید مقاوم بودند و MIC موارد مقاوم به دارو در محدوده مساوی یا بیش تر از 32 میکروگرم در میلی لیتر قرار داشت. روش E.test علاوه بر تعیین MIC، از دقت بیش تری نسبت به روش دیسک دیفیوژن آگار در تعیین موارد مقاوم برخوردار است، ولی مشکل عمده استفاده از روش E.test، گران قیمت بودن این روش است.

زمینه و هدف: یکی از روشهای کنترل درد بعد از آرتروسکوپی زانو، تزریق داخل مفصلی مورفین با یا بدون بی حس کننده موضعی می باشد. پتیدین، مخدری است که دارای اثرات ضعیف بی حس کننده موضعی نیز می باشد. هدف از انجام این مطالعه، مقایسه اثرات بی دردی تزریق داخل مفصلی پتیدین، بوپیواکایین 0.5% و مخلوط آنها بعد از پایان آرتروسکوپی زانو بر میزان درد پس از عمل بوده است. روش بررسی: 60 بیمار بزرگسال II وI  ASA ( (American society of anesthesiologist'sکاندید آرتروسکوپی زانو، تحت بیهوشی عمومی، در 3 گروه 20 نفری تحت مطالعه کارآزمایی بالینی دو سویه کور قرار گرفتند. پیش داروی بیهوشی (میدازولام و آلفنتانیل)، القاء بیهوشی(پروپوفول و آتراکوریوم) و نگهداری بیهوشی (انفوزیون پروپوفول و آلفنتانیل توسط پمپ انفوزیون و نیز اکسیژن و نیتروس اکساید 50% و تکرار آتراکوریوم) در تمام بیماران یکسان بود. در پایان جراحی، 20 میلی لیتر محلول، توسط ارتوپد به داخل مفصل تزریق گردید. این محلول در گروه B، حاوی بوپیواکایین 0.5%، در گروه M، حاوی 100 میلی گرم پتیدین و نرمال سالین و در گروه BM، حاوی بوپیواکایین 0.5% و 100 میلی گرم پتیدین بود. متیل پردنیزولون به میزان 40 میلی گرم نیز به محلول تمام بیماران اضافه گردید. پس از انتقال به بخش، دستگاه پمپ تزریق وریدی (Patient controlled IV analgesia)PCIA حاوی فنتانیل، برای کنترل درد به بیماران وصل گردید. مدت بی دردی بعد از عمل، نمره درد در ساعات 2، 6و 12 پس از عمل، زمان درخواست مسکن بعد از عمل، مقدار فنتانیل مصرفی در طول 24 ساعت اول و نیز بروز عوارض، مورد ارزیابی قرار گرفتند. آنالیز آماری با استفاده از آزمون های آنووای یکطرفه، توکی، Kruskal-Wallis، من ویتنی (برای متغیرهای کمی) و آزمون مجذور کای یا فیشر (برای متغیرهای کیفی) صورت گرفت. یافته ها: طول مدت بی دردی بعد از عمل در گروه BM، طولانی تر از دو گروه دیگر بود ولی گروه M، تفاوت معنی داری با گروه B نداشت (به ترتیب 211±51، 72±40 و 51±34 دقیقه). زمان اولین درخواست مسکن در گروه BM، طولانی تر از دو گروه دیگر و در گروه M نیز، طولانی تر از گروه B بود (به ترتیب 300±38، 132±60 و 82±45 دقیقه(P<0.05)  همچنین، مقدار فنتانیل مصرفی در گروه BM، کمتر از دو گروه دیگر و در گروه M نیز کمتر از گروه B بود )به ترتیب 307±52، 352±98 ، 382±105 میکروگرم (P<0.05)). هرچند میانگین نمره درد در تمام بیماران پایین بود و در ساعت ششم و دوازدهم، تفاوت معنی داری بین گروه ها دیده نشد. ولی گروه BM، نمره درد کمتری در ساعت دوم داشت (P<0.05) رضایتمندی بیماران در گروه BM، اختلاف معنی داری با دو گروه دیگر داشت (P<0.05) عوارض قابل توجهی نیز مشاهده نگردید.نتیجه گیری: تزریق داخل پتیدین در پایان آرتروسکوپی زانو می تواند به عنوان جایگزینی برای بوپیراکایین باشد. به علاوه، مخلوط پتیدین و بوپیراکایین میتواند باعث تشدید اثرات هر کدام از این دو دارو به تنهایی شود.

زمینه و هدف: تحقیقات زیادی در زمینه اهمیت مصرف اسیدهای چرب ضروری بر روی عملکردهای فیزیولوژیک و رفتاری در انسان ها و حیوانات انجام گرفته است. تحقیقات آزمایشگاهی نشان داده اند که کیندلینگ، سبب ایجاد اختلال در حافظه و یادگیری می گردد. هدف از این مطالعه، بررسی اثر خوراکی اسیدهای چرب سیس و ترانس، قبل و در حین کیندلینگ شیمیایی با پنتیلن تترازول، بر روی اختلالات یادگیری در موشهای صحرایی نر است. روش بررسی: این مطالعه از نوع مداخله ای- تجربی است. این مطالعه بر روی تعداد 18 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار انجام گرفته است. در این مطالعه، حیوانات به سه گروه تقسیم شدند. موشهای گروه کنترل، غذای استاندارد (تهیه شده از شرکت تولید دام پارس) را دریافت کردند. به غذای گروه های سیس و ترانس، به ترتیب اسیدهای چرب سیس و ترانس اضافه شد. یک ماه پس از شروع تغذیه حیوانات، کیندلینگ آغاز شد و یک هفته پس از پایان کیندلینگ، توانایی یادگیری حیوانات در shuttle box مورد ارزیابی قرار گرفت. برای تجزیه و تحلیل داده ها، از آزمون آنالیز واریانس یکطرفه و آزمون Tukey استفاده شد. یافته ها: نتایج این تحقیق نشان داد که گروه های کنترل و ترانس، اختلال در یادگیری شاتل باکس را از خود نشان دادند؛ تجزیه و تحلیل آماری، اختلافی را در میزان یادگیری ایجاد شده در دو گروه فوق نشان نداد، در حالی که در گروه سیس، میزان یادگیری به شکل معنی داری از دو گروه دیگر بیش تر بود. نتیجه گیری: نتایج حاصل از این مطالعه، پیشنهاد می کنند که تجویز خوراکی اسیدهای چرب سیس به موشهای کیندل شده، سبب کاهش میزان اختلال یادگیری ایجاد شده توسط کیندلینگ شیمیایی با پنتیلن تترازول می گردد.

زمینه و هدف: سیر، گیاهی دارویی می باشد که از دیرباز در جوامع مورد استفاده دارویی قرار می گرفته است. با توجه به صدمات مسمومیت با سرب مخصوصا به بافتهای حیاتی مانند کبد، کلیه، مغز، استخوان و سیستم خونساز و همچنین به علت عوارض جانبی اکثر داروهایی که برای درمان مسمومیت با سرب بکار می روند، انجام تحقیقاتی جدید برای یافتن داروهای کم خطرتر جهت پیگیری و درمان مناسب آن، لازم به نظر می رسد. هدف از این مطالعه، بررسی اثر تجویز سیر و قرص سیر در جلوگیری از تجمع سرب در برخی بافتهای مهم می باشد. روش بررسی: 30 قلاده سگ نژاد مخلوط نر (وزن: 12-9 کیلوگرم و سن: 9-6 ماه) به طور اتفاقی به 6 گروه پنج تایی (4 گروه آزمایشی، یک گروه شاهد مثبت و یک گروه شاهد منفی) تقسیم شدند. گروه های آزمایشی (A و B) و گروه شاهد مثبت (C)، در مدت یک ماه، روزانه 5 میلی گرم استات سرب به ازای هر کیلوگرم از وزن دریافت کردند و گروه های A1، A2، B1 و B2 به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به ترتیب 1.8 و 1.4 قرص سیر، 250 و 500 میلی گرم سیر تازه دریافت کردند. گروه D به عنوان گروه شاهد منفی، در مدت یک ماه آزمایش، هیچ ماده ای دریافت نکرد. نتایج بدست آمده، با تست Dunnet از روش آماری Kruskal-wallis One Way Analysis of Variance on Ranks مورد بررسی قرار گرفتند. یافته ها: کاهش بار سرب سرم در گروه های B1 و B2 نسبت به گروه C، معنی دار بود (P<0.05)، ولی در گروه A1 و A2 معنی دار نبود (P>0.05). در بافت کلیه، کاهش سرب همه گروه ها بجز گروه A1 و در بافت کبد و استخوان، کاهش سرب همه گروه ها نسبت به گروه C، معنی دار بود (P<0.05).نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان می دهد که تجویز حداقل 250 میلی گرم سیر تازه به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن به صورت روزانه، می تواند میزان سرب سرم، بافت کبد و استخوان را کاهش دهد ولی دوز مشابه از قرص سیر، روی سرم و کلیه موثر نیست. بههر حال، تجویز حداقل 500 میلی گرم از قرص به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن به صورت روزانه، بر بافت کلیه نیز موثر است.

زمینه و هدف: یکی از مشکلات عمده بیماران تحت همودیالیز مزمن، اختلالات خواب می باشد. در مطالعات پژوهشگران طی سالهای اخیر، ارتباط بین اختلالات خواب در این بیماران با افزایش سن، جنسیت مؤنث، شیفت صبح همودیالیز و افزایش طول مدت از شروع همودیالیز به اثبات رسیده است. همچنیـــن اختلالات خواب در ایــن بیماران با تشدید بیماری های قلبی ـ عروقی و احتمال عفونــت همــراه بــوده است. از طرفی پروسه های التهابی نقــش مهمی در عوارض حاصل از بیماری کلیوی در بیماران تحت همودیالیز مزمــن ایفا می کنند و یکــی از شاخصه های آنها، افزایــش پروتئین های فاز حاد و از آن جمله CRP (C-Reactive protein) می باشد که با تشدید آترواسکلروز، سوء تغذیه وابسته به پروتئین و مشکلات قلبی- عروقی همراه می باشد. هدف از این طرح تحقیقاتی، بررسی ارتباط بین سطح سرمی CRP و اختلالات خواب در بیماران تحت همودیالیز مزمن می باشد که در این رابطه تاکنون مطالعه ای در داخل و یا خارج ایران انجام نشده است. روش بررسی: این مطالعه مقطعی ـ تحلیلی(Analytical cross-sectional) بر روی 158 بیمار تحت همودیالیز مزمن تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی ایران که حداقل 6 ماه از شروع همودیالیزشان می گذشت و هفته ای 3 بار و هر بار بین 5/3 تا 4 ساعت همودیالیز می شدند، انجام گرفت. از این بیماران طبق پرسشنامه معتبر (PSI (Modified post sleep inventory سوالاتی در زمینه اختلالات خواب به 3 فرم اختلال خواب در شروع به خواب رفتن، حین خوابیدن و موقع بیدار شدن از خواب، پرسیده شد و شدت این اختلالات نمره دهی گردید و همزمان از خون محیطی آنان جهت نمونه کمی CRP نمونه گیری گردید. اطلاعات بدست آمده توسط نرم افزار آماری SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: این مطالعه نشان داد که ارتباط آماری معنی داری بین سطح سرمی CRP و اختلالات خواب به طور کلی برقرار است(0.016=P و 0.191=rs) که با تفکیک جنسی در زنان، این ارتباط نسبت به مردان چشمگیرتر بود. همچنین سطح سرمی CRP در افرادی که مدت بیش از 48 ماه از همودیالیزشان می گذشت با اختلالات خواب ارتباط مستقیم داشت (0.001=P و 0.364=rs) و با فرم اختلال خواب در حین خوابیدن (PSI2) این بیماران نیز، رابطه معنی داری برقرار کرد (0.002=P و 0.249=rs)، در حالی که رده های سنی بیماران و فرمهای دیگر اختلالات خواب، ارتباط آماری معنی داری با CRP نداشتند. نتیجه گیری: به نظر می رسد با توجه به نتایج بدست آمده، پیشنهاد جهت معطوف کردن توجه پژوهشگران به امر درمان ضدالتهابی جهت مشکل اختلال خواب بیماران تحت همودیالیز مزمن، امری معقول و منطقی باشد.

زمینه و هدف: ترامادول، یک مسکن با خواص ترکیبی آگونیست مخدر یا مهار کننده باز جذب مونوآمین است که ممکن است به عنوان یک مسکن و مکمل ضد درد در حول و حوش عمل مفید باشد. هدف از این مطالعه، بررسی اثر ترامادول با دوزهای 50 و 100 میلی گرم در ترکیب با لیدوکایین 2% در بی حسی اپیدورال در اعمال جراحی ارتوپدی اندام تحتانی می باشد. روش بررسی: این مطالعه به صورت یک کارآزمایی بالینی تصادفی، طراحی و اجرا شد. مطالعه بر روی دو گروه 25 نفره از بیمارانی که تحت عمل جراحی ارتوپدی اندام تحتانی قرار گرفته بودند، انجام گرفت. بی حسی اپیدورال با استفاده از سوزن اپیدورال شماره 18 در وضعیت لترال در بیماران انجام گرفت. بیماران به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. گروه اول، 20 میلی لیتر لیدوکایین 2% به همراه 50 میلی گرم ترامادول دریافت کردند. در گروه دوم، میزان دریافتی ترامادول به همراه لیدوکایین، 100 میلی گرم بود. شروع بلوک حسی و بالاترین بلوک حسی، امتیاز آرامبخشی، درخواست مجدد مسکن، وضعیت همودینامیک بیماران و در نهایت عوارض جانبی در دو گروه مقایسه شد. یافته ها: هیچ گونه تفاوت معنی دار آماری در مشخصات دموگرافیک و متغیرهای اصلی بی حسی و عوارض جانبی بدست نیامد(0.05=p). اگر چه تنها فشار خون سیستولیک در طی انجام عمل جراحی در دو گروه کاهش معنی داری داشته است ولی این شدت کاهش در بین دو گروه از لحاظ آماری تفاوتی نداشت.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه حاکی از آن است که افزودن ترامادول به لیدوکایین می تواند سطح معینی برای بی حسی ایجاد نماید و افزایش دوز ترامادول در حد 100 میلی گرم در مقایسه با مقدار 50 میلی گرم، تاثیری در اثربخشی و عوارض جانبی آن ندارد.

زمینه و هدف: تشنــج پایدار، شایع تریــن اورژانــس اعصاب کودکان می باشــد که شدت و عوارض آن، طیف وسیعی را در بر می گیرد. بیمارانی که به بخش مراقبت های ویژه کودکان منتقل می شوند، عموما در شدیدترین قسمت این طیف واقع هستند. بنابراین اطلاعات بدست آمده از بیماران بستری در این بخشها، می تواند رهنمودهایی را بدست دهد که به کمک آنها بتوان استراتژی های مناسبی را جهت کاهش شدت و عوارض تشنج پایدار یافت. هدف از این مطالعه، بررسی اتیولوژی و عوامل تاثیرگذار بر وقوع تشنج پایدار، سیر بیماری و مرگ و میر ناشی از آن در بیماران بستری شده در بخش مراقبت های ویژه کودکان بود. روش بررسی: در یک مطالعه مقطعی- توصیفی گذشته نگر، پرونده های 134 کودک (یک ماهه تا 12 ساله) که با تشخیص تشنج پایدار (Status epilepticus) در بخش مراقبت های ویژه بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) بستری شده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. سن، اتیولوژی تشنج پایدار، عوامل تاثیر گذار بر بروز تشنج پایدار (از قبیل وجود آبنورمالیته قبلی عصبی) و سیر آن و همچنین مورتالیته این کودکان تعیین گردید. برای تعیین متغیرهای کمی، از میانگین ± انحراف معیار و متغیرهای کیفی، از آنالیز آماری 2c (کای دو) استفاده شد.یافته ها: میانگین سنی بیماران، 40.8±40.5 ماه بود. شایع ترین سن بروز تشنج پایدار، زیر 2 سال بود و 45% از کل کودکان، در این رده سنی قرار داشتند. از تعداد 134 کودک، 115 نفر (85%) با اولین حمله تشنج پایدار و 19 نفر (15%)، با عود تشنج پایدار بستری شده بودند. گروه علامتدار حاد (Acute symptomatic) با 37 بیمار (27.7%)، شایع ترین اتیولوژی و گروه آنسفالوپاتی پیشرونده با 10 نفر (7.7%)، کمترین عامل زمینه ای برای بروز تشنج پایدار را تشکیل می دادند. 42 کودک (31.3%) دچار تشنج پایدار مقاوم (Refractory status epilepticus) بودند. 40.3% (54.134) از کل کودکان مبتلا به تشنج پایدار، از نظر عصبی قبل از حمله تشنــج غیر طبیعــی بوده اند، که ایــن نشانگــر ارتباط معنی داری (P<0.01) بین معاینه عصبی غیر طبیعی قبل از حمله و وقوع تشنج پایدار می باشد. همچنین ارتباط معنی داری (P<0.001) بین بالا رفتن سن کودک و بروز تشنج پایدار در زمینه معاینه عصبی غیر طبیعی وجود داشت. 25 نفر (%18.6) از 134 بیمار مبتلا به تشنج، فوت نمودند. 12 نفر (%50) از این عده به گروه علامتدار حاد (Acute symptomatic)، 10 نفر (%38.4) به گروه علامت دار مزمن (Remote symptomatic)، دو نفر (%7.6) به گروه ایدیوپایتک و تنها یک نفر (%3.8) به گروه تب و تشنج پایدار تعلق داشتند.نتیجه گیری: کودکان زیر 2 سال بیش ترین تعداد را در بین رده های سنی مورد مطالعه داشتند. نوع علامتدار حاد و مزمن شایع ترین اتیولوژی تشنج پایدار را در کودکان مورد مطالعه تشکیل می دادند. در کودکانی که دچار آبنورمالیته قلبی سیستم عصبی بودند، احتمال وقوع تشنج پایدار بیش تر بود و بیش ترین تعداد مرگ و میر مربوط به گروه علامتدار حاد بود.

زمینه و هدف: عفونت ویروس هپاتیت B در سراسر جهان آندمیک است. حدود 350 میلیون ناقل ویروس هپاتیت B در جهان وجود دارد. حدود یک میلیون نفر در سال به دنبال عفونت ویروس هپاتیت B تلف می شوند. متاسفانه دارویی که بتواند به درمان کامل هپاتیت B بیانجامد، وجود ندارد و تنها راه جهت کنترل اپیدمی ها، انجام واکسیناسیون می باشد. اندازه گیری مقدار DNA ویروسی برای شناسایی افرادی که دارای عفونت مزمن هستند، مورد استفاده قرار می گیرد، همچنین برای بررسی و پیش بینی سیر درمان بیماری و تاثیر داروهای ضد ویروسی در رژیم های درمانی کاربرد دارد. با معرفی Real-time PCR در آزمایشگاه های تشخیص طبی، اندازه گیری کمی DNA ویروس در نمونه های بالینی به طور معنی داری توسعه پیدا کرده است. هدف از این مطالعه، کلونینگ و شناسایی ژن کدکننده آنتی ژن سطحی ویروس هپاتیت B به عنوان استاندارد خارجی است. روش بررسی: این تحقیق یک مطالعه توصیفی می باشد. برای تکثیر ژن S، ابتدا ژنوم ویروس از نمونه سرم که از نظر (Hepatitis B surface Antigen)HbsAg  مثبت بود، استخراج شد. سپس با استفاده از پرایمرهای اختصاصی، قطعه ای از ژن S با روش PCR (Polymerase chain reaction) تکثیر شد. برای کلونینگ ژن S از یک کلونینگ وکتور  pTZ-57R(فرمنتاس) استفاده گردید. پس از خالص سازی، محصول PCR به داخل وکتور پلاسمیدی کلون شد و به داخل سلول مستعد E.Coli سویه TG1، ترانسفورم شد. باکتری حاوی پلاسمید نوترکیب با روشهای مختلف از قبیل مقاومت به آنتی بیوتیک، PCR، برش با آنزیم های اختصاصی و در نهایت تعیین توالی، مورد بررسی قرار گرفت. برای آنالیز آماری، از آزمون t و محاسبه میانگین تعداد کلنی های شمارش شده بر روی پلیت های حاوی آنتی بیوتیک و بدون آن، استفاده گردید. یافته ها: پس از استخراج DNA ویروسی با استفاده از آغازگرهای اختصاصی، ژن S با روش PCR تکثیر شد و قطعه ای شامل 175 جفت باز حاصل گردید، سپس ژن S با استفاده از پلاسمید pTZ57R کلون گردید. پلاسمید نوترکیب استخراج شد و با روش PCR و برش آنزیمی، مورد تایید قرار گرفت. برای تایید نهایی، پلاسمید نوترکیب تعیین توالی شد. نتیجه گیری: نتایج حاصل از این مطالعه نشان می دهد که قطعه 175 جفت بازی ژن S در پلاسمید pTZ57R کلون گردیده است که می توان از آن، جهت تهیه استاندارد Real-time PCR یا کنترل مثبت در آزمایش ها استفاده نمود.نتیجه گیری: نتایج حاصل از این مطالعه نشان می دهد که قطعه 175 جفت بازی ژن S در پلاسمید pTZ57R کلون گردیده است که می توان از آن، جهت تهیه استاندارد Real-time PCR یاکنترل مثبت در آزمایش ها استفاده نمود.

زمینه و هدف: التیام زخم عبارتست از حصول مجدد تمامیت فیزیکی ساختارهای داخلی و خارجی و در برگیرنده تعامل های پیچیده بین سلولها و فاکتورهای مختلف می باشد. درمان صحیح و مراقبت از زخم جهت افزایش سرعت بهبودی، همچنین جلوگیری از مزمن شدن و عفونت آن، همواره مدنظر انسان بوده و روشهای مختلف برای رسیدن به این هدف بکار گرفته شده است. این مطالعه با هدف بررسی اثرات هیدروکسید آلومینیم که سالیان سال به طور تجربی جهت جلوگیری از زخم بستر بکار می رفت، بر روند التیام زخم پوستی در موش صحرایی صورت گرفت. روش بررسی: اثرات داروی هیدروکسید آلومینیم بر روند التیام زخم پوستی در دو مدل(زخمهای طولی با ایجاد برش عمقی به طول 1.5 سانتی متر و زخمهای گرد به قطر 1.5 سانتی متر) در پشت موش صحرایی در قسمت پاراورتبرال از خط وسط و با ارزیابی طول و مساحت ناحیه التیام یافته و بررسی پاتولوژیکی در روزهای مختلف و نیز آزمایش تانسیومتری بعد از ترمیم کامل زخم انجام گرفت. یافته ها: درصد بهبودی زخم در گروه کنترل زخمهای طولی در روزهای سوم، ششم، نهم، دوازدهم و پانزدهم از 10.13%، 31.88%، 52.46%، 78.75% و 100% به ترتیب به 10.25%، 33.38%، 55.38%، 81.36% و 100% با هیدروکسید آلومینیم تغییر یافت و در گروه کنترل زخمهای گرد، از 9.88%، 21.25%، 52.13%، 69.63%، 88.21% و 100% در روز هجدهم به ترتیب به 10.28%، 29.5%، 52.38%، 75%، 91.73% و 100% با هیدروکسید آلومینیم رسید که در هیچ کدام از روزها، معنی دار نبوده است. تنش (حداکثر نیروی وارد بر پوست که سبب پاره شدن آن می شود) در گروه کنترل زخمهای طولی، از 13.19 به 15.11 نیوتن با هیدروکسید آلومینیم، و در گروه زخمهای گرد در حالت کنترل، از 11.78 به 11.94 نیوتن با هیدروکسید آلومینیم تغییر یافت. کرنش (طول کشیدگی بافت، هنگامی که حداکثر کشش بر آن وارد می آید) در گروه کنترل زخمهای طولی، از 9.98 میلیمتر به 10.59 میلیمتر با هیدروکسید آلومینیم و در گروه زخمهای گرد در حالت کنترل، از 10.53 میلیمتر به 11.57 میلیمتر با هیدروکسید آلومینیم تغییر یافت. یافته های پاتولوژیک در بررسی نمونه های اخذ شده از موارد کنترل و زخمهای مواجه شده با آلومینیم در دو گروه زخم طولی و گرد، از نظر هیستولوژیک، حکایت از روند کیفی نسبتا مشابه از نظر سرعت روند ترمیم و بسیج سلولی و پاکسازی ناحیه ترمیم زخم با توجه به توالی زمانی نمونه ها با رنگ آمیزی هماتوکسیلین- ائوزین داشتند.نتیجه گیری: یافته های فوق نشان می دهند که احتمالا داروی هیدروکسید آلومینیم تاثیری بر روند سرعت التیام زخم پوستی و ساخت کلاژن در موش صحرایی ندارد، هر چند بررسی های ایمنوهیستوشیمی بیش تری مورد نیاز است.

زمینه و هدف: اثرات بیولوژیک ترکیبات اکسید کننده قوی در بدن انسان، تحت کنترل عوامل آنتی اکسیدان است. اختلال در عمل اندام ها ممکن است نتیجه واکنش هایی میان رادیکال های آزاد با غشاء سلولها باشد. معلوم شده است که هدف اصلی رادیکال های اکسیژن، لیپیدهای غشاء سلولها می باشد. برخی گزارش ها نقش پراکسیدها را در پیشرفت آترواسکلروز نشان می دهند. بافتهای بدن انسان (مانند اریتروسیت ها) حاوی آنتی اکسیدان های مهمی مانند گلوتاتیون پراکسیداز و گلوتاتیون می باشند، از این رو اریتروسیت های طبیعی نسبت به صدمات اکسیداتیو مقاومند. برخی مطالعات متضاد، اثر ورزش را بر بهبود وضعیت آنتی اکسیدان ها و ممانعت از صدمات اکسیداتیو نشان داده اند. هدف از مطالعه حاضر، بررسی آسیب پذیری اریتروسیت ها و ارزیابی آنتی اکسیدان هایی مانند گلوتاتیون پراکسیداز و گلوتاتیون در مردان ورزشکار و مقایسه این متغیرها با افراد غیر ورزشکار بوده است. روش بررسی: در این مطالعه که از نوع مقطعی بود، 121 مرد (80 نفر ورزشکار و 41 نفر غیر ورزشکار) مورد مطالعه قرار گرفتند. برای ارزیابی آسیب پذیری اریتروسیت ها، پس از قرار گرفتن اریتروسیت ها در معرض پراکسید هیدروژن (Hydrogen peroxide=H2O2)، مالون دی آلدئید (Malondialdehyde=MDA) اندازه گیری شد. مقدار گلوتاتیون با استفاده از (DTNB[5,5'-Dithio-bis (2-nitrobenzoic acid] تعیین گردید. فعالیت گلوتاتیون پراکسیداز و کراتین فسفوکیناز(Creatine phosphokinase=CPK) با روش آنزیمی مورد ارزیابی قرار گرفت. آنتی اکسیدان تام پلاسما نیز، با روش (Ferric reducing ability of plasma)FRAP برآورد گردید و از آزمون های Student T Test و Chi-square جهت مقایسه متغیرهای کمی و کیفی استفاده شد. یافته ها: فعالیت کراتین فسفوکیناز در ورزشکاران به طور معنی داری بالاتر از افراد غیرورزشکار بود. اریتروسیت های جدا شده از خون افراد غیر ورزشکار، آسیب پذیرتر از ورزشکاران بود، زیرا مالون دی آلدئید حاصل از انکوبه نمودن اریتروسیت های آنها با پراکسید هیدروژن در ورزشکاران (با مهار کننده کاتالاز: 625.23±132.90 نانومول در هر گرم هموگلوبین و بدون مهار کننده کاتالاز: 521.74±125.05 نانومول در هر گرم هموگلوبین) به طور چشمگیری کمتر از مالون دی آلدئید حاصل از غیر ورزشکاران بود (به ترتیب P<0.02 و P<0.01). میزان آنتی اکسیدان تام پلاسما، فعالیت گلوتاتیون پراکسیداز و مقدار گلوتاتیون سلولها تفاوت معنی دار نشان نداد.نتیجه گیری: اگر چه توان آنتی اکسیدانی در ورزشکاران متفاوت نبود، اما به نظر می رسد که لیپیدهای غشاء اریتروسیت ها در آنها، آسیب پذیری کمتری نسبت به افراد غیر ورزشکار دارد.

زمینه و هدف: اگر چه بررسی ها نشان داده اند که اندوکانابینوییدها اثراتی مرکزی بر نعوظ دارند، ولی اثر محیطی آنها بر نعوظ نامشخص می باشد. هدف از این مطالعه، بررسی اثر آنانداماید (یک کانابینویید اندوژن) بر پاسخ های شل شدگی القاء شده با تحریک اعصاب غیرآدرنرژیک غیر کولینرژیک (Non adrenergic Non cholinergic=NANC) در بافت کورپوس کاورنوزوم (بافت حیاتی در ایجاد نعوظ) موشهای صحرایی نر بوده است. روش بررسی: کورپوس کاورنوزوم موشها بعد از جدا شدن توسط دایسکت دقیق و گذاشتن در حمام ارگان استاندارد اکسیژنه و حاوی آتروپین (1 میکرومول) و گوانتیدین (5 میکرومول) (به ترتیب جهت بلوک کولینرژیک و آدرنرژیک) و به دنبال ایجاد انقباض توسط 7.5 میکرومول فنیل افرین، توسط تحریک الکتریکی در فرکانس های 2، 5، 10و 15 هرتز، دچار شل شدگی شدند و نتایج توسط دستگاه الکتروفیزیوگراف ثبت گردید. آنانداماید (1و 3 میکرومول در گروه های مجزا)، 20 دقیقه قبل از تحریکات الکتریکی به حمام ارگان اضافه شد. در گروه های مجزای دیگر، هر یک از آنتاگونیست های اختصاصی رسپتورهای CB1(یک میکرومول (AM251، CB2 (یک میکرومول AM630) و وانیلوییدی (3 میکرومول کاپسازپین)، 45 دقیقه قبل از آنانداماید (یک میکرومول) به حمام اضافه شدند. همچنین، وجود رسپتورهای کانابینوییدی و وانیلوییدی در این بافت توسط روش وسترن بلات ارزیابی شد. هر گروه شامل 6 حیوان بود. نوع مطالعه به صورت تجربی (Experimental) بوده و تحلیل آماری داده ها به وسیله آنالیز یکطرفه واریانس (ANOVA) متعاقب Newman-Keuls as post-hoc test انجام شد و P<0.05 از لحاظ آماری معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها: پاسخ های شل شدگی وابسته به NANC در بافت کورپوس به طور معنی داری (P<0.01) در حضور آنانداماید (1 و 2 میکرومول) افزایش یافتند. اثر تقویت کننده آنانداماید بر پاسخ های NANC در حضور AM251 (یک میکرومول) و کاپسازپین (2 میکرومول) اما نا با AM630 (یک میکرومول)، به طور معنی داری (P<0.01) کاهش یافت. همچنین مهار کننده آنزیم نیتریک اکساید سستاز (یک میکرو مول L-NAME (NwNitro-L-Arginine Methylester)) به طور معنی داری (P<0.001) پاسخ های شل شدگی را در حضور یا غیاب آنانداماید مهار کرد. اگر چه 30 نانومول L-NAME اثری بر پاسخ های NANC نداشت، به طور معنی داری (P<0.01) اثر تقویت کننده آنانداماید را بر پاسخ های NANC کاهش داد. همچنین، آنانداماید اثری برپاسخ های شل شدگی توسط دوزهای مختلف نیتروپروسایدسیدیم (یک میکرومول و 10 نانومول) نداشت و سترن بلات بافت کورپوس کاورنوزوم نشان داد که پروتئین رسپتورهای CB1 و VR1 (اما نه CB2) در این بافت وجود دارند.نتیجه گیری: مطالعه حاضر برای اولین بار نشان داد که آنانداماید (یک اندوکانابینویید) باعث افزایش پاسخ های شل شدگی وابسته به NANC در بافت گورپوس کاورنوزوم موشهای صحرایی نر از طریق هر یک از رسپتورهای CB1 و VR1 در این بافت وجود دارند.

زمینه و هدف: توجه روزافزونی به نقش حرکت غیرطبیعی کشکک در شیار فمورال، به عنوان علت درد قدام زانو، معطوف شده است. بیمارانی که در آنها علت مشخصی بدست نمی آید، در گروه سندرم درد پاتلوفمورال قرار می گیرند. این مطالعه ارتباط بین درد و تغییرات پرتونگاری در بیماران مبتلا به درد مفصل کشککی- رانی را مورد بررسی قرار داد. روش بررسی: در یک مطالعه همگروهی (Cohort study)، 64 زانو مشتمل بر 46 بیمار (18 مرد و 28 زن) با تشخیص درد پاتلوفمورال تحت یک دوره درمان فیزیوتراپی به مدت 6 هفته قرار گرفتند. مدت درد، شدت درد، کیفیت درد و رادیوگرافی های آگزیال در زوایای 20 و 45 درجه، قبل و بعد از درمان ثبت گردیدند. پس از خاتمه درمان، اطلاعات بدست آمده با استفاده از شاخص مرکزی MODE و تست آماری Chi-square تحت آنالیز قرار گرفتند. یافته ها: قبل از درمان، میانگین مدت درد، 6.5 ماه (4.8=SD)، میانگین شدت درد، 5.5 (1.7=SD)، میانگین زاویه Sulcus، 129 درجه (8=SD) و میانگین زاویه Congruence، 8/14- درجه (11=SD) بود. در 6 مورد، اندکس پاتلوفمورال بزرگ تر از 1.6 بود. پس از درمان، میانگین شدت درد، 1.4 (1.5=SD) بود، به عبارت دیگر 22 مورد پس از درمان، عاری از درد شدند و شدت درد در 28 مورد نیز پس از درمان در حد خفیف بود. فقط 4 مورد تقریباً پاسخی به درمان نداده بودند. هیچ ارتباطی بین جنس و سن با شدت درد قبل از درمان و میزان پاسخ به درمان مشاهده نشد. رابطه منفی معنی داری بین میزان پاسخ به درمان و مدت درد وجود نداشت (P<0.0005)، به این صورت که هرچه مدت درد کمتر بوده، میزان پاسخ به درمان بیش تر بوده است. میانگین زاویه Congruence از -14.8 درجه (SD=11) قبل از درمان، به -16.6 درجه (SD=8) بعد از درمان، به 4 مورد تقلیل یافت. هیچ ارتباطی بین شدت درد و میزان پاسخ به درمان با تظاهرات پرتونگاری مشاهده نشد. ارتباط معنی داری بین میزان پاسخ به درمان و بروز تغییر در میانگین زاویه Congruence به میزان 2.3 درجه کاهش نشان داد (P=0.028)، این میزان در زیر گروهی که به درمان پاسخ نداده بودند، 0.375 درجه بود کا از نظر آماری قابل ملاحظه نیست (P=0.83).نتیجه گیری: هیچ ارتباطی بین شدت درد و میزان پاسخ به درمان با تغییرات پرتونگاری مشاهده نشد. رابطه معنی داری بین میزان پاسخ به درمان و بروز تغییر در میانگین زاویه Congruence پس از درمان مشاهده شد. پس از شروع علایم، هرچه درمان زودتر شروع گردد، میزان پاسخ به درمان بهتر خواهد بود.

زمینه و هدف: بیماری مولتیپل اسکلروزیس (Multiple sclerosis=MS)، شایع ترین بیماری دمیلیناتیو سیستم عصبی مرکزی و علت شایع ناتوانی در جوانان می باشد. تفاوت هایی که در سیر بالینــی، انواع کلینیکی، پراکندگی جغرافیایی، پاسخ دهی به درمان و شیوع جنسی بیماری دیده می شود، دال بر وجود نقش عوامل مختلف و چندگانه در بروز این بیماری می باشد. یکی از فاکتورهای مهم در سیر بیماری MS، شیوع جنسی آن و تغییراتی است که به موازات نوسانات هورمون های جنسی در شدت حملات و علایم بیماری دیده می شود. تمامی این شواهد بیانگر نقش احتمالی هورمون های جنسی در بیماری MS است. این مطالعه به منظور ارزیابی اثرات درمانی هورمون های جنسی در سیر نوع عودکننده- بهبودیابنده MS و مقایسه آن با درمان معمول با اینترفرون صورت گرفت. روش بررسی: مطالعه به روش هم گروهی (Cohort) انجام شد. برای این منظور، نهایتا 39 بیمار زن که بر اساس معیارهای مک دونالد مبتلا به Relapsing/Remitting MS (RRMS) بودند، در مدت 32 ماه (از دی ماه 1380 تا مردادماه 1383) مورد مطالعه قرار گرفتند. بیماران در 4 گروه قابل تقسیم بودند: گروه A، شامل 11 بیمار که اینترفرون و هورمون جنسی را به صورت توام مصرف می کردند، گروه B، شامل 12 بیمار که فقط اینترفرون مصرف می کردند، گروه C، شامل 6 بیمار که فقط هورمون جنسی مصرف می کردند و گروه D (شاهد)، شامل 10 بیمار که اینترفرون و هورمون جنسی مصرف نکردند. در ابتدا و انتهای مطالعه، میزان ناتوانی بیماران بر اساس جدول (EDSS (Expanded disability status scale، تعداد حملات و متغیرهای دموگرافیک در فرم های جمع آوری اطلاعات، ثبت و توسط نرم افزار آماری (version 11.5) SPSS آنالیز گردیدنــد. در آنالیــز داده هــا از شاخص های توصیفی و تستهای K.S، Paired T Test، Kruskal-Wallis، Mann-Whitney U و Correlation استفاده شد. یافته ها: میانگین سنی بیماران 28.36 سال (SD=8.36) بود که 9 نفر، مجرد و 30 نفر، ازدواج کرده بودند. بیش ترین و کمترین میانگین تعداد حملات به ترتیب در گروه های D (2.5 حمله) و A (1.36 حمله) دیده شد. درآنالیز تحلیلی نیز ارتباط آماری معنی داری بین تعداد حملات و دریافت هورمون جنسی بدست آمد (=0.013 P). همچنین نتایج، نشان دهنده وجود اختلاف آماری معنی دار بین EDSS قبل و بعد از درمان (0.000 P=) و نیز بین تغییرات EDSS با مصرف هورمون جنسی (=0.019 P) بود. این در حالی است که درمان با اینترفرون فقط با تعداد حملات ارتباط آماری معنی داری داشت (=0.033 P) و با تغییرات EDSS ارتباطی نداشت (=0.32 P). نتیجه گیری: مطالعات مختلف، نتایج متناقضی را در مورد اثرات هورمون درمانی بر سیر بیماری MS نشان داده اند. در صورتی که نتایج مطالعه حاضر، مطرح کننده نقش هورمون های جنسی در بیماریMS  است و می توان گفت برقراری سطح بالای هورمون های جنسی بویژه استروژن (مانند زمان بارداری)، در کاهش حملات موثر است، ضمن آن که تجویز همزمان هورمون های جنسی و اینترفرون می تواند منجر به کاهش میزان ناتوانی و کاستن از تعداد حملات شود.

زمینه و هدف: لرز پس از بیهوشی، یک عارضه شایع بیهوشی امروز است. با توجه به این نکته که مدت تجویز داروهای بیهوشی با میزان بروز لرز پس از بیهوشی مرتبط دانسته شده است، هدف از این مطالعه بررسی تاثیر مدت زمان بیهوشی بر میزان بروز لرز پس از بیهوشی بود. روش بررسی: این مطالعه به صورت دو سوکور بر روی 60 بیمار 50-20 سال با ASA کلاس I (American society of anesthesia) انجام گرفت. بیماران براساس مدت زمان بیهوشی در سه گروه تقسیم گردیدند. در گروه 1، مدت زمان بیهوشی کمتر از یک ساعت بود، در گروه 2، مدت زمان بیهوشی 3-1 ساعت بود و در گروه 3، این زمان، 5-3 ساعت بود. میزان بروز لرز پس از بیهوشی در بیماران مورد مطالعه در خاتمه عمل جراحی، مشخص و ثبت گردید. پروتکل بیهوشی در بیماران هر سه گروه یکسان بود. نتایج حاصل با استفاده از آزمون آماری Chi-square و شاخص Cramer's V مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: مشخص شد که مدت زمان بیهوشی با بروز لرز پس از بیهوشی ارتباط دارد؛ این ارتباط هنگامی وجود دارد که مدت زمان بیهوشی بیش تر از 3 ساعت بطول انجامد. نتیجه گیری: افزایش مدت زمان بیهوشی بیش از 3 ساعت، یکی از دلایل افزایش بروز لرز پس از بیهوشی است.

زمینه و هدف: (Hepatitis B virus)HBV، یک ویروس هپاتوتروفیک است که معمولا سبب عفونت بدون علامت می گردد و یک عامل عفونی بسیار مهم در بیماران مبتلا به لوسمی لنفوبلاستیک حاد به دلیل نیازی که این بیماران به تزریق فراورده های خونی در حین درمان دارند، می باشد. با توجه به اهمیت موضوع، هدف از انجام این مطالعه، استفاده از واکسیناسیون هپاتیت B در بیمارانی که نسبت به این بیماری مصونیت ندارد، می باشد. روش بررسی: برای پیشگیری، واکسیناسیون هپاتیت B، با دوز دو برابر، در 159 بیمار مبتلا به لوسمی لنفوبلاستیک حاد در فاز نگهدارنده درمان، انجام شد. بیماران قبل از انجام واکسیناسیون، از نظر سیستم ایمنی (سلولی و همورال) و عملکرد کبدی بررسی شدند و هیچ نوع مشکلــی نداشتنـد. مطالعــه حاضر از نوع موردی- شاهدی بود که جهت آنالیز داده ها از آزمون Chi-square استفاده شد. یافته ها: نتایج بررسی HbsAb (Hepatitis B surface Antibody) در هر دو گروه، 3 الی 5 ماه بعد از واکسیناسیون پیگیری شد که حدود 25% از بیماران پاسخ مثبت به HbsAg (Hepatitis B surface Antigen) دادند و این یک نشانه امیدوار کننده برای بررسی بیش تر و کنترل بیش تر در بیماران است. نتیجه گیری: مطالعات انجام شده در کشورهای دیگر نشان دهنده این است که حدود 30%، پاسخ مثبت به واکسن HbsAg دادند. به نظر می رسد که بهتر است تزریق واکسن هپاتیت B در بیمارانی که سطح آنتی بادی محافظتی در برابر این بیماری ندارند، انجام گردد.

زمینه و هدف: سالمونــلا، از مهم تریــن پاتوژن هــای ایجاد کننده اسهال و بیماری های ناشی از غذا در انسان می باشــد. از علایــم آن، اسهال، تــب، استفراغ و در برخــی مــوارد، اسهال خونــی است. به دلیل اهمیت این ارگانیسم به عنــوان یکــی از پاتوژن هــای بیماریــزا، شناسایــی و تشخیــص سریــع ایــن پاتــوژن و همچنین تمایز سروتیپ های آن از هم توسط روشهای مولکولی، لازم می باشد. هدف از این مطالعه، بررسی تکنیک PCR-Ribotyping (Polymerase chain reaction-Ribotyping) در سروتیپ های سالمونلای جدا شده از نمونه های اسهالی می باشد. روش بررسی: نمونه های مورد مطالعه در این تحقیق شامل سویه های سالمونلای جدا شده از 115 کودک مبتلا به اسهال بود که پس از تعیین نوع سروتیپ آنها، DNA با روش فنل/ کلرفرم استخراج شد و تکنیک PCR-Ribotyping توسط پرایمرهای P2 و P1 مربوط به ژن 16S-23SrRNA انجام گرفت. در نهایت محصولات PCR بر روی ژل آگارز 1.8% الکتروفورز شدند و بعد از رنگ آمیزی ژل با اتیدیوم بروماید، آنالیز صورت گرفت. داده های بدست آمده با برنامه (version 11.5) SPSS و آزمون آماری Chi-square و برنامه آماری NTSYS2 آنالیز شدند. یافته ها: 115 نمونه سالمونلا، شامل سروتیپ های Paratyphi A، Paratyphi B، Paratyphi C، Paratyphi D و Typhi بودند. در ارتباط با ژن 16S-23SrRNA، تمامی سروتیپ ها دارای 5 باند مشابه در حد فاصل 2500-700 جفت باز بودند.نتیجه گیری: با توجه به نتایج بدست آمده، می توان گفت تکنیک PCR-Ribotyping دارای توانایی کافی جهت شناسایی سویه های سالمونلا در حد جنس می باشد ولی برای تعیین نوع سروتیپ، از قدرت تمایز زیادی برخوردار نمی باشد.

زمینه و هدف: سرطان دهانه رحم، سومین سرطان شایع دستگاه تناسلی زنان است. در بسیاری از کشورهای در حال پیشرفت، شیوع این بدخیمی بالا است. این مطالعه با هدف تعیین فراوانی عوامل خطر سرطان دهانه رحم طراحی شد. روش بررسی: این مطالعه به صورت مقطعی انجام شد و در طی آن 300 زن مبتلا به سرطان دهانه رحم که بیماری آنها توسط پاتولوژی به اثبات رسیده بود، در شهر تهران مورد بررسی قرار گرفتند. روش نمونه گیری، غیراحتمالی در دسترس بود. محل نمونه گیری، 7 بیمارستان دارای بخشهای زنان و زایمان در شهر تهران بود. متغیرهای دموگرافیک (سن، تحصیلات، وضعیت تاهل، شغل و ...)، مصرف قرصهای پیشگیری از بارداری و مدت زمان مصرف، سابقه سقط، سابقه کانسر سرویکس در خانواده، مصرف سیگار، سن ازدواج و تولد اولین فرزند و ... اندازه گیری شدند. روش جمع آوری داده ها، مصاحبه، پرسشنامه و مرور پرونده ها بود. از نرم افزار SPSS برای توصیف داده ها استفاده شد.یافته ها: میانگین سنی زنان مورد بررسی 55.4±11.6 سال بدست آمد. در حدود نیمی از زنان بیسواد بودند. 17%، سابقه بیش از یک بار ازدواج داشتند. 10%، سابقه مثبت کانسر سرویکس در بستگان درجه یک خود را گزارش کردند. 45%، سابقه مصرف قرصهای پیشگیری از بارداری داشتند و 12%، سابقه مصرف سیگار را ذکر می کردند. میانگین سن ازدواج و تعداد موارد حاملگی به ترتیب 16.4±4 سال و 6±2.7 بود. به طور متوسط 9±5.5 سال از قرصهای پیشگیری از بارداری استفاده کرده بودند. 48%، سابقه سقط یا مرده زایی را در طول دوران باروری خود ذکر می کردند.متوسط سن مادران در اولین بارداری، 18.6±3.7 سال بدست آمد. نتیجه گیری: میانگین سنی زنان مورد بررسی 55.4 سال بود. فراوانی عوامل خطر مهم عبارت بود از سابقه مثبت خانوادگی سرطان دهانه رحم (10%)، متوسط پایین سن ازدواج (16.4 سال)، میانگین بالای تعداد موارد حاملگی (6)، سن پایین در تولد اولین فرزند (18.6 سال) و مصرف طولانی مدت قرصهای پیشگیری از بارداری (9 سال).

زمینه و هدف: آزمایشات مختلف in vitro و in vivo نشان داده اند که استفاده از حساس کننده های پرتوی در پرتودرمانی، ابزار مفیدی در درمان سرطان گلیوما است. بسیاری از دودمان های سلولی تحت شرایط خاص تجمع یافته و با رشد، ساختارهای چندسلولی به نام اسفرویید (spheroid) تشکیل می دهند. این اسفروییدها از ابعاد مختلف، شبیه تومورهای in vivo می باشند. بنابراین مطالعه خصوصیات رشد و رفتار اسفروییدها، نقش مهمی در درک رفتار تومورها در شرایط مختلف آزمایشگاهی دارد. هدف از انجام این مطالعه، تعیین نقش Iudr (Iododeoxyuridine) در حساس کنندگی پرتوی در اسفروییدهای سلولهای گلیوما می باشد. روش بررسی: این مطالعه پژوهشی از نوع آزمایشگاهی بوده و مقایسه نتایج توسط آزمون آماری T Test انجام شد. در این مطالعه از آزمون comet assay جهت مقایسه آسیب های ایجاد شده در DNA سلولهای U87MG از دودمان سلولی گلیوما استفاده شد. آزمایشات، روی اسفروییدها در دو قطر 100 و 300 میکرومتر انجام شد. یافته ها: نتایج حاصل از بررسی اثر تشعشع در اسفروییدها در حضور و عدم حضور Iudr در هر دو قطر اسفرویید نشان می دهد که حضور Iudr به همراه پرتو، باعث افزایش tail moment و در نتیجه افزایش آسیب سلولی می شود، بویژه در اسفروییدهای 300 میکرون در 50% سلولها آسیب بیش تری در حضور Iudr مشاهده شده است. این نشان می دهد که حضور Iudr در غلظت اشباع، باعث افزایش حساس کنندگی پرتوی در اسفروییدها می شود. نتیجه گیری: مقایسه tail momentها در اسفروییدهای 100 و 300 میکرومتر نشان می دهد که در اسفروییدهای 300 میکرومتر، آسیب سلولی کمتر بوده است که می تواند به دلیل وجود سولهای G0 و یا سلولهایی با چرخه طولانی باشد که Iudr کمتری دریافت کرده اند. همچنین براساس نتایج حاضر، برداشت کم Iudr نیز می تواند باعث افزایش حساسیت پرتوی سلول شود. جهت موثرتر واقع شدن این روش درمانی، می توان زمان انکوباسیون با Iudr را افزایش داد تا سلولهای G0 وارد چرخه شده و زمان بیش تری در اختیار سلولهای با چرخه طولانی تر قرار گیرد و یا از موادی که مانع ترمیم آسیب می شوند، استفاده نمود.

زمینه و هدف: مصرف گیاه Ruta graveolens (سداب) به دلیل وجود اثرات ضد اسپاسم، مدر و تسکین بخش ، در کشورهای خاورمیانه متداول است. براساس تحقیقاتی که اخیراً صورت گرفته است، زمانی که سداب را به صورت خوراکی به موشها داده اند، اثرات ضد باروری نشان داده است. در این مطالعه سعی شد تا اثرات احتمالی عصاره الکلی سداب روی سیستم تولیدمثلی موشهای ماده نابالغ بررسی شود. روش بررسی: در این مطالعه که از نوع تجربی می باشد، موشهای ماده نابالغ در محدوده سنی 5-4 هفته به سه گروه تجربی، شاهد و کنترل تقسیم شدند. بعد از تعیین LD50 (Lethal dose 50) عصاره الکلی (650 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم از وزن)، 325 میلی گرم از عصاره به ازای هر کیلوگرم از وزن به صورت درون صفاقی (Intraperitoneal=IP)، یک روز در میان به مدت یک هفته به موشها تزریق شد. به گروه شاهد، به همان میزان روغن زیتون طبیعی (حلال عصاره) تزریق شد و حیوانات گروه کنترل، دست نخورده باقی ماندند. بعد از گذشت یک ماه از آخرین تزریق، با استفاده از مخلوط کتامین و زایلزین، حیوانات عمیقا بیهوش شدند، سپس خونگیری از قلب صورت گرفت و سرم جدا شده، در دمای 20- درجه سانتی گراد نگهداری گردید. همزمان تخمدان ها از بدن، خارج و پس از وزن کردن، برای تجزیه و تحلیل بافت شناسی در محلول بوئن قرار داده شدند. یافته ها: نتایج بدست آمده کاهش معنی داری را در حد P<0.01 در وزن نسبی تخمدان ها در گروه تجربی نسبت به گروه کنترل نشان داد. کاهش وزن تخمدان با کاهش در تعداد فولیکول های بدوی همراه بوده است. قطر و تعداد جسم زرد نیز کاهش معنی داری نسبت به گروه کنترل نشان داد (P<0.01)، همچنین کاهش معنی دار در قطر اووسیت و قطر تخمدان دیده شد (P<0.01)، نتایج سنجش هورمونی نیز کاهش معنی دار در سطح استروژن را در گروه تجربی نسبت به گروه کنترل نشان داد (P<0.01).نتیجه گیری: نتایج بدست آمده در این مطالعه نشان می دهد که استفاده از عصاره الکلی گیاه سداب، منجر به تغییر عملکرد سیستم تولید مثلی در موشهای نابالغ ماده خواهد شد. بنابراین این احتمال وجود دارد که استفاده از این گیاه بتواند راه حل مناسبی جهت کنترل باروری به حساب آید.

زمینه و هدف: درمان آنتی بیوتیکی از بروز موارد جدید گلومرولونفریت متعاقب عفونت استرپتوکوکی جلوگیری می کند. در این مطالعه، تاثیر درمان زود هنگام با آنتی بیوتیک بر شدت تظاهرات بالینی کودکان مبتلا به این بیماری ارزیابی شد. روش بررسی: پرونده بیماران بستری با تشخیص گلومرولونفریت متعاقب عفونت استرپتوکوکی در بین سالهای 82-1368 مرور شد. این بررسی، یک مطالعه گذشته نگر توصیفی بوده است. معیارهای انتخاب بیماران عبارت بودند از: هماچوری، شواهد دال بر عفونت استرپتوکوکی [کشت مثبت یا تیتر بالا رونده (Antistreptolysin O Titer)ASOT] و کاهش گذرای C3. بر اساس سابقه مصرف آنتی بیوتیک در فاز نهفته بیماری، بیماران به دو گروه تقسیم شدند. شدت تظاهرات بالینی و یافته های آزمایشگاهی بدو بستری، از صفر تا چهار، امتیازبندی شد. مقایسه میانگین، با independent test و مقایسه تعداد بیماران، با Chi-square صورت گرفت و P<0.05 معنی دار تلقی شد. یافته ها: 86 کودک با میانگین سنی 8.76 سال (2.85=(SD  (65 مذکر و 21 مونث) وارد مطالعه شدند. شایع ترین تظاهرات بالینی به ترتیب عبارت بودند از هماچوری (100%)، ادم و ازوتمی (70%)، فشار خون بالا (68%) و پروتئینوری (53%). 35 کودک سابقه مصرف هیچ گونه آنتی بیوتیکی را نداشتند. ادم شدید (37.3% در مقابل 18.2%)، طول مدت بستری (11 روز در مقابل 8.9 روز) و حداکثر کراتینین (2 میلی گرم در دسی لیتر در مقابل 1.3 میلی گرم در دسی لیتر) در گروهی که آنتی بیوتیک مصرف نکرده بودند، به طور قابل ملاحظه ای بیش تر بوده است.  میانگین(p<0.05) امتیاز بالینی و آزمایشگاهی و امتیاز کل در گروهی که درمان آنتی بیوتیکی دریافت نکرده بودند، به طور قابل ملاحظه ای بیش تر بوده است (p<0.0001).نتیجه گیری: مصرف آنتی بیوتیکی از شدت تظاهرات بالینی کودکان مبتلا به گلومرولونفریت متعاقب عفونت استرپتوکوکی می کاهد.