دانش و پژوهش در روان شناسی کاربردی
سال:1385 | دوره:8 | شماره:30 |تعداد مقالات:17

0

عشق یک فرآیند روان شناختی است که در دهه های اخیر مورد توجه روان شناسان واقع شده است، زیرا یکی از موضوعات مورد توجه در ازدواج است . کپهارت (1965) و اسپرچر (2002) در پژوهش خود دریافتند که عشق یکی از مولفه های لازم برای ازدواج است . استرنبرگ (1986) از کسانی است که راجع به عشق نظریه پردازی کرده است. وی بر اساس یک پژوهش دریافت عشق یک حالت روان شناختی است که دارای سه بعد صمیمیت ، شوریدگی و تصمیم ـ تعهد است . زندگی زناشویی یک پدیده در حال تحول است و در هر مرحله شرایط خاص دارد. پژوهشگران رضایت از زندگی زناشویی و شادمانی را بررسی کرده و میزان آن را در مراحل مختلف مقایسه کرده اند. این پژوهش ها نشان داده اند که رضایت، شادمانی و سازگاری زناشویی در ابتدای ازدواج بالاست و در دورانی که بچه ها به مدرسه می روند کاهش و بعد از آن مجددا افزایش می یابد، به این ترتیب سیر آن به شکل U است. در این پژوهش ها سیر تحول عشق ورزی بررسی نشده است. هدف این پژوهش که از نوع توصیفی است بررسی میزان عشق و نحوه ترکیب آن در زوجهایی است که در مراحل مختلف زندگی زناشویی به سر می برند. برای انجام این پژوهش 500 زوج از پنج منطقه شهر اصفهان که در چهار مرحله نامزدی، عقد، پس از ازدواج و فرزندپروری قرار داشتند و مایل به همکاری بودند به صورت دسترس انتخاب شدند و آزمون عشق ورزی به آنان داده شد. نتایج نشان داد که بین میزان عشق ورزی در مراحل مختلف زندگی زناشویی تفاوت معناداری وجود دارد. به علاوه بین جنسیت آزمودنیها و مراحل تحول زندگی زناشویی در عشق ورزی تعامل وجود دارد. همچنین مشاهده گردید بین میزان عشق ورزی زن و شوهر همبستگی معنا دار وجود دارد.

هدف از اجرای این پژوهش بررسی تاثیر اثربخشی آموزش مهارتهای جنسی بر نگرش جنسی زنان و مردان در شرف ازدواج بود. در این پژوهش تاثیر تحصیلات و جنسیت بر نگرش جنسی بررسی شد. جامعه آماری این پژوهش شامل دختران و پسران شهر اصفهان است که قبل از ازدواج (به صورت اجباری) به مراکز آزمایش و مشاوره قبل از ازدواج وزارت بهداشت و درمان مراجعه کردند. دو گروه آزمایش و گواه از طریق نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب شدند. حجم هر گروه 45 زوج بود. گروه آزمایش آموزش مهارتهای جنسی طرح ریزی شده و گروه گواه آموزش برنامه ریزی شده وزارت بهداشت را دریافت می کردند. در مورد هر دو گروه قبل و بعد از کلاسهای آموزشی پیش آزمون و پس آزمون انجام شد. ابزار پژوهش، نگرش سنج پژوهشگر ساخته با 29 «عبارت» بود که نگرش افراد را در سه بعد عاطفی، شناختی و رفتاری نسبت به مسایل جنسی می سنجید. پایایی نگرش سنج از طریق بازآزمایی 96/0 محاسبه شد. داده های پژوهش به کمک روشهای آمار توصیفی، تحلیل واریانس و آزمون t تجزیه و تحلیل شدند. نتایج آزمون خی دو نشان داد که دو گروه از نظرسنجی تحصیلات و سن تفاوت معناداری نداشتند. نتایج تجزیه و تحلیل آماری نشان داد که آموزش مهارتهای جنسی بر گروه آزمایش تاثیر معناداری در مقایسه با آموزشهای معمول مرکز بهداشت در گروه گواه ایجاد کرده است. میانگین گروه آزمایش در پس آزمون 44/88 و میانگین گروه گواه 13/73 بود. سطح نگرش گروه آزمایش با اختلاف معناداری (در سطح 0001/0P<) بیش از گروه گواه بود. با بالا رفتن مقطع تحصیلی، نگرش شرکت کنندگان با اختلاف معناداری افزایش می یافت (P<0.001) و بیشترین میزان آن در مقاطع دانشگاهی بود (98/43 نگرش خوب). نگرش جنسی مردان با زنان اختلاف قابل توجهی نداشت و در مقاطع تحصیلی یکسان (بالای دیپلم، دیپلم و زیردیپلم) از نظر آماری تفاوتی مشهود نشد. با استناد به نتایج پژوهش حاضر، تاثیر آموزش مهارهای جنسی بر نگرش جنسی افراد مطرح است و جایگزین کردن آموزش مهارتهای جنسی در برنامه های مراکز بهداشت و مشاوره قبل از ازدواج به منظور آگاهی زوج ها از مسایل جنسی و پیشگیری از مشکلات جنسی و زناشویی ، به مسوولان امر پیشنهاد می گردد.

هدف از این پژوهش تعیین تاثیر آموزش شادمانی فوردایس بر کاهش افسردگی زنان بی سرپرست شهر اصفهان بود. به این منظور از میان 9280 زن بی سرپرست تحت حمایت کمیته امداد امام خمینی مناطق پنجگانه، 30 زن بی سرپرست از طریق پیش آزمون افسردگی بک و تایید پزشک متخصص به طور تصادفی انتخاب و در دو گروه آزمایش و گواه (هر گروه 15 نفر) جایگزین شدند. سپس افراد گروه آزمایش به مدت 7 جلسه (یک جلسه 90 دقیقه ای در هفته ) تحت آموزش شادمانی فوردایس قرار گرفتند. چنین فرض گردید که آموزش شادمانی میانگین نمرات افسردگی گروه آموزش را در مقایسه با گروه گواه کاهش و میانگین نمرات شادمانی را افزایش می دهد. نتایج تحلیل کواریانس نشان داد که آموزش شادمانی، افسردگی زنان بی سرپرست را به طور معناداری کاهش (P=0.001) و میزان شادمانی آنها را به طور معناداری افزایش می دهد (P=0.001).

هدف از این پژوهش بررسی رابطه بین توکل به خدا و سایر رهیافتهای مقابله ای با اضطراب است. جامعه آماری این پژوهش را کلیـه دانش آموزان دختر دوره متوسطه شهر اصفهان تشکیل می دهند. در این پژوهش که از نوع پس رویدادی (همبستگی ـ علّی) است، 60 دانش آموز به روش تصادفی خوشه ای از بین نواحی 2 و 3 آموزش و پرورش شهر اصفهان انتخاب شدند. ابزار سنجش، پرسشنامه رهیافت در پیشامدها و رخدادهای زندگی غباری (1379) و پرسشنامه خودسنجی اضطراب اشپیلبرگر (1971) بود. داده های به دست آمده با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج آزمون همبستگی پیرسون نشان داد که رابطه معناداری بین چند رهیافت مقابله ای به ویژه در بعد حالات با اضطراب وجود دارد، ولی رابطه معناداری بین رهیافت توکلی با اضطراب در سطح (P<0.01) مشاهده نگردید. همچنین یافته های آزمون تحلیل واریانس یکراهه نشان داد که بین محورهای اقدامی و محورهای حالاتی در دانش آموزان در سطح (P<0.01) تفاوت معنادار آماری وجود دارد.

این پژوهش تاثیر یک برنامه پیشگیری از اعتیاد را بر روی عزت نفس، نگرش، گرایش و آگاهی نوجوانان در سوء مصرف مواد مورد بررسی قرار داد. این برنامه آموزشی شامل راههای مقابله با تنش و افزایش ابراز وجود، همچنین شیوههای مقاومت در برابر فشار همسالان، و ارایه اطلاعات صحیح در مورد مواد و سوء مصرف مواد میگردید. به همین منظور 140 نفر از دانش آموزان پسر دوره دبیرستان شهرستان تربت جام به عنوان نمونه انتخاب و به دو گروه آزمایش و گواه تقسیم شدند. ابتدا از هر دو گروه پیش آزمون به عمل آمد و سپس متغیر مستقل (دوره آموزشی) اجرا گردید و از آنها پس آزمون گرفته شد. داده های به دست آمده به دو شیوه مورد تجربه و تحلیل قرارگرفت. اول با استفاده از آزمون t همبسته میانگین های پیش آزمون و پس آزمون در هر دو گروه به طور مجزا مقایسه گردید. نتایج نشان داد که دوره آموزشی باعث افزایش عزت نفس و آگاهی و کاهش گرایش در گروه آزمایش گردید. اما در مورد گروه گواه چنین اثری دیده نشد. در روش دوم با استفاده از آزمون t مستقل میانگین نمرات اختلاف پیش آزمون و پس آزمون دو گروه با هم مقایسه شدند. نتایج نشان داد که این دوره آموزشی فقط باعث کاهش میزان گرایش گروه آزمایش به سوء مصرف مواد نسبت به گروه گواه شد، اما تفاوت معناداری در مورد عزتنفس، نگرش و آگاهی دو گروه به دست نیامد.

از آنجا که نبود معیارهای اخلاقی مناسب در زندگی کودکان و نوجوانان یکی از عوامل بسیار مهم در گرایش آنها به بزهکاری است، و چون انسان زاییده یادگیری است و یادگیری در محیط صورت می گیرد و با توجه به نظریه شناختی رشدی کلبرگ و نظریه گفت و گو بر اساس داستانها و با عنایت بر اینکه خداوند در قرآن و سایر کتب آسمانی رهنمودهای خود را در قالب هنری قصه نازل کرده است، بر این اساس، موضوع این مقاله پژوهشی نقش داستان درمانی بر رشد استدلال اخلاقی دختران نوجوان بزهکار کانون اصلاح و تربیت تهران است. هدف این پژوهش، بررسی تاثیرات داستان درمانی بر رشد استدلال اخلاقی دختران نوجوان بزهکار در گروه آزمایش است.به طور کلی فرضیه های پژوهش، نشان می دهد که داستان درمانی به شیوه مشاوره گروهی بر رشد استدلال اخلاقی دختران نوجوان بزهکار اثر می گذارد.روش اجرای این پژوهش، روش آزمایشی و تحلیل کیفی است. برای سنجش فرضیه های پژوهش حاضر، از آزمون رشد اخلاقی کلبرگ، داستان ناتمام محقق نوشته، جملات ناتمام محقق ساخته و نوشتن زندگینامه شخصی، در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون استفاده شده است. یافته های پژوهش نشان می دهد که میانگین نمره کل جملات ناتمام، داستان ناتمام و زندگینامه نویسی، نظام بندی مشاهدات و آزمون رشد اخلاقی کلبرگ در پس آزمون گروه آزمایش افزایش یافته است، در حالی که تغییر محسوسی در گروه گواه رخ نداده است.بدین ترتیب فرضیه های این پژوهش تایید می شوند، یعنی پس از داستان درمانی رشد استدلال اخلاقی دختران نوجوان بزهکار افزایش می یابد.

هدف این مقاله بررسی تاثیر آموزش کارآفرینی بر افزایش فعالیت کاریابی زنان بیکار شهرکرد بوده است. به این منظور از بین زنان جویای کار مراجعه کننده به هلال احمر شهرکرد 26 نفر به شیوه تصادفی انتخاب و در دو گروه 13 نفری آزمایش و گواه جایگزین شدند. به گروه آزمایش آموزش کارآفرینی داده شد و گروه گواه هیچ مداخله ای دریافت نکردند. نتایج تحلیل واریانس حاکی از آن بود که آموزش کارآفرینی فعالیت کاریابی زنان جویای کار شهرکرد را افزایش داده است.

پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر آموزش سبک حل مساله به شیوه اسپیواک و شوره بر کاهش افسردگی دانش آموزان معلول جسمی ـ حرکتی مقطع راهنمایی انجام شد. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان معلول جسمی ـ حرکتی مقطع راهنمایی شهر اصفهان بوده است. در این پژوهش با استفاده از آزمون افسردگی بک 22 نفر به عنوان دانش آموز افسرده شناخته و به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند 11 نفر به عنوان گروه آزمایش و 11 نفر به عنوان گروه گواه انتخاب شدند. طرح پژوهش، از نوع آزمایشی پیش آزمون ـ پس آزمون با گروه گواه است. پس از اجرای آموزش سبک حل مساله در مدت هفت جلسه به گروه آزمایش، مجددا بر روی هر دو گروه آزمون افسردگی بک اجرا گردید و نتایج بررسی و مقایسه شدند. داده های به دست آمده با استفاده از روشهای آماری t مستقل و آزمون تحلیل کوواریانس نشان دهنده تفاوت معنادار بین میانگین نمرات افسردگی در گروه آزمایش و گواه بوده است به عبارت دیگر تفاوتهای فردی در واریانس نمرات دو گروه ناشی از آموزش بوده است (P<0.01). نتایج به دست آمده از فرضیه دیگر پژوهش مبنی بر تفاوت تاثیر آموزش سبک حل مساله بر کاهش افسردگی برحسب جنس معنادار نبوده، بنابراین تاثیر آموزش بر کاهش افسردگی دختران و پسران یکسان بوده است (P<0.05).