برابر باور رایج درمیان مسلمانان، قرآن کریم، سخن خدا(= کلام الله)، و بازگوکننده ی حقایقی است، که خداوند آنها را در چهارچوب واژگانی که متنی به نام قرآن را پدید می آورند، بر پیامبر اسلام (ص) فروفرستاده است. با پیشرفت دانش بشری در حوزه های فلسفه ی-زبان و زبان شناسی، نیز پدیدآمدن برخی زمینه های عملی و نظری در جهان معاصر اسلام، انگاره های متفاوتی دراین باره رخ نموده-اند. قرائت نبوی از جهان، عنوان رشته نوشتارهایی است که نگرش متفاوتی را درباره ی وحی قرآنی پی می گیرد. یکی از پرسش-هایی که این انگاره می کوشد بدان پاسخی متفاوت با باور رایج پیش گفته دهد، کیستی گوینده ی قرآن است. ازنگاه این انگاره، این گوینده، پیامبر (ص) است. این انگاره، برای مدعای یادشده، استدلال هایی اقامه می کند، که موضوع نوشتار پیش روی، تامل درباره ی یکی از آنها - استدلال زبان شناختی(Linguistic) – است. ازهمین روی، این نوشتار، نخست استدلال یادشده را صورت بندی می کند، و سپس مقدمات کبروی فلسفه ی زبانی و زبان شناختی آن را می سنجد. تامل ها نشان می دهند، استدلال یادشده، با نارسایی-هایی روبه روست، که پذیرش آن را دشوار می سازند.