آب و خاک
سال:1398 | دوره:33 | شماره:2 (پیاپی 64) |تعداد مقالات:12

این تحقیق با استفاده از فشارهای ثقلی معادل 5/0، 5/1 و 3 متر و با استفاده از دور آبیاری پالسی در بهار سال 1395 در مزرعه ای با خاک شنی در شهرستان کاشان انجام شد. هندوانه منطقه سنبک طبق عرف محلی کاشته شد. تیمارهای مورد مطالعه سه روش آبیاری کوزه ای، قطره ای ثقلی و قطره ای نواری در مقایسه با آبیاری شیاری (تیمار شاهد) بودند و شاخص بهره وری آب در این تیمارها مورد بررسی قرار گرفت. در این تحقیق از طرح آماری فاکتوریل در قالب بلوک های کامل تصادفی برای آنالیز داده ها استفاده شد. نتایج نشان داد با مقدار آب مصرفی معادل 6790 متر مکعب در هکتار در هر کدام از روش های آبیاری موضعی ثقلی و 13452 متر مکعب در هکتار در تیمار شاهد، میزان عملکرد هندوانه در روش های آبیاری کوزه ای، قطره ای ثقلی، قطره ای نواری و آبیاری شیاری به ترتیب معادل 1224، 11457، 7527 و 11426 کیلوگرم در هکتار و شاخص بهره وری آب به ترتیب معادل 2/0، 7/1، 1/1 و 8/0 کیلوگرم در هکتار به ازای هر متر مکعب آب مصرفی به دست آمد. همچنین در مقایسه با دور آبیاری یک روزه، با کاربرد آبیاری پالسی در آبیاری موضعی، راندمان آبیاری به طور متوسط از 87 درصد به 98 درصد افزایش یافت. به طور کلی با کاربرد آبیاری موضعی در مقایسه با آبیاری شیاری در خاک شنی می توان ضمن افزایش بهره وری آب، از این خاک برای کشت گیاهان مثمر هم چون هندوانه با عملکرد بالا استفاده کرد.

بدون شک محدودیت منابع آب مشکل اصلی در راه افزایش تولید محصولات کشاورزی و بزرگ ترین چالش کشور می باشد. برای استفاده بهینه از منابع آب در بخش کشاورزی لازم است تامناسب ترین سامانه آبیاری برای تأمین نیاز آبی اراضی استفاده گردد. در پژوهش حاضر از روی تغییرات داده هایی نظیر کیفیت آب، خاک و اقلیم منطقه برای پهنه بندی و تعیین مناطق بهینه کاربرد هر یک از سامانه های آبیاری، از سامانه اطلاعات جغرافیایی (GIS) استفاده شد. برای انتخاب هر یک از سامانه ها معیارهای تأثیرگذار مشخص و سپس به روش AHP مورد مقایسه قرار گرفتند. امتیازهای لازم برای هر معیار با کنترل نرخ سازگاری بدست آمد که در هر سه مورد کمتر از 1/0 بود. نتایج نشان داد که اجرای سامانه های آبیاری بارانی و قطره ای به ترتیب در 19637 و 31757 هکتار از اراضی مورد مطالعه مناسب است. اما با توجه به بالا بودن مقادیر SAR و شیب زیاد زمین اجرای سامانه آبیاری سطحی بجز 9 درصد از اراضی کشاورزی، در بقیه مناسب نیست. بطور کلی بیشتر محدودیت ها در دشت تبریز و در حاشیه دریاچه ارومیه است. لذا با دور شدن از دریاچه ارومیه و بطرف بالادست حوضه آجی چای شرایط برای اجرای این سامانه ها محیاتر می شود. چنانچه کاربرد این سه سامانه در دشت بستان آباد و هریس نسبتاً مناسب و در دشت سراب دو سامانه بارانی و قطره ای مناسب و آبیاری سطحی نسبتاً مناسب تعیین گردید.

بررسی ویژگی های فیزیکی ذرات معلق از موضوعات مهم در مطالعه رودخانه ها است. یکی از این ویژگی ها، توزیع اندازه ذرات رسوب معلق است، که بیان گر ارتباط بین منابع رسوب و فرآیندهای رسوب گذاری می باشد. هدف این پژوهش، بررسی تغییرات زمانی و مکانی توزیع اندازه ذرات رسوب معلق رودخانه پسیخان در استان گیلان می باشد. طی دوره زمانی هفت ماهه از مهر 1392 تا فروردین 1393، از دو ایستگاه هیدرومتری (مبارک آباد در بالادست و نوخاله در پایین دست) نمونه برداری صورت گرفت. به این منظور تعدادی نمونه رسوب معلق با فواصل زمانی 15 روزه به روش انتگراسیون عمقی در شرایط عادی و سیلابی دبی رودخانه برداشت و پس از آماده سازی، توزیع اندازه ذرات رسوب به روش پیپت اندازه گیری شد. میانگین وزنی قطر ذرات رسوب (MWD) و قطر ذرات با فراوانی 50 درصد (d50) در هر ایستگاه در تاریخ های نمونه برداری تعیین و منحنی توزیع اندازه ذرات رسم گردید. نتایج نشان داد که مقدار متوسط MWD و d50به ترتیب 062/0 و 052/0 میلی متر در ایستگاه مبارک آباد و 052/0 و 047/0 میلی متر در ایستگاه نوخاله بود. حداکثر MWD و d50به ترتیب 07/0 و 061/0 میلی متر در ایستگاه مبارک آباد مشاهده شد. هم چنین مطالعه توزیع اندازه ذرات رسوب نشان داد که ذرات کوچک تر از دو میلی متر در ایستگاه نوخاله بین 99-87 درصد و در ایستگاه مبارک آباد بین 94-83 درصد است. علاوه بر این در اکثر نمونه برداری ها، بین دبی جریان و اندازه ذرات رسوب معلق ارتباطی وجود نداشت که نشان دهنده طبیعت غیرهیدرولیکی و تأثیر متغیرهای متفاوت دیگر مثل منشاء رسوبات، تاریخ و انرژی انتقال، توانایی فرسایندگی، فرسایش پذیری و ته نشینی در اندازه ذرات رسوبات معلق در جریان رودخانه ای است. هم چنین براساس نتایج اندازه ذرات رسوب در ایستگاه مبارک آباد درشت تر از ایستگاه نوخاله می باشد که این موضوع را می توان به نوع فرسایش موجود در منطقه و برداشت شن از رودخانه نسبت داد. در نواحی بالادست به دلیل کوهستانی بودن احتمال وقوع فرسایش خندقی و زمین لغزش بیش تر، در حالی که در پایین دست فرسایش عمدتا پاشمانی و ورقه ای است. ضمن اینکه با کاهش شیب عمومی رودخانه، ذرات درشت تر قبل از رسیدن به ایستگاه نوخاله ته نشین می شوند.

در مناطق خشک و نیمه خشک به دلیل کمبود نزولات جوی، آب مهم ترین عامل محدودکننده استقرار گیاهان است. با توجه به محدودیت کمی و کیفی منابع آبی در استقرار گیاهان مناطق بیابانی، انتخاب روش مناسب آبیاری گیاهان دارای اهمیت زیادی است و باید این انتخاب آگاهانه و با دقت تمام انجام گیرد. هدف از این پژوهش مقایسه واترباکس که شکل خاصی از آبیاری فتیله ای می باشد با آبیاری سطحی و آبیاری قطره ای برای استقرار یک گونه گیاهی به نام زالزالک که اغلب برای پروژه های بیابان زدایی مورد استفاده مناطق نیمه خشک در ایران قرار می گیرد می باشد. در روش های آبیاری سطحی و قطره ای آزمایشات بر روی پنج رژیم کم آبیاری به ترتیب با صفر، 25، 50، 75 و 90 درصد کم آبیاری و در سه تکرار انجام گرفت. در روش واترباکس نیز با توجه به خودتنظیم بودن سامانه واینکه امکان اعمال کم آبیاری وجود نداشت آزمایشات با 15 تکرار مشابه انجام گرفت. پارامترهای گیاهی شامل قطر ساقه و ارتفاع نهال هنگام کاشت نهال و پس از آن و نیز درصد زنده مانی نهال و میزان آب مصرفی در هر تیمار در طول یک سال (1395-1396) و دربازه های زمانی یک ماهه جهت مقایسه اندازه گیری شد و در پایان پژوهش با یکدیگر مقایسه شدند. نتایج تحقیق نشان داد که سامانه واترباکس ضمن کاهش چشمگیر میزان آب مصرفی (در حد 92 درصد کم آبیاری نسبت به آبیاری قطره ای کامل) و درصد زنده مانی بالای نهال (در این پژوهش 100 درصد) روشی مفید و کاربردی جهت استقرار نهال زالزالک برای مبارزه و کنترل پدیده بیابان زایی می باشد. با توجه به این که در زمینه آبیاری با سامانه واترباکس تحقیقات چندانی صورت نگرفته توصیه می شود تحقیقاتی در خصوص استفاده از این سامانه برای آبیاری گونه های مثمر انجام گیرد.

بررسی کیفیت منابع آب موجود در ساختگاه سدها یکی از مطالعات اولیه در طراحی چنین سازه هایی می باشد. در این پژوهش با انجام مطالعات آزمایشگاهی و صحرایی، شاخص های متعددی جهت بررسی کیفیت منابع آب ساختگاه سد بازفت برای اهداف مختلف بررسی شد. سد بازفت از نوع بتنی دو قوسی با ارتفاع 211 متر از پی در جنوب غرب ایران در استان چهارمحال و بختیاری واقع شده است. پی سنگ ساختگاه سد شامل آهک ها و دولومیت های سازند آسماری و جهرم می باشد. پس از مطالعات صحرایی، آنالیز شیمیایی نمونه های آب برداشت شده از منابع آبی چشمه، رودخانه و گمانه های اکتشافی واقع در ساختگاه سد انجام شد. نتایج نشان داد که آنیون های HCO3، Cl، SO4، CO3 و NO3 به ترتیب و کاتیون های Ca، Na، Mg و K به ترتیب بیشترین هستند. نتایج تحلیل عاملی نشان داد که 87. 13 درصد از تغییرات کیفی آب توسط چهار گروه عاملی کنترل می شود. مهمترین عامل مؤثر بر کیفیت آب ساختگاه شامل EC، TDS، Na%، SAR، کلرید، سولفات، قلیاییت، Na و کربنات با 50. 91 درصد می باشند. ماتریکس همبستگی عناصر بررسی شد و دقت برخی از روابط بر اساس معیارهای مختلف آماری بررسی شد. خورندگی آب بالا و تمام شاخص ها نشانگر کیفیت مناسب منابع آب ساختگاه برای کشاورزی و آشامیدن می باشد.

خاک از جمله منابع طبیعی دیر تجدید شونده است که تخریب و یا حفاظت آن بستگی به نحوه استفاده و مدیریت اراضی دارد. مدیریت های زراعی مختلف تأثیرات متفاوتی بر شاخص های کیفی خاک می گذارند. در این تحقیق اثر مدیریت های زراعی های مختلف بر برخی از شاخص های فیزیکی کیفیت خاک شامل مقدار مواد آلی، تخلخل، جرم مخصوص ظاهری، پایداری خاکدانه، ظرفیت آب قابل دسترس، مقاومت فروروی، هدایت هیدرولیکی اشباع و شیب منحنی رطوبتی در نقطه عطف) مورد بررسی قرار گرفت. بدین منظور سه مزرعه با مدیریت های زراعی مختلف شامل سیستم تک کشتی-حذف بقایای گیاهی، تناوب زراعی-حذف بقایای گیاهی و تک کشتی-حفظ بقایا گیاهی در سطح انتخاب شدند. آزمایشی در قالب طرح آماری بلوک های تصادفی با چهار تکرار صورت گرفت. نتایج تجزیه و تحلیل واریانس نشان داد که نوع مدیریت زراعی در سطح احتمال یک درصد بر همه پارامترهای فیزیکی مورد مطالعه اثر معنی دار داشت. نتایج مقایسه میانگین نشان داد که در روش مدیریت زراعی تک کشتی-حذف بقایای گیاهی، مقدار جرم مخصوص ظاهری (31/1 گرم بر سانتی متر مکعب) و مقاومت فروروی خاک (40/0 مگاپاسکال) بیشتر از تیمارهای دیگر بود، در حالی که بیشترین مقدار مواد آلی (038/1 %)، تخلخل (7/55 درصد)، میانگین وزنی قطر خاکدانه (04/1 میلی متر)، شاخص پایداری خاکدانه ها (28 درصد)، ظرفیت آب قابل دسترس (15/0 درصد)، هدایت هیدرولیکی اشباع (17/46 سانتی متر بر ساعت) و شیب منحنی رطوبتی در نقطه عطف (053/0) در تیمار سیستم تک کشتی-با حفظ بقایای گیاهی مشاهده شد. به طور کلی نتایج این پژوهش نتایج نشان داد که سیستم تک کشتی-با حفظ بقایا گیاهی در افزایش کیفیت فیزیکی خاک نقشی بسزایی دارد.

پایداری خاکدانه، توانایی خاک در نگهداری و حفظ ترتیب فاز جامد و فضای خلل و فرج بعد از اعمال تنش های مکانیکی است. گرچه تاکنون یک روش رضایت بخش جامع برای تعیین کیفیت فیزیکی خاک ارائه نشده است ولی پایداری خاکدانه می تواند به عنوان یکی از مهم ترین شاخص های کیفیت فیزیکی خاک قلمداد شود. هدف از این مطالعه، ارزیابی روش های مناسب و استاندارد تعیین پایداری خاکدانه است که قادر به تشخیص شرایط کیفی فیزیکی خاک های دارای بافت متوسط در هر دو منطقه خشک و مرطوب باشد. تعداد 120 نمونه خاک که شصت نمونه مربوط به منطقه مرطوب گیلان و شصت نمونه دیگر از استان فارس با اقلیم خشک انتخاب شدند. هر 10 نمونه خاک با بافت مشابه مخلوط شده و در نهایت یک نمونه خاک تعیین شد. بعد از هوا خشک شدن و الک کردن نمونه ها، تعیین بافت به روش پیپت و کربن آلی خاک به روش اکسیداسیون انجام گرفت. همچنین نمونه های دست نخورده با استفاده از استوانه های فلزی جهت تعیین ضریب آبگذری اشباع، منحنی رطوبتی و جرم مخصوص ظاهری خاک برداشته شد. تعیین هدایت هیدرولیکی اشباع به روش بار ثابت صورت گرفت. برای اندازه گیری پایداری خاکدانه، از روش های کمپر-رزنا، لابیزسونایس، و دی لینهیر-دی بودت استفاده شد. براساس نتایج حاصل از این تحقیق، مقادیر میانگین وزنی قطر خاکدانه ها در روش های کمپر– رزنا و لابیزسونایس برای مطالعه پایداری ساختمان در هر دو اقلیم مناسب هستند. اگر یک روش بررسی سریع و ساده از وضعیت ساختمان خاک مورد نیاز باشد، تست های ساده مثل کمپر-رزنا با اشباع سریع و همچنین لابیزسونایس در حالت مرطوب شدن سریع می توانند مورد استفاده واقع شوند.

با توجه به بحران کمبود منابع آب و لزوم بهره برداری از منابع آب نامتعارف، بهره گیری مطلوب و بهینه از پساب فاضلاب شهری یکی از مباحث مهم پژوهش ها می باشد. در اراضی حاشیه رودخانه کشف رود مشهد از پساب تصفیه خانه پرکندآباد به عنوان منبع جایگزین آب آبیاری استفاده می شود. در این مطالعه برخی از ویژگی های فیزیکی، شیمیایی و زیستی خاک در دو گروه خاک های آبیاری شده با پساب به مدت 10 سال و آب چاه مورد بررسی قرار گرفتند. اراضی به شکلی انتخاب شدند که همگی بافت یکسان (لومی) داشتند. کیفیت خاک منطقه مورد مطالعه با پارامترهای جرم مخصوص ظاهری (BD)، درصد رس، میانگین وزنی قطر خاکدانه ها (MWD)، شاخص پایداری ساختمان خاک (SI)، pH، نسبت جذب سدیم (SAR)، نیتروژن کل، پتاسیم، فسفر، کربن آلی، زیست توده (MBC) و تنفس میکروبی (BR) مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد آبیاری با پساب سبب افزایش معنی دار پارامترهای SI، SAR، فسفر قابل دسترس، MBC، BR و کربن آلی نسبت به خاک های شاهد شد و پارامترهای BD و درصد رس در خاک های آبیاری شده با پساب نسبت به آب چاه کاهش معنی داری داشتند. همچنین در مورد pH، MWD، نیترژن کل و پتاسیم تفاوت معنی داری ایجاد نشد. همچنین نتابج آنالیز مؤلفه های اصلی نشان داد کربن آلی، نسبت جذب سدیم، نیتروژن، pH، جرم مخصوص ظاهری، میانگین وزنی قطر خاکدانه ها، تنفس میکروبی و پتاسیم قابل دسترس بیشترین تغییرات را در اثر آبیاری با پساب تصفیه خانه پرکندآباد در زمین های حاشیه رودخانه کشف رود نشان دادند؛ به طوری که بر اساس تغییر این ویژگی ها، خاک های آبیاری شده با پساب و آب چاه را در دو گروه مجزا قرار گرفتند که نشان می دهد آبیاری با پساب بر خاک های مورد مطالعه تأثیر قابل توجهی داشته است.

مدل های جذب آب اگر بتوانند مسیر حرکت آب و واکنش گیاه به تنش را به طور صحیح پیش بینی کنند، ابزاری مفید در بهینه سازی مصرف آب محسوب می گردند. هدف از تحقیق حاضر بررسی مدل های جذب آب کاهوبرگی تحت تنش خشکی می باشد. برای این منظور آزمایشی در گلخانه دانشکده کشاورزی دانشگاه شهید چمران اهواز، در پاییز 1396 انجام شد. آزمایش با سه تیمار آبی 60، 80 و 100 درصد نیاز آبی گیاه در سه تکرار و در قالب یک طرح کاملاً تصادفی انجام گرفت. برای تعیین زمان آبیاری از روش وزنی استفاده گردید. تعرق نسبی با استفاده از تغییرات رطوبت روزانه خاک محاسبه و مدل های کاهش جذب آب فدس و همکاران (1978)، ون گنوختن (1987)، دایرکسن و همکاران (1993) و همایی (1999) مورد ارزیابی قرار گرفتند. از شاخص های آماری بیشینه خطای نسبی، ضریب تعیین، ریشه میانگین مربعات خطا، کارایی مدل سازی و ضریب جرم باقیمانده استفاده شد. نتایج نشان داد، مدل همایی (1999) نسبت به سایر مدل ها برازش بهتری ارائه می دهد (96/0 R2= و 14/9RMSE=). ضمن اینکه مدل های فدس و همکاران (1978) با 43/0 R2= و 46/16RMSE=، ون گنوختن (1987) با 51/0 R2= و 62/8RMSE= و دایرکسن و همکاران (1993) با 48/0 R2= و 5/12RMSE=، برازش نزدیکی نسبت به هم داشتند.

جهت افزایش بهره وری از خاک در کشاورزی پایدار، آگاهی از ویژگی های مختلف آن ضروری می باشد. پژوهش حاضر به منظور مطالعه نحوه تشکیل، طبقه بندی، کانی شناسی و میکرومورفولوژی خاک های منطقه فاریاب در استان کرمان با رژیم رطوبتی و حرارتی اریدیک و هایپرترمیک، در سطوح ژئومورفیک مختلف انجام گرفت. اشکال اراضی منطقه شامل مخروط افکنه، دشت رسوبی، اراضی پست و تپه در منطقه بودند. بر روی هر واحد ژئومورفیک، یک یا چند خاک رخ حفر، تشریح و نمونه برداری شدند. نمونه های خاک تحت آزمایش های معمول قرار گرفتند. نتایج نشان داد که با حرکت از واحدهای تپه و مخروط افکنه به سمت واحدهای پایین دست، بافت خاک سنگین-تر، ظرفیت تبادل کاتیونی، ماده آلی، کربنات کلسیم معادل، هدایت الکتریکی، پ هاش، نسبت سدیم جذبی، بیشتر و میزان گچ کمتر گردید. زیرگروه جدید Calcic Natrigypsids برای افزودن به تاکسونومی پیشنهاد می شود. کانی های رسی شامل ایلیت، پالیگورسکیت، کلریت، اسمکتیت، کائولینیت، ورمی کولیت و کوارتز می باشند. بیشترین میزان پالیگورسکیت در افق های تجمعی گچ در واحدهای تپه و مخروط افکنه بود و با حرکت به سمت واحدهای مرکزی دشت به میزان زیادی از مقدار آن کاسته و به میزان اسمکتیت افزوده شد. کانی های کائولینیت، ایلیت و کلریت، کانی های توارثی تشخیص داده شدند. بررسی مقاطع نازک نشان دهنده وجود کربنات کلسیم به شکل های نودول، پوشش در دیواره حفرات می باشد. همچنین بلورهای گچ به فرم عدسی شکل، کروی و بی شکل و یا پرشدگی و یا به صورت صفحات در هم قفل شده مشاهده شدند. پوشش رسی در افق ناتریک در موقعیت اراضی پست در دیواره کانال-های خاک مشاهده شد. نتایج پژوهش، نمایانگر نقش مهم سطوح ژئومورفیک در تغییرپذیری ویژگی های خاک های منطقه مطالعاتی می باشد.

تا دهة 1960 میلادی اغلب سؤالات باستان شناختی با بهره گیری از روش های استدلال و تفسیر در علوم اجتماعی و فلسفه پاسخ گفته می شد اما با شکل گیری «باستان شناسی نوین» از دهه 1960 میلادی، کاربرد و اهمیت علوم تجربی در پژوهش های باستان شناسی شناخته و بسیاری از نظریات و فرضیات باستان شناختی با کمک روش های کمّی و آزمون گری در علوم تجربی بازنگری شد. یکی از شاخه های علوم تجربی که در تبیین شیوة معیشت گروه های انسانی گذشته، منشأیابی خاک سفالگری و معماری، گزینش خاک مناسب برای مرمت آثار باستانی، بررسی دلایل تخریب یا ماندگاری بناهای تاریخی و دلایل ترک و تخریب شهرهای باستانی نقش مهمی دارد، علم «خاک شناسی» است. مقاله حاضر، به منظور مطالعه خاک شناسی بخش های قدیمی و مرمت شدة ارگ حاکم نشین تپه باستانی پنج هزار سالة کنارصندل جنوبی جیرفت به انجام رسید. نتایج نشان داد درصد رس بخش قدیمی حدوداً دو برابر بخش مرمت شده است. از سوی دیگر، میزان املاح بخش مرمت شده حدود 3 برابر خشت های قدیمی می باشد. این نتایج نشان می دهد به تازگی خاکی با درصد رس کمتر و املاح بیشتر به منظور مرمت بنا به کار رفته است، در حالی که خاک بخش های قدیمی، احتمالاً توسط سازندگان اولیة بنا از جای دیگری از منطقه با درصد رس بیشتر و املاح کمتر آورده شده است. کانی های رسی اسمکتیت، کلریت، ایلیت، پالیگورسکیت و کائولینیت در خاک های بخش مرمت شده مشاهده شد. از سوی دیگر، تمام کانی های فوق الذکر به جز کانی پالیگورسکیت و سپیولیت در خاک بخش قدیمی شناسایی شد. همچنین، در بخش های قدیمی مواد آلی، تکّه های ذغال و قطعات خرد شدة سفال مشاهده شد که به نظر می رسد دلیلی بر استحکام و پایداری بیشتر بخش های قدیمی نسبت به مرمت شده باشد.

بارش و دما از مهم ترین متغیرهای هوا و اقلیم شناسی هستند. طول دوره آماری اهمیت بسزایی در دقت تحلیل این دو متغیر دارد. حجم نمونه کمتر از 100 سال نمی تواند نوسانات دراز مدت را به خوبی منعکس کند. طولانی ترین آمار مربوط به دما و بارش ماهانه مشهد نزدیک به 125 سال (از حدود 1893 الی 2017) است. متاسفانه این آمار مفقودی دارد. ترمیم داده های مفقود و افزایش دقت برآورد آن ها هدف این پژوهش است. ایستگاه هایی از کشورهای مجاور به عنوان ایستگاه های مبنا انتخاب شدند. ابتدا داده های مفقود با برازش ده الگوی رگرسیونی چندگانه برای بارش ماهانه (با ضرایب تعیین 63/0 تا 81/0) و شش الگو برای دمای ماهانه (986/0تا 993/0) ترمیم شدند. سپس برای کاهش خطاها، پارامترهای الگوهای رگرسیونی با روش های GA و ACO بهینه شدند. افزون بر این دو روش ANN و SVR نیز به منظور الگوسازی این داده ها نیز به کار گرفته شدند. نتایج نشان داد GA و ACO دقت برآورد داده های مفقود بارش را نسبت به روش های رگرسیونی فوق به طور چشمگیری افزایش می دهد. کمترین RMSE بین تمام الگوهای رگرسیونی بارش 79/9 میلی متر است. این معیار با روش GA به 560/2 میلی متر و با ACO به 559/2 کاهش می بابد. کمترین RMSE بین الگوهای رگرسیونی دما 986/0 میلی متر است. این معیار با روش ANN به 726/0 میلی متر و با SVR نیز به 551/0 کاهش می بابد. مقایسه ترمیم دما و بارش نشان می دهد که روش های تکاملی برای بارش و روش های یادگیری ماشین برای دما عملکرد بهتری دارند.