نشریه پرستاری ایران
سال:1398 | دوره:32 | شماره:119 |تعداد مقالات:9

زمینه و هدف: فرایند سالمندی با تغییرات جسمانی، روانی و اجتماعی همراه است و این سبب می شود که سالمندان شادی و نشاط خویش را از دست بدهند. از آنجا که کاهش شادکامی از تبعات سالمندی است، این مطالعه با هدف تأثیر خاطره گویی بر شادکامی سالمندان بازنشسته انجام شد. روش بررسی: این مطالعه نیمه تجربی است که در زمستان 1397 انجام شد. نمونه ها 90 مرد بازنشسته بالای 60 سال بازنشسته ارتش بودند. نمونه گیری به شیوه در دسترس انجام شد، نمونه ها به روش تخصیص تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل قرارگرفتند. خاطره گویی به مدت شش جلسه گروهی دو بار در هفته برای گروه مداخله در کانون بازنشستگان ارتش شهر زاهدان انجام گرفت. ابزار گردآوری داده ها فرم اطلاعات فردی و پرسشنامه شادکامی Oxford بود. تجزیه و تحلیل داده ها با کمک آمار توصیقی و استنباطی توسط نرم افزار SPSSنسخه 21 صورت گرفت. یافته ها: میانگین نمره شادکامی سالمندان در گروه مداخله از 51/3 ± 82/48 قبل از خاطره گویی به 14/6 ± 51/56 پس از آن افزایش یافت و در گروه کنترل از 99/6 ± 66/47 قبل از خاطره گویی به 96/7 ± 68/49 پس از آن تغییر یافت. میانگین نمره شادکامی پس از خاطره گویی در دو گروه مداخله و کنترل تفاوت معنی داری داشت (001/0>P). نتیجهگیری کلی: این مطالعه نشان داد خاطره گویی به صورت گروهی می تواند سبب ارتقاء شادکامی در سالمندان شود. از آنجایی که خاطره گویی مداخله ای جذاب، ساده و کم هزینه است می توان از آن در کاهش نگرانی ها و اضطراب سالمندان استفاده کرد. پیشنهاد می شود از این مداخله در مراکز نگهداری از سالمندان و بخش سالمندان برای ایجاد جوی مفرح استفاده شود.

زمینه و هدف: خانواده، به ویژه مادران نقش مؤثری در تربیت جنسی کودکان دارند، لذا توجیه ضرورت تربیت جنسی کودک توسط والدین امری لازم است. هدف این مطالعه تعیین اثربخشی آموزش گروهی بر آگاهی، نگرش و مشارکت مادران در آموزش جنسی کودکان پیش دبستانی است. روش بررسی: این مطالعه از نوع کارآزمایی تصادفی کنترل شده موازی است که در فاصله ی زمانی اردیبهشت تا شهریور سال 1397بر روی 58 مادر دارای کودک 3 تا 7 سال شاغل در دانشگاه علوم پزشکی البرز انجام گرفته است. نمونه ها با تخصیص تصادفی به روش ساده از نوع قرعه کشی در دو گروه مداخله و کنترل قرارگرفتند. ابزارهای مورد استفاده شامل پرسشنامه جمعیت شناختی و پرسشنامه محقق ساخته شامل سه بخش آگاهی، نگرش و مشارکت مادران درآموزش جنسی کودکان بود. گروه مداخله آموزش گروهی را در سه جلسه 90 دقیقه ای به همراه کتابچه ی آموزشی دریافت کردند. شرکت کنندگان قبل از مداخله و یک ماه پس آن پرسشنامه را تکمیل نمودند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزارSPSS نسخه 19انجام شد. یافته ها: نتایج حاصل از آزمون من ویتنی نشان داد میانگین نمره ی آگاهی مادران در آموزش جنسی در دو گروه مداخله و کنترل بعد از آموزش از لحاظ آماری تفاوت معنی داری دارد (007/0. (P =همچنین نتایج حاصل از آزمون تی مستقل نشان داد که میانگین نمره ی نگرش مادران در دو گروه مداخله و کنترل بعد ازآموزش از لحاظ آماری تفاوت معنی داری دارد (007/0. (P =نتایج آزمون تی زوجی نیز نشان داد در گروه مداخله میانگین نمره ی مشارکت مادران پس از آموزش اختلاف معنی داری با نمره میانگین پیش از آموزش دارد. بدین ترتیب که میانگین نمره ی مشارکت مادران پس از آموزش افزایش یافته است (0001/0= P و 440/8t=). نتیجه گیری کلی: با توجه به نتایج مطالعه حاضر، مادران پس از آموزش در مواجهه با تربیت جنسی کودک مشارکت بیشتری را گزارش نمودند. برگزاری جلسات و کارگاه های آموزشی و مشاوره ای ویژه والدین، مربیان و مراقبین کودکان در مراکز نگهداری کودک، پیشنهاد می گردد.

زمینه و هدف: نارسایی قلبی یکی از شایع ترین بیماری های مزمن در کشورهای در حال توسعه است. یکی از علل مهم نارسایی قلبی بیماری دیابت نوع دو می باشد. از مهم ترین روش های کنترل این دو بیماری مشارکت فعالانه فرد بیمار در مراقبت از خود است. هر چند زمانی که نارسایی قلبی و دیابت با یکدیگر همراه شوند، رفتارهای خودمراقبتی بسیار پیچیده و مشکل خواهد شد. از این رو، شناسایی عوامل مرتبط با رفتارهای خودمراقبتی حائز اهمیت می باشد. در نتیجه هدف از این مطالعه تعیین ارتباط رفتارهای خودمراقبتی با اضطراب، حمایت خانواده و وضعیت ناخوشی در افراد مبتلا به نارسایی قلبی دارای دیابت نوع دو بود. روش بررسی: این پژوهش یک مطالعه توصیفی-همبستگی می باشد که در سال 1397 بر روی 158 بیمار مبتلا به نارسایی قلبی دارای دیابت نوع دو که به بیمارستان چمران اصفهان مراجعه کرده بودند، انجام شد. این نمونه ها به روش مستمر انتخاب شده بودند. در این مطالعه داده ها با استفاده از پرسشنامه های اروپایی رفتارهای خودمراقبتی در نارسایی قلبی، بیماری های همراه Charlson، وضعیت عملکرد شناختی، حمایت اجتماعی (مقیاس خانواده)، اضطراب Spielberger و اطلاعات جمعیت شناختی جمع آوری شد. سپس داده ها با استفاده از آمار توصیفی (فراوانی، درصد فراوانی، میانگین و انحراف معیار) و همچنین آمار استنباطی (تی تست و آنالیز واریانس) در نرم افزار SPSS نسخه 16 تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که بیشتر نمونه ها (6/88 درصد) رفتار خودمراقبتی در سطح متوسط داشتند و میانگین و انحراف معیار آن به ترتیب 76/4 ± 37/38 به دست آمد. در این مطالعه بین هیچ کدام یک از عوامل جمعیت شناختی، بیماری، وضعیت عملکرد شناختی، حمایت خانوادگی و اضطراب با رفتارهای خودمراقبتی ارتباط معنی داری یافت نشد (05/0P>). نتیجه گیری کلی: با توجه به یافته ها، مطالعات همچنان باید بر روی عوامل مرتبط با رفتارهای خودمراقبتی ادامه یابد تا از این طریق در سبک زندگی مبتلایان به نارسایی قلبی دارای دیابت نوع دو تغییراتی رخ دهد تا این دو بیماری به نحوی مناسب کنترل شوند و از عوارض ناشی از آن ها پیشگیری شود.

زمینه و هدف: بی اختیاری ادراری، یکی از شایع ترین مشکلات جسمی دوران سالمندی است که کیفیت زندگی و سلامت روان سالمندان را تحت تأثیر قرار می دهد و موجب استرس و فشارهای روحی روانی می گردد. میزان استرس بالا می تواند در به کارگیری مهارت های مقابله ای، خودکارآمدی و خودمراقبتی فرد بیمار و هم چنین فعالیت های روزمره زندگی نقش مهمی ایفا کند. پژوهش حاضر با هدف تعیین استرس درک شده و عوامل مرتبط با آن در سالمندان مبتلا به بی اختیاری ادراری در سال 1396 انجام شد. روش بررسی: این مطالعه یک پژوهش مقطعی از نوع همبستگی علّی است که 125 سالمند 60 تا 74 سال مبتلا به بی اختیاری ادراری که در سال 1396 به مرکز آموزشی درمانی هاشمی نژاد تهران مراجعه کرده بودند، در آن شرکت داشتند. نمونه گیری به روش در دسترس انجام گردید. ابزار گردآوری داده ها شامل فرم کوتاه شده ی آزمون شناختی (AMT)، فرم مشخصات جمعیت شناختی، پرسشنامه استرس درک شده Cohen با روایی و پایایی قابل قبول بود که داده ها طی سه ماه به صورت مصاحبه حضوری (هر یک در مدت زمان حدود 15 الی20 دقیقه) تکمیل شدند. داده ها با ضریب همبستگی پیرسون، رگرسیون خطی و آزمون شفه در نرم افزار SPSS نسخه 16 در سطح معنی داری (05/0P<) تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که میانگین سنی سالمندان شرکت کننده در این مطالعه 66/2 ± 92/63 بود که 6/53 درصد زن و 4/46 درصد مرد بودند. در توصیف نمونه های پژوهش، نزدیک به نیمی از سالمندان مورد مطالعه (2/43%) دارای استرس درک شده بالایی بودند. بین متغیر استرس درک شده با سن، تحصیلات، وضعیت تأهل، وضعیت اقتصادی و مدت ابتلا به بی اختیاری ادراری ارتباط معنی دار وجود داشت (05/0>P). نتیجه گیری کلی: با توجه به این که استرس درک شده می تواند فعالیت های روزانه زندگی سالمند را تحت الشعاع قرار دهد، برنامه ریزی در راستای تدوین مداخلات مراقبتی پرستاری سالمندی جامعه نگر و انجام راهکارهای آموزشی-مشاوره ای به منظور کنترل و مدیریت استرس و نیز ارائه مراقبت های فرجه ای و حمایت های خانوادگی و اجتماعی در جهت افزایش ظرفیت های عملکردی در سالمندان مبتلا به بی اختیاری ادراری توصیه می گردد.

زمینه و هدف: فرهنگ ایمنی بیمار، یکی از عناصر کلیدی جهت بهبود ایمنی بیمار در نظام سلامت و هم چنین، یکی از اجزای مهم در تأمین کیفیت مراقبت های پرستاری است. هدف این مطالعه تعیین فرهنگ ایمنی بیمار از دیدگاه پرستاران شاغل در بخش مراقبت ویژه بود. روش بررسی: این پژوهش توصیفی-مقطعی در سال 1398 انجام شد. حجم نمونه 200 نفر از پرستاران شاغل در بخش های ICU و CCU از چهار بیمارستان آموزشی وابسته به دانشگاه های علوم پزشکی تهران و ایران بودند که به شیوه طبقه ای با تخصیص متناسب انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها، فرم اطلاعات فردی و پرسشنامه روا و پایا شده فرهنگ ایمنی بیمار بود. داده ها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی تحلیل شدند. یافته ها: میانگین نمره فرهنگ ایمنی بیمار از دیدگاه پرستاران 98/10 ± 33/144 به دست آمد. بیش ترین درصد پاسخ های مثبت پرستاران درباره فرهنگ ایمنی بیمار، مربوط به بعد پاسخ غیرتنبیهی در قبال رویدادها (5/67 درصد) بود و کم ترین درصد فرهنگ ایمنی در بعد عملکرد و انتظارات سوپروایزر/مدیر در رابطه با ارتقای ایمنی (28 درصد) بود. 60 درصد از پرستاران نیز اعلام نمودند وقایع اتفاق افتاده در یک سال گذشته را گزارش نکردند. از نظر وضعیت رعایت ایمنی بیمار، بیشتر پرستاران (63 درصد)، بیمارستان محل خدمتشان را از نظر رعایت ایمنی بیمار در وضعیت قابل قبول توصیف نمودند. از میان مشخصات فردی، طبق آزمون تی مستقل، متغیر جنس با فرهنگ ایمنی بیمار ارتباط معنی دار آماری داشت (013/0P=). نتیجه گیری کلی: با توجه به نتایح این مطالعه، به منظور بهبود فرهنگ ایمنی بیمار، شناخت جامعی از عملکرد و انتظارات مدیران پرستاری در رابطه با ارتقای ایمنی بیمار در بیمارستان ها، ضروری است. به علاوه، پیشنهاد می گردد مدیران پرستاری و مدیران بیمارستان ها، عناصر دخیل در فرهنگ ایمنی بیمار را شناسایی کرده و جوی حمایتی در سازمان به وجود آورند تا پرستاران خطاهای خود را گزارش دهند.

زمینه و هدف: مادربزرگ ها افراد کلیدی برای موفقیت در شیردهی هستند. نگرش شیردهی مثبت مادربزرگ یکی از عوامل تأثیرگذار بر مدت شیردهی مادر می باشد. این پژوهش با هدف تعیین تأثیر آموزش مادربزرگ ها بر نگرش آنها نسبت به شیردهی انجام شد. روش بررسی: این پژوهش یک مطالعه کارآزمایی بالینی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل است که بر روی 64 مادربزرگ مادری مراجعه کننده به بیمارستان امیرالمومنین (ع) تهران در سال 1397 انجام شد. مادربزرگ های مادری واجد معیارهای ورود، به روش نمونه گیری مستمر تا زمان تکمیل حجم نمونه انتخاب شدند. افراد به صورت هفتگی به دو گروه مداخله (32=n) و کنترل (32=n) تخصیص یافتند. در گروه مداخله، مادربزرگ های مادری نوزاد به همراه دختران نخست زای خود در دو جلسه یک ساعته آموزش شیردهی در بارداری (34-31 هفته) و (37-35 هفته) شرکت داشتند. در گروه کنترل، مادربزرگ های مادری آموزشی دریافت نکردند و محتوای آموزشی بعد پایان دو جلسه آموزشی به ایشان تحویل داده شد. مقیاس نگرش شیردهی (Iowa Infant Feeding Attitude Scale) قبل و بلافاصله بعد از آموزش در دو گروه تکمیل شد. داده ها با آمار توصیفی و استنباطی تحلیل شدند. یافته ها: آزمون آماری تی مستقل، تفاوت آماری معنی داری در میانگین نمره نگرش شیردهی در زمان قبل مداخله بین دو گروه کنترل و مداخله نشان نداد. هرچند، تفاوت آماری معنی داری در میانگین نمره نگرش شیردهی بلافاصله بعد مداخله بین دو گروه کنترل (53/7 ± 12/60) و مداخله (36/1 ± 21/74) وجود داشت (001/0>P). به طوری که میانگین نمره کسب شده در گروه مداخله بیشتر از گروه کنترل بود. به عبارت دیگر آموزش مادربزرگ ها باعث افزایش معنی دار نمره نگرش شیردهی در گروه مداخله شد. نتیجه گیری کلی: یافته ها نشان داد که آموزش شیردهی به مادربزرگ ها بر بهبود نگرش آنها نسبت به شیردهی مؤثر است. با توجه به نتایج مطالعه، حضور مادربزرگ ها در کلاس های آموزش شیردهی در بهبود نگرش آنها نسبت به شیرمادر و ارتقاء تغذیه انحصاری با شیر مادر می تواند مؤثر باشد.

زمینه و هدف: یکی از مشکلات شایع که کارکنان درمان با آن مواجهند، تبعیت نکردن از درمان در مبتلایان به بیماری های مزمن، بویژه در سنین نوجوانی و بلوغ است. مطالعه حاضر به منظور تعیین تأثیر آموزش سبک های مقابله ای بر تبعیت از درمان در نوجوانان مبتلا به بیماری های مادرزادی قلب انجام شد. روش بررسی: این مطالعه تجربی با طراحی پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل در سال 1397 انجام شد. 70 نوجوان 19-9 ساله مبتلا به بیماری های مادرزادی قلبی از بیمارستان قلب شهید رجایی و به روش مستمر انتخاب شدند و به صورت تصادفی ساده به دو گروه مداخله و کنترل تخصیص یافتند. نوجوانان گروه مداخله، علاوه بر مراقبت های رایج، آموزش سبک های مقابله با استرس را با استفاده از محتوای آموزشی دریافت نمودند و داده ها با استفاده از پرسشنامه سبک های مقابله ای Lazarus و Folkmn شامل استرس و راه های مقابله با آن، جمع آوری شد و برای گروه کنترل نیز آموزش های معمول درون بخش انجام شد. تحلیل داده ها با آزمون های آماری تی مستقل، تی زوجی، کای اسکوئر و دقیق فیشر در نرم افزار SPSS نسخه 16 انجام گردید. یافته ها: براساس نتایج آزمون تی مستقل، میانگین نمره تبعیت از درمان پس از مداخله در دو گروه تفاوت معنی دار آماری داشته و در گروه مداخله بالاتر بود (002/0P=). همچنین میانگین نمره تبعیت از درمان قبل و بعد از آموزش در گروه مداخله تفاوت معنی دار آماری داشت (001/0

زمینه و هدف: بستری شدن یکی از اعضای خانواده در بیمارستان به ویژه در بخش اورژانس باعث ایجاد اضطراب و مشکلات روحی و روانی در دیگر اعضای خانوده می شود. نحوه تعامل پرستاران با بیمار و همراهان ایشان می تواند نقش مهمی در کنترل و مدیریت اضطراب آنان داشته باشد. این مطالعه با هدف تعیین ارتباط اضطراب عضو خانواده بیماران مراجعه کننده به بخش های اورژانس با دیدگاه آنان در مورد مهارت های ارتباطی پرستاران انجام شد. روش بررسی: پژوهش حاضر یک مطالعه مقطعی از نوع توصیفی-همبستگی بود که بر روی 263 نفر از اعضای خانواده بیماران مراجعه کننده به بخش اورژانس دو مرکز آموزشی درمانی منتخب وابسته به دانشگاه علوم پزشکی ایران انجام شد. نمونه ها به روش مستمر در سال 1398 بر اساس معیارهای ورود به مطالعه انتخاب شدند. اطلاعات با استفاده از پرسشنامه ارتباطات سلامت (HCCQ) و پرسشنامه اضطراب Beck (BAI) جمع آوری شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از ضریب همبستگی پیرسون، آزمون های تی مستقل، آنالیز واریانس و کروسکال والیس در سطح معنی داری 05/0 استفاده شد. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSSنسخه 22 تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: میانگین نمره مهارت ارتباطی پرستاران بخش اورژانس از دیدگاه همراهان بیمار در سطح پایین (74/36 با انحراف معیار 3/7) بود. 3/75 درصد از همراهان بیمار اضطراب در سطح خفیف داشتند. بین مهارت ارتباطی پرستاران و حیطه های آن با اضطراب همراهان بیمار همبستگی معنی دار آماری وجود نداشت. اضطراب همراهان بیمار با سطح تحصیلی (039/0P=)، وضعیت اقتصادی (033/0P =) و نسبت خانوادگی آنان با بیمار (001/0P =) ارتباط معنی دار آماری داشت. همچنین میانگین نمره اضطراب در فرزندان به طور معنی داری بالاتر از همسران بیماران بود (008/0P =). سطح تریاژ بیمار نیز با اضطراب همراهان بیمار ارتباط معنی دار آماری داشت (001/0P <). نتیجه گیری کلی: اغلب اعضای خانواده بیماران مراجعه کننده به اورژانس، اضطراب خفیفی را تجربه کردند. همچنین از دیدگاه آن ها مهارت ارتباطی پرستاران اورژانس در سطح ضعیف بود. با وجود آن که ارتباط معنی دار آماری بین اضطراب عضو خانواده بیمار و دیدگاه آنان درباره مهارت ارتباطی پرستاران در این مطالعه یافت نشد، به نظر می رسد ضعیف بودن مهارت ارتباطی پرستاران از دیدگاه عضو خانواده بیمار نیاز به توجه ویژه دارد. نتایج پژوهش حاضر می تواند زمینه های لازم را جهت برنامه ریزی برای بهبود مهارت های ارتباطی پرستاران و همچنین کنترل اضطراب مراقبین بیمار از طریق آموزش های ضمن خدمت و یا سایر مکانیسم های تشویقی فراهم کند.