پاتوبیولوژی مقایسه ای ایران
سال:1394 | دوره:12 (دوره جدید) | شماره:1 (پیاپی 48) |تعداد مقالات:8

باکتری سالمونلا از جمله باکتری های بیماریزا است که می تواند در غذا و مواد اولیه حضور پیدا کند. وجود این باکتری در مواد غذایی علاوه بر ایجاد بیماری می تواند باعث افت کیفیت تولید و کاهش رشد اقتصادی کشور شود. در این مطالعه، تعداد 150 مخزن حمل شیر خام برای شناسایی و جداسازی باکتری سالمونلا در شیر خام، برای مقایسه روش های واکنش زنجیره ای پلیمراز و کشت مورد آزمایش قرار گرفت. در این روش ابتدا شیر خام به روش استاندارد مورد کشت و آزمایش قرار گرفت و سپس مراحل تکمیلی و شناسایی برای جداسازی باکتری سالمونلا انجام شد. با استفاده از روش کشت، 6 نمونه کشت باکتری مشکوک، برای انجام آزمایش واکنش زنجیره ای پلیمراز (PCR) انتخاب شد که پس از آزمایش PCR و استفاده از شناساگر ژن invA نتایج آزمایش منفی شد. سپس آزمونPCR مستقیم بر روی شیرخام با استفاده از شناساگر ژن invA انجام شد. در این روش تعداد 3 نمونه از 150 نمونه مورد آزمایش مثبت گردید. در مجموع در 2% از کل نمونه ها، آلودگی به باکتری سالمونلا وجود داشت. نتایج این مطالعه نشان داد که روش PCR نسبت به روشهای سنتی در شناسایی باکتری سالمونلا در شیر خام از توانایی بیشتری برخوردار است.

شناخت اثرات سمی نانومواد بر آبزیان در قالب علم نانو سم شناسی آبزیان دارای اهمیت است. این مطالعه به منظور بررسی اثر سمیت حاد و مزمن نانو ذرات مس بر بازماندگی و آسیب های بافتی هپاتوپانکراس و آبشش در پست لارو مرحله 16 میگوی سفید غربی (Litopenaeus vannamei) انجام شد. آزمایش سم شناسی حاد طبق استاندارد شماره 203OECD، طی 96 ساعت انجام و تلفات میگو پس از رویارویی با غلظت های 0.1، 0.32، 1، 3.2، 10، 32، 100 میلی گرم در لیتر نانوذرات مسِ با اندازه 40 نانومتر، هر 24 ساعت یکبار ثبت شد و داده ها با نرم افزار پروبیت آنالیز شدند. به دلیل عدم وجود نظم خاص در داده های سمیت حاد و در واقع سمیت غیر وابسته به غلظت این ماده در این گونه، امکان محاسبه غلظت کشنده میانی (LC50) میسر نگردید. در آزمون سمیت مزمن میگو ها به مدت 21 روز در معرض غلظت های 0.1، 0.5 و 1 میلی گرم در لیتر قرار داده شدند. بافت شناسی آبشش عوارض زیادی از جمله نکروز شدید، کوتاه شدن طول تیغه های آبششی ثانویه، افزایش شدید سلول های هموسیت و کاهش سلول های پیلار را نسبت به گروه شاهد نشان داد. در بافت هپاتوپانکراس عوارضی مثل آکرومگالی (بزرگ شدن) هسته سلول ها، نکروز برخی از سلول ها، همچنین کاهش تعداد سلول های عملکردی و تخریب دیواره توبول ها نسبت به گروه شاهد مشاهده گردید. در جمع بندی، قرار گرفتن در معرض نانوذرات مس موجب آسیب بافت های هپاتوپانکراس و آبشش در میگوی سفید غربی شده و در نهایت عوارض ایجاد شده می تواند باعث مرگ و میر در میگو شود.

بیماری پارکینسون دومین بیماری نورودژنراتیوی رایج در افراد مسن می باشد. علت اختلال حرکتی موجود در این بیماری دژنره شدن اعصاب دوپامینرژیک ناحیه پارس کومپاکتای جسم سیاه (SNc) است. مصرف کافئین با کاهش خطر این بیماری در ارتباط بوده و همچنین در مدل های جوندگان خاصیت محافظت کنندگی داشته است. در این مطالعه ما نشان داده ایم که کافئین و SCH58261 بعنوان آنتاگونیست های گیرنده های آدنوزینیA2A اختلالات حرکتی ناشی از 6- هیدروکسی دوپامین (مدل حیوانی پارکینسون) را بهبود می بخشند. مطالعه حاضر نقش گیرنده های آدنوزینی A2A را بر اختلالات حرکتی ناشی از تزریق یکطرفه 6- هیدروکسی دوپامین (8 میکروگرم بازای هر موش صحرایی) بررسی نموده است. این مطالعه تجربی بر روی 72 سر موش صحرائی نر نژاد ویستار در محدوده وزنی 220-180 گرم انجام شد. موش های صحرایی به گروههای 8 تایی تقسیم و در شرایط استاندارد نگهداری شدند. کاتالپسی ناشی از 6- هیدروکسی دوپامین توسط تست میله ارزیابی شد. نتایج نشان داد که کافئین با دوز 30 میلی گرم بازای هر کیلوگرم وزن بدن و SCH58261 با دوز 2 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن باعث بهبود کاتالپسی می شود (p<0.001) در حالیکه دوز 10 میلی گرم بازای هر کیلوگرم وزن بدن کافئین تاثیر معنی داری در کاهش علایم کاتالپسی نداشته است (P>0.05). این نتایج نقش گیرنده های مذکور و دخالت آنها را در اختلالات حرکتی مانند کاتالپسی نشان می دهد. بنظر می رسد بهبود این اختلال حرکتی ناشی از مهار گیرنده های آدنوزینی A2A و در نتیجه عدم تخریب نورون های دوپامینرژیک در ناحیه جسم سیاه باشد.

جوجه کشی های مدرن امروزه نقش مهمی در گسترش صنعت طیور ایفا می کنند. ورود تعداد زیاد تخم های واحدهای مختلف به جوجه کشی ها استعداد آلودگی این مراکز به انواع میکروارگانیسم ها به ویژه عوامل قارچی و باکتریایی را افزایش می دهد. تشخیص آلودگی های میکروبی و به دنبال آن مقابله با این دست از آلودگی ها می تواند منجر به کاهش بروز بیماری در جوجه های یکروزه و جلوگیری از ضرر اقتصادی شود. این مطالعه با هدف بررسی میزان و نوع آلودگی قارچی قسمت های مختلف واحد های جوجه کشی استان مازندران انجام گردید. نمونه برداری با روش پلیت گذاری و با استفاده از محیط سابورو دکستروز آگار حاوی کلرامفنیکل انجام شد. پلیت ها در دمای 30oC به مدت 14-7 روز قرارگرفتند و سپس نوع و تعداد کلنی قارچ ها مشخص و ثبت گردید. قارچ های جدا شده در این مطالعه شامل 7 جنس: آسپرژیلوس (87.8%)، موکور (4.3%)، پنی سیلیوم (3.5%)، رایزوپوس (1.6%)، فوزاریوم (1.4%)، آلترناریا (0.7%) و کلادوسپوریوم (0.7%) بودند . آسپرژیلوس شایعترین جنس قارچی و آسپرژیلوس فلاووس با تعداد 15361 کلنی (71.4%) شایعترین گونه قارچی جدا شده از سیستم های جوجه کشی بود. در مجموع سالن هچر و ستر آلوده ترین بخش های جوجه کشی بودند. با توجه به آلودگی زیاد مراکز جوجه کشی به انواع قارچ ها به ویژه گونه های آسپرژیلوس تلاش برای تشخیص این آلودگی ها و حذف یا پیشگیری از آنها امری ضروری به نظر می رسد.

اولین کاربرد این نوع لیزر در تسریع بهبود زخم بوده است. در مورد میزان توانایی لیزر نور سبز در افزایش سرعت التیام، هنوز اختلاف نظر وجود دارد. این مطالعه به منظور مقایسه تاثیر لیزر کم توان نور قرمز و سبز در تسریع روند التیام برش جراحی پوست انجام شده است. در این مطالعه تعداد 30 سر همستر سالم و بالغ از جنس ماده و از نژاد سوریه ای تهیه شده و بطور تصادفی در سه گروه ده تایی شامل گروه A: شاهد (بدون درمان)، گروه B: تحت تابش لیزر کم توان نور قرمز و گروه C: تحت تابش لیزر کم توان نور سبز قرار گرفتند. پس از القاء بیهوشی عمومی، در ناحیه پشت حیوان شکاف مستقیمی به طول 2 سانتی متر ایجاد شد. سپس به وسیله نخ نایلون شماره پنج صفر با الگوی بخیه تکی ساده بخیه گردید. در گروه A، محل برش بدون هیچ درمانی به منظور التیام نوع اول رها شد. در گروه B، محل برش بوسیله دستگاه لیزر قرمز و در گروه C، محل برش بوسیله دستگاه لیزر نور سبز با شدت 0.5 j/cm2 به مدت یک دقیقه با حرکت یکنواخت روی زخم و در یک دوره 6 روزه تحت درمان قرار گرفت. نمونه برداری در روزهای سوم، هفتم و دوازدهم انجام شد. میانگین میزان ترمیم زخم در دو گروه لیزر سبز و قرمز به میزان معنی داری بهتر از گروه کنترل بود (P<0.0001)، اما بین دو نوع لیزر قرمز و سبز تفاوت چندانی وجود نداشت، هرچند که لیزر قرمز اندکی بهتر بود. لیزر کم توان موجب تسریع در بهبود زخم و روند ترمیمی آن می شود. در موارد مقاوم برای بهبود، می توان از لیزر کم توان استفاده کرد.

نانوپکیجینگ یکی از راهکارهای جدید بسته بندی برای افزایش کیفیت و امنیت مواد غذایی است که استفاده از پوشش های بسته بندی نانو تحولی بزرگ در صادرات محصولات فسادپذیر است. در این تحقیق تعداد 38 بسته خاویار (5 گرمی) که به ترتیب 4 بسته در پوشش های عاری از نانو 4 بسته در پوشش های 6000 ppm با پایه نانوسیلور و 4 بسته در پوشش های 5000 ppm با پایه نانوسیلور و 4 بسته در پوشش های 4000 ppm با پایه نانوسیلور و 4 بسته در پوشش های 2000 ppm با پایه نانوسیلور و 4 بسته در پوشش های 1000 ppm با پایه نانوسیلور در دوتکرار مورد بررسی باکتریایی و قارچی قرار گرفتند.بعد از انجام آزمایشات میکروبی و بعد از تهیه گسترش و رنگ آمیزی گرم و تشخیص باکتری گرم مثبت از نظر مورفولوژی بررسی و رنگ آمیزی گرم و برای یررسی بیشتر و تعیین نوع باکتری و قارچ بر روی محیط های اختصاصی برده و کشت گردیده شد که بعد از بررسی 24 ساعت، استافیلوکوکوس اورئوس و اشرشیا کلی و آسپرژیلوس فلاووس و پنی سیلیوم در نمونه های عاری از پوشش نانو مشاهده گردیده شد و لیکن در پوشش پوشش های 5000 ppm و 6000 بصورت معنی داری در کاهش رشد قارچی و باکتریایی موثر بوده، در نهایت به روش تیتراسیون به بررسی میزان نقره موجود در خاویارهای بسته بندی شده پرداخته شد که از طریق تیتراسیون با دستگاه تیترازور و اسید سولفریک غلیظ، میزان باقی ماندگی نقره معادل صفر درصد بود.استفاده از پوشش های 5000 ppm و 6000 با pv کمتر از 0.05 بصورت معنی داری در کاهش رشد قارچی و باکتریایی موثر بوده، لذا با توجه به نتایج بدست آمده و عدم رهاسازی ذرات نانو به درون خاویار می توان از این فن آوری جهت افزایش زمان ماندگاری این محصول ارزنده وهمچنین ارتقاء صادرات در دنیا استفاده نمود.

دوکسوروبیسین یکی از شناخته ترین داروهای ضد سرطان می باشد. چای سبز نیز خواص آنتی اکسیدانی فراوانی دارد. در این مطالعه، اثر استفاده طولانی مدت چای سبز بر ضایعات ایجاد شده توسط دوکسوروبیسین در مغز استخوان موش صحرایی مورد بررسی قرار گرفت.30 سرموش صحرایی نر بالغ نژاد ویستار بصورت تصادفی در 6 گروه مساوی تقسیم شدند. شاهد، LGT (استفاده از عصاره 3% چای سبز به مدت 60 روز)، SHGT (استفاده از عصاره 3% چای سبز به مدت 10 روز)، LGT+DXR (استفاده از عصاره 3% چای سبز به مدت 60 روز به همراه تزریق IP دوکسوروبیسین به مدت 3 روز)، SHGT+DXR (استفاده از عصاره 3% چای سبز به مدت 10 روز به همراه تزریق IP دوکسوروبیسین به مدت 3 روز)، DXR (تزریق دوکسوروبیسین به مدت 3 روز). 24 ساعت بعد از آخرین تزریق DXR، موش های صحرایی آسان کشی شده و نمونه های بافتی جهت آسیب شناسی از استخوان فمور برداشت گردید. همچنین آنزیم های کاتالاز و سوپراکسید دسموتاز (SOD) اندازه گیری شد. در آسیب شناسی بافتی گروه DXR، تخریب شدید سلول های مغز استخوان مشاهده شد که بیشتر رده میلوئیدی را درگیر کرده بود. گروه SHGT+DXR هم مشابه DXR بود ولی تراکم سلولی شبیه به گروه شاهد بود. در گروه LGT+DXR تراکم سلولی بسیار شبیه به گروه شاهد بود. میزان کمی تخریب سلول های رده میلوئیدی هم دیده شد. اندازه گیری آنزیم های کاتالاز و SOD نشان دهنده اختلاف معنی دار بین گروه های درمان و شاهد بود. نتایج مطالعه نشان داد که دوکسوروبیسین سبب ایجاد آسیب در مغز استخوان موش صحرایی می شود، لیکن مصرف طولانی مدت چای سبز می تواند آسیب های ناشی از دوکسوروبیسین را کاهش دهد.

تمایل به استفاده از محصولات حاوی گیاه افدرا به دلیل خواص مطلوب نیروزایی، چربی سوزی و ضد احتقانی افزایش یافته است. حضور ترکیبات آگونیستی آلفا و بتا آدرنرژیک در این گیاه می تواند اثرات متفاوتی بر رحم بگذارد و فقدان تحقیقات علمی در این زمینه ما را بر آن داشت که به منظور تعیین اثرات عصاره آبی الکلی گیاه افدرا ماژور بر رحم این پژوهش صورت گیرد. جهت انجام آزمایش موش صحرایی ویستار (220±30 گرم) مورد استفاده قرار گرفت. در حالت بیهوشی با قطع سر موش ها کشته شده رحم جدا گردید و در محلول دیژالون که به آن گاز کربوژن (95% اکسیژن و 5% گاز کربنیک) دمیده می شد به برش های 1.5 تا 2 سانتی متر بریده شد و به ترانس دیوسر ایزومتریک در حمام بافتی متصل گردید. نتایج نشان دادند که عصاره آبی الکلی گیاه افدرا ماژور اثر انبساطی بر رحم داشت. غلظت های تجمعی عصاره (3-0.0625 میلی گرم بر میلی لیتر) انقباض ناشی از کلرید پتاسیم (60 میلی مولار) و اکسی توسین (0.25 میلی مولار) را به صورت وابسته به غلظت کاهش داد. اثر مهاری عصاره بر انقباض ناشی ازکلرید پتاسیم توسط فنوکسی بنزامین (0.001 میلی مولار) کاهش نیافت که به لحاظ آماری معنی دار نیست (P³0.05)، اما وراپامیل و پروپرانولول مانع از اثر مهاری عصاره شدند که از لحاظ آماری معنی دار بودند (P£0.05). اثرمهاری عصاره بر انقباض ناشی ازاکسی توسین در حضور وراپامیل اثر سینرژیستی بر رحم را نشان داد که از لحاظ آماری معنی دار بود (P£0.05). نتایج نشان دادند که مکانیسم اصلی اتساع عضله صاف رحم از طریق مکانیسم های آگونیستی بتا آدرنرژیکی همراه با مکانیسم های احتمالی دیگر از جمله کانال های کلسیمی می باشد. این نتایج می تواند موید مصرف سنتی این گیاه باشد.