فن آوریهای نوین در توسعه آبزی پروری (شیلات)
سال:1392 | دوره:7 | شماره:1 (پیاپی 25) |تعداد مقالات:18

استفاده از آنتی بیوتیک های تجاری برای کنترل بیماری ها دارای اثرات زیان باری است که تلاش برای یافتن جایگزین های مناسب این مواد را گریزناپذیر نموده است. در این پژوهش تاثیر تجویز خوراکی پودر ارگوسان و لوامیزول بر فاکتورهای خونی و تحریک ایمنی غیراختصاصی ماهی قزل آلای رنگین کمان مورد بررسی قرار گرفت. 450 ماهی قزل آلای رنگین کمان (Oncorhynchus mykiss) به 3 گروه و هر گروه در 3 تکرار تقسیم گردیدند. تیمار اول، ماهی تغذیه شده با خوراک شامل پودر لوامیزول و تیمار دوم، تغذیه شده با خوراک شامل پودر ارگوسان و تیمار شاهد که با غذای معمولی تغذیه گردیدند. تیمارها به مدت 60 روز با خوراک های تجربی تغذیه شدند. زیست سنجی در روز صفر، 30 و 60 صورت گرفته و شاخص های رشد (ضریب رشد ویژه، درصد افزایش وزن، ضریب تبدیل غذایی، ضریب چاقی و بازده پروتئین جیره) بین تیمارهای مقایسه گردید. در انتهای دوره نمونه خون از تیمارها تهیه و فاکتورهای خون شناسی (تعداد گلبول های سفید، تعداد گلبول های قرمز، میزان هموگلوبین، هماتوکریت و اندیس های گلبولی MCV، MCH، MCHC و ایمنی شناسی (فعالیت لایزوزیم سرم، اندازه گیری قدرت باکتری کشی سرم) مقایسه گردید. نتایج نشان داد که بیش تر فاکتورهای رشد در گروه تغذیه شده با ارگوسان و لوامیزول نسبت به تیمار شاهد به طور معنی داری بهبود یافت (P<0.05). میزان فعالیت لایزوزیم سرم نیز افزایش معنی داری در تیمار تغذیه شده با لوامیزول نشان داد (P<0.05) هر چند این افزایش در مورد تیمار تغذیه شده با ارگوسان معنی دار نبود (P>0.05). بر خلاف افزایش قدرت باکتری کشی سرم در تیمار ارگوسان و لوامیزول نسبت به تیمار شاهد، این افزایش نیز از نظر آماری معنی دار نبود (P>0.05). فاکتورهای خونی ماهیان در تمام تیمارها بعد از 60 روز تغذیه با جیره های آزمایشی بدون تفاوت معنی دار بودند (P>0.05). به طورکلی می توان نتیجه گرفت که ارگوسان و لوامیزول قادر به بهبود شاخص های رشد و برخی پاسخ های ایمنی ماهی قزل آلا می باشند و بنابراین می تواند در پرورش ماهی قزل آلا برای تحریک رشد و ایمنی استفاده شود.

در این پژوهش کارایی نانوسید به عنوان ماده شیمیایی جدید با پراکسید هیدروژن ماده رایج ضدعفونی در آبزی پروری و کلرامین T ماده ضدعفونی کننده فعال علیه پاتوژن های مختلف در میزان کنترل آلودگی های قارچی لارو تاس ماهی ایرانی مقایسه و مورد ارزیابی قرار گرفت. تیمار نانوسید با غلظت 40 و 80 میلی گرم در لیتر، پراکسید هیدروژن با غلظت 40 میلی گرم در لیتر، کلرامین T با غلظت 15 و 20 میلی گرم در لیتر و تیمار شاهد (بدون دارو) در آکواریوم های 20 لیتری به صورت حمام های 15 دقیقه ای برای مقایسه و کنترل توتال قارچی و تعیین بهترین تیمار مورد ارزیابی قرار گرفت. در بررسی پارامترهای pH، دما و اکسیژن آب محیط پرورش لارو بین تیمارهای مختلف با شاهد اختلاف معنی دار دیده نشد (P>0.05). نتایج مقایسه میانگین شمارش کل قارچی طی 3 هفته نشان داد که تیمار نانوسید 80 میلی گرم در لیتر و پس از آن، تیمار پراکسید هیدروژن با دوز 40 میلی گرم در لیتر به طور معنی داری عملکرد بهتری نسبت به سایر دوزها و داروها در مهار عوامل قارچی در لاروها داشتند.

در این پژوهش، تغییرات اسمولاریته سرم خون 150 عدد بچه ماهی قزل آلای رنگین کمان با میانگین وزنی 20.01±1.33 گرم نسبت به شوری های مختلف با هدف تعیین سازگاری بچه ماهیان برای پرورش در آب لب شور مورد مطالعه قرار گرفت. بچه ماهیان در آب هایی با سطوح شوری 7 ppt، 11 ppt و آب شیرین (شاهد)، برای مطالعه تنظیم اسمزی قرار گرفتند. خون گیری از ساقه دمی (سیاهرگ دمی) بچه ماهیان در فواصل زمانی 0، 24، 48، 72 و 240 ساعت انجام شد. پس از سانتریفوژ و جداسازی پلاسمای خون، فشار اسمزی به وسیله دستگاه اسمومتر اندازه گیری گردید. نتایج نشان داد که مقادیر اسمولاریته در زمان 0 (آب شیرین)، 313.7±18.5 میلی اسمول در لیتر بود و بعد از گذشت 10 روز از شروع آزمایش مقادیر آن در شوری 7 ppt به 331.7±7.7 میلی اسمول در لیتر رسید. در این زمان و این سطح شوری اختلاف معنی داری با زمان صفر دیده نشد. اما در شوری 11 ppt بعد از گذشت 10 روز مقادیر اسمولاریته افزایش یافت و به 367.6±15.5 میلی اسمول در لیتر رسید و در این زمان دارای اختلاف معنی داری با زمان صفر شد. بنابراین بر طبق نتایج به دست آمده تغییرات فشار اسمزی در محدوده زمانی 10 روزه نشان دهنده قابلیت تنظیم فشار اسمزی بچه ماهیان مورد آزمایش در شوری 7 ppt بود. اما در شوری 11 ppt بچه ماهیان ماهیان موفق به تنظیم اسمولاریته سرم خون خود در این شوری نشدند.

این مطالعه روی ترکیب و فراوانی ماکروبنتوزها در استخرهای پرورش میگوی سفید غربی در منطقه گمیشان استان گلستان انجام گرفت. دو استخر آب شور با سطح 1 هکتار و عمق متوسط 1.5 متر استفاده شد. در طول 4 ماه پژوهش (1389) برای نمونه برداری از رسوبات کف استخرهای پرورش میگو، از 5 ایستگاه ورودی، مرکزی، خروجی و کناره ها و از هر محل 3 نمونه با استفاده از نمونه بردار رسوب و بنتوز اکمن گرب با سطح پوشش 262 سانتی مترمربع به طور ماهانه برداشته شده و با محلول رزبنگال رنگ آمیزی و با الکل اتیلیک 70 درصد تثبیت و در آزمایشگاه نمونه ها از الک 500 میکرون برای نگهداری ماکروبنتوزها عبور و شستشو داده شدند. با استفاده از لوپ و میکروسکوپ تمام موجودات مطابق با گروه های اصلی شناسایی و شمارش شدند. همچنین برای تعیین درصد کل مواد آلی (TOM درصد) به طور ماهانه و بررسی دانه بندی خاک یک نمونه از هر استخر در طول دوره پرورش از 5 محل یاد شده یک نمونه و به صورت مجزا با روش های مرسوم برداشته و مورد بررسی قرار گرفت. نتایج وجود 3 گروه اصلی یعنی بندپایان (سخت پوستان و حشرات)، کرم های حلقوی (کرم های پرتار) و نرم تنان (دوکفه ای ها و شکم پایان) را نشان دادند که در بین آن ها کرم های حلقوی به طورکلی در استخر 6 و 16 به ترتیب با 78 درصد و 83 درصد دارای بیش ترین درصد فراوانی بودند. ترکیب و فراوانی ماکروبنتوزها در ماه ها و در هر استخر متفاوت بود. درصد کل مواد آلی در هر دو استخر تفاوت معنی داری را نشان نداد (P>0.05)، در حالی که در ماه های مختلف تفاوت معنی دار بود (P<0.05). بافت دانه ای استخر شامل ماسه، سیلت و رس بود که میزان هر یک در هر دو استخر و در قسمت های مختلف استخر متفاوت بود. میزان مواد آلی موجود در رسوبات بستر به نسبت بالا است که احتمالا به دلیل دانه بندی ذرات رسوبی است که از نوع سیلتی - رسی هستند.

در این پژوهش، نوسانات یون های سدیم و پتاسیم سرم خون بچه ماهی کپور دریایی در غلظت های مختلف شوری (0، 5، 10، 15 و 20 گرم در لیتر) به مدت 4 روز بررسی شد. تعداد 250 قطعه بچه ماهی کپور دریایی با میانگین وزنی 2.1 گرم انتخاب و به داخل هر تانک با شوری های مختلف منتقل شدند. خون گیری از بچه ماهیان با قطع ساقه دمی و در فواصل معین هر 24 ساعت صورت گرفته و جداسازی سرم توسط سانتریفیوژ انجام شد. میزان یون سدیم و پتاسیم توسط دستگاه فلیم فتومتر اندازه گیری گردید. نتایج نشان داد که در شوری های با غلظت 15 و 20 گرم در لیتر، همه ماهیان پس از 24 ساعت تلف شدند. بررسی پتاسیم سرم خون نشان داد که اختلاف معنی دار بین ساعات (48-24)، (72-24)، (96-24)، (96-48) و (96-72) در بین غلظت های مختلف شوری وجود دارد (P<0.05) و با افزایش شوری، سطح پتاسیم سرم خون بچه ماهیان با گذشت زمان کاهش یافت اما نتایج سطح سدیم سرم خون، تنها بین ساعات (48-24) و (72-24) اختلاف معنی داری را بین غلظت های مختلف نشان داد (P<0.05). با افزایش شوری، سطح سدیم سرم خون بچه ماهیان با گذشت زمان (تا روز سوم) افزایش یافت اما در روز چهارم سطح سدیم سرم خون با افزایش شوری کاهش نشان داد.

نبود منابع آب سطحی مناسب در مناطق خشک و نیمه خشک، صنعت آبزی پروری این مناطق را ناگزیر به استفاده از منابع آبی زیرزمینی کرده است. با توجه به این که کیفیت آب و منابع آبی، از جمله عوامل تعیین کننده در تناسب این منابع به منظور استفاده در صنعت آبزی پروری می باشد، این مطالعه با پهنه بندی کیفی منابع آبی (شامل قنوات) استان یزد با استفاده از سیستم اطلاعات جغرافیایی و علم زمین آمار، به بررسی امکان استفاده از این منابع در پرورش ماهی قزل آلای رنگین کمان، پرداخته است. با توجه به نقطه ای بودن داده های مکانی مربوط به منابع آبی موجود، ابتدا از روش های مختلف زمین آماری در پهنه بندی و تعیین مناطق مناسب برای آبزی پروری استفاده شد و در نهایت محدوده های مناسب تفکیک گردید. سپس داده های کیفی قنوات مورد مطالعه از نظر خصوصیاتی هم چون pH، سختی، شوری و غلظت عناصری مانند کلر، سدیم، پتاسیم، منیزیم، کلسیم، بی کربنات و سولفات با استانداردهای کیفی پرورش ماهی قزل آلای رنگین کمان مورد مقایسه قرار گرفت. نتایج به دست آمده بیانگر نامناسب بودن کیفیت برخی از این منابع آبی برای استفاده در پرورش ماهی قزل آلای رنگین کمان می باشد.

این پ‍ژوهش به منظور ارزیابی تاثیر سطوح مختلف پربیوتیک مانان الیگوساکارید و بتا 1-3 گلوکان بر شاخص های رشد، بازماندگی و ترکیب لاشه در بچه ماهیان کپور پرورشی (Cyprinus carpio) به مدت 45 روز انجام گرفت. آزمایش با استفاده از طرح کاملا تصادفی شامل سطوح صفر (شاهد)، 0.5 و 1 گرم پربیوتیک مانان الیگوساکارید و بتا 1-3 گلوکان به ازای هر کیلوگرم (شامل 35 درصد پروتئین و 12 درصد چربی) جیره در قالب 3 تیمار با 3 تکرار طراحی شد. آزمایش درون تشت های پلاستیکی 40 لیتری که با 30 لیتر آب پر شده بود، انجام گرفت. تعداد 15 عدد بچه ماهی کپور با میانگین وزنی 57±810 میلی گرم ذخیره سازی و تغذیه شدند. با توجه به نتایج به دست آمده، تفاوت معنی داری از نظر بازماندگی و شاخص های رشد و تغذیه ای بین تیمارها وجود نداشت (P>0.05) ولی بیش ترین میزان پروتئین و چربی لاشه در تیمار 1 گرم پربیوتیک در هر کیلوگرم جیره مشاهده گردید (P<0.05). به هر حال، افزودن 1 گرم پربیوتیک مانان الیگوساکارید و بتا 1-3 گلوکان در هر کیلوگرم جیره غذایی بچه ماهی کپور پرورشی می تواند در بهبود عملکرد رشد، باز ماندگی، تولید نهایی و ترکیب مغذی بدن موثر واقع شود.

خاک زیرین استخرهای پرورش میگو قسمت جدایی ناپذیر استخرها هستند. این مطالعه با هدف بررسی خصوصیات فیزیکی و شیمیایی خاک استخرهای پرورش میگو انجام شد. خصوصیات فیزیکی و شیمیایی خاک مورد مطالعه شامل اسیدیته، فسفر، نیتروژن کل، ماده آلی کل، میزان رس، سیلت و شن در استخرهای پرورش میگوی وانامی در گمیشان (استان گلستان، شمال ایران) می باشد. نتایج نشان داد که تمامی خصوصیات شیمیایی و فیزیکی مورد مطالعه به جز ماده آلی کل، در طی یک دوره پرورش میگو پا سفید غربی دارای تفاوت معنی داری بود. تغییرات زیادی در غلظت رس، سیلت و ماسه بعد از یک دوره تولید اتفاق افتاد. رس به مقدار زیادی کاهش یافت. آنالیز گام به گام چندمتغیره نشان داد که همبستگی بالایی بین مواد آلی و نیتروژن کل (r=0.73) وجود داشت. بیش ترین همبستگی تولید نهایی با خصوصیت شیمیایی اسیدیته و کم ترین آن با ماده آلی کل بود. بر اساس آنالیز رگرسیون چندمتغیره، 61 درصد از تغییرات تولید میگو به تغییرات غلظت فسفر وابسته است. بنابراین خواص خاک زیرین استخرها و فرآیندهایی که در آن اتفاق می افتد و نیز روابط آب و خاک برای بهبود رشد میگو بسیار مهم هستند.

فلز روی یکی از آلاینده های محیط آبی محسوب می گردد. هدف از این مطالعه، بررسی اثرات آسیب شناسی مسمومیت با نیترات روی Zn(NO3)2 بر بافت آبشش ماهی فیتوفاگ طی 96 ساعت می باشد. به این منظور ماهیان در 12 عدد آکواریوم 200 لیتری و در گروه های 15 تایی با میانگین وزنی 10±50 گرم در 3 تیمار (شاهد، 5 ppm و 10 ppm) و 3 تکرار در شرایط آزمایشگاهی تقسیم بندی شدند. برای بررسی بافت آبشش از ماهیان در زمان های 96-12 ساعت نمونه برداری و پس از تثبیت نمونه ها در محلول بوئن، با استفاده از روش های مرسوم بافت شناسی مقاطع بافتی به ضخامت 7 میکرون تهیه و به روش هماتوکسیلین - ائوزین رنگ آمیزی شدند. نتایج مطالعات میکروسکوپی عوارضی مانند هیپرپلازی، تلانژیکتازی، نکروزی شدن رشته های ثانویه، آنوریسم، پرخونی و به هم چسبیدن رشته های ثانویه آبششی را در تیمارهای مورد آزمون در مقایسه با شاهد نشان داد. با افزایش غلظت نیترات روی و با افزایش زمان مجاورت ماهی، شدت آسیب های بافتی در آبشش هم بیش تر شد.

به منظور بررسی اثرات متقابل لیزین و ال کارنتین (تارترات) بر رشد و برخی پارامترهای کیفی خون در بچه ماهی قزل آلای رنگین کمان، آزمایشی با 900 قطعه بچه ماهی با میانگین وزنی 50 گرم به مدت 2 ماه انجام گرفت. بچه ماهیان آزمایشی در یک طرح کاملا تصادفی به 30 گروه 30 قطعه ای در 10 تیمار و 3 تکرار تقسیم شدند. تیمارهای آزمایشی شامل؛ (لیزین 0.5 و ال کارنتین 0.5)، (لیزین 1 و ال کارنتین 1)، (لیزین 1 و ال کارنتین 1.5)، (لیزین 0.5 و ال کارنتین 1.5)، (لیزین 1.5 و ال کارنتین 0.5)، (لیزین 0.5 و ال کارنتین 1)، (لیزین 1 و ال کارنتین 0.5)، (لیزین 1.5 و ال کارنتین 1)، (لیزین 1.5 و ال کارنتین 1.5) و (لیزین 0 و ال کارنتین 0) گرم در کیلوگرم جیره بود. نتایج نشان داد که میزان درصد بقا، افزایش وزن و شاخص رشد ویژه در سطح (لیزین 0.5 و ال کارنتین 1) گرم در یک کیلوگرم جیره افزایش معنی داری یافت. به طور مشابه ضریب تبدیل غذایی نیز در اثر مصرف (لیزین 0.5 و ال کارنتین 1) گرم در کیلوگرم جیره، در مقایسه با جیره شاهد بهبود نشان داد. همچنین در بررسی پارامترهای کیفی خون، گلوکز، کلسترول، کراتینین و آلبومین کاهش معنی داری یافت، در حالی که میزان توتال پروتئین خون تحت تاثیر این ترکیب نسبت به گروه شاهد افزایش معنی داری داشته است. بر اساس پژوهش صورت گرفته ترکیب لیزین و ال کارنتین تارترات به خصوص در سطح لیزین 0.5 و ال کارنتین 1 گرم در کیلوگرم جیره غذایی توانسته است ضمن افزایش میزان رشد و درصد بقا، ضریب تبدیل غذایی را کاهش دهد، ضمن این که این ترکیب و سطح بیان شده موجب بهبود پارامترهای کیفی خون در بچه ماهی قزل آلای رنگین کمان را فراهم آورده است.

خانواده سوف ماهیان یکی از متنوع ترین خانواده های ماهیان آب شیرین محسوب می شود. تجزیه و تحلیل های سیستماتیک قبلی که جنس ها و گونه های مختلف خانواده سوف ماهیان را مورد بررسی قرار می دادند بیش تر بر پایه خصوصیات ظاهری متکی بوده اند. اما امروزه از داده های مولکولی به طور گسترده ای برای این منظور استفاده می شود. هدف از این بررسی تعیین روابط فیلوژنی و خویشاوندی 3 گونه از سوف ماهیان دریای خزر شامل: سوف سفید (Sander lucioperca)، سوف حاجی طرخان (Perca fluviatilis) و سوف دریایی (Sander marinum) با توالی یابی ژن 12s rRNA میتوکندریایی می باشد. به این منظور، تعداد 3 عدد نمونه بالغ از هر یک از گونه های سوف سفید و سوف حاجی طرخان از تالاب انزلی و 3 عدد نمونه بالغ سوف دریایی از دریای خزر جمع آوری گردید. از هر ماهی حدود 2 گرم از بافت نرم باله پشتی جدا و در الکل 96 درصد نگهداری گردید. DNA ژنومی هر یک از نمونه ها استخراج و واکنش زنجیره ای پلیمراز (PCR) برای DNA نمونه های موردنظر با استفاده از یک جفت آغازگر ژن 12s rRNA میتوکندریایی انجام گرفت. پس از الکتروفورز، محصول PCR همراه با پرایمرهای موردنظر برای توالی یابی به شرکت ژن فناوران فرستاده شد. برای تمایز ژنتیکی و بررسی روابط فیلوژنی توالی های ژن 12s rRNA میتوکندریایی نمونه های ماهیان ذکر شده از نرم افزار Mega4 استفاده گردید. نتایج این بررسی نشان داد که نمونه های سوف سفید و سوف دریایی هر دو در یک کلاستر قرار گرفته اند و فاصله تکاملی نمونه های این 2 گونه بسیار کم است. نمونه های ماهی سوف حاجی طرخان نیز با دارا بودن فاصله ژنتیکی قدری بیش تر، بر روی کلاستر مجزایی قرار دارند. از سوی دیگر تمامی این سه گونه با فاصله تکاملی زیاد از گونه کپور معمولی قرار گرفته اند که این امر می تواند تاییدکننده وجود جد مشترک برای این 3 گونه و به عبارت دیگر قرار داشتن آن ها در یک خانواده مشترک باشد. از این رو نتایج این بررسی نشان داد که استفاده از روش توالی یابی ژن 12s rRNA روشی مناسب و قابل اعتماد در تمایز گونه های سوف ماهیان دریای خزر است.

فیلم پروتئینی زیست تخریب پذیر از طریق همراهی اسانس دارچین در غلظت های 0.4، 0.8 و 1.5 درصد حجمی / حجمی با کنسانتره پروتئین آب پنیر ساخته شد. سپس فعالیت ضدمیکروبی آن در برابر 6 باکتری و یک قارچ شامل Lactobacillus lactis (PTCC 1366)، Streptococcus agalactiae (PTCC 1768)، Pseudomonas putida (PTCC 1694)، Esherichia coli (PTCC 3315)، Bacillus subtilis (ATCC 465) ،Listeria monocytogenes (PTCC 1163) و قارچ Candida albicans مورد بررسی قرار گرفت. فیلم های شامل اسانس دارچین فعالیت ضدباکتریایی معنی داری را در برابر باکتری های گرم مثبت و گرم منفی و نیز اثرات بازداری معنی داری را در مقابل قارچ مورد بررسی نشان دادند. در روکش ها و محلول تشکیل دهنده فیلم ناحیه بازداری با افزایش غلظت اسانس دارچین در ماتریکس پلیمر افزایش پیدا کرد (P<0.05). به طورکلی ناحیه بازداری محلول تشکیل دهنده فیلم بالاتر از روکش ها بود. بر اساس نتایج، پوشش کنسانتره پروتئین آب پنیر شامل 1.5 درصد اسانس دارچین برای ارزیابی میکروبی گوشت فیل ماهی در شرایط سرد نگهداری (4 درجه سانتی گراد) استفاده شد که توانست از رشد باکتری های کل و باکتری های سرماگرا فیله جلوگیری نماید.

هدف از این پژوهش، ارزیابی اثرات پساب مزارع پرورش ماهی قزل آلای رنگین کمان بر روی پارامترهای کیفی آب نهر زرین گل می باشد. در این مطالعه، دو کارگاه تکثیر پرورش ماهی و 6 ایستگاه نمونه برداری انتخاب گردید و اندازه گیری خصوصیات فیزیکوشیمیایی آب شامل اکسیژن محلول، نیترات، نیتریت، فسفات، pH و EC در فواصل زمانی 45 روز یک بار و در طول یک دوره یک ساله (89-1388) صورت گرفت. نتایج نشان داد که مزارع پرورش ماهی تاثیر معنی داری روی غلظت مقادیر نیتریت، نیترات، فسفات و EC داشت (P<0.05)، اما تغییرات در غلظت پارامترهای pH و اکسیژن محلول در طول مدت بررسی معنی دار نبود (P>0.05). همچنین افزایش معنی داری در میانگین غلظت پارامترهای نیتریت، نیترات، فسفات و EC در ایستگاه های پایین دست مزارع پرورش ماهی مشاهده شد. در این مطالعه، میزان غلظت فسفات و نیترات در ایستگاه های پایین دست مزارع پرورش ماهی و بعد از ورود پساب از حد استاندارد محیط زیست بیش تر بوده است.

در این مطالعه، برخی خصوصیات زیستی آرتمیای بکرزای (Artemia parthnogenetica) دریاچه اینچه واقع در استان گلستان در سال 1387 مورد مطالعه قرار گرفت. اختصاصات زیستی سیست آرتمیای جمع آوری شده از دریاچه اینچه شامل؛ میانگین طول ناپلی، 491.9 میکرون؛ سیست، 268.8 میکرون؛ میزان تفریخ، 35 درصد؛ تفریخ موثر، 24600 عدد و حداکثر تفریخ، 90 درصد) بعد از 20 ساعت به دست آمد. شرایط فیزیکوشیمیایی اعمال شده برای پرورش آرتمیا در آزمایشگاه به شرح زیر می باشد: دمای آب 29-27 درجه سانتی گراد، شوری آب ppt 32، pH=7.5 و اکسیژن محلول 6.5-7 میلی گرم در لیتر، تراکم ناپلی آرتمیا 40 عدد در هر لیتر و دوره پرورش برای تغذیه آرتمیا 23 روز بود که در این مدت برای تغذیه ناپلی ها از جلبک کلرلا با تراکم سلولی 18´106 عدد در هر میلی لیتر استفاده شد. طول کل، هم آوری و بازماندگی در روز بیست و سوم پرورش اندازه گیری گردید که حداقل و حداکثر طول کل آرتمیای بالغ به ترتیب 8.5 و 12.9 میلی متر، حداقل و حداکثر هم آوری کل به ترتیب 12 و 105 عدد، حداقل و حداکثر بازماندگی 55 و 78 درصد بوده است. به هر حال، اختصاصات ژنتیکی و کیفیت غذای مصرفی از مهم ترین شاخص های تاثیرگذار در میزان هم آوری آرتمیا می باشند.