میکروبیولوژی دامپزشکی (پژوهشنامه دامپزشکی گرمسار)
سال:1396 | دوره:13 | شماره:2 (پیاپی 35) |تعداد مقالات:12

ملانوما بدخیم ترین فرم سرطان پوست است که از سلول های پیگمانی ملانوسیتی منشاء می گیرد. زایموزان ترکیب غیر محلول از دیواره سلولی مخمر ساکارومایسس سرویسیه می باشد که ساختاری تشکیل شده از بتاگلوکان متصل به پروتئین دارد. در این مطالعه اثر زایموزان استخراج شده از ساکارومایسس سرویسیه بر میزان رشد و آپوپتوز در رده سلولی ملانوما مورد بررسی قرار گرفت. سلول های توموری در محیط کشت 1640RPMI حاوی 10 درصد سرم جنین گاو در دمای 37oC و اتمسفر دارای 5 درصد دی اکسید کربن و %95 رطوبت کشت شدند. بعد از 24 ساعت، سلول ها با زایموزان در غلظت های مختلف به مدت 48 ساعت و 72 ساعت تیمار شدند. میزان رشد سلولی با روش MTT مورد بررسی قرار گرفت. میزان مرگ سلولی با کیت Annexin-V و پروپیدیوم یداید و با استفاده از دستگاه فلوسیتومتری بررسی گردید. نتایج نشان داد که زایموزان بطور معنی داری از رشد سلول های سرطانی در محیط کشت جلوگیری می کند. زایموزان همچنین در غلظت های 25mg/ml و 50mg/ml باعث القاء آپوپتوز در سلول های سرطانی شد و از رشد تومور ممانعت کرد. با توجه به اینکه زایموزان توانایی القاء آپوپتوز در سلول های توموری دارد به نظر می رسد ترکیب مناسبی جهت استفاده برای مهار رشد سلول های توموری باشد و تحقیقات بیشتر در این زمینه به منظور استفاده از آن در بیوتراپی سرطان امیدبخش است.

به منظور تجزیه و تحلیل اثر یک همیار زیستی تجاری بر شاخص های رشد و بهداشتی گوشت مرغ، 90 قطعه جوجه گوشتی یک روزه تحت شرایط یکسان در 2 گروه پرورش یافتند. جوجه های گروه اول ترکیب مذکور را مطابق توصیه شرکت تولید کننده دریافت نمودند و جوجه های گروه دوم هیچ افزودنی غذایی را دریافت ننمودند. شاخص های تجمعی رشد در پایان دوره پرورش مقایسه شد. در سن 42 روزگی تمامی پرندگان کشتار شدند و عضله سینه برای ردیابی اشریشیاکلی و محتویات سکومی برای شمارش اشریشیاکلی نمونه گیری شد. نتایج نشان داد جوجه هایی که همیار زیستی دریافت کردند به طور معنی دار مصرف خوراک و وزن بالاتر و ضریب تبدیل غذایی پایین تری داشتند. در این مطالعه اضافه سازی همیار زیستی به جیره غذایی آلودگی لاشه به اشریشیاکلی و بار میکروبی سکوم را کاهش داد. به نظر می رسد استفاده مداوم از همیار زیستی در جیره غذایی جوجه های گوشتی می تواند سبب بهبود شاخص رشد و وضعیت بهداشتی گوشت طیور شود.

کریپتوسپوریدیوزیس از عفونت های انگلی شایع در گوسفندان بشمار می آید. هدف از انجام مطالعه حاضر تعیین گونه های کریپتوسپوریدیوم شایع در گوسفندان تهران بر مبنای ژن HSP70 با استفاده روش Nested PCR-RFLP است. در مرحله اول تعداد 1485 نمونه مدفوع از گوسفندان استان تهران جمع آوری شد سپس نمونه ها با روش اسید فاست تغییر یافته رنگ آمیزی گردیدند. در مرحله دوم DNA نمونه های مثبت استخراج و ژن HSP70 با روش Nested-PCR تکثیر، سپس برای تشخیص گونه، محصول PCR با آنزیم محدود کننده Hind II برش داده شد. با روش اسید فاست تعداد 22 نمونه مثبت تشخیص داده شد. همه این نمونه ها با روش مولکولی مورد تایید قرار گرفتند. باند تکثیر یافته 800 جفت بازی ژن HSP70 با آنزیم برش داده شد. بر روی ژل آگاروز 2.5 درصد، باندهای بیست نمونه دارای الگوی مشابه و دو نمونه دارای الگوی متفاوت بودند. بر مبنای ترادف بازی این دو الگو گروه اول گونه آندرسونی و گروه دوم پاروم تشخیص داده شد. بطور کلی گرچه گونه پاروم بعنوان گونه شایع در گوسفندان شناخته شده است ولی در این مطالعه گونه آندرسونی بعنوان گونه غالب بوده است.

مایکوپلاسما سینوویه یکی از مهمترین عوامل بیماری زای پرندگان است و خسارت های اقتصادی زیادی را به صنعت مرغداری وارد می کند، این مطالعه با هدف تشخیص احتمالی آلودگی گله های مرغ مادر گوشتی واکسینه شده و نتاج آن ها به سویه های وحشی مایکوپلاسما سینوویه و بررسی کارایی واکسن ضد مایکوپلاسما سینوویه در گله های مرغ مادر گوشتی انجام شد. به همین منظور در سنین 40 و 60 هفتگی هر نوبت 20 سواپ نای و 20 نمونه خون از 20 مزرعه مرغ مادر گوشتی واکسینه شده بر ضد مایکوپلاسما سینوویه و نتاج آن ها گرفته شد. تمام گله های مورد آزمایش قبل از واکسیناسیون از نظر عدم آلودگی به مایکوپلاسما سینوویه تایید شده بودند. سواپ نای به لوله های درپوش دار حاوی محیط انتخابی مایکوپلاسما منتقل شده و در دمای 4 درجه سانتی گراد در کم تر از 24 ساعت به آزمایشگاه ارسال شدند. در آزمایشگاه میزان پادتن ضد مایکوپلاسما سینوویه به 2 روش آزمایش آگلوتیناسیون سریع روی لام و الیزا اندازه گیری شد. نمونه های سواپ های نای توسط آزمون (High Resolution Melting) HRM با استفاده از ژن vlhA، به منظور تفریق سویه های واکسن و سویه های وحشی مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج نشان داد واکسیناسیون گله های مادر به خوبی توانسته تا سن 40 هفتگی گله ها را از ابتلا به بیماری محافظت و عیار پادتن مناسبی ایجاد نماید ولی با افزایش سن میزان محافظت کاهش یافت و یک مزرعه گله ی مادر (5%) در سن 60 هفتگی و نتاج آن آلودگی به مایکوپلاسما سینوویه متمایز از میکوپلاسما سینوویه به کار رفته در واکسن زنده را نشان دادند. این مطالعه نشان داد واکسیناسیو ن با واکسن های فعلی ضد مایکوپلاسما سینوویه نمی تواند حفاظت کامل در مادران گوشتی در سنین بالا ایجاد نماید و احتمال انتقال آلودگی به نتاج نیز وجود دارد و گله های واکسینه شده باید به روش های مولکولی کنترل و بررسی شوند.

در سالهای اخیر، بیماری تنفسی چندعاملی منجر به خسارات اقتصادی سنگینی در صنعت طیور بویژه گله های گوشتی شده است. عوامل ویروسی و باکتریایی مختلفی در بروز این بیماری دخیل هستند. یکی از شایع ترین عوامل دخیل در بیماری تنفسی چند عاملی، ویروس برونشیت عفونی می باشد که علیرغم انجام برنامه واکسیناسیون همچنان از مهمترین عوامل بیماریزا در صنعت طیور در سراسر جهان می باشد. اخیرا شیوع بیماری تنفسی چندعاملی در استان بوشهر منجر به افزایش قابل توجه خسارات در گله گوشتی شده است. به منظور شناسایی ویروس برونشیت عفونی در گله های واکسینه و غیر واکسینه مبتلا به بیماری تنفسی چندعاملی از 8 گله با سابقه مصرف واکسن برونشیت عفونی و هفت گله با سابقه عدم دریافت واکسن برونشیت عفونی نمونه برداری شد. در تمامی گله های واکسینه از واکسن سروتیپ ماساچوست بعنوان واکسن برونشیت استفاده شده بود. در زمان نمونه برداری، گله ها مشکلات تنفسی از قبیل سرفه، عطسه، و رال های تنفسی داشتند. در این مطالعه 135 سوآپ نای و 150 نمونه خون از 15 گله مبتلا به عفونت تنفسی و دارای تلفات بالا جمع آوری شد و به روش RT-PCR والیزا مورد بررسی قرار گرفتند. از مجموع 15 گله نمونه برداری شده 12 گله (80%) از نظر برونشیت عفونی مثبت بودند و سه گله نیز در بررسی مولکولی منفی بودند. تمامی گله های غیرواکسینه از نظر برونشیت عفونی مثبت بودند در حالیکه سه گله از گله های واکسینه منفی بودند. در بررسی سرولوژی مشخص شد که تمامی گله های غیر واکسینه مثبت هستند که با نتایج مولکولی همخوانی داشت. نتایج حاصله بیانگر شیوع بالای ویروس برونشیت عفونی در گله های مبتلا به بیماری تنفسی چندعاملی به ویژه گله های غیرواکسینه می باشد و ضرورت کنترل بیماری برونشیت عفونی را به منظور کاهش خسارت ناشی از بیماری تنفسی چند عاملی را نشان می دهد.

گیاهان می توانند به عنوان یک جانشین مناسب داروهای شیمیایی در نظر گرفته شوند، زیرا ممکن است دارای عوارض جانبی کمتری باشند. هدف از این مطالعه مقایسه ی اثرات ضد باکتریایی عصاره های الکلی گشنیز (Coriandrum sativum) و بولاغ اوتی (Nasturtium officinale) بر روی باکتر های اشرشیا کلی (ATCC 43894 O157 H7 E. coli) سالمونلا تیفی موریوم (S. Typhimurium ATCC 13311)، استافیلوکوکوس اورئوس (S. aureus ATCC 6538) و لیستریا منوسایتوژنز (L. monocytogenesATCC 19118) می باشد. ابتدا عصاره های متانولی هر دو گیاه تهیه شد و تاثیر غلظت های (100mg/ml, 50mg/ml, 25 mg/ml, 12.5/mg/ml, 6.25mg/ml, 3.12 mg/ml, 1.56mg/ml, 0.78mg/ml) از این عصاره ها مورد بررسی قرار گرفت. تمامی آزمایش ها با روش انتشار از چاهک و تعیین MIC/MBC بر روی سویه های استاندارد باکتری های مذکور انجام پذیرفت. نتایج انتشار چاهک نشان دادند که استافیلوکوکوس اورئوس و لیستریا منوسایتوژنز حساس ترین و اشرشیا کلی و سالمونلا تیفی موریوم مقاوم ترین باکتری ها به عصاره های الکلی هر دو گیاه بودند. عصاره هر دو گیاه دارای کمترین غلظت بازدارندگی معادل 6.25mg/ml و کمترین غلظت باکتری کشی برابر با 12.5mg/ml در مقابل باکتری استافیلوکوکوس اورئوس بود. همچنین عصاره متانولی گشنیز بازدارندگی بیشتری را نسبت به عصاره متانولی بولاغ اوتی از خود نشان داد. عصاره های الکلی گیاه گشنیز و گیاه بولاغ اوتی بر رشد باکتری های گرم مثبت (استافیلوکوکوس اورئوس و لیستریا مونوسایتوژنز) تاثیر داشت، اما بر روی باکتری های گرم منفی (سالمونلا تیفی موریوم و اشرشیا کلی) بی تاثیر بود. همچنین عصاره متانولی گشنیز اثرات ضد باکتریایی بیشتری را نسبت به عصاره متانولی بولاغ اوتی از خود نشان داد. بعد از استفاده عصاره ها در شرایط آزمایشگاهی و حیوانات آزمایشگاهی می توان آنها را در درمان عفونت های انسانی و یا نگه داری مواد غذایی به منظور جلوگیری از رشد برخی از باکتری های گرم مثبت، نظیر استافیلوکوکوس و لیستریا استفاده کرد.

برای حفاظت از پروبیوتیکها در شکلات سازی، ریزپوشانی (microencapsulation) باکتری پروبیوتیک می تواند روشی کارآمد برای حفظ قابلیت زنده مانی این باکتری های سودمند در شرایط نامساعد فرآیند تولید و دستگاه گوارش و همچنین بهره مندی از ارزش تغذیه ای شکلات تلقی گردد. در این مطالعه، از آلژینات سدیم و نشاسته مقاوم ذرت برای ایجادکپسول ها به روش امولسیون استفاده شد و بیفیدوباکتریوم بروی به حالت آزاد و ریز پوشانیشده به شکلات افزوده شد و زنده مانی، اسیدیته، فعالیت آبی (aw)، محتوی مواد جامدو ویژگی های حسی شکلات طی 30 روز نگهداری در دمای 4oC مورد ارزیابی قرار گرفت و اندازه و شکل کپسول های تشکیل شده با میکرروسکوپ الکترونی SEM مورد بررسی قرار گرفت. همچنین برای تعیین اندازه ذرات و چگونگی پراکنش کپسول ها، از دستگاه پارتیکل سایز آنالایزر استفاده شد. پروبیوتیک ریز پوشانی شده نسبت به حالت آزاد، زنده مانی بیشتری در شکلات داشت. اسیدیته و فعالیت آبی شکلات حاوی باکتری به حالت آزاد بالاتر از نمونه حاوی باکتری ریزپوشانی شده گزارش گردید (p<0.05). همچنین شکلات حاوی پروبیوتیک ریزپوشانی شده، محتوی مواد جامد بالاتری نسبت به نمونه آزاد داشت (p<0.05) علاوه بر آن ریز پوشانی اثر نامطلوبی بر ویژگی های حسی شکلات نداشت (p<0.05). ریزپوشانی، زنده مانی بیفیدوباکتریوم بروی را در شکلات افزایش داد و تولید شکلات پروبیوتیک امکان پذیر شد.

این آزمایش به منظور بررسی اثر افزودن سرکه به آب آشامیدنی و پروبیوتیک به جیره آغازین بر عملکرد، pH محتویات گوارشی و جمعیت لاکتوباسیلوس ایلئوم جوجه های گوشتی انجام شد. آزمایش با استفاده از 330 قطعه جوجه خروس گوشتی یکروزۀ سویه رأس-308 در قالب طرح کاملا تصادفی به روش فاکتوریل 2×3، با 6 تیمار، 5 تکرار و 11 قطعه جوجه در هر تکرار انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل افزودن دو سطح صفر و 0.1 درصد پروبیوتیک 1010×1 تعداد باکتری زنده مولد اسید لاکتیک در هر گرم مکمل به جیره آغازین و افزودن سه سطح صفر، 1 و 2 درصد سرکه با غلظت 5 درصد اسید استیک به آب آشامیدنی بودند. جیره پایه بر مبنای ذرت و کنجاله سویا و بر اساس جداول احتیاجات راهنمای پرورش جوجه های گوشتی سویه رأس-308 سال 2015 تنظیم شد. آزمایش در دوره سنی آغازین (10-1 روزگی) انجام شد. در سن 10 روزگی یک قطعه جوجه از هر واحد آزمایشی (5 قطعه برای هر تیمار) انتخاب و به منظور بررسی pH محتویات اندام های گوارشی و فلور میکروبی ایلئوم کشتار شدند. میزان مصرف خوراک و ضریب تبدیل غذایی در پرندگان تغذیه شده با جیره حاوی پروبیوتیک توام با افزودن سرکه در سطوح 1 و 2 درصد به آب آشامیدنی در مقایسه با پرندگان تغذیه شده با جیره و آب فاقد مکمل به طور معنی داری کمتر بود. جمعیت لاکتوباسیلوس ایلئوم در پرندگان تغذیه شده با جیره حاوی پروبیوتیک و یا آب آشامیدنی حاوی سرکه در مقایسه با پرندگان تغذیه شده با جیره و آب فاقد مکمل به طور معنی دار بیشتر بود. اثر افزودن پروبیوتیک به جیره، افزودن سطوح مختلف سرکه به آب آشامیدنی و اثر متقابل بین آنها بر pH محتویات گوارشی معنی دار نشد. نتایج حاصل از این آزمایش نشان داد افزودن اسید آلی به آب مصرفی توام با افزودن پروبیوتیک به جیره آغازین می تواند در استقرار فلور میکروبی مفید ایلئوم و راندمان غذایی جوجه های گوشتی موثر باشد.

به منظور بررسی عوامل ایجاد کننده و میزان شیوع بیماری مشکوک به استرپتوکوکوزیس در برخی مزارع پرورش ماهی قزل آلای رنگین کمان مناطق دشت ارژن و کوهمره شهرستان شیراز، تعداد 100 نمونه از ماهیان زنده دارای علائم بیماری شبیه به استرپتوکوکوزیس صید گردید و پس از کالبد گشایی، نمونه برداری باکتریایی از بافت های کلیه، کبد و مغز انجام و بر روی محیط کشت آگار خون دار (Blood Agar) کشت گردید. نمونه های اخذ شده در داخل انکوباتور با درجه حرارت 30-25 درجه سانتی گراد به مدت 48 ساعت نگهداری گردید. پس از طی این مدت، ابتدا با انجام رنگ آمیزی گرم و آزمایش کاتالاز نمونه های گرم منفی حذف گردید و سپس آزمایشات بیوشیمیایی تکمیلی پس از کشت مجدد نمونه ها بر روی آنها انجام گرفت. نتایج حاصل نشان داد که نمونه های جدا شده از دو گونه، Streptococcus iniae و Lactococcus garvieae بودند. میزان ابتلاء ماهیان دارای علایم بالینی به S.iniae 77% و L.garviae 13% بود و از 10% موارد آلودگی جدا نگردید.

اشریشیاکلی O157:H7 در سراسر دنیا به عنوان یک عامل مهم اسهال، کولیت خونریزی دهنده و سندروم اورمی همولیتیک شناخته شده است. مخزن اصلی و طبیعی اشریشیاکلی O157:H7 حیوانات اهلی و وحشی می باشند که باکتری را از طریق مدفوع خود در محیط منتشر می کنند. هدف این مطالعه جداسازی و تعیین شیوع اشریشیاکلی O157:H7 در نمونه های مدفوع مزارع پرورشی شترمرغ با استفاده از کشت و واکنش زنجیره ای پلی مراز چند گانه در استان لرستان بود. در این بررسی توصیفی- مقطعی در مجموع یکصدنمونه مدفوع شترمرغ طی ماه های فروردین تا خرداد سال 1394 جمع آوری گردید. ده گرم نمونه مدفوع به آّب گوشت تریپتون سوی حاوی مکمل نووبیوسین (TSB-n) اضافه گردید. جهت غربالگری، کلیه نمونه های غنی شده بر روی محیط انتخابی مکانکی آگار سوربیتول-دار حاوی مکمل سفکسیم و تلوریت پتاسیم (CT-SMAC) کشت داده شد. سپس کلیه جدایه های سوربیتول منفی اشریشیا کلی با استفاده از پرایمرهای اختصاصی با آزمون PCR چند گانه مورد ارزیابی قرارگرفتند. از یکصد نمونه مدفوع، بعد از غنی سازی و کشت در محیط انتخابی CT-SMAC، پرگنه های سوربیتول منفی از 15 نمونه (15 درصد) جدا گردید. در آزمون واکنش زنجیره ای پلیمراز چندگانه تنها 4 جدایه (4 درصد) به عنوان اشریشیاکلی O157:H7 شناسایی شدند. مطالعه حاضر اولین گزارش جداسازی و تشخیص اشریشیاکلی O157:H7 از نمونه های مدفوع شترمرغ در ایران می باشد. این بررسی اهمیت مدفوع شتر مرغ را به عنوان مخزنی از اشریشیاکلی O157:H7 نشان می دهد.