پژوهنده
سال:1390 | دوره:16 | شماره:2 (پی در پی 80) |تعداد مقالات:13

در سالهای اخیر توجه زیادی به نقش سویا و ایزوفلاون های آن در کاهش خطر سرطانها خصوصا سرطان پستان شده است. ایزوفلاون ها دارای خواص شبه استروژنیک بوده و توانایی اتصال به گیرنده های استروژن را دارند. در مطالعات انجام شده تناقصات زیادی در زمینه نقش ایزوفلاون ها در سرطان پستان وجود دارد. عمده این تناقصات مربوط به مطالعات in vitro و مطالعاتی است که در جوندگان انجام شده است. در برخی از این مطالعات ذکر شده که ایزوفلاون های سویا سبب تحریک رشد سلول ها در تومور و افزایش تکثیر سلولی در سلول های سرطانی می شوند. حال آنکه در دیگر مطالعات اثرات ضد توموری و ضد تکثیری ایزوفلاون ها گزارش شده است. از سوی دیگر مطالعات اپیدمیولوژیک همانند بسیاری از مطالعات حیوانی اثر حفاظتی سویا را بر سرطان پستان نشان می دهند. در مطالعات کلینیکی محدود انجام شده در انسان هم هیچکدام اثرات تحریکی ایزوفلاون ها بر رشد تومور یا افزایش تکثیر سلول ها را گزارش نکرده اند. در مطالعات اپیدمیولوژیک انجام شده در افراد بقا یافته از سرطان پستان نیز اثر حفاظتی سویا بر کاهش خطر بازگشت مجدد بیماری و مرگ و میر ناشی از بیماری ذکر شده است. همچنین مشخص شده که استفاده از دوز فارماکولوژیک استروژن در زنان سالم اثر بسیار ناچیزی بر خطر سرطان پستان داشته است. با توجه به استقبال روز افزون مردم از سویا و گنجاندن آن در رژیم غذایی و تسهیل تهیه مکمل ایزوفلاون و با توجه به نگرانی هایی که در مورد اثرات سوء احتمالی نسبت داده شده به آن وجود دارد، لزوم انجام مطالعات کلینیکی بیشتر به چشم می خورد.

سابقه و هدف: پیش از این مواردی از موفقیت استفاده از گسترش دهنده بافتی در ترمیم و بازسازی نقاطی از بدن گزارش شده است. با توجه به شیوع بالای اسکار ناشی از سوختگی سر و گردن، و عدم وجود گزارشاتی در کشور جهت تعیین تاثیر گسترش دهنده بافتی در ترمیم اسکار ناشی از سوختگی سر و گردن با تاکید بر طراحی فلاپ های مناسب، این تحقیق در مراجعین به بیمارستان 15 خرداد تهران طی سالهای 1385-1382 انجام گرفت.مواد و روشها: این تحقیق به روش کارآزمایی بالینی از نوع مقایسه قبل و بعد از عمل بر روی 51 بیمار ( 62مورد ضایعه) با گسترش دهنده بافتی انجام گرفت. بیماران قبل از عمل از نظر وضعیت اسکار و میزان بافتهای سالم اطراف مورد بررسی قرار گرفتند. سپس طبق روش استاندارد جراحی شدند و پس از بدست آمدن بافت کافی، بازسازی و ترمیم صورت گرفت. سپس ناحیه بازسازی شده از نظر میزان تشابه بافتی، قوام و رنگ پوست حداقل 6 ماه پس از عمل بررسی شد و نتایج آن مورد قضاوت قرار گرفت.یافته ها: تحقیق روی 51 بیمار 10 تا 59 ساله که 45% مرد بودند، انجام گرفت. از 62 ضایعه مورد بررسی، میزان موفقیت درگسترش بافت 1.95%، میزان موفقیت در انتقال بافت و پوشاندن دیفکت 89% و میزان عوارض 4.19% بود. در 8.4% گسترش بافتی اتفاق نیفتاد. همچنین خونرسانی عالی در 81% فلاپ ها مشاهده شد.نتیجه گیری: به نظر می رسد به کارگیری تکنیک گسترش بافت در ترمیم اسکار ناشی از سوختگی سر و گردن با شرایط فوق قابل قبول باشد و با رعایت اصل طراحی مناسب، به کارگیری آن توصیه می شود.

سابقه و هدف: تاکنون گزارشات مختلفی در مورد کاربرد کلینیکی انواع مختلف مواد جایگزین استخوان Bone Substitute Material (BSM) در دندانپزشکی منتشر شده است که نشان دهنده موفقیت کاربرد آنها می باشد. عامل مهم تعیین کننده در موفقیت BSM رفتار بیولوژیک و ایمونوهیستولوژیک این مواد می باشد که به صورتهای مختلف از جمله مورفولوژی سلول های استخوانی، میزان بقا و تکثیر، میزان بیان آنزیم های اختصاصی این سلول ها و غیره ارزیابی می شود. هدف از این تحقیق تعیین تاثیر این مواد بر روی مورفولوژی سلول های شبه استخوانی SaOS-2 توسط میکروسکوپ الکترونی روبشی  (SEM) Scanning Electron Microscopy می باشد.مواد و روشها: مطالعه به روش تجربی روی دو نوع ماده پیوند استخوان به نامهای  Totudent و Bio-oss انجام پذیرفت. مورفولوژی سلول های SaOS-2 که به مدت 21 روز در معرض این مواد بودند توسط SEM در بزرگنماییهای متفاوت مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: دو ماده جایگزین استخوان مورد استفاده در این پژوهش اشکال متفاوتی از مورفولوژی سلولی مانند کروی، دوکی و پهن و گسترده همراه با زوائد فراوان سلولی را از خود ارائه نمودند که اختلافات مشاهده شده از نظر آماری معنی دار بود. همچنین میزان اتصالات و چسبندگیهای سلولی در گروههای مختلف متفاوت بود.نتیجه گیری: ماده پیوند استخوان Totudent نتایج بهتری در تغییرات مورفولوژیک سلول های SaOS-2  در محیط کشت در مقایسه با Bio-oss از خود نشان می دهد و از خواص بیولوژیکی مناسبتری برخوردار است.

سابقه و هدف: با توجه به اهمیت زمان وصال یافتگی و مشاهده بعضی از زنان متاهل و جوان وصال نیافته، این تحقیق بر روی زنان مراجعه کننده به مراکز بهداشتی درمانی و بیمارستانهای تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی شهر تهران در سال 1388 به منظور تعیین زمان وصال یافتگی انجام گردید.مواد و روشها: این تحقیق به روش توصیفی - مقطعی بر روی 200 زن که به طور مستمر مراجعه می کردند، انجام گرفت. این زنان حداکثر 4 ماه از ازدواجشان گذشته و فاقد بیماری شناخته شده طبی، روانی و اعتیاد بودند. زمان وصال یافتگی پس از تلاش برای انجام آن، تعیین شد و نقش خصوصیات فردی و اجتماعی در عدم موفقیت در اولین تلاش برای وصال یافتگی با استفاده از آزمون کای دو مورد قضاوت آماری قرار گرفت.یافته ها: تحقیق نشان داد از بین 200 نفر مورد بررسی که در سنین 24.7±4.44 و مدت ازدواج 3.7±3.4 ماه بودند میزان عدم موفقیت در اولین تلاش برای وصال یافتگی 61% بود و عدم تدارک برای جشن عروسی و ترس از آسیب مهبل با بروز عدم موفقیت وصال یافتگی مرتبط بود .(P<0.0001) نتیجه گیری: به نظر می رسد تاخیر در وصال یافتگی جای تامل دارد. بررسی وضعیت آن و ریشه یابی علل آن در سایر مناطق، با توجه به نو بودن این نوع تحقیق، توصیه می شود.

سابقه و هدف: درمانهای رایج برای سرطان سرویکس مبتنی بر کمورادیوتراپی با پایه پلاتینیوم ممکن است تحت تاثیر ویژگیهای ژنی هر بیمار باشد. توجه به این ویژگیها می تواند پاسخ درمانی مناسبتر و یا پرهیز از کموتراپی غیر ضروری را به دنبال داشته باشد. از آنجا که افزایش بیان ژن ERCC1 در برخی از مطالعات با پاسخ درمانی به کموتراپی در برخی از تومورها ارتباط داشته است، این تحقیق جهت بررسی پاسخ و یا عدم پاسخ به درمان نسبت به مواجهه با ژن ERCC1، انجام گرفت.مواد و روشها: تحقیق به روش cross sectional روی 32 بیمار مبتلا به سرطان سرویکس که تحت کمورادیاسیون قرار گرفته بودند انجام گرفت. بافت سرطانی از نمونه های بیوپسی شده به دست آمد و با روش PCR از نظر بیان ژن ERCC1 ارزیابی شد. بر اساس نتیجه بررسی ژن مذکور بیماران در دو گروه ERCC1 مثبت و ERCC1 منفی قرار گرفتند و پاسخ درمانی در دو گروه مذکور با یکدیگر مقایسه و OR آن تعیین گردید.یافته ها: میانگین سن بیماران مورد بررسی، 56.6±12 سال بود. 75% پاسخ به درمان داشتند و بیمارانی که پاسخ به درمان نداشتند 2.8 برابر بیشتر از آنهایی که پاسخ به درمان داشتند، در مواجهه با ژن ERCC1 بودند (OR=2.8).نتیجه گیری: به نظر می رسد که وجود ژن ERCC1 در بافت تومورال می تواند در پیش بینی پاسخ درمانی به کمورادیوتراپی با پلاتینوم کمک کننده باشد. مطالعات بیشتر در این خصوص برای رسیدن به نتایج قطعی تر پیشنهاد می شود.

سابقه و هدف: مصرف گسترده مواد بیوسایدی حاوی ترکیبات چهارتایی آمونیوم  (QACs) منجر به پیدایش سویه های استافیلوکوکسی مقاوم به این مواد شده است. هدف از این مطالعه، بررسی حضور ژن های مقاومت به مواد بیوسایدی همچون qac A/B و smrو ارتباط آنها با حضور ژن های مقاومت آنتی بیوتیکی در میان استافیلوکوکوس اورئوس های جداسازی شده از منابع مختلف بود.مواد و روشها: 42 نمونه استافیلوکوکوس اورئوس از منابع کلینیکی، 11 نمونه از مواد لبنی غیر پاستوریزه و 32 نمونه از سواب های گرفته شده از بینی افراد سالم، از مجموع 150 نمونه جمع آوری شده، ایزوله گردید. حساسیت به ماده بیوسایدی حاوی دی دسیل دی متیل آمونیوم کلرید به روش Colorimetric Broth Microdilution سنجیده شد .PCR برای یافتن ژن های qac A/B، smr،bla Z و mec A انجام گرفت.یافته ها: 50% از نمونه های کلینیکی، 36.36% از نمونه های لبنی و 15.6% از نمونه های بینی با محدوده MIC بین 1.95-7.81 g/mlµ به ماده بیوسایدی مقاوم بودند. فراوانی ژن های  qac A/B و smr در 42 نمونه کلینیکی به ترتیب 19.04% و 45.2% بود که بیشتر از فراوانی آنها (به ترتیب 2.3% و 20.9%) در سایر نمونه ها بود .(P<0.05) ژن غالب در میان نمونه های به دست آمده از بینی،smr  با فراوانی 15.6% بود. ارتباط معنی داری بین حضور همزمان حداقل یکی از ژن های مقاومت به ماده بیوسایدی با ژن bla Z در نمونه های کلینیکی (P<0.04) و نمونه های به دست آمده از لبنیات غیر پاستوریزه  (P<0.024) مشاهده گردید و این در حالی بود که ارتباط معنی داری بین حضور ژن های بیوسایدی با ژن mec A بدست نیامد.نتیجه گیری: نتایج این پژوهش برای اولین بار در ایران، نه تنها حضور گسترده ژن های  qac A/B  و smr را در استافیلوکوکوس اورئوس مورد بررسی قرار داده است، بلکه حضور ژن  smr را (با فراوانی 15.6%) در حاملین بینی استافیلوکوکوس اورئوس گزارش می نماید. مطالعه حاضر با تایید مطالعات قبلی، بر وجود ارتباط نزدیک بین مقاومت به QACs و مقاومت به پنی سیلین ها تاکید دارد. حضور ژن های qac در جمعیت استافیلوکوکوس اورئوس و توانایی آنها در توسعه مقاومت بیولوژیک و بروز مقاومت همزمان با آنتی بیوتیک ها، اهمیت استراتژی های کنترل عفونت موثر را آشکار می نماید.

سابقه و هدف: اگرچه طی بیش از 60 سال گذشته پاپ اسمیر موفقیت چشمگیری در کشورهای مختلف در زمینه غربالگری و تشخیص زودرس سرطان سرویکس از خود نشان داده است، ولی همچنان سرطان سرویکس پنجمین سرطان شایع زنان در ایران محسوب می شود. ارزش تشخیصی پاپ اسمیر در مراکز بهداشتی درمانی ایران در مقایسه با استانداردهای بین المللی نیاز به بررسی بیشتری دارد. هدف از انجام این مطالعه بررسی ارزش پاپ اسمیر در تشخیص نئوپلازی سرویکس در مقایسه با یافته های حاصل از بیوپسی سرویکس به عنوان استاندارد تشخیصی می باشد.مواد و روشها: در این بررسی مقطعی، کلیه خانمهای غیرحامله داوطلب که در فاصله سالهای 88-86 جهت انجام پاپ اسمیر روتین به کلینیک زنان بیمارستان طالقانی مراجعه کرده بودند و بر اساس یافته های بالینی و تشخیص متخصص کولپوسکوپیست اندیکاسیون انجام کولپوسکوپی را داشتند، وارد مطالعه شدند. از افراد واجد شرایط پاپ اسمیر تهیه شد و به طور همزمان کولپوسکوپی و بیوپسی نیز انجام شد. حساسیت، ویژگی، ارزش اخباری مثبت و منفی تست پاپ اسمیر در تشخیص نئوپلازی سرویکس در مقایسه با یافته های بیوپسی سرویکس به عنوان استاندارد طلایی محاسبه گردید.یافته ها: بر اساس نتایج پاتولوژی بیوپسی سرویکس در 67% مراجعین یافته غیرطبیعی وجود داشت که شامل تظاهرات پاپیلومای ویروسی و نئوپلازی گرید 1، 2 یا 3 بود. در حالی که تنها در نمونه پاپ اسمیر 21% از افراد یافته غیرطبیعی وجود داشت. بر اساس مقایسه نتایج پاپ اسمیر و پاتولوژی بیوپسی سرویکس، حساسیت پاپ اسمیر جهت تشخیص نئوپلازی سرویکس 23.9%، ویژگی آن 84.8% و ارزش اخباری مثبت آن 76.2% و ارزش اخباری منفی آن 35.4% محاسبه گردید.نتیجه گیری: کمتر بودن حساسیت و ویژگی پاپ اسمیر در این مطالعه نسبت به سایر گزارشات ارائه شده جهانی، نیاز به کنترل کیفی بیشتر مراحل انجام پاپ اسمیر از جمله نمونه برداری، آماده سازی و تفسیر نمونه ها را می تواند مطرح نماید. همچنین پیشنهاد می شود مطالعات مشابه با تعداد نمونه بیشتر در سایر مراکز و به ویژه مراکز مراقبتهای بهداشتی در ایران انجام گردد.

سابقه و هدف: با توجه به مراجعه بیماران با هیدروسفالی و اهمیت نتایج درمانی در این بیماران و اطلاعات محدود در مورد نتایج آن در کشور و همچنین اهمیت اطلاع از نتایج  ETV در این بیماران نسبت به روش شانت گذاری، این تحقیق در بیمارستان مفید طی سالهای 1387 الی 1389 انجام گرفت.مواد و روشها: مطالعه به روش Cross sectional انجام گرفت. نتایج درمانی با استفاده از روش ارزیابی موفقیت ETV (ETVSS) برای کلیه بیمارانی که با تشخیص هیدروسفالی تحت جراحی قرار گرفته بودند، مشخص شد. میزان بقای بیمارانی که با شانت گذاری و یا  ETV درمان شده بودند با استفاده از روش کاپلان مایر ارایه گردید.یافته ها: طی مدت دو سال، مطالعه روی 96 بیمار واجد شرایط انجام گرفت. سن بیماران 2.4±3.33 (از حداقل 3 روز تا 14 سال) بود و بیماران حداقل 6 ماه پیگیری شدند. بقای بیماران تحت ETV و شانت گذاری شده وETVSS≥80 ، به ترتیب 100% و 40% (P=0.02) بود. هرچه  ETVSS بیشتر شود، بقای بیماران تحت درمان ETV از شانت گذاری بیشتر است.نتیجه گیری: به نظر می رسد روش ETV در بیماران هیدروسفالی که نمره ارزیابی موفقیت ETV  بیشتری دارند، با موفقیت بیشتری همراه است. انجام تحقیقات تجربی بیشتر در این زمینه توصیه می شود.