نشریه جراحی ایران
سال:1384 | دوره:13 | شماره:2 (پی در پی 35) |تعداد مقالات:16

زمینه و هدف: هنوز هم جراحی بهترین و موثرترین روش درمان سرطان ریه در انواع غیر سلول کوچک (Non-Small Cell Lung Cancer) محسوب می گردد. با توجه به تمایل این نوع از سرطان به انتشار از طریق مجاری لنفاوی مساله نحوه برخورد با عقده ها و زنجیره های لنفاوی به عنوان جز اساسی و مهم از عمل جراحی همواره مورد بحث بوده است. در طبقه بندی TNM، میزان درگیری غدد لنفاوی، اهمیت مساله در پیش آگهی را به خوبی مشخص می نماید. موضوع اساسی مورد اختلاف نظر، ضرورت تشریح و برداشت غدد لنفاوی مدیاستن (Mediastinal Lymph Node dissection) به همراه رزکسیون ریه جهت درمان سرطان های ریه می باشد.طرفداران این نظریه دلایل خود را بر موارد زیر استوار می دانند:الف- امکان انجام staging دقیق ب- امکان انتخاب صحیح درمان های کمکی (Adjuvant) ج- نداشتن عوارض قابل توجه خصوصا بعد از طی منحنی یادگیرید- افزایش میزان بقاءاما مخالفان این نظریه که فقط نمونه برداری (sampling) از غدد لنفاوی ایستگاه های مدیاستن را حین جراحی سرطان ریه پیشنهاد می کنند، دلایل خود را این گونه عنوان می کنند:طبیعت سیستمیک بیماریعدم امکان برداشت غدد لنفاوی به طور کاملاحتمال کاهش مقاومت ایمنیاحتمال افزایش عوارض جراحینامشخص بودن اثر مثبت آن بر میزان بقامواد و روشها: در این مقاله مروری سعی شده است تا با بررسی متون و مقالات پزشکی از سال 1984 تا به امروز به یک جمع بندی کلی در پاسخ به سوالات فوق دست یابیم.یافته ها: بیشترین میزان عود به صورت موضعی در غدد لنفاوی بوده و هیچ رزکسیون جراحی غیر کاملی، درمان قطعی (Curative) محسوب نگردیده و تنها درمانی تسکینی (palliative) می باشد.نتیجه گیری: پیشنهاد می گردد برداشتن غدد لنفاوی مدیاستن به همراه رزکسیون ریوی در جریان درمان سرطان های ریه از نوع غیر سلول کوچک همواره مد نظر قرار گیرد.

زمینه و هدف: کمتر از یک دهه است که استفاده از عوامل جدید تعیین کننده(prognostic Factor)  و عوامل پیشگویی کننده (predictive Factor) مانند HER-2 (Human Epidermal Growth Factor Receptor-2) در سرطان پستان به عنوان نقشی تعیین کننده ارزیابی شده است.مواد و روشها: جمع بندی مطالب منتشر شده دربارهHER-2  در سال های اخیر هدف اصلی این مقاله مروری است و در این راستا 280 مقاله منتشر شده بررسی و 115 مقاله مورد استناد قرار گرفت.یافته ها: انکوپروتیینHER-2  در اثر فعالیت انکوژنی به همین نام در سطح سلول ایجاد می شود که یک گیرنده عوامل رشد اپیدرمی است که با افزایش تولید بیش از حد(Overexpression)  باعث حالت تهاجمی تر تومور و متاستاز زودرس به غدد لنفاوی و دور دست و پیش آگهی بدتر در بیماران مبتلا به سرطان پستان می شود. از طرفی مثبت بودن HER-2 تغییر در روش درمان و استفاده از Herception که یک درمان بیولوژیک و نسبتا کم عارضه سرطان پستان است را مطرح می کند.نتیجه گیری: HER-2 یک عامل مستقل تعیین کننده پیش آگهی (prognostic Factor) و تعیین کننده عوامل پیشگویی کننده (predictive Factor) بوده و توصیه می شود که در تمام موارد سرطان پستان مورد ارزیابی قرار گیرد.

زمینه و هدف: چسبندگی داخل شکم که معمولا به دنبال عمل جراحی شکمی ایجاد می شود، یکی از مهمترین علل انسداد روده می باشد. این چسبندگی ها معمولا به صورت باندهایی بوده (Adhesion Band) و می توانند عارضه ای برای تمام طول عمر بیمار بوده و بارها منجر به اقدام جراحی مجدد شوند. لذا هرگونه اقدام جهت پیشگیری از چسبندگی های بعد از اعمال جراحی می تواند طول عمر و کیفیت زندگی بیماران را افزایش دهد.مواد و روشها: در این مطالعه که از نوع تجربی و به روش آزمایشگاهی می باشد، 30عدد موش صحرایی مذکر با وزن تقریبی20±220 گرم به صورت تصادفی در2 گروه مساوی مورد و شاهد تقسیم شدند. شکم کلیه موش های صحرایی پس از بیهوشی با کتامین هیدروکلراید، از خط وسط باز شد. قطعه ای صفاق از دیواره چپ شکم برداشته شد و 10 شیار طولی بر روی صفاق دیواره راست شکم ایجاد گردید. پس از بسته شدن شکم و بدست آوردن هوشیاری کامل، گروه اول که شاهد هستند، بدون مصرف پنتوکسی فیلین بررسی شدند و گروه دوم همراه با غذا پنتوکسی فیلین دریافت کردند. پنتوکسی فیلین مورد استفاده به صورت قرص بود که ساخت شرکت داروسازیApotex Inc  کانادا می باشد. جهت تعیین میزان چسبندگی، 2 هفته پس از عمل جراحی مجددا شکم موشها با همان تکنیک قبلی باز شد. سپس درجه بندی میزان چسبندگی های ایجاد شده انجام گرفت. این اطلاعات با آزمون آماری Mann Whitney تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: در بین 30 موش، 3 موش از گروه شاهد فوت شدند. در مقایسه دو گروه شاهد و مورد، مشاهده شد که میزان چسبندگی در گروه مورد، به طور معنی داری، کمتر از گروه شاهد بود. میانگین (± انحراف معیار) درجه چسبندگی در گروه شاهد، 0.9±2.5 درجه و در گروه مورد برابر با 0.866±1.06 درجه بود وبدین ترتیب، اختلاف معنی داری بین دو گروه وجود داشت (p<0.05) .نتیجه گیری: در موش صحرایی قرص پنتوکسی فیلین در صورت استفاده بعد از اعمال جراحی داخل شکمی از میزان تشکیل باندهای چسبندگی می کاهد. تحقیقات بیشتری لازم است تا تاثیر مثبت این دارو به عنوان ترکیب موثر در جلوگیری از تشکیل چسبندگی در انسان مورد تایید قرارگیرد

زمینه و هدف: همانژیواندوتلیوم اپیتلیویید(EH) Epitheioid Hemangioendothelioma  توموری بسبار نادر با منشا عروقی است. این تومور می تواند در بافت های مختلفی همچون نسج نرم، ریه یا کبد ایجاد می شود. همانژیواندوتلیوم اپیتلیویید کبد (Hepatic EH) بیشتر در خانم ها دیده می شود. توانایی بدخیم شدن HEH اغلب در بیماران مختلف ناشناخته می ماند. این بیماری می تواند از یک همانژیوم خوش خیم تا یک همانژیواندوتلیوسارکوم متفاوت باشد. در این مقاله ما به بیان تجارب خود در مورد پنج بیمار مبتلا به HEH اولیه می پردازیم.مواد و روشها: پنج بیمار که با تشخیص HEH ثابت شده با بررسی های بافت شناسی، به منظور دستیابی به درمان قطعی در این مرکز مورد مداوا قرار گرفتند، در پژوهش حاضر بررسی می شود. یافته ها: هیچ یک از بیماران این مطالعه، شواهد پخش شدن خارج کبدی تومور را نشان نداده و تحت درمان جراحی قرارگرفته بودند. در سه بیمار عمل جراحی پیوند کلیه انجام شد (دو مورد از جسد و یک مورد از فرد زنده خویشاوند). در یک بیمار رزکسیون نیمه راست کبد و رزکسیون نسبی دیافراگم انجام شد. یکی از بیماران در حالی که منتظر نوبت برای پیوند کبد بود، به دلیل پیشرفت سریع تومور فوت کرد. پیگیری پس از عمل از یک سال تا 13 سال متفاوت بود. از شیمی درمانی کمکی استفاده نشد. تا به امروز، هیچ موردی از عود موضعی تومور یا متاستاز دور دست در مجموعه پیگیری شده مشاهده شده است.نتیجه گیری: تشیص زود هنگام و مداخله جراحی در HEH می تواند به صورت بالقوه نتایج درمانی قطعی به همراه داشته باشد. به نظر می رسد که درمان انتخابی اول برای این بیماری رزکسیون رادیکال کبد باشد. در بررسی به عمل آمده توسط نویسندگان این مقاله، پیوند کبد روشی بالقوه با اهمیت برای بیماران مبتلا به تومور غیر قابل رزکسیون می باشد. علیرغم مدت طولانی انتظار، عاقبت اغلب نامعلوم آن و الگوی رشد پیشرونده، پیوند کبدی از فرد زنده خویشاوند نیز اهمیت زیادی دارد. میزان کلی بقای بیماران مبتلا به HEH در مقالات از43% تا 55% متفاوت است. میزان بقای بیماران مبتلا به HEH به میزان قابل توجهی بیشتر از بیماران مبتلا به سایر بدخیمی های کبدی است. نقش درمان کمکی در حال حاضر نامشخص است.

زمینه و هدف: کارگذاری کاتترهای اندازه گیری فشار ورید مرکزی Central Venous Pressure (CVP) از طریق وریدهای ژوگولار داخلی و ساب کلاوین دارای عوارض خطرناکی مثل پنوموتوراکس، سوراخ شدن شریان و آسیب عصبی می باشد. گاهی اوقات از کاتترهای مرکزی استفاده می شود که از طریق وریدهای محیطی کارگذاری می شوند و عوارض بسیار اندکی دارند. از آنجائی که قرار دادن نوک این گونه کاتترها در محل مناسب دشوار می باشد، از الکتروکاردیوگرام داخل وریدی برای تعیین موقعیت نوک این کاتترها استفاده شده است.مواد و روش ها: در 105 بیمار که قرار بود تحت عمل جراحی بای پاس عروق کرونری قرار گیرند، کاتترهای به طول 70 سانتی متر و اندازه G16 از طریق وریدهای بازیلیک و مدیان بازیلیک کار گذاشته شدند. بیماران به طور تصادفی به دو گروه دست راست و چپ تقسیم شدند. قبل از کارگذاری کاتتر، گایدوایری (که در اعمال جراحی آندوسکوپیک ارولوژی به کار می رود) از داخل کاتتر عبور داه می شد به گونه ای که نوک آن با نوک کاتتر مماس بود. به انتهای دیگر گایدوایر چست لیدی متصل می شد و الکترود منفی لید II (الکترود بازوی راست) به این چست لید متصل می گردید. در حالیکه کاتتر را به سمت دهلیز راست به جلو می راندیم، ارتفاع موج P لید II الکتروکاردیوگرام را بر روی صفحه مانیتورینگ ثبت می شد. بلندترین P زمانی ثبت می شد که نوک گایدوایر در مجاورت گره Sinoatrial (SA) بود. این گره نیز در جانکش ورید اجوف فوقانی و دهلیز راست قرار دارد. در این نقطه گایدوایر خارج و کاتتر ثابت می شد. موقعیت دقیق نوک کاتتر توسط جراح در حین عمل لمس و تایید می شد.یافته ها: در 76 بیمار (72.4%) نوک کاتتر دقیقا در جانکشن قرار دارد. در 14 نفر (13.3%) نوک کاتتر در فاصله یک سانتی متری جانکشن بود. در 6 نفر (5.7%) نوک کاتتر علیرغم رویت تغییرات موج P توسط جراح لمس نشد. در 9 نفر (8.6%) تغییرات موج P حین کارگذاری کاتتر دیده نشد و حین عمل نیز توسط جراح کاتتر لمس نشد، و پس از عمل توسط عکس سینه مشخص گردید که کاتتر وارد وریدهای گردنی شده است. در 8 مورد از 9 بیمار فوق کاتتر از دست راست کار گذاشته شده بود.نتیجه گیری: کارگذاری کاتترهای مرکزی از طریق ورید های محیطی روش بی خطر و بدون عارضه ای است و با استفاده از الکتروکاردیوگرام داخل وریدی می توان نوک این کاتترها را در موقعیت مناسبی قرار داد. انجام این روش ساده است و نیاز به تجربه زیادی ندارد. در صورت قرار گیری کاتتر در موقعیت نامناسبی مثل وریدهای گردنی حین کارگذاری کاتتر، این اشکال مشخص می شود و می توان اقدام به کارگذاری از طریق سایر وریدها نمود

زمینه وهدف: تنگی تراشه یک بیماری سخت و تهدید کننده حیات است که شایع ترین علت آن عوارض متعاقب لوله گذاری تراشه بوده و درمان انتخابی آن جراحی ترمیمی تراشه می باشد. در مطالعات مختلف عوارض گوناگونی برای این جراحی عنوان شده است. در این مطالعه سعی شده تا نتایج و عوارض جراحی ترمیم تنگی تراشه انجام شده در مرکز جراحی توراکس بیمارستان الزهرا اصفهان، طی یک دوره 8 ساله مورد بررسی قرار گیرد.مواد و روشها: در این مطالعه توصیفی، پرونده کلیه بیمارانی که در سالهای 72-1380 در بخش جراحی توراکس بیمارستان الزهرا اصفهان تحت عمل جراحی ترمیم تنگی تراشه قرار گرفته بودند، مورد بررسی قرار گرفت. اطلاعات جمع آوری شده شامل سن، جنس، علت تنگی، زمان ایجاد علایم، طول قطعه برداشته شده، عوارض بعد از عمل جراحی و میزان مرگ ومیر می باشد.یافته ها: از میان 97 بیمار مورد بررسی در 86% آنها تنگی تراشه متعاقب لوله گذاری بوده است. 22.7% از بیماران دچار عوارض بعد از عمل شدند که 14.5% عفونت زخم و 8.2% عود تنگی داشتند. در هر دو جنس این میزان مشابه هم به دست آمد.نتیجه گیری: یافته های این مطالعه نشان می دهد که عوارض مطالعه حاضر بیشتر از دیگر مطالعات بوده است. به نظر می رسد علت این امر با نحوه برخورد با بیماران دارای تنگی تراشه در اورژانس بیمارستان الزهرا رابطه مستقیم دارد. توصیه نویسندگان این مقاله این است که به طور کلاسیک روی تراشه بیماران دچار استنوز، بوسیله برونکوسکوپی دیلاتاسیون صورت گرفته و پس از انجام مراقبت های لازم، بیمار در فرصت مناسب تحت عمل جراحی ترمیمی تنگی تراشه قرار گیرند.

زمینه و هدف: هدف بررسی تاثیر کمورادیوتراپی همزمان قبل از عمل در میزان حفظ اسفنکتر و کنترل موضعی بیماری در تومورهای پیشرفته قسمت دیستال رکتوم است که در فاصله 0-5 سانتی متری از مقعد قرار گرفته اند و کاندیدای عمل جراحی رزکسیون ابدومینوپرینه ال می باشد.مواد و روشها: بین مهر ماه 1378 تا فروردین1382، 32 بیمار (شامل مرد و10 زن با متوسط سنی 49 سال و دامنه سنی 31 تا 85 سال) مبتلا به سرطان پیشرفته قسمت دیستال رکتوم تحت درمان با 5 فلورواوراسیل (750 میلی گرم در روز به ازای هر متر مربع سطح بدن در هفته اول و پنجم درمان) و رادیوتراپی اکسترنال (45 گری در 25 فراکسیون در طول 5 هفته) قرار گرفتند و 4-6 هفته بعد از اتمام این درمان، پروکتکتومی صورت گرفت. فاصله متوسط تحتانی ترین قسمت تومور از مقعد (Anal Verge) 2.1 سانتی متر (با دامنه0.5 تا 5 سانتی متر) بود. کلستومی موقت برای 7 بیمار گروه حفظ اسفنکتر گذاشته شد. طول مدت متوسط پیگیری 29 ماه (با دامنه 8 تا 54 ماه) بود.یافته ها: هیچگونه مسمومیت حاد و شدیدی به دنبال کمورادیوتراپی دیده نشد و کلیه بیماران رژیم درمانی فوق را تحمل کردند. پاسخ کامل پاتولوژیک در 3 مورد (9%) دیده شد. مرحله (stage) پاتولوژیک در سایر بیماران شامل 5 مورد T3NO (17%)؛ 4 مورد T3N1 (14%)، 12 مورد T4NO (41%) و 8 مورد T4N1 (28%) بود. 23 بیمار (72%) حفظ اسفنکتر شدند، اما اسفنکتر نهایتا در 21 مورد حفظ شد (66%). 18 بیمار (86%) اختیار کامل دفع داشتند. دو مورد مرگ به دنبال آمبولی ریه و خونریزی گوارشی رخ داد. در 11 بیمار عوارض پس از عمل رخ داد. به طوری که 4 مورد از آنان نیازمند جراحی مجدد شدند ( لیک و پریتونیت در یک مورد؛ لیک وآبسه در دو مورد؛ خونریزی گوارشی در یک مورد). در طول مدت پیگیری (متوسط29ماه)، دومورد (6.2%) عود موضعی و 5 مورد متاستاز سیستمیک (16%) رخ داد.نتیجه گیری: کمورادیوتراپی همزمان قبل از عمل در کانسرهای پیشرفته قسمت رکتوم ممکن است میزان حفظ اسفنکتر را افزایش دهد.

زمینه و هدف: به دلیل افزایش موارد ابتلا به اعتیاد به مواد مخدر تزریقی، میزان بروز آنوریسم های شریان رانی، ترومبوز وریدی و آبسه ها در ناحیه تزریق، در حال افزایش است. نحوه علاج قطعی و واحد در آنوریسم عفونی شریان رانی یا شاخه های آن نامشخص بوده و نظرات مختلفی در مورد آن وجود دارد. این نکته که آیا لیگاتور شریان رانی در بیماران مبتلا به آنوریسم کاذب شریان رانی ایمن ترین روش در برخورد با این بیماران می باشد مورد سئوال است. مواد و روش ها: این بررسی به صورت توصیفی انجام شده است. در این بررسی تمام بیمارانی که بطور مستمر و به دنبال تزریق مواد مخدر با آسیب ناحیه اینگوینال و رانی از مهر ماه 80 لغایت دی ماه 83 به مرکز آموزشی و درمانی لقمان حکیم مراجعه نموده اند، مورد بررسی قرارگرفته اند. این بیماران تحت عمل جراحی لیگاتور شریان رانی یا شاخه های آن و در بعضی بیماران تحت عمل جراحی رزکسیون و بای پس قرار گرفته شده اند. این بیماران به مدت 1 تا 30 ماه معاینه کلینیکی و یا اولتراسونوگرافی دوپلکس پیگیری شدند. یافته ها: در مدت چهار سال 65بیمار که همه مرد بودند و سابقه تزریق ناحیه کشاله ران داشتند، به این مرکز مراجعه نمودند که 46مورد آنها آسیب عروقی و 19مورد آنها فقط عفونت نسج نرم، آبسه ناحیه اینگوینال و آبسه رتروپریتوئن داشتند. سن بیماران از 17سال تا 57 سال با میانگین سنی 33 سال بود. 32 نفر با آنوریسم کاذب شریان رانی تحت عمل لیگاتور شریانی، 9 بیمار تحت عمل بازسازی قرار گرفتند، 4 بیمار فقط آسیب وریدی داشتند و یک بیمار نیز آمبولکتومی شد. در این بیماران هیچ مورد آمپوتاسیون ناشی از عمل لیگاتور شریانی و یا بازسازی شریانی وجود نداشت. نتیجه گیری: عارضه تزریق در کشاله ران نزد معتادان تزریقی جدی و خطرناک است. روش اکسیزیون آنوریسم کاذب لیگاتور شریان را می توان به عنوان روش انتخابی بدون مرگ و میر و عوارض خطرناک قابل توجه در بیماران معتاد تزریقی به کار برد. میزان حیات اندام بعد از لیگاتور شریان نسبت به بازسازی عروق کاملا قابل قبول است

زمینه و هدف: آترزی و تنگی دوازدهه از مسائل اورژانس در جراحی نوزادان و کودکان می باشد. شیوع تنگی مادرزادی دوازدهه از1 در هر20000 تولد تا 1 در هر 40000تولد می باشد. هدف این تحقیق بررسی مشخصات عمومی، علل انسداد، شیوع علائم بالینی مختلف، نوع عمل جراحی صورت گرفته، و درصد مرگ و میر است، تا با استفاده از اطلاعات بدست آمده راهکارهای بهبود کیفی نتایج جستجو گردد. مواد و روش ها: این مطالعه بر روی 51 نوزاد و کودک که به تشخیص آترزی و تنگی دوازدهه و پانکراس حلقوی و یا باندهای لاد (Ladd) در مرکز پزشکی آموزشی درمانی آیت اله. طالقانی تهران بستری شده و مورد عمل جراحی قرار گرفته بودند،انجام شده است. برای تهیه اطلاعات لازم، دفاتر پذیرش بخش جراحی اطفال، دفاتر ثبت اعمال جراحی اتاق عمل، بایگانی مدارک پزشکی با استفاده از کد گذاری ICD9 و ICD10 که در بازه زمانی فروردین ماه 1365تا شهریور ماه 1381بوده، مورد استفاده قرار گرفته است. یافته ها: 29مورد (56.9 درصد) پسر و22مورد (43.1 درصد) دختر و نسبت پسر به دختر1.3 به 1 بودند. شایعترین علت درگیری در بیماران تحت مطالعه، آترزی دوازدهه در 32 مورد (62.7درصد)، پانکراس حلقوی در 11مورد (21.6درصد) و وجود باندهای لاد در زمینه مال روتاسیون در 8 مورد (15.7درصد) بود. از 51 کودکی که تحت عمل جراحی قرار گرفتند، 20 مورد (39.2درصد) منجر به فوت شد. بیشترین ناهنجاری همراه سندرم داون بود که در 11مورد (21.6درصد) دیده شد. نتیجه گیری: در بررسی انجام شده نسبت بین دو جنس در مقایسه با مطالعات دیگر که شیوع آترزی روده را در هر دو جنس برابر می دانند، کمی تفاوت دارد. از نظر عامل اتیولوژیک، شایعترین علت انسداد دوازدهه، آترزی دوازدهه بود که با مطالعات دیگر مشابهت دارد . شایعترین علائم بالینی مشاهده شده در بررسی ما استفراغ (در88.2 درصد موارد) بود که مشابه مطالعات دیگر می باشد. توصیه می گردد همکاران پزشک در برخورد با نوزادان و کودکانی که تابلوی بالینی انسداد کامل یا ناکامل دوازدهه دارند، در اسرع وقت نسبت به اقدامات تشخیصی و ارجاع به موقع به مراکز تخصصی اقدام نمایند.

زمینه و هدف: رفتار بیولوژیک تهاجمی و متاستاتیک سرطان به عنوان مهمترین و خطیرترین جنبه در بیماران مبتلا به سرطان پستان در نظر گرفته می شود و این عمدتا در نتیجه تغییراتی در خصوصیات مولکولی سلولهای تومورال، از جمله تغییر در مکانیسم های کنترل رشد و تکثیر سلولی است. بسیاری از تصمیم های کلیدی در روش های فعلی درمان سرطان پستان به اطلاع دقیق از پیش آگهی و انتخاب صحیح روش درمانی بر اساس شاخص های پیشگویی کننده بستگی دارد. تاکنون فاکتورهای پیش آگهی دهنده (Prognostic) و پیشگویی کننده (Predictor) متعددی شناسایی شده اند، که ارزش برخی از آنها کاملا به اثبات رسیده است، اما در مورد برخی از آنها اتفاق نظر وجود ندارد. هدف از این مطالعه گذشته نگر، تعیین عوامل پیش آگهی دهنده رفتار تهاجمی و توانایی متاستاز در سرطان پستان از جمله گیرنده های هورمونی و فرآورده های ژن های انکوژنیک و مهار کننده تومور می باشد.مواد و روش ها: بلوک های پارافینه نمونه های تومورال فیکس شده در فرمالین، مربوط به 66بیمارمبتلا به سرطان پستان با پیگیری طولانی، مورد استفاده قرار گرفته و برش های تهیه شده از آنها به طریقه ایمونو هیستوشیمی برای تعیین وضعیت بروز ER ،PR ،HER2 ،KI-67 ،P53 و Cathepsin D رنگ آمیزی گردیدند. نتایج کمی ارزیابی های ایمونو هیستوشیمی با نتایج هیستو لوژیک و کلینیکی نظیر سن بیمار، اندازه تومور،وضعیت عقده های لنفاوی زیر بغلی، درجه وخامت تومور (Grade)، وضعیت یائسگی و زمان های بقا (کلی و بدون بیماری) مقایسه گردیدند. در بررسی های آماری از روش های کاپلان مایر، آزمون کای- دو و آزمون های رتبه و فیشر و آنالیز چند متغیره به روش رگرسیونی کاکس استفاده شد وP-value <0.05 به عنوان ارتباط آماری معنی دار تلقی گردید. یافته ها: در بررسی های انجام شده فقط ارتباط آماری معنی داری بین اندازه تومورو (P-value=0.045) P53 و نیز بین افزایش درجه وخامت تومور از یک طرف و فقدان بروز گیرنده پروژسترونی (P-value=0.042) و افزایش بروز (P-value=0.008)P53 و(P-value=0.001) Ki67 از طرف دیگر، به دست آمد که در مورد دوم نیز بعد از انجام آزمون چند متغیره رگرسیونی فقط (P-value =0.007)Ki67 و(P-value =0.0048) PR در ارتباط با پیش گویی درجه وخامت تومور، فاکتور پیش گویی کننده مستقل محسوب می شوند.نتیجه گیری:P-value های ثبت شده بین هیچ یک از شاخص های مورد مطالعه و وقایعی نظیر متاستاز و یا عود موضعی و نیز زمان های بقا، ارتباط آماری معنی داری را نشان ندادند. هر چند تفاوت ظاهری بین گروه های مختلف در ارتباط با زمان های بقا، که به صورت شهودی مشخص است، موید این می باشند که عدم دستیابی به ارتباط آماری معنی دار احتمالا به علت حجم نسبتا کم نمونه بوده است

زمینه و هدف: لاپاراسکوپیک کله سیستکتومی [Laparoscopic Cholecystectomy (LC)] در اواخر دهه 1980 میلادی معرفی شد، ولی به عنوان درمان استاندارد سنگ های کیسه صفرا و جایگزین کله سیستکتومی به شیوه جراحی باز  در اواسط دهه 1990 میلادی مطرح گردید. در کشور ما نیز در چند سال اخیر این شیوه به عنوان درمان اصلی سنگ های کیسه صفرا و کله سیستیت حاد در حال جایگزینی می باشد. هدف از انجام این مطالعه بررسی نتایج اولین گروه بیمارانی است که در سه بیمارستان شهر اهواز تحت لاپاراسکوپیک کله سیستکتومی قرار گرفته اند. مواد و روش ها: پژوهش انجام گرفته بررسی گذشته نگر توصیفی تحلیلی مواردی است که طی مدت یک سال از ابتدای مهر 1382 تا پایان شهریور 1383 در سه بیمارستان امام خمینی(ره)، آریا و مهر شهر اهواز تحت عمل جراحی لاپاراسکوپیک کله سیستکتومی قرار گرفته اند. اطلاعات جمع آوری شده در پرسشنامه ها (Data Sheet) ، با استفاده از نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. از آزمون کای دو جهت مقایسه یافته های پارامترهای مستقل در دو گروه خانم ها و آقایان استفاده گردید.یافته ها: یکصد و سی و هفت بیمار در محدوده سنی 21 تا 75 سال (میانگین 47 سال) طی این مدت تحت جراحی لاپاراسکوپیک کله سیستکتومی قرار گرفتند که 82% موارد زن بودند. علت زمینه عمل جراحی در 84% موارد سنگ های علامت دار و یا بدون علامت صفراوی بود. متوسط زمان عمل جراحی 35 دقیقه و طول مدت بستری در بیمارستان 12تا 48 ساعت (میانگین 15ساعت) بود. کلیه بیماران تحت بررسی سونوگرافیک قرار گرفتند، که شایعترین یافته در هر دو جنس سنگ های متعدد کیسه صفرا و پس از آن افزایش ضخامت کیسه صفرا بود. نه مورد (6.5%) بیماران حین عمل دچار عارضه شدند، که شایعترین عوارض حین عمل، پاره شدن کیسه صفرا و خارج شدن سنگ و صفرا به حفره شکمی (3 مورد) و آسیب به شریان سیستیک و خونریزی از آن (3 مورد) بود. سایر عوارض، عبارت بودند از: 2مورد آسیب به پارانشیم کبدی و یک مورد اکیموز نسبتا وسیع جدار شکم. یکی از موارد اشکالاتی که طی مطالعه با آن مواجه بودیم اختلالات مربوط به سیستم و دستگاه لاپاراسکوپی بود که در 5مورد از بیماران پیش آمد: اشکال دستگاه (3 مورد)، از کار افتادن دستگاه مکنده (1 مورد) و خراب شدن Clips Applier (1 مورد). هیچ کدام از موارد به جراحی باز تبدیل نشد و هیچ موردی از مرگ اتفاق نیفتاد. نتیجه گیری: در مجموع یافته های این بررسی به ما نشان می دهد که لاپاراسکوپیک کله سیستکتومی به عنوان روش انتخابی درمان کیسه صفرا، در شرایط و امکانات موجود در کشور ما نیز با میزان موفقیت بسیار بالایی همراه است و آمارهای به دست آمده قابل مقایسه با سایر مطالعات بین المللی می باشد. البته باتوجه به تغییرطیف عوارض و مشکلات ناشی ازروش لاپاراسکوپیک انجام مطالعات جدیدتری در زمینه چگونگی کنترل عوارض و تکنیک های جدید توصیه می گردد

این مقاله به معرفی یک مورد عارضه نادر ولی شناخته شده آنوریسم کاذب، در فرد دو قلو، که در اثر بر آمدگی استخوانی از نوع ارثی که به شریان پوپلیتیال آسیب رسانده، می پردازد. نکته حائز اهمیت این گزارش دو قلو بودن بیمار است. با این که دوقلوها حاصل یک نطفه هستند، یکی دچار عارضه رگ شده، ولی در دیگری این عارضه به وجود نیامده است.