پژوهش های تولید گیاهی
سال:1388 | دوره:16 | شماره:1 |تعداد مقالات:18

روابط کمیت به شدت (Q/I)، یک درک و آگاهی مستقیمی از وضعیت پتاسیم خاک را نشان می دهد. نسبت کمیت به شدت پتاسیم و رابطه آن با برخی خصوصیت های خاک در 15 مزرعه زیر کشت توتون در استان مازندران، مورد بررسی قرار گرفت. مقادیر فاکتور شدت تعادلی (AReK) از 0009/0 تا 0313/0 5/(mol/l)0 بود. خاک های دارابکلا، چلهمردی و اروت، پتاسیم های جذب سطحی شده را در موقعیت های گوه ای شکل و لبه ها (مواضع اختصاصی) به طور محکم نگه داشته اند. برعکس خاک های والاغوز و پروریچ آباد، پتاسیم ها را در موقعیت های سطحی یا مواضع غیراختصاصی، جذب و نگهداری کرده اند. حدود تغییرات پتاسیم لابیل یا تبادلی (-∆Ko) بین 0/007-1/44 Cmol/kg با میانگین 332/0 بود. کمترین میزان به خاک اروت و بیشترین مقدار آن نیز به خاک پروریچ آباد متعلق بود. با این حال، مقادیر پتاسیم عصاره گیری شده با استات آمونیوم نرمال به مقدار قابل توجهی بیشتر از مقادیر -∆Koبود. این امر نشان می دهد که در این خاک ها، استات آمونیوم نرمال باعث برآورد اضافی پتاسیم تبادلی شده است. بنابراین پارامتر ∆Ko می تواند شاخص مطمئن تری نسبت به استات آمونیوم نرمال برای آزمون خاک و توصیه کودی دراین خاک ها باشد. مقادیرKx ، از 0/0050 Cmol/kg تا 026/1 تغییر کرد و مقادیر ظرفیت بافری بالقوه پتاسیم (PBCK) خاک ها نیز، از 29/11 تا 60/208 با میانگین 99.24(Cmol/kg)/(mol/l)0/5 تغییر داشت. کمترین مقدار به  خاک پاجا و بیشترین مقدار به خاک دارابکلا- بابویه مربوط بود. همبستگی مثبت و معنی داری در سطح احتمال یک درصد، میان مقدار پتاسیم تبادلی (Ko∆)، شدت تعادلی پتاسیم (AReK) و پتاسیم قابل استخراج با استات آمونیوم نرمال، مشاهده گردید. پارامترهای کمیت به شدت اطلاعات مفیدی را برای درک وضعیت پتاسیم قابل استفاده خاک ها فراهم می کند و می تواند برای توصیه کودی پتاسیم مورد استفاده قرار گیرد.

اثر محلول پاشی روی (Zn) بر خصوصیات کمی (اجزای عملکرد و عملکرد دانه) و کیفی (درصد روغن و پروتئین دانه) در دو رقم سویا در کشت تابستانه مورد بررسی قرار گرفت. این بررسی به صورت طرح آزمایشی فاکتوریل اسپلیت پلات در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با چهار تکرار اجرا شد. زمان محلول پاشی (هشت برگی و غلاف دهی) و مقادیر محلول پاشی (0، 5/0، 1 و 5/1 لیتر فوسین روی 70 درصد در هکتار) در کرت های اصلی و رقم (سحر و ویلیامز) در کرت های فرعی قرار گرفت. نتایج نشان داد که بین ارقام، زمان محلول پاشی و مقادیر محلول پاشی از نظر صفات مورد بررسی اختلاف معنی داری از لحاظ آماری وجود داشت. مقایسه میانگین صفات نشان داد که کاربرد روی در مرحله هشت برگی به صورت محلول پاشی، موجب افزایش تعداد دانه در غلاف، عملکرد دانه و شاخص برداشت گردید. محلول پاشی به مقدار یک لیتر روی در هکتار، نیز باعث افزایش ارتفاع و درصد پروتئین دانه شد. همچنین مقایسه میانگین ها نشان داد که رقم سحر (رشد محدود) از نظر غلاف در بوته، عملکرد دانه، درصد پروتئین دانه و شاخص برداشت نسبت به رقم ویلیامز برتر بود و رقم ویلیامز (رشد نامحدود) نیز از نظر تعداد دانه در غلاف، وزن هزار دانه، تعداد گره در ساقه اصلی، ارتفاع بوته و درصد روغن دانه برتر از رقم سحر بود. همبستگی مثبت و معنی داری بین عملکرد دانه، تعداد غلاف در بوته، تعداد دانه در غلاف، وزن هزار دانه و شاخص برداشت مشاهده شد. در بین اجزای عملکرد نیز وزن هزار دانه (برای رقم ویلیامز) و تعداد غلاف در بوته (برای رقم سحر) بیشترین همبستگی را با عملکرد دانه داشتند.

استفاده از کودهای آلی در راستای بهبود خصوصیات فیزیکی و شیمیایی خاک و جبران خسارت های ناشی از  عملیات شله زنی در زمین برنج توصیه شده است. پژوهش حاضر به منظور بررسی اثر مصرف کود آلی (از نوع گاوی) و تقسیط نیتروژن 20 عملکرد و برخی از خصوصیات برنج با هدف کاهش زیان های ناشی از شله زنی و غرقابی خاک انجام گرفت. آزمایش به صورت طرح بلوک های کامل تصادفی با 3 تکرار در سه سال متوالی (سال های 77، 78 و 79) اجرا گردید. تیمارهای آزمایش شامل شاهد (بدون کود آلی و نیتروژن)، کود آلی به میزان 16 تن در هکتار، کود آلی به میزان 32 تن در هکتار، کود نیتروژن به میزان 3/104 کیلوگرم در هکتار هم زمان با نشاکاری، کود نیتروژن به میزان 3/104 کیلوگرم در هکتار در دو نوبت (نصف هم زمان با نشاکاری و نصف دیگر هم زمان با شروع پنجه زنی)، کود نیتروژن به میزان 3/104 کیلوگرم در هکتار در سه نوبت (یک سوم هم زمان با نشاکاری، یک سوم هم زمان با شروع پنجه زنی و یک سوم  آخر هم زمان با گرده افشانی) بودند. در سال اول بیشترین عملکرد شلتوک متعلق به تیمار کود نیتروژن به میزان 3/104 کیلوگرم در هکتار در سه نوبت و کمترین عملکرد شلتوک متعلق به تیمار شاهد بود. مقایسه میانگین صفات در سال دوم نشان داد که مصرف کود آلی علاوه بر افزایش عملکرد شلتوک، سایر خصوصیات گیاهی از جمله ارتفاع بوته و وزن خشک گیاه را نیز متاثر ساخت. روند افزایش و بهبود صفات در سال سوم نیز ادامه یافت به طوری که همانند سال دو، بیشترین افزایش صفات به تیمار 32 تن کود گاوی در هکتار و پس از آن به 16 تن کود گاوی در هکتار تعلق داشت با این حال آثار مصرف کود آلی در سال سوم مشهودتر از سال اول و دوم آزمایش بود که این امر می تواند ناشی از بهبود خصوصیات فیزیکی و شیمیایی خاک و آزادسازی عناصر غذایی از کود آلی طی زمان باشد. اندازه گیری خصوصیات خاک نیز نتایج را تایید نمود به طوری که مصرف کود دامی باعث افزایش هدایت الکتریکی عصاره ی اشباع، درصد مواد آلی، نیتروژن کل خاک، فسفر و پتاسیم و آهن قابل جذب خاک گردید. نتایج نشان داد که کود آلی در کشت برنج  به ویژه در مقادیر بالا بیشترین تأثیر را در بهبود صفات و در نتیجه، افزایش عملکرد برنج داشته است.

در این تحقیق مقاومت ارقام مختلف گوجه فرنگی شامل Chef، CH-Falat،Early Urbana Y  و Super Strain B بر نماتد مولد گره ریشه با 8 ترکیب تیماری (دو سطح نماتد (صفر و دو عدد تخم یا لارو سن دوم به ازای هر گرم خاک) x چهار سطح (رقم) گوجه فرنگی) به صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی در پنج تکرار مورد بررسی قرار گرفت و شاخص های وزن تر و خشک ریشه، وزن تر و خشک ساقه، طول ساقه، تعداد کیسه تخم، تعداد گره، جمعیت نهایی نماتد و ضریب تکثیر نماتد 7 هفته بعد از تلقیح ارزیابی گردیدند. نتایج حاصل از این آزمایش نشان داد که در مورد شاخص های تعداد گره و تعداد کیسه تخم در گرم ریشه رقم Chef با ارقام Ch-Falat و Super Strain B تفاوت آماری معنی دار در سطح احتمال 5 درصد نداشت. در شاخص های جمعیت نهایی و ضریب تکثیر نماتد، در بین ارقام اختلاف آماری معنی دار (05/P≤0) وجود داشت. در تیمار شاهد از نظر وزن تر ریشه رقمSuper Strain B-0  با بقیه ارقام اختلاف معنی داری در سطح احتمال 5 درصد نشان داد، در حالی که در تیمار دو عدد تخم یا لارو سن دوم به ازای یک گرم سه گروه آماری وجود داشت. با توجه به داده های حاصل هیچ کدام از ارقام دارای مقاومت کافی در برابر نماتد فوق نبودند.

مطالعه حاضر به منظور بررسی تاثیر تعدادی از آفت کش های پرمصرف در استان گلستان بر رشد و تثبیت بیولوژیک نیتروژن در سویا (Glycine max (L.) Merr.) انجام شد. آزمایش با سه فاکتور نوع آفت کش (شامل 10 نوع علف کش، حشره کش و کنه کش)، مقدار مصرف آفت کش (به میزان توصیه شده و دو برابر آن) و رقم سویا (سحر و ویلیامز) در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با هشت تکرار به صورت فاکتوریل در گلدان به اجرا درآمد. نتایج نشان داد که هر سه فاکتور یاد شده بر وزن خشک کل بوته (TDW)، وزن خشک برگ(LDW) ، درصد نیتروژن (N درصد) و پروتئین (PR درصد)، مقدار کل نیتروژن (TN) و میزان تثبیت بیولوژیک نیتروژن (BNF) در بوته در سطح احتمال یک درصد تاثیر گذاشته است. هم چنین، اثرات متقابل بین سطوح دو فاکتور نوع و مقدار مصرف آفت کش معنی دار بود. بر اساس نتایج می توان آفت کش های مورد آزمایش را به سه گروه تقسیم نمود، الف) علف کش پس رویشی گالانت سوپر و حشره کش آدمیرال که مصرف آن ها حتی به میزانی بیش از مقدار توصیه شده (تا دو برابر) بر TN و BNF تاثیر منفی ندارد، ب) علف کش پس رویشی بازاگران، حشره کش دورسبان و کنه کش های اومایت و نئورن که مصرف آن ها به میزان توصیه شده بر TN و BNF تاثیر منفی ندارد اما در صورت مصرف به میزان بیش از مقدار توصیه شده (دو برابر) موجب کاهش TN وBNF  می شوند، و ج) علف کش های پیش کاشتی ترفلان و سونالان، علف کش پس رویشی فوزیلید و حشره کش-کنه کش نوواکرون که حتی در صورت مصرف به میزان توصیه شده بر TN و BNF تاثیر منفی می گذارند. نتایج این مطالعه بر اهمیت نوع آفت کش انتخاب شده و مقدار مصرف آفت کش ها تأکید می نمایند. بین دو رقم مورد مطالعه، رقم ویلیامز (رشد-نامحدود) به لحاظ کلیه صفات به استثنای N درصد وPR  درصد بر رقم سحر (رشد-محدود) برتری داشت.

هم زیستی میکوریزایی رایج ترین هم زیستی در گیاهان آوندی است و انواع مختلفی دارد. عناب (Ziziphus jujuba mill) از گیاهان بومی و اقتصادی ایران است که به طور عمده در خراسان جنوبی کشت می شود. به دلیل تاثیر هم زیستی میکوریزا بر رویش، سازش و گسترش جغرافیایی گیاهان، این پژوهش جهت تعیین نوع هم زیستی میکوریزایی در شهرستان بیرجند انجام شد. هم چنین به دلیل تاثیر مثبت هم زیستی میکوریزایی بر عملکرد گیاهان در شرایط تنش زا، اندرکنش هم زیستی میکوریزایی و سن درختان عناب در قالب فاکتوریل بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی در شرایط مزرعه ای مورد مطالعه قرار گرفت. نتایج تحقیق نشان داد که در درختان عناب گونه هایی از جنس Glomus به ویژه گونه Glomous coronatum اندومیکوریزای وزیکولار-آرباسکولار (VAM) تشکیل می دهند. نتایج تحقیق نشان داد میزان میکوریزایی به ترتیب در گروه های سنی 28-25 سال، 17-15 سال و 10-7 سال کاهش پیدا نمود و اختلاف بین آن ها معنی دار و چشم گیر بودند. به عبارتی دیگر میزان میکوریزایی با گروه های سنی بالاتر بیشتر از گروه های سنی کمتر بود. بنابراین توسعه میکوریزا و اتخاذ شیوه های مدیریت کشاورزی برای تحریک و ترویج اندرکنش متقابل میکوریزا در گیاه، الگوی توسعه مناسبی برای کشاورزی پایدار عناب است و هم سو با اصول کنوانسیون های تنوع زیستی و توسعه پایدار می باشد.

به منظور بررسی تاثیر تاریخ کاشت طی دوره پرشدن دانه بر بنیه بذر کانولا، آزمایشی در سال زراعی 85-1384 در ایستگاه تحقیقات کشاورزی گنبد اجرا شد. دو رقم کانولا (هایولا 401 و آرجی اس 003) در پنج تاریخ کاشت (15 آبان، 15 آذر، 15 دی، 15 بهمن، 15 اسفند) بر اساس طرح اسپلیت پلات در 3 تکرار مورد مقایسه قرار گرفتند. برای ارزیابی بنیه بذر از آزمون های جوانه زنی استاندارد، سرعت رشد گیاهچه و هدایت الکتریکی استفاده شد. نتایج نشان داد که تاخیر در کاشت از 15 آبان باعث کاهش طول دوره پر شدن دانه، وزن هزار دانه، کیفیت بذر و عملکرد دانه کانولا شد. آزمون بنیه بذر نشان داد که در هر دو رقم، تاخیر در کاشت از 15 آبان باعث کاهش درصد جوانه زنی، سرعت جوانه زنی، یکنواختی جوانه زنی، تعداد گیاهچه نرمال، وزن خشک گیاهچه و افزایش هدایت الکتریکی شد. شرایط محیطی مانند دمای هوا طی دوره پرشدن دانه بر صفات مربوط به جوانه زنی بذر موثر بودند. بنابراین می توان تنها از بذور کانولا حاصل از تاریخ کشت مطلوب جهت کشت در سال بعد استفاده کرد.

جنین زایی  رویشی ابزار کارآمدی است که جهت تولید تعداد زیادی گیاهان برتر یا تراریخته مورد استفاده قرار می گیرد. به منظور بررسی جنین زایی رویشی دو رقم تجاری و خودروی گوجه فرنگی در سه محیط کشت مختلف و با هدف مشخص نمودن محیط غذایی و اندام های مناسب جهت کشت بافت این گیاه، آزمایشی در قالب طرح پایه کاملا تصادفی و آرایش فاکتوریل در چهار تکرار انجام شد. در این آزمایش قطعاتی از محور  زیر لپه و ریشه نهال های بذری رشد یافته درون شیشه گوجه فرنگی، در سه محیط کشت مایع MS ،B5 و NL کشت شدند. پس از انتقال نمونه های مورد کشت از محیط القایی و حاوی اکسین به محیط های بدون اکسین، جنین زایی رویشی آن ها مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که برخلاف محیط کشت NL که در آن هیچ جنینی مشاهده نشد، اما میزان جنین زایی رویشی به طور معنی داری در محیط کشت B5 بیشتر از MS بود. هم چنین مشخص شد که رقم خودرو نسبت به رقم تجاری افزایش معنی داری در تولید جنین رویشی دارد. نتایج مربوط به اثرات متقابل نیز نشان داد که بین رقم و محیط کشت در سطح احتمال 1 درصد و بین رقم و ریزنمونه در سطح احتمال 5 درصد، اثر متقابل وجود دارد. با توجه به نقش مهم مواد تشکیل دهنده محیط های کشت بر جنین زایی رویشی، تاثیر غلظت های مختلف ساکارز (10، 20، 30 و 40 گرم در لیتر) بر این پدیده، در شرایط درون شیشه ای مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که مناسب ترین غلظت جهت جنین زایی رویشی این گیاه، غلظت 20 گرم در لیتر ساکارز می باشد. هدف از بررسی حاضر تعیین بهترین شرایط کشت و مناسب ترین اندام و هم چنین مقایسه رفتارهای دو گونه وحشی و اهلی گیاه گوجه فرنگی در کشت بافت این گیاه می باشد.

اعضای خانواده RecQ در ترمیم، رونویسی و نوترکیبی DNA وظایف مهمی بر عهده دارند. گیاه مدل ارابیدوپسیس دارای 7 همولوگ RecQ است. ما قبلا نشان دادیم که از کار افتادن ژنRecQl4A  اربیدوپسیس پاسخ گیاه به برخی از تنش های ژنوتوکسیک را تغییر می دهد. در این گزارش، برخی از پارامترهای فیزیولوژیک و بیوشیمیایی در گیاه جهش یافتهrecQl4A  تحت تیمار شوری اندازه گیری شد تا بتوان نقش ژن RecQl4A در کنترل پاسخ گیاه به استرس شوری را تعیین نمود. گیاهان وحشی و جهش یافته در قالب یک طرح کاملا تصادفی روی پلیت های آگار-موراشی-اسکوگ حاوی NaCl رشد داده شدند. هنگامی که گیاهان با 100 و 150 میلی مولار NaCl تیمار شدند صدمات وارده به گیاهان به قدری زیاد بود که امکان اندازه گیری پارامترهای فیزیولوژیک و بیوشیمیایی وجود نداشت. در غلظت 75 میلی مولار کلرید سدیم، مقدار پروتئین کل محلول در پاسخ به شوری کاهش یافت. به علاوه، در پاسخ به شوری، گیاهان جهش یافته، وزن خشک و محتوای کلروفیل کمتری در مقایسه با گیاهان وحشی داشتند؛ لیکن قند کل در گیاهچه های جهش یافته از گیاهچه های وحشی بیشتر بود. به همین ترتیب هنگامی که گیاهان با 75 میلی مولار کلرید سدیم تیمار شدند میزان فعالیت آنزیم کاتالاز در گیاهان جهش یافته از فعالیت آن در گیاهان وحشی بیشتر بود. جالب توجه این که افزایش غلظت NaCl از صفر به 75 میلی مولار باعث شد تا فعالیت آنزیم پلی فنل اکسیداز فقط در گیاهان جهش یافته به طور معنی داری کاهش یابد. این نتایج پیشنهاد می کند ژن RecQl4A در تنظیم پاسخ گیاه آرابیدپسیس به تیمار NaCl نقش اساسی ایفا می کند و بدین ترتیب دانش محققان را در درک سازوکار های کنترل کننده مقاومت گیاهان به تنش های محیطی افزایش می دهد.

در اراضی تحت آبیاری سطحی، مدیریت ناصحیح کودهای ازته باعث ایجاد آلودگی آب های زیرزمینی در نزدیکی سطح خاک و یا آ ب های سطحی در اثر فرسایش خاک زراعی می گردد. در مناطق کاشت چغندرقند (Beta Vulgaris L.)، آبیاری با حجم کم یک راه کار جهت حفظ غلظت مناسب نیترات است. در ایران مطالعاتی در مورد کارآیی مصرف نیتروژن چغندرقند انجام شده، لیکن اطلاعات راجع به اثر سطوح آب و کود در این زمینه محدود است. این پژوهش با هدف بررسی رژیم های آبیاری و سطوح نیتروژن در تعیین میزان نیتروژن برای حداکثر عملکرد ریشه و شکر و نیز کارآیی مصرف آن در چغندرقند، به روش آبیاری سطحی در قالب طرح آماری کرت های خرد شده بلوک کامل تصادفی با دو فاکتور مقدار آب در چهار سطح شامل I3, I2, I1 و I4؛(40، 80، 120 و 160 درصد تبخیر از سطح طشتک کلاس A)، مقدار ازت در چهار سطح شامل N0، N1، N2 و N3 (شاهد، 90، 180 و 270 کیلوگرم در هکتار ازت از منبع اوره) در سه تکرار انجام گرفت. نتایج نشان داد عملکرد ریشه، شکر و کل ماده خشک و نیز کارآیی مصرف نیتروژن تحت تاثیر مقدار آب، مقدار نیتروژن و اثر متقابل آن ها قرار گرفت. تیمار (I4) با 47969 کیلوگرم در هکتار و تیمار (I2) با 6855 کیلوگرم در هکتار به ترتیب بیشترین عملکرد ریشه و عملکرد شکر را داشتند. نتایج نشان داد که در شرایط کم آبیاری عملکرد کاهش یافت. هم چنین با افزایش نیتروژن عملکرد ریشه، شکر و ماده خشک کل افزایش نشان داد. اثرات متقابل نشان داد که تیمار I4N3 و I3N3 به ترتیب با 53621 و 53075 کیلوگرم در هکتار بیشترین عملکرد ریشه، و نیز با 7887 و 7689 کیلوگرم در هکتار بیشترین عملکرد شکر را داشتند. نتایج نشان داد که کارآیی مصرف نیتروژن با افزایش میزان آب مصرفی برای هر یک از سه جزء مورد مطالعه گیاه افزایش (I1<I2<I3<I4) و با افزایش مقدار کود مصرفی کارآیی مصرف نیتروژن کاهش (N1>N2>N3) می یابد. بیشترین کارآیی مصرف ازت در تیمار آبیاری I4 و با مصرف 90 کیلوگرم ازت به دست آمد.

با توجه به وجود شوری و دمای بالا در منطقه خوزستان، پژوهشی با هدف ارزیابی اثرات شوری و دما بر جوانه زنی بذر گیاه تاج خروس با دو فاکتور دما در 2 سطح (25 و 35 درجه سانتی گراد) و شوری در 5 سطح (آب مقطر، 3، 6، 9 و 12 دسی زیمنس بر متر) به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با 3 تکرار انجام شد. نتایج حاصل از تجزیه واریانس نشان داد که بین سطوح مختلف شوری و سطوح مختلف دما از نظر درصد جوانه زنی، سرعت جوانه زنی و طول ریشه چه در سطح احتمال 1 درصد تفاوت معنی داری وجود دارد، ولی اثر متقابل آن ها فقط از نظر درصد جوانه زنی در سطح 5 درصد معنی دار می باشد. مقایسه میانگین درصد جوانه زنی نشان داد که با افزایش شوری از درصد جوانه زنی بذور کاسته می شود، به طوری که درصد جوانه زنی در شوری 12 دسی زیمنس بر متر در مقایسه با شاهد به میزان 44/20 درصد کاهش یافت. هم چنین بیشترین طول ریشه چه به میزان 6/70 میلی متر به شاهد و کمترین طول ریشه چه به شوری 12 دسی زیمنس بر متر به میزان 2/19 میلی متر مربوط بود. بررسی اثر دما بر درصد جوانه زنی، سرعت جوانه زنی و طول ریشه چه نیز نشان داد که بیشترین درصد جوانه زنی، سرعت جوانه زنی و طول ریشه چه در دمای 25 درجه سانتی گراد نسبت به دمای 35 درجه سانتی گراد بود. بررسی اثر متقابل دما و شوری نیز نشان داد که با افزایش 10 درجه ای دما از 25 به 35 درجه سانتی گراد از درصد جوانه زنی بذور در شوری های 6، 9 و 12 دسی زیمنس بر متر به ترتیب به میزان 14، 63/17 و 33/18 درصد کاسته می شود، در حالی که در تمامی سطوح شوری از میزان بذر جوانه زده در روز به تعداد 3 بذر در روز کاسته می شود.

سوسک برگ خوار غلات (Oulema melanopus L.) یکی از آفات مهم غلات، به ویژه گندم در استان گلستان می باشد. تغییرات جمعیت، پراکنش فضایی و زیست شناسی این آفت در طول دو فصل زراعی 1385 و 1386 در مزارع گندم شهرستان گرگان بررسی شد. زمان شروع و اوج فعالیت جمعیت آفت در مناطق مختلف متفاوت بود. به طور کلی، اولین حشرات کامل زمستان گذران در نیمه دوم بهمن ظاهر شدند و جمعیت آن ها در اواخر اسفند تا اوایل فروردین به اوج خود رسید. بالاترین میانگین جمعیت حشرات کامل، 8/0±07/15 عدد در تور برآورد شد. زمان شروع تخم گذاری اوایل اسفند و حداکثر تخم مشاهده شده، 9/1±53/17 عدد در هر کادر بود. فعالیت لاروها از اواخر اسفند در مزارع آغاز شد و در اواخر فروردین تا اوایل اردیبهشت به بیشترین میزان خود رسید. حداکثر تعداد لاروهای شمارش شده در واحد سطح، 9/0±9/16 عدد بود. ضرایب تیلور و ایوائوی مراحل مختلف رشدی آفت برابر با یک و پراکنش آن ها از نوع تصادفی بود. با این حال، استفاده از مدل های ریاضی توزیع نشان داد که پراکنش فضایی جمعیت لاروها و حشرات کامل در بیشتر تاریخ های نمونه برداری، تابع توزیع پویسون (تصادفی) بود. اما پراکنش جمعیت تخم آفت در بسیاری از موارد با مدل پویسون برازش نیافت. میانگین طول دوره های جنینی تخم، مجموع سنین لاروی و شفیرگی آفت در شرایط مزرعه به ترتیب 02/1±05/8، 03/1±23/29 و 17/1±29/12 روز برآورد شد. نتایج به دست آمده از این تحقیق می‎تواند در طراحی برنامه های نمونه برداری به منظور پیش بینی یا مدیریت جمعیت سوسک برگ خوار غلات مورد استفاده قرار گیرد.

دانه های گردوی بالغ در وضعیت خواب هستند، از این رو برای رویش می بایستی پس از آبنوشی در شرایط سرد 5 درجه سانتی گراد یعنی استراتیفیکاسیون قرار گیرند. اگرچه شکستن ذخایر غذایی در دانه های درختی آبنوشی شده تحت شرایط گرم انجام نمی شود، ولی در دانه های گردو گزارش شده است. اطلاعات چندانی در سطوح پروتئین و آنزیم در مورد فرآیندهای پروتئولیتیکی دانه های آبنوشی شده گردو وجود ندارد. دانه های گردوی ایرانی (Juglans regia L.) پس از آبنوشی، برای دوره های زمانی متفاوت حداکثر به مدت 60 روز در درجه حرارت 5 درجه سانتی گراد قرار گرفتند. حداکثر درصد جوانه زنی در دانه های تیمار 30 روز استراتیفیکاسیون 61 درصد رخ داد، در حالی که درصد جوانه زنی دانه های تحت شرایط گرما 23 درصد بود. در تیمار گرما نسبت به سرما سرعت اضمحلال پروتئین کل بیشتر بوده، در حالی که میزان پروتئین محلول تحت هر دو شرایط گرم و سرد بدون تغییر باقی ماند. میزان گلوتلین ها با اجرام ملکولی 23-19 و 35-32 کیلو دالتون و ویسیلین ها با اجرام ملکولی 49-42 کیلودالتون در الگوی الکتروفورزی پروتئین های کل تحت دو تیمار سرما و گرما تغییر چندانی نداشت. الگوی الکتروفورزی پروتئین های محلول افزایش شدت باندهای پروتئینی 58 و 48-41 کیلودالتونی و کاهش شدت باند 18 کیلودالتونی را نشان داد. افزایش شدت برخی از باندهای پلی پپتیدی در فاز محلول را می توان ناشی از افزایش انحلال پروتئین های ذخیره ای، پروتئولیز یا سنتز نو (de novo synthesis) آن ها دانست، در حالی که کاهش شدت باندهای پلی پپتیدی ناشی از فرآیند پروتئولیتیکی می باشد. زمانی که از آزوکازئین به عنوان سوبسترا استفاده گردید، ماکزیمم فعالیت پروتئازی عصاره های دانه گردو در pH برابر 6 مشاهده شد. عدم تفاوت معنی دار در فعالیت پروتئولیتیکی بین شرایط استراتیفیکاسیون و گرما حاکی از احتمال دخالت پروتئازهای دیگر در شکستن پروتئین های ذخیره ای دانه های گردو است.