پژوهش در علوم توانبخشی
سال:1392 | دوره:9 | شماره:7 (ویژه نامه ورزشی) |تعداد مقالات:10

مقدمه: پارکینسون یک بیماری نرولوژیک پیشرونده است، که برروی حرکات غیر گفتاری و جنبه های مختلفی از تولید گفتار اثر گذاشته و باعث بروز نقص در تنفس، آواسازی، تولید و نوای گفتار شده و در مجموع منجر به کاهش وضوح گفتار و در نتیجه مختل شدن ارتباط می گردد. هدف اصلی این پژوهش بررسی اثر برنامه درمان نوای گفتار بر وضوح گفتار سه بیمار مبتلا به پارکینسون است.مواد و روش ها: در مرحله اول تکالیف برنامه درمانی متناسب با زبان فارسی و با حفظ اولویت درمانی برای بیماران مبتلا به پارکینسون طراحی و در اختیار ده آسیب شناس گفتار و زبان خبره جهت تعیین روایی محتوایی قرار داده شد. پس از تدوین نهایی برنامه اثر آن بر وضوح گفتار سه بیمار مبتلا به پارکینسون مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: برنامه درمانی طراحی شده با CVR³0.62 و CVI=0.94 مورد تایید آسیب شناسان گفتار و زبان قرار گرفت. سپس نتایج حاصل از اجرای آن با استفاده از ترسیم نمودار، تحلیل چشمی، محاسبه اندازه اثر دی کوهن و درصد بهبودی مورد بررسی قرار گرفت. اندازه اثر در هر سه بیمار بیشتر از 0.8 بود و همه بیماران درصدی بهبودی بالینی به دنبال دریافت برنامه درمان نیز نشان دادند.نتیجه گیری: طبق نتایج بدست آمده، برنامه درمانی طراحی شده منجر به افزایش وضوح گفتار هر سه بیمار شده و نتایج درمانی آن به مدت سه الی چهار هفته نسبتا پایدار بوده است.

مقدمه: با افزایش سن بعد از 50 تا 70 سالگی در هر دهه 15% قدرت عضلات از بین می رود، از طرف دیگر سالمندان برای فعالیت روزمره مانند بلند شدن از روی صندلی به 90% قدرت عضلات باز کننده زانو احتیاج دارند در حالی که این مقدار در جوانان فقط کمی بیشتر از نصف قدرت عضلات باز کننده زانو می باشد. بنابراین اهمیت قدرت عضلات باز کننده زانو در فعالیتی همچون بلند شدن از روی صندلی برای سالمندان زیاد است. هدف از انجام این تحقیق تاثیر تمرین حرکت پرس پا نشسته بر قدرت باز شدن مفصل زانو سالمندان بود.مواد و روش ها: 24 مرد سالمند به دو گروه تمرین و کنترل تقسیم شدند. گروه تمرین قدرتی (12 نفر با میانگین و انحراف استاندارد سنی 59.3±6.9 سال، وزن: 74.5±5.5 کیلوگرم، قد: 172.42±6.5 سانتی متر) به مدت هشت هفته، هفته ای دو بار حرکت پرس پا نشسته با دستگاه را با شدت 70% RM1 در یک ست 12 تکراری در هر جلسه تمرین کردند. گروه کنترل (12نفر با میانگین و انحراف استاندارد سنی 63.6±5.6 سال، وزن: 77.3±7 کیلوگرم، قد: 174.2±4 سانتی متر) در این مدت به فعالیت های روزمره خود مشغول بودند. قدرت ایزوکنتیک باز شدن زانو پای برتر و غیر برتر (seco60/) برای هر دو گروه قبل و بعد از دوره تمرینی اندازه گیری شد.یافته ها: قدرت باز شدن مفصل زانو پای برتر و غیر برتر پس از دوره تمرینی هشت هفته ای در گروه تمرینی به طور معنی داری افزایش یافت (به ترتیب p=0.002 و p=0.003) که این تغییرات برای گروه کنترل معنی دار نبود (به ترتیب p=0.220 و p=0.168).نتیجه گیری: تمرین حرکت پرس پای نشسته در مدت هشت هفته دو جلسه ای شامل اجرای یک ست 12 تکراری از حرکت پرس پا نشسته با دستگاه با 70% RM1 می تواند قدرت بازشدن زانو سالمندان را به طور معنی داری بهبود بخشد.

مقدمه: هدف از تحقیق حاضر، اثر سطوح مختلف فعالیت ورزشی بر تعادل ایستا و پویای پای برتر و غیر برتر زنان ورزشکار و غیرورزشکار بوده است.مواد و روش ها: آزمودنی های تحقیق حاضر را 24 زن ورزشکار فوق فعال با میانگین سن 22.4±1.35 سال، قد 164.5±6.10 سانتیمتر و جرم 56.46±5.35 کیلوگرم، 24 زن ورزشکار فعال با میانگین سن 22.08±0.71 سال، قد 159.75±5.37 سانتیمتر و جرم 59.76±5.48 کیلوگرم و 24 زن غیرورزشکار با میانگین سن 21.20±1.21 سال، قد 160.96±4.38 سانتیمتر و جرم 59.14±5.78 کیلوگرم تشکیل دادند که به صورت داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. افراد فوق فعال و فعال هفته ای حداقل 6 و 3 جلسه به ترتیب و هر جلسه یک تا یک و نیم ساعت به فعالیت ورزشی می پرداختند. اما افراد غیرفعال نیز شامل کسانی بود که فاقد هر گونه فعالیت ورزشی منظمی بودند. آزمودنی ها هیچ گونه آسیب دیدگی در اندام تحتانی، آسیب سر و سیستم وستیبولار نداشتند. از آزمون لک لک برای ارزیابی تعادل ایستا (پایای0.87 ) و از آزمون ستاره برای ارزیابی تعادل پویا (ICC=0.85-0.96 –ICC=0.94-0.98) استفاده شد. از آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی برای بررسی تفاوت معناداری بین هر کدام از گروه ها و از t وابسته نیز برای بررسی تفاوت درون گروهی استفاده شد.یافته ها: نتایج تحقیق حاضر تفاوت معناداری را بین زنان فوق فعال، فعال و غیرفعال در تعادل ایستا و پویا، به صورت جداگانه، نشان داد (P£0.05) در حالی که تفاوت معناداری بین تعادل پای برتر و غیربرتر افراد در تمام گروه های حاضر مشاهده نشد (P³0.05).نتیجه گیری: بر اساس نتایج تحقیق حاضر، بنابراین، به افراد غیرفعال توصیه می شود که جهت بالا رفتن تعادل که جزء مهمی از زندگی محسوب می شود، در فعالیت های ورزشی مشارکت فعال داشته باشند.

مقدمه: هدف تحقیق حاضر بررسی تاثیر سرعت های آهسته و واقعی تصویرسازی ذهنی حرکت بر عملکرد بود.مواد و روش ها: بدین منظور 30 شرکت کننده در سه گروه تصویرسازی با سرعت آهسته، تصویرسازی با سرعت واقعی و کنترل بدون تصویرسازی تخصیص داده شدند. تکلیف شامل دریبل توپ فوتبال بود. بعد از انجام پیش آزمون، سه جلسه تمرین تصویرسازی حرکت (هر جلسه 30 کوشش) انجام شد. بعد از جلسه سوم تصویرسازی آزمون یادداری انجام شد.یافته ها: یافته ها نشان داد که هر دو نوع تصویرسازی با سرعت آهسته و زمان واقعی منجر به کاهش زمان اجرا شد، ولی تفاوتی در خطای اجرا مشاهده نشد.نتیجه گیری: با توجه به نتایج تحقیق اثر همگون سازی مورد تایید قرار نگرفت. به نظر می رسد در افراد مبتدی کاهش سرعت تصویرسازی منجر به تمرکز توجه بیشتری روی مولفه های شناختی حرکت و در نتیجه بهبود اجرا شده بود.

مقدمه: هدف از مطالعه حاضر مقایسه الگوی حرکتی ناحیه کمری - لگنی بین دو گروه افراد کمردردی دارا و فاقد فعالیت های نیازمند چرخش، طی آزمون فعال چرخش خارجی ران بود.مواد و روش ها: در مطالعه حاضر 39 بیمار مبتلا به کمردرد مزمن غیر اختصاصی شامل، 15 آزمودنی (میانگین سنی31.5 ) دارای فعالیت های نیازمند چرخش مانند تنیس، اسکواش و ... و 24 آزمودنی فاقد فعالیت های نیازمند چرخش شرکت داده شدند. داده های کینماتیکی ناحیه کمری - لگنی - ران آزمودنی ها طی آزمون فعال چرخش خارجی مفصل ران توسط سیستم آنالیزر حرکتی با قابلیت سه بعدی سازی جمع آوری شدند. متغیرها شامل دامنه چرخش خارجی ران، دامنه چرخش خارجی اندام تحتانی، چرخش لگن، دامنه چرخش لگن در نیمه اولیه چرخش ران و همزمانی حرکت لگن با مفصل ران توسط برنامه MATHLAB محاسبه شد. سپس از آزمون t-test مستقل به منظور مقایسه متغیرهای مشابه بین دو گروه استفاده گردید.یافته ها: چرخش کمری - لگنی در گروه بیماران دارای فعالیت های نیازمند چرخش به طور قابل توجه بیشتر از گروه دیگر بود (P=0.03). اما بین دو گروه تفاوت قابل ملاحظه ای در دیگر متغیرها وجود نداشت (P=0.05).نتیجه گیری: الگوی حرکتی ناحیه کمری - لگنی گروه های بیماران مبتلا به کمردرد با توجه به تکالیف اختصاصی تکراری هر گروه، متفاوت با سایر گروه های بیمار می باشد.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

مقدمه: مفصل شانه یکی از آسیب پذیرترین مفاصل بدن در ورزشکاران هندبال است. تکرار زیاد حرکات پرتابی می تواند باعث تغییر تعادل قدرت عضلانی و دامنه حرکتی شانه ورزشکاران می شود. با توجه اینکه تعادل قدرت و دامنه حرکتی در پیشگیری از آسیب های شانه اهمیت دارد. بنابراین، هدف از انجام این تحقیق مقایسه نسبت قدرت عضلانی و دامنه حرکتی چرخش داخلی به خارجی دست غالب و غیرغالب هندبالیست های سالم و آسیب دیده است.مواد و روش ها: آزمودنی های این تحقیق شامل 68 بازیکن هندبال بودند که با فرم ثبت آسیب به دو گروه سالم (سن: 23.85±3.82؛ شاخص توده بدن: 23.19±2.05؛ سابقه بازی: 10.82±3.22) و آسیب دیده (سن: 24.27±4.43؛ شاخص توده بدن: 23.32±2.08؛ سابقه ورزشی: 11.27±3.90) تقسیم شدند.برای ازریابی قدرت عضلات از دینامومتر دستی و برای ارزیابی دامنه حرکتی مفصل شانه از انعطاف سنج جاذبه ای لیتون استفاده شد.یافته ها: بر اساس یافته های تحقیق بین نسبت قدرت چرخش داخلی و خارجی و دامنه حرکتی اندام غالب هندبالیست های سالم و آسیب دیده به ترتیب (P=0.004؛ P£0.001) اختلاف معنی دار وجود دارد. اما در اندام غیر غالب اختلاف معنی داری (P=0.32، P=0.9) مشاهده نشد. همچنین نتایج اختلاف معنی داری را در نسبت قدرت و دامنه حرکتی در اندام غالب و غیر غالب بازیکنان آسیب دیده به ترتیب (P=0.007؛ P£0.01) نشان داد. علاوه بر این نتایج اختلاف معنی داری را در نسبت قدرت و دامنه حرکتی اندام غالب و غیرغالب بازیکنان سالم نشان داد به ترتیب (P£0.001؛ P=0.04).نتیجه گیری: انجام حرکات تکراری پرتاب از بالای سر در طولانی مدت باعث تغییر در تعادل قدرت عضلات و دامنه حرکتی مفصل می شود، بنابراین برنامه ریزی برای کنترل و محدود کردن این ریسک فاکتور باید در دستور کار مربیان و عوامل پزشکی تیم قرار گیرد.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.