یکی از مشکلات پژوهش در ایران، عام و کلی بودن موضوعات تحقیق است. عنوان هایی مانند «طراحی مدل جامع برای. . . . . » یا «عوامل مؤثر بر صادرات ایران»، نمونه هایی از موضوعات کلی و عام است که هر چند به خروجی[1] می رسند، اثری[2] برای سازمان، جامعه و کشور ندارند. معمولاً نتایج این تحقیق ها از قبل مشخص است و به پیشنهادهای کلی و عامی منتهی می شوند که در کتاب های درسی یا نوشته های قبلی نیز وجود دارند و بدون تحقیق هم می توان به آنها دست یافت. اگر نتایج این گونه تحقیقات را در اختیار هر تصمیم گیری قرار دهید، احتمالاً می گوید «این ها را که خودم هم می دانستم! ». ...