از ویژگی های هنر اسلامی، کاربرد نوع خاصی از هندسه است که تحت تاثیر پیشرفت علم ریاضیات در میان مسلمانان بوده است. هر چند از دلایل رونق استفاده از اشکال هندسی در هنر اسلامی، میتوان به ممنوعیت تصویرگری در دین اسلام همچنین به مفاهیم نمادین و عرفانی نهفته در برخی از نقوش هندسی اشاره کرد؛ تحقیق حاضر برآنست اشکال هندسی شاخص در تزیینات مختلف چوبی، کاشی کاری و ... در بقعه شیخ صفی الدین اردبیلی را به عنوان یکی از مهمترین مجموعه های صوفی-شیعی ایران، شناسایی کرده و احتمال ارتباط بین انتخاب آنها با مفاهیم عرفان اسلامی و آموزه های دینی را بررسی نماید. مطمئنا انتخاب و کاربرد فراوان اشکال هندسی خاص از جمله نقوش ستاره و شمسه در تزیین این مجموعه و دیگر مجموعه های مشابه، تصادفی نبوده و مانند سایر اجزای هنر دوران اسلامی از مبانی اعتقادی خاصی برخوردار است که بسیاری از آنها بر ما پوشیده مانده است. انتخاب اشکال فوق را میتوان به ارتباط اشکال ستاره و شمسه با مفاهیمی چون نور به عنوان تجلی وجود حق از یکسو و آسمان به مثابه موطن انوار و تجلیات الهی از سوی دیگر نسبت داد که خود از مهمترین مفاهیم عرفان اسلامی به شمار می روند. لذا این نقوش به جهت برخورداری از پتانسیل بالای بصری و زیبایی شناختی میتواند منبع الهام بخش مفیدی برای رشته هایی چون گرافیک با هویت ایرانی و اسلامی نیز محسوب شود.اهداف مقاله:1. شناسایی نقوش هندسی به کار رفته در تزیینات مجموعه شیخ صفی.2. دستیابی به ویژگی بصری و زیبایی شناختی نقش شمسه بر مبنای شاخصه های عرفان اسلامی.سوالات مقاله:1. کدام نقش هندسی در مجموعه شیخ صفی الدین از اشتهار و کاربرد بیشتری برخوردار است؟2. آیا ارتباطی بین کاربرد نقوش هندسی و شمسه با مبانی عرفان اسلامی وجود دارد؟