مجله طب دامی ایران
سال:1398 | دوره:13 | شماره:2 |تعداد مقالات:13

زمینه مطالعه: مرمرهای قلبی و متعاقباً نارسایی قلب یکی از علل کاهش کارآیی در اسب های مسابقه است. توجه به ویژگی های مرمر حین معاینه سیستم گردش خون در اسب بسیار حیاتی است. چوگان ورزشی پراسترس است که ممکن است این استرس بر دستگاه گردش خون وارد شود. هدف: فرضیه ما در این مطالعه این بود که، فشار زیادی که طی مسابقه به اسب وارد می شود احتمالاً اسب های چوگانی را به نارسایی های دریچه ای مستعدتر می کند. روش کار: 136 اسب چوگانی در این مطالعه مورد ارزیابی قرار گرفتند که همگی سابقه شرکت در مسابقات را داشتند. هر دوسمت سینه به دقت توسط دو متخصص مورد سمع قرار می گرفتند و اطلاعات مربوط به ویژگی مرمرها به دقت ثبت می شد. بعد از آن یافته های سمع با اکوکاردیوگرافی تأیید می شد در اکوکاردیوگرافی با استفاده از Color Doppler هرگونه تغییری در دریچه ها مورد ارزیابی قرار می گرفت. نتایج: 47 رأس اسب (34. 55درصد) مرمر قلبی داشتند. 71درصد مرمرها در نژاد تروبرد دیده شد. مرمرهای درجه 2 بیشترین تعداد را داشتند و 24 رأس اسب مرمر درجه 2 نشان دادند. تریکوسپید هم در 24 اسب درگیر بود که بیشترین درگیری را در بین دریچه ها داشت. نتیجه گیری نهایی: این مطالعه اولین ارزیابی شیوع مرمرها در اسب های چوگانی است. و در آن درگیری فراوان تریکوسپید و آئورت دیده شد. تفاوت چندانی بین یافته های این مطالعه و موارد مشابه دیده نشد.

زمینه مطالعه: بیماری دریچه میترال شایع ترین بیماری قلبی اکتسابی در سگ هاست. نارسایی دریچه میترال به دلیل بیماری اندوکاردیوزیس یکی از مهمترین عامل های مرگ و میر در سگ هاست. اکوکاردیوگرافی به عنوان یک روش غیرتهاجمی به صورت روتین برای تشخیص و ارزیابی بیماری های مختلف قلبی مورد استفاده قرار می گیرد. هدف: هدف از انجام این تحقیق بررسی روند پاسخ به درمان و موثر بودن پروتوکل های درمانی انجام گرفته توسط کلینیسین های فعال در درمان بیماری های دام های کوچک درشهر تهران توسط اکوکاردیوگرافی و رادیوگرافی می باشد. روش کار: تعداد 35 قلاده سگ از نژادهای مختلف که مبتلا به نارسایی مزمن قلب به دلیل بیماری اندوکاردیوزیس دریچه میترال بودند، به صورت تصادفی برای این مطالعه انتخاب شدند. بعد از معاینات بالینی و انجام رادیوگرافی، اندوکاردیوزیس پیشرفته دریچه میترال توسط اکوکاردیوگرافی تائید شد. بعد از تشخیص اولیه، تمامی حیوانات توسط 12 نفر از دامپزشکان فعال در حوزه دام کوچک مورد درمان روتین قرار گرفتند. مجدداً 3 ماه بعد از تمامی حیوانات تصویربرداری تشخیصی شامل رادیوگرافی و اکوکاردیوگرافی صورت گرفت تا اثر بهبودی پروتوکل های درمانی انجام شده بر روی فاکتورهای خروجی قلب بررسی شود. نتایج: هیچ کدام از حیوانات مورد مطالعه در این تحقیق، از لحاظ آماری بهبودی قابل ملاحظه ای را در پارامترهای اکوکاردیوگرافی و رادیوگرافی نشان ندادند، که این قضیه می تواند نتیجه ناسازگاری پروتوکل های مورد استفاده با موارد استاندارد باشد. نتیجه گیری نهایی: اگرچه نیاز به مطالعه و بررسی های دقیق تری در این زمینه وجود دارد. با این حال باتوجه به یافته های این مطالعه در هیچ یک از شاخص های تشخیصی این بیماری قبل و بعد از درمان دارویی تفاوت معنی داری از لحاظ آماری مشاهده نشده است. در واقع اینطور به نظر می رسد که درمان روتینی که توسط دامپزشکان در حال حاضر انجام می شود، نمی تواند باعث افزایش کیفیت زندگی حیوان در کوتاه مدت شود و قطعا نیاز به تغییردر نوع و دوز داروهای مورد استفاده وجود دارد.

زمینه مطالعه: روش های تکثیر DNA برای شناسایی وتفریق سرووارهای سالمونلا، با استفاده از پرایمرهای اختصاصی در سطح جنس وسرووار طراحی شده ومورد مطالعه گرفته اند. از جمله سرووارهای مهم سالمونلا، سالمونلا انتریتیدیس، سالمونلا پلوروم، سالمونلا گالیناروم و سالمونلا دابلین می باشد. هدف: این مطالعه به منظور شناسایی مولکولی وتفریق بین برخی سرووارهای مهم سالمونلا انجام گرفته است. روش کار: 50 جدایه ی سالمونلا مورد آزمایش قرار گرفت، آزمایش برای PCRتکثیرقطعات 6 ژن سالمونلا طراحی شد invA (284bp)، اtcpS (882bp)، اlygD (339bp)، اflhB (155bp)، اSlgC (252bp) و speC (174bp). نتایج: نتایج نشانگر حضور ژن هایinvA و tcpS در هر4 سرووار سالمونلا بود. در حالیکه ژن lygD تنها در سالمونلا انتریتیدیس حضور داشت، اما در سالمونلا دابلین، سالمونلا گالیناروم وسالمونلا پلوروم حضور نداشت، ژن flhH تنها در سالمونلا انتریتیدیس وسالمونلا دابلین حضور داشت ودر سالمونلا گالیناروم و سالمونلا پلوروم حضور نداشت، ژن SlgC در هر دو سرووار سالمونلا گالیناروم و سالمونلا پلوروم حضور داشت، ژن speC به طور اختصاصی در سالمونلا گالیناروم حضور داشت، این در حالی است که ژن های SlgC وspeC در سالمونلا انتریتیدیس وسالمونلا دابلین حضور نداشتند. آزمایش تکثیرنواحی ژنومی در سطح سرووار برای سالمونلا دابلین به طور موفقیت آمیزی 3 ناحیه ی ژنومی اختصاصی سرووار (SSGRs) وهمچنین ژنhut را شناسایی نمود. بر اساس نتایج تحقیق حاضر، ژنhut (495bp) وهمچنین ناحیه ی ژنومیک اختصاصی دابلین1 (bp 105) DSR1، ناحیه ی ژنومیک اختصاصی دابلین2 (bp 203) DSR2 و ناحیه ی ژنومیک اختصاصی دابلین3 (bp 296) DSR3 شناسایی شدند. نتیجه گیری نهایی: تکنیک های تکثیرDNA بر روی نواحی ژنومیک اختصاصی سرووارهای سالمونلا، قادر به شناسایی وتفریق سرووارهای بالینی سالمونلا مهم می باشند، بنابراین می توان از آن ها به عنوان آزمایش های مفید وسریع غربالگری ونیز در جهت تکمیل ویا جایگزین آزمایش های بیوشیمیای وسرولوژیکی استفاده نمود.

زمینه مطالعه: بیماری های موثر بر مجاری تنفسی گوسفند و بز یکی از مهم ترین فاکتورهای محدود کننده تولید در این گونه ها در سراسر جهان می باشند. هدف: هدف اصلی از مطالعه پیش رو تعیین و شناسایی آنتی ژن آدنوویروس (AdV) در بافت ریه متعلق به بزهای مبتلا به پنومونی و تثبیت شده در فرمالین و قالب گیری شده در پارافین با استفاده از تکنیک ایمونوهیستوشیمی می باشد. روش کار: به همین منظور ریه های متعلق به 402 راس بز، که در مزارع دامپروری شهرستان گرمسار و مناطق اطراف پرورش داده شده و جهت کشتار بین ماه های فروردین تا شهریور سال 1395 به کشتارگاه نیمه صنعتی این شهرستان آورده شده بودند مورد معاینات پس از کشتار قرار گرفتند. نتایج: یافته های ماکروسکپیک پنومونی در لوب های مختلف بویژه در لوب های رأسی و کاردیاک ریه های متعلق به 26 رأس بز (46/6 درصد) شناسایی و ثبت شد. درجات ملایم، متوسط و شدید کبدی شدن در ریه های پنومونیک به ترتیب در 8/59 درصد، 3/26 درصد، 6/11درصد ریه ها مشاهده شد. در معاینات میکروسکپی پنومونی در بزهای مورد مطالعه تحت عناوین پنومونی بینابینی (15) (69/57درصد)، برونکوپنومونی چرکی (4) (38/15درصد)، پنومونی برونکواینترستیشیال (3) (53/11درصد)، و پنومونی انگلی (4) (38/15درصد) شناسایی شدند. در مجموع با حذف ریه های مبتلا به پنومونی انگلی، 22 ریه پنومونیک به منظور شناسایی آنتی ژن AdV تحت مطالعات میکروسکپی با استفاده از تکنیک ایمونوهیستوشیمی قرار گرفتند. آنتی ژن AdV در 3 مورد ریه (63/13درصد) شناسایی شد. نتیجه گیری نهایی: در نهایت حضور آنتی ژن AdV در بافت ریه بزها می تواند بیانگر این نکته باشد که پنومونی طبیعی در بزها ممکن است با منشاء AdV بوجود بیاید. بعلاوه تصور می شود AdV می تواند به عنوان یک عامل مستعد کننده برای بروز پنومونی های باکتریایی ثانویه عمل کند.

زمینه مطالعه: رفتار تغذیه ای از طریق مسیرهای پیچیده ای تنظیم می شود که بواسطه سیگنال های سیستم عصبی مرکزی و محیطی انجام می شود. هدف: هدف مطالعه حاضر، بررسی نقش سیستم کانابینویدرژیک مرکزی بر هیپوفاژی ناشی از گرلین در جوجه های نژاد تخمگذار 3 ساعت محروم از غذا بود. روش کار: در آزمایش 1، جوجه های 5 روزه تزریق داخل بطنی مغزی محلول کنترل، گرلین (6/0 نانومول)، SR141716A (آنتاگونیست انتخابی گیرنده های CB1 کانابینوئیدی، 25/6 میکروگرم) و گرلین + SR141716A را دریافت کردند. در آزمایش دوم، جوجه ها تزریق داخل بطنی مغزی محلول کنترل، گرلین (6/0 نانومول)، AM630 (آنتاگونیست انتخابی گیرنده های CB2، 25/1 میکروگرم) و گرلین + AM630را دریافت کردند. در آزمایش سوم، جوجه ها تزریق داخل بطنی مغزی محلول کنترل، 2-AG (آگونیست انتخابی گیرنده های CB1، 2 میکروگرم)، GSK1614343 (آنتاگونیست گیرند های گرلین، 2 نانومول) و 2-AG + GSK1614343 را دریافت کردند. در آزمایش چهارم، جوجه ها تزریق داخل بطنی مغزی محلول کنترل، CB65 (آگونیست انتخابی گیرنده های CB2، 25/6 میکروگرم)، GSK1614343 (آنتاگونیست گیرند های گرلین، 2 نانومول) وCB65 + GSK1614343 را دریافت کردند. سپس مصرف تجمعی خوراک تا 120 دقیقه پس از تزریق اندازه گیری شد. نتایج: باتوجه به نتایج بدست آمده، تزریق گرلین بطور معنی داری موجب کاهش مصرف تجمعی خوراک شد(0. 05>P). تزریق توام گرلین + SR141716A بطور معنی داری موجب تقویت هیپوفاژی ناشی از گرلین در مقایسه با گروه کنترل شد(0. 05>P). تزریق توام گرلین + AM630 بطور معنی داری موجب تقویت هیپوفاژی ناشی از گرلین در مقایسه با گروه کنترل شد(0. 05>P). تزریق داخل بطنی مغزی 2-AG (2 میکروگرم)، موجب بروز هیپوفاژی شد (0. 05>P). تزریق توام 2-AG + GSK1614343 و یا CB65 + GSK1614343 موجب افزایش مصرف غذا در مقایسه با گروه کنترل شد (0. 05>P). همچنین، تزریق توام افزایش مصرف غذا در جوجه های محروم از غذا شد (0. 05>P). نتیجه گیری نهایی: نتایج نشان دهنده این بود که هیپوفاژی ناشی از گرلین از طریق گیرنده های CB1 و CB2 کانابینوئیدی در جوجه های نژاد تخمگذار وجود دارد.

زمینه مطالعه: آلودگی خاک و مواد گیاهی در مواجهه با مس باعث بروز مسمومیت مزمن با مس در حیوانات متعاقب مصرف گیاهان روییده در آن خاک ها می گردد. هدف: مطالعه حاضر از پاییز 1394 تا انتهای تابستان 1395 انجام شد و از پاییز آغاز شد و به منظور بررسی اثرات فصل بر مسمومیت با مس در گوسفند در خلال یک سال در فصول مختلف ادامه یافت. روش کار: نمونه های خون و پشم از 10 راس گوسفند زنده مسموم با مس در هر فصل (پاییز، زمستان، بهار و تابستان) اخذ شد. نمونه ها از کبد، ریه، کلیه، قلب و طحال از گوسفند ان تلف شده مسموم با مس در همان منطقه و بلافاصله پس از مرگ تهیه شد. در نهایت محتوای مس در تمام نمونه های اخذ شده ارزیابی شد. نتایج: بالاترین مقادیر مس در ریه، قلب، طحال و کلیه در تابستان مشاهده شد. کبد در بهار بیشترین مقادیر مس را داشت و بالاترین میزان مس در پشم و سرم در زمستان تشخیص داده شد. همبستگی مثبتی بین مقادیر مس کبد و کلیه در پاییز وجود داشت اما این همبستگی در فصول بهار و زمستان منفی بود. نتیجه گیری نهایی: شدت مسمومیت با مس در گوسفند وابسته به فصل است و تغییرات فصلی بر این مسمومیت اثر گذار است. آب و هوای محیطی و عوامل استرس زا ممکن است علل مهمی بر میزان محتوای مس بافت های مختلف باشند و کبد ارگان اصلی ذخیره مس در گوسفندان مسموم است.

زمینه مطالعه: کولونوسکوپی روش ترجیحی برای تشخیص بیماری های بزرگ روده در سگ ها است. پلی اتیلن گلیکول معمول ترین ملین برای پاک کردن کولون است. در طب سنتی، سنا به عنوان یک ملین و کمک به درمان یبوست مورد استفاده قرار گرفته است. هدف: هدف از انجام این مطالعه ارزیابی بی خطر بودن استفاده از سنا به عنوان یک ماده جایگزین یا کمکی برای پلی-اتیلن گلیکول در سگ ها با استفاده از آزمایشات هماتولوژی و بیوشیمایی بود. روش کار: برای این منظور، 20 قلاده سگ از نژادهای مخلوط به طور تصادفی برای دریافت یکی از چهار رژیم آماده سازی روده شامل پلی اتیلن گلیکول، سنا یا ترکیب آنها به همراه تنقیه اختصاص داده شد. غلظت سرمی سدیم، پتاسیم، کلسیم تام، فسفر، کلر، منیزیم، هماتوکریت، پروتئین تام، آلانین آمینو ترانسفراز، آسپارتات آمینو ترانسفراز، ازت اوره خون و کراتینین در زمان های صفر، 1، 2، 5، 6 و 24 ساعت پس از اولین تجویز محلول های ملین اندازه گیری شدند. نتایج: تجزیه و تحلیل آماری نشان داد که محلول های پلی اتیلن گلیکول و سنا تأثیر معنی داری بر میزان غلظت سرمی پارامترهای مورد بررسی نداشت (05/0P). نتیجه گیری نهایی: این اولین ارزیابی سلامت آماده سازی روده با استفاده از سنا در سگ است. این مطالعه نشان داد که استفاده از پلی اتیلن گلیکول و سنا برای پاک کردن کولون در سگ ها هیچ تأثیر ناهنجاری بر غلظت پارامترهای بیوشیمیایی و الکترولیتی سرم آن ها ندارد.

زمینه مطالعه: اخیرا تمایل به استفاده از گلوکومتر های مخصوص دامپزشکی افزایش یافته است. با این وجود ارزیابی دقت آماری و کارآیی بالینی آن ها همواره مورد بحث بوده است. هدف: ارزیابی دقت دو دستگاه گلوکومتر قابل حمل دامپزشکی و یک دستگاه انسانی با روش استاندارد آزمایشگاهی به منظور ارزیابی میزان گلوکز خون در سگ ها بود. روش کار: در این مطالعه مقطعی تعداد 160 قلاده سگ صاحب دار ارجاعی به بیمارستان دانشکده دامپزشکی با شرایط بالینی متفاوت مورد بررسی قرار گرفتند. نمونه خون وریدی، از یکی از ورید های سطحی هر حیوان اخذ و میزان گلوکز آن به وسیله ی هر سه دستگاه اندازه گیری شد. سپس باقی خون اخذ شده به لوله آزمایش ساده منتقل و جهت جداسازی سرم و تعیین مقدارگلوکز به روش استاندارد آزمایشگاهی به آزمایشگاه منتقل شد. نتایج: محدوده گلوکز اندازه گیری شده به روش استاندارد آزمایشگاهی بین 40 تا 650 میلی گرم بر دسی لیتر بود. همبستگی بسیار زیادی بین نتایج روش مرجع و گلوکومتر ها بود. هر دو گلوکومتر دامپزشکی خطای پایدار و مقایسه ای مشخصی را نشان دادند، در حالی که هیچ خطای مقایسه ای و پایداری برای دستگاه انسانی ثبت نشد. میانگین انحراف از روش آزمایشگاهی برای دستگاه AlphaTRAK2، CERA-PET و Bionime به ترتیب 7. 4-، 9. 8 و 3. 9-بود. اگرچه اکثر خوانش دستگاه ها در محدوده محاسبه شده 95درصد قابل قبول محدودیت توافق قرار داشت، هیچ یک از دستگاه ها نتوانستند به طور کامل شاخص های سازمان جهانی استاندارد را بدست بیاورند. ارزیابی روش آماری ارور گرید، تمام نتایج اندازه گیری شده برای دستگاه AlphaTRAK2 را در ناحیه A و B نشان داد، در حالی که دستگاه CERA-PET یک اندازه گیری را در ناحیه D نشان داد. دستگاه Bionime دو اندازه گیری را در ناحیه C و D نشان داد. نتیجه گیری نهایی: بنابراین، تنها نتایج حاصل از دستگاه AlphaTRAK2 میتواند بدون ایجاد پیامد های خطرناک برای اقدامات بالینی تفسیر و مورد استفاده واقع شود.

زمینه مطالعه: استفاده از افزودنی های گیاهی به صورت اسانس های گیاهی توجه بسیاری را در صنعت طیور جلب نموده است. هدف: این آزمایش برای بررسی اثرات مخلوط اسانس های گیاهی استخراج شده از برخی گیاهان دارویی شامل مرزه، آویشن، رازیانه و رزماری بر عملکرد، متابولیت های خونی، میکروفلور روده و کیفیت گوشت جوجه های گوشتی انجام شد. روش کار: تعداد 200 قطعه جوجه گوشتی یکروزه به طور تصادفی به 5 تیمار و 4 تکرار و 10 قطعه جوجه در هر تکرار تقسیم شدند. تیمارها شامل افزودن 1) شاهد منفی (بدون اسانس)، 2) شاهد مثبت (300 میلی گرم اسانس مرزن جوش در هر کیلوگرم)، 3) مرزه و رزماری (300 میلی گرم در کیلوگرم)، 4) مرزه، رزماری و آویشن (300 میلی گرم در کیلوگرم) و 5) مرزه، رزماری، آویشن و رازیامه (300 میلی گرم در کیلوگرم) به جیره بودند. نتایج: شاهد مثبت و مخلوط اسانس ها هیچ کدام بر عملکرد رشد جوجه ها اثری نداشتند. کلسترول سرم جوجه های تغذیه شده با مخلوط اسانس ها در مقایسه با شاهد منفی کاهش یافت (05/0>P). جوجه های تغذیه شده با اسانس مرزن جوش یا مرزه و رزماری کمترین شمار لاکتوباسیل را در ایلئوم داشتند(05/0>P). مکمل سازی جیره با اسانس مرزن جوش سبب کاهش پراکسیداسیون چربی ها در گوشت ران نگهداری شده به مدت 30 و 60 روز در فریزر در مقایسه با شاهد منفی شد(05/0>P). نتیجه گیری نهایی: جوجه های گوشتی که با اسانس گیاهی مرزن جوش یا مرزه و رزماری تغذیه شدند کمترین شمار لاکتوباسیلوس را در ایلئوم داشتند که احتمالاً به دلیل مقادیر زیاد کارواکرول در آن هاست که رشد و تکثیر این باکتری گرم مثبت را کاهش می دهد. بر خلاف مخلوط اسانس های گیاهی، اسانس مرزن جوش غلظت کلسترول سرم را کاهش نداد این مسأله می تواند بیانگر اثرات کاهنده کلسترول برای سایر ترکیبات غیر از کارواکرول باشد. جوجه های تغذیه شده با اسانس مرزن جوش بیشترین پایداری اکسیداتیو گوشت را داشتند. این اثر آنتی اکسیدانی در سایر تیمارهایی که مقدار کارواکرول کمتری داشتند، کاهش یافت.

زمینه مطالعه: اتواکسیداسیون یک واکنش غیرقابل برگشت است که تحت تأثیر اکسیژن در هوا رخ می دهد، منجر به ایجاد طعم و بوی ناخوشایند شده و به عنوان نشانگر فساد در روغن شناخته می شود. هدف: در این تحقیق پتانسیل آنتی اکسیدانی اسانس های میخک، مرزه و ترخون در روغن هسته انگورمورد ارزیابی قرار گرفت. روش کار: تأثیر اسانس ها در غلظت های مختلف (3/0، 5/0، 1 و 5/1درصد) بر ارزش پراکسید (PV) و عدد اسید تیوباربیتوریک (TBARS) روغن هسته انگور در دمای 60 درجه سانتیگراد مورد بررسی قرار گرفت. نتایج: نتایج نشان داد که نمونه های حاوی 5/1درصد میخک دارای کمترین عدد پراکسید ( 13/52 میکروگرم در کیلوگرم) در انتهای دوره بودند. در نمونه های تیمارشده با اسانس، بیشترین PV در نمونه های تحت تیمار با ترخون مشاهده شد. در روز دهم نگهداری، اختلاف معنی داری بین TBARS نمونه هایی که حاوی 1درصد اسانس میخک و 5/1درصد اسانس مرزه بودند، وجود نداشت. TBARS نمونه های تیمار شده با اسانس میخک تا انتهای دوره نگهداری به میزان اندک افزایش پیدا کرد و وضعیت مشابهی در نمونه های حاوی مرزه مشاهده شد. مقادیر TBARS در نمونه های حاوی اسانس ترخون در کل دوره ذخیره سازی بیشتر از نمونه های حاوی میخک و مرزه بود. نتیجه گیری نهایی: فعالیت آنتی اکسیدانی اسانس ها در روغن دانه انگور به شرح زیر بود: میخک> مرزه> ترخون.