نشریه پرستاری ایران
سال:1394 | دوره:28 | شماره:96 |تعداد مقالات:8

زمینه و هدف: افسردگی یکی از شایعترین اختلالات روانی است که ممکن است در دانشجویان منجر به بروز اختلال در امور تحصیلی و شغلی، اشکال در انجام وظایف و کاهش انگیزه برای انجام فعالیت های جدید شود. فعالیت بدنی و ورزش را می توان به عنوان یکی از روش های پیشگیری و درمان افسردگی دانست. هدف از انجام این مطالعه مقایسه میزان افسردگی و پیشرفت تحصیلی در دانشجویان ورزشکار و غیرورزشکار دانشگاه زابل بود.روش بررسی: پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی- مقطعی از نوع مقایسه ای بود.جامعه آماری شامل 375 نفر از دانشجویان دانشگاه زابل (ورزشکار و غیرورزشکار) بود. آزمودنی ها به صورت چندمرحله ای انتخاب شدند و پرسش نامه استاندارد افسردگی بک را تکمیل کردند. جهت بررسی پیشرفت تحصیلی دانشجویان، میانگین معدل دو نیمسال گذشته آنها در نظر گرفته شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 18 به وسیله آمار توصیفی، آزمون تی و ضریب همبستگی پیرسون با سطح معنی داری P£0.05 مورد ارزیابی قرار گرفت.یافته ها: نتایج نشان داد که 42% دانشجویان ورزشکار و 48% غیرورزشکاران دارای درجات مختلفی از افسردگی بودند. پس از مقایسه میانگین افسردگی دو گروه تفاوت معنی داری بین دانشجویان ورزشکار و غیرورزشکار یافت شد (P<0.05) اما در مقایسه پیشرفت تحصیلی آنها اختلاف معنی داری دیده نشد (P>0.05). همچنین نتایج آزمون همبستگی حاکی از ارتباط معکوس و معنی داری بین دو متغیر افسردگی و پیشرفت تحصیلی در گروه های مورد بررسی بود (P<0.05).نتیجه گیری کلی: با توجه به شیوع بالای افسردگی بین دانشجویان مورد مطالعه و کاهش معنی دار افسردگی در دانشجویان ورزشکار، ترغیب دانشجویان به شرکت در برنامه های ورزشی پیشنهاد می شود.

زمینه و هدف: یبوست و تغییر دفع روده ای یکی از شایعترین و آزار دهنده ترین عوارض در بیماران بی حرکت است. این مطالعه با هدف بررسی تاثیر طب فشاری بر دفع روده ای بیماران تحت کشش استخوانی انجام شد.روش بررسی: این پژوهش یک مطالعه کارآزمایی بالینی نیمه تجربی با گروه کنترل است. نمونه پژوهش شامل 120 بیمار تحت کشش استخوانی بستری در بیمارستان های سینا و شریعتی از فروردین 1393 تا آذر 1393 بود که به روش در دسترس انتخاب شده و در دو گروه تحت طب فشاری (60 نفر) و کنترل (60 نفر) قرار گرفتند. در گروه مداخله طب فشاری بر نقاط LI4 و SJ6 و ST25 برای 2 دقیقه، 2 بار در روز و به مدت 3 روز انجام شد. بعد از اولین دفع روده ای جهت جمع آوری داده ها از پرسشنامه محقق ساخته بررسی وضعیت دفع روده ای استفاده شد. داده ها با استفاده از آزمون های آماری فیشر، تی مستقل و کای دو در نرم افزار SPSS نسخه21 تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: آزمون تی مستقل نشان داد که پس از انجام مداخله دو گروه کنترل و طب فشاری از نظر میانگین وضعیت دفع روده ای تفاوت آماری معنی داری دارند (p<0.05) و دفع روده ای در بیشتر افراد گروه مداخله نسبتا آسان بوده است.آزمون کای دو تفاوت آماری معنی داری بین دو گروه بعد از مداخله از نظر زمان اولین اجابت مزاج نشان داد (p<0.05) و گروه مداخله زودتر دفع روده ای داشتند.نتیجه گیری کلی: با توجه به نتایج، طب فشاری به عنوان یک روش درمانی غیر تهاجمی و غیر دارویی در بهبود دفع روده ای بیماران بی حرکت توصیه می شود.

زمینه و هدف: سالیانه بیش از صدها میلیون نفر تحت جراحی قرار میگیرند و درد پس از عمل جراحی را تجربه می کنند. بی حرکتی و درد پس از جراحی از عوامل خطر قابل تعدیل ترومبوآمبولی و عوارض ریوی هستند. بر اساس مطالعات اندکی که انجام شده است، استفاده از شکم بند، درد بعد از عمل، تشکیل سرم، دیسترس روانی و ناراحتی بعد از عمل را کاهش می دهد. بنابراین، این پژوهش با هدف بررسی تاثیراستفاده از شکم بند بر درد و رضایتمندی بیماران تحت عمل جراحی شکم انجام شد.روش بررسی: در این کارآزمایی بالینی شاهد دار تصادفی، 48 بیمارکاندید جراحی لاپاراتومی درمانی با برش خط وسط به صورت تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند. سه روز اول بعد از عمل جراحی بیماران گروه مداخله قبل از اولین حرکت در صبح شکم بند بسته و راه می رفتند و به محض قرار گرفتن روی تخت، پرسشنامه درد و رضایتمندی تکمیل می شد. در گروه کنترل نیز بدون هیچ مداخله ای، درد و رضایتمندی شرکت کنندگان بعد از راه رفتن و قرار گرفتن روی تخت اندازه گیری شد.جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی و استنباطی (کای دو، فریدمن و تی تست) استفاده شد.یافته ها: درگروه مداخله شدت درد به طور معنی داری کمتر (p<0.05) و رضایتمندی به طور معنی داری بیشتر (p<0.05) از گروه کنترل بود.نتیجه گیری کلی: نتایج نشان داد که شکم بند به عنوان یک روش مداخله غیر دارویی منجر به کاهش درد و افزایش رضایتمندی بیماران بعد از جراحی شکم می شود.

زمینه و هدف: زندگی نوزادان نارس بستری در بخش مراقبت های وی‍‍ژه نوزادان، از لحظه تولد پراسترس است. در راستای کاهش استرس تحمیلی بر این نوزادان مراقبت خوشه ای توصیه می گردد. هدف از این مطالعه، تعیین و مقایسه پاسخ های فیزیولوژیک نوزادان نارس به مراقبت خوشه ای با سه و پنج پروسیجر غیرتهاجمی می باشد.روش بررسی: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی متقاطع تصادفی بود. جامعه پژوهش شامل 31 نوزاد نارس بستری در بخش مراقبت های ویژه نوزادان در سن 32 هفتگی بودند که تحت مراقبت خوشه ای سه مرحله ای و پنج مرحله ای قرار گرفتند و تعداد ضربان قلب، تعداد تنفس و میزان اشباع اکسیژن خون اندازه گیری شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار STATA10 در سطح معنی داری 0.05 انجام شد.یافته ها: نتایج نشان داد میانگین میزان اشباع اکسیژن در قبل، حین و بعد از مراقبت خوشه ای در گروه مراقبت خوشه ای سه مرحله ای به ترتیب 97.52، 97.32، 97.84 و پنج مرحله ای 97.68، 97.94، 97.65، ضربان قلب به ترتیب 146.26، 149.90، 149.97 و پنج مرحله ای 150.61، 154.77، 154.65 و تعداد تنفس در مراقبت خوشه ای سه مرحله ای به ترتیب 51.68، 48.87، 47.71 و پنج مرحله ای 49.10، 48.61، 49.48 بوده است که تمامی موارد در محدوده طبیعی قرار داشتند. تفاوت آماری معنی داری بین میانگین پاسخ های فیزیولوژیک دو مداخله یافت نشد (P>0.05) و در مجموع می توان هر دو مراقبت خوشه ای را قابل قبول قلمداد نمود.نتیجه گیری کلی : با توجه به نتایج این مطالعه می توان مراقبت خوشه ای متشکل از پنج مرحله را همانند مراقبت خوشه ای سه مرحله ای برای نوزادان نارس 32 هفته ای که وضعیت پایداری دارند، پیشنهاد نمود.

زمینه و هدف: بیماران تحت درمان با همودیالیز با طیف وسیعی از مشکلات جسمی، روانی و اجتماعی روبرو شده و در نهایت در معرض ناتوانی قرار می گیرند. در گروه های حمایتی همتایان افراد با تجربه های مشابه، راهبردهایی را ارایه می دهند که منجر به بهبود کیفیت زندگی بیماران گردد. این مطالعه با هدف تعیین تاثیر شرکت در گروه حمایتی همتایان بر سلامت روان بیماران تحت درمان با همودیالیز انجام شد.روش بررسی: پژوهش حاضر به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی شده با گروه مداخله و کنترل بر روی 64 بیمار تحت همودیالیز در بیمارستان شهر سبزوار در سال 1392 انجام گرفت. روش نمونه گیری به صورت تصادفی ساده بوده و شرکت کنندگان با استفاده از بلوک های جایگشتی به دو گروه مداخله و کنترل تقسیم شدند. بیماران گروه کنترل مراقبت روتین بخش دیالیز را دریافت می کردند. جلسات حمایتی همتایان به مدت 8 هفته به صورت 2 ساعت در هفته جهت گروه مداخله برگزار شد و موضوع جلسات بر اساس مشکلات به دست آمده از نیاز و علاقه بیماران بود. در هر دو گروه داده ها با استفاده از بخش عملکرد روانی پرسشنامه کیفیت زندگی مرتبط با سلامت بیماران دیالیزی قبل و بعد از مداخله جمع آوری شدند. داده ها با استفاده از آزمون تی زوجی و تی مستقل در نرم افزار SPSS نسخه 18 تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: بین دو گروه مداخله و کنترل از نظر امتیازهای وضعیت سلامت روان بعد از اتمام مطالعه اختلاف معناداری وجود داشت (P<0.05). در گروه مداخله قبل و بعد از شرکت در گروه حمایتی همتایان، اختلاف آماری معناداری از نظر امتیازهای وضعیت سلامت روان وجود داشت (P<0.05) و سلامت روان بیمارن تحت همودیالیز در گروه مداخله افزایش یافت.نتیجه گیری کلی: با توجه به این که شرکت در گروه حمایتی همتایان موجب ارتقاء سلامت روان بیماران تحت همودیالیز می شود، نتایج این پژوهش می تواند در آموزش و مدیریت پرستاری کاربرد داشته باشد و توسط مدرسین پرستاری در آموزش بالینی دانشجویان پرستاری و طراحی فرایند پرستاری در بیماران تحت همودیالیز مورد استفاده قرار گیرد.

زمینه و هدف: استدلال مسائل اخلاقی یکی از معیارهای صلاحیت حرفه ای پرستاران محسوب می شود. ترویج اصول عملکرد حرفه ای از طریق تاکید بر مبانی اخلاقی یکی از روش های تقویت استدلال اخلاقی پرستاران به شمار می آید، به همین منظور پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر اثربخشی آموزش اصول اخلاق پرستاری بر استدلال اخلاقی پرستاران انجام شد.روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی (طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل) می باشد. نمونه آماری پژوهش شامل 30 پرستار بود که از میان پرستاران بیمارستان شهید مدنی شهر تبریز در سال 1393 به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و پس از تکمیل پرسشنامه استدلال اخلاقی «Inventory Moral Reasoning» به طور تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل (15 نفر برای هر گروه) قرار گرفتند. بعد از اتمام دوره 4 جلسه ای (هفته ای یک جلسه گروهی 90 دقیقه ای به مدت یک ماه) آموزش اصول اخلاق پرستاری در گروه مداخله، مجددا پرسشنامه استدلال اخلاقی به عنوان پس آزمون در هر دو گروه تکمیل شد. سپس داده های جمع آوری شده با استفاده از آزمون آماری تحلیل کواریانس در نرم افزار SPSS نسخه 20 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: نتایج آزمون تحلیل کواریانس نشان داد که پس از اجرای مداخله، افزایش معناداری در میانگین نمرات استدلال اخلاقی در گروه مداخله مشاهده شده است (P=0.001)، به طوری که آموزش اصول اخلاق پرستاری در حد معنی داری استدلال اخلاقی پرستاران در گروه مداخله را ارتقاء بخشیده است.نتیجه گیری کلی: به نظر می رسد آموزش اصول اخلاق پرستاری می تواند باعث افزایش استدلال اخلاقی پرستاران گردد، بنابراین این مداخله به عنوان برنامه ای موثر در جهت ارتقای استدلال اخلاقی توصیه می گردد و می توان با اجرای آن به بهبود صلاحیت حرفه ای پرستاران کمک کرد.