علوم پزشکی رازی
سال:1391 | دوره:19 | شماره:94 |تعداد مقالات:7

زمینه و هدف: پره اکلامپسی (pre-eclampsia) یکی از عوارض مهم دوران بارداری بوده و هم چنین یکی از علل مهم مرگ و میر مادری محسوب می شود. در حال حاضر هیچ آزمون ساده ای برای پیش بینی پره اکلامپسی در دسترس نیست و ردیابی پره اکلامپسی تنها با معاینات مکرر در زمان بارداری و با اندازه گیری فشار خون و آنالیز ادراری اتفاق می افتد. شواهد نشان داده است که حجم متوسط پلاکتی به عنوان یک شاخص موثر در تشخیص زودرس پره اکلامپسی، می تواند در شناسایی مادران در معرض خطر کمک کننده باشد. هدف از مطالعه حاضر بررسی ارزش پیشگویی حجم متوسط پلاکتی طی سه ماهه اول و سوم بارداری برای وقوع پره اکلامپسی می باشد.روش کار: مطالعه به صورت کوهورت آینده نگر بر روی 304 زن حامله در هفته 9-12 بارداری صورت گرفت. پس از انتخاب مادران بر اساس معیارهای ورود و خروج، نمونه خون جهت بررسی حجم متوسط پلاکت در سه ماهه اول و سپس مجددا در سن حاملگی 26-28 هفته اخذ و تا زمان زایمان پیگیری شدند. در پایان بروز پره اکلامپسی تعیین و حجم متوسط پلاکت سه ماهه اول و سوم بارداری در دو گروه پره اکلامپسی و گروه با فشار خون طبیعی مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت.یافته ها: از 304 نفر 35 نفر (11.5%) مبتلا به پره اکلامپسی شدند. متوسط حجم پلاکت در سه ماهه اول در مادران مبتلا به پره اکلامپسی به طور معنی داری بیش از گروه مادران با حاملگی طبیعی بود (10.2±1.06 در مقابل 9.68±1.09، p=0.008). هم چنین متوسط حجم پلاکت در سه ماهه سوم در مادران مبتلا به پره اکلامپسی به طور معنی داری بیش از گروه مادران با حاملگی طبیعی بود (10.16±1.23 در مقابل p=0.009 ٬9.62±1.12). سطح زیر منحنی (Receiver Operating Characteristics) ROC جهت تشخیص حجم متوسط پلاکت در سه ماهه اول و سوم 0.64 به دست آمد.نتیجه گیری: حجم متوسط پلاکت در زنان مبتلا به پره اکلامپسی بالاتر است ولی شاخص مناسبی برای پیشگویی پره اکلامپسی نیست.

زمینه و هدف: جهت شناخت سازمان دهی دینامیک سیستم عصبی عضلانی نیاز به ابزارهایی است که بتوان به کمک ایشان با در نظر گرفتن ابعاد مختلف، آن را بررسی کرد. به نظر می رسد فاز نسبی معیار مناسب تری از سازمان دهی سیستم عصبی عضلانی است. به علاوه در انتخاب یک معیار جهت مطالعات تحقیقی و کاربردهای بالینی فاکتورهای دیگری باید لحاظ شود که از آن جمله تکرارپذیری آن پارامتر است و تا آن جایی که اطلاعات موجود است، تحقیقی در مورد تکرارپذیری پارامتر فاز نسبی و انحراف فاز در افراد سالم و کمر دردی در شرایط دینامیک انجام نشده است.روش کار: در این تحقیق 12 فرد سالم و 12 بیمار کمردردی به صورت نمونه گیری غیراحتمالی ساده تصادفی انتخاب شدند و هشت وضعیت آزمون خم و راست شدن تنه را در شرایط متفاوتی از سرعت حرکت، راستای آن و وجود یا عدم وجود بار خارجی انجام دادند. تکرار آزمون ها در فاصله زمانی 7 تا 10 روز صورت گرفت. متغیرهای فاز نسبی و انحراف فاز جهت محاسبه هماهنگی و تغییرپذیری بخش های (Segments) لگن، کمر و قفسه سینه مورد استفاده قرار گرفت. تکرارپذیری نسبی با استفاده از ضریب هم بستگی درون گروهی (ICC= Intra class Correlation Coefficient) و تکرارپذیری مطلق با استفاده از خطای معیار اندازه گیری و ضریب تغییرات مورد ارزیابی قرار گرفت.یافته ها: نتایج حاصله نشان دادکه در افراد سالم مقادیر ICC دارای دامنه 0.84-0.53 و در افراد کمردردی به جز سه وضعیت آزمون که مقادیر ICC زیر 0.5 است. در سایر آزمون ها بین 0.85-0.52 بوده است. مقادیر خطای معیار اندازه گیری (SEM= Standard Error Measurement) نیز برای افراد سالم دارای دامنه 4.8-0.92 و برای افراد کمردردی 5.8-1.2 بوده است.نتیجه گیری: نتایج حاصله نشان می دهد که فاز نسبی و انحراف فاز پارامترهای خوبی جهت ارزیابی هماهنگی و تغییرپذیری در شرایط دینامیک همانند باربرداری و حرکات پیچیده تنه می باشد. هم چنین در تمایز افراد کمردردی از افراد سالم نیز می تواند کاربرد داشته باشد.

زمینه و هدف: ترومبوآمبولی ریه (PTE=Pneumo Thrombo Embolism)، سومین علت مرگ و میر ناشی از بیماری های عروقی پس از انفارکتوس قلبی و بیماری های عروقی مغزی می باشد. مطالعات پیشین، بیان گر افزایش فعالیت پلاکتی در بیماران مبتلا به ترومبوآمبولی ریوی (PTE) بوده اند. حجم متوسط پلاکتی (MPV=Mean Platelet Value)، با فعالیت پلاکتی در ارتباط است. پلاکت های بزرگ نسبت به پلاکت های کوچکتر حاوی فاکتورهای لخته زای بیشتری هستند. هدف از این مطالعه بررسی و مقایسه حجم متوسط پلاکتی (MPV) و تعداد پلاکت در بیماران مبتلا به PTE و گروه شاهدمی باشد.روش اجرا: در این مطالعه مورد شاهدی، 210 بیمار مبتلا به PTE مورد بررسی قرار گرفتند. تشخیص PTE بالینی بوده و توسط CT آنژیوگرافی تایید گردید. 210 فرد سالم که از نظر سن، جنس و شاخص توده بدنی با بیماران هماهنگ شده بودند، به عنوان گروه شاهد تعیین شدند. اطلاعات اصلی فردی، کلینیکی و آزمایشگاهی بیماران و گروه شاهد جمع آوری و ثبت شد. میزان MPV و تعداد پلاکت در اولین روز بستری ارزیابی شد.نتایج: میانگین سنی در بیماران و گروه شاهدبه ترتیب 52.6±19.78 و 49.43±20.68 سال بود .(p=0.109) MPV به صورت معناداری در بیماران نسبت به گروه شاهد بالاتر بود. (به ترتیب 10.57±1.086 در برابر 9.807±0.861×109 fL؛ 0.001=p) تعداد پلاکت در بیماران و گروه شاهد تفاوت معنی داری نداشت. (به ترتیب 231.76±92.22 در برابر 243.76±67.32×109 در لیتر؛ 0.129=p).بحث و نتیجه گیری: حجم متوسط پلاکتی (MPV)، یک آزمایش ساده و ارزان است که در تمام بیماران به طور معمول انجام می شود و می تواند به عنوان مشخصه ای برای فعالیت پلاکتی در بیماران مبتلا به PTE مورد استفاده قرار بگیرد. ما نشان دادیم که MPV در بیماران مبتلا به PTE افزایش یافته است. تعداد پلاکت در بیماران و گروه شاهد تفاوت معنی داری نداشت.

زمینه و هدف: یادگیری یک فرآیند پیچیده است که عوامل زیادی بر آن اثر دارند. سبک یادگیری یکی از عوامل موثر بر یادگیری است که نحوه پردازش اطلاعات توسط افراد می باشد و موثر از عواملی چون ویژگی های شناختی و فیزیولوژیکی افراد است. هدف از این مطالعه بررسی سبک یادگیری دستیاران بالینی دانشگاه علوم پزشکی تهران بود تا زمینه ای برای مداخله و ارتقا آموزش دستیاری باشد.روش کار : به روش تصادفی ساده، هفت رشته از میان رشته های دستیاری دانشگاه علوم پزشکی تهران انتخاب و از هر گروه با استفاده از جدول اعداد تصادفی شانزده دستیار برای شرکت در مطالعه انتخاب شدند. در مجموع 112 دستیار در هفت رشته رادیولوژی، داخلی، جراحی عمومی، چشم پزشکی، اطفال، روان پزشکی و طب اورژانس وارد مطالعه شدند. از پرسشنامه پنج سوالی سبک یادگیری کلب (Kolb learning style Inventory) بهره گیری شد. داده ها پس از جمع آوری وارد نرم افزار SPSS version 18 شده مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها : هفتاد وسه دستیار به پرسشنامه پاسخ دادند (میزان پاسخ دهی=65%). در اکثر رشته ها به جز داخلی بیشترین سبک یادگیری افراد جذب کننده و سپس سبک یادگیری هم گرا بود و در دستیاران رشته داخلی بیشترین آن هم گرا و سپس جذب کننده بود.نتیجه گیری: با توجه به استفاده سبک های یادگیری جذب کننده و هم گرا در بین دستیاران، روش های آموزشی چون سخنرانی، دیاگرام ها و دسته نوشته های استاد باید مورد توجه قرار گیرد.

زمینه و هدف: پرسشنامه اختصاصی سنجش کیفیت زندگی پارکینسون (PDQ-39=Parkinson’s Disease Questionnaire) بیشترین ابزار استفاده شده در سنجش وضعیت سلامتی افراد مبتلا به این بیماری بوده و به طور کلی یک استاندارد طلایی محسوب می گردد. هدف از انجام مطالعه حاضر بررسی کیفیت زندگی با استفاده از این ابزاردر بیماران مبتلا به پارکینسون می باشد.روش کار: این مطالعه به صورت مقطعی با روش نمونه گیری آسان بر روی 200 بیمار مبتلا به پارکینسون مراجعه کننده به بیمارستان های تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی تهران صورت گرفته است. ابزار به کار رفته نسخه فارسی پرسشنامه سنجش کیفیت زندگی پارکینسون (PDQ-39) بود. همچنین تاثیر شدت و مدت بیماری بر کیفیت زندگی این بیماران با استفاده ازآزمون های آماری تجزیه واریانس (ANalysis of VAriance)، t-test و ضریب هم بستگی اسپیرمن ((Spearman ارزیابی شد.یافته ها : میانگین سنی این بیماران 57.32±10.5 سال بود که 135 نفر (67.5%) مرد و 65 نفر (32.5%) زن را شامل می شد. بیشتر بیماران (46.5%) در گروه بیماری خفیف قرار داشتند. یافته ها نشان دهنده تاثیر کلی بیماری بر کیفیت زندگی وابسته به سلامت در ابعادی است که به وسیله پرسشنامه PDQ-39 اندازه گیری شده است. میانگین و انحراف معیار شاخص واحد بیماری پارکینسون (PDSI) 35.17±15.43 بوده است. همچنین در این مطالعه نشان داده شد، مرحله بالینی و طول مدت بیماری تاثیر واضحی بر کیفیت زندگی بیماران دارند.نتیجه گیری: توجه به سایر ابعاد کیفیت زندگی علاوه بر علایم بالینی جهت ارتقا کیفیت زندگی وابسته به سلامت بیماران مبتلا به پارکینسون توصیه می گردد.

زمینه و هدف: بروسلوز یک بیماری مشترک بین انسان ودام است که در کشورهای در حال توسعه از جمله ایران شایع بوده و به عنوان یک مشکل بهداشتی مهم مطرح است. عوارض عروقی درگیرکننده شریان و ورید همراه با بروسلوز به ندرت گزارش شده است. در بررسی انجام شده درمتون به نظر می رسد تا امروز پنج مورد ترومبوز ورید عمقی اندام تحتانی و یک مورد ترومبوز ورید مغزی همراه با بروسلوز گزارش شده است. در این مقاله یک مورد ترومبوز ورید عمقی اندام تحتانی چپ همراه با بروسلوز حاد گزارش شده است. به نظر می رسد این گزارش اولین مورد ترومبوز ورید عمقی ناشی از بروسلوز در ایران است.معرفی مورد: بیمار آقایی 28 ساله است که با یافته های بالینی تب، درد و تورم اندام تحتانی چپ مراجعه کرد و در سونوگرافی داپلر از اندام ترومبوز ورید عمقی گزارش شد و بیمار تحت درمان با داروی ضد انعقاد قرار گرفت. با کنترل تب و کاهش درد اندام تحتانی و با ادامه درمان با وارفارین بیمار مرخص شد. طی پیگیری بیمار با بروز مجدد تب و تعریق، درد عضلانی، تورم دو زانو مراجعه کرد که با توجه به وضعیت اپیدمیولوژی بیمار و علایم همراه با شک به بروسلوز، سرولوژی درخواست شد که با تیتر بالا مثبت و با تشخیص بروسلوز، تحت درمان قرار گرفت. درادامه درمان بیمار مجددا به بیمارستان مراجعه کرد، این بار با علایم تنگی نفس ناگهانی، سرفه، خلط خونی و درد پلورتیک ((pleuritic قفسه سینه که در سی تی اسکن قفسه سینه آمبولی ریه مطرح شد و بیمار دوباره بستری و تحت درمان قرار گرفت. در سیر بستری سایر علل ترومبوفلبیت رد شد و در نهایت بیمار به درمان با وارفارین و درمان چند دارویی ضد بروسلوز پاسخ بالینی مناسب داد.نتیجه گیری: تشخیص زودرس و درمان مناسب بروسلوز جهت پیشگیری از عوارض مشکل ساز آن ضروری است. معرفی این بیمار و موارد مشابه قبلی توجه به این مطلب را تذکر می دهد که در بیمارانی که با ترومبوز ورید عمقی مراجعه می کنند، به خصوص اگر از مناطق بومی باشند، بروسلوز مدنظر باشد.