Journal of Critical Care Nursing
Year:2016 | Volume:9 | Issue:3|Papers Count:10

اهداف: عمل جراحی قلب یکی از عمل هایی است که اضطراب و استرس زیادی را به همراه دارد و باعث عوارض زیادی برای بیمار می شود، پرستاران باید اقداماتی جهت کاهش اضطراب و استرس بیماران انتخاب کنند یکی از این راه ها استفاده از موسیقی و یا دادن اطلاعات از طرق مختلف است هدف از این مطالعه بررسی تاثیر دو روش موسیقی و بازدید از بخش مراقبت ویژه بر سطح اضطراب استرس و افسردگی بیماران کاندید عمل جراحی قلب می باشد.مواد و روش ها: این پژوهش در سال های 1389-1390 در شهر کرمان انجام شد در این پژوهش نیمه تجربی، طرح قبل و بعد 150 بیمار به طور تصادفی ساده به دو گروه مداخله و کنترل تقسیم شدند گروه مداخله به دو گروه تحت موسیقی و بازدید از بخش مراقبت های ویژه تقسیم شدند در این مطالعه از پرسش نامه اطلاعات دموگرافیک و و پرسش نامه اضطراب استرس و افسردگی (DASS21) استفاده شد اطلاعات قبل و بعد از مداخله با استفاده از نرم افزار  Spss 11آزمون های آماری و آزمون های آماری مربع کای، Ttest، و آنوا اندازه گیری شدند. یافته ها: میانگین نمره اضطراب استرس و افسردگی قبل از مداخله در هر سه گروه تفاوت معنی دار آماری نداشت (p>0.50) اما بعد از مداخله میانگین نمره اضطراب در گروه موسیقی درمانی 2.60±4.25 و در گروه بازدید از بخش مراقبت های ویژه به 2.91±4.35 و در گروه کنترل 3.45±7.12 بود. همچنین میانگین نمره استرس بعد از مداخله در گروه موسیقی درمانی و در گروه بازدید از بخش مراقبت های ویژه 3.28±8.94 و3.57 ±8.67 و در گروه کنترل 4.32± 13.59 بود. و میانگین نمره افسردگی بعد از مداخله در گروه موسیقی درمانی 1.87±2.05 و در گروه بازدید از بخش مراقبت های ویژه 1.28±2.13 و گروه کنترل 2.65±3.27 بود.نتیجه گیری: گوش دادن به موسیقی و بازدید از بخش مراقبت ویژه باعث کاهش میزان اضطراب و استرس و افسردگی بیماران می شود بنابراین از این روش ها می توان جهت کاهش اضطراب و استرس و افسردگی بیماران کاندید عمل جراحی قلب استفاده کرد. اصل مقاله به صورت متن کامل انگلیسی، در بخش انگلیسی قابل رویت است.

اهداف: موسیقی به عنوان یک مداخله پرستاری غیر دارویی، ارزان و ساده می تواند به عنوان یک روش مکمل در کنار سایر روشها در کاهش درد موثر باشد. هدف از این پژوهش بررسی تاثیر موسیقی درمانی بر شدت درد بعد از عمل در بیماران تحت بی حسی اسپاینال بود.روش ها: در این پژوهش نیمه تجربی که در سال 1390 در اتاق عمل بیمارستان بقیه ا... (عج) و بیمارستان خانواده در شهر تهران انجام شد، 60 بیمار آقا با ((American Society of Anesthesiologist کلاس یک، بین 48-18 سال، که تحت اعمال جراحی ارولوژی و شکمی با بی حسی اسپاینال قرار داشتند مورد مطالعه قرار گرفتند. بیماران بطور تصادفی به دو گروه 30 نفره تقسیم شدند. بیماران گروه مورد از 6 دقیقه بعد از القاء بی حسی اسپاینال تا پایان عمل به شکل ممتد بوسیله هدفون به موسیقی هوان سپاستین باخ گوش دادند. در گروه شاهد هم هیچ گونه مداخله ای صورت نگرفت. حدود سه ساعت پس از پایان عمل و قبل از دریافت هر گونه داروی مخدر، شدت درد بعد از عمل با استفاده از مقیاس دیداری درد (Visual Analog Scale) اندازه گیری و ثبت شد. همچنین میزان مصرف داروهای مخدر در 24 ساعت پس از عمل ثبت گردید.یافته ها: مقایسه شدت درد بعد از عمل در دو گروه با استفاده از آزمون من ویتنی انجام گرفت. نتایج نشان داد که گروه موسیقی نسبت به گروه شاهد کاهش معنی داری را نشان می دهد. (p=0.05) میزان مصرف پتدین بعد از عمل در دو گروه دارای تفاوت معنی داری بود (p=0.041).نتیجه گیری: استماع موسیقی در حین اعمال جراحی با بی حسی اسپاینال باعث کاهش درد بعد از عمل می شود. لذا پژوهشگر پیشنهاد می کند از موسیقی به عنوان یک روش مکمل در کاهش درد بعد از عمل بیماران استفاده شود. اصل مقاله به صورت متن کامل انگلیسی، در بخش انگلیسی قابل رویت است.

اهداف: گرچه همودیالیز زندگی افراد مبتلا به نارسایی مزمن کلیه را طولانی کرده است، اما رنج کشیدن این بیماران ناشی از عوارض همودیالیز ادامه دارد. درد هنگام وارد نمودن سوزن های عروقی، شدیدترین بخش استرس حاصل از درمان همودیالیز می باشد، لذا جستجوی روش های جهت کاهش درد این بیماران اهمیت دارد. بر این اساس، این مطالعه با هدف تعیین تاثیر Transcutaneous Electrical Nerve Stimulation (TENS) بر شدت درد حین وارد نمودن سوزن های عروقی در بیماران همودیالیزی انجام شد.روش ها: این مطالعه نیمه تجربی و دوسوکور بود که بر روی 30 بیمار بخش همودیالیز بیمارستان فاطمیه سمنان در سال 1390 انجام گرفت. در این مطالعه شدت درد حین وارد نمودن سوزن های عروقی همودیالیز در یک گروه و در دو حالت استفاده از TENS و پلاسبو TENS با مقیاس عددی اندازه گیری شدت درد اندازه گیری شد. برای تعیین اختلاف بین میانگین شدت درد در دو حالت از آزمون T زوجی استفاده شد.یافته ها: میانگین شدت درد در حالت استفاده از TENS برابر 2.13±3.3 و در حالت استفاده از پلاسبو TENS برابر 2.16±3.56 بود. نتایج آزمون T زوجی، اختلاف معنی داری را بین میانگین شدت درد در دو حالت استفاده از TENS و پلاسبو TENS نشان نداد (P=0.55).نتیجه گیری: یافته های این مطالعه نشان داد که نمی توان گفت TENS در کاهش درد هنگام وارد نمودن سوزن های عروقی موثر است. علت ناموثر بودن TENS در کاهش درد، ممکن است ناشی از نوروپاتی و تغییرات پوستی در محل ورود سوزنهای همودیالیز باشد. با توجه به اهمیت کاهش درد در این بیماران، پیشنهاد می شود پرستاران تاثیر روشهای دیگر کاهش درد را در این بیماران بررسی نمایند. اصل مقاله به صورت متن کامل انگلیسی، در بخش انگلیسی قابل رویت است.

اهداف: نارسایی مزمن کلیه و در نهایت همودیالیز و عوارض ناشی از آن مانند سندرم پای بیقرار با تغییراتی که در شیوه زندگی و وضعیت سلامت فرد ایجاد می کند، کیفیت زندگی او را تحت تاثیر قرار می دهد، پژوهش حاضر با هدف بررسی ارتباط کیفیت زندگی با سندرم پای بیقرار در بیماران تحت همودیالیز انجام شد.مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی - تحلیلی، 171 بیمار همودیالیزی، بستری در بخش های دیالیز استان چهارمحال و بختیاری، به صورت سرشماری وارد مطالعه شدند و در دو گروه مبتلا به سندرم پای بیقرار و بدون سندرم قرار گرفتند. اطلاعات با استفاده از پرسشنامه سندرم پای بیقرار و کیفیت زندگی WHO-QOL BREF جمع آوری شد و سپس با نرم افزار spss15 و آزمون آماری t مستقل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: 98 نفر (57.3%) مبتلا به سندرم پای بیقرار و 73 نفر (42.7%) بدون سندرم بودند. میانگین سن در گروه مبتلا به سندرم 16.86±59.27 و در گروه بدون سندرم 17.95±55.20 بود اما اختلاف میانگین سن دو گروه از نظر آماری معنی دار نبود (p=0.131). میانگین نمره کیفیت زندگی در گروه مبتلا به سندرم 8.53±32.82 و در گروه بدون سندرم 14.57±39.00 بود و این اختلاف از نظر آماری معنی دار بود (0.05>p).نتیجه گیری: با توجه به پایین بودن نمره کیفیت زندگی بیماران همودیالیزی بخصوص در مبتلایان به سندروم پای بی قرار، توصیه می شود که با انجام اقدامات مناسب و با ارائه مداخلات مورد نیاز کیفیت زندگی این بیماران ارتقاء داده شود. اصل مقاله به صورت متن کامل انگلیسی، در بخش انگلیسی قابل رویت است.

اهداف: بیماران تحت تهویه مکانیکی به دلایل مختلفی دچار بی قراری و عدم تحمل می شوند که سبب تغییراتی در اشباع اکسیژن خون شریانی می گردد که اغلب درمان های دارویی که عوارض متعدد دارد به کار گرفته می شود. لمس به عنوان یک محرک فیزیولوژیک و غیر دارویی می تواند بر این فرایند تاثیرگذار باشد، لذا این مطالعه با هدف تعیین تاثیر لمس برمیزان اشباع اکسیژن خون شریانی، بیماران بی قرار تحت تهویه مکانیکی انجام شد.روش ها: پژوهش حاضر یک مطالعه مداخله ای از نوع قبل و بعد بود. نمونه گیری به روش نمونه گیری آسان از میان بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه عمومی بیمارستان دی تهران در تابستان 1390 انجام گردید. به این صورت که در حالت مداخله ایستادن پرستار در کنار وی لمس دست انجام شد و میزان اکسیژن خون شریانی بیمار با استفاده از پالس اکسیمتر قبل و بعد از مداخله ارزیابی گردید. با استفاده از نرم افزار spss-16 و آزمون های آماری آزمون t زوجی، من ویتنی و ویلکلکسون تجزیه و تحلیل داده ها انجام شد.یافته ها: مطابق نتایج حاصل از پژوهش تفاوت تغییرات میزان اشباع اکسیژن خون شریانی قبل و بعد از مداخله همراه با لمس معنی دار بود (P=0.01) لیکن در زمانی که از لمس استفاده نمی شد این اختلاف معنی دار نبود (P=0.071).نتیجه گیری: لمس بر بهبود وضعیت تنفسی و ارتقاء سطح اشباع اکسیژن خون شریانی در بیماران تحت تهویه مکانیکی تاثیرگذار است. لذا پیشنهاد می شود جهت بهبود وضعیت تنفسی بیماران بی قرار تحت تهویه مکانیکی از اقدامات غیر دارویی همانند لمس استفاده شود. اصل مقاله به صورت متن کامل انگلیسی، در بخش انگلیسی قابل رویت است.

پرستاران برای جوابگویی افزایش نیازهای مراقبتی در زمان بحران باید از آموزش کافی برخوردار باشند. لذا این مطالعه با هدف بررسی نیازهای آموزشی پرستاران در بخش اورژانس با توجه به معیارهای آمادگی در شرایط بحرانی انجام شد.مواد و روشها: این مطالعه توصیفی - مقطعی بوده و جامعه پژوهش کلیه پرستاران شاغل در بخش های اورژانس بیمارستان های آموزشی شهر تبریز در سال 1390 انجام شد. ابزار گردآوری (Questionnaire Emergency Preparedness (Information بود. داده ها با استفاده از نرم افزار 17 SPSS و آزمون های آمار توصیفی استنباطی مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. نتایج از تعداد140 پرسشنامه توزیع شده 102 پرسشنامه مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد 66.6 درصد پرستاران اورژانس شرکت کننده در مطالعه حاضر مونث بودند. 44% از شرکت کنندگان توسط هیچ ارگانی آموزش ویژه ای جهت شرایط بحرانی ندیده بودند. میانگین نمره کلی برای تمام سوالات در شرایط بحرانی (0.97±2.30) بود و میانگین و انحراف معیار نمرات داده شده به زیر مجموعه ها، بیشترین مربوط به تریاژ (0.7±2.51) و کمترین مربوط به گزارش و دسترسی به منابع حیاتی (0.9±2.30) بود و میانگین نمرات هرکدام از زیرمجموعه ها نشان داد که در تمام هشت زیرمجموعه (بجز تریاژ) پایین تر از متوسط بود.بحث و نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که پرستاران شاغل در اورژانس آمادگی لازم جهت پاسخ دهی مناسب در شرایط بحرانی را ندارند، لذا باید برنامه ریزی های لازم در محتوای آموزشی دوره های پرستاری و آموزش های مداوم جهت پرستاران شاغل در بیمارستان برای آمادگی در شرایط بحرانی انجام گیرد. به نظر می رسد حرکت به سمت تدوین دوره های تحصیلات تکمیلی پرستاری بحران در دانشکده های پرستاری امری ضروری و اجتناب ناپذیر است. اصل مقاله به صورت متن کامل انگلیسی، در بخش انگلیسی قابل رویت است.

اهداف: بیماران دیالیزی به دلیل ماهیت بیماری نیازمند داشتن ادراک صحیح از بیماری بوده و پرستاران از طریق مداخلات مبتنی بر ادراک بیماری می توانند در کیفیت زندگی بیماران تاثیر داشته باشند لذا هدف این مطالعه «تعیین ارتباط بین ادراک بیماری و کیفیت زندگی و تعیین متغیر های پیشگویی کننده کیفیت زندگی بر اساس ابعاد ادراک بیماری» بود.مواد و روش ها: در این مطالعه همبستگی - توصیفی 120 بیمار دیالیزی بستری در بیمارستان طالقانی شهرستان ارومیه در سال 89 شرکت کردند. ابزار گرد آوری داده ها شامل پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک، پرسشنامه کوتاه ادراک بیماری (IPQ-B) و پرسشنامه استاندارد کیفیت زندگی (SF-12) بود. داده ها با استفاده از آزمون همبستگی پیرسون تحلیل رگرسیون گام به گام مورد تجزیه تحلیل قرار گرفت.یافته ها: همبستگی معکوس بین مولفه های پیامد، ماهیت بیماری، نگرانی، پاسخ عاطفی و کیفیت زندگی وجود داشت (P<0.05). تحلیل رگرسیون گام به گام نشان داد که مولفه های پیامد ها، ماهیت و پاسخ عاطفی به طور معنی دار در تبیین واریانس کیفیت زندگی شرکت داشتند.نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه، پرستاران می توانند با ارایه برنامه های آموزشی و مشاوره ای مناسب به بیماران و خانواده هایشان در مورد گزینه های درمانی و ماهیت بیماری و همچنین با مشارکت دادن آنها در برنامه های ارتقاء سلامتی به ارتقاء کیفیت زندگی بیماران دیالیزی کمک کنند. اصل مقاله به صورت متن کامل انگلیسی، در بخش انگلیسی قابل رویت است.