تحقیق در علوم دندانپزشکی
سال:1390 | دوره:8 | شماره:4 (پیاپی 30) |تعداد مقالات:8

سابقه و هدف: با توجه به شیوع اپن بایت اسکلتی و تناقض در مورد ارتباط میان ابعاد فضای حلقی و ساختارهای کرانیوفاسیال، در این مطالعه، ابعاد فضای حلقی در دو گروه دارای اپن بایت اسکلتی و بدون اپن بایت اسکلتی در بیماران CLII/Div1 مورد ارزیابی قرار گرفته است.مواد و روش ها: مطالعه از نوع مورد شاهدی و بصورت دوسوکور انجام شد. برای همه نمونه ها از تکنیک مشاهده پاراکلینیکی شامل پرونده، سفالوگرام و کست دهانی استفاده شد. 40 نفر شامل 19 مرد و21 زن که مبتلا به ناهنجاری اسکلتال CLII/Div1 بودند با میانگین سنی 14.65±1.53 انتخاب شدند و با توجه به شاخصهای SN- Mandibular plan angle- Yaxis Maxilary، Mandibular plan angle و Jarabak Index به دو گروه 20 تایی دارای اپن بایت اسکلتال (مورد) و بدون اپن بایت اسکلتال (شاهد)، تقسیم شدند. سپس ابعاد فضای حلقی شامل عمق نازوفارنژیال و عمق هیپوفارنژیال، اندازه گیری شد و در دو گروه توسط آزمون T-Test، مورد مقایسه قرارگرفت.یافته ها: در میان دو گروه در ابعاد نازوفارنژیال، اوروفارنژیال و هیپوفارنژیال اختلاف معنی دار آماری مشاهده نشد، اما طول راه هوایی در گروه مورد بطور متوسط 62.40±3.78 و در گروه شاهد 59.45±3.95 (P<0.03) و نیز فاصله بین استخوان هیوئید با پلن مندیبل در گروه مورد 15.75±3.76 در گروه شاهد 12.10±3.64 بود (P<0.003). بنابراین هردو شاخص در گروه مورد افزایش معنی داری نشان دادند.نتیجه گیری: ابعاد شاخصهای عمق نازوفارنژیال، (عمق نازوفارنژیال، اوروفارنژیال و هیپوفارنژیال) فضای حلقی ارتباطی با اپن بایت اسکلتی ندارد. طول راه هوایی و فاصله استخوان هیوئید تا پلن مندیبل میتواند در الگوی رشدی بیمارتاثیر گذار باشد.

سابقه و هدف: با توجه به شیوع تغییر ابعادی قالب ها و تبعات آن و مصرف آلژینات های داخلی در سطح وسیع، این تحقیق جهت تعیین دقت ابعادی آلژینات آریادنت به عنوان نمونه داخلی و بایر به عنوان نمونه خارجی انجام شد.مواد و روش ها: تحقیق با طراحی تجربی روی 17 نمونه آلژینات ها آریادنت (مورد) و بایر (شاهد) انجام گرفت. مدلی ساخته شد و قالبگیری از مدل اصلی توسط قاشقک اختصاصی با آلژینات های آریادنت و بایر انجام شد. قالب ها با گچ استون ریخته شد. کوچکترین و بزرگترین قطر، ارتفاع و فاصله بین دای های با دستگاه اندازه گیری میکروسکوپی (Integral Derby England) سنجیده وداده ها با آزمون های paired T Test و Mann-Whitney مورد قضاوت آماری قرار گرفت.یافته ها: تفاوت قطر کوچک و بزرگ، ارتفاع و فاصله محورهای دو دای کست حاصل از آلژینات بایر به ترتیب برابر با، 209.2±185.60، 345.5±230.7، 219.9±213.1 و 328.3±478.7 میکرون و درآلژینات آریادنت به ترتیب برابر با، 198.3±215.5، 342.8±227.3، 336.7±280.9 و 281.9±265.5 میکرون بود که هر دو نسبت به نمونه اصلی اختلاف معنی داری داشتند (P<0.0005 ). میزان تغییرات ابعادی دو نوع آلژینات بایر و آریادنت در مقایسه با یکدیگر معنی دار نبود (P<0.9).نتیجه گیری: دو ماده تغییرات ابعادی معنی دار نسبت به مدل اصلی داشتند که در پروتز ثابت عدم کاربرد دارد. اما برای قالب گیری نهایی پروتز متحرک قابل استفاده است.

سابقه و هدف: به دنبال پیشرفت علم و توجه بیشتر به مسائل سلامت، استفاده از داروها افزایش یافته است. با توجه به عوارض جانبی، قیمت بالا و مراحل پیچیده تولید داروهای شیمیایی، استفاده از گیاهان دارویی مورد توجه قرار گرفته است. با توجه به شیوع کاندیدا آلبینکس در محیط دهان، مطالعه حاضر با هدف ارزیابی اثر ضد قارچی 3 گیاه آویشن، میخک و دارچین با نیستاتین در محیط آزمایشگاهی انجام شد.مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی اثرات ضد قارچی سه گیاه دارویی روی کاندیدا آلبیکانس سنجیده شد. گیاهان مورد نظر آویشن، دارچین و میخک بودند. این گیاهان بر حسب استفاده های دارویی قدیمی و مطالعات گذشته ای که انجام شده بود انتخاب شدند. کاندیدا آلبیکانس در محیط Sabuard Agar حاوی کلرامفنیکل، کشت داده شد. سه سری 10 تایی از عصاره گیاهان مورد نظر و یک سری 10 تایی از دیسک آغشته به نیستاتین آماده شد. داخل هر پلیت، 1 دیسک عصاره گیاهی، 1 دیسک نیستاتین به عنوان کنترل مثبت و یک دیسک متانول و 1 دیسک خالی به عنوان کنترل منفی گذاشته شد. بعد از 24 ساعت، میزان قطر هاله عدم رشد هر عصاره گیاهی با میزان قطر هاله عدم رشد کنترل مثبت با آنالیز ANOVA مقایسه شد.یافته ها: میزان مهار کاندیدا در گروه نیستاتین برابر (32.6±0.84) و در گروه عصاره گیاهی دارچین برابر (31.3±0.82) و عصاره میخک برابر و بالاخره در آویشن برابر (13±0.82) بود (P<0.000).نتیجه گیری: آویشن، میخک و دارچین تاثیرات ضد قارچی روی کاندیدا آلبیکانس را دادند.

سابقه و هدف: در جهان ماشینی و ارتباطات سریع امروز استفاده از مسواک و نخ دندان همیشه و در همه جا امکان پذیر نمی باشد. لذا استفاده از روشی جایگزین برای بهداشت دهان و دندان همیشه مد نظر دندانپزشکان بوده است. آدامس های بدون قند امروزه به عنوان یک راه حل موثر در این زمینه مطرح می گردند، لذا هدف از انجام این مطالعه، تعیین اثرات جویدن آدامس زایلیتول بر میزان تشکیل پلاک در سطوح دندانی دانشجویان بود.مواد و روش ها: مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی و یک سوکور به صورت cross-over بر روی 20 نفر از دانشجویان دندانپزشکی دختر (سال اول تا پنجم) انجام شد. تمامی افراد از سلامت کامل دهانی و لثه ای برخوردار بودند. در روز اول میزان پلاک با استفاده از روش های brushing و polishing به صفر رسانده شد. سپس افراد از انجام اعمال بهداشت دهان برای 3 روز منع شدند و به نیمی از آنها آدامس زایلیتول داده شد و بقیه در گروه بدون آدامس قرار گرفتند. سپس یک دوره چهار روزه همگی از بهداشت نرمال بهره مند می شدند و مرحله دوم مجددا با به صفر رسانیدن میزان پلاک و جابجایی گروه ها ( استفاده از آدامس، بدون استفاده از آدامس) کار تکرار شد. ایندکس های ارزیابی پلاک در این مطالعه، O’Leary برای سطوح صاف و M.Addy برای سطح اکلوزال بود. آنالیز آماری با استفاده از نرم افزار Spss و با استفاده از آزمون های ویل کاکسون و من ویتنی مورد قضاوت آماری قرار گرفت.یافته ها: میزان پلاک در سطوح اکلوزالی بدون جویدن آدامس 2.5±0.61 و در گروه تجربی برابر 1.65±0.85 (P<0.001) و شدت پلاک با درجه دو و بیشتر به ترتیب 100 درصد و 60 درصد بود (P<0.001) در تمام سطوح میزان پلاک گروه تجربی کمتر از گروه شاهد بود.نتیجه گیری: جویدن آدامس زایلیتول می تواند تجمع پلاک در سطح اکلوزال، باکال و لینگوال را به میزان قابل توجهی کاهش دهد، اما اثری بر سطوح پروگزیمال ندارد.

سابقه و هدف: علی رغم درصد بالای موفقیت درمان های ایمپلنت، پری ایمپلنتیت و موکوزیت اطراف ایمپلنت تظاهرات پاتولوژیکی هستند که در اطراف ایمپلنت ها گزارش شده و پیش آگهی بهترین جایگزین دندان طبیعی را در معرض خطر قرار می دهند. این تحقیق با هدف تعیین تاثیر closed surface scaling بر شاخص های کلینیکی در درمان بیماری های اطراف ایمپلنت در بیماران چند مرکز خصوصی در شهر تهران انجام شد.مواد و روش ها: این تحقیق به روش کارآزمایی بالینی انجام گرفت. تعداد 15 ناحیه جداگانه گرفتار بیماری های اطراف ایمپلنت (شامل 10 ناحیه مبتلا به پری ایمپلنتیت و 5 ناحیه دچار موکوزیت اطراف ایمپلنت)، در 10 بیمار بررسی شد. مناطق بیمار در هر فرد، توسط دبریدمنت مکانیکی به روش غیر جراحی درمان شد. شاخص های کلینیکی شامل: عمق پاکت (PPD)، از دست دادن اتصالات (CAL)، خونریزی هنگام پروب (BOP)، شاخص لثه ای (GI)، قبل از انجام درمان و 1.5 و 3 ماه بعد از درمان ارزیابی شدند. یافته ها با آزمون Wilcoxon signed-rank test مورد قضاوت آماری قرار گرفتند.یافته ها: میانگین CAL از 7.16±1.4 قبل از درمان به 7.17±1.4 و 7.18±1.5 و میانگین PPD از 5.08±1.47 قبل از درمان به 5.09±1.47 و 5.09±1.5 به ترتیب 1.5 و سه ماه بعد از درمان تغییر کرد اما این تغییر معنی دار نبود (P<0.9) میزان BOP و GI نیز 1.5 وسه ماه بعد از درمان تغییر معنی داری نکرد (P<0.9).نتیجه گیری: به نظر می رسد که جرم گیری به روش غیرجراحی (Closed surface scaling) به تنهایی برای درمان بیماری های اطراف ایمپلنت ناکافی است.

سابقه و هدف: تشخیص تحلیل خارجی ریشه دندان در رادیوگرافی از مشکلات اساسی در اندودانتیکس می باشد. این ضایعه منجر به از دست رفتن نسوج دندانی می شود و تشخیص آن در مراحل اولیه باعث افزایش امکان نگهداری دندان می گردد. هدف از این مطالعه مقایسه قدرت تشخیصی رادیوگرافی معمولی و دیجیتال در تشخیص تحلیل خارجی ریشه دندان در شرایط آزمایشگاهی بود.مواد و روش ها: در این تحقیق تشخیصی 40 دندان قدامی فک بالا و پایین که در بررسی رادیوگرافیک اولیه بدون تحلیل خارجی بودند در داخل فانتوم هایی که دارای معادل بافت سخت و نرم بودند قرار گرفتند و تصاویر رادیوگرافی معمولی و دیجیتال از آنها تهیه شد. سپس با استفاده از دستورالعمل ایزو در این دندان ها حفراتی به عمق 0.9 میلیمتر و قطر 0.9 میلیمتر در یک سوم کرونال ایجاد شد. تصاویر رادیوگرافی معمولی و دیجیتال از هر دندان از سه زاویه اورتورادیال، مزیورادیال و دیستورادیال گرفته شد. قدرت تشخیصی رادیوگرافی های دیجیتال و معمولی توسط نرم افزار16 SPSS و با استفاده از آزمون آماری Chi-Square ارزیابی گردید.یافته ها: آزمون های پنج گانه نشان داد که حساسیت، ویژگی، ارزش پیش بینی مثبت، ارزش پیش بینی منفی و دقت در رادیوگرافی دیجیتال به ترتیب 84%، 93%، 97%، 65%، 86% و در رادیوگرافی معمولی 66%، 73%، 88%، 42%، 68% بود و غیر از ارزش پیش بینی مثبت نسبت به رادیوگرافی معمولی تفاوت معنی دار دیده شد (P<0.05). در خصوص نمونه های بدون تحلیل و دارای تحلیل با زاویه تابش ارتورادیال و دیستورادیال و مزیورادیال تفاوت آماری بین رادیوگرافی معمولی و دیجیتال رادیوگرافی مشاهده شد (P<0.05).نتیجه گیری: قدرت تشخیصی رادیوگرافی دیجیتال نسبت به رادیوگرافی معمولی در تشخیص تحلیل خارجی بیشتر است.

سابقه و هدف: همخوانی و توافق تشخیص های بالینی و پاتولوژیکی نشان دهنده صحت دیدگاه کلینیسین و جراح در تشخیص ضایعات است. در این مطالعه همخوانی تشخیصهای بالینی و پاتولوژی بررسی شد تا میزان هماهنگی و عدم هماهنگی و ضعفهای موجود شناسایی شود.مواد و روش ها: این تحقیق با بررسی داده های موجود انجام گرفت. متغیرهای تحقیق شامل سن وجنس بیمار، نوع و محل ضایعه، خصوصیات کلینیسین بیوپسی کننده و نوع تشخیص بالینی پاتولوژی بود. در آنالیز آماری از ضریب توافق کاپا استفاده شد.یافته ها: از1337 نمونه تعداد 683 مورد در کل دارای همخوانی بالینی و میکروسکوپی با ضریب توافق 65.1 درصد بودند. ضریب توافق در تشخیص بالینی اول 52.4 درصد بود. بالاترین ضریب توافق در ضایعات اپولیس فیشوراتوم، پمفیگوس ولگاریس، پاپیلوما و رانولا بود و پایین ترین ضریب توافق را زخم غیر اختصاصی، هایپر پلازی خوش خیم اپی تلیال، لکوپلاکیا، میکسوما و کراتواکانتوما بدست آوردند. سن و جنس و محل ضایعه تاثیر معنی داری در میزان ضریب توافق نداشتند. 288 پرونده (21 درصد) فاقد تشخیص بالینی بودند. بالاترین ضریب توافق در جراحان فک و صورت دیده شد.نتیجه گیری: وجود تعداد زیاد پرونده فاقد تشخیص بالینی می تواند نشان دهنده بی توجهی کلینیسین ها به ارزش یافته های بالینی در تشخیص قطعی ضایعات باشد.

سابقه و هدف: گرانولومای سلول ژانت، به طور کلی یک ضایعه غیر نئوپلاستیک در نظر گرفته می شود. با وجود آنکه این ضایعه قبلا به عنوان گرانولومای ترمیمی سلول ژانت محسوب می شد، اما شواهد کمی وجود دارد که این ضایعه پاسخ ترمیمی باشد. بعضی از این ضایعات دارای یک رفتار تهاجمی، مشابه یک نئوپلاسم هستند. بیشتر آسیب شناسان فک و صورت دیگر از واژه ترمیمی استفاده نمی کنند. امروزه این ضایعات به عنوان گرانولومای سلول ژانت یا عنوان کلی تر ضایعه سلول ژانت، در نظر گرفته می شوند.گزارش مورد: در این مقاله، یک مورد ژانت سل گرانولومای مرکزی در ناحیه قدامی فک فوقانی و سمت چپ با نمای رادیوگرافی و سیر بالینی غیر معمول گزارش شد.نتیجه گیری: در تشخیص افتراقی تورم هایی که در ناحیه قدامی فک فوقانی بروز می کند، احتمال ژانت سل گرانولومای مرکزی نیز باید مطرح شود. همچنین بررسی هیستوپاتولوژی در تشخیص و انتخاب روش درمانی صحیح ژانت سل گرانولومای مرکزی اهمیت ویژه ای دارد.