پژوهش های حفاظت گیاهان ایران
سال:1390 | دوره:25 | شماره:2 |تعداد مقالات:15

لوبیا با حدود 23000 هکتار، یکی از مهمترین محصولات زراعی در استان لرستان می باشد. در این مناطق کنه تارتن دولکه ای Tetranychus urticae Koch به عنوان آفت درجه اول این محصول به حساب می آید. به منظور بررسی تاثیر عناصر غذایی نیتروژن، فسفر و پتاسیم بر کنترل کنه تارتن دو لکه ای و تاثیر آن بر مشخصه های زراعی لوبیا قرمز رقم درخشان، دو آزمایش مشابه و جداگانه (1- سمپاشی شده یا شاهد 2- سمپاشی نشده یا آلوده) در قالب طرح بلوک کامل تصادفی با آرایش فاکتوریل با سه عامل نیتروژن (N0،  N1و N2 به ترتیب 0، 50 و 65 کیلوگرم در هکتار)، فسفر (P0، P1 و P2 به ترتیب 0، 100 و 130 کیلوگرم در هکتار) و پتاسیم K0) و K1 به ترتیب 0 و 50 کیلوگرم در هکتار) جمعا 18 تیمار و چهار تکرار در سال 1381 در ایستگاه تحقیقات کشاورزی بروجرد اجرا شد. نتایج نشان داد که در آزمایش آلوده (سمپاشی نشده) افزایش نیتروژن عملکرد دانه لوبیا را به شکل معنی داری کاهش داد. در تیمار N0P2K1 جمعیت کنه تارتن به شکل معنی داری پایین بود. همچنین پتاسیم در تیمار N1P0K1 باعث افزایش معنی دار تعداد غلاف در بوته شد. بر اساس نتایج این تحقیق، تیمار کودی N0P2K1 در مزارع لوبیا جهت مدیریت تلفیقی آفت قابل توصیه می باشد.

برای تعیین دوره بحرانی علف های هرز آفتابگردان رقم اروفلور، آزمایشی در قالب بلوک های کامل تصادفی با 10 تیمار و سه تکرار در سال زراعی 1385 در مزرعه پژوهشی دانشکده کشاورزی دانشگاه آزاد اسلامی واحد آستارا اجرا شد. تیمارها به دو دسته شامل تیمارهای کنترل (عاری از علف های هرز تا 20، 40، 60، 80 و 100 روز پس از سبز شدن آفتابگردان) و تیمارهای تداخل علف های هرز در دوره های مذکور تقسیم شدند. که در دسته اول کرت ها در طول دوره های مذکور وجین شـدند و سـپـس تا پـایان دوره رشـد و نمو گیاه زراعی به علف های هرز امکان رقابت شد. در دسته دوم، از شروع دوره رشد تا 20، 40، 60، 80 و 100 روز پس از سبز شدن آفتابگردان به علف های هرز اجازه رشد داده شد و سپس تا زمان برداشت، علف های هرز کنترل شدند. دو تیمار شاهد رقابت و عاری از علف های هرز نیز برای مقایسه تاثیر وجود علف های هرز بر آفتابگردان در نظر گرفته شد. داده های عملکرد دانه در تیمارهای تداخل و کنترل علف های هرز در توابع گامپرتز و لجستیک نشان داد که دوره بحرانی کنترل علف های هرز برای آفتابگردان با در نظر گرفتن کاهش مجاز 5 و 10 درصد عملکرد به ترتیب 79-10 و 59-15 روز پس از کاشت است. بیشترین و کمترین عملکرد دانه 3544 و 321 کیلوگرم در هکتار به ترتیب در تیمارهای شاهد عاری و تداخل تمام فصل علف های هرز بدست آمد.

به منظور بررسی قدرت رقابتی ارقام مختلف گندم (Triticum aestivum L.) در رقابت با علف هرز بروموس(Bromus japonicus Thunb.)  این آزمایش در سال زراعی 83-1382 در مزرعه تحقیقاتی مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی سیستان در 20 کیلومتری شهرستان زابل در جنوب شرق ایران اجرا شد. در این آزمایش شش رقم گندم شامل دو رقم بومی (بولانی و کلک افغانی) و چهار رقم جدید (چمران، کویر، هیرمند و هامون) به صورت آزمایش فاکتوریل در قالب بلوک های کامل تصادفی با چهار تکرار و در تراکم مطلوب خود، با و بدون علف هرز بروموس کشت شد. تراکم بروموس در پلات های آلوده 100 بوته در متر مربع در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد که توانایی رقابت ارقام بومی بیشتر از ارقام جدید و رقم قدیم بولانی دارای بیشترین شاخص رقابت، اما کمترین عملکرد را در بین ارقام داشت. رقم قدیم کلک افغانی از لحاظ شاخص رقابت در درجه دوم قرار گرفت و بیشترین عملکرد را در بین ارقام دارا بود و بعنوان رقم با بیشترین توانایی رقابت و رقم جدید هیرمند کمترین شاخص رقابت و کمترین عملکرد را داشت و بعنوان رقم با کمترین توانایی رقابت انتخاب شدند. رقم کلک افغانی در حضور بروموس از نظر خصوصیاتی مانند تجمع ماده خشک، شاخص سطح برگ، تعداد پنجه، ارتفاع، عملکرد بیولوژیک و عملکرد دانه بر رقم جدید هیرمند برتری داشت و وزن خشک بروموس در مخلوط با ارقام بومی (بولانی و کلک افغانی) به مراتب کمتر از وزن خشک آن در مخلوط با ارقام جدید (کویر، چمران، هیرمند و هامون) بود.

نقش سودوموناس های فلورسنت در کنترل بیولوژیک بیماری پاخوره گندم با عامل قارچ (Ggt)Gaeumannomyces graminis var. tritici ، در سال های اخیر توسط بسیاری از محققین مورد توجه قرار گرفته است. تشکیل بایو فیلم توسط سودوموناس های فلورسنت در کنترل بیماری های گیاهی از اهمیت فراوانی برخوردار است. برای مطالعه این پدیده، 130 جدایه سودوموناس فلورسنت از ریزوسفر گندم در نواحی مختلف استان خراسان جداسازی شد و از این میان 21 جدایه بر اساس توانایی بازدارندگی از رشد قارچ Ggt در روش کشت متقابل انتخاب شدند. جدایه های انتخاب شده از نظر تشکیل بایو فیلم مورد ارزیابی قرار گرفتند و چسبندگی جدایه ها به پلیتهای شیشه ای در طول موج 492 نانومتر بررسی شد. نتایج نشان داد که شش جدایه F1، F3، F4، F141،P4 و 2-79 دارای توانایی تولید بایو فیلم بودند. نتایج آزمایشهای گلخانه ای نیز نشان داد که این جدایه ها نسبت به سایرین دارای توانایی بیشتری در بیوکنترل بیماری پاخوره گندم بودند. جدایه های F1، F3، F4، F141، P4 و 2-79 شدت بیماری را به ترتیب به میزان 79، 80، 77، 79، 77 و 80 درصد کاهش دادند؛ در حالی که در سایر تیمارها که تشکیل بایو فیلم مشاهده نشده بود میزان کاهش بیماری بسیار اندک بود، بطوریکه در جدایه F140 تنها 10% کاهش در میزان بیماری ناشی از قارچ Ggt در بوته های گندم به ثبت رسید. از سوی دیگر بررسی های انجام شده روی میزان همبستگی بین قابلیت بیوکنترل جدایه های برتر و تشکیل بایو فیلم در آنها نشان داد که همبستگی معنی دار بالائی (0.84) بین این دو خصوصیت وجود دارد. نتایج این تحقیق بیانگر نقش مهم تولید بایو فیلم توسط سودوموناسهای فلورسنت و ارتباط آن با قابلیت بیوکنترلی آنها در میباشد. این پدیده را شاید بتوان به کلنیزاسیون بهتر و با دوام تر جدایه های تشکیل دهنده بایو فیلم در سظح ریشه و در منطقه ریزوسفر نسبت داد.

این آزمایش به منظور بررسی کارایی کاربرد کود اوره و علفکش تو-فور-دی بر کنترل علف های هرز و عملکرد گندم در سال زراعی 88-87 در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه محقق اردبیلی انجام شد. فاکتورهای مورد آزمایش دو سطح نیتروژن (بدون کود و کاربرد 150 کیلوگرم اوره در هکتار) و دو سطح علفکش (بدون علفکش و کاربرد علفکش تو-فور-دی) بودند. نتایج نشان داد که اگرچه کاربرد کود نیتروژن تاثیر معنی داری بر تراکم علف های هرز گندم نداشت، اما وزن خشک علف های هرز را تا 2 برابر افزایش داد. همچنین، در تیمارهایی که کود نیتروژن استفاده شده بود سهم بیشتری از وزن خشک علف های هرز در لایه های بالایی ارتفاع گندم قرار داشت. کاربرد علفکش تو-فور-دی تاثیر معنی داری بر تراکم و وزن خشک علف های هرز داشت و تراکم علف های هرز یکساله بهاره را در مقایسه با عدم کاربرد علفکش بیش از 90 درصد کاهش داد. عملکرد گندم نیز به هنگام کاربرد علفکش در مقایسه با عدم کاربرد آن 44 درصد افزایش یافت. در حضور علف های هرز، عملکرد گندم در کرت هایی که کود نیتروژن بکاربرده شده بود با کرت هایی که کود نیتروژن دریافت نکرده بودند تفاوت معنی داری نداشت.

طی فصلهای زمستان و بهار سالهای 1386 و 1387، از گلخانه های اطراف مشهد و چناران تعداد 450 نمونه از گیاهان میخک که برگهای آنها دارای علایم رنگ پریدگی، ابلقی و بدشکلی بود، جمع آوری شد. با استفاده از آزمون ساندویچ دو طرفه الایزا نمونه های آلوده مشخص گردید. RNAی کل گیاه با استفاده از محلول RNXTM (-Plus) از نمونه های جمع آوری شده استخراج گردید. کیت AccuPowerR RT Pre Mix Kit به همراه پرایمر اختصاصی برگشت هر دو قطعه مورد هدف جهت ساخت رشته cDNAی ویروسی به کار رفت. واکنش PCR نیز با استفاده از کیت AccupowerR PCR PreMix انجام شد. واکنش RT-PCR دو قطعه از ژنوم ویروس را به اندازه های تقریبی 1037 bp و 676 bp تکثیر کرد که جهت تعیین توالی محصولات PCR؛ مورد استفاده قرارگرفتند. توالی نوکلئوتیدی 3 ژن از قطعه  676 bpجدایه FUM2 با توالی نوکلئوتیدی 23 جدایه از سایر نقاط دنیا با کمک نرم افزار BioEdit  و در ClustalW2 مقایسه و درخت فیلوژنتیکی رسم شد. تجزیه و تحلیل فیلوژنتیکی جدایه ایرانی FUM2 در مقایسه با جدایه های موجود در بانک ژن نشان داد که جدایه مذکور در گروه I و در زیر گروه IA قرار می گیرد.

به منظور ارزیابی اثر سطوح مختلف کود نیتروژن بر توانایی رقابتی کلزا در شرایط تداخل با علف هرز خردل وحشی، آزمایشی به صورت کرت های خرد شده در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی با 3 تکرار انجام شد. تیمار های آزمایشی شامل مقدار کود نیتروژن از منبع کود اوره (46% ازت) در چهار سطح (100، 150، 200 و 250 کیلوگرم نیتروژن خالص در هکتار) به عنوان عامل اصلی و سطوح تراکم خردل وحشی در پنج سطح (صفر، 4، 8، 16 و 32 بوته در متر مربع) به عنوان عامل فرعی بود. مدل های عکس عملکرد تک بوته، افت عملکرد و سطح برگ نسبی یک و دو پارامتره، بر داده های حاصل از آزمایش برازش داده شدند و از ضرایب معادلات مذکور جهت بررسی تغییرات توانایی رقابتی کلزا در سطوح نیتروژن استفاده شد. نتایج نشان داد که هر چهار مدل به خوبی روند تغییرات کاهش عملکرد کلزا را در شرایط تداخل با خردل وحشی توصیف کردند. کاربرد بیشتر نیتروژن سبب افزایش عملکرد بیولوژیک و دانه کلزا در شرایط تداخل شد. با افزایش تراکم خردل وحشی در هر چهار سطح کود نیتروژن، عملکرد بیولوژیک و دانه کلزا، کاهش معنی داری داشت. ضرایب به دست آمده از مدل عکس عملکرد تک بوته نشان داد که افزایش کود نیتروژن تا 200 کیلوگرم در هکتار، سبب افزایش توان رقابت نسبی کلزا در برابر خردل وحشی شد. همچنین در تمامی سطوح نیتروژن، عملکرد دانه بیشتر از عملکرد بیولوژیک تحت تاثیر رقابت قرار گرفت. کمترین شیب اولیه کاهش عملکرد (I)، بیشترین آستانه خسارت خردل وحشی و کمترین ضریب خسارت نسبی (q) در مدل سطح برگ نسبی دو پارامتره در تیمار کودی 200 کیلوگرم نیتروژن در هکتار به دست آمد. به طور کلی نتایج این تحقیق نشان داد که بهترین سطح مصرف کود نیتروژن، سطح 200 کیلوگرم در هکتار بود و مقادیر پیش بینی شده در مدل دو پارامتره سطح برگ نسبی، روند تغییرات کاهش عملکرد کلزا را بهتر نشان داد.

به منظور شناسایی نماتدهای انگل گیاهی مرکبات شرق گیلان و غرب مازندران طی سال های 1387 و 1388 تعداد 110 نمونه خاک و ریشه از باغ های مرکبات جمع آوری گردید. پس از انتقال نمونه ها به آزمایشگاه، نماتدها استخراج، تثبیت و به گلیسیرین منتقل شدند. سپس از نماتد های جدا شده به تفکیک جنس، اسلایدهای میکروسکوپی دائم تهیه شد. پس از بررسی های میکروسکوپی مشخصات ریخت شناسی و ریخت سنجی تعیین و با استفاده از منابع معتبر علمی شناسایی انجام گردید. در این مطالعه 27 گونه متعلق به 15 جنس شامل: Aphelenchoides asterocaudatus, A. bicaudatus, A. sacchari, Aphelenchus avenae, Basiria graminophila, Boleodorus thylactus ,Criconemoides xenoplax, C. curvatum, Ditylenchus myceliophagus, Filenchus facultativus, F. vulgaris, Helicotylenchus digonicus , H. dihystera, H. exallus, H. pseudorobustus, H. vulgaris, Nagelus obscurus, Ogma civellae, Paratylenchus nanus, Pratylenchus loosi, P. neglectus, P. jaehni, P. zea, Psilenchus hilarulus, Seinura lii, S.prospera, Tylenchulus semipenetrans. شناسایی گردید. گونه هایPratylenchus jaehni ،Seinura lii و S. prospera برای اولین بار از ایران گزارش می شوند.

یکی از آفاتی که در سالهای اخیر، گونه های مختلف بلوط را (به ویژه در جنگلهای غرب و شمال غرب کشور) مورد حمله قرار داده، پروانه جوانه خوار بلوط Tortrix viridana L. می باشد که آفتی بسیار مخرب در مناطق انتشار این گونه ها است. در استان آذربایجان غربی این آفت قسمت هایی از جنگل های پیرانشهر و سردشت را از سال 1377 تا کنون تحت تاثیر قرار داده و با طغیان هر ساله، خسارت های زیادی را به شادابی و بقای درختان بلوط وارد می سازد. در این مطالعه ابتدا دو منطقه جنگلی، یکی در قسمت آفت زده به مساحت 20 هکتار و دیگری در منطقه بدون شیوع آفت (شاهد) به مساحت 5.5 هکتار، انتخاب شدند. سپس در هر منطقه تعداد 10 درخت از بلوط ویول Q. libani با استفاده از روش ترانسکت مشخص شده و به وسیله مته سال سنج نمونه های رویشی (مغزی) از هر کدام تهیه شد. پس از آماده کردن نمونه ها، پهنای دوایر سالیانه اندازه گیری شده و مقایسه بین میانگین آنها در مناطق آفت زده و شاهد و همچنین همبستگی بین میانگین پهنای دوایر سالیانه و داده های اقلیمی (بارندگی و دما) صورت پذیرفت. نتایج نشان داد که در یک دوره 11 ساله (1387-1377) در منطقه آفت زده، میانگین پهنای دوایر سالیانه بعد از طغیان آفت، کاهش معنی داری داشته در حالی که در منطقه شاهد تفاوت معنی داری مشاهده نشد. همچنین شیوع پروانه جوانه خوار در منطقه آفت زده منجر به کاهش میانگین پهنای دوایر به میزان 31% نسبت به دوره قبل از طغیان آن شده است. عدم وجود همبستگی بین پهنای دوایر سالیانه و داده های اقلیمی در دوره طغیان آفت نشان می دهد که می توان پروانه جوانه خوار بلوط را عامل کاهش مقدار پهنای دوایر سالیانه دانست و باید نسبت به کنترل این آفت اقدام نمود.

برای تعیین اثر قارچ بووریا باسیانا روی لاروهای زمستان گذران آفت ساقه خوار برنج آزمایش مزرعه ای در موسسه تحقیقات برنج کشور در رشت طی سال های 1387و 1386 اجرا گردید. این تحقیق به صورت آزمایش فاکتوریل با سه فاکتور شامل–a غلظت (106×1 کنیدیوم در میلی لیتر و 108×1 کنیدیوم در میلی لیتر(، -b نوع فرمولاسیون (روش گرانول پاشی و محلول پاشی) و -c زمان نمونه برداری )سه مرحله آبان، دی و اسفند ماه) در قالب طرح بلوک کامل تصادفی در پلات هایی به ابعاد 7×3 متر در چهار تکرار انجام شد. قارچ بووریا باسیانا پس از برداشت برنج در مزرعه استفاده شد. دو روز بعد از اسپورپاشی 100 عدد لارو ساقه خوار داخل کرت های آزمایشی بطور مصنوعی رهاسازی گردید. بعد از رهاسازی لاروها، نمونه برداری جهت تعیین تعداد لاروهای مرده و زنده درطی سه مرحله انجام شد. زمان نمونه برداری به فاصله 45 روز از همدیگر از تعداد 10 بوته از هر کرت با حرکت در اقطار صورت گرفت. آخرین نمونه برداری قبل از شخم انجام گردید. تجزیه مرکب دوساله نشان داد که مناسترین غلظت، فرمولاسیون مورد استفاده و زمان نمونه برداری بترتیب مربوط به غلظت 108×1 کنیدیوم در میلی لیتر، گرانول پاشی و مرحله سوم نمونه برداری بود. از لحاظ آماری بیشترین میانگین درصد مرگ و میر طی دو سال آزمایش با 57.66 با غلظت 108×1 کنیدیوم در میلی لیتر به روش گرانول پاشی درسومین مرحله نمونه برداری مشاهده گردید. کمترین مرگ و میر مربوط به تیمار شاهد (بدون آلودگی قارچ) در طی دو سال آزمایش بود.

به منظور ارزیابی حساسیت هفت گیاه زراعی مختلف به بقایای علف کش توتال در خاک آزمایش زیست سنجی در پائیز سال 1388 در گلخانه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه فردوسی مشهد انجام شد. در این مطالعه که به صورت فاکتوریل و در قالب طرح آماری کاملا تصادفی در سه تکرار اجرا شد، حساسیت هفت گیاه (نخود، عدس، لوبیا، گوجه فرنگی، ذرت، کلزا و چغندرقند) به بقایای مختلف علف کش توتال (0، 0.0002، 0.0005، 0.001، 0.002، 0.004، 0.006 میلی گرم در کیلوگرم خاک) بررسی شد. بعد از آماده کردن خاک با غلظتهای مذکور علف کش، به گلدانهایی به قطر 15 سانتی متری منتقل و کشت گیاهان در آنها انجام گرفت. یک هفته بعد از سبز شدن گیاهان درصد سبز شدن آنها تعیین شد و 30 روز پس از سبز شدن، درصد بقا و زیست توده ساقه و ریشه گیاهان مورد مطالعه اندازه گیری شد. جهت تحلیل نتایج آزمایش ضمن آنالیز واریانس داده ها، پاسخ گیاهان مورد آزمایش به بقایای علف کش توتال از طریق برازش داده های زیست توده ساقه به معادله های 3 و 4 پارامتری سیگموئیدی و محاسبه مقدار بقایای توتال برای 50 درصد بازدارندگی رشد ساقه گیاهان انجام شد. نتایج نشان دادند که شاخصهای اندازه گیری شده در تمام گیاهان تحت تاثیر معنی دار (P<0.01) بقایای توتال درخاک قرار گرفتند و با افزایش بقایای توتال در خاک، درصد سبز شدن، بقا و زیست توده ریشه و ساقه در همه محصولات مذکور کاهش معنی داری یافت. بر اساس نتایج آزمایش، نخود و کلزا بترتیب کمترین (29.3، 30 درصد) و بیشترین (86.3، 93.5 درصد) درصد تلفات زیست توده ساقه و ریشه را داشتند. بر اساس شاخص ID50، ذرت (0.0031 میلی گرم در کیلوگرم خاک ) و کلزا (0.00019 میلی گرم در کیلو گرم خاک) به ترتیب متحمل ترین و حساس ترین گیاهان به بقایای علف کش توتال در خاک شناخته شدند و ترتیب تحمل گیاهان مورد مطالعه به بقایای علف کش توتال به صورت زیر بود: کلزا<چغندرقند<عدس<لوبیا<گوجه فرنگی<نخود<ذرت.

به منظور بررسی کارایی علف کش های گلیفوسیت و نیکوسولفورون در کنترل علف های هرز سوروف و گاوپنبه در محیط های کنترل شده و پیدا کردن شاخص ED50، آزمایش های دز-پاسخ جداگانه برای هر علف هرز در سال 88-1387 به صورت فاکتوریل 7×2 و در قالب طرح کاملا تصادفی با 6 تکرار در گلخانه تحقیقاتی دانشگاه فردوسی مشهد اجرا شد. علف کش های گلیفوسیت و نیکوسولفورون به صورت پس رویشی در مرحله 3 تا 4 برگی علف های هرز سوروف و گاوپنبه در دزهای صفر (شاهد)، 0.125، 0.25، 0.5، 1، 2 و 3 لیتر ماده تجاری در هکتار (به ترتیب معادل 0، 51، 102، 205، 410، 820 و 1230 گرم ماده موثره در هکتار علف کش گلیفوسیت، و 0، 5، 10، 20، 40، 80 و 120 گرم ماده موثره در هکتار علف کش نیکوسولفورون) مورد استفاده قرار گرفتند. نتایج نشان داد که ارزیابی چشمی (بر اساس نمره دهی 0-9)، درصد بقا، ارتفاع بوته، سطح برگ و وزن خشک اندام هوایی علف های هرز به طور معنی داری (P≤0.01) تحت تاثیر دز علف کش ها قرار گرفت. منحنی های واکنش به دز وزن خشک اندام هوایی علف هرز سوروف (نسبت به شاهد) تحت تیمار هر دو علف کش شبیه بود، ولی وزن خشک اندام هوایی گاوپنبه پاسخ متفاوتی به دز علف کش ها نشان داد، به طوری که برای 50 درصد کاهش زیست توده گاوپنبه (ED50) حدود 1.6 برابر نیکوسولفورون بیشتری در مقایسه با گلیفوسیت مورد نیاز بود. همچنین با بررسی منحنی های درصد کنترل علف های هرز با افزایش دز علف کش ها، ملاحظه شد که تاثیر کنترل علف های هرز توسط گلیفوسیت بیشتر از نیکوسولفورون بود که با نتایج حاصل از منحنی های پاسخ وزن خشک بخش هوایی علف های هرز (نسبت به شاهد) تحت اثر دز علف کش ها مطابقت دارد. همچنین بر اساس مقدار  ED50 به دست آمده برای هر علف کش در شرایط گلخانه ای که متفاوت از گزارش های مزرعه ای است، می توان نتیجه گرفت که تاثیر علف کش ها در شرایط مزرعه و کنترل شده مشابه نبوده و نمی توان دزهای توصیه شده مزرعه ای را برای آزمون های گلخانه ای به شکل یکسان به کار برد. علاوه بر این، با توجه به همبستگی مناسب بین میانگین داده های درصد وزن خشک اندام هوایی و درصد کنترل علف های هرز (**0.98=R2)، به نظر می رسد که بتوان از مقادیر درصد کنترل (بر اساس خسارت چشمی) در ارزیابی میزان تاثیر علف کش روی علف هرز به جای وزن خشک بهره گرفت.

این تحقیق به منظور شناسایی نماتدهای انگل گیاهی مزارع کلزای استان های اصفهان و فارس با جمع آوری به ترتیب 96 نمونه و 112 نمونه از این استان ها طی سالهای 1384 الی 1386، صورت پذیرفت. نماتدهای موجود در ریشه و خاک پس از استخراج تثبیت و به گلیسیرین منتقل گردیدند. شناسائی نماتدها بر اساس بررسی های مرفولوژی و مرفومتری و با استفاده از منابع علمی معتبر انجام شد. همچنین پراکنش گونه های شناسایی در دو استان تعیین گردید. گونه های شناسایی شده در دو استان شامل 23 گونه متعلق به 14 جنس بودند که گونه Filenchus thornei برای اولین بار از ایران گزارش می گردد. همچنین در هر دو استان، گونه Pratylenchus neglectus بیشترین پراکندگی و گسترش را نسبت به سایر گونه ها در مزارع کلزای هر دو استان داشت.

استفاده گسترده از آترازین و به دنبال آن سمیت این علفکش در محیط زیست، توجه پژوهشگران را در زمینه پیدا کردن روش های نوین پالایش این آلاینده آلی به خود معطوف کرده است. یکی از روش های موثر در حذف آترازین از محیط زیست، روش تجزیه زیستی می باشد. با توجه به اهمیت آترازین به عنوان یک آلاینده آلی زیست محیطی، مطالعه ای بصورت طرح کاملا تصادفی در قالب فاکتوریل در زمینه تجزیه زیستی این علف کش با سه تکرار انجام شد. فاکتورهای آزمایش شامل دو گونه باکتری سودوموناس آرژینوزا و سودوموناس فلورسنس و سه غلظت آترازین (100، 200 و 300 میلی گرم در لیتر) بودند. نتایج آزمایش نشان دادند که باکتری های جنس سودوموناس به طور معنی داری منجر به تجزیه آترازین شدند. باکتری سودوموناس فلورسنس آترازین را 45 درصد و باکتری سودوموناس آرژینوزا 38.88 درصد در مدت زمان 48 ساعت تجزیه کردند. باکتری فلورسنس به گونه ای معنی دار توان تجزیه بیشتری نسبت به باکتری آرژینوزا داشت. همچنین نتایج آزمایش نشان داد که با افزایش غلظت، تجزیه آترازین به وسیله هر دو باکتری افزایش یافت به گونه ای که بیشترین درصد تجزیه به وسیله هر دو باکتری سودوموناس در غلظت 300 میلی گرم در لیتر و کمترین در غلظت 100 میلی گرم در لیتر روی داد.