آسیب شناسی درمانگاهی دامپزشکی (دامپزشکی تبریز)
سال:1389 | دوره:4 | شماره:3 (پیاپی 15) |تعداد مقالات:9

تومور مقاریتی قابل انتقال یک نئوپلاسم شایع در سگ سانان می باشد و با آمیزش جنسی و به صورت توده های متعدد نئوپلاستیک در دستگاه تناسلی خارجی در هر دو جنس اتفاق می افتد. تومور مقاربتی قابل انتقال سگ سانان دارای کاریوتایپ ویژه و غیرمعمول بوده و خاستگاه سلول مشخص نیست ولی به نظر می رسد با توجه به نتایج ایمنوفنوتایپینگ، منشا آنها هیستیوسیت ها باشند. در این مطالعه تعداد 10 قلاده سگ که دارای تومور قابل انتقال مقاربتی بودند انتخاب گردید. شیمی درمانی نیز با تزریق وریدی تک دز سولفات وین کریستین (0.025 میلی گرم برای هر کیلوگرم وزن بدن) انجام شد. نمونه برداری از تومور، قبل و بعد از شیمی درمانی جهت تهیه مقاطع بافتی با رنگ آمیزی هماتوکسیلین - ائوزین و تانل، برای ارزیابی آپوپتوز انجام شد. در آسیب شناسی بافتی، قبل از شیمی درمانی سلول های نئوپلاستیک به صورت توده های یک دست قابل مشاهده بودند. بعد از شیمی درمانی کاهش سلول های نئوپلاستیک از طریق وقوع آپوپتوز قابل مشاهده بود. آنالیز آماری داده ها اختلاف معنی داری را از نظر میزان وقوع آپوپتوز، قبل و بعد از شیمی درمانی نشان داد (p<0.003). این مطالعه نشان داد که سولفات وین کریستین توانایی القا آپوپتوز را در سلول های نئوپلاستیک تومور مقاربتی قابل انتقال سگ سانان دارد.

هدف از مطالعه حاضر تعیین تاثیر پروبیوتیک های لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس، لاکتوباسیلوس کازئی، بیفیدوباکتریوم آنگولاتوم و بیفیدوباکتریوم بیفیدوم بر سرعت رشد سالمونلا پاراتیفی در شرایط رشد توامان در شیر می باشد. برای این منظور، ابتدا به داخل 500 میلی لیتر شیر استریل، 1.5 108cfu/ml باکتری سالمونلا پاراتیفی فعال شده اضافه و بعد از همگن سازی در 5 ارلن مایر استریل به طور مساوی توزیع شد. ارلن اول به عنوان کشت انفرادی لحاظ گردید و به ارلن های دوم تا پنجم به ترتیب 1.5 108cfu/ml از باکتری های پروبیوتیک فوق الذکر تزریق و بعد از 24 و 48 ساعت گرمخانه گذاری در دمای 37 درجه سانتی گراد، pH و تعداد سالمونلا پاراتیفی موجود در هر میلی لیتر از آنها به ترتیب با استفاده از pH متر و کشت مخلوط در محیط سالمونلا شیگلا آگار (SSA) محاسبه گردید. این عملیات 10 بار تکرار و میانگین pH و سالمونلا پاراتیفی موجود در هر میلی لیتر از کشت انفرادی و کشت های توامان با پروبیوتیک ها با استفاده از آزمون های آماری مورد مقایسه قرار گرفتند. بر اساس آزمون های آماری آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی در سطح a=0.05 در 24 و 48 ساعت گرمخانه گذاری، رشد توامان لاکتوباسیلوس کازئی، لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس و بیفیدوباکتریوم بیفیدوم به طور معنی دار رشد سالمونلا پاراتیفی را مهار کردند (p<0.01). لکن در همین شرایط تاثیر مهاری رشد توامان بیفیدوباکتریوم آنگولاتوم معنی دار نبود. در ضمن در 24 و 48 ساعت اول گرمخانه گذاری، رشد توامان پروبیوتیک های لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس، لاکتوباسیلوس کازئی و بیفیدوباکتریوم بیفیدوم، pH نمونه های شیر را در مقایسه با نمونه شاهد به طور معنی دار کاهش دادند (p<0.01). در مجموع می توان گفت که مصرف محصولات حاوی بیفیدوباکتریوم بیفیدوم، لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس و لاکتوباسیلوس کازئی می تواند در جلوگیری از بروز عفونت با سالمونلا پاراتیفی واقع شود. البته انجام مطالعات بیشتر در این زمینه به ویژه در شرایط بدن موجود زنده ضرورت دارد.

هدف از انجام این تحقیق، تعیین ارتباط بین اثرات کمبودهای تحت بالینی ویتامین A، اسید آسکوربیک و روی با بیماری پنومونی در گوسفندان می باشد. این مطالعه مقایسه ای روی چهارصد راس گوسفند مبتلا به پنومونی تب دار و یک صد راس گوسفند به ظاهر سالم انجام گرفت. تمامی گوسفندان از نژاد قزل با سن 6 ماه تا 2 سال و وزن 60-35 کیلوگرم انتخاب شدند. نمونه گیری در طول فصل تابستان و پاییز در شهرستان میاندوآب انجام شد. روش انتخاب مبتلایان به پنومونی تب دار با انتخاب گوسفندانی انجام می گرفت که به تازگی علایم تنفس سطحی و سریع، دیسپنه، سرفه، ترشحات بینی و صداهای غیرطبیعی ریوی را نشان می دادند. مبتلایانی که بیش از یک روز بی اشتها یا تب داشتند، در این مطالعه قرار نگرفتند. گوسفندانی که هیچ گونه علایم بیماری خاصی را نشان نمی دادند، پس از معاینه عمومی به عنوان گروه به ظاهر سالم انتخاب شدند. پس از خون گیری از ورید وداج، نمونه ها برای اندازه گیری مقادیر سرمی روی، ویتامین A و اسید آسکوربیک به آزمایشگاه ارسال گردید. در تجزیه و تحلیل آماری نتایج، میانگین مقادیر سرمی ویتامین A، اسید آسکوربیک و روی در گروه کنترل به ترتیب برابر با 46.94±0.26 میکروگرم بر دسی لیتر، 1.83±0.05 میلی گرم بر دسی لیتر و 183.25±1.86 میکروگرم بر دسی لیتر بود که این میزان در مقایسه با عیار سرمی ویتامینA ، اسید آسکوربیک و روی گوسفندان مبتلا به پنومونی به ترتیب برابر با 42.45±0.19 میکروگرم بر دسی لیتر، 1.47±0.02 میلی گرم بر دسی لیتر و 134.59±1.77 میکروگرم بر دسی لیتر اختلاف معنی دار (p=0.000) داشت. بنابراین چنین می توان نتیجه گیری کرد که بین کمبود تحت بالینی میزان سرمی ویتامین A، اسید آسکوربیک و روی گوسفندان و پنومونی یک ارتباط معنی دار وجود دارد.

پروژستین ها به طور کلی برای جلوگیری از بارداری به روش هورمونی در انسان و حیوانات کاربرد فراوان دارند. فرآورده های پروژسترون و مدروکسی پروژسترون استات در درمان سندرم ناراحتی قبل از قاعدگی و همچنین بعد از قاعدگی در انسان برای کاهش اثرات مخرب استروژن تراپی نیز به کار می روند. تجویز پروژسترون در سگ ها معمولا برای کنترل و به تاخیر انداختن فحلی صورت می گیرد. استفاده از این دارو در هنگام آنستروس مانع افزایش ترشح گنادوتروپین بیش از حد پایه شده و از برگشت چرخه فحلی جلوگیری می کند. تجویز پروژسترون در سگ های ماده بی خطر نیست و می تواند در مواردی باعث ایجاد مشکلاتی همچون هایپرپلازی کیستیک آندومتروپیومترگردد. در مطالعه پیش رو تاثیر تزریق مدروکسی پروژسترون استات بر تغییرات الکتروکاردیوگرام قلب سگ ماده بررسی شده است. برای انجام این تحقیق ابتدا پس از یکسان سازی محیطی و تغذیه ای و بررسی های لازم سگ های ماده به دو گروه 6 تایی تقسیم شدند. داروی مدروکسی پروژسترون استات به میزان 10 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن برای گروه اول و 20 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن برای گروه دوم در نظر گرفته شد. از تمامی سگ های گروه اول و دوم در زمان صفر الکتروکتردیوگرام اخذ گردید و بلافاصله داروی مدروکسی پروژسترون استات به صورت عضلانی به حیوانات تزریق شد. زمان تزریق دارو ثبت شده و یک ECG دیگر در زمان های نیم ساعت و دو ساعت پس از تزریق دارو از هر حیوان در هر دو گروه اخذ گردید. پس از ارزیابی اطلاعات به دست آمده مشاهده شد که تجویز مدروکسی پروژسترون استات در دوز 20 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن سبب افزایش ضربان قلب و در نتیجه کاهش فاصلهPR ، کاهش فاصله RR به میزان معنی داری در محدوده نرمال گردیده است و همچنین تجویز این دارو در دوز 10 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن باعث کاهش ضربان قلب در نتیجه افزایش فاصله PR، افزایش فاصله QT و فاصله RR به میزان معنی دار در حد نرمال شد. گمان می رود این مشاهدات ناشی از اثرات وابسته به دوز مدروکسی پروژسترون استات و خاصیت وازودیلاتوری آن بر عروق باشد که قلب را مجبور به نشان دادن واکنش های جبرانی همانند افزایش تعداد ضربان کرده است.

گیاه اسطوخودوس از خانواده نعناع در بیشتر نقاط دنیا به حالت خودرو روییده در جنوب فرانسه، مناطق مدیترانه و در تورنتو به مقدار زیاد وجود دارد. اثرات فارماکولوژی متعدد آن عبارتند از: اثر ضددردی، ضدالتهابی، ضدافسردگی، خواب آور، آرام بخش و تسکین دهنده، شل کننده عضلات، ضدتشنج، ضدباکتری، ضداسپاسم. به منظور مطالعه اثرات تسکینی، پیش بیهوشی و ضداضطرابی عصاره اسطوخودوس در مقایسه با دیازپام در گروه های مختلف (36 سر موش صحرایی در شش گروه) موش های صحرایی ماده نژاد ویستار با شرایط سنی و وزنی برابر دوزهای 100 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم، 200 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم و 400 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم از عصاره گیاهی، 1.2 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم دیازپام و همچنین دی متیل سولفوکساید (DMSO) به عنوان دارونما با حجم برابر، 30 دقیقه قبل از ارزیابی اثرات تسکینی، پیش بیهوشی (مدت خواب القا شده با کتامین با دوز 40 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم) و ارزیابی اثرات ضداضطرابی با استفاده از (Elevated plus maze) و (Rotrod test) به صورت داخل صفاقی تزریق شد و به گروه ششم هیچ دارویی تجویز نشد. نتایج به دست آمده بیانگر افزایش معنی دار مدت خواب القا شده با کتامین و همچنین افزایش معنی دار مدت زمان سپری شده در بازوهای باز در گروه های تیمار با دوزهای بالا و پایین عصاره بود (p<00.1). نتایج حاصله نشان داد که عصاره اسطوخودوس در دوز 200 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم دارای اثرات تسکینی، پیش بیهوشی و ضداضطرابی است.

هدف از انجام این آزمایش بررسی تغییرات آسیب شناختی کلیه و فراسنجه های خونی مرتبط با آن در جوجه های گوشتی تغذیه شده با جیره حاوی سطوح پایین آفلاتوکسین و مواد جاذب سموم قارچی بود. این آزمایش از سن 7 روزگی در قالب طرح کاملا تصادفی با 9 تیمار آزمایشی و چهار تکرار و با در نظر گرفتن دوازده قطعه جوجه در هر واحد آزمایشی جمعا روی 432 قطعه جوجه گوشتی انجام گرفت. تیمارهای آزمایشی شامل: 1) جیره شاهد، 2) جیره حاوی آفلاتوکسین، تیمارهای شماره 3 تا 7) به ترتیب، جیره های حاوی آفلاتوکسین به اضافه 0.2، 0.4، 0.6، 0.8 و 1.0 درصد اسید هیومیک، 8 و 9) به ترتیب جیره حاوی آفلاتوکسین همراه با 0.5 درصد بنتونیت سدیم و 0.1 درصد دیواره سلولی مخمر بود. در سن 35 روزگی نمونه خونی اخذ و جهت تعیین میزان کلسیم، فسفر، ازت اوره ای و کراتینین مورد آزمایش قرار گرفت. همچنین از هر تیمار آزمایشی، 12 قطعه به طور تصادفی انتخاب و جهت انجام آزمایشات آسیب شناختی مورد استفاده قرار گرفتند. جوجه های تغذیه شده با جیره حاوی 254ppb آفلاتوکسین، ضایعات کلیوی مشخصی را در مقایسه با گروه شاهد نشان دادند. نتایج آزمایش به ترتیب بیانگر کاهش و افزایش معنی دار (p<0.01) در میزان ازت اوره ای و فسفر خون در جوجه های تغذیه شده با جیر ه حاوی آفلاتوکسین(254ppb)  می باشد. افزودن اسید هیومیک و دیواره سلولی مخمر سبب کاهش اثرات جیره آلوده با آفلاتوکسین بر میزان فراسنجه های سرم خون و ضایعات آسیب شناختی کلیه گردید. نتایج این آزمایش بیانگر تاثیر جیره حاوی254ppb  آفلاتوکسین بر ضایعات آسیب شناختی و بیوشیمیایی سرم خون بوده و استفاده از دیواره سلولی مخمر و اسید هیومیک می تواند سبب کاهش اثرات مذکور در جوجه های گوشتی گردد.

برای تعیین میزان آلودگی به هرپس ویروس تیپ 1 گاوی (BHV-1) در گاوهای شیری منطقه ارومیه و ماکو و مقایسه نتایج به دست آمده، یک مطالعه مقطعی انجام شد. انتخاب نمونه ها به طور تصادفی و در سه گروه سنی (3 تا 4 سال، 5 تا 6 سال و 7 سال به بالا) صورت گرفت. در هر شهرستان 22 گله انتخاب و از هر گله، 10 راس گاو جدا و از هر راس، یک نمونه شیر اخذ گردید. نمونه ها با استفاده از آزمون الایزای غیرمستقیم برای جستجوی پادتن های ضدهرپس ویروس 1 گاوی مورد آزمایش قرار گرفتند. با تعیین OD نمونه ها و درصد الایزا مثبت و الایزا منفی، نتایج به دست آمده مقایسه گردید. جهت تجزیه و تحلیل آماری از نرم افزار SPSS ویرایش 16، آزمون های من ویتنی، مربع کای، کروسکال والیس و نرم افزار S-Plus 2000، جهت پی بردن به تفاوت بین میانگین میزان آلودگی در دو منطقه و تفاوت مجموع میانگین میزان آلودگی در بین گروه های سنی با سطح اطمینان 95 درصد استفاده گردید. نتایج نشان داد میزان آلودگی در منطقه ماکو 34.08 درصد و در منطقه ارومیه 13.04 درصد بوده که حاکی از بالا بودن میزان آلودگی در منطقه ماکو است به طوری که تفاوت آماری معنی داری را بین میزان آلودگی در این دو منطقه شاهد هستیم (p=0.005). به علاوه، در بررسی مجموع میانگین میزان آلودگی در بین گروه های سنی در دو منطقه، نسبت موارد آلوده در گروه سنی اول (32 درصد) به طور معنی داری از دو گروه سنی دیگر (14 درصد) و (6 درصد) بیشتر برآورد گردید (p<0.05).

این آزمایش به منظور ارزیابی اثرات گیاهان دارویی گزنه، پونه و کاکوتی بر عملکرد، کیفیت لاشه و فراسنجه های بیوشیمیایی و ایمنی خون جوجه های گوشتی انجام گردید. در این آزمایش تعداد 288 قطعه جوجه گوشتی سویه راس - 308 (مخلوط نر و ماده) در قالب طرح کاملا تصادفی با 8 تیمار و 3 تکرار (هر تکرار دارای 12 قطعه جوجه) از سن 1 تا 42 روزگی مورد آزمایش قرار گرفتند. گروه های آزمایشی شامل: 1) شاهد (جیره بدون استفاده از گیاهان دارویی)، 2) جیره حاوی 1.5 درصد گزنه، 3) جیره حاوی 1.5 درصد پونه، 4) جیره حاوی 1.5 درصد کاکوتی، 5) جیره حاوی 1.5 درصد گزنه و پونه، 6) جیره حاوی 1.5 درصد گزنه و کاکوتی، 7) جیره حاوی 1.5 درصد پونه و کاکوتی و 8) جیره حاوی 1.5 درصد گزنه، پونه و کاکوتی بودند. نتایج حاصله نشان داد که استفاده از سطوح مختلف گیاهان دارویی گزنه، پونه و کاکوتی دارای اثرات معنی داری بر عملکرد، کیفیت لاشه و فراسنجه های بیوشیمیایی خون می باشد (p<0.05). بر این اساس، بالاترین مقدار خوراک مصرفی (89.15 گرم) در گروه شاهد و کمترین مقدار آن (80.11 گرم) در گروه آزمایشی 6، کمترین درصد چربی بطنی (3.03) در گروه آزمایشی 5، بالاترین درصد سینه (33.54) در گروه آزمایشی 7، کمترین میزان کلسترول خون (100.97 میلی گرم بر دسی لیتر) در گروه آزمایشی 3 و پایین ترین سطح تری گلیسرید خون (38.27 میلی گرم بر دسی لیتر) در گروه آزمایشی 8 مشاهده گردید. نتیجه گیری می شود که استفاده از گیاهان دارویی گزنه، پونه و کاکوتی و مخلوط های آنها دارای اثرات مثبتی بر عملکرد، کیفیت لاشه و فراسنجه های بیوشیمیایی خون در جوجه های گوشتی می باشد.

این آزمایش به منظور بررسی سطوح مختلف عصاره شیرین بیان بر تولید تخم مرغ، وزن تخم مرغ، وزن مخصوص، ضریب تبدیل غذایی، کیفیت پوسته و فاکتورهای خونی مرغ های تخم گذار انجام شد. 128 قطعه مرغ تخم گذار در سن 58 هفتگی به مدت 12 هفته با چهار جیره حاوی سطوح 0، 2، 4 و 6 گرم بر کیلوگرم عصاره شیرین بیان تغذیه شدند. آزمایش در غالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 4 تکرار و 8 قطعه مرغ در هر تکرار انجام شد. درصد تولید تخم مرغ مرغ هایی که با جیره حاوی 4 گرم بر کیلوگرم عصاره شیرین بیان تغذیه شدند، در مقایسه با گروه کنترل، بیشتر (p<0.06) و پوسته تخم مرغ آنها نسبت به مرغ های تغذیه شده با 6 گرم بر کیلوگرم عصاره شیرین بیان ضخیم تر بود (p<0.05). درصد چربی حفره بطنی و کلسترول سرم پرندگان تغذیه شده با جیره حاوی 6 گرم بر کیلوگرم عصاره شیرین بیان در مقایسه با جیره کنترل، به طور معنی داری کاهش یافت (p<0.05). افزودن 2، 4 و 6 گرم عصاره شیرین بیان در کیلوگرم جیره، باعث افزایش تیتر SRBC کل و IgG شد. مصرف خوراک، ضریب تبدیل خوراک، وزن تخم مرغ، وزن پوسته خشک، وزن مخصوص، درصد آلبومن و زرده و وزن اندام های داخلی مرغ های تغذیه شده با تیمارهای مختلف تفاوت معنی داری نداشت. این مطالعه نشان داد که تغذیه مرغ ها با جیره حاوی 4 گرم بر کیلوگرم عصاره شیرین بیان باعث افزایش تولید تخم مرغ و کیفیت پوسته می شود. مصرف جیره حاوی 6 گرم بر کیلوگرم عصاره شیرین بیان، احتمالا چربی حفره بطنی را کاهش می دهد.