حیات
سال:1388 | دوره:15 | شماره:3 |تعداد مقالات:10

زمینه و هدف: پژوهش حاضر با هدف تعیین تاثیر آموزش مدیریت زمان بر تعارض کار - زندگی پرستاران انجام گرفته است.روش بررسی: در مطالعه نیمه تجربی حاضر 106 نفر از پرستاران بیمارستان های شهید بهشتی همدان و روان پزشکی رازی تهران در سال 1386 بر اساس معیارهای ورود به مطالعه انتخاب شده و به روش بلوک های تبدیل شده تصادفی به دو گروه آزمون (47 نفر، 6 نفر از مطالعه خارج شدند) و شاهد (53 نفر) تقسیم شدند. ابزار گردآوری داده ها شامل: ویژگی های فردی و حرفه ای، تعارض کار - زندگی و مدیریت زمان بود. ابتدا دو گروه پرسشنامه ها را تکمیل کردند، سپس برای گروه آزمون کارگاه یک روزه آموزش مدیریت زمان اجرا شد. پرسشنامه ها یک ماه بعد از مداخله مجددا توسط هر دو گروه تکمیل گردید. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS v.11.5 و آزمون های آماری کای اسکوئر، کلمنوروف، تی مستقل و تی زوجی استفاده شد.یافته ها: طبق آزمون های آماری همسانی بین دو گروه قبل از مداخله، از نظر متغیرهای ویژگی های فردی و حرفه ای اختلاف معناداری مشاهده نشد. یافته های حاصل از آزمون تی مستقل، نشان داد که دو گروه در میانگین کلی نمرات تعارض کار - زندگی قبل از مداخله تفاوت معناداری ندارند. ولی یک ماه بعد از مداخله در میانگین کلی تعارض کار- زندگی بین دو گروه اختلاف معناداری مشاهده گردید (p<0.001). یافته های حاصل از آزمون تی زوجی نیز در میانگین کلی تعارض کار- زندگی گروه آزمون قبل و یک ماه بعد از مداخله اختلاف معناداری نشان داد (p<0.001)لیکن در گروه شاهد تفاوت معناداری مشاهده نگردید.نتیجه گیری: یافته های پژوهش نشان داد که آموزش مدیریت زمان بر کنترل تعارض کار - زندگی پرستاران موثر می باشد. لذا پیشنهاد می شود آموزش مدیریت زمان در برنامه های آموزش ضمن خدمت پرستاران قرار گیرد.

زمینه و هدف: زایمان فرایند فیزیولوژیکی است که طی آن جنین از رحم به فضای بیرون رانده می شود. فریدمن (Friedman) نوعی الگوی سیگموئیدی را برای روند زایمان توصیف نمود. مطالعه حاضر با هدف بررسی الگوی پیشرفت زایمان در زنان اول زای شهر فسا و مقایسه آن با منحنی فریدمن انجام گرفته است.روش بررسی: مطالعه حاضر در مورد 619 زن دارای معیارهای ورود به مطالعه (شامل اول زا، با سن حاملگی 42-37 هفته و تک قل با زایمان واژینال در محدوده سنی 18 تا 35 سال و بدون بیماری های زمینه ای) در طی یک سال (1382) به صورت توصیفی تحلیلی انجام گرفت. در تحلیل آماری این مطالعه از آمار توصیفی و آزمون های تحلیل واریانس یک طرفه جهت مقایسه میانگین ها و از مدل رگرسیونی چند سطحی جهت رسم نمودار استفاده شد.یافته ها: در تمام زیر گروه های زنان اول زا با افزایش دیلاتاسیون سرویکس و جایگاه نزول، سرعت باز شدگی دهانه رحم و سرعت نزول نیز افزایش می یابد. میانگین سرعت دیلاتاسیون در بین زیر گروه القا شده به شکل معناداری بالاتر از سایر زیر گروه ها به دست آمد. میانگین مدت مرحله فعال زایمان نیز در زیر گروه بی دردی گرفته به شکل معناداری بیشتر از زنان زیر گروه های اول زای بدون هیچ گونه مداخله (p<0.005) و القا شده (p<0.002) بود. میانگین مرحله فعال و مرحله دوم در زنان اول زای مورد مطالعه ما به شکل معناداری کمتر از زنان اول زای مورد مطالعه فریدمن بود (به ترتیب 3.87 در برابر 4.9 ساعت و 52 در برابر 57 دقیقه) اما مرحله رکود مشاهده نشد.نتیجه گیری: الگوی پیشرفت زایمان در زنان اول زای فسا به شکل بارزی از منحنی فریدمن در دهه 1950 متفاوت است و به شکل سیگموئیدی نمی باشد و مهم ترین عامل موثر بر مدت زمان مرحله نهفته، زمان پذیرش بیماران می باشد.

زمینه و هدف: استفاده از نتایج تحقیق مقوله مهمی در پرستاری و راهی برای گسترش دانش و قدرت بخشیدن به حرفه پرستاری است. به کارگیری نتایج تحقیق در ارایه مراقبت رویکردی جدید در پرستاری ایران است که مفهوم نوظهور پرستاری مبتنی بر تحقیق را تداعی می نماید. این مطالعه با هدف تعیین گستره استفاده از نتایج تحقیقات در عملکرد بالینی پرستاران انجام گرفته است.روش بررسی: این مطالعه از نوع توصیفی - تحلیلی است. در این مطالعه 375 نفر از پرستاران بالینی شاغل در بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی تهران با حداقل یک سال سابقه کاری در سال 1385به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای نسبتی انتخاب شده و پرسشنامه خود اظهاری 5 بخشی را تکمیل کردند. گستره به کارگیری نتایج تحقیق بر اساس چهار ملاک استفاده از نتایج تحقیق در عملکرد بالینی شامل نگرش پرستاران نسبت به تحقیق و استفاده از نتایج آن، دانش مورد استفاده در انجام فعالیت های پرستاری، فعالیت های تحقیقی و مهارت های مربوط و میزان دسترسی پرستاران به امکانات اطلاع رسانی و کتابخانه ای، تعیین و در سه دسته گستره بالا، متوسط و پایین طبقه بندی شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آمارهای توصیفی نظیر فراوانی مطلق و نسبی و میانگین و آمار استنباطی نظیر آزمون کای دو در نرم افزار SPSS استفاده گردید.یافته ها: نتایج نشان داد که میزان استفاده از نتایج تحقیق در فعالیت های بالینی در 66.9% از پرستاران در سطح پایین و بقیه در سطح متوسط است و ارتباط مستقیم و معناداری بین متغیرهای سطح تحصیلات در پرستاری، رضایت از حرفه پرستاری و مهارت استفاده از زبان انگلیسی پرستاران مورد مطالعه با گستره استفاده از نتایج تحقیق وجود دارد.نتیجه گیری: اکثر پرستاران مراقبت های پرستاری را بر اساس نتایج حاصل از تحقیق بنا نمی نهند. در حالی که ما در دنیایی به سر می بریم که سرعت تولید اطلاعات و دانش بسیار زیاد بوده و باید راه هایی را فرا گیریم که قادر باشیم سریعا و به طور موثر از یافته های تحقیق استفاده کنیم.

زمینه و هدف: شیردهی یکی از اثر بخش ترین رفتارهای پیشگیری از بیماری و ارتقای سلامت است که مادران دارای فرزند شیرخوار باید بدان عمل کنند. در تحقیقات بسیاری به شناسایی عوامل تاثیرگذار بر شیردهی و طول مدت آن پرداخته شده است. خودکارآمدی اعتقادی است که یک فرد به توانایی خود برای به انجام رساندن یک جریان کاری دارد. خودکارآمدی شیردهی اعتقاد مادر به توانایی خود برای شیردهی فرزندش است و یکی از متغیرهای قابل تعدیل، تاثیرگذار و بر جسته بر طول مدت شیردهی می باشد که کمتر مورد بررسی قرار گرفته است. این مطالعه با هدف تعیین ارتباط خودکارآمدی شیردهی و وضعیت شیردهی مادران انجام گرفته است.روش بررسی: این پژوهش یک مطالعه توصیفی تحلیلی از نوع طولی است. پرسشنامه سه قسمتی توسط 437 مادر مراجعه کننده به درمانگاه های پره ناتال بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی تهران در سال 1384 که در هفته 37 بارداری بوده و تصمیم به شیردهی داشتند تکمیل شد. در ماه اول و چهارم پس از زایمان پرسشنامه خودکارآمدی و وضعیت شیردهی آنان مجددا تکمیل گردید و ارتباط بین این دو سنجیده شد.یافته ها: 80.4% مادران در ماه اول پس از زایمان شیردهی انحصاری داشتند. ارتباط معناداری بین خودکارآمدی شیردهی قبل از زایمان و تصمیم به شیردهی وجود نداشت. هر چند که این ارتباط با طول مدت شیردهی در ماه اول و چهارم پس از زایمان معنادار بود. بدین ترتیب که مادران با خودکارآمدی بالا در مقایسه با مادران با خودکارآمدی پایین درصد شیردهی انحصاری و طول مدت شیردهی بیشتری داشتند.نتیجه گیری: نتایج نشان داد خودکارآمدی شیردهی مادران ارتباط معناداری با وضعیت شیردهی دارد. این مقیاس نه تنها قادر به شناسایی مادران با خودکارآمدی شیردهی پایین است، بلکه اطلاعات مهمی را برای صاحبان حرف بهداشتی فراهم می کند تا اعتماد به نفس مادران جهت شیردهی افزایش یافته و در صورت روبه رو شدن با مشکل به شیردهی خود ادامه دهند.

زمینه و هدف: آرتریت روماتوئید (RA) نوعی پلی آرتریت التهابی مزمن است که با دوره های التهاب در مفاصل شروع می شود و ممکن است با خستگی، کاهش وزن، اضطراب و افسردگی همراه باشد. این بیماری می تواند منجر به ناتوانی و مرگ و میر شود. عامل مهم در مدیریت موفق بیماری و کاهش ناتوانی، رفتارهای خود مراقبتی صحیح و مناسب می باشد. عوامل مستعدکننده خودمراقبتی مشتمل بر آگاهی، نگرش و خودکارآمدی، یک طبقه از سه طبقه کلی عواملی است که مرحله چهارم الگوی پرسید یعنی تشخیص اکولوژیک و آموزشی را تشکیل می دهد و مقدم بر تغییر رفتار است. مطالعه حاضر با هدف تعیین وضعیت عوامل مستعدکننده خودمراقبتی در بیماران مبتلا بهRA  و چگونگی ارتباط آن با رفتارهای خودمراقبتی بیماران، در شهر یزد انجام گرفته است.روش بررسی: این مطالعه تحلیلی - مقطعی در مورد 181 نفر از بیماران مبتلا به RA مراجعه کننده به یک مطب پزشک متخصص روماتولوژی در شهر یزد که با استفاده از روش نمونه گیری آسان طی سه ماهه اول سال 1387 انتخاب شدند، انجام گرفت. ابزار جمع آوری اطلاعات پرسشنامه ای بود که عوامل مستعدکننده رفتارهای خودمراقبتی در بیماری آرتریت روماتوئید مشتمل بر آگاهی، نگرش و خودکارآمدی را همراه با رفتارهای خودمراقبتی ارزیابی می نمود. داده ها با استفاده از آزمون های ضریب همبستگی اسپیرمن، من ویتنی، کروسکال والیس و همچنین تحلیل رگرسیون در نرم افزار SPSS v.11.5 تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: آزمودنی ها به طور متوسط 62.3% نمره قابل اکتساب عوامل مستعدکننده را به دست آوردند که این میزان برای آگاهی 71.7%، نگرش 66.9% و خودکارآمدی 47.5% بود. همبستگی مثبت و معناداری بین رفتارهای خود مراقبتی و متغیرهای نگرش و خودکارآمدی، مشاهده شد ولی بین رفتارهای خودمراقبتی و آگاهی همبستگی معنادار دیده نشد. عوامل مستعدکننده در مجموع نیز همبستگی مثبت و معناداری با رفتارهای خودمراقبتی نشان داد (p<0.01). عوامل مستعدکننده، 39.3% از تغییرات رفتارهای خودمراقبتی را پیش بینی نمود و از میان این عوامل، خودکارآمدی قوی ترین پیش بینی کننده  (b=0.41)بود.نتیجه گیری: با توجه به توان بالای عوامل مستعدکننده و به خصوص خودکارآمدی در پیش بینی انجام رفتارهای خودمراقبتی و نیز پایین بودن سطح خودکارآمدی در این بیماران، در برنامه ریزی های آموزشی جهت ارتقای رفتارهای خودمراقبتی آن ها باید توجه بیشتری به تقویت عوامل مستعدکننده به خصوص خودکارآمدی بشود.

زمینه و هدف: عفونت ها عامل بزرگ ایجاد مرگ و میر و ناتوانی هستند. از جمله، عفونت های بیمارستانی که در خلال بستری شدن در بیمارستان و یا متعاقب آن ایجاد می شود. این نوع عفونت ها در طول درمان، از بیماری به بیمار دیگر، از وسایل، کارکنان و یا مراجعان سرایت می کند. شیوع این معضل 6-12% و در بعضی کشورهای در حال توسعه تا 65% تخمین زده شده است. مطالعه حاضر با هدف مقایسه تاثیر ضدعفونی با الکل ایزوپروپیل و الکل اتانول بر کاهش میزان آلودگی وسایل معاینه پزشکی انجام گرفته است.روش بررسی: این مطالعه نیمه تجربی در بیمارستان امام سجاد (ع) یاسوج (سال 1385) انجام گرفته است. نمونه های لازم شامل گوشی پزشکی، دماسنج، لارنگوسکوپ، افتالموسکوپ (29 مورد) از بخش های اطفال و مراقبت های ویژه نوزادان انتخاب شد. در مرحله اول از روی وسایل معاینه نمونه برداری و سپس سطوح همان وسایل با الکل اتانول 70% ضدعفونی شد. بعد از ضدعفونی مجددا نمونه برداری انجام گرفت و نمونه های برای کشت به آزمایشگاه ارسال شد. در مرحله دوم به فاصله چهار هفته همین فرایند با استفاده از الکل ایزوپروپیل انجام گرفت و نتایج کشت دو مرحله با هم مقایسه شد.یافته ها: در هر دو مرحله قبل از ضدعفونی میکروارگانیسم هایی مانند کلپسیلا، انتروباکتر، سودوموناس، اشرشیاکلای و استافیلوکوک بر روی وسایل وجود داشت. در مرحله اول بعد از ضدعفونی با الکل اتانول دو مورد کشت مثبت مشاهده شد (استافیلوکوک و اشرشیاکلای)، ولی در مرحله دوم بعد از ضدعفونی با الکل ایزوپروپیل، کشت مثبتی گزارش نگردید.نتیجه گیری: به طور کلی نتیجه این مطالعه بر تاثیر بهتر الکل ایزوپروپیل دلالت دارد. شاید بتوان گفت چون برای تاثیر بهتر الکل اتانول به دما و زمان کافی نیاز است، با توجه به لزوم داشتن سرعت عمل در بخش های حساس، بهتر است از مواد با ویژگی تاثیر سریع و بدون نیاز به شرایط خاص استفاده شود که الکل ایزوپروپیل دارای این ویژگی ها است.

زمینه و هدف: بیماری استئوپروز، اپیدمی خاموش عصر حاضر است که با توجه به میزان ابتلای بسیار بالای زنان جامعه به این بیماری و عوارض ناشی از آن اهمیت زیادی دارد. مهم ترین نکته در مورد این بیماری قابل پیشگیری بودن آن است. جهت دست یابی به این هدف آموزش در سطح وسیع جامعه ضرورت دارد. هدف این پژوهش تعیین میزان تاثیر برنامه آموزشی پیشگیری از استئوپروز بر آگاهی و عملکرد دانش آموزان دختر دبیرستانی می باشد.روش بررسی: این مطالعه، از نوع مداخله ای (نیمه تجربی) است. جامعه پژوهش دانش آموزان دختر دبیرستان های دولتی منطقه 6 آموزش و پرورش تهران و حجم نمونه 600 نفر (300 نفر به عنوان گروه آزمون و 300 نفر گروه شاهد) است که به روش تصادفی و خوشه ای انتخاب شدند. ابزار مطالعه پرسشنامه ای شامل سه بخش مشخصات جمعیت شناختی، سوالات آگاهی و سوالات عملکرد است. ابتدا پرسشنامه در میان دو گروه توزیع و تکمیل شد. آموزش طی دو جلسه به صورت سخنرانی و انجام ورزش انجام گرفت. در پایان جلسات آموزشی، کتابچه به گروه آزمون داده شد و پوسترهای تهیه شده در سطح دبیرستان های گروه آزمون نصب گردید. پس از دو هفته، پس آزمون از دو گروه آزمون و شاهد به عمل آمد (کتابچه آموزشی به گروه شاهد بعد از پس آزمون داده شد و پوسترهای تهیه شده در سطح دبیرستان های گروه شاهد نصب گردید). پس از جمع آوری اطلاعات، داده ها با استفاده از آمارهای توصیفی و استنباطی (تی زوج و تی مستقل) در نرم افزار SPSS تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: میزان آگاهی و نحوه عملکرد دانش آموزان گروه آزمون و شاهد قبل از آموزش تفاوت آماری معنادار نداشت (به ترتیب P=1 و P=0.769) پس از آموزش میانگین نمرات آگاهی و عملکرد دانش آموزان گروه آزمون نسبت به گروه شاهد افزایش معناداری (p<0.001) نشان داد.نتیجه گیری: با توجه به تاثیر آموزش در ارتقای سطح آگاهی و نحوه عملکرد دانش آموزان در جهت پیشگیری از استئوپروز، می توان جهت افزایش تراکم استخوانی دانش آموزان از طریق ارایه آموزش برنامه ریزی کرد.

زمینه و هدف: بیماری انفارکتوس میوکارد یکی از شایع ترین علل مرگ و میر و ناخوشی در جهان امروز است و با توجه به علایم آزاردهنده، پیشگیری ثانویه از طریق انجام برنامه های بازتوانی قلبی با مشارکت پرستاران، یکی از بهترین روش های درمانی است. هدف ازاین پژوهش تعیین تاثیر برنامه های کوتاه مدت باز توانی قلبی بر سیر تظاهرات بالینی این بیماری است.روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی است. نمونه های پژوهش 66 بیمار (58 مرد و 8 زن) 65-40 ساله مبتلا به انفارکتوس میوکارد بودند که با روش نمونه گیری مبتنی بر هدف از بین تمام بیماران مبتلا به انفارکتوس میوکارد مراجعه کننده به بیمارستان های آموزشی شهر اهواز از مهر ماه 84 تا اردیبهشت 85، انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه آزمون (32 نفر) و شاهد (34 نفر) تقسیم شدند. اطلاعات مربوط به تظاهرات بالینی به وسیله چک لیست از دو گروه جمع آوری شد. افراد گروه آزمون، پس از موفقیت در آزمون ورزش مقدماتی (دو هفته پس از انفارکتوس میوکارد)، برنامه بازتوانی 8 هفته ای را شروع نمودند. پس از پایان برنامه اطلاعات مربوط به تظاهرات بالینی از تمام بیماران جمع آوری و با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی (آزمون من ویتنی) در نرم افزارSPSS  مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: با توجه به نتایج آزمون من ویتنی، بین حملات افزایش فشارخون (p=0.030)، درد قفسه صدری، تنگی نفس، خستگی، و تپش قلب (p<0.001) در گروه آزمون نسبت به گروه شاهد کاهش معنادار ایجاد شده است.نتیجه گیری: شرکت در برنامه بازتوانی قلبی، درد قفسه صدری، تنگی نفس، خستگی، حملات فشارخون و تپش قلب را در بیماران مبتلا به انفارکتوس میوکارد کاهش می دهد. بر این اساس می توان اجرای این برنامه را در بیماران یاد شده توصیه نمود.