میکروبیولوژی دامپزشکی (پژوهشنامه دامپزشکی گرمسار)
سال:1392 | دوره:9 | شماره:1 (پیاپی 26) |تعداد مقالات:11

هدف از این مطالعه تعیین سروتیپ و کپسول سویه های استرپتوکوکوس اینیایی عامل استرپتوکوکوزیس در مزارع قزل آلای کشور و نیز تعیین حداقل غلظت ممانعت کنندگی اسانس آویشن شیرازی و رزماری علیه این سویه ها بوده است. بعلاوه رفتار رشد برخی از این سویه ها در حضور اسانس های مذکور مطالعه گردیده است. بر اساس نتایج، بیشتر سروتیپ های عامل استرپتوکوکوزیس در مزارع قزل الای کشور از نوع سروتیپ I بوده و همه آنها دارای کپسول می باشند. نتایج نشان داد که حداقل غلظت ممانعت کنندگی (MIC) اسانس آویشن شیرازی علیه جدایه های سروتیپ I و ml/ml II 0.06 و حداقل غلظت باکتری کشی (MBC) آنها به ترتیب0.15 ml/ml  و 0.12-0.25 ml/ml بود، میزان MIC اسانس رزماری علیه جدایه های سروتیپ0.12-0.25 ml/ml I  و برای جدایه های سروتیپ II برابر 0.12 ml/ml محاسبه گردید. MBC رزماری علیه سروتیپ  و III به ترتیب بالاتر از l/mlm 1 و 1-0.5 برآورد گردید. بعلاوه در روش دیسک مشخص شد خاصیت ضدمیکروبی آویشن شیرازی علیه سروتیپ های استرپتوکوکوس اینیایی بطور معنی دار بیشتر از اسانس رزماری می باشد. از سوی دیگر روند رشد سویه های مورد استفاده با افزایش غلظت اسانس آویشن شیرازی و رزماری کاهش یافته و در غلظت های بالاتر از MIC رشد بطور کامل متوقف می گردد. بر اساس نتایج بدست آمده از این مطالعه می توان از اسانس های گیاهی مذکور، بویژه آویشن شیرازی بعنوان مهارکننده بیماری استرپتوکوکوزیس در مزارع پرورش قزل آلای رنگین کمان استفاده نمود.

سیستی سرکوس تنیاکولیس مرحله لاروی تنیا هیداتیژنا می باشد که حضور آن در نشخوارکنندگان اهلی و وحشی در سراسر جهان گزارش شده است. این سیستی سرکوس یک انگل شایع گوسفند در ایران می باشد. هدف از انجام این مطالعه تعیین میزان آلودگی به سیستی سرکوس تنیاکولیس، طبقه بندی شدت ضایعات کبدی آن و توصیف خصوصیات آسیب شناسی ضایعات این لارو در گوسفند می باشد. در این مطالعه از 340 لاشه گوسفند بررسی شده (259 راس در کشتارگاه نجف آباد و 81 راس در کشتارگاه جونقان)، به ترتیب 65 راس گوسفند (25.48%) و 30 (37%) به سیستی سرکوس تنیاکولیس آلوده بودند. این کیست در نواحی آناتومیکی مختلف مشاهده شد که شامل کبد، مزانتر، چادرینه، پرده صفاق و دیافراگم بود. هیچ گونه کیست سیستی سرکوس تنیا کولیس در قلب و ریه گوسفندان کشتار شده وجود نداشت. در کبد گوسفندان آلوده چندین مسیر مهاجرت مارپیچ به رنگ قرمز تا قهوه ای و یا سفید متمایل به خاکستری مشاهده شد. بررسی هیستوپاتولوژی ضایعات کبدی تازه تشکیل شده نشان داد که مسیرهای مهاجرت مملو از گلبول های قرمز، فیبرین و خرده های بافتی بودند. همچنین در مسیرهای مهاجرت، مقاطع لارو تنیا هیداتیژنا، نکروز و دژنراسیون سلول های کبدی و نفوذ سلول های آماسی نیز مشاهده شد. نکروز کازئوز و آهکی شدن در ناحیه مرکزی کانال های مهاجرت قدیمی دیده شد. تعداد زیادی سلول های ماکروفاژ یا سلول های اپیتلیوئید و سلول های غول پیکر در اطراف منطقه نکروز مشاهده شد. این ساختار ها توسط بافت همبند کلاژنه که در آن لنفوسیت ها و پلاسما سل ها نفوذ کرده بودند، احاطه شده بود. جهت طبقه بندی شدت ضایعات کبدی، تعداد کانال های مهاجرت در سطوح کبد شمارش شده و به سه درجه خفیف (کم تر از پنج مسیر مهاجرت)، متوسط (بین پنج تا ده مسیر مهاجرت) و شدید (بیشتر از ده مسیر مهاجرت) طبقه بندی گردید که به ترتیب در 76.19%، 19.05% و 4.76% از موارد مشاهده شد. نتایج این مطالعه نشان داد که مهاجرت کبدی لاروهای تنیا هیداتیژنا می تواند باعث ضرر اقتصادی گردد و برنامه های کنترل این بیماری توصیه و تاکید می شود.

در این مطالعه که به منظور مقایسه عیار پادتن ضدبروسلا در دانشجویان دامپزشکی و غیردامپزشکی صورت گرفت از 187 دانشجوی دامپزشکی و 106 دانشجوی غیردامپزشکی دانشگاه شهید چمران اهواز خونگیری به عمل آمد. پس از ارسال نمونه های خون به آزمایشگاه و جداسازی سرم، بر روی سرم ها آزمایش های سرولوژیک (صفحه ای سریع، رایت و 2-مرکاپتواتانول) جهت جستجوی پادتن ضدبروسلا آبورتوس انجام گرفت. از دانشجویان دامپزشکی 15 نفر (8%) در آزمایش صفحه ای سریع مثبت بودند، که در آزمایش رایت و یا 2-مرکاپتواتانول عیاری بین 20 تا 40 داشتند. هیچکدام از دانشجویان غیر دامپزشکی در آزمایش صفحه ای سریع واجد پادتن ضدبروسلا نبودند. تجزیه و تحلیل آماری نشان داد اختلاف معنی داری از نظر عیار پادتن ضدبروسلا بین دانشجویان دامپزشکی با سایر دانشجویان وجود دارد (P=0.001) و احتمال وجود پادتن ضد بروسلا در دانشجویان دامپزشکی در مقایسه با دانشجویان غیردامپزشکی 31.9 برابر (فاصله اطمینان 95%، 539.2-1.9) می باشد. ارتباط معنی داری بین وجود پادتن ضدبروسلا با جنس (P=0.357) و سال تحصیلی دانشجویان (P=0.268) وجود ندارد. با توجه به نتایج حاصل از این مطالعه و خطر بالای آلودگی به بروسلا در دانشجویان دامپزشکی، تاکید می گردد این دانشجویان همواره در برخورد با دام های مشکوک به آلودگی به بروسلوز جانب احتیاط را رعایت نمایند.

به منظور مقایسه دو آدجوان مورد استفاده در واکسن های تجاری در تحریک ایمنی هومورال در گوسفند، 48 راس بره 2 تا 3 ماهه به چهار گروه 12 راسی، شامل دو گروه شاهد برای آدجوان های هیدروکسید آلومینیوم و ISA70، دو گروه به عنوان تیمار با توکسوئید پیولیزین نوترکیب به همراه آدجوان های ISA70 و هیدروکسید آلومینیوم تقسیم گردیدند. بره های گروه درمان، از طریق زیر جلدی، دو بار به فاصله دو هفته، 0.2 میلی گرم در میلی لیتر توکسوئید پیولیزین همراه با آدجوانISA70  یا هیدروکسید آلومینیوم، دریافت نمودند. به بره های گروه های شاهد، در زمان های مشابه، تنها آدجوان به همراه سرم فیزیولوژی استریل تزریق گردید. تمامی بره ها در روزهای 0، 14، 28 و 98 پس از ایمن سازی، مورد خونگیری و اندازه گیری عیار پادتن ضد پیولیزین قرار گرفتند. بررسی نتایج و تحلیل آماری میانگین عیار پادتن ضد پیولیزین گروه های ایمن شده، نشان داد که عیار حاصله در گروه دریافت کننده توکسوئید پیولیزین به همراه آدجوان ISA70، به صورت معنی داری بالاتر از گروه دریافت کننده توکسوئید پیولیزین به همراه آدجوان هیدروکسید آلومینیوم می باشد (0.05>P). با توجه به نتایج، توصیه در استفاده از آجوان ISA70 در تولید واکسن ها می باشد.

رابطه ایمنی مخاطی با مقاومت علیه ویروس برونشیت بخوبی شناخته شده است. بنابراین به منظور ارزیابی و مقایسه پاسخ ایمنی مخاطی علیه ویروس برونشیت عفونی، 450 قطعه جوجه گوشتی یک روزه به 5 گروه تقسیم شدند و طبق راهبردهای مختلف علیه ویروس برونشیت عفونی واکسینه شدند. جوجه ها در گروه های مختلف در سنین یک روزگی و 8 روزگی، 1 و 8 روزگی و نیز 1، 8 و 18 روزگی در طول دوره پرورش با واکسن زنده برونشیت عفونی واکسینه شدند. 10 روز پس از اتمام هر برنامه واکسیناسیون علیه برونشیت عفونی و در سن 28 روزگی کشتار شدند و نمونه های نای و بینی از بدن جدا گردید و مخاط نای و بینی شستشو داده شد. سپس میزان ایمونوگلوبولین A اختصاصی علیه ویروس برونشیت عفونی در مخاطات تنفسی با روش الیزا و با آنتی گلوبولین بزی ضد IgA ماکیان کونژگه شده با هورس رادیش پراکسیداز سنجش شد. نتایج نشان داد پاسخ ایمنی مخاطی بدنبال دریافت اولین و دومین واکسن تفاوت معنی داری ندارد حال آنکه پاسخ ایمنی مخاطی پس از دریافت سومین واکسن بطور معنی دار بالاتر از پاسخ ایمنی اولیه و ثانویه است که انتظار می رود مقاومت بهتری را در مقابل ویروس بیماریزای برونشیت عفونی حاصل کند.

تنظیم کننده ژنی فرعی (Accessory gene regulator) agr نوعی سیستم مرکزی است که بیان عوامل حدت استافیلوکوکوس اورئوس را کنترل نموده و چهار گروه آللی (بنام های agr I-IV) در این سیستم مشخص شده است. هدف از این مطالعه معین کردن وفور گروه های agr مختلف در جدایه های استافیلوکوکوس اورئوس بدست آمده از حفره بینی گاو، گوسفند و بزهای سالم می باشد. در مطالعه حاضر، 26 جدایه استافیلوکوکوس اورئوس از حفره بینی 79 راس گاو (چهار جدایه)، 78 راس گوسفند (11 جدایه) و 44 راس بز (11 جدایه) بدست آمد. سپس جدایه ها با استفاده از روش مولتیپلکس PCR از نظر تیپ agr مورد بررسی قرار گرفتند. با وجود وفور کم استافیلوکوکوس اورئوس در بینی گاو (5.06%)، این جرم بطور معمول تر از بینی گوسفند (14.1%) و بز (25%) جداسازی شد. از چهار جدایه استافیلوکوکوس اورئوس به دست آمده از گاو، سه جدایه به agr گروه I، و یک جدایه به agr گروه IV تعلق داشتند. از 11 جدایه حاصل از حفره بینی گوسفند، هفت جدایه متعلق به agr گروه I بودند و چهار جدایه باقی مانده به agr گروه III (سه جدایه) و agr گروه II (یک جدایه) تعلق داشتند. بیشتر جدایه های بدست آمده از حفره بینی بز (10 جدایه) نیز متعلق به agr گروه I بودند و تنها یکی از جدایه ها با منشا بز مربوط به agr گروه II بود. روی هم رفته، شیوع پایین استافیلوکوکوس اورئوس در بینی گاوان در مقایسه با نشخوارکنندگان کوچک یافت شد. همچنین، جدایه های استافیلوکوکوس اورئوس با agr گروه I معمول بودند که احتمالا بواسطه تطابق تنظیمی به محیط بینی از قابلیت بالایی جهت استقرار در حفره بینی نشخوار کنندگان برخوردارند. انجام مطالعات بیشتر به منظور تعیین نقش نوع سیستم تنظیمی agr در استقرار باکتری استافیلوکوکوس اورئوس در حفره بینی لازم و ضروری است.

بیماری آنفلوانزای پرندگان یکی از بیماری های ویروسی مهم در مرغداری های صنعتی کشور می باشد و هر سال خسارات عمده ای به صنعت پرورش طیور کشور وارد می کند. تشخیص سریع ویروس آنفلوانزا و تعیین حدت آنها یکی از اولویت های مهم پیشگیری و مبارزه علیه این بیماری در کشور محسوب می شود. از آزمایش RT-PCR جهت تشخیص ویروس های آنفلوانزا و نیز بررسی توالی محل شکافتگی پروتئین هماگلوتینین (HA) به عنوان یک شاخص مولکولی به منظور پیش بینی حدت سویه های آنفلوانزا مورد استفاده قرار گرفت. در این تحقیق جهت پایش بیماری آنفلوانزا 160 نمونه سوآپ نای از 20 واحد پرورش مرغ گوشتی در استان خراسان شمالی که مشکوک به بیماری آنفلوانزا بودند اخذ گردید. آزمایش مولکولی RT-PCR بر اساس ژنوتیپ های شایع در ایران پایه ریزی گردید که در آن برای تعیین تیپ گروه A آنفلوانزا از پرایمر اختصاصی ژن ماتریکس (M) و جهت تعیین تحت تیپ های H9، H5،H7  از پرایمرهای اختصاصی ژن هماگلوتنین(HA)  استفاده شد. جهت تعیین توالی، نمونه های مثبت شده از نظر تیپ A به تخم مرغ جنین دار 9-11 (SPF) روزه تزریق شد، پس از سه تا پنج روز مایع آلانتوئیک، با استفاده از فرمالین 1 درصد خنثی و جهت بررسی تست هماگلوتیناسیون و استخراج RNAی ویروسی استفاده گردید. سپس قطعه ای به طول 437bp دربرگیرنده محل شکافتگی ژن هماگلوتینین تکثیر و جهت تعیین توالی نوکلئوتیدی به شرکت MWG آلمان ارسال شد و درنهایت به توالی اسیدامینه ای ترجمه گردید. نتایج نشان داد که با استفاده از روش RT-PCR نمونه های اخذشده از 4 مرغداری صنعتی از نظر ویروس تیپ A آنفلوانزا مثبت بودند. تمام ویروس های تیپ A از نظر تحت تیپ H5، H7، منفی و از لحاظ H9 مثبت تشخیص داده شدند. بررسی محل شکافتگی پروتئین هماگلوتینین نشان داد که هر 4 سویه دارای توالی KSSR بودند، اگرچه این توالی نشان دهنده غیرحاد بودن سویه ها می باشد ولی با الگوی جدایه های قبلی ایران که عمدتا RSSR می باشد تفاوت داشت. به طورکلی آزمایش RT-PCR با استفاده از پرایمرهای اختصاصی تحت تیپ های رایج در منطقه، تشخیص تفریقی سریع ویروس های آنفلوانزا را امکان پذیر می سازد. تغییر در محل شکافت پروتئین هماگلوتینین در ویروس های H9N2 را می توان به عنوان یک خطر بالقوه جهت تبدیل این ویروس ها به سویه های حاد در نظر گرفت. لذا پایش مستمر توالی ژنتیکی این ویروس ها توصیه می گردد.

در این تحقیق تعداد 120 قطعه جوجه گوشتی سویه راس 308 در قالب طرح کاملا تصادفی، با 3 تیمار، 4 تکرار و 10 قطعه جوجه در هر واحد آزمایشی به مدت 35 روز روی بستر پرورش داده شدند. تیمارهای آزمایشی عبارت بودند از؛ 1) تیمار کنترل (جیره فاقد آفلاتوکسین B1)، 2) جیره حاوی 250 ppb آفلاتوکسین B1، 3) جیره حاوی 500 ppb آفلاتوکسین .B1 کمترین میزان طول ایلئوم و روده متعلق به جوجه های دریافت کننده سطح 500 ppb آفلاتوکسین به تنهایی بود. پس از اخذ نمونه خون، غلظت فراسنجه های خونی از جمله مجموع پروتئین تام سرم، آلبومین، بیلی روبین، گلوکز، اسید اوریک، کلسیم و فسفر و آنزیم های کبدی AST،ALT ،g-GT  اندازه گیری گردید. آزمایش عیار سنجی علیه بیماری های نیوکاسل و آنفلوآنزا در دو مرحله (25 و 34 روزگی) انجام پذیرفت. در سن 25 روزگی و قبل از تجویز واکسن دوگانه نیوکاسل-آنفلوآنزا از تعداد 2 قطعه جوجه در هر گروه، نمونه خون اخذ شد. همچنین عیار پادتن ضد ویروس نیوکاسل و آنفلوآنزا به روش آزمایش HI در آن ها تعیین گردید. بعلاوه در سن 34 روزگی از جوجه های مرحله اول خون گیری به عمل آمد و عیار پادتن بیماری های مذکور مجددا اندازه گیری شد. در این مطالعه تغییر معنی داری در سطوح کلسیم، فسفر، آلبومین و پروتئین تام سرمی خون جوجه های گوشتی مصرف کننده جیره های مختلف آزمایشی، در مقایسه با طیور دریافت کننده جیره پایه وجود نداشت. با افزایش سطوح آفلاتوکسینB1  از 250 به 500 ppb در جیره غذایی طیور، سطوح گلوکز، بیلی روبین تام و AST افزایش، و در مقابل سطح بیلی روبین مستقیم، نسبت به تیمار حاوی جیره پایه بصورت معنی داری کاهش یافت. عیار HI علیه بیماری نیوکاسل و آنفلوآنزا در مرحله دوم (34 روزگی) کاهش معنی داری را نسبت به تیمار پایه نشان داد. آفلاتوکسین سبب تغییر در فرآسنجه های خونی، اختلالات کبدی و کلیوی و کاهش قدرت سیستم ایمنی جوجه های گوشتی در برابر بیماری های نیوکاسل و آنفلوآنزا می گردد. این مطالعه به منظور بررسی اثرات سمی آفلاتوکسین بر سیستم ایمنی و فرآسنجه های خونی جوجه های گوشتی انجام گردید.