نشریه جراحی ایران
سال:1394 | دوره:23 | شماره:2 |تعداد مقالات:10

ژنیکوماستی بزرگی پستان در مردان است که به واسطه تجمع چربی و پرولیفراسیون نسج غددی به وجود می آید. ژنیکوماستی بیماری شایعی است که در سه دوره سنی بوجود می آید: بلوغ، میان سالی و پیری. در این مقاله مروری، پاتوژنز، علل، ارزیابی بالینی و درمان این بیماری بررسی خواهد شد. عدم تعادل هورمونی بین استروژن و آندروژن دلیل اصلی بروز این حالت است. از علل بوجود آورنده این حالت می توان به عوامل فیزیولوژیک، اختلالات هورمونی، تومور غدد درون ریز، اختلالات غیر غددی، مصرف دارو و علل ناشناخته اشاره کرد. در ارزیابی بالینی این بیماران باید بررسی دقیقی از نظر علت بوجود آمدن این حالت انجام داد. درمان ژنیکوماستی عبارت است از: کاهش وزن، اطمینان بخشی به بیمار، درمان دارویی با تاموکسیفن و جراحی. لیپوساکشن و خارج کردن بافت غددی پستان بهترین درمان انواع طول کشیده ژنیکوماستی است.

زمینه و هدف: آسیب های سر، شایع ترین علت مرگ و میر سرنشینان موتورسیکلت به دنبال حوادث ترافیکی هستند. تاثیر مثبت استفاده از کلاه ایمنی در کاهش مرگ و میر موتورسواران در مطالعات بسیاری مطرح و تایید شده است. از منظر بالینی، یافتن نوع خاصی از کلاه ایمنی که در مقایسه با سایر انواع بتواند محافظت بیشتری از سر، صورت و گردن به عمل آورد، موضوع مورد بحث مطالعات بسیاری بوده است. با این حال بیشتر مطالعات در این باره گذشته نگر و یا با تعداد نمونه اندک صورت گرفته اند. مواد و روش ها: این پژوهش به صورت آینده نگر در بین سال های 1391 الی 1393 در مرکز تروما بیمارستان سینا صورت گرفت. مصدومین موتورسوار دارای کلاه ایمنی که تروما به ناحیه سر و گردن داشتند، بدون در نظر گرفتن سن، جنس، و شدت تروما وارد مطالعه شدند. بیماران بر اساس انواع کلاه ایمنی موجود در بازار کشور به 4 گروه تقسیم شدند. جزئیات آسیب ارگان-های بدن و همچنین شدت تروما بر اساس معیار استاندارد ISS برای هر بیمار ثبت گردید. پیگیری کوتاه مدت و بلند مدت بیماران طی مراجعه به درمانگاه نوروتروما و پزشکی قانونی بیمارستان سینا صورت گرفت. اطلاعات به دست آمده با نرم افزار SPSS 22 آنالیز و از T-TEST، X2 و رگرسیون لجستیک دو حالته و چند حالته استفاده شد. یافته ها: 384 بیمار (371 مرد، 13 زن) دارای کلاه ایمنی و ضربه به سر، واجد معیارهای ورود به مطالعه بودند. میانگین سنی بیماران 13±32 بود. میانگین شدت تروما بر اساس ISS در بیماران 8.45±6.9 بود. 6 مورد فوت (GOS=1) در بیمارستان (6/1%) حادث گردید. در تروماهای صورت با درجه AIS=1 کلاه های جلو باز و پوشاننده ورتکس و گوش ها نسبت به کلاه جلو بسته به ترتیب 2 برابر و 4 برابر شانس بیشتری برای آسیب صورت ایجاد نمودند (هر دو P =0.002; 95% CI : 1.7، 10.5). این میزان در تروماهای صورت با درجه AIS=2 بیش از 14 برابر بود. (P=0.009, 95% CI: 1.98, 122.8) سایر آسیب های جمجمه و مغز و گردن ارتباط معنی داری با نوع کلاه ایمنی نداشتند. نتیجه گیری: به نظر می رسد استفاده از کلاه جلو بسته محافظت بیشتری در برابر آسیب های خفیف، متوسط و احتمالا شدید صورت، نسبت به انواع دیگر کلاه ایمنی ایجاد می کند. ارتباطی بین نوع کلاه ایمنی و آسیب های جمجمه، مغز و گردن دیده نشد. به نظر می رسد می توان کلاه جلو بسته را به عنوان کلاه ایمنی استاندارد به موتورسواران پیشنهاد کرد.

زمینه و هدف: شناخت عواملی که موجب تبدیل جراحی لاپاراسکوپیک به جراحی باز می شود، می تواند به جراحان در انتخاب روش صحیح درمانی برای هر بیمار کمک کننده باشد. هدف از این مطالعه بررسی ارتباط ضخامت جدار کیسه صفرا با میزان تبدیل جراحی لاپاراسکوپیک به جراحی باز در عمل کوله سیستکتومی است. مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی 619 بیمار که کاندید عمل جراحی لاپاروسکوپیک کوله سیستکتومی بودند، وارد مطالعه شدند. اطلاعات بیماران شامل: سن، جنس، تشخیص بیماری، ضخامت جدار کیسه صفرا، علل تبدیل به جراحی باز جمع آوری گردید. در پایان اطلاعات با استفاده از نرم افزاری آماری SPSS 20 و آزمون های T-TEST، X2 و مدل رگرسیون لجستیک مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: در 31 بیمار (5%) جراحی باز انجام شد و 588 بیمار (95%) نیاز به جراحی باز پیدا نکردند. در این بررسی 219 مورد (47%) ضخامت کمتر یا مساوی 3 میلیمتر داشته که فقط در 4 نفر (1.4%) به جراحی باز تبدیل شد و 287 نفر (6.98%) به جراحی باز تبدیل نشدند. همچنین 328 نفر (53%) ضخامت بیشتر از 3 میلیمتر داشته که 27 نفر (8.2%) از آنها به جراحی باز تبدیل شدند. بین ضخامت جدار کیسه صفرا با تبدیل به جراحی باز از نظر آماری رابطه معناداری مشاهده شد.

زمینه و هدف: کیفیت زندگی یک نوع احساس خوب بودن است که از رضایت یا عدم رضایت از جنبه های مختلف زندگی که برای شخص مهم هستند، ناشی می شود. این تحقیق با هدف تعیین کیفیت زندگی بیماران با سوختگی مزمن انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه از نوع توصیفی - مقطعی بود که بر روی 150 بیمار سوخته (حداقل 6 ماه از سوختگی آنها گذشته بود) در سال 1392 در بیمارستان سوانح و سوختگی شهید مطهری انجام شد. تمامی روش نمونه گیری مبتنی بر هدف و در دسترس بود و جمع آوری داده ها با استفاده از پرسشنامه های دموگرافیک و پرسش نامه اختصاصی کیفیت زندگی در بیماران سوختگی انجام شد. داده ها پس از جمع آوری با استفاده از آمار توصیفی و آزمون های آماری ANOVA و ضریب همبستگی مورد تجزیه تحلیل نهایی قرار گرفت. یافته ها: یافته های مطالعه نشان داد کیفیت زندگی در بعد جسمی با متغیرهای موضع سوختگی (P=0.006) فاصله سوختگی از مطالعه (P=0.001)، وضعیت تاهل P=0.005، شغل (P=0.012)، محل زندگی P<0.001، سطح تحصیلات (P=0.004) ارتباط آماری معنی دار داشت و با جنس، سابقه بیماری اعصاب و روان، قومیت، سطح درآمد واحدهای مورد پژوهش ارتباط نداشت. همچنین کیفیت زندگی در بعد اجتماعی و روانی با موضع سوختگی (P=0.002) ارتباط معنادار داشت. کیفیت زندگی بیماران در بعد جسمی 34.6% نامطلوب در بعد جنسی 29.3% نامطلوب، در بعد روانی 52% نسبتا نامطلوب و در بعد اجتماعی 61% نسبتا نامطلوب بود.نتیجه گیری: کیفیت زندگی واحدهای مورد پژوهش در بعد روانی و اجماعی نسبتا نامطلوب بود این امر می تواند ناشی از تاثیر سوختگی بر تصویر ذهنی آنان باشد. آموزش مهارت های زندگی (برقراری ارتباط، ایجاد و حفظ ارتباط بین فردی، مقابله با هیجانات و مقابله با استرس) برای این بیماران توصیه می شود.

زمینه و هدف: اعتقاد بر این است که مکان قرارگیری آپاندیس در زنان حامله به دنبال رشد جنین و افزایش اندازه رحم تغییر می یابد. بنابراین انتظار می رود در صورت ابتلا زنان حامله به آپاندیسیت حاد، علائم بالینی به قسمت های بالا و کناری تر حفره شکم منتقل گردد، این موضوع می تواند در نحوه تشخیص آپاندیسیت حاد و مکان برش جراحی موثر باشد. مواد و روش ها: به منظور بررسی موقعیت آناتومیکی آپاندیس در زنان حامله یک مطالعه به صورت توصیفی مقطعی بر روی 240 زن حامله انجام شد. در این بیماران هنگام جراحی لاپاراتومی یا سزارین موقعیت آناتومیکی آپاندیس نسبت به نقطه مک برنی ارزیابی گردید. بیماران در دو گروه فول ترم (سن جنین 37 ³ هفته) و پری ترم (سن جنین 20-37 هفته) تقسیم شدند. موقعیت قرارگیری آپاندیس در 50 بیمار دیگر شامل مرد و زن غیر حامله به عنوان گروه کنترل مورد مطالعه قرار گرفت. یافته ها: در 188 بیمار (78.3%) آپاندیس در محدوده برش مک برنی قرار داشت. در 52 بیمار (21.7%) مکان قرارگیری آپاندیس به فضای زیر کبد (28 بیمار) و فلنک راست (24 بیمار) تغییر یافته بود. در 46 بیمار سکوم در فضای زیر کبد و فلنک راست قرار داشت، فقط در 6 بیمار به طور واضح تغییر مکان قرارگیری آپاندیس به طرف بالا و کناره راست حفره شکم مشاهده گردید. مقایسه موقعیت آناتومیکی آپاندیس و سکوم در بیماران فول ترم و پری ترم با 50 بیمار گروه کنترل بر اساس آزمون کای اسکور دارای تفاوت آماری معنی دار نبود. نتیجه گیری: موقعیت قرارگیری آپاندیس در زنان حامله با بزرگ شدن رحم معمولا تغییر نمی کند. در اینگونه بیماران هنگام شک به آپاندیسیت حاد و بدون عارضه، مبنای آناتومیکی برای تشخیص بالینی و مکان برش جراحی مانند افراد غیر حامله بوده و ربع تحتانی راست شکم و نقطه مک برنی پیشنهاد می شود.

زمینه و هدف: طبقه بندی Bleck، روش رایج در ارزیابی متاتارسوس ادکتوس (MA) است که با برخی محدودیت ها و مشکلات همراه است. اسکن کف پا یکی از روش های نوین در معاینه اندام تحتانی است. ما در این مطالعه به بررسی کارایی یک روش جدید بر اساس اسکن کف پا در تعیین شدت MA و میزان تطابق آن با روش Bleck پرداختیم. مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی، 100 نفر که به طور مساوی در یکی از 4 گروه تقسیم بندی Bleck (نرمال- MA خفیف- MA متوسط- MA شدید) قرار داشتند، بررسی شدند. اسکن پا برای این افراد انجام و در تصاویر کف پای به دست آمده، نسبت فاصله عرضی پا در سطح مفصل متاتارسوفالانژیال پنجم و خط مماس بر لبه خارجی پا (a) به عرض پا در سطح مفاصل متاتارسوفالانژیال (b) محاسبه شد. سپس این نسبت ها بین افراد 4 گروه با استفاده از آزمون Anova one-way مقایسه شد. یافته ها: میانگین نسبت a/b درگروه نرمال 0.02 و با انحراف معیار 0.02 محاسبه گردید. این نسبت در MA خفیف 0.1 و با انحراف معیار 0.01 و در MA متوسط 0.159 و با انحراف معیار 0.03 محاسبه و همچنین در MA شدید نسبت مذکور 0.216 و با انحراف معیار 0.025 محاسبه شد. اختلاف گروه ها از نظر آماری کاملا معنادار بود (P<0.001). میانگین a/b در گروه ها کاملا با تقسیم-بندی Bleck همخوانی داشت و از نرمال به MA شدید بطور معناداری افزایش یافت (P<0.052). نتیجه گیری: نتایج این روش جدید کاملا با تقسیم بندی Bleck همخوانی دارد و با توجه به اینکه در این روش یک مقیاس عددی تعریف می شود، پیشنهاد می شود تا در ارزیابی بیماران دچار MA از آن استفاده شود. البته نیاز است تا در مطالعات گسترده-تری، بررسی های بیشتری در این زمینه انجام شود.

زمینه و هدف: پیشتر چنین تصور می شد که طحال یک ارگان با اهمیت و با عملکرد ویژه ای نیست، بنابراین درمان انتخابی بیماری های طحال انجام اسپلنکتومی کامل بوده است. با شناخت بیشتر عملکرد طحال و نقش مهم آن در فیزیولوژی بدن مشخص شد که اسپلنکتومی کامل باعث افزایش ایجاد نقص سیستم ایمنی در فرد می گردد و آنها را مستعد به بعضی عفونت های خاص و همچنین ابتلاء به ترمبوآمبولی می کند. مطالعه حاضر با هدف بررسی دقیق تر تغییرات سیستم ایمنی از جمله سطح ایمنوگلوبولین ها در همراهی با بررسی تغییرات بافتی و میزان رژنراسیون قطعات طحال پیوند شده از خود بیمار، طراحی گردید تا در صورت کارایی مناسب بتوان هرچه بیشتر از عوارض اسپلنکتومی ناگریز به خصوص در اثر تروما کاست. مواد و روش ها: در یک مطالعه مداخله ای مقطعی، 19 بیمار بالای 12 سال مبتلا به ترومای غیرنافذ که در سال های 92-1393 دچار ترومای بلانت شدید طحال شده و به تشخیص پزشک معالج، کاندید اسپلنکتومی کامل بودند، به صورت سرشماری و با اخذ رضایت کتبی وارد مطالعه شدند. پس از تایید شدن کاندید بودن بیمار برای اسپلنکتومی توضیحات لازم به بیمار ارائه و عدم وجود معیارهای خروج، بیماران مورد ارزیابی قرار گرفتند و در نهایت جراحی پیوندی انجام گرفت. در نهایت تمامی اطلاعات بیماران وارد نرم افزار SPSS نسخه 16 شده و مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. برای تحلیل داده ها در قسمت آمار توصیفی از شاخص های مرکزی و پراکندگی (میانگین و انحراف معیار) جداول و نمودارها بهره گرفته شد و در قسمت آمار استنباطی در آزمون اندازه های تکراری و در صورت نرمال نبودن داده ها از معادل آن، آزمون فریدمن استفاده شد. یافته ها: در مطالعه حاضر، در مجموع 19 بیمار با میانگین سنی 42.58±18.78 که 14 نفر (73.7%) آنها مرد بودند، مورد مطالعه قرار گرفتند. نتایج آنالیز تک متغیره نشان داد که میزان لنفوسیت در طول زمان (قبل از جراحی، 3 ماه پس از جراحی و 6 ماه پس از جراحی) اختلاف معنی دار آماری داشت (P=0.024)، ولی متغیرهای هموگلوبین (P=0.192)، گلبول قرمز (P=0.177)، هماتوکریت (P=0.192)، پلاکت (P=0.221) و لکوسیت (P=0.071) در طول زمان اختلاف معنی داری نداشتند. وجود یا عدم وجود اجسام هاول در طول زمان اختلاف معنی داری داشت (P=0.042) به طوری که اجسام هاول در 6 ماه پی از جراحی کمتر از 3 ماه پس از جراحی مشاهده شد. میانگین فاگوستیک طحال در 3 ماه پس از جراحی و 6 ماه پس از جراحی اختلاف معنی داری داشت (P=0.044)، به طوری که در میانگین فاگوستیک طحال در 6 ماه پس از جراحی بیشتر از میانگین فاگوستیک طحال در 3 ماه پس از جراحی بود. نتیجه گیری: بر اساس نتایج مطالعه حاضر، با افزایش قطعه های پیوندی می توان اختلاف بین افراد با پیوند طحال از خود بیمار و افراد با طحال سالم را به کمترین میزان ممکن رساند. پیوند قطعاتی از طحال خود بیمار نشان داده است که می تواند یک جایگزین درمانی بسیار مناسب برای اسپلنکتومی باشد.

زمینه و هدف: استناد به معنی سند قرار دادن چیزی، تکیه به چیزی کردن و یا سخنی را سند قرار دادن و بدان تمسک جستن می باشد. استناد بیانگر نوعی استفاده از دانش پیشین است که به طور کلی نوشته های علمی فقط بر خود متکی نیست، بلکه بر بسیاری منابع پیشین هر موضوع استوار است. بنابراین هر چه یک پژوهش، استناد بیشتری به آن شده باشد، زیربنایی بودن و کیفیت آن را می رساند. با این اوصاف پژوهش حاضر مولفه های مختلف را با توجه به استنادات تولیدات علمی ایرانیان حوزه جراحی مورد بررسی قرار داده است. مواد و روش ها: این پژوهش با بهره گیری از روش علم سنجی، بررسی میزان دفعات استناد به مقالات پژوهشگران ایرانی در حوزه جراحی با استفاده از داده های پایگاه اطلاعاتی آی.اس.آی مورد بررسی قرار داده است. روش کار بدین طریق بود که ابتدا داده های مورد نظر در رابطه با پژوهشگران ایرانی در حوزه جراحی، از این پایگاه استخراج سپس به صورت دستی مولفه هایی مانند تعداد نویسندگان داخلی و خارجی، جنسیت نویسندگان، انواع تولیدات علمی، تعداد صفحات، تعداد منابع و غیره بدست آمد، سپس داده ها وارد نرم افزار SPSS نسخه 20 گردیده و برای تجزیه و تحلیل داده ها از شاخص های آمار توصیفی و آزمون های آماری مثل همبستگی پیرسون، برای آزمون فرضیه دوم از آزمون t گروه های مستقل و برای آزمون فرضیه های سوم و چهارم از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه استفاده شده است. یافته ها: با توجه به تعداد نمونه 2931 نفری، یافته ها نشان داد که با افزایش نویسندگان هر مقاله میزان استناد به آن مقالات نیز افزایش می یابد و همبستگی مثبت و معنی داری برابر با 0.056 وجود دارد که در سطح (P<0.01) معنی دار است. همچنین بین تعداد منابع مورد استفاده در مقاله و تعداد دفعات استناد به آن مقالات همبستگی مثبت و معنیداری برابر با 0.296 وجود دارد که در سطح معنیدار است. همچنین بین میانگین استناد به تولیدات علمی پژوهشگران ایرانی با توجه به نوع آنها نیز تفاوت معناداری وجود داشته است. طبق نتایج در حوزه های یادداشت سردبیر، مقاله مروری، مقاله پژوهشی، زندگی نامه، سرمقاله، نامه به سردبیر و چکیده همایشها به ترتیب بیشترین استنادها را به خود اختصاص داده اند. از طرف دیگر بین میانگین استناد به مقالات نویسندگان زن و مرد، میانگین استناد نویسندگان با ملیت متفاوت (مشارکت بینالمللی) و تعداد صفحات مقالات تفاوت معنی داری وجود نداشت.نتیجه گیری: نتایج نشان داد تعداد نویسندگان مقاله و نوع مقاله باعث تعداد دفعات استناد به آن مقاله میشود. همچنین هر چه تعداد منابع استفاده شده در هر مقاله بیشتر باشد، تعداد استناد به آن مقاله نیز افزایش مییابد همچنین تعداد صفحات یک مقاله بر میزان استناد به آن مقاله تاثیری ندارد بدین معنی که کمیت تاثیری بر استفاده و ارجاع پژوهشگران عرصه بینالمللی به یک مقاله ندارد و این کیفیت و نو بودن یک پژوهش است که میتواند به میزان دفعات استناد به یک مقاله بیفزاید.

علیرغم آن که درمان بیماران مراجعه کننده به مراکز درمانی به علت بلع اجسام خارجی مساله ای شایع است، اما انجام جراحی در این بیماران در کمتر از 1 درصد موارد مورد نیاز می باشد. علت این مساله را می توان به پیشرفت تکنیک های آندوسکوپی نسبت داد. بیمار آقای 32 ساله ای بود که با شکایت استفراغ های مکرر و حالت تهوع به بخش اورژانس مراجعه کرده بود. بیمار سیگاری و مبتلا به اختلالات سایکولوژیک بوده، به علاوه سابقه اعتیاد در چند سال قبل را نیز ذکر می کرد. استفراغ وی از صبح روز مراجعه شروع شده، دفع مدفوع و گاز بیمار نیز از دو روز پیش از مراجعه کاهش یافته بود. بیمار خوردن دو عدد سنجاق قفلی متصل به هم را چهار روز پیش از مراجعه ذکر می کرد. در گرافی شکم دو عدد سنجاق قفلی در قسمت ترمینال ایلئوم و نیز دیستانسیون لوپ های روده باریک مشاهده شد. بیمار با تشخیص انسداد نسبی روده باریک چهار روز تحت نظر قرار گرفت. پس از چهار روز به علت بدتر شدن حال بیمار، کاندید لاپاراتومی شد. پس از بازکردن شکم به صورت مایل در ناحیه مک برنی، اجسام خارجی گیرافتاده در ناحیه ترمینال ایلئوم که انسداد نسبی روده را به دنبال داشتند تا ژژنوم کشیده شدند و انتروتومی انجام پذیرفت. هدف از این گزارش توجه ویژه به بیماران دچار اختلالات سایکولوژیک مراجعه کننده با نمای انسداد دستگاه گوارش می باشد.

پارگی در تاندون آشیل بیشتر از سایر تاندون ها رخ می دهد و چنانچه تشخیص آن بیش از چهار هفته به تاخیر بیفتد، پارگی مزمن نامیده می شود که در آن به علت اثر انقباضی عضله گاستروکنمیوس، بین دو انتهای پارگی فاصله ایجاد می شود و در نتیجه روش ترمیم پارگی مزمن متفاوت تر و دشوارتر از پارگی حاد می باشد. اکثر موارد گزارش پارگی مزمن تاندون آشیل تاکنون در بالغین بوده است و قبلا تنها یک مورد پارگی مزمن در کودکان گزارش شده است که با روش تقویت تاندون آشیل با استفاده از تاندون های پلانتاریس و گراسیلیس اصلاح شده است. نویسندگان مقاله حاضر یک مورد درمان موفقیت آمیز پارگی تروماتیک تاندون آشیل همراه با 7 سانتیمتر فاصله بین دو انتهای پارگی را در پسر بچه 9 ساله شش هفته پس از آسیب با روش ترمیم انتها به انتها گزارش می دهند.