پژوهش و سازندگی
سال:1384 | دوره:18 | شماره:3 (پی آیند 68) در امور دام و آبزیان |تعداد مقالات:17

بررسی کفزیان دریای خزر طی چهار فصل از پاییز 1374 تا تابستان 1375 در منطقه آب های گیلان از چهار عمق 10، 20، 50 و 100 متر انجام گرفت. گروه های زیستی در حد خانواده شناسایی و شمارش شده و زی توده آن ها تعیین گردید و با استفاده از آن نقشه زی توده کفزیان ترسیم گردید. میزان صید پره های ساحلی در سال های 1371 و 1375 بر حسب 7 منطقه تدوین و مقایسه گردیدند. نتایج بررسی ها نشان داد که زی توده بنتوزها از 1.57 تا 65.78 گرم در متر مربع متغیر بوده و دارای میانگین (Mean± SE) 13.97± 1.6 بوده است. در این بررسی عمق 100 متر کمترین زی توده و فراوانی را داشته و عمق 10 متر بیشترین زی توده و اعماق 20 و 50 متر بیشترین فراوانی را دارا بودند. همچنین بیشترین مقدار زی توده در فصل زمستان و کمترین مقدار در بهار مشاهده شده است. از بین گروه های زیستی شناسایی شده خانواده های Corophidae و Tubificidae از تعدد مشاهده و زی توده بالا برخوردار بوده اند. زی توده آن ها بالاتر از یک گرم در متر مربع بوده است. گروه های Scrobicularidae و Cardidae علی رغم فراوانی اندک بالاترین زی توده را نشان داده اند. نقشه زی توده ماکروبنتوزها در سال 1374-75 نشان داد که زی توده در بخش کوچکی در حد فاصل آستارا- هشتپر، منطقه روبروی تالاب انزلی و به صورت باریکه ای در روبروی مصب سفیدرود تا منطقه رودخانه پلرود بیشتر از سایر نقاط می باشد. به طورکلی با مقایسه نقشه های ترسیمی این مطالعه و بررسی سال 1371 شباهت های بسیاری دیده می شود. همچنین در برخی از مناطق در اعماق 10 تا 20 متر دارای توده زنده بالا بوده اند برای مثال میزان توده زنده در غرب استان گیلان در اعماق کم بیشتر از اعماق بالا است. نتایج حاصل از بررسی مقادیر صید پره های ساحلی در سال های 1371 و 1375 نشان داد که در هفت منطقه تفکیک شده تفاوت معنی داری در میزان صید و مقدار صید در واحد تلاش پره وجود نداشته است. مقدار صید در واحد تلاش پره ها در سال 1375 از حداقل 88 تا 459 کیلوگرم در هر پره کشی و در سال 1371 از حداقل 31 کیلوگرم تا 418 کیلوگرم در هر پره کشی متغییر بوده است. مقایسه مقادیر صید و نقشه پراکنش کفزیان نشان داد که اگر چه در برخی مناطق ارتباطی بین آن ها وجود ندارد اما در سیمای کلی در اکثر مناطق هم چون مصب سفیدرود، هم خوانی مثبت بین ذخایر کفزیان و مقدار صید وجود داشته است. بررسی مقادیر صید در سال 1379 در مناطق مختلف صیادی صحت نتایج به دست آمده را نشان داده است به طوری که منطقه شرق گیلان (چمخاله تا چابکسر) و آستارا تا هشتپر از صید اندک برخوردار بوده و با مقادیر صید در شرق و غرب انزلی تفاوت معنی دار داشته است.

به منظور تعیین قابلیت هضم پروتیین پودر آرتمیا در شرایط in vitro و in vivo، از سه منطقه دریاچه ارومیه، استخرهای خاکی حاشیه دریاچه ارومیه و دریاچه نمک قم توده زنده آرتمیا جمع آوری و پس از آب گیری توسط خشک کن در دمای 50-60 درجه سانتی گراد خشک و به صورت ورقه ورقه درآمدند. قبل از استفاده در آزمایشات توسط آسیاب چکشی آسیاب شدند. در آزمایشگاه تغذیه از هر یک از سه نوع پودر آرتمیا همراه با نمونه ای از پودر ماهی پرو آنالیز شیمیایی از نظر مواد مغذی، مطابق دستور العمل روش استاندارد صورت گرفت. در مرحله بعد قابلیت هضم پروتیین نمونه ها با استفاده از روش قابلیت هضم در آنزیم پپسین مورد آزمایش قرار گرفت. نتایج حاصل از این آزمایش نشان داد که بین تیمار آرتمیای دریاچه ارومیه با سایر تیمارها از نظر این صفت اختلاف معنی داری وجود دارد (p<0.05). بیشترین درصد قابلیت هضم پپسین مربوط به تیمار آرتمیای دریاچه قم 92.74) درصد) و کمترین درصد مربوط به تیمار آرتمیای دریاچه ارومیه 90.47) درصد) بود. در آزمایشی دیگر قابلیت هضم ظاهری و حقیقی پروتیین سه نوع پودر آرتمیا و همچنین پودر ماهی پرو با استفاده از روش نمونه برداری از محتویات ایلئومی پس از کشتار، بر روی 109 قطعه جوجه نر گوشتی از سویه راس 308 انجام شد. نتایج به دست آمده از این آزمایش با داده های حاصل از آزمایش قابلیت هضم در آنزیم پپسین مطابقت داشت. در این آزمایش نیز بین تیمار آرتمیای دریاچه ارومیه با سایر تیمارها اختلاف معنی دارای مشاهده شد (p<0.05). بیشترین درصد قابلیت هضم ظاهری و حقیقی مربوط به تیمار پودر ماهی (به ترتیب 88.02 و 92.12 درصد) و کمترین درصد مربوط به تیمار آرتمیای دریاچه ارومیه (به ترتیب 82.96 و 86.87 درصد) بود. نتایج این تحقیق نشان داد، با توجه به بالا بودن میزان پروتیین پودر آرتمیا و قابلیت هضم بالای آن، می توان این ماده خوراکی را در جیره غذایی طیور به عنوان مکمل پروتیینی مورد استفاده قرار داد.

در بررسی هایی که از تیر ماه سال 1382 بروی پرورش توام میگو Penaeus Indicus با خیار دریایی گونه Holothuria Leucospilota با هدف تاثیر همزیستی این دو آب زی بر روی رشد وزنی و طولی میگو صورت گرفت، 9 حوضچه فایبر گلاس 5) عدد ده تنی با سطح حدود 7.5 متر مربع و 4 عدد حوضچه 5 تنی با سطح حدود 4.5 متر مربع) که کف آن ها از قبل با خاک مزارع پرورش میگو به ارتفاع 10 سانتی متر خاک ریزی و به سیستم هواده مجهز شده بود. آبگیری شد. (خاک از مزرعه ای برداشت گردید که برای اولین بار شروع به فعالیت کرده بود و فاقد مواد آلی حاصل از دوره پرورش بود). تعداد 1 عدد خیار دریایی گونه H. Leucospilota به ازای هر متر مربع در تانک های شماره 1، 2 و 3 (تیمار (1، تعداد 2 عدد خیار دریایی به ازای هر متر مربع در تانک های شماره 4، 5 و 6 (تیمار (2 ذخیره سازی شد و تانک های شماره 7، 8 و 9 (تیمار (3 نیز به عنوان تانک های شاهد در نظر گرفته شد که فاقد خیار دریایی بود. میگوهای گونه P.indicus نیز در سن 60 روزگی از مزارع پرورش میگو تهیه و به تعداد 15 عدد در هر متر مربع به تانک های حاوی خیار دریایی و تانک های شاهد اضافه گردید. شوری، دما، اسیدیته به کمک دستگاه های سنجش پرتابل و اکسیژن به روش وینکلر اندازه گیری و ثبت گردید. در نهایت میانگین وزنی میگوهای تیمار یک از 6.46 به 18.66 گرم، در تیمار دو از 6.1 به 19.33 گرم و در تیمار شاهد از 6.43 به 16.86 گرم رسید. همچنین میانگین رشد طولی میگوهای تیمار 1 از 9.7 در ابتدای دوره به 13.4 میلی متر، در تیمار 2 از 9.5 به 13.8 میلی متر و در تیمار 3 از 9.7 به 12.6 میلی متر در انتهای دوره رسید. میگو و خیار دریایی هر دو از کف تغذیه می کنند. در صورت پاک شدن بستر از آلودگی ناشی از رسوب مواد زاید و اضافی توسط خیار دریایی که به عنوان یک رفتار تغذیه ای در این آبزی به حساب می آید. شرایط مطلوب از نظر تغذیه و رشد بیشتر برای میگو فراهم می گردد و این امر سبب اختلاف رشد وزنی و طولی در بین تیمارهای مختلف گردیده است.

این تحقیق به منظور تعیین ارزش غذایی نی انجام گردید. بدین منظور نمونه های نی را از تالاب های هویزه، شادگان و الهایی در سه مرحله زمانی با فاصله یک ماه جمع آوری شده و قابلیت هضم ماده خشک و ماده آلی با استفاده از شیرابه شکمبه گاومیش به روش in vitro تعیین گردید و نتایج به دست آمده در قالب طرح کاملا تصادفی در سه تیمار (سه مرحله زمانی برداشت) و سه تکرار (محل نمونه برداری) تجزیه و تحلیل آماری شدند. به منظور تعیین ارزش غذایی به روش in vivo از تعداد 3 راس گاومیش نر اخته شده استفاده گردید. تغذیه دام ها به صورت اختیاری انجام شد و با استفاده از باکس و روش جمع آوری کل مدفوع قابلیت هضم مواد مغذی مختلف، (TDN) و قابلیت هضم انرژی تعیین گردید. میانگین پروتیین خام، عصاره اتری، الیاف خام، عصاره عاری از ازت، ماده آلی، خاکستر، کلسیم و فسفر نمونه های نی جمع آوری شده از سه تالاب به ترتیب 10.5 (CP)، و (Ee) 1.7، و (CF) 32.62، و (NEE) 42.96، و (Ash) 13.2، و (OM) 86.8، و (Ca) 0.47، و (P) 0.36 درصد بود. میانگین ضرایب هضم به روش in vivo برای ماده خشک، ماده آلی، پروتیین خام، عصاره اتری، الیاف خام، عصاره عاری از ازت به ترتیب (DM) 41.36، و (OM) 43.68، و (CP) 49.4، و (Ee) 33.63، و (CF) 51.45، و (NEE) 38.43 درصد و مجموع مواد مغذی قابل هضم 39.5 درصد و انرژی قابل هضم 1.89 مگا کالری در کیلوگرم بود. میانگین ضریب هضم به روش in vitro برای ماده خشک در سه مرحله زمانی در تالاب هویزه به ترتیب 40.53، 33.84 و 29.27 درصد و تالاب شادگان به ترتیب 31.05، 35.07، 20.7 و تالاب الهایی 37.62، 32.56، 33.47 و ضریب هضم ماده آلی در تالاب هویزه به ترتیب 42.89، 32.59، 30.28 و تالاب شادگان به ترتیب 32.32، 35.23، 19.26 و تالاب الهایی شامل 42.7، 33.28 و 34.99 درصد به دست آمد.

جهت مطالعه تاثیر استفاده از بلوک های ملاس و اوره بر مصرف خوراک، تولید و ترکیبات شیر گاومیش های شیرده آزمایشی در قالب طرح مربع لاتین در دو مربع 4×4 با استفاده از 8 راس گاومیش شیرده انجام شد. ردیف های مربع شامل دوره های 28 روزه اجرای آزمایش و ستون های مربع شامل شکم های مختلف زایش گاومیش ها بود. تیمارها (جیره های غذایی) شامل: 1 جیره غذایی رایج در منطقه، 2 جیره غذایی استاندارد بر اساس 100 درصد مصرف روزانه 3 جیره غذایی براساس 80 درصد مصرف روزانه و 4 جیره غذایی براساس 70 درصد مصرف روزانه بودند. در تیمارهای 3 و 4 علاوه بر خوراک داده شده از بلوک های ملاس- اوره به طور آزاد در تغذیه دام ها استفاده شد. ترکیب بلوک های ملاس و اوره شامل 50 درصد ملاس، 10 درصد اوره، 20 درصد پیت نی شکر، 10 درصد آهک، 5 درصد نمک و 5 درصد آرد استخوان بود. از نظر تولید شیر روزانه و ترکیبات شیر بین تیمارها اختلاف معنی داری مشاهده نشد (p<0.05). میانگین های تولید شیر تصحیح شده بر اساس 4 درصد چربی در تیمارهای اول تا چهارم به ترتیب 11.98، 12.57، 12.03 و 11.44 کیلوگرم در روز بود که اختلافات بین آن ها معنی دار بود (p<0.05). کمترین ماده خشک مصرفی روزانه 12.49) کیلوگرم(، کمترین هزینه خوراک مصرفی روزانه 6354.90) ریال) و کمترین هزینه خوراک با ازای یک کیلوگرم شیر تولیدی تصحیح شده 568.40) ریال) مربوط به تیمار چهارم بود و اختلاف بین تیمارها معنی دار بود (p<0.05). میانگین مصرف روزانه بلوک ملاس و اوره در تیمارهای سوم و چهارم به ترتیب 1.47± 0.14 و 1.41 ±0.11 کیلوگرم بود با این حال، ایجاد محدودیت غذایی در این دو تیمار باعث کاهش وزن دام ها شد. به طور کلی نتایج این آزمایش نشان داد که بلوک های ملاس و اوره می توانند جایگزین 10 درصد مجموع خوراک مصرفی روزانه گاومیش های شیرده شوند.

به منظور بررسی فون و بوم شناسی پشه ها (دوبالان: کولیسیده) (Diptera:Culicidae) در استان گیلان، مطالعاتی از فروردین ماه تا آذر ماه 1379 انجام شد. در طی این تحقیق 2478 پشه بالغ از 64 زیستگاه و 6656 لارو از 127 لانه لاروی در استان گیلان جمع آوری شد و مجموعا شش گونه از جنس کولکس (Culex Linnaeus,1758) شامل: Culex (Culex) mineticus Noe,1889، و Cx.(Cux.) pipiens Linnaeus, 1758، و Cx. (Cux.) theileri Theobald,1903 و Cx. (Cux.)tritaeniorhynchus Giles, 1901 و Cx. (Maillotia) hortensis Ficalbi, 1889 و Cx. (Neoculex)territans Walker,1856 به صورت لارو و بالغ جمع آوری و شناسایی شد. گونه های کولکس (پی پینز، تریتنیورینکوس، میمتیکوس) در مرحله لاروی با %47.19، %30.99 و %10.29 و در مرحله بالغ با %58.18، %28.42 و %11.71 به ترتیب بیشترین فراوانی و پراکنش را در استان گیلان نشان دادند. بوم شناسی دقیق دو گونه Culex pipiens و Culex tritaeniorhynchus که ناقل بیماری های متعددی می باشند نیازمند بیشتری در استان می باشد.

تالاب امیرکلایه از جمله تالاب های مهم و بین المللی ایران است که در استان گیلان و شمال شهر لاهیجان واقع شده است. در این تالاب 15 گونه ماهی زیست می کنند که اردک ماهی (Esox lucius) از فراوان ترین ماهیان تالاب می باشد. در طول سال 1380 به منظور مشخص نمودن عادت های غذایی اردک ماهی تالاب امیر کلایه لاهیجان 156 قطعه اردک ماهی به وسیله دام گوشگیر، پره، الکتروشوکر، سالیک و ساچوک صید و پس از زیست سنجی، تعیین سن و کالبد گشایی مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج به دست آمده حاکی از آن است که اردک ماهی تالاب امیرکلایه از طیف وسیعی از موجودات زنده 9) گونه جانوری) تغذیه می کند. بالاترین درصد فراوانی مربوط به لای ماهی (%24) و گاو ماهی مرمری (%16) و کمترین درصد فراوانی مربوط به سوزن ماهی، کاراس و گاماروس (هریک با درصد فراوانی (%4 بود و اردک ماهی، پلی کوپترا، قورباغه و سوسک آبی نیز هر یک با درصد فراوانی %8 در مرتبه میانی قرار داشتند. این ماهیان در گروه های سنی + 1 تا + 6 با میانگین طول کل 44.8 سانتی متر15.6-63) سانتی متر)، میانگین وزنی 717.9 گرم 24-1700) گرم(، متوسط طول نسبی روده (شاخص طول روده به طول بدن) 0.69 (0.19-0.97)، میانگین شاخص شدت تغذیه (0.7-422) 91.8، متوسط شاخص ضریب رشد (388.8-1097.3) 723.5 بودند. با توجه به نتایج به دست آمده می توان گفت که اردک ماهی این تالاب، یک آبزی گوشتخوار، ماهی خوار و هم نوع خوار است. ضمن این که تمامی مواد غذایی در داخل معده شناسایی شدند که بیان کننده خوش هضم بودن این مواد غذایی و داشتن قدرت انتخاب بیرونی (براساس اندازه طعمه و با کمک قدرت بینایی و بویایی) می باشد. همچنین رژیم غذایی اردک ماهی بر اساس فصل، سن و جنسیت تغییراتی داشت.

به منظور بررسی امکان کاهش وزن دنبه و چربی لاشه از طریق دورگ گیری، تعداد 126 راس میش زندی با قوچ های زندی و زل آمیزش داده شدند. از تعداد 85 راس بره متولد شده، تعداد 9 راس بره نر و ماده خالص و 19 راس بره نر و ماده دورگ به مدت 114 روز پروار شدند. با توجه به میانگین وزن پایان پروار، تعداد 24 راس بره نر و ماده جهت بررسی صفات لاشه کشتار شدند. میانگین وزن پایان پروار و افزایش وزن روزانه ترکیب نژادی زندی خالص کمتر از بره های دورگ بود و ضریب تبدیل غذایی بره های دورگ بهتر از بره های خالص بود ولی این تفاوت ها معنی دار نبود (p<0.05). درصد گوشت و استخوان بره های دورگ بیشتر از بره های خالص و این تفاوت برای درصد استخوان معنی دار بود (p<0.05). درصد چربی زیرجلدی، بین عضلانی و احشایی بره های دورگ بیشتر (p<0.01). و درصد دنبه کمتر از زندی خالص بود (p<0.01). چربی لاشه (چربی زیرجلدی، بین عضلانی و دنبه) نسبت به وزن لاشه سرد بره های دورگ و خالص به ترتیب برابر 35.1 و 38.7 و چربی اتری در بره های دورگ و خالص به ترتیب برابر 33.0 و 37.0 درصد و این تفاوت ها معنی دار بود (p<0.05). چربی کل دام (مجموع چربی لاشه و چربی احشایی) نسبت به وزن لاشه سرد برای بره های دورگ و خالص به ترتیب برابر 48.1 و 46.3 درصد بود (p>0.05).

به منظور بهبود منابع بالقوه ذخایر طبیعی ماهی سفید در جنوب دریاچه خزر، تولید بچه ماهیان مقاوم و درشت تر در محیط های بسته در یک زمان نسبتا کوتاه، نیازمند تعیین احتیاجات غذایی به ویژه میزان پروتیین آن می باشد. با توجه به اینکه تاکنون مطالعات جامعی بر روی نیازهای غذایی بچه ماهی سفید صورت نگرفته است؛ از این رو یک آزمایش تغذیه ای به مدت 8 هفته بر روی بچه ماهیان 2 گرمی جهت دستیابی به تعیین پروتیین مطلوب صورت گرفت. در این آزمایش سه تیمار در سطوح پروتیینی 25، 30، 35 درصد و سه تکرار برای هر یک با انرژی قابل هضم (DE) ثابت 3400 کیلوکالری در کیلوگرم برای هر یک از تیمارها در نظر گرفته شد. همچنین تعداد 180 قطعه بچه ماهی سفید با میانگین وزنی 2± 0.6 گرم در قالب طرح کاملا تصادفی انتخاب و بین 9 عدد مخزن فایبرگلاسی 400 لیتری که با 300 لیتر آب تازه پرشده بود و روزانه 60 درصد آب تعویض می شد. توزیع گردیدند.معیارهای شاخص رشد مانند افزایش وزن یا رشد مطلق (WG)، درصد رشد نسبی (RGR)، ضریب تبدیل غذا (FCR)، نسبت بازده پروتیین (PER) و درصد بقا در هر یک از تیمارها مقایسه شد. نتایج به دست آمده نشان دادند که با افزایش میزان پروتیین در تیمارها، شاخص معیارهای رشد مانند افزایش وزن و درصد رشد نسبی بهبود یافته و اختلاف معنی داری را نشان می دهند (p>0.05)، سایر شاخص های رشد نظیر ضریب تبدیل غذا و نسبت بازده پروتیین بین تیمار 1 و 2 اختلاف معنی داری را نشان نمی دهند (p<0.05) اگر چه بین آن ها با تیمار 3 یا پروتیین 35 درصد اختلاف معنی دار می باشد. درصد بقا در تیمارها دارای اختلاف معنی داری نیستند (p<0.05). لاشه بدن بچه ماهی سفید به لحاظ ترکیبات مواد مغذی بین تیمارهای 1 و 2 دارای اختلاف معنی دار نمی باشند (p<0.05) اگر چه بین آن ها با تیمار 3 اختلاف معنی دار است (p>0.05).

این تحقیق به منظور تعیین اثر انرژی و پروتیین قابل متابولیسم بر خصوصیات الیاف بزغاله های نر رایینی با وزن زنده 17.5 ±2.5 کیلوگرم و سن حدود هفت تا هشت ماه، با 25 جیره غذایی در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی به روش فاکتوریل با پنج سطح انرژی قابل متابولیسم و پنج سطح پروتیین قابل متابولیسم (5×5)، با سه تکرار انجام شد. جیره های غذایی بزغاله ها با استفاده از جداول استاندارد غذایی AFRC سال 1998 متوازن شدند. در ابتدا و انتهای آزمایش کل الیاف بدن چیده، و از ناحیه پهلوی سمت چپ بزغاله ها نمونه ای برای اندازه گیری خصوصیات کمی و کیفی الیاف برداشته شد. نتایج این پژوهش نشان داد: میانگین رشد کرک بزغاله ها به ترتیب برابر 5.27، 4.30، 4.09، 4.01 و 4.10 گرم در روز برای سطوح انرژی یک تا پنج بود، بالاترین سطح انرژی جیره ها (11.1) باعث افزایش معنی دار کرک تولیدی روزانه شد (P<0.01) و بهترین عملکرد را نشان داد. پروتیین قابل متابولیسم جیره نیز، اثر معنی داری (p<0.05) بر روی میزان رشد کرک داشت کمترین مقدار رشد روزانه 3.72) گرم) مربوط به پایین ترین سطح پروتیین قابل متابولیسم در جیره ها بود. قطر، طول و درصد کرک تولیدی تحت تاثیر سطوح انرژی و پروتیین قرار نگرفت. با توجه به نتایج به دست آمده از این پژوهش، اگر منظور از پرورش بزغاله ها فقط تولید کرک باشد مقادیر 11.10 مگاژول انرژی قابل متابولیسم و 7.58 درصد پروتیین قابل متابولیسم در هر کیلوگرم ماده خشک جیره پیشنهاد می گردد.

به منظور مقایسه رشد و رسیدگی جنسی صافی ماهیان گونه های Siganus sutor و Siganus javus در حوضچه های بتونی، اقدام به صید ماهیان جوان از اطراف بندر لنگه، بندر حسینه، بندر کنگ با استفاده از تور گوشگیر، گرگور و قلاب گردید. صافی ماهیان صید شده به سالن تکثیر و پرورش پژوهشکده اکولوژی خلیج فارس و دریای عمان منتقل گردیده و هر گونه به طور جداگانه در سه حوضچه بتونی 6 تنی با تراکم 15 عدد در متر مکعب ذخیره سازی شدند. دوره پرورش از دی ماه سال 79 تا شهریور سال 80 به طول انجامید. تغذیه صافی ماهیان با استفاده از غذای کنسانتره میگو و گوشت خرچنگ به میزان 3 تا 5 درصد وزن بدن انجام گرفت. برخی از فاکتورهای فیزیکی و شیمیایی آب از قبیل درجه حرارت، شوری و اکسیژن هر 5 روز یک بار اندازه گیری شد. از اسفند ماه سال 79 تا شهریور سال 80، ماهانه تعداد 5-10 عدد ماهی از هر گونه صید و پس از کالبد شکافی، قطعاتی از گنادها برداشت و مراحل مختلف رسیدگی جنسی تعیین گردید. رشد صافی ماهیان نیز با استفاده از زیست سنجی های ماهانه محاسبه گردید. بر اساس نتایج حاصل از اندازه گیری فاکتورهای فیزیکی و شیمیایی درجه حرارت آب در طی دوره پرورش بین 16 تا 33 درجه سانتی گراد، اکسیژن بین 4.74 تا 5.86 میلی گرم در لیتر و شوری بین 37 تا 38 گرم در لیتر در نوسان بود. صافی ماهیان گونه S.sutor دارای رشد بهتری نسبت به گونه S.javus بوده و در محیط پرورشی به راحتی اهلی می گردند. میانگین وزن صافی ماهیان گونه S.sutor از 127.6 ±21.52 گرم به 292 ±62.04 و میانگین وزن صافی ماهیان گونه S.javus از 117.31± 40.37 گرم به 181.3± 39.9 گرم رسید. نتایج حاصل از زیست سنجی های ماهانه و همچنین کالبد شکافی و مطالعات میکروسکوپیک نشان داد که گونه S.sutor از رشد بالاتری برخوردار بوده و در محیط پرورشی به مرحله رسیدگی جنسی می رسد و در صورت شرایط مناسب می تواند از اردیبهشت ماه تا تیرماه تخم ریزی نماید. این گونه می تواند به عنوان یک گونه مناسب برای تکثیر و پرورش در محیط های دریایی معرفی گردد.

ماهی سیم با نام علمی Abramis brama orientalis یکی از ماهیان با ارزش اقتصادی دریای خزر می باشد. صید این ماهی در سال 1379-1380 به مقدار 17 تن بوده که 0.1 درصد از کل صید ماهیان استخوانی را شامل می شود. متوسط طول، وزن و سن این ماهی به ترتیب 21.7± 3.3 سانتی متر، 191.2± 99.88 گرم و 2.72± 0.91 سال (X± SD) اندازه گیری شد. رابطه نمایی طول- وزن این ماهی L2.90 و W=0.2312 بود R2=%83.34)، R=0.91 و (n=160. معادله رشد بر تلانفی ماهی سیم براساس داده های طول و سن به صورت زیر برآورد شد. [(Lt=45 [(1-exp-0.125 (t+2.768 ضریب مرگ و میر کل (z)، طبیعی (M) و صیادی (F) به ترتیب برابر 0.92، 0.28 و 0.64 در سال و نسبت بهره برداری (E=Exploitation ratio) برابر 0.7 در سال محاسبه شد. براساس آنالیز کوهورت میزان توده زنده 46.362 تن و MSY به میزان 14.99 تن برآورد شد.

این پژوهش به منظور بررسی تغییرات ترکیب شیمیایی در طول فصل رشد و خصوصیات سیلویی علوفه نی انجام شد. جهت بررسی تغییرات ترکیبات شیمیایی، نمونه گیری از علوفه نی در طول فصل رشد هر دو هفته یک بار، به مدت 3 ماه انجام شد. ترکیبات شیمیایی اندازه گیری شده شامل ماده خشک، ماده آلی، پروتیین خام، خاکستر، دیواره سلولی، دیواره سلولی بدون همی سلولز، قابلیت هضم ماده خشک و قابلیت هضم ماده آلی بودند. نتایج در یک طرح کاملا تصادفی با 6 تیمار و 5 تکرار تجزیه و تحلیل گردیدند. میانگین مقادیر پروتیین خام، قابلیت هضم ماده خشک و قابلیت هضم ماده آلی در طی فصل رشد به ترتیب از 16.56، 42.10 و 39.95 به 10.31، 28.68 و 27.83 درصد و مقادیر دیواره سلولی و دیواره سلولی بدون همی سلولز به ترتیب از 63.54 و 35.13 به 77.76 و 41.64 درصد افزایش یافتند. جهت سیلو نمودن علف نی، مقدار 200 کیلوگرم علف نی از هور هویزه برداشت و به قطعات 3-1 سانتی متری خرد گردیدند آن گاه با چهار سطح ملاس 0)، 5، 10 و 15 درصد) و دو سطح باکتری Lactobacillus plantarum 0) و 2.5 میلی گرم در کیلوگرم و حاوی CFU 1×1010 در هر گرم) مخلوط و در سطل های پلاستیکی سیلو گردید. آزمایش در قالب طرح کاملا تصادفی با روش فاکتوریل (2×4×5=40) اجرا گردید. افزودن 15 درصد ملاس باعث کاهش معنی دار pH (از 4.62 به 4.16(، دیواره سلولی بدون همی سلولز (از 37.10 به 30.34 درصد) و سلولز (از 29.16 به 22.49 درصد) و افزایش معنی دار پروتیین خام (از 10.21 به 10.98 درصد) و قابلیت هضم ماده خشک (از 27.58 به 36.76 درصد) مواد سیلویی شد. تلقیح باکتری لاکتوباسیلوس اثر معنی داری روی بهبود کیفیت مواد سیلو شده نداشت. نتایج این آزمایش نشان داد که با توجه به تغییرات پروتیین خام و ماده خشک گیاه در طی فصل رشد زمان مناسب برداشت علف نی جهت سیلو کردن برای کسب میزان مناسب پروتیین خام و ماده خشک اواسط تا اواخر اردیبهشت می باشد. برای تهیه سیلاژ مناسب علوفه نی افزودن 15 درصد ملاس بر اساس ماده خشک توصیه می شود اما کاربرد باکتری لاکتوباسیلوس فاقد سودمندی است.

حیوان مبتلا به این عارضه از نظر جنسی آشفته بوده و به علت ناهنجاری های مختلف دستگاه تناسلی، جنس آن نامعلوم است. ضایعه مزبور یکی از اشکال هرمافرودیت است که می تواند به دو فرم هرمافرودیت حقیقی یا کاذب باشد که در حالت اول تخمدان و بیضه به سه شکل دو طرفی، ترکیبی از بیضه و تخمدان در هر دو طرف و ترکیبی از بیضه و تخمدان در یک طرف و تخمدان یا بیضه در طرف دیگر وجود دارد. در این مطالعه 721 دستگاه تناسلی بز ماده در کشتارگاه اهواز به مدت 12 ماه از مهرماه 1380 لغایت مهرماه 1381 مورد بررسی قرار گرفت. دو جنسی در 0.97 درصد از نمونه ها تشخیص داده شد که با توجه به یافته های ماکروسکوپی و میکروسکوپی شبه هرمادوفریت نر بودند.