سلول و بافت
سال:1394 | دوره:6 | شماره:3 |تعداد مقالات:11

هدف: با تلفیق سیستم القایی تتراسیکلین (Tet-inducible system) و ناقلین لنتی ویروسی، القا بیان ژن گزارشگر Enhanced Green Fluorescent Protein (EGFP) در سلول های پرندگان مورد بررسی قرار گرفت.مواد و روش ها: ژن EGFP تحت کنترل سیستم Tet-ON قرار گرفت و بیان آن در سلول های کبدی جوجه رده LMH بررسی شد. ابتدا باکتری های مستعد با ناقل لنتی ویروسی القایی حامل EGFP به همراه یک ناقل دوم که فعال کننده Tet (Tet-transactivator) به نام rtTA-M2 را حمل می کرد ترانسفورم شده و ذخیره ماکسی پرپ خالصی از هریک از این دو DNA پلاسمیدی فراهم شدند. سپس با روش رسوب DNA-فسفات کلسیم سلول های LMH با ذخیره هردو پلاسمید ترانسفکت شد. در مرحله بعد، غلظت های سریالی از آنالوگ Tet یعنی داکسی سیکلین را به محیط کشت سلول اضافه نمودیم به طوری که با افزایش غلظت DOX، بیان EGFP بیشتر القا گردید.نتایج: افزایش غلظت داکسی سایکلین افزایش بیان را به دنبال داشت. در 24 ساعت اول بعد از ترانسفکشن بیان به ترتیب برای غلظت های 0، 0.01، 0.1 و 1 میکروگرم بر میلی لیتر داکسی سایکلین 0.4، 6.2، 10.3 و 16 درصد و در 24 ساعت دوم به ترتیب 6.4، 26، 28.3 و 29.7 بود. با این جود، افزایش بیش از حد غلظت داکسی سایکلین باعث مرگ سلول ها گردید.نتیجه گیری: تلفیق سیستم های القایی Tet با منشا باکتریایی و لنتی ویروس های نوترکیب مرتبط با انتقال ژن به سلول های انسانی می تواند باعث القا ژن در سلول های پرندگان شود. غلظت القا کننده بر میزان القا بیان ترانسژن تاثیر مستقیم می گذارد.

هدف: در این مطالعه، تاثیر استرس بر القای آسیب های ساختاری کروموزومی در شرایط in vitro در رده سلولی L929 با استفاده از آزمون میکرونوکلئوس در سلول های دو هسته ای مورد بررسی قرار گرفت.مواد و روش ها: رده سلولی L929 در محیط DMEM، حاوی 10 درصد FBS کشت داده شد. سلول ها به چهار گروه آزمایشی شامل کنترل، گروه تیمار با 2Gy اشعه گاما، گروه تیمار با غلظت های 25، 50 و 100 میکروگرم بر میلی لیتر هیدروکورتیزون و گروه تیمار با سه غلظت مختلف هیدروکورتیزون همراه با اشعه گاما تقسیم بندی شدند. سلول های تیمار شده، برداشت و رنگ آمیزی شدند و شمارش صدمات کروموزومی با استفاده از آزمون میکرونوکلئوس انجام شد.نتایج: نتایج نشان داد که هیدروکورتیزون در مقایسه با گروه کنترل سبب القای میکرونوکلئوس نشده است. اگر چه فراوانی میکرونوکلئوس در سلول های تیمار شده هم زمان با غلظت های مختلف هیدروکورتیزون و اشعه به طور معنی داری بیش تر از سلول های فقط اشعه دیده بود (P<0.05).نتیجه گیری: بر اساس یافته های این مطالعه، هورمون های استرس زا به تنهایی قادر به القای آسیب کروموزومی نیستند، اما می توانند سلول ها را نسبت به اثرات کلاستوژنیک اشعه آسیب پذیرتر نمایند.

هدف: اثرات غلظت های مختلف کیتوزان (با وزن مولکولی کم) به عنوان الیسیتور، بر رشد و تولید سیلی مارین و شاخص های بیوشیمیایی در ریشه های مویین گیاه خار مریم بررسی شد.مواد و روش ها: غلظت های مختلف کیتوزان (0، 5، 10، 20 و 30 میلی گرم در 50 میلی لیتر محیط کشت) به محیط کشت ریشه های مویین خار مریم (30 روزه) اضافه شد و نمونه برداری 12، 24، 48، 72، 96 و 120 ساعت پس از تیمار انجام شد. مقدار سیلی مارین، فعالیت آنزیم های گایاکول پراکسیداز، آسکوربات پراکسیداز و میزان H2O2 در نمونه ها اندازه گیری شد.نتایج: بیشترین وزن خشک 48 و 96 ساعت پس از اعمال 10 میلی گرم کیتوزان در محیط کشت مشاهده شد. تجمع سیلی مارین نیز به طور قابل ملاحظه ای از 0.37 در نمونه های شاهد، به 1.19 mg g-1 DW در نمونه های تیمار شده رسید، که 1.4 برابر بیشتر از نمونه های کنترل بود. گایاکول پراکسیداز به وسیله کیتوزان فعال شد و 120 ساعت پس از تیمار به بیشترین میزان خود رسید (21.86 DODg-1 FW min-1)، که 2.2 برابر بیشتر از کنترل بود. روند افزایشی فعالیت آنزیم آسکوربات پراکسیداز تا 96 ساعت پس از اعمال ادامه پیدا کرد (5.14 DODg-1 FW).نتیجه گیری: نتایج نشان داد که این الیسیتور، باعث افزایش تجمع سیلی مارین می شود. افزایش فعالیت آنزیم ها در نتیجه افزایش مهار رادیکال های آزاد اتفاق می افتد و مبین واکنش به تنش های اعمال شده توسط کیتوزان است.

هدف: در تحقیق حاضر، تاثیر عصاره دانه زغال اخته بر یادگیری و حافظه و برخی پارامترهای سرم در موش های سوری نر آلزایمری بررسی شد.مواد و روش ها: 48 سر موش با وزن تقریبی 25 تا 30 گرم به 6 گروه تقسیم شدند: سالین-سالین، STZ – سالین، STZ- عصاره دانه زغال اخته (25، 50 و 75 میلی گرم بر کیلوگرم)، سالین-دوز موثر عصاره دانه زغال اخته. جهت ایجاد بیماری آلزایمر از تزریق داخل بطنی استرپتوزوتوسین (3 میلی گرم بر کیلوگرم) استفاده شد و میزان حافظه و یادگیری از طریق آزمون احترازی غیرفعال ارزیابی شد. کلیه گروه ها به مدت 3 هفته عصاره دانه زغال اخته و یا سالین را به شکل داخل صفاقی دریافت کردند، سپس وارد آزمون های یادگیری شدند. در پایان تمام حیوانات کشته و خون گیری از بطن راست انجام گرفت. میزان گلوکز، تری گلیسیرید و کلسترول تام در سرم اندازه گیری شد. همچنین در طول دوره تیمار وزن گیری از موش ها در ابتدای هر هفته انجام شد. داده ها توسط آنالیز واریانس یک طرفه و تست توکی و یا آنالیز واریانس با اندازه گیری های مکرر بررسی شد.نتایج: تزریق داخل بطنی استرپتوزوتوسین به طور معنی داری منجر به تخریب حافظه شد (P<0.001). عصاره دانه زغال اخته در دوز 50 میلی گرم بر کیلوگرم بازخوانی حافظه را بهبود بخشید (P<0.001) و منجر به کاهش معنی دار سطح گلوکز و تری گلیسیرید سرم شد (P<0.01) اما بر میزان کلسترول تام تاثیر معنی داری نداشت (P>0.05). کاهش وزن تنها در روز 50 میلی گرم بر کیلوگرم معنی دار بود (P<0.01).نتیجه گیری: احتمالا زغال اخته با کاهش میزان فاکتورهای خطرساز در خون و تنظیم سوخت و ساز گلوکز و چربی ها، موجب تقویت حافظه در بیماری های تخریب کننده عصبی مانند آلزایمر می شود.

هدف: هدف از این پژوهش تعیین کاریوتایپ ماهی سنگ لیس معمولی (Garra rufa) متعلق به خانواده کپور ماهیان از رودخانه سمیرم (زیرحوضه کارون) در استان اصفهان بوده است.مواد و روش ها: هفت نمونه ماهی سنگ لیس با تور پره صید و زنده به آزمایشگاه منتقل شد. با استفاده از روش له کردن آبشش و بخش قدامی بافت کلیه و رنگ آمیزی گیمسا مورد مطالعه قرار گرفتند. سپس تقسیم میتوز با PHA تحریک و سایر مراحل روتین کاریولوژی انجام شد.نتایج: با شمارش تعداد کروموزوم ها در 50 پلاک متافازی متعلق به هفت قطعه ماهی سنگ لیس، عدد کروموزومی 48=n2 با فراوانی 52 درصد بیشترین فراوانی را داشت که شامل 34 کروموزوم متاسنتریک، 12 ساب متاسنتریک و 2 آکرو/ تلوسنتریک بود. تعداد بازوهای کروموزومی 94= FN به دست آمد. بلندترین و کوتاهترین کروموزوم در این گونه کروموزوم های متاسنتریک به ترتیب با طول کل 6.40 و 1.67 میکرون بودند.نتیجه گیری: گزارش اعداد و فراوانی های عدد کروموزومی مختلف و تنوع فرمول کروموزومی برای این گونه و وجود تفاوت های منطقه ای نشان دهنده یا حالت پلی مورفیسم درون گونه ای یا وجود گونه های مختلف از این ماهی می باشد که نیازمند بررسی های بیشتر، خصوصا مولکولی می باشد.

هدف: دراین تحقیق اثر تنش اکسیداتیو ناشی از حضور پراکسید هیدروژن بر القای برخی متابولیت های ثانویه و همچنین تغییر در محتوی پراکسید هیدروژن درون سلولی در کالوس گیاه پریوش بررسی شد.مواد و روش ها: به منظور القا کالوس، برگ گیاه پریوش استریل شد و بر روی محیط کشت جامد MS قرار گرفت. کالوس ها با غلظت های مختلف پراکسید هیدروژن (1، 5 و 10 میکرومولار) به مدت 6 روز تیمارشدند. محتوی آلکالوئید کل، ترکیبات فنلی و فلاونوئیدی و همچنین توان آنتی اکسیدانتی بر اساس احیای آهن مورد سنجش قرار گرفت وداده ها با روش های آماری آنالیز واریانس یک طرفه تجزیه و تحلیل شدند.نتایج: تنش اکسیداتیو ناشی از حضور پراکسید هیدروژن خارجی بر مقادیر درون سلولی پراکسید هیدروژن تاثیر معنی دار (P<0.05) داشته و محتوی پراکسید هیدروژن درون سلولی در کالوس های تیمار شده با پراکسید هیدروژن به مدت شش روز نسبت به کنترل افزایش معنی دار نشان داد. مقایسه میانگین آلکالوئید کل، محتوی فلاونوئید و فنل کل نشان داد که تیمار با پراکسید هیدروژن باعث میزان افزایش معنی دار (P<0.05) محتوی این ترکیبات نسبت به کنترل شده است. از طرفی تیمار با پراکسید هیدروژن موجب افزایش توان آنتی اکسیدانتی نسبت به کنترل شده است. افزایش توان آنتی اکسیدانتی احیا آهن وابسته به غلظت بود.نتیجه گیری: پراکسید هیدروژن موجب افزایش مقادیر درون سلولی پراکسید هیدروژن شد. متابولیت های ثانویه ای مانند آلکالوئید کل و ترکیبات فنلی و فلاونوئیدی نیز افزایش یافت. بنابراین ممکن است بتوان با اعمال این تنش میزان تولید برخی از آن ها را نیز افزایش داد.

هدف: هدف از این مطالعه بررسی اثر امواج فراصوت بر رشد و برخی شاخص های فیزیولوژیکی در کشت جلبک تک سلولی Dunaliella salina بود.مواد و روش ها: امواج فراصوت با فرکانس 40 کیلو هرتز و توان 5 W/Cm3، به کشت های سلولی در روز چهاردهم واکشت در قالب طرح کاملا تصادفی با 3 تکرار اعمال شد. مدت زمان تابش امواج فراصوت به سلول ها 0، 2.5، 5 و 10 دقیقه بود. شاخص های مورد اندازه گیری عبارت بود از: رشد سلولی، پروتئین کل، رنگیزه های فتوسنتزی، پتانسیل آنتی اکسیدانتی، میزان پراکسیداسیون لیپیدهای غشایی، مقدار ترکیبات فنلی، فلاونوئیدها، آنتوسیانین ها، قندهای محلول، بتا-کاروتن و گلیسرول.نتایج: نتایج نشان داد که با افزایش مدت زمان تابش امواج فراصوت رشد سلولی و مقدار رنگیزه های فتوسنتزی کاهش یافت. در مقابل مقدار پروتئین کل، پتانسیل آنتی اکسیدانتی، پراکسیداسیون لیپیدهای غشایی، ترکیبات فنلی، فلاونوئیدها، آنتوسیانین ها، بتا-کاروتن و گلیسرول افزایش یافت. بیشترین میزان بتا-کاروتن و گلیسرول به عنوان متابولیت های مهم در حالت تیمار 10 دقیقه تابش امواج فراصوت به دست آمد که به ترتیب 12.3 و 13.5 میلی گرم در لیتر بود.نتیجه گیری: به نظر می رسد امواج فراصوت با تحریک سلول ها و القای پاسخ های دفاعی و متابولیت ثانوی، باعث افزایش مقدار بتا-کاروتن و گلیسرول در سلول ها گردید.

هدف: در این تحقیق ویژگی های مورفولوژیکی، کشت سلولی، ایمونوشیمیایی و القایی سلول های درمی چنگال موش صحرایی مورد مطالعه قرار گرفت.مواد و روش ها: ابتدا انگشتان موش از محل آخرین مفصل منتهی به چنگال قطع و بخش های قطع شده برای مطالعات بافت شناسی آماده شد. همچنین بافت درمی زیر صفحه چنگال استخراج و در شرایط in vitro کشت داده شد. سلول های کشت شده در پاساژ 2 و 3 به روی لامل متتقل و با آنتی بادی (ASMA) a-smooth muscle actin واکنش داده شدند. در نهایت سلول های کشت شده با DiI رنگ شده و به نیمه فولیکول های ویبرسا و گوش پیوند زده شدند.نتایج: سلول های درمی چنگال از نظر ویژگی های ریخت شناسی، کشت سلولی، بیان پروتئین ASMA با پاپیلای درمی فولیکول مو شباهت نشان دادند. این سلول ها یک مورفولوژی دو قطبی و دوکی شکل را به نمایش گذاشتند که در یک ماتریکس خارج سلولی غنی از گلیکوزآمینوگلیکان قرار داشتند. اکثریت سلول های کشت شده پروتئین ASMA را در سیتوپلاسم خود بیان کردند و این پروتئین با شدت بیشتری در پاهای تیغه ای مشاهده شد. با وجود این، برخلاف سلول های درمی فولیکول مو این سلول ها قادر نبودند اپی درم اکتوپیک را برای ایجاد یک زائده پوستی القا کنند.نتیجه گیری: قابلیت القایی که در سلول های پاپیلای درمی فولیکول مو مشاهده شده است قابل تعمیم به سلول های درمی سایر ضمائم پوستی از جمله سلول های درمی چنگال نیست. از شواهد چنین استنباط می شود که عامل القا کننده موجود در سلول های پاپیلای درمی فولیکول مو در سلول های درمی چنگال بیان نمی شود.

هدف: در این طرح تولید سلول های بنیادی جنینی هاپلوئید پارتنوژنتیک در حضور مهارکننده های مسیرهای پیام رسانی ERK و TGF-b بررسی شده است.مواد و روش ها: ابتدا بلاستوسیست های پارتنوژنتیک حاصل از فعال سازی شیمیایی اووسیت ها، در محیط R2i (حاوی PD0325901 و SB431542 که به ترتیب مسیرهای پیام رسانی ERK و TGF-b را مهار می کنند) کشت شدند. سپس رده های سلول های بنیادی جنینی پارتنوژنتیک در این محیط تکثیر و نگه داری شدند. با استفاده از رنگ آمیزی ایمونوفلورسانس و qRT-PCR، بیان مارکرهای پرتوانی و با روش تمایز خودبه خودی و ایجاد تراتوما پتانسیل تمایزی این سلول ها ارزیابی شدند. میزان هاپلوئیدی نیز با استفاده از روش فلوسایتومتری تعیین گردید.نتایج: در شرایط R2i، حدود 50 درصد از جنین های پارتنوژنتیک، رده سلولی تولید کردند و 10 تا 13 درصد سلول های هر رده به صورت هاپلوئیدی بودند. سلول های بنیادی پارتنوژنتیک تولید شده در محیط R2i ویژگی های سلول های بنیادی پرتوان مانند مورفولوژی، پاساژپذیری، بیان ژن های ویژه پرتوانی در سطح mRNA و پروتئین را نشان دادند. همچنین این سلول ها قادر به تمایز خودبه خودی به مشتقات سه لایه زاینده جنینی و ایجاد تراتوما بودند.نتیجه گیری: مهار مسیرهای پیام رسانی ERK و TGF-b می تواند شرایط مناسبی را برای تولید سلول های بنیادی هاپلوئید از جنین های پارتنوژنتیک فراهم کند.

هدف: در این مطالعه کارایی روش انتقال ژن به روش لنتی ویروسی و بیش بیان ژن با پروموتر سایتومگالوویروس (CMV) بررسی و تاثیر کوچک مولکول (small molecules) های مهارکننده مسیرهای اپی ژنتیکی بر بیش بیان ژن ارزیابی شده است.مواد و روش ها: سلول های ES موشی با مقادیر مختلف لنتی ویروس بیان کننده پروتئین فلورسنت سبز (green fluorescent protein; GFP) تراریخت شده و درصد سلول های بیان کننده GFP با روش فلوسایتومتری اندازه گیری شد. ماندگاری بیان GFP در مدت هشت روز بررسی گردید. به کمک لنتی ویروس بیان کننده ژن فاکتور رونویسی پانکراسی و دئودنومی 1 (Pdx1)، تاثیر تیمار کوچک مولکول های 5-آزاسایتادین (5-AZA)، DZNep و BIX01294 بر سیستم بیانی ارزیابی شد.نتایج: انتقال لنتی ویروسی ژن به سلول های ES با استفاده از ضریب آلوده سازی (Multiplicity of infection; MOI) 10 و 20 موجب تراریخت شدن بیش از 90 درصد این سلول ها شد. با این حال، بیان ژن انتقال یافته در طول هشت روز کاهش چشم گیر داشت. کوچک مولکول 5-AZA در محیط کشت تسهیل کننده تمایز (permissive)، بیان ژن از سیستم لنتی ویروسی را 2.5 برابر افزایش داد. همچنین DZNep در محیط های پر توانی (pluripotency) و تسهیل کننده تمایز موجب افزایش به ترتیب 26.5 و 5.9 برابری بیان ژن شد. بیان ژن Pdx1 داخلی خود سلول نیز در تیمار با DZNep افزایش یافت.نتیجه گیری: انتقال لنتی ویروسی ژن با MOI بیش از 10، روشی کارآمد برای انتقال ژن به سلول های ES موشی است، اما این روش به همراه استفاده از پروموتر CMV موجب خاموش شدن بیان ژن در درازمدت می شود. تیمار با DZNep موجب فعال شدن این سیستم بیانی می شود. اما می تواند با تاثیراتی بر بیان سایر ژن های سلول نیز همراه باشد.