مجله پزشکی بالینی ابن سینا
سال:1379 | دوره:7 | شماره:2 (مسلسل 16) |تعداد مقالات:13

یکی از روشهای مورد استفاده در بیهوشی، بیحسی اپیدورال می باشد. هدف از این پژوهش، تعیین و مقایسه زمان شروع بیحسی در آنستزی اپیدورال با لیدوکایین- سوفنتانیل و لیدوکایین بیکربنات  می باشد. در این تحقیق 81 بیمار 65-14 ساله کاندید عمل جراحی تحت آنستزی اپیدورال در بیمارستانهای وابسته به دانشگاه علوم پزشکی همدان در سال 1377 تحت یک مطالعه Clinical Trial و از نوع Double blind قرار گرفته و بصورت تصادفی به 3 گروه (لیدوکائین + پلاسبو، لیدوکائین + سوفنتانیل و لیدوکائین + بیکربنات) تقسیم شدند و پس از انجام روش و بدست آوردن زمانهای لازم، اطلاعات حاصله در پرسشنامه هایی جمع آوری شده و سپس با استفاده از آزمون آنالیز واریانس در نرم افزار آماری EPI6 آنالیز گردید. زمان عدم احساس سرما یا Cold Sensory (بلوک سمپاتیک) در هر دو گروه لیدوکائین- بیکربنات و لیدوکائین- سوفنتانیل (5.11 دقیقه) بسیار کوتاهتر از گروه لیدوکائین + پلاسبو (10.22 دقیقه) بوده است. همچنین زمان عدم احساس سوزن یا Pinprick Loss (بلوک حسی) نیز در گروههای لیدوکائین- بیکربنات (7.92 دقیقه) و لیدوکائین- سوفنتانیل (7.29 دقیقه) کوتاهتر از گروه شاهد (11.88 دقیقه) بوده است. طول مدت بیدردی نیز در گروه لیدوکائین- سوفنتانیل بیشتر از لیدوکائین- بیکربنات و لیدوکائین- پلاسبو بوده است (350.3 دقیقه در مقابل 221.5 دقیقه و 160.6 دقیقه). اما از نظر تغییرات فشار خون سیستول- دیاستول و فشار متوسط شریانی (MAP) و ضربان قلب هیچگونه تفاوت قابل ملاحظه ای در 3 گروه مشاهده نشد. در بین عوارض مخدرها، انسیدانس 3.7% برای خارش بدست آمد اما سایر عوارض مانند تهوع، استفراغ و دپرسیون تنفسی مشاهده نشد. نتیجه اینکه می توان از سوفنتانیل بدلیل شروع سریع تر بلوک و طولانی تر بودن مدت بیدردی و انسیدانس کم عوارض آن در آنستزی اپیدورال استفاده نمود.

به منظور شناخت خصوصیات و تعیین درصد باروری کیستهای هیداتیک دامی و تعیین درصد زنده بودن پروتواسکولکسهای آنها در منطقه زنجان، طی بهار و پاییز سال 1377 این مطالعه انجام پذیرفت. تعداد 118 راس گوسفند و 114 راس گاو و گوساله آلوده به کیست مورد مطالعه قرار گرفتند. بدین منظور تعداد کیستهای هر اندام شمارش و ابعاد آنها اندازه گیری شد و پس از تعیین نوع کیست ها از لحاظ باروری و نوع حفره، درصد زنده بودن پروتواسکولکسهای درون آنها با روش رنگ آمیزی با ائوزین تعیین گردید. طبق نتایج بدست آمده 17% گوسفندان آلوده دارای کیستهای کبدی، 47.5% دارای کیستهای ریوی و 35.5% دارای کیستهای کبدی و ریوی و همچنین 5.26% گاوهای آلوده دارای کیستهای کبدی، 80.7% دارای کیستهای ریوی و 14.04% دارای کیستهای کبدی و ریوی بوده اند. بعلاوه 49.15% گوسفندان دارای کیستهای بارور، 30.5% دارای کیستهای مخلوط بارور و غیر بارور و 20.35% دارای کیستهای غیر بارور و در گاو 3.5% دارای کیستهای مخلوط بارور و غیر بارور و 96.5% دارای کیستهای غیر بارور بوده اند. فراوانی کیستهای تک حفره ای در هر دو اندام کبد و ریه بیش از کیستهای چند حفره ای بوده و درصد باروری کیستهای کبدی بیش از کیستهای ریوی و کیستهای چند حفره ای بیش از کیستهای تک حفره ای بوده است. متوسط درصد زنده بودن پروتواسکولکسهای موجود در کیستهای بارور گوسفند 67% و در کیستهای بارور گاو 58% بوده است. ولی بین کیستهای کبدی و ریوی و تک حفره ای و چند حفره ای تفاوت معنی داری مشاهده نشد. نتیجه نهائی اینکه با توجه به شدت آلودگی گوسفندان به کیست هیداتیک که به مراتب بیش از گاوها بوده است. می توان گوسفندان آلوده در منطقه را به عنوان یک خطر بالقوه در انتشار آلودگی به شمار آورد.

با توجه به نامشخص بودن وضعیت چاقی در دانش آموزان ابتدایی شهر همدان مطالعه حاضر با هدف بررسی شیوع چاقی در این گروه از جامعه در سال تحصیلی 78-77 انجام شد. در این مطالعه تعداد 2000 دانش آموز دبستانی 11-6 ساله شهر همدان (1000 نفر پسر و 1000 نفر دختر) مورد بررسی قرار گرفتند. معیار تعیین چاقی در این بررسی منحنی مرکز ملی آمار بهداشتی آمریکا (National Center for Health Statisticis: NCHS) بود. بر اساس این منحنی افرادی که وزن برای قد آنها بالای صدک 90 بود چاق، و آنها که بالای صدک 95 بودند بعنوان افراد خیلی چاق تعریف شدند. نتایج نشان داد که فقط 3.5 درصد کودکان دبستانی همدان چاق و 2.55 درصد خیلی چاق هستند. چاقی در دختران شایعتر از پسران بود (7.2 درصد در مقابل 4 درصد). اختلاف از نظر آماری معنی دار گردید (P<0.01). از مقایسه میزان های بدست آمده با آمار مربوط به کشورهای دیگر، بخصوص کشورهای اروپایی و آمریکا میتوان گفت که در حال حاضر چاقی یک معضل بهداشتی درمانی برای جامعه ما محسوب نمی شود، این در حالی است که در بین بررسی شدگان درصد افراد لاغر رقم بالاتری را شامل میشد (10.2 درصد).

سکته مغزی در بین بیماریهای نورولوژیک شایعترین علت مرگ و میر می باشد همچنین تعداد زیادی از بیماران بعلت ناتوانی، از فعالیت روزانه باز می مانند. بنابراین با شناخت ریسک فاکتورها می توان موجب کاهش مرگ و میر و ناتوانی ناشی از بیماری شد. بطوریکه انسیدانس استروک با کنترل ریسک فاکتورهایی مثل بیماریهای دریچه ای قلب و فشار خون در فاصله 25 سال بمیزان 45% کاهش یافته است. در این مطالعه تلاش در جهت تعیین میزان فراوانی سکته مغزی ایسکیمک و ریسک فاکتورهای آن بود. در این بررسی از پرونده 386 بیماری که بعلت سکته مغزی از سال 73 لغایت 74 در بیمارستان سینا همدان بستری شده بودند استفاده شد و تشخیص عمدتا بر اساس علائم بالینی و CT-SCAN بیماران بود. ریسک فاکتورهای بررسی شده شامل فشار خون، دیابت، سن، جنس، هیپرلیپیدمی، مصرف سیگار و بیماریهای قلبی و عروقی بود.با استفاده از داده ها و تحلیل آنها شایعترین نوع سکته مغزی نوع ایسکمیک و بیشترین ریسک فاکتور فشار خون بود.از آنجا که ریسک فاکتورهای شناخته شده در سکته مغزی ایسکمیک مواردی است که می توان براحتی آنها را کشف و درمان کرد شاید بتوان از طریق کنترل آنها از وقوع این بیماری جلوگیری کرد.

ارتقا دانش و مهارت پزشکان بی گمان در کاهش فوت های بیمارستانی موثر است. لیکن در این مورد اخیرا کمتر مطالعه مدونی انتشار یافته است. در این بررسی موارد فوت شده در بیمارستان کودکان قائم همدان در طی 6 سال متوالی (مهر 68 تا مهر 74) بمنظور تعیین نقش خدمات دستیاران در کاهش مرگ و میرهای بیمارستانی مورد مطالعه قرار گرفت. در سه سال اول (دوره اول) بیماران مقدمتا به وسیله کارورزان اداره و درمان شده و در صورت لزوم از پزشکان عمومی شاغل در بیمارستان و یا پزشکان مسوول کسب تکلیف می گردید. سه سال بعدی (دوره دوم) با اشتغال و حضور مداوم و فعال دستیاران در بیمارستان متمایز شده و بیماران به وسیله این گروه از پزشکان اداره و درمان می شدند و کارورزان تحت نظر آنان انجام وظیفه می نمودند. در هر دو دوره پزشکان مسوول به صورت آن کال در ساعات غیر اداری قابل دستیابی بوده اند. تعداد بستری شدگان: در دوره اول 5804 نفر و در دوره دوم 5663 نفر، تعداد فوت شدگان: دوره اول 735 نفر و دوره دوم 309 نفر. تعداد فوت شدگان در 24 ساعت اول بستری: دوره اول 448 نفر (7.6% بستری شدگان)، دوره دوم 125 نفر (2.4% بستری شدگان). فوت شدگان بعد از 24 ساعت اول: دوره اول 287 نفر و دوره دوم 184 نفر بود. توزیع سنی و جنسی فوت شدگان، نوع بیماری منجر به فوت، توزیع محل سکونت آنان از نظر شهر و روستا، میزان سواد مادران، بررسی بیماران از نظر وزن نسبت به سن، میانگین مدت بستری در دو گروه اختلاف چندانی نشان نمی داد. تعداد پزشکان معالج، ترکیب کادر پرستاری، امکانات خدمات درمانی و پاراکلینیک در هر دو دوره کاملا یکسان بود. بیشترین کاهش را موارد مرگ 24 ساعت اول و کمترین کاهش را میزان فوت نوزادان نشان می دهد.نتیجه آنکه ارتقا کیفیت خدمات درمانی در کاهش مرگ های بیمارستانی به طور چشمگیری موثر است.

در این مطالعه تعداد 6632 پرونده آندوسکپی دستگاه فوقانی گوارش که توسط نگارنده بمدت 9 سال طی سالهای 1367 تا 1376 در بیمارستان شهید مباشر کاشانی همدانی انجام شده بمنظور تعیین علل انسداد راه خروجی معده مورد بررسی قرار گرفته است. اکثر بیماران مراجعین سرپائی با علائم بالینی مختلف بودند. تعداد اندکی از آنها هم بیماران بستری در بخشهای جراحی و داخلی بیمارستان بودند که بدلایل متفاوت در بخش های مربوطه بستری شده بودند. اکثر آنها 2278 نفر (35%) با تشخیص گاستریت مشخص گردیدند. 1165 نفر (17.6%) نرمال، 911 نفر (13%) گاسترودئونیت، 671 نفر (10.5%) گاستریت ناشی از ریفلاکس صفراوی، 646 نفر (9.5%) اولسر فعال داوزدهه و بقیه با آمار مختلف دئودنیت، اولسر مزمن دئودنوم، اولسر معده، کانسر معده و انسداد راه خروجی معده را نشان دادند. انسداد راه خروجی معده کمترین تعداد یعنی 98 نفر (1.4%) موارد را تشکیل داده است. معیار انسداد راه خروجی معده انسداد کانال پیلوریک بوده، بطوریکه گاستروسکپ قادر به عبور از آن و ورود به اثنی عشر نباشد. در این مطالعه شغل، جنسیت، سن، محل زندگی، علائم بالینی شامل درد اپی گاستر، سنگینی سر دل، هماتمز، تهوع و استفراغ مورد بررسی قرار گرفته و در مواردی با مطالعات مشابه خارجی مورد مقایسه قرار گرفته اند.

این پژوهش با هدف تعیین دقت تشخیص بالینی در مقایسه با تشخیص آسیب شناسی آپاندیسیت حاد در بیمارستان شهید مباشر کاشانی همدان مورد بررسی قرار گرفت. در سال 1375 و در طول مدت یکسال پرونده 150 مورد بیماری با تشخیص بالینی آپاندیسیت حاد که از این تعداد، تشخیص 104 بیمار توسط آزمایش آسیب شناسی تأیید شده بود بررسی گردید. 84 نفر (56%) از کل بیماران مذکر و 66 نفر (44%) مونث بودند. بیشترین مورد بیماری در گروه سنی 24-15 سالگی بود  و دقت در تشخیص بیماران مذکر (81%) و در افراد مونث (54.5%) بود. بیشترین تشخیص صحیح در گروه سنی 34-25 سالگی و کمترین آن در سنین 54-35 سالگی بوده است. از 5 نفر متخصص جراح که در زمان مطالعه در این بیمارستان مشغول بکار بوده اند. دو نفر بیشترین دقت تشخیص یعنی (79%) را داشته و یک نفر با اختلاف زیاد یعنی (47%) در ردیف آخر بوده است. نتیجه نهایی اینکه میزان اختلاف آماری بین تشخیص بالینی و تشخیص پاتولوژی 26.6% از موارد بوده است.

بمنظور تعیین نتایج و چگونگی پیوندهای کلیه از سال 1373 تا پایان سال 1377، این مطالعه بشکل طولی انجام پذیرفت. 116 مورد پیوند کلیه در بیمارستان اکباتان همدان که تنها مرکز پیوند کلیه در استان همدان میباشد صورت گرفته است و تمامی پیوندها از اهداکنندگان زنده بوده است. در گروه مورد مطالعه، بقا یکساله کلیه پیوندی 96.5% و در مطالعه 4 ساله، 95.6% کلیه های پیوندی دارای عملکرد بوده اند. عمده عوارض عفونی 23% بیماران را شامل می شده است. در افراد مورد مطالعه، فراوانی نسبی مرگ و میر از پیوند مرد به زن 2% و از پیوند مرد به مرد 6.7% بوده و مرگ و میر از پیوند زن به زن و زن به مرد وجود نداشته است. سن متوسط گیرندگان 37 سال و اهداکننده 34 سال بوده است. بهترین نتایج پیوند در اهدا کنندگان جوان بین 20 تا 30 ساله بوده است که منجر به مرگ و یا نارسایی کلیه درگیرندگان نشده است. یک بیمار بعلت سرطان دهان و یک بیمار بعلت پنومونی، یک بیمار بعلت آنسفالوپاتی و دیگری بعلت نارسایی ریوی و یک نفر بعلت عوارض ناشی از دیابت فوت نموده اند.

بررسی 300 مورد فیبروبرونکوسکوپی ریه در یک تجربه 2 ساله نشان داد که مهمترین اندیکاسیون آن در بیش از 87% موارد برای تشخیص برونکوژنیک کارسینومای ریه بوده که از این 261 بیمار نهایتا در 210 بیمار (85%) تغییرات غیر طبیعی و در 183 بیمار (70%) نتیجه بیوپسی برونش بدخیمی را تائید کرده است. شایعترین نمای رادیولژیک که منجر به کشف نمای غیر طبیعی برونکوسکپیک به نفع برونکوژنیک کارسینوما شد کلاپس آتلکتازی و وجود اوپاسیته مرکزی و بدنبال آن گرفتاری RUL بود و از 26 اوپاسیته کناری تنها در 2 مورد یافته غیرطبیعی برونکوسکوپیک کشف شد. نتیجه مثبت بیوپسی در گرفتاری لوب تحتانی و میانی بیشتر از لوب فوقانی بوده که شاید بعلت اشکال تکنیکی در بکار بردن فورسپس بیوپسی باشد. بالاترین میزان بیوپسی مثبت در ضایعات مرکزی و برونش های اصلی به میزان 82% بوده است. عوارض این تکنیک بسیار ناچیز بوده و با توجه به کارآرایی آن در بیماران سرپایی با بی حسی موضعی و حداقل آمادگی و توان مطالعه درخت برونشیال تا حد شاخه های سگمنتال برونش ها برتریت واضحی را نسبت به برونکوسکوپ سخت (Rigid) نشان می دهد که تنها می توان به مطالعه برونش های اصلی و حداکثر مدخل برونش های میانی و تحتانی ریه راست و دو شاخه شدن برونش اصلی چپ پرداخت.

مورد نادری از استرومال سارکوم گردن رحم در دختری 22 ساله قبل از شروع فعالیت جنسی معرفی می شود. علت مراجعه بیمار تب و لرز بوده است که در بررسی توده لگنی با اثر فشاری روی رکتوم مشخص شد و در تجسس از راه مهبل توده نکروز پایه دار وجود داشت که آسیب شناسی میوم رحم با میتوز کم را گزارش نمود. سال بعد عود توده در محل بروز کرد که آسیب شناسی آن با رنگ آمیزی معمولی Low grade spindle cell sarcoma بوده است و در رنگ آمیزی ایمنوهیستوکمیکال استرومال سارکوم گزارش شد. بیمار هیسترکتومی شد و در پیگیری 30 ماهه بعد از تشخیص اولیه دچار عود لگنی شد.