زیست شناسی جانوری
سال:1398 | دوره:12 | شماره:2 |تعداد مقالات:9

متوتروکسات دارویی است که در درمان اختلالات نیوبلاستیک و حاملگی های خارج رحمی مورد استفاده می باشد. در مطالعات گذشته، سمیت متوتروکسات بر دستگاه تناسلی گزارش شده است. رویال ژل دارای خواص بهبود ناتوانی جنسی، ضد سرطان و اثر آنتی اکسیدانی می باشد. لذا در مطالعه حاضر تاثیر رویال ژل بر تخمدان موش ماده نژاد NMRI تحت تیمار با متوتروکسات مورد بررسی قرار گرفت. در این تحقیق 70 موش ماده در 7 گروه شامل: کنترل منفی(بدون تزریق)، کنترل مثبت (متوتروکسات به میزان 5/0 میلی گرم بر کیلوگرم) شم و سه گروه تجربی (متوتروکسات به علاوه غلظت های 25، 50 و 100 میلی گرم بر کیلوگرم رویال ژل) تقسیم شدند. تزریقات به روش درون صفاقی به مدت 8 روز انجام شد و پس از پردازش بافتی و رنگ آمیزی، بافت تخمدان، فولیکول اولیه، ثانویه، گرااف، جسم زرد و همچنین تعداد زاده ها ارزیابی گردید. نتایج نشان داد که در گروه کنترل مثبت تعداد زاده ها کاهش معنی داری داشت ولی در تجربی ها به حالت اولیه بازگشتند. مدت زمان وقوع باروری در گروه تجربی 1 و 3 کاهش معنی داری نسبت به کنترل مثبت داشت. نتایج سنجش هورمون استروژن نشان دهنده کاهش معنی دار گروه کنترل مثبت نسبت به کنترل منفی بود و در تجربی 1 و 2 افزایش داشت. تعداد فولیکول های اولیه و ثانویه و گراآف در تجربی 2 و 3 افزایش نشان داد (001/0 > p). با توجه به داده ها، تحقیق حاضر نشان داد دوز مناسب رویال ژل با تحقیقات بیشتر می تواند به عنوان محافظت کننده از اثرات جانبی داروی متوتروکسات عمل کرده و موجب بهبود باروری شود.

در افراد چاق، سطح بیان اینترلوکین یک بتا بالاتر است، به طوری که میزان بیان اینترلوکین یک بتا با سطح شاخص توده بدنی و توده چربی ارتباط مثبت مستقیمی دارد. پژوهش حاضر با هدف تعیین اثرات اجرای شش هفته تمرین هوازی، مصرف عصاره دارچین و غذای پرچرب بر بیان ژن اینترلوکین یک بتا در بافت ماهیچه موش های نر تغذیه شده با رژیم غذایی پرچرب با استفاده از موش های صحرایی نر دو ماهه نژاد ویستار انجام شد تعداد 50 سر موش صحرایی نر دو ماهه پس از دو هفته نگهداری در شرایط کنترل شده به پنج گروه کنترل, رژیم پرچرب، عصاره دارچین و رژیم پرچرب، تمرین هوازی و رژیم پرچرب و تمرین هوازی و عصاره دارچین و رژیم پرچرب تقسیم شدند. عصاره دارچین به میزان 200 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن و امولسیون غذای پرچرب مازاد بر آب و غذای معمولی جوندگان روزانه به مقدار 5/1 میلی گرم به ازاء هر کیلوگرم از وزن بدن به مدت شش هفته به صورت گاواژ داده شد. گروه تمرین برای پنج روز در هفته و به مدت شش هفته در برنامه تمرین هوازی روی نوارگردان شرکت کردند. میانگین متغیرهای پژوهش در بین گروه ها (بجز گروه کنترل) با هدف تعیین تفاوت های بین گروهی، با آزمون های آنالیز واریانس یک طرفه و بونفرونی مقایسه شدند. میانگین متغیرهای پژوهش در بین هر گروه با گروه کنترل با هدف تعیین تفاوت های درون گروهی، با آزمون آماری تی تک نمونه در سطح معنی داری 05/0 ≥ p مقایسه شدند. تفاوت متغیر وزن بدن در پس آزمون در بین تمامی گروه ها معنی دار بود. تفاوت میانگین های متغیر اینترلوکین یک بتا در بافت ماهیچه موش های نر تغذیه شده با رژیم غذایی پرچرب پس از شش هفته تمرین هوازی، مصرف عصاره دارچین و غذای پرچرب معنی دار بود.

بیماری های قلبی عروقی به عنوان یکی از اصلی ترین علت های مرگ و میر در دنیا شناخته شده اند. بر اساس اعلام انجمن قلب آمریکا، گسترش بیماری های قلبی عروقی زمینه ی التهابی دارد و التهاب عمومی، نقش محوری در ایجاد آتروسکروز دارد. هدف از این پژوهش بررسی تاثیر هشت هفته تمرین هوازی-مقاومتی بر بیان ژن LXR و سطح سرمی TNFα در بیماران CABG بود. 24 نفر از مردانی که تحت عمل جراحی بای پس قرار گرفته بودند به طور داوطلبانه انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه تجربی (12 نفر) و کنترل (12 نفر) تقسیم شدند. گروه تجربی به مدت هشت هفته تمرینات مقاومتی-هوازی را انجام دادند (3 جلسه در هفته) و گروه کنترل در این مدت بدون تمرین بودند. نمونه گیری خونی 48 ساعت قبل از شروع اولین جلسه تمرینی و همچنین 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی در حالی که همه آزمودنی ها ناشتا بودند به عمل آمد. برای تحلیل داده ها از آزمون آماری تی-استودنت مستقل و همبسته و آزمون شاپیروویلک جهت نرمال کردن داده ها در سطح معنی داری 05/0 استفاده شد. نتایج پژوهش حاضرنشان داد گروه تمرین در نتیجه ی هشت هفته تمرینات مقاومتی-هوازی افزایش معنی داری را در بیان MRNA ژن LXR و کاهش در سطح سرمی TNFα در مقایسه با گروه کنترل تجربه کردند. همین تغییرات نیز به صورت درون گروهی در گروه تمرین به صورت پیش آزمون و پس آزمون دیده شد. یافته های این پژوهش نشان داد که هشت هفته برنامه تمرینی ترکیبی هوازی-مقاومتی به صورت منظم می تواند باعث افزایش بیان ژن LXR و کاهش سطح سرمی TNFα در بیماران CABG شود.

کوآنزیم Q10 یک ترکیب بنزوکینون محلول در چربی آندروژن است که در بیشتر بافت های بدن یافت می شود. کوآنزیم Q10 خاصیت آنتی اکسیدانی قوی دارد و خنثی کننده رادیکال های آزاد است. هدف از این تحقیق بررسی تاثیرکوآنزیم Q10 به عنوان یک آنتی اکسیدانت قوی و خنثی کننده رادیکال های آزاد بر اختلالات تولیدمثل، رفتارهای جنسی، اضطراب و افسردگی در موش نر است. در این تحقیق از موش های کوچک نر با محدوده وزنی 35-30 گرم استفاده شد. ابتدا حیوانات مورد آزمایش یک دوره تیمار دو هفته ای را گذراندند. به مدت دو هفته موش های نر بالغ با دوزهای 200، 300 و 400 میلی گرم بر کیلوگرم کوآنزیم Q10 تیمار شدند. سپس اثرات تیمار مورد نظر در بخش های فیزیولوژیکی مورد مطالعه و بررسی قرار گرفتند. پس از پایان دوره تیمار، رفتارهای جنسی در موش های گروه کنترل و گروه های تیمار شده به وسیله تست رفتار جنسی ارزیابی شد. سپس سطوح اضطراب و افسردگی در موش های نر بالغ به ترتیب به وسیله دستگاه (EPM) و تست شنای اجباری ارزیابی شد. یافته های حاصل از این مطالعه نشان دادند که تجویز کوآنزیم Q10 به تنهایی اثر معنی داری بر رفتارهای جنسی، افسردگی و اضطراب موش نر نداشت.

انزوای اجتماعی در مراحل اولیه ی زندگی می تواند به برخی انواع اختلالات عصبی منجر شود. دوپامین از مهم ترین انتقال دهنده های عصبی است دوپامین یکی از مهم ترین نوروترانسمیترهای مغزی می باشد که نقش های بسیار مهمی در مسیر پاداشی مغز ایفا می کند. این مطالعه با هدف تعیین تاثیر آگونیست سروتونین و اگونیست دوپامین برروی رفتار ترس در رت مدل انزوای اجتماعی می باشد. 40 سر موش صحرایی (پس از 23 روزه) انتخاب و برای 6 هفته در قفس های جداگانه با بافرهای پلاستیکی سیاه قرار داده شد. هشت موش در یک گروه، گروه کنترل (اجتماعی) قرار گرفتند و بقیه در قفس های انفرادی قرار گرفتند: یک موش نر در هر قفس. در گروه 1 یا گروه کنترل (اجتماعی) آنها حامل سالین دریافت کردند. گروه 2 فقط در شرایط انزوای اجتماعی قرار گرفتند بدون تزریق هیچ دارویی. و گروه سوم 1-(3-کلروفنیل) پیپیرازین، آگونیست سروتونین دریافت کردند. گروه 4 با تحمل شرایط انزوای اجتماعی آپومرفین (آگونیست دوپامین) را دریافت نمودند. . گروه 5 تواما آپومرفین (آگونیست دوپامین) و 1-(3-کلروفنیل)پیپیرازین (آگونیست سروتونین) را دریافت کردند. نتایج نشان می دهد که زمان ورود به بازوی باز در گروه دریافت کننده آپومرفین به طور قابل توجهی بالاتر از گروه کنترل (اجتماعی) است (001/0 p ≤ ) زمان ورود به بازوی باز در گروه دریافت کننده 1-(3-کلروفنیل) پیپیرازینبه طور قابل توجهی پایین تر از گروه کنترل(اجتماعی) است. یافته های این مطالعه در شرایط انزوای اجتماعی نشان می دهد که آپومرفینکاهش قابل ملاحظه ای در اضطراب دارد. 1-(3-کلروفنیل) پیپیرازینآگونیست سروتونین اثرات تحریک کننده ای شبیه به سروتونین دارد و موجب اضطراب می شود.

سرطان روده بزرگ یا کولورکتال (CRC) یکی از شایع ترین بدخیمی های کشنده است که در اثر عوامل محیطی و ژنتیکی ایجاد می گردد. نظر به فراوانی رو به افزایش CRCدر سراسر جهان و به ویژه در ایران، اهمیت تحقیقات بر روی CRC به طور گسترده تری مشخص می گردد. مطالعه اخیر به منظور شناسایی بیومارکر جدید، بر روی مسیر های ملکولی دخیل در کارسینوژنز سرطان روده، که تشخیص و درمان سرطان را بهبود بخشد، متمرکز شده است. سرطان روده بزرگ حاصل دیسپلازی در زواید اولیه روده که به نام پولیپ شناخته می شوند، ایجاد می گردد، این زواید اولیه از لحاظ مورفولوژیکی و مکانیسم های ملکولی و توانایی ایجاد سرطان روده ناشناخته و متفاوت می باشند. هدف از این مطالعه بررسی میزان بیان ژن CUL3 در پولیپ ها و سرطان کولورکتال می باشد. در این مطالعه مقطعی، 208 نمونه بیوپسی بافتی کولورکتال از جمله 34 نمونه بافت توموری، 60 ضایعه پیش سرطانی با بافت مجاورشان و 20 نمونه بافت نرمال جمع آوری شد. بیان ژن CUL3 با روش Real time PCR مورد بررسی قرار گرفت. اختلاف معنی داری در میزان بیان mRNA ژن CUL3 بین بافت های پولیپ و نمونه های مجاورشان مشاهده نشد (35/0 = p). نتلیج ما از نظر آماری تفاوت معنی داری در بیان ژن CUL3 بین بافت های توموری و نمونه های نرمال مجاورشان (89/0 = p) و همچنین بین گروه های توموری و پولیپی نشان نداد (48/0 = p). CUL3ممکن است از طریق تحریک تخریب پروتیوزومال سرکوبگرهای مختلف تومورها و یا انکوژن ها نقش مهمی در تنظیم سرطان و پیشرفت CRC ایفا کند. مطالعات بر روی سوبستراهای اثر پذیر توسطCUL3 در سرطان کولورکتال حایز اهمیت است.

دیازینون دسته ای از ارگانوفسفره های آفت کش است که بطور وسیع در کشاورزی استفاده می شود. این ماده سمی از طریق تنفسی، پوستی و گوارشی جذب می شود و بر بافت های مختلف تاثیر می گذارد. بنابراین هدف از این تحقیق بررسی اثرات دیازینون بر هیستومورفومتری هیپوکامپ جنین موش کوچک آزمایشگاهی نژاد Balb/c می باشد. تعداد 25 سر موش کوچک آزمایشگاهی ماده بالغ نژاد c/Balb به 5 گروه 5 تایی تقسیم شدند. گروه شاهد دیازینونی دریافت نکرد. گروه های شم الف و ب، امولسی فایر را به ترتیب به مقدار 52/0 و 2/5 میکرولیتر در واحد حجم (5000 سانتی متر مکعب در دسیکاتور) و گروه های تجربی الف و ب، دیازینون را به ترتیب به مقدار 3/1 و 13 میکرولیتر در واحد حجم، از روز 7 تا 18 بارداری، یک روز در میان بصورت استنشاقی دریافت کردند. در پایان روز 18 بارداری موش ها کشته شده، جنین ها از بدن حیوان خارج گردیده، از نظر ظاهری بررسی شدند. پس از فیکس شدن و پردازش جنین ها، مقاطع 5 میکرونی تحت رنگ آمیزی هماتوکسیلین-ایوزین قرار گرفت و بررسی هیستومورفومتری از هیپوکامپ انجام شد. میانگین ضخامت لایه های مختلف CA1، CA2 و CA3 هیپوکامپ در گروه های تجربی الف و ب کاهش داشت. شمارش میانگین تعداد سلول ها در لایه های مختلف هیپوکامپ و شکنج دندانه ای در گروه تجربی الف و ب افزایش نشان داد. به نظر می رسد که استنشاق دیازینون در مقادیر بالا (دوز 13 میکرولیتر در واحد حجم) در موش باردار می تواند سبب تغییرات هیستومورفومتریک در روند تکامل هیپوکامپ گردد.

رتینوییدها و فاکتور سلول بنیادی نقش مهمی در تکثیر، بقا و تمایز سلول های بنیادی به اسپرم ایفا می کنند. لذا در این مطالعه اثر فاکتور سلول بنیادی و رتینوییدها بر تکثیر و تمایز سلول های اسپرماتوگونی در لوله های اسپرم ساز بیضه رت بالغ مدل آزواسپرمی انسدادی با استفاده از سیستم کشت بافت مورد ارزیابی قرار گرفته است. قطعات بافت بیضه در محیط کشت مکمل با رتینوییدها یا فاکتور سلول بنیادی و یا ترکیبی از هر دو در شرایط دمای 5/34 درجه سانتی گراد و دی اکسید کربن 5 درصد به مدت 25، 30 و 35 روز کشت داده شدند. سپس مقاطع بافتی تهیه شده در زمان های مذکور به وسیله رنگ آمیزی پاس و هماتوکسیلین مورد ارزیابی مورفولوژیکی قرار گرفتند. شمارش سلولی در واحد سطح با استفاده از نرم افزارImageJ و تجزیه و تحلیل آماری، با استفاده از آنالیز واریانس یک طرفه، ANOVA و آزمون تعقیبی توکی انجام شد. تعداد سلول های اسپرماتوگونی، اسپرماتوسیت و لایدیگ در روز 25، 30 و 35 کشت و همچنین تعداد سلول اسپرماتید گرد و دراز در روز 35 کشت در بافت بیضه آزواسپرمی انسدادی در مقایسه با گروه های تجربی و کنترل افزایش معنی دار داشتند (001/0>p). بررسی هیستولوژیک بافت بیضه در شرایط مختلف کشت، تغییرات پاتولوژیک را در سلول های سازنده اپی تلیوم نشان داد. رتینوییدها در روز 35 کشت در مقایسه با فاکتورهای دیگر در حفظ و تکثیر رده های سلولی فرایند اسپرماتوژنز نقش موثرتری داشتند. از آنجاییکه این فاکتورها به تنهایی عامل القا تکثیر و تمایز نیستند، بنابراین بهینه سازی محیط کشت جهت دستیابی به اسپرم بالغ پیشنهاد می شود.