بوم شناسی گیاهان زراعی (دانش نوین کشاورزی)
سال:1389 | دوره:6 | شماره:18 |تعداد مقالات:15

به منظور بررسی عملکرد دانه، اجزای عملکرد و برخی از صفات مورفولوژیک گلرنگ بهاره،30 ژنوتیپ مختلف در بهار سال های 1384 و 1385 در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه آزاد اسلامی واحد شبستر واقع در 60 کیلومتری تبریز مورد آزمایش قرار گرفت. آزمایش در هر دو سال در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار انجام گرفت. صفات مورد اندازه گیری شامل ارتفاع بوته، تعداد دانه در طبق اصلی، وزن طبق اصلی، وزن کل طبق ها، تعداد طبق یک بوته، بیوماس بوته، زمان گل دهی، زمان رسیدگی، وزن هکتولیتر، وزن 100 دانه، عملکرد دانه، بیوماس و شاخص برداشت بود. عملکرد دانه با صفات ارتفاع بوته، تعداد دانه در طبق، وزن هکتولیتر و بیوماس رابطه مثبت و معنی داری داشت. استفاده از دو روش رگرسیون گام به گام و رگرسیون صعودی نشان داد که در هر دو روش بیشترین تغییرات عملکرد دانه توسط صفات ارتفاع بوته، بیوماس بوته، وزن هکتولیتر و وزن100 دانه ایجاد شده است. تجزیه ضرایب همبستگی عملکرد دانه با صفاتی که بیشترین تغییرات عملکرد دانه را ایجاد کردند نشان داد که کلیه صفات اثر مستقیم مثبتی روی عملکرد دانه دارند. بزرگ ترین اثر مربوط به وزن هکتولیتر و ارتفاع بوته و در مرتبه بعدی مربوط به وزن 100 دانه و کمترین اثر مستقیم به بیوماس بوته بود. نتایج نشان داد که صفات ارتفاع بوته، بیوماس بوته، وزن هکتولیتر و وزن 100 دانه بیشترین اثر مستقیم را بر عملکرد دانه دارند، بنابر این بهتر است ژنوتیپ هایی انتخاب شوند که از نظر چهار صفت مذکور دارای مقادیر بیشتری می باشند.

تحقیقات صورت گرفته درباره نحوه توزیع عناصر غذایی و رابطه آن با روند تجمع ماده خشک در بخش های مختلف سنبله گندم بسیار کم است، در حالی که برای افزایش عملکرد دانه بدون ایجاد اثر منفی در کیفیت غذایی، داشتن این اطلاعات بسیار مهم است. در این تحقیق سعی بر آن بود که چگونـگی توزیع عناصــر پر نیاز نظیر پتاسیم (K) و کلسیم (Ca) و کم نیاز مثل منگنز (Mn) و روی (Zn) در بخش های مختـلف سنبله (شامل بخش های پایینی، میانی و بالایی) و هم چنین در دانه های مختلف هر سنبلچه (شامل دانه های بزرگ و کوچک) در طی روزهای پر شدن دانه بعد از گل دهی، در دو رقم مهدوی و فلات مورد بررسی قرار گیرد. نتایج این تحقیق نشان داد که سنگین ترین دانه ها در قسمت میانی سنبله و سبک ترین دانه ها در بخش بالایی محور سنبله یافت می شوند. بین مقادیر عناصر ماکرو و میکرو در بخش های مختلف سنبله با وزن دانه همبستگی مثبت وجود داشت. مقدار غلظت این عناصر در بخش های میانی سنبله بیشتر از بخش های دیگر بود. نتایج هم چنین نشان داد که میزان منگنز و روی در طی دوره پر شدن دانه کاهش یافت. کاهش معنی دار غلظت عناصر ماکرو و میکرو مغذی در دانه های دور از محور سنبله نسبت به دانه های نزدیک به محور سنبله مشاهده شد. میزان کاهش غلظت عناصر نسبت به موقعیت قرارگیری دانه ها در روی سنبلچه در مقایسه با محور سنبله بیشتر بود. در این آزمایش بین دو رقم مورد مطالعه تفاوت معنی داری در نحوه توزیع عناصر غذایی در طول محور سنبله و سنبلچه دیده نشد.

به منظور ارزیابی عملکرد و اجزای عملکرد دو هیبریدذرت SC704 وSC647  تحت شرایط تنش خشکی و دو روش آبیاری، آزمایشی به صورت فاکتوریل اسپیلت پلات در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در مزرعه آزمایشی دانشکده کشاورزی دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرج طی سال های 1384و 1385 انجام شد. در این آزمایش اعمال تیمار تنش خشکی در سه سطح به صورت آبیاری پس از 40 درصد،60 درصد، و 75 درصد تخلیه رطوبت قابل دسترس خاک و نیز روش آبیاری به دو روش آبیاری تمام ردیف های کاشت و آبیاری یک در میان ردیف های کاشت به عنوان فاکتور اصلی و دو هیبرید به عنوان فاکتور فرعی در نظر گرفته شدند. نتایج تجزیه واریانس نشان داد که تنش خشکی بر عملکرد دانه و کلیه اجزای عملکرد اثر معنی داری داشت و تنش شدید موجب 37 درصد کاهش عملکرد گردید. روش آبیاری بر عملکرد دانه تاثیر معنی داری نداشت، ولی اثرات متقابل معنی دار بود. به طوری که در آبیاری کامل به شیوه آبیاری تمام ردیف های کاشت، هیبریدSC647  رقم مناسب تری بود. ولی در روش آبیاری یک در میان، هیبرید SC704 عملکرد بیشتری را تولید کرد. هم چنین در شرایط کم آبیاری، هیبرید SC704 در روش آبیاری تمام ردیف های کاشت عملکرد بیشتری نسبت به هیبرید SC647 تولید نمود.

اسیدیته بالای خاک ها در اکثر مناطق زیر کشت ذرت در ایران موجب کاهش دسترسی گیاه به عناصر غذایی خصوصا فسفر می گردد. کاربرد گوگرد و اکسایش آن با کاهش موضعی اسیدیته خاک، می تواند باعث افزایش قابلیت جذب فسفر در خاک های آهکی شود. منابع ارزان قیمت فسفر، مانند خاک فسفات و کمپوست امروزه درکشاورزی بسیار مورد توجه قرار گرفته و می توانند به منظور افزایش فسفر قابل جذب خاک و برطرف کردن نیاز گیاه موثر واقع شوند. در تحقیق حاضر به ‏منظور بررسی تاثیر تغییر اسیدیته بخشی از خاک و افزایش فسفر روی عملکرد ذرت رقم سینگل کراس 301، آزمایشی با تیمارهای مختلف شامل خاک فسفات (آپاتیت)، ریز جانداران حل کننده فسفات، گوگرد تلقیح شده با باکتری های اکساینده گوگرد و کمپوست انجام گردید. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در 3 تکرار و چهار عامل: باکتری حل کننده فسفات در دو سطح (شاهد و باکتری Bacillus megaterium)، آپاتیت در دو سطح (صفر و یک تن در هکتار)، مواد آلی در دو سطح (صفر و ده تن در هکتار) و گوگرد تلقیح شده با باکتری های تیو باسیلوسThiobacillus sp.  در دو سطح (صفر و چهار تن در هکتار) در مزرعه تحقیقاتی موسسه خاک و آب (مشکین دشت کرج) انجام گردید. نتایج آزمایش نشان داد که بیشترین عملکرد دانه (9600 کیلوگرم در هکتار) در تیمار حاوی کمپوست و باکتری باسیلوس به دست آمد. عملکرد دانه در تیمار هایی که آپاتیت در آنها به تنهایی مصرف شده بود (6937 کیلوگرم در هکتار) به طور معنی داری کمتر از شاهد (7700 کیلوگرم در هکتار) بود. استفاده از آپاتیت، نه تنها فسفر محلول خاک را افزایش نداد، بلکه با اسیدیته بالا (8.8) بر خصوصیات خاک و رشد گیاه در خاک های قلیایی اثر منفی داشت. بر اساس نتایج این تحقیق کاربرد باکتری باسیلوس مگاتریوم و کمپوست با افزایش دسترسی ذرت به عناصر غذایی مانند فسفر باعث افزایش عملکرد شده و قابل توصیه می باشد.

به منظورتعیین مناسب ترین تراکم کشت بر روی عملکرد و اجزای عملکرد ارقام برنج، آزمایشی به‏صورت فاکتوریل با دو عامل تراکم کشت در پنج سطح (1، 3، 5، 7 و 9 نشاء در هر کپه) و پنج رقم برنج (هاشمی، درفک، لاین 338، ندا و سپیدرود)، در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در 3 تکرار در سال زراعی 1387در آستارا انجام گرفت. صفات ارتفاع بوته، طول پانیکول، وزن هزاردانه، تعداد پنجه در بوته، تعداد دانه در هر پانیکول، تعداد دانه پوک در هر پانیکول، تعداد دانه پر در هر پانیکول، عملکرد شلتوک هر کپه، بیوماس هر کپه، شاخص برداشت، بیوماس کل کرت، عملکرد شلتوک در واحد کرت و هکتار مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که بین ارقام مورد مطالعه از لحاظ صفات ارتفاع بوته، طول پانیکول، تعداد پنجه در بوته، تعداد دانه در پانیکول، تعداد دانه پر و پوک در پانیکول، بیوماس کپه، بیوماس کرت، عملکرد شلتوک کرت و هکتار و بین تراکم های مورد مطالعه از لحاظ صفات طول پانیکول، تعداد پنجه در بوته، تعداد دانه در پانیکول، تعداد دانه پر در پانیکول، شاخص برداشت، بیوماس کل کرت، عملکرد شلتوک کرت و هکتار اختلاف معنی داری وجود دارد. اثر متقابل واریته در تراکم برای صفات طول پانیکول، وزن هزار دانه، شاخص برداشت، بیوماس کل کرت، عملکرد شلتوک کرت و هکتار معنی دار بود. بیشترین عملکرد مربوط به تراکم سه نشاء در هر کپه (4809 کیلوگرم در هکتار) بود. از نظر عملکرد، به غیر از لاین 338 که کمترین عملکرد (2859 کیلوگرم در هکتار) را داشت، بین سایر ارقام (با عملکردی بین 3962 الی 4714 کیلوگرم در هکتار) اختلاف معنی داری مشاهده نگردید. رقم سپیدرود با تراکم نه نشاء و یک نشاء در هر کپه به ترتیب (6266.600 و 1372.200 کیلوگرم) بیشترین و کمترین عملکرد را داشت. در بین ارقام مورد مطالعه، تراکم کشت یک نشاء در هر کپه برای رقم ندا و نه نشاء در هر کپه برای رقم سپیدرود قابل توصیه بود.

مرحله جوانه زنی و استقرار گیاهچه ها از مراحل عمده در چرخه زندگی گیاهان است که تحت تاثیر عوامل محیطی مختلف قرار می گیرد. این تحقیق به منظور بررسی تاثیر پرایمینگ بذر روی برخی از خصوصیات گیاه گاوزبان در مراحل اولیه رشد انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل پرایمینگ با چهار سطح سالیسیلیک اسید (2000، 500، 1000، 1500 میکرومول)، بذر تیمار شده با آب مقطر و تیمار شاهد یا بذور خشک بود. آزمایش به صورت بلوک های کامل تصادفی با چهار تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه زنجان انجام گردید. پرایمینگ با اسید سالیسیلیک باعث بهبود سرعت و درصد سبز کردن و رشد گیاهچه گاوزبان شد. نتایج نشان داد که تاثیر پرایمینگ با سالیسیلیک اسید بر درصد سبز کردن، میانگین تعداد روزهای سبز کردن، وزن خشک کل گیاهچه، وزن تر، سطح برگ و سطح ویژه برگ معنی دار بود. بالاترین درصد و شاخص سبز کردن و کمترین میانگین تعداد روزهای جوانه زنی و سطح ویژه برگ مربوط به غلظت 500 میکرومول، و بالاترین وزن خشک گیاهچه، وزن تر و سطح برگ گیاهچه مربوط به بذور پرایم شده با غلظت 2000 میکرومول سالیسیلیک اسید بود. هم‏چنین کمترین مقادیر درصد سبز کردن و صفات رشد گیاهچه در تیمار بذور شاهد و پس از آن در بذور تیمار شده با آب مقطر مشاهده گردید. با افزایش سرعت و شاخص سبز گیاهچه ها میزان تولید ماده خشک افزایش یافت.

به منظور تعیین تاثیر تنش خشکی بر سه رقم آفتابگردان، آزمایشی به صورت کرت های خرد شده بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز در سه تکرار انجام شد. برای تعیین میزان تحمل یا حساسیت ارقام به تنش خشکی، مقادیر پنج شاخص شامل میانگین حسابی (MP)، میانگین هندسی (GMP)، شاخص تحمل (TOL)، شاخص حساسیت به تنش (SSI) و شاخص تحمل به تنش (STI) محاسبه شدند. نتایج نشان داد که بین ارقام از نظر عملکرد دانه اختلاف معنی دار وجود داشت. در شرایط بدون تنش رقم آرماویرسکی با 5486 کیلوگرم در هکتار بیشترین عملکرد دانه را تولید نمود. در شرایط تنش رقم ایروفلور با 2672 کیلوگرم در هکتار بیشترین عملکرد دانه را نسبت به دو رقم دیگر تولید کرد. بالاترین میزان شاخص STI متعلق به رقم آرماویرسکی با 0.57 بود. رقم آرماویرسکی بر اساس شاخصGMP  نیز تحمل بالاتری داشت (5486 کیلوگرم در هکتار). رقم ایروفلور بر اساس شاخص های SSI وTOL  متحمل ترین رقم نسبت به تنش بود، در حالی که رقم آرماویرسکی بر اساس شاخص MP از تحمل بیشتری برخوردار بود. با مقایسه ضرایب همبستگی YPو YS با شاخص های محاسبه شده مشخص شد که عملکرد در شرایط تنش (YS) رابطه معنی داری با هیچ یک از شاخص ها نداشت، ولی YP با STI، TOL،MP  و  GMPهمبستگی نشان داشت. نتایج این تحقیق نشان داد که در صورت بارندگی مناسب، رقم آرماویرسکی و در شرایط رطوبتی نامطمئن، رقم ایروفلور قابل توصیه می باشد. هم چنین STI،MP  و GMP شاخص های مناسبی برای برآورد پایداری عملکرد و دستیابی به ارقام پر محصول بودند.

به منظور بررسی اثرات کاربرد تیواوره بر شکستن خواب و عملکرد مینی تیوبر های سیب زمینی رقم آگریا در شرایط گلخانه، آزمایشی در سال 1387 اجرا گردید. تیواوره در سه غلظت متفاوت (صفر، 0.5 و 1 درصد) در قالب طرح کاملا تصادفی در سه تکرار مورد استفاده قرار گرفت. پس از شکستن خواب مینی تیوبرها، صفات تعداد نیش، طول بلندترین نیش و تعداد روز تا نیش زنی یادداشت گردید و سپس مینی تیوبر ها در گلدان کاشته شدند. در طول دوره رشد صفات دیگری از قبیل تعداد روز تا سبز شدن، تعداد ساقه اصلی و ارتفاع بوته اندازه گیری شد. پس از برداشت غده ها، صفات تعداد غده در بوته، وزن کل غده و میانگین وزن غده تولید شده در هر بوته اندازه گیری شد. نتایج تجزیه واریانس صفات نشان داد که تاثیر مصرف تیواوره بر تمام صفات معنی دار بود. مصرف محلول تیواوره با غلظت یک درصد به طور متوسط باعث کاهش زمان نیش زنی از 60 روز به 26 روز، افزایش تعداد نیش از 1.8 تا 3.1 نیش، افزایش طول بلندترین نیش از 1.8 به 4.1 سانتی متر، کاهش تعداد روز تا سبز شدن از 60 به 29 روز، افزایش تعداد ساقه در بوته از 1.2 تا 2.3 ساقه در بوته، افزایش ارتفاع بوته تا 30.6 سانتی متر، افزایش تعداد غده از 5 به 9 غده در بوته، کاهش وزن تک غده به 22.1 گرم و هم چنین افزایش وزن کل غده در بوته از 183 به 202 گرم گردید. بر اساس نتایج این بررسی چنان‎چه هدف آماده کردن مینی تیوبر ها برای کاشت باشد، مصرف یک درصد تیواوره برای شکستن خواب، تسریع سبز شدن بوته، افزایش تعداد غده در بوته و حصول حداکثر عملکرد در مینی تیوبر های سیب زمینی رقم آگریا توصیه می گردد.

به منظور اندازه گیری عکس العمل آفتابگردان از نظر عملکرد و شاخص برداشت در شرایط تک کشتی و رقابت با علف هرز تاج خروس، آزمایشی در دانشگاه آزاد اسلامی تبریز در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی به صورت فاکتوریل با سه رقم آفتابگردان (آذرگل، هایسان وآلستار)، تراکم تاج خروس (5، 15 و 25 بوته در هر متر ردیف) و زمان‏ های سبز شدن تاج خروس (هم زمان، 15 و 30 روز بعد از سبز شدن آفتابگردان) در طی سال های 86- 1385 اجرا شد و تیمار کشت خالص ارقام آفتابگردان نیز به عنوان شاهد در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد که از نظر عملکرد بیولوژیک، سطح سوم زمان سبز شدن تاج خروس با 680 کیلوگرم در هکتار کمترین اختلاف را با شاهد بدون علف هرز داشت. بیوماس هوایی آفتابگردان از 1850 گرم در متر مربع در شاهد به کمتر از 1350 گرم در متر مربع در تیمار رقابت تمام فصل 25 بوته تاج خروس کاهش یافت. در رقم آذرگل افزایش تراکم تاج خروس از 5 به 15 و از 15 به 25 بوته در هر متر ردیف در مرحله 15 روز پس از سبز شدن عملکرد دانه را به ترتیب حدود 7 و 14 درصد در مقایسه با شاهد کاهش داد. در رقم هایسان هیچ یک از تیمارها نتوانستند در رقابت با تاج خروس عملکردی مشابه با شاهد تولید کنند و عملکرد دانه از 3858 کیلوگرم در هکتار در شاهد تا 49%، 37% و 16% به ترتیب در زمان های اول، دوم و سوم زمان سبز شدن تاج خروس افت کرد. در رقم آلستار حداقل کاهش عملکرد در ضعیف ترین حالت رقابت ممکن 35% اندازه گیری شد که دلیل بر شدت رقابت تاج خروس با این رقم بود. در مقایسه با شاهد، شاخص برداشت در آذرگل، هایسان و آلستار به ترتیب 5/6%, 13% و 39% کاهش داشت.

گل مریم از مهم ترین گل های شاخه بریده در کشور بوده و عوامل متعددی بر کیفیت گل و زمان گل دهی آن تاثیر دارد. از جمله مهم‏ ترین این عوامل، تنظیم کننده های رشد به ویژه هورمون اسید جیبرلیک می باشد. در این تحقیق به منظور تعیین اثر تنظیم کننده اسید جیبرلیک بر زمان گل دهی و کیفیت گل، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کاملا تصادفی در 3 تکرار انجام شد. برای این منظور پیازهای گل مریم رقم دابل با میانگین پیرامون 7 -6 سانتی متر تهیه گردید و تیمار هورمونی با غلظت های 100، 200، 250، 300 قسمت در میلیون اسید جیبرلیک همراه با شاهد به روش خیساندن پیازها قبل از کاشت و هم چنین خیساندن پیازها و محلول پاشی جوانه زایشی اعمال شد. نتایج تجزیه واریانس داده ها نشان داد که در کلیه صفات، بین استفاده از هورمون به صورت غوطه وری قبل از کاشت با غوطه وری همراه با هورمون پاشی تفاوت معنی داری وجود نداشت، در صورتی که بین غلظت ‏های مختلف هورمون از نظر اغلب صفات اثر معنی داری مشاهده شد. مقایسه میانگین تاریخ های برداشت نشان داد که در هر دو روش بیشترین تعداد گل برداشت شده پس از سه و چهار هفته از شروع گل دهی به دست می آید. در مجموع استفاده از غلظت 300 قسمت در میلیون هورمون اسید جیبرلیک فقط به صورت غوطه ور نمودن پیاز قبل از کاشت، اثر قابل توجهی بر تعداد شاخه گل ایجاد شده نشان داد. هم چنین مقایسه شاهد و تیمار هورمونی نشان داد که استفاده از این هورمون باعث جلو افتادن زمان گل دهی می گردد. لذا با توجه به این بررسی، برای تولید گل، پیازچه و هم چنین تسریع گل دهی، استفاده از غلظت 300 قسمت در میلیون هورمون اسید جیبرلیک با روش غوطه ور نمودن پیاز قبل از کاشت پیشنهاد می گردد. 

به منظور بررسی و مطالعه اثرات فواصل خطوط کاشت و تراکم کاشت بر عملکرد و اجزای عملکرد ذرت سینگل کراس 711، طی فصل زراعی سال 1384 آزمایشی در قالب طرح فاکتوریل بر پایه بلوک های کامل تصادفی در 4 تکرار اجرا گردید. فاکتورهای آزمایش شامل فاصله خطوط کاشت در سه سطح (45، 60 و 75 سانتی متر) و تراکم کاشت در سه سطح 50، 65 و 80 هزار بوته در هکتار بودند. بعد از رسیدگی فیزیولوژیکی نسبت به اندازه گیری عملکرد با 14 درصد رطوبت و اجزای عملکرد شامل وزن هزار دانه، وزن ساقه، وزن بلال، وزن کل بوته، شاخص برداشت، تعداد دانه در ردیف و تعداد ردیف در بلال اقدام گردید. نتایج نشان داد که با افزایش فاصله ردیف، وزن هزار دانه، وزن ساقه، وزن کل بوته و تعداد دانه در ردیف در سطح 5 درصد افزایش معنی داری نشان دادند، ولی صفات دیگر مورد مطالعه تحت تاثیر فاصله ردیف کاشت قرار نگرفتند. هم چنین با افزایش تراکم کاشت، وزن کل بوته، شاخص برداشت و عملکرد در سطح 5 درصد به طور معنی داری افزایش یافت، در حالی که وزن هزار دانه، وزن ساقه، وزن بلال و تعداد دانه در ردیف کاهش پیدا کرد. بیشترین تولید 13080 کیلوگرم در هکتار بوده و در تیمار فاصله ردیف کاشت 60 سانتی متر و تراکم کاشت 65 هزار بوته در هکتار مشاهده شد، در حالی که تیمار فاصله ردیف کاشت 75 سانتی متر و تراکم کاشت 50 هزار بوته در هکتار کمترین تولید (8154 کیلوگرم در هکتار) را نشان داد. 

این بررسی به منظور ارزیابی اثرات مقادیر مختلف بقایای اندام های مختلف علف هرز پنجه مرغی بر عملکرد و اجزای عملکرد گندم به صورت آزمایش فاکتوریل در سه تکرار در سال 1387 اجرا گردید. فاکتورهای مورد بررسی شامل بقایای اندام های مختلف پنجه مرغی در چهار سطح شامل بقایای حاصل از برگ، ساقه، ریشه و کل اندام های پنجه مرغی و مقدار بقایای اضافه شده به خاک در پنج سطح شامل صفر (شاهد)، 40، 60، 80 و 100 گرم در مترمربع بود. نتایج حاصل از این بررسی نشان داد که اثر بقایای حاصل از اندام های مختلف پنجه مرغی منجر به کاهش معنی دار ارتفاع بوته، تعداد پنجه بارور، تعداد دانه، تعداد برگ، طول سنبله، وزن صد دانه و بیوماس شد. با افزایش میزان بقایای پنجه مرغی در خاک محل رشد گندم، میزان کلیه صفات مورد بررسی کاهش بیشتری نشان دادند به طوری که با اضافه کردن 100 گرم بقایای پنجه مرغی به خاک، ارتفاع بوته، تعداد برگ، تعداد پنجه بارور، طول سنبله، طول دم گل آذین، تعداد دانه، وزن صد دانه و بیوماس به ترتیب 56.76، 70.67، 20.40، 61.86، 41.77، 75.60، 33.24و 63.95 درصد نسبت به رشد گیاه در شرایط شاهد کاهش یافتند. کاهش در عملکرد گندم از حداقل 7.01 درصد تا حداکثر %80.53 بسته به میزان بقایای پنجه مرغی موجود در خاک بود. بقایای ریشه علف هرز پنجه مرغی بیشترین اثر کاهشی بر اکثر صفات مورد بررسی داشت. با توجه به اهمیت میزان تولید گندم به عنوان یک محصول استراتژیک، کاهش عملکرد حتی در سطوح پایین توسط بقایای علف های هرز از جمله پنجه مرغی موجود در مزارع، موضوعی است که لازم است مورد توجه خاص قرار گیرد.