علوم پزشکی رازی
سال:1386 | دوره:14 | شماره:55 |تعداد مقالات:29

مقدمه: هنوخ شوئن پورپورا، شایع ترین واسکولیت گروه سنی کودکان با علت ناشناخته است. تظاهرات کلینیکی بیماری شامل راش پوستی، آرتریت، دل درد و نفریت می باشد. در اغلب موارد، بیماری متعاقب عفونت دستگاه تنفسی فوقانی با استرپتوکوک رخ می دهد، عفونت های باکتریال دیگری نیز در ایجاد این بیماری شناخته شده اند. معرفی بیمار: در این مقاله، بروز بیماری هنوخ در یک کودک مبتلا به سپتی سمی پسودوموناسی گزارش شده است. نتیجه گیری: با توجه به مورد گزارش شده، باید پسودوموناس به لیست علل ایجاد هنوخ اضافه گردد.

زمینه و هدف: زایمان طبیعی به عنوان بهترین روش زایمان در اکثریت مواقع تشخیص داده می شود، اما متاسفانه میزان آن به علت افزایش میزان سزارین، رو به کاهش می باشد. وجود ترس، اضطراب و عدم همکاری بیمار می تواند باعث اختلال مکانیسم فیزیولوژیک طبیعی زایمان شود. در مطالعه انجام شده در بابل در سال 1377، تنها 5% زنان آگاهی مناسبی نسبت به انواع زایمان داشته اند و آگاهی آنها نسبت به انواع زایمان بسیار ضعیف بوده است. هدف این مطالعه، تعیین میزان آگاهی زنان باردار نسبت به معایب و مزایای زایمان واژینال طبیعی و سزارین می باشد. روش بررسی: در این مطالعه مقطعی، 1100 خانم باردار ساکن شهر تهران که در طی 6 ماهه اول سال 1384 به یکی از بیمارستان های دولتی و تامین اجتماعی و یا تعدادی از مراکز خصوصی مراجعه کرده بودند و همچنین دارای شغل پزشکی و یا مامایی نبودند، مورد بررسی قرار گرفته اند. سوالات پرسشنامه با توجه به اهمیت موضوع، به دو گروه (1 یا 2 امتیازی) و میزان آگاهی از مورد نیز، به سه گروه بی اطلاع، با آگاهی نسبی و با آگاهی کامل (به ترتیب صفر، 1 یا 2 امتیازی) تقسیم شدند. سپس سطح آگاهی افراد با توجه به نمره ای که از پرسشنامه بدست می آمد، در سه گروه آگاهی مناسب یا عالی (طیف نمره 48-33)، آگاهی خوب (طیف نمره 32-17) و آگاهی پایین (طیف نمره 16-0) سطح بندی شد. یافته ها: میانگین سنی خانم های مورد بررسی، 29.46 سال (SD=7.2) بود. مجموع میانگین امتیاز آگاهی افراد بررسی شده برابر (SD=8.98) 27.6 بود. 119 نفر (%10.8) از خانم های مورد بررسی، آگاهی پایین، 612 نفر (%55.6)، آگاهی خوب و 369 نفر (%33.5)، آگاهی مناسب یا عالی نسبت به انواع زایمان داشته اند. نتیجه گیری: مطابق با یافته های این مطالعه، سطح آگاهی کلی خانم های باردار ساکن شهر تهران در زمان مطالعه، در حد نسبتا مطلوبی بود، اما اطلاعات کسب شده توسط آنها، محدود و دارای سوگیری بوده است. بدین ترتیب انجام برنامه ریزی مدون و صحیح، جهت آموزش و ارتقای سطح آگاهی خانم ها نسبت به این موضوع لازم به نظر می رسد.

زمینه و هدف: کلامیدیا تراکوماتیس، یکی از متداول ترین باکتری های منتقل شونده از طریق جنسی است. این باکتری، عفونت های متعددی چون اورتریت، سرویسیت، اندومتریت، اپیدیدیمیت و لنفوگرانولوم آمیزشی را در دستگاه تناسلی ـ ادراری هر دو جنس مرد و زن، ایجاد می کند. میزان شیوع سرویسیت کلامیدیایی در جوامع مختلف، متغیر است. در یک مطالعه، میزان شیوع سرویسیت کلامیدیایی در زنانی امریکایی که از نظر جنسی فعال هستند، %5-15 و در زنان حامله، %1.2 تعیین شده است. هدف از این مطالعه، بررسی میزان شیوع سرویسیت کلامیدیایی و سپس مقایسه روشهای تشخیصی الیزا، میکروایمونوفلئورسانس (Microimmunofluorescence=MIF)، کیت تشخیص سریع Dima و روش میکروسکوپی مستقیم با رنگ آمیزی Giemenz، در تشخیص کلامیدیا بوده است. روش بررسی: در این مطالعه توصیفی، 137 خانم مبتلا به سرویسیت (بنا بر تشخیص پزشک متخصص زنان و زایمان) مراجعه کننده به درمانگاه ژنیکولوژی بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) و آزمایشگاه تشخیص طبی نیلو، مورد بررسی قرار گرفتند. به وسیله دو سواب، از اندوسرویکس بیماران نمونه برداری شد. یک سواب، جهت انجام تست تشخیص سریع با استفاده از کیت و سواب دیگر، جهت رنگ آمیزی Gimenez بکار گرفته شد. از بیماران، جهت انجام آزمایش های الیزا و میکروایمونوفلئورسانس نیز خونگیری بعمل آمد. نتایج بدست آمده، با استفاده از نرم افزار SPSS (version 12) و آزمون Mc Nemar تحلیل گردیدند. یافته ها: با انجام روش الیزا، در 18 بیمار، آنتی بادی IgG و در 4 بیمار، آنتی بادی IgM بر علیه کلامیدیا تراکوماتیس مثبت گردید. با استفاده از روش میکروایمونوفلئورسانس، 10 بیمار، دارای آنتی بادی IgG و 3 بیمار، دارای آنتی بادی IgM بر علیه کلامیدیا تراکوماتیس بودند. کیت تشخیص سریع Dima، در 5 بیمار مثبت شد. در هیچ یک از لامهای رنگ آمیزی شده به روش گیمنز، انکلوژن بادی کلامیدیایی دیده نشد. نتیجه گیری: براساس روش میکروایمونوفلئورسانس که در بین روشهای سرولوژی، روش استاندارد طلایی در تشخیص عفونت کلامیدیایی می باشد، میزان شیوع سرویسیت کلامیدیایی در این مطالعه، %7.2 تعیین گردید. در مقایسه تعیین آنتی بادی IgM با روش الیزا و همچنین مقایسه کیت تشخیص سریع Dima و میکروایمونوفلئورسانس، اختلاف معنی داری وجود نداشت، اما در مقایسه تعیین آنتی بادی IgG با روشهای الیزا و میکروایمونوفلئورسانس، اختلاف معنی داری مشاهده گردید. بنابراین توصیه می شود که نتایج مثبت آنتی بادی IgG به روش الیزا، با روش میکروایمونوفلئورسانس تایید گردد. همچنین رنگ آمیزی گیمنز در تشخیص سرویسیت کلامیدیایی توصیه نمی شود.

زمینه و هدف: در مقایسه اتوگرافت و آلوگرافت استخوانی، شرایطی مثل انجام دو عمل جراحی همزمان روی یک فرد، محدود بودن اندازه پیوند، افزایش احتمال وقوع خونریزی و غیره، سبب شده است تا متخصصین به جایگزین مناسب اتوگرافت، یعنی آلوگرافت نیز بیاندیشند. در این مطالعه با توجه به اهمیت نوع استخوان انتخاب شده برای پیوند، از نظر منشا جنینی و همین طور از نظر ساختار بافتی آن و با توجه به اهمیت فاکتورهای موثر در افزایش ضریب موفقیت پیوندهای آلوگرافت از جمله نحوه آنتی ژن زدایی، روند ترمیم انواع آلوگرافت های کورتیکوکنسلوس (Corticocancellous) و کورتیکال (Cortical) استخوانی از منشا داخل غضروفی، با یکدیگر و با آلوگرافت های کورتیکوکنسلوس از منشا داخل غشایی مقایسه شده است، همچنین کارایی روش آنتی ژن زدایی دو گانه نیز مورد بررسی قرار گرفته است. روش بررسی: در این مطالعه تجربی که بر روی خرگوش نیوزلندی صورت گرفت، 42 قطعه پیوندی شامل 30 قطعه در گروه آزمایش، به صورت 10 قطعه آلوگرافت کورتیکوکنسلوس از منشا جمجمه (CoI=Corticocancellous intramembraneous)، 10 قطعه آلوگرافت از نوع کورتیکوکنسلوس از منشا لگن (CoE=Corticocancellous endochondral) و 10 قطعه آلوگرافت از نوع کورتیکال از منشا تیبیا (CE=Cortical endochondral)، به استخوان تیبیا در فاصله 2 سانتی متری مفصل زانوی خرگوش پیوند زده شد، همچنین، 6 قطعه اتوگرافت در گروه شم، پس از آنتی ژن زدایی جهت بررسی اثرات روش آنتی ژن زدایی در روند ترمیم پیوند و 6 قطعه اتوگرافت نیز در گروه کنترل، بدون آنتی ژن زدایی جهت بررسی اثرات روش جراحی و شرایط اتاق عمل در روند ترمیم پیوند، با یکدیگر مقایسه گردید و روند ترمیم پیوند بافت به مدت 3 ماه پیگیری شد. بررسی روند ترمیم با استفاده از رادیوگرافی ها و براساس حضور یا عدم حضور کالوس استخوانی و مقاطع دکلسیفیه بافتی و مشاهدات میکروسکوپی صورت گرفت و نتایج به کمک نرم افزار آماری (Version 11.5) SPSS و توسط آزمون دقیق فیشر و آزمون آنالیز نسبت شانس (odds' ratio Analysis)، مورد ارزیابی واقع شد. یافته ها: میزان موفقیت در گرافت های CoI، 80%، گرافت های CoE، 60% و در گروه گرافت های CE، 70% بود. در گروه کنترل، سرعت اتحاد و ترمیم، بسیار سریع (8 هفته) و در گروه شم، از کندی مشخصی برخوردار بود (12 هفته). سوراخ های خالی در تیبیای گروه شم، حتی پس از 3 ماه نیز ترمیم نگردید. نتیجه گیری: تعداد موارد موفقیت آلوگرافت های CoI، بیش تر از موارد CoE و CE بوده است، اما آزمون های آماری (فیشر و آنالیز شانس) بیانگر آنست که این تفاوت از نظر آماری، معنی دار نیست (P value>0.05). نتایج میکروسکوپی، حاکی از آنست که آلوگرافت داخل غشایی، از سرعت و موفقیت بیش تری در روند ترمیم و اتحاد برخوردار است.

زمینه و هدف: سوء مصرف مواد در زندان ها، یک مشکل جدی است، الگوهای پرخطر مصرف، منجر به بروز مشکلات بیش تری از جمله گسترش افراد HIV مثبت و مبتلا به ایدز می شود که ضرورت درمان سوء مصرف مواد و کاهش آسیب در زندان ها را مطرح می کند. هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی نقش مداخلات دارویی و روانشناختی در کاهش مخاطرات ناشی از مصرف مواد مخدر و بهبود وضعیت روانی زندانیان معتاد است. روش بررسی: برای این منظور، اثر دو درمان نگهدارنده متادون و درمان های مرسوم روانشناختی بر کاهش مصرف موادمخدر، شدت وابستگی به مواد، تزریق، تزریق مشترک، تزریق با وسایل غیراستریل، ارتباطات جنسی پرخطر و سلامت روان و رضایت زندانیان معتاد از درمان ها، در یک مطالعه مورد ـ شاهدی کمی و کیفی بررسی شد. افراد گروه آزمایش (38 نفر)، درمان نگهدارنده متادون و روانشناختی و افراد گروه شاهد (31 نفر)، درمان های معمول روانپزشکی دریافت نمودند. ابزارهای پژوهش عبارت بودند از: پرسشنامه جمعیت شناختی، پرسشنامه Symptom checklist revised 90) SCL-90-R)، مقیاس خشم، مقیاس شدت وابستگی، پرسشنامه رفتارهای پرخطر و پرسشنامه رضایت مددجو. یافته ها: داده های مطالعه با استفاده از آزمون آماری t مستقل و Chi-square مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج مداخلات پس از تحلیل آماری و نیز تحلیل کیفی نشان داد که پس از 6 ماه اجرای برنامه درمانی، در گروه آزمایش، تغییر معنی داری در مصرف مواد، تزریق مواد و استفاده اشتراکی از سرنگ صورت گرفت و شاخص های سلامت روان افزایش یافت ولی در زمینه رفتارهای پرخطر جنسی هیچ گونه تفاوتی در گروه ها دیده نشد. همچنین بیماران گروه درمان نگهدارنده متادون، به طور معنی داری بیش از گروه دیگر از خدمات دریافتی رضایت داشتند. نتیجه گیری: از یافته های پژوهش نتیجه گیری می شود که ارایه مداخلات درمانی متادون، روانپزشکی و روانشناختی به معتادان در زندان ها، نه تنها مشکلی ایجاد نمی کند بلکه از بسیاری از مشکلات فعلی کاسته می شود و اقدامات فوق به کاهش آسیب در زندان کمک می کند.

زمینه و هدف: جراحی در ناحیه شکم می تواند به چسبندگی های داخل شکمی و عوارض جانبی متعدد و حتی مرگ منجر شود؛ بنابراین دانشمندان برای جلوگیری از این معضل، روشهای مختلفی پیشنهاد کرده اند که استفاده از هپارین به عنوان مهار کننده مسیر انعقاد، یکی از آنها می باشد. هدف از این مطالعه، مقایسه روشهای مختلف تجویز هپارین سدیم در پیشگیری از چسبندگی بعد از عمل جراحی در محوطه شکمی بود. روش بررسی: در این مدل تجربی، 40 خوکچه هندی، به طور اتفاقی به 8 گروه مساوی در 2 دسته چهارتایی A(1-4) و B(1-4) تقسیم شدند. گروه A1 و B1 به عنوان شاهد منفی در نظر گرفته شدند و هیچ داروی هپارینی دریافت نکردند. بعد از بیهوشی، شکافی به طول 1.5 سانتی متر در خط میانی شکم، ایجاد شد و در روده ها و صفاق، التهاب القا گردید، سپس در دسته B(1-4)، با تلقیح داخل صفاقی (100 clony forming unit) 100 cfu باکتری اشریشیاکلی، عفونت تجربی القا گردید. سپس محل جراحی بخیه شد. گروه A2 و B2، روزی یکبار تا 3 روز هپارین با دوز 80 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم به صورت زیرپوستی و گروه A3 و B3، یک دوز 100 واحدی هپارین به صورت داخل صفاقی دریافت کردند و گروه A4 و B4، روزی یکبار تا 3 روز هپارین استاندارد با دوز 80 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم به صورت زیرپوستی توام با یک دوز 100 واحدی هپارین به صورت داخل صفاقی دریافت کردند. 21 روز پس از جراحی، خوکچه ها به روش انسانی، معدوم و میزان چسبندگی های صفاقی و واکنش های التهابی و ترمیمی بررسی شد. نتایج با تست آماری Fisher exact test و نرم افزار آماری Sigma Stat مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: چسبندگی های صفاقی و واکنش های التهابی در گروه های آزمایش در مقایسه با گروه های کنترل، کاهش معنی داری داشت (P<0.05)، ولی هیچ تفاوت معنی داری بین گروه های آزمایشی مشاهده نشد (P>0.05). نتیجه گیری: این نتایج نشان می دهد، تجویز هپارین به صورت زیرپوستی، داخل صفاقی و تجویز توام آنها، بدون تفاوت های معنی دار آماری، در کاهش چسبندگی و واکنش های التهابی در التهاب عفونی و غیرعفونی صفاق موثرند؛ بنابراین با توجه به آسان تر بودن روش تجویز داخل صفاقی، روش اخیر برای جلوگیری از چسبندگی بعد از اعمال جراحی، توصیه می گردد.

زمینه و هدف: با توجه به سیر متغیر بیماری آرتریت روماتویید، نیاز به تعیین فاکتورهای مرتبط با پیش آگهی بد، برای درمان مناسب این بیماری ضروری می نماید. هدف از این مطالعه، تعیین ارتباط بین تیتر آنتی بادی های روماتویید فاکتور ایمونوگلوبین آ، ضد میلوپراکسیداز و ضد پروتئیناز 3، با شدت تظاهرات بالینی و رادیوگرافیک بیماران مبتلا به آرتریت روماتویید بود. روش بررسی: نمونه های سرم 48 بیمار مبتلا به آرتریت روماتویید که به این کلینیک مراجعه می کردند، مورد آزمایش قرار گرفت و تیتر آنتی بادی های روماتویید فاکتور ایمونوگلوبین آ، ضد میلوپراکسیداز و ضد پروتئیناز 3، توسط روش الایزا تعیین شد. رادیوگرافی های دست با توجه به روش اصلاح شده لارسن توسط راو و هربورن، خوانده شدند، همچنین نسبت کارپومتاکارپال محاسبه شد. در این مطالعه مقطعی ـ تحلیلی، برای آنالیز آماری، از شاخص های فراوانی، درصد فراوانی، میانگین، میانه، مد، انحراف معیار و خطای معیار استفاده شد و در آنالیز تحلیلی، از ضریب همبستگی پیرسون استفاده گردید. یافته ها: روماتویید فاکتور ایمونوگلوبین آ، در 33% بیماران [24% بیماران با روماتویید فاکتور منفی (تست آگلوتیناسیون)] مشاهده شد که ارتباط معنی دار با افت هموگلوبین داشت (r=-0.311, p=0.02) ولی با تخریب رادیولوژیک، ارتباط معنی دار نداشت (r=-0.078). آنتی بادی های ضد میلوپراکسیداز و ضد پروتئیناز 3 به ترتیب در %4.16 و %2.08 بیماران مشاهده شدند که با توجه به تعداد اندک سرمهای مثبت، ارتباط بین آنها بررسی نشد. نتیجه گیری: روماتویید فاکتور ایمونوگلوبین آ، به طور قابل ملاحظه ای با شدت بیماری ارتباط داشت و در تعیین بیماران سروپازیتیو، بسیار حساس تر بود.

زمینه و هدف: در بیماری های مختلفی، عمل آپوزیسیون (opposition) شست در دست از بین می رود. Opponensplasty به معنی انتقال تاندون به شست، جهت بازسازی عمل آپوزیسیون در دست می باشد که با اعمال جراحی مختلف و استفاده از تاندون های مختلف، انجام می شود. نتیجه عمل جراحی، هم براساس نوع بیماری زمینه ای و هم براساس نوع عمل جراحی، فرق می کند. هدف از این مطالعه، بررسی نتیجه این عمل جراحی در انواع بیماری ها و سپس تعیین نوع عمل جراحی که بهترین نتیجه را دارد، می باشد. روش بررسی: 95 بیمار که بین سالهای 1353 تا 1384 در بیمارستان شفایحیائیان تهران تحت عمل جراحی آپوننس پلاستی قرار گرفته بودند، از نظر نتیجه عمل مورد بررسی قرار گرفتند. این بیماران به علت ابتلا به بیماری های مختلف از قبیل فلج مغزی، فلج اطفال و ...، قادر به آپوزیسیون شست نبوده اند و با تکنیک های مختلف عمل جراحی، تحت درمان قرار گرفته بودند. در این مطالعه، نتیجه طولانی مدت (متوسط 10 سال) جراحی در این بیماران براساس قدرت آپوزیسیون شست و رضایتمندی بیماران، مورد ارزیابی قرار گرفته است. یافته ها: در بین بیماران دچار فلج مغزی، 8 نفر (75%) نتیجه عالی یا خوب داشتند. در بیماران مبتلا به پولیو (35 بیمار)، نتیجه ضعیف تر بود و 62%، نتیجه خوب یا عالی داشتند. نتیجه عمل جراحی Burkhalter هم در %80.6 موارد، خوب و عالی بود که نسبت به بقیه تکنیک ها بهتر بود. نتیجه گیری: نتیجه عمل جراحی آپوننس پلاستی در بیش از 70% موارد، خوب یا عالی و نتیجه عمل burkhalter، نسبتا بهتر بود. نتیجه عمل در بیماران ترومایی، نسبتا بهتر از سایر بیماری ها بود.

زمینه و هدف: التهاب مزمن گوش میانی، به تغییرات غیرقابل برگشت مخاط گوش میانی اطلاق می شود که معمولا در حضور پارگی پرده تمپان دیده می شود. این مساله با علایم ترشح چرکی مکرر یا مداوم (اتوره)، کاهش شنوایی و ... بروز کرده و در سیر بیماری، می تواند زمینه ساز عوارض حاد و خطرناکی شود. التهاب مزمن، به علت ماهیت غیرقابل برگشت خود، در اکثر موارد نیازمند اقدامات جراحی می باشد و پاتولوژی های متفاوتی در ایجاد آن مشخص شده است. هدف از این مطالعه آنست که با بررسی بیماران دچار این مشکل، شیوع پاتولوژی های مختلف در موارد التهاب مزمن گوش میانی عمل شده، تعیین شود تا در آینده، ذهنیت بهتری در مورد بیماران دچار این مشکل وجود داشته باشد. روش بررسی: در این تحقیق که به روش کوهورت آینده نگر بر روی 100 بیمار مبتلا به عفونت مزمن گوش انجم شده است، 73 مرد و 27 زن در سنین مختلف با بیش ترین فراوانی در 30-20 سالگی که با تشخیص التهاب مزمن گوش میانی تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند، از نظر پاتولوژی عامل، بررسی و با استفاده از نرم افزار SPSS (version 11) آنالیز شدند. یافته ها: نتایج بدست آمده از پاتولوژی عامل در گوشهای عمل شده، شامل 86% بافت گرانولاسیون، 18% کلستئاتوم، 32% تمپانواسکلروز، 4% گرانولوم کلسترول و 71% تغییرات استخوانچه ای بود. نتیجه گیری: عفونت مزمن گوش میانی که با کاهش شنوایی یا ترشح مداوم یا مکرر تظاهر می کند، می تواند به علل پاتولوژی های مختلفی باشد که شایع ترین آنها به ترتیب، بافت گرانولاسیون، کلستئاتوم، تمپانواسکلروز و گرانولوم کلسترولی می باشد. شناخت بالینی نوع پاتولوژی، راهنمای بسیار مفیدی جهت درمان های بعدی، انتخاب روش جراحی، آگاه ساختن بیمار به نوع بیماری، پیش آگهی و نتایج عمل جراحی می باشد.

زمینه و هدف: یکی از مسایل مهم در فارماکولوژی داروهای بیهوشی، تاثیر آنها بر عمق بیهوشی می باشد که جهت سنجش این تاثیر، اخیرا از مارکر مهمی به نام Bispectral index monitoring) BIS) استفاده می گردد. در این مطالعه سعی شد تا تاثیر سه داروی هالوتان، ایزوفلوران و سووفلوران بر عمق بیهوشی به کمک مانیتورینگ BIS ارزیابی شود. روش بررسی: این مطالعه بر روی 114 بیمار 6-2 ساله که کاندید عمل جراحی کاشت حلزون در بخش گوش و حلق و بینی بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) شده بودند، انجام گردید. بیماران به سه گروه تقسیم شدند: گروه نخست شامل، 36 بیمار بود که جهت القای بیهوشی در آنها، از گاز هالوتان استفاده شد، برای گروه دوم که شامل 24 بیمار بود، از گاز ایزوفلوران جهت القای بیهوشی استفاده شد و برای گروه سوم که شامل 54 بیمار بود نیز، جهت القای بیهوشی از سووفلوران استفاده گردید. در هر بیمار، جهت مانیتورینگ عمق بیهوشی به صورت دقیق، از روش BIS استفاده گردید. همچنین زمان های رسیدن به بیهوشی عمومی با مانیتورینگ BIS در لحظات انتوباسیون و لارنگوسکوپی و نیز علایم حیاتی بیماران شامل فشار خون و ضربان قلب ثبت گردید. نوع مطالعه، کارآزمایی بالینی تصادفی (Randomized clinical trial) است و آزمون مورد مطالعه، آنالیز واریانس یکطرفه (One-Way ANOVA) و تست Tukey می باشد. یافته ها: متوسط BIS زمان لارنگوسکوپی در گروه نخست، 42±1.6 ، در گروه دوم، 43±0.3 و در گروه سوم، 42.1±1.3 بود. متوسط BIS در هنگام انتوباسیون در گروه اول، 42.7±1.5 ، در گروه دوم، 42.1±3.7 و در گروه سوم، 42.4±1.3 بود (Pvalue<0.0001). نتیجه گیری: تجزیه و تحلیل اطلاعات حاصله به کمک آنالیز واریانس یکطرفه (One-Way ANOVA) و انجام تست Tukey، نشان داد که از نظر تاثیر بر علایم حیاتی در جمعیت مورد مطالعه، تفاوت معنی داری از نظر آماری وجود نداشت و زمان رسیدن به بیهوشی عمومی با سووفلوران، نسبت به ایزوفلوران و هالوتان کمتر بود، یعنی سووفلوران جهت بیهوشی عمومی در کودکان مناسب تر است.

مقدمه: آلبینیسم شامل گروهی از شرایط بالینی می باشد که به صورت ارثی منتقل می گردند. در مبتلایان به بیماری، رنگدانه ملانین در چشم، پوست و مو، کم است یا وجود ندارد. آلبینیسم، بیماری مجزا بوده و جز یک مورد به همراه میکروسفالی و هیپوپلازی انگشتان، تا به حال با هیچ گونه آنومالی دیگر گزارش نگردیده است. سندرم VACTERL مشتمل بر آنومالی های متعددی از جمله آنومالی های ستون مهره ها، آنوس بسته، مشکلات قلبی، فیستول تراشه به مری، آنومالی های کلیوی و اندام می باشـد. شیـوع آن معادل 1.6 در 10000 تولـد زنده بوده و به صورت اسپورادیک رخ می دهد. همراهی این دو بیماری با هم تا کنون گزارش نشده است. معرفی بیمار: بیمار، نوزاد پسر ترم 3 روزه ای بود که فنوتیپ آلبینیسم پوستی ـ چشمی داشت و به علت وجود آنومالی های همراه، پس از بررسی، سندرم VACTERL برای وی مطرح شد که چند روز پس از اعمال جراحی انجام شده جهت تصحیح آنومالی های موجود، به علت سپسیس بعد از جراحی و عوارض آن، فوت شد. نتیجه گیری: آلبینیسم شامل گروه از شرایط بالینی است که معمولا به تنهایی و بدون همراهی با آنومالی های دیگر رخ می دهد. این مورد، اولین همراهی آلبینیسم با سندرم VACTERL می باشد.

زمینه و هدف: لخته شدن خون در طی همودیالیز، عامل از دست رفتن خون و تداخل با کلیرنس محلول دیالیز است، از این رو معمولا در طول همودیالیز، برای جلوگیری از لخته شدن خون، از هپارین استفاده می شود. هدف از این مطالعه، بررسی اثرات هپارین و مقایسه آن با نوعی هپارین با وزن مولکولی پایین به نام فراگمین بر روی لیپیدهای سرم است. روش بررسی: مطالعه حاضر یک مطالعه تحقیقی ـ تجربی است که بر روی 2 گروه از بیماران همودیالیزی انجام گرفته است. گروه اول شامل 11 بیمار (5 مرد و 6 زن) با میانگین سنی 62.5 سال بود که به طور متوسط 76.8 ماه در مرکز دیالیز بیمارستان پانزده خرداد دیالیز شدند. همه بیماران مورد مطالعه، هپارین را با دوز یکسان دریافت کردند. گروه دوم نیز شامل 11 بیمار (5 مرد و 6 زن) با میانگین سنی 55.6 سال بود که به طور متوسط 80.8 ماه در همان مرکز تحت همودیالیز قرار داشتند و حدود 9 ماه، به طور مستمر فراگمین را با دوز یکسان دریافت کردند. هیچ یک از بیماران دو گروه، هرگز داروی کاهش دهنده چربی خون مصرف نکرده بودند. در زمان های صفر، 6, 3 و 9 ماه، برای تمام بیماران آزمایشات کلسترول، تری گلیسرید، High density lipoprotein) HDL) و Low density lipoprotein) LDL) درخواست شد. با فرض بر اینکه فراگمین عوارض هیپرلیپیدمی ناشی از هپارین را ندارد، بیماران مصرف کننده هپارین، به عنوان گروه شاهد و بیماران مصرف کننده فراگمین، به عنوان گروه آزمایشی مورد بررسی قرار گرفتند. در آنالیز نهایی از آزمون T Test استفاده شد. یافته ها: یافته ها نشان دادند که تفاوت معنی داری در میزان کلسترول سرم بین دو گروه دریافت کننده هپارین و فراگمین وجود ندارد (p=0.59)، در خصوص تری گلیسرید نیز تفاوت معنی داری بین دو گروه مذکور دیده نشد (p=0.18)، یافته های اخیر در مورد سطوح LDL و HDL نیز صادق بوده است (به ترتیب p=0.74 و p=0.09). نتیجه گیری: نتایج بدست آمده حاکی از یکسان بودن اثر داروهای هپارین و فراگمین بر روی لیپیدهای سرم می باشد.

زمینه و هدف: تومورهای استرومایی دستگاه گوارش، شایع ترین نئوپلاسم های مزانشیمی دستگاه گوارش می باشند. آنها با بروز c-kit شناخته می شوند که از نظر تشخیص و درمان مهم است. هدف مطالعه حاضر، بررسی نماهای مورفولوژیک و ایمونوهیستوشیمیایی تومورهای استرومایی لوله گوارش و ارزش بروز c-kit در آنها است. روش بررسی: این مطالعه از نوع توصیفی است و از روش آسان برای نمونه گیری استفاده شده است. بایگانی آزمایشگاه پاتولوژی سازمان انتقال خون، بین آوریل 2005-2002 مورد بررسی قرار گرفت. اطلاعات کلینیکی بیمارانی که نمونه آنها تحت عنوان Gastrointestinal stromal tumor) GIST) جهت بررسی c-kit ارجاع شده بود، لیست گردید. لامهای (Haematoxylin and eosin) H&E و (Immunohistochemistry) IHC مربوطه، مورد بررسی قرار گرفت و یافته ها، ثبت و نتایج با نرم افزار SPSS (version 10) آنالیز شدند. یافته ها: کلید اصلی اثبات تشخیص GIST، مثبت بودن برای c-kit است. از بین 31 مورد ارجاعی، فقط 22 مورد GIST بودند. از این موارد، 12 مورد، مرد و 10 مورد، زن بودند. میانگین سنی، 51 سال بود. شایع ترین محل تومور، معده (12 مورد) و بعد از آن، روده باریک (9 مورد) و کولون (1 مورد) بود. محدوده اندازه تومورها 2.5-15 سانتی متر بود. %72.7 از تومورها، هیپرسلولار بودند. 31% تومورها، نوع خوش خیم سلول دوکی، 23%، نوع بدخیم سلول دوکی، 23%، نوع خوش خیم اپیتلیویید و 23% تومورها، از نوع بدخیم اپیتلیویید بودند. تهاجم مخاطی و نکروز به ترتیب در %22.7 و 27% از تومورها وجود داشت. %72.8 از تومورها، فعالیت میتوزی بیش از 5.50 hpf (High power field) داشتند. سایر مارکرهای IHC مثبت شامل (%22.7) protein S-100, (%22.7) Smooth muscle actin, (%13.6) Desmin, (%63.1) Vimentin و (%63.6) CD34 بود. نتیجه گیری: به علت نقش اصلی c-kit در پاتوژنز GIST، بیان c-kit یک یافته مهم برای تشخیص و درمان است. بنابراین تومورهای مزانشیمی که از لحاظ c-kit منفی هستند، خصوصا با وجود دستجات سلولهای دوکی دلالت بر انواع دیگر تومورها مثل لیومیوما، شوانوما و ... دارند که تقسیم بندی آنها باید براساس سایر نشانگرهای IHC صورت گیرد. پیگیری طولانی مدت همه بیماران توصیه می شود.

زمینه و هدف: در بررسی رادیوگرافیک بی ثباتی های مچ دست، روش استاندارد، اندازه گیری یک سری زوایا و جدیدا، نسبت تری انگولاسیون در رادیوگرافی لترال مچ دست است. این مطالعه، به منظور مقایسه این اندازه ها در مفاصل سالم و مفاصل دچار بی ثباتی انجام گرفت. روش بررسی: 19 رادیوگرافی طبیعی، 21 رادیوگرافی با الگوی بی ثباتی پالمار و 19 رادیوگرافی با الگوی بی ثباتی دورسال که در وضعیت نیم رخ واقعی گرفته شده بودند، به مطالعه وارد شدند. در هر رادیوگرافی، 6 متغیر (زوایای کاپیتولونیت، رادیولونیت، رادیوکپیتیت، اسکافولونیت، رادیواسکافویید و نسبت تری انگولاسیون)، اندازه گیری شد. یافته ها: بین گروه های پالمار و نرمال، اختلاف زوایای رادیولونیت، کاپیتولونیت و نسبت تری انگولاسیون و بین گروه های دورسال و نرمال، اختلاف زوایای رادیولونیت، اسکافولونیت و نسبت تری انگولاسیون، از نظر آماری معنی دار بود. همچنین مرز مشخصی برای زاویه طبیعی و غیرطبیعی وجود نداشت. نتیجه گیری: با توجه به این نتایج، به نظر می رسد اندازه زوایا، به تنهایی، دلیل کافی بر بی ثباتی در مچ دست نباشد، اگر چه از میان اندکس ها، زاویه رادیولونیت و نسبت تری انگولاسیون، از بقیه دقیق تر هستند.

زمینه و هدف: دیسکیت عفونی یک فرآیند التهابی دیسک مهره ای است که معمولا محل اتصال دیسک و مهره مبتلا می شود و شاید به طرف فضای اپیدورال، بافتهای نرم و اطراف ستون مهره گسترش یابد. هدف از این مطالعه، بررسی موارد اسپوندیلودیسکیتیس (نماهای بالینی، میکروبیولوژی، رادیولوژی، درمان و عوارض) در بیمارستان های فیروزگر و حضرت رسول اکرم (ص) در طی سالهای 82-1377 می باشد. روش بررسی: مطالعه حاضر، یک مطالعه مشاهده ای انجام شده در یک مقطع زمانی بر روی 50 بیمار مبتلا به اسپوندیلودیسکیتیس می باشد. جمع آوری اطلاعات از جمله سن، جنس، عوامل مستعد کننده، رادیوگرافی ساده، سی تی اسکن، (Magnetic resonance image) MRI، (Cell blood count) CBC، (Erythrocyte sedimentation rate) ESR، (C-Reactive protein) CRP، نتایج انجام آسپیراسیون یا بیوپسی، تجویز دارو و غیره...، از طریق چک لیست انجام شد. آنالیز آماری با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (version 11.5) انجام گردید. یافته ها: 50 مورد اسپوندیلودیسکیتیس تعیین شد. 25 بیمار (50%) زن بودند. میانگین سنی بیماران، 48.20±20.70 سال بود. 75% بیماران، سن کمتر از 65 سال داشته اند. شایع ترین علامت در بیماران، درد پشت بوده است (86%). ESR در %91.1 بیماران، افزایش یافته و تشخیص، اساسا با MRI بود. اسپوندیلودیسکیتیس سلی، شایع ترین شکل بیماری بوده است. اصلی ترین عوامل مستعد کننده، انجام روشهای تهاجمی و عفونت های ادراری مکرر بودند (22% برای هر مورد). نتیجه گیری: اسپوندیلودیسکیتیس باید در هر بیمار با درد موضعی و شدید در ناحیه ستون مهره ها، بخصوص اگر به همراه تب و افزایش ESR باشد، در نظر گرفته شود و در کشورهای در حال توسعه مانند ایران، یکی از علل مهم این بیماری، سل می باشد.

مقدمه: از سال 1365 لغایت 1385، به مدت 20 سال، نزدیک به 2010 مورد پیوند کلیه (عمدتا از دهندگان غیرفامیل) در مرکز هاشمی نژاد انجام شده است. بعد از انجام عمل پیوند کلیه، به خاطر دریافت داروهای ایمونوساپرسیو، عوارضی از قبیل افزایش ریسک عفونت های باکتریال، ویرال و قارچی و همچنین بدخیمی های گوناگون، در بیماران گزارش گردیده است. با گذشت نزدیک به 20 سال از اعمال جراحی پیوند در ایران، گزارشات متعددی از موارد بدخیمی بدست آمده است. معرفی بیمار: بیمار خانم 18 ساله ای است که برای مدت 6 ماه، تحت همودیالیز نگهدارنده (Hemodialysis=HD) درمان می شد و در دی ماه 1382، از دهنده فامیل پدر، بیمار پیوند کلیه (Transplantation=Tx) شده است. بیماری اولیه او، نفروپاتی ناشی از رفلاکس بود که در طول ماه اول بستری، کلیه پیوندی به صورت حاد پس زده شد و تحت درمان با آنتی بادی ضد لنفوسیتی قرار گرفت. 2 ماه پس از عمل پیوند، با درمان 3 گانه سیکلوسپورین به مقدار 150 میلی گرم روزانه، مایکوفنولات موفتیل با دوز 1 گرم روزانه و پردنیزولون به میزان 7.5 میلی گرم، با کلیه پیوندی طبیعی مرخص گردید. بیمار با فاصله کوتاهی، با تب، پرمویی شدید بدن و ضعف شدید اندام های تحتانی مراجعه کرد که احتمال مسمومیت با سیکلوسپورین و عفونت cytomegalovirus) CMV) مطرح می شد. کاهش دوز سیکلوسپورین و درمان با gancyclovir تزریقی و خوراکی انجام شد. پس از گذشت 5 ماه از پیوند، بیمار دچار تشدید ضعف پاها، بدون علایم نورولوژیک شد و بعد از بروز دو حمله تشنج، در حضور کار کلیه پیوندی طبیعی، سی تی اسکن انجام شد، که در آن ضایعات فضاگیر در اندازه های متفاوت در مغز گزارش شد. آبسه مغزی عفونت Toxoplasmosis و بدخیمی های نورولوژیک برای بیمار مطرح گردید. بیمار تحت درمان کامل آنتی بیوتیکی قرار گرفت و ضمن انجام روشهای تشخیصی مربوطه نظیر اسکن مغزی و آزمایشهای سرولوژیک، 2 هفته پس از بستری مجدد فوت کرد. میکرواتوپسی بعد از مرگ، glioblastoma در مغز را گزارش کرد. نتیجه گیری: با توجه به یافته های سی تی اسکن و بیوپسی مغز، می توان نتیجه گرفت که بایستی در این گونه بیماران، در صورت بروز ضعف عمومی و پیشرونده اندام ها، سایر تشخیص های افتراقی دیگر غیر از مسمومیت دارویی و یا پدیده های عفونی مدنظر باشد. همچنین با توجه به عدم شیوع و غیرمعمول بودن و سیر کوتاه بروز گلیوبلاستوما، احتمال وجود تومور قبلی که با ایمونوساپرسیو بروز کرده، در این بیمار مطرح می شود.

زمینه و هدف: بسیاری از ضایعات کلیوی، بخصوص ضایعات گلومرولی تنها بر اساس بیوپسی کلیه قابل بررسی و طبقه بندی می باشند. درخواست پزشک بالینی از پاتولوژیست، تشخیص صحیح و سریع آسیب کلیوی بوده که علاوه بر میکروسکوپ نوری، منوط به بررسی رسوب ایمنی در کلیه و میکروسکوپ الکترونی جهت اثبات رسوبات ایمنی می باشد. روش استاندارد جهت بررسی رسوب ایمنی، روش ایمونوفلئورسانس است که روش ساده و سریعی می باشد ولی به علت محدودیت هایی که در این روش وجود دارد، می توان از بلوک پارافینی نمونه فرستاده شده، جهت بررسی ایمونوهیستوشیمی و مشاهده رسوب ایمنی استفاده کرد. سایر مزایای روش ایمونوهیستوشیمی عبارتند از امکان حفظ لامهای رنگ آمیزی شده و بررسی مورفولوژی ضایعه و محل رسوب در رابطه با آناتومی گلومرول. البته معایبی نیز برای بررسی ایمونوهیستوشیمی ذکر شده است که عبارتند از تکنیک پیچیده تر آن نسبت به روش ایمونوفلئورسانس، رنگ زمینه، تعداد کمتر آنتی بادی های در دسترس و زمانبر بودن آن. روش بررسی: این مطالعه از نوع مقایسه ای بود. در این پژوهش نمونه های بیوپسی کلیه که در بیمارستان شهید هاشمی نژاد با هر دو روش میکروسکوپ نوری و ایمونوفلئورسانس (Immunofluorescence=IF) به نتیجه رسیده اند، جدا شده و نهایتا Immunohistochemistry) IHC) با پنج مارکر IgA، IgG، IgM، C3، C1q بر روی آنها انجام شد. نحوه انجام IHC براساس متد ایمونوپراکسیداز (Immunoperoxidase=IP) می باشد. تمامی لامهای رنگ شده، با میکروسکوپ نوری مورد بررسی قرار گرفته، وجود، نوع رسوب و محل آن یادداشت شدند. همزمان لامهای رنگ آمیزی شده نمونه به روشهای Haematoxylin and eosin) H&E)، نقره، تریکروم و Periodic-acid-Schiff) PAS) نیز مورد ارزیابی قرار گرفتند. یافته ها: از کل 26 نمونه، در روش IHC، در 20 مورد رسوب ایمنی مشابه رسوب دیده شده در IF، مشاهده شد. در 4 مورد شامل 2 مورد آمیلوییدوز، یک مورد گلومرولوپاتی ممبرانوس (MGN) و یک مورد IgA نفروپاتی، در روش IHC رسوب واضحی دیده نشد. بدین ترتیب، حساسیت روش IHC در تشخیص نمونه های بیوپسی کلیه، 91%، ویژگی آن، 100% و ارزش اخباری مثبت و منفی آن به ترتیب، 100% و 67% و صحت تشخیص آن، 92% محاسبه گردید. نتیجه گیری: به نظر می رسد که در مواردی که امکان انجام IF گلومرول وجود ندارد و یا اصلا به علت مشکلات انجام بیوپسی، نمونه ای برای IF فرستاده نشده است، روش IHC در صورتی که توسط افراد با تجربه انجام شود، به لحاظ حساسیت، ویژگی و صحت تشخیصی بالا، می تواند جایگزین مناسبی برای IF باشد. به این ترتیب با در نظر گرفتن موارد بالا، یک آزمایشگاه پاتولوژی کلیه باید امکانات انجام هر دو روش را داشته باشد و پاتولوژیست مربوطه با توجه به بالین بیمار و میزان بافتی که در دسترس دارد، می تواند تشخیص دهد که چه روشی را استفاده کند.

زمینه و هدف: هر چه کم شنوایی کودک در سن پایین تری تشخیص داده شود، فرصت بیش تری برای رشد و توسعه زبان طبیعی در اختیار خواهد بود. تاخیر در تشخیص کم شنوایی، رشد و توسعه زبان و گفتار، مهارت های اجتماعی، پیشرفت تحصیلی، وضعیت روانی و فرصت های شغلی در آینده را به شدت متاثر می کند. مطالعه حاضر، با هدف تعیین متوسط سنین تردید، تشخیص، استفاده از سمعک و مداخله در کودکان ناشنوا و مقایسه این کودکان در دو گروه با و بدون علایم پرخطر، صورت گرفت. روش بررسی: مطالعه توصیفی ـ تحلیلی حاضر از تیر تا آذر ماه سال 1384 بر روی 86 کودک ناشنوای دو طرفه زیر 6 سال در مرکز توانبخشی شنوایی نیوشا در شهر تهران انجام شد. جمع آوری داده ها، با تکمیل پرسشنامه ای از طریق مصاحبه با والدین و مراجعه به پرونده پزشکی و توانبخشی کودکان صورت گرفت. یافته ها: در این مطالعه، متوسط سن تردید به کم شنوایی، 12.61±8.96 سال، تشخیص کم شنوایی، 15.34±9.32 سال، تجویز و تنظیم سمعک، 20.49±11.10 سال و مداخله، 22.33±11.64 سال بدست آمد، که از لحاظ آماری تفاوت معنی داری بین آنها وجود داشت. %47.70 کودکان در گروه پرخطر قرار داشتند و از لحاظ آماری بین آنها و کودکان بدون این علایم در متوسط سنین مورد مطالعه، تفاوت معنی داری وجود نداشت. در بین بیماری های دوران نوزادی، ابتلا به زردی، بالاترین میزان را داشت (%40.70)، 4 مورد مننژیت و 6 مورد ابتلا به سرخک نیز مشاهده گردید. %41.90 والدین، ازدواج فامیلی درجه اول و %14.0، ازدواج فامیلی درجه دوم داشتند. پس از تردید به کم شنوایی، در اکثر موارد، برای اولین بار به پزشک (%57.0) و سپس به شنوایی سنج (%37.20)، گفتار درمان (%2.30) و دیگر متخصصین (%3.50) مراجعه شده بود. وضعیت اقتصادی خانواده ها، بر متوسط سنین تشخیص، تجویز و تنظیم سمعک و مداخله، تاثیر قابل توجهی داشت. نتیجه گیری: اگرچه نسبت به مطالعه قبلی انجام شده در ایران (2002)، بهبود قابل توجهی در متوسط سنین تردید، تشخیص، تقویت و مداخله کم شنوایی به چشم می خورد، اما هنوز بین این مقادیر و سنین توصیه شده از سوی کمیته مشترک شنوایی کودکان (JCIH, 2000)، تفاوت قابل توجهی وجود دارد.

زمینه و هدف: پاراکوویروس های انسانی، جزء خانواده پیکورنا ویروس ها می باشند که از نظر کلینیکی حایز اهمیت هستند. اخیرا بررسی توالی ژنوم پاراکوویروس تیپ یک نشان داده است که این ویروس، از پیکورنا ویروس های دیگر متفاوت بوده و فاقد موتیفی است که در فعالیت پروتئازی 2A دخالت دارد. هدف از انجام این مطالعه، بررسی فعالیت پروتئولیتیکی پروتئین 3C در پاراکو ویروس انسانی تیپ یک می باشد. روش بررسی: این مطالعه از نوع بنیادی کاربردی می باشد. ناحیه کد کننده پروتئین 3C از Complementary DNA) cDNA) تهیه شده از ژنوم پاراکو ویروس انسانی تیپ یک، با آنزیم لیگاز در پلاسمید Expression plasmid vector) pUBS) وارد شد و پلاسمید نوترکیب Plasmid Farideh Ghazi) pFG3) تهیه گردید. پس از انتقال پلاسمید و تکثیر آن در باکتری E.coli MC10.22، به طریق استخراج با فنل، DNA جدا شد و سپس در سیستم پروکاریوتی (E.coli BL21) و روش درون لوله ای (In vitro)، تحت پروموتور T7 بیان گردید. نتایج با Sodium dodecyl sulfate-Polyacrylamid gel electrophoresis) SDS-PAGE) بررسی شد. یافته ها: با بررسی محصول بیان پلاسمید نوترکیب فاقد ژن 3C در هر دو سیستم پروکاریوتی و In vitro، فقط یک باند بزرگ در حدود 90 کیلو دالتون مشاهده گردید. در صورتی که وقتی محصول بیان پلاسمید نوترکیب حاوی 3C در هر دو سیستم توسط پلی آکریل آمید ژل بررسی شد، بجای یک باند بزرگ، چندین باند کوچک مشاهده شد که دلالت بر خاصیت پروتئازی پروتئین 3C می کند. در ضمن وقتی آنتی پروتئاز به محصول پلاسمید حاوی ژن 3C اضافه گردید، نتیجه، مشابه محصولات حاصل از بیان پلاسمید فاقد ژن 3C بود. نتیجه گیری: نتایج نشان داد که پاراکوویروس های انسانی تیپ یک، از نظر فعالیت پروتئولیتیکی، متفاوت از دیگر پیکورنا ویروس ها می باشند و در این ویروس ها، فقط پروتئین 3C دارای خاصیت پروتئازی بوده و کلیه کلیواژهای پلی پروتئین اولیه ویروس توسط این پروتئاز انجام می شود.

زمینه و هدف: نوزادان نارسی که قبل از هفته 34 حاملگی متولد می شوند، از نظر عصبی مثل نوزادان ترم، رسیدگی کامل در هماهنگ کردن عمل مکیدن، بلع و تنفس را ندارند، در نتیجه نمی توانند تغذیه دهانی را به طور موفق انجام دهند. اکثرا به طور سنتی به وسیله لوله دهانی ـ معدی تغذیه می شوند. هدف از این مطالعه، مقایسه اثر تغذیه با پستان مادر و تغذیه با لوله دهانی ـ معدی بر میزان اشباع اکسیژن شریانی، در نوزادان با وزن تولد خیلی کم (کمتر از 1500 گرم) می باشد. روش بررسی: در این مطالعه مداخله ای (Clinical trial)، کلیه نوزادانی که در مدت 4 ماه از تاریخ 84.2.1 در بخش مراقبت های ویژه مرکز تحقیقات نوزادان بیمارستان امام رضا (ع) در مشهد بستری شدند، انتخاب گردیدند. شرایط ورود به مطالعه، شامل وزن تولد مساوی یا کمتر از 1500 گرم، تغذیه انحصاری با شیر مادر، عدم وجود مشکل خاصی بعد از 48 ساعت و تنها برخورداری از مراقبت های روتین و مصرف 100 سی سی شیر برای هر کیلوگرم از وزن بدن در روز بود. در هر نوزاد، یکبار در شیفت صبح و یکبار در شیفت بعدازظهر، یک تغذیه پستانی و یک تغذیه لوله ای با هم مقایسه گردید و میزان متوسط اشباع اکسیژن به وسیله دستگاه پالس اکسیمتری ثبت شد. در طی مطالعه، تعداد ضربان قلب و درجه حرارت نوزاد کنترل می شد، در صورت مشاهده هیپوترمی یا برادیکاردی و یا آپنه، انجام آزمایش، متوقف و به روز بعد موکول می شد. پس از جمع آوری اطلاعات، به کمک نرم افزار SPSS و EPI مورد آنالیز قرار گرفتند. در مورد مقایسه میانگین بین داده های کمی و کیفی، از آزمون آنالیز واریانس یکطرفه و در مورد ارتباط بین داده ها کیفی، از آزمون آماری Chi-square استفاده شد. یافته ها: تعداد 50 نوزاد در مدت مطالعه ارزیابی شدند. متوسط وزن هنگام تولد، 1267.20±165.42 گرم و متوسط سن حاملگی، 31.81±1.92 هفته و نسبت دختر به پسر، 1.2 بود. میزان اشباع اکسیژن شریانی در دو نوبت صبح و بعدازظهر بین تغذیه لوله ای و دهانی، تفاوت آماری بارزی نداشت P value=0.16) در نوبت صبح و P value=0.6 در نوبت عصر). هیچ گونه عارضه آپنه، هیپوترمی و برادیکاردی مشاهده نشد. نتیجه گیری: با توجه به اینکه درصد اشباع اکسیژن شریانی در دو روش تغذیه ای پستانی و تغذیه لوله ای، تفاوت آماری بارزی نداشت، لذا به نظر می رسد تغذیه از راه دهانی که یک راه فیزیولوژی است و به علت تماس پوستی بین مادر و نوزاد باعث برقراری پیوند عاطفی محکم بین مادر و نوزاد و تطابق اجتماعی بیش تر و اقامت کوتاه تر نوزاد در بیمارستان می شود، ارجح است و در نزدیک ترین زمان ممکن به زمان تولد، باید تغذیه از پستان مادر شروع شود.

زمینه و هدف: افراد مبتلا به ناهنجاری های مادرزادی کلیه، استعداد بیش تری برای تشکیل شدن سنگ در کلیه داشته و شانس دفع سنگ در آنها نیز کمتر می باشد. درمان سنگ این گونه کلیه ها به روش پرکوتانئوس، به علت آناتومی خاص آنها در ناحیه خلف صفاق، مورد بحث و جدل است. بنابراین در این مطالعه، میزان تاثیر و بی خطر بودن این روش جراحی کم تهاجمی، در بیماران مبتلا به ناهنجاری های مادرزادی کلیه ارزیابی شد. روش بررسی: تعداد 15 بیمار دارای سنگ در کلیه های با ناهنجاری مادرزادی، تحت عمل جراحی (Percutaneous nephrolithotomy) PCNL قرار گرفتند. متوسط سن آنها، 34.8 سال بود. 8 نفر از آنها، مرد بودند. اطلاعات مربوط به نوع ناهنجاری کلیه، اندازه سنگ، محل ایجاد مسیر، تعداد مسیر ایجاد شده، میزان عاری شدن از سنگ، میزان عوارض جراحی، نیاز به تزریق خون و موارد نیاز به تکرار جراحی (Repeat percutaneous nephrolithotomy=RePCNL) جمع آوری شد و مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: بیش تر بیماران (7 نفر)، کلیه نعل اسبی داشتند، 2 مورد، کلیه نابجای لگنی و 6 نفر دیگر، کلیه های بدچرخیده و مینیاتوری داشتند. مسیر نفروستومی در %53.3 موارد، از محل پل فوقانی، در %33.3 موارد، از پل تحتانی و در %13.3 موارد نیز، از طریق پل میانی ایجاد شد. فقط در 2 بیمار از دو مسیر استفاده شد. 3 نفر به تکرار جراحی نیاز پیدا کردند. 2 مورد آسیب به پلور گزارش گردید که تحت درمان نگهدارنده قرار گرفتند. هیچ یک از بیماران به انتقال خون نیاز پیدا نکردند. پس از یک یا دو بار جراحی، میزان عاری شدن کامل از سنگ، 87% و عاری شدن نسبی، 13% بود. نتیجه گیری: روش PCNL در درمان سنگ کلیه بیماران مبتلا به ناهنجاری های کلیوی، مورد بحث بوده و اغلب نیاز به دستیابی از طریق پل فوقانی می باشد. میزان موفقیت بالا و عوارض کم، نشانگر آنست که این روش جراحی کمتر تهاجمی، یک روش موثر و مطمئن برای درمان این گروه از بیماران مشکل می باشد.

زمینه و هدف: با وجود اینکه افراد زیادی مبتلا به دردهای مزمن از جمله درد نوروپاتیک می باشند، ولی هنوز درمان مناسب و قطعی برای آن ارایه نشده است. فرم فعال ویتامین 1.25 dihydroxy Vitamin D3) D) باعث افزایش میزان نوروتروفین ها بویژه Nerve growth factor) NGF) و کاهش میزان Nitric oxide synthase) NOS) می شود که هر دو در ایجاد درد نقش دارند. وجود رسپتور این ویتامین در نخاع و مغز، نشانگر نقش آن در سیستم اعصاب مرکزی می باشد. براساس گزارشات موجود، کمبود ویتامین D در افراد جوان، یکی از دلایل وجود دردهای مزمن مانند دردهای عضلانی ـ اسکلتی در این سنین می باشد. این مطالعه با هدف بررسی اثر ضد دردی فرم فعال ویتامین D در یک مدل نوروپاتی در موشهای صحرایی نر صورت گرفت. روش بررسی: در این مطالعه 40 موش صحرایی نر نژاد wistar در محدوده وزنی 250-200 گرم به طور تصادفی به 4 گروه 10 تایی تقسم شدند. جهت ایجاد درد نوروپاتی از مدل Chronic constriction injury) CCI) استفاده گردید. تزریق از روز بعد از عمل، به فواصل 2 روز در میان، به مدت یک ماه و به صورت داخل صفاقی انجام شد. جهت بررسی آلودینیای مکانیکی، از تست Von frey و آلودینیای سرمایی، از تست استون استفاده گردید. به این منظور، حیوانات، قبل از عمل، روز بعد از عمل و سپس به فواصل یک هفته در طول آزمایش، تست شدند. جهت بررسی نتایج، از تستهای آماری ANOVA و Newman Kules استفاده شد و P<0.05 معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها: براساس نتایج بدست آمده، تزریق ویتامین D در حیوانات سالم، تغییر معنی داری در آستانه درد ایجاد نکرده است. حیواناتی که تحت عمل CCI واقع شده بودند، با شدت بیش تری به محرک مکانیکی و سرمایی پاسخ دادند. در گروهی که به دنبال عمل CCI، محلول حاوی ویتامین D دریافت نموده بودند، عکس العمل نسبت به محرک مکانیکی و سرمایی در مقایسه با گروه های دیگر، کاهش یافته بود و در مورد آلودینیای سرمایی، از روز اول آزمایش، تفاوت معنی داری بین گروهی که ویتامین D دریافت کرده بودند، با گروهی که محلول vehicle گرفته بودند، وجود داشت و تا آخرین روز آزمایش نیز، تفاوت بین این دو گروه معنی دار بود، در حالی که این تفاوت در مورد آلودینیای مکانیکی فقط در هفته چهارم آزمایش معنی دار بود. نتیجه گیری: نتایج حاصل از این آزمایش نشان می دهد که 1.25 Dihydroxy vitamin D3 تاثیری بر آستانه درد در حیوانات سالم نخواهد داشت، در حالی که باعث کاهش میزان درد به دنبال آسیب عصبی می شود. به نظر می رسد اثر تزریق ویتامین D بر کاهش درد، در مورد آلودینیای سرمایی و مکانیکی، از نظر زمانی متفاوت بوده و در مورد آلودینیای سرمایی، زودتر از آلودینیای مکانیکی ظاهر می شود. بنابراین استفاده از این ویتامین در کلینیک، می تواند راه حل مناسبی جهت از بین بردن دردهای مزمن به حساب آید.

مقدمه: سل یک بیماری نسبتا شایع در کشورهای در حال توسعه می باشد. سل خارج ریوی محدود به لوزالمعده، بسیار کم گزارش شده است. علایمی مثل درد شکم، تب، عرق شبانه، یرقان و کاهش وزن همراه با توده لوزالمعده، بخصوص در افراد جوان، باید توجه به این بیماری را افزایش دهد. معرفی بیمار: در این مقاله، خانم 51 ساله با سابقه تب، درد اپی گاستر و کاهش وزن از 2 ماه قبل از مراجعه، گزارش می شود که در سونوگرافی و سی تی اسکن شکم، توده لوزالمعده وجود داشت. پس از انجام Fine needle aspiration) FNA) زیر دید مستقیم سی تی اسکن و جراحی، تشخیص سل لوزالمعده برای وی مطرح شد. نتیجه گیری: بیمار تحت درمان چهار دارویی ضد سل قرار گرفت و علایم بیماری و توده لوزالمعده بهبود یافت.

زمینه و هدف: شیمی درمانی در کودکان می تواند اختلالات توبولی و گلومرولی به درجات خفیف تا متوسط ایجاد کند. هدف از این مطالعه، بررسی عملکرد لوله نزدیک کلیه در کودکان تحت شیمی درمانی در بیمارستان حضرت علی اصغر(ع) بوده است. روش بررسی: از سال 1382 تا 1384، کودکانی که به دلیل سرطان در بخش یا درمانگاه خون بیمارستان حضرت علی اصغر(ع) تحت شیمی درمانی یا پیگیری قرار می گرفتند، وارد مطالعه مقطعی آینده نگر می شدند. بیماران در سه گروه شروع درمان، حین درمان و قطع درمان قرار می گرفتند. اطلاعات مربوط به سن، وزن، قد، فشارخون، تاریخچه شیمی درمانی و سابقه نفرکتومی، رادیوتراپی یا سابقه مصرف آنتی بیوتیک ها در فرم مخصوص ثبت می شد. کلیرانس کراتینین، کسر دفعی آمیلاز، منیزیوم، فسفر و نسبت کلسیم به کراتینین، پروتئین به کراتینین و منیزیوم به کراتینین و کلسیم محاسبه می شد. مجموع دوز هر دارو و گروه دارویی، جداگانه محاسبه می شد. شدت نفروتوکسیسیتی با دادن امتیاز به اختلال در هر کدام از تستها، به خفیف (3-0)، متوسط (6-4) و شدید (9-7) تقسیم بندی شد. جهت مقایسه فراوانی، از تست Chi-square، میانگین، از T Test و از تست کندال ـ تاو، جهت تعیین ارتباط استفاده شد. P کمتر از 0.05 معنی دار تلقی شد. یافته ها: 233 کودک (140 پسر و 93 دختر) در مطالعه قرار گرفتند. میانگین (انحراف معیار) سن کودکان در شروع بیماری، 6 سال (3.65)، مدت درمان، 28.65 ماه (27.14) و مدت قطع درمان، 25.04 ماه (37.13) بوده است. 154 کودک به بیماری های لنفوپرولیفراتیو مبتلا بودند و 79 کودک تومور Solid داشتند. 22 کودک در مرحله شروع درمان، 63 کودک در مرحله طول درمان و 148 کودک در مرحله قطع درمان بودند. 28 کودک فشار خون بالا داشتند. 3 مورد گلوکوزوری، 9 مورد هیپرمنیزیوری، 96 مورد ادرار رقیق، 125 مورد اسیدوز متابولیک، 51 مورد فیلتراسیون گلومرولی کمتر از 80 سی سی در دقیقه، 55 مورد فسفاتوری، 96 مورد هیپرکلسیوری، 36 مورد آمیلازوری و 62 مورد پروتئینوری یافت شد. 207 نفر آسیب خفیف تا شدید کلیوی را نشان دادند. بیش ترین آسیب کلیوی در شیمی درمانی با پلاتینیوم، اپوپدوفیلوتوکسین و ایفوسفامید دیده شد (P<0.05). همچنین سن زیر 5 سال، وجود سابقه مثبت از نظر نفرکتومی، رادیوتراپی یا تجویز آنتی بیوتیک های نفروتوکسیک، با افزایش شدت نفروتوکسیسیتی همراه بوده است (P<0.05). نتیجه گیری: شیوع آسیب کلیوی در کودکان تحت شیمی درمانی زیاد می باشد. بیش ترین آسیب کلیوی با ترکیبات پلاتین، اپوپدوفیلوتوکسین و ایفوسفامید دیده شد. برای کاهش شدت آسیب کلیوی، انجام بررسی کامل عملکرد توبولی و گلومرولی و اجتناب از آنتی بیوتیک های نفروتوکسیک، توصیه می شود.

زمینه و هدف: درد پس از جراحی، احساس ناخوشایندی است که می تواند عوارض زیادی برای بیمار ایجاد کند. امروزه از روشهای متعددی برای کاهش یا از بین بردن درد استفاده می شود که رایج ترین آنها، استفاده از ضددردها و سایر داروها است و یکی از این روشها، استفاده از انفیلتراسیون بی حس کننده های موضعی در محل عمل جراحی می باشد. هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر زمان استفاده از داروهای فوق، قبل از برش عمل جراحی و یا قبل از بستن برش جراحی، در بی دردی بعد از عمل است. روش بررسی: 60 بیمار که کاندید عمل هرنیورافی بودند، به طور تصادفی در سه گروه 20 نفری قرار گرفتند؛ به این ترتیب که در گروه اول (10 ,(preincisional سی سی بوپیواکائین %0.25 قبل از عمل انفیلتره شد و قبل از بستن برش عمل جراحی، 10 سی سی نرمال سالین به همان شکل انفیلتره گردید. در گروه دوم(post incisional)، به شکل معکوس گروه اول، 10 سی سی نرمال سالین قبل از برش جراحی و 10 سی سی بوپیواکائین %0.25 قبل از بستن جراحی، انفیلتره گردید و در گروه سوم (کنترل)، هر دو مورد انفیلتراسیون توسط نرمال سالین صورت گرفت. یافته ها: فراوانی نسبی درد و شدت آن به طور معنی داری در گروه اول (Preincisional)، کمتر از دو گروه دیگر بود (P<0.05). تغییرات همودینامیک در هر سه گروه، اختلاف معنی داری نداشت. میزان درد بیماران در اولین درخواست مسکن و همچنین در دومین درخواست مسکن، در گروه اول به طور معنی داری کمتر از گروه دوم و نیز در هر دو، کمتر از گروه کنترل بودند و نیز میانگین داروی ضد درد دریافتی در 24 ساعت اول بعد از عمل، در گروه اول به طور معنی داری کمتر از دو گروه بود (P<0.05). نتیجه گیری: نتایج این تحقیق نشان می دهد کنترل درد بعد از عمل به روش Preemptive Analgesia به صورت انفیلتراسیون بی حس کننده های موضعی قبل از عمل جراحی هرنیورافی، می تواند میزان درد و دریافت ضد درد در بیماران را به طور معنی داری کاهش دهد.