پاتوبیولوژی مقایسه ای ایران
سال:1398 | دوره:16 | شماره:1 (پیاپی 64) |تعداد مقالات:8

لنفوم یکی از شایع ترین تومورها در اکثر گونه های موش می باشد. از طرفی خصوصیات بیولوژیک، هیستوپاتولوژیک و اپیدمیولوژیک لنفوم موش تشابه زیادی با سرطان های لنفوم در انسان دارد. از این رو تومورهای لنفوم موش می توانند مدل مناسبی برای مطالعه بیولوژیک سرطان های انسانی باشند. هدف مطالعه حاضر ارزیابی اثرات آپوپتوتیک و سایتوتوکسیک سلکوکسیب بر روی یاخته های توموری لنفوم موش(EL4) با استفاده از آزمون های Annexin/PI و MTT می باشد. نتایج آزمون MTT، مهار وابسته به دوز و زمان یاخته های EL4 توسط سلکوکسیب و مهار 50 درصدی بقای یاخته ها را در غلظت 20 میکرومولار سلکوکسیب، نشان داد. به علاوه درصد یاخته های دچار آپوپتوز پس از تماس 48 ساعته یاخته ها با غلظت IC50 (مهار 50 درصدی بقای یاخته ها ) سلکوکسیب (20 میکرومولار) افزایش یافت. براساس نتایج بدست آمده به نظر می رسد، سلکوکسیب می تواند به عنوان یک درمان کمکی مناسب، همراه با سایر ترکیبات مورد استفاده در درمان سرطان لنفوم موش، استفاده گردد.

بررسی آناتومی و بافت شناسی روده کوچک در پرندگان از جهت مطالعات کالبدگشایی و آسیب شناسی در بیماری های عفونی و متابولیک قابل اهمیت می باشد. این مطالعه با هدف بررسی ویژگی های مورفومتریک و مورفولوژیک روده کوچک در تیهو انجام گرفت. تیهو نوعی کبک از راسته ی ماکیان سانان بوده که در نواحی وسیعی از ایران یافت می گردد. به منظورانجام این تحقیق 14 قطعه تیهوی نر و ماده به صورت تصادفی انتخاب شد. همچنین جهت مطالعه بافت شناسی، از سه تیهوی نر و سه ماده، نمونه بافتی اخذ و پس از آماده سازی با روش هماتوکسیلین و ائوزین، رنگ آمیزی گردید. نتایج نشان داد که روده کوچک در تیهو 61% از طول لوله گوارش را دارا بوده و واجد سه بخش مشخص دوازدهه، تهی روده و ایلئوم می باشد. دوازدهه به شکل یک خمیدگی U شکل و تهی روده دارای 4 تا 5 حلقه کوچک مشاهده گردید. همچنین ته کیسه مکل بین تهی روده و ایلئوم مشاهده نگردید. از لحاظ بافت شناسی روده کوچک دارای کرک های فراوان به منظور ایجاد بستر حداکثری جهت جذب مواد غذایی بوده و سلول های گابلت در هر سه قسمت روده کوچک دیده شدند. اگرچه تعداد سلول ها و ارتفاع کرک ها در نواحی مختلف متفاوت بود. همچنین زیر مخاط در هر سه قسمت نازک بوده و فاقد تشکیلات لنفاوی بود. نتایج حاصل نشان می دهد که ساختمان دوازدهه، تهی روده و ایلئوم در تیهو با وجود تفاوت هایی که بیشتر از لحاظ هیستومورفولوژی مشاهده شد، به ویژه از دید آناتومیی، تشابه زیادی با سایر پرندگان دارد.

یکی از مهمترین آزمون ها در موراد عفونت های چشمی و زخم های قرنیه، انجام کشت باکتریایی می باشد. در این مطالعه فلورباکتریال چشم در خرگوش های نژاد سفید نیوزلندی، آنقوره و داچ مورد بررسی قرار گرفت. 96 راس خرگوش از 3 نژاد مختلف (از هر نژاد 32 راس) مورد مطالعه قرار گرفتند. تمامی حیوانات پس از معاینات کامل بالینی، آزمایشگاهی و چشمی وارد مطالعه شدند. معاینات چشمی شامل معاینه با اسلیت لمپ، افتالموسکوپی، اندازه گیری فشار چشم، اندازه گیری میزان اشک و رنگ آمیزی قرنیه با فلورسئین بود. برای بررسی میکروبیولوژی نمونه گیری به وسیله سواباستریل از ناحیه ملتحمه پلک پایین و سطح قرنیه حیوانات انجام شد. نمونه ها بلافاصله در آزمایشگاه تحت کشت میکروبی قرار گرفتند و پس از 48 ساعت انکوباسیون و رشد اولیه باکتری ها تست های تفریقی و بیوشیمیایی انجام پذیرفت. نتایج حاصل از کشت در هر نژاد اختلاف در نوع باکتری های جدا شده به خصوص در باکتری های گرم منفی را نشان داد. در خرگوش داچ چشم های بیشتری با کشت مثبت باکتریایی به نسبت سایر خرگوش ها مشاهده شد. در جمعیت باکتری های گرم مثبت اختلاف معنی داری گزارش نشد. نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که عمده باکتری های طبیعی چشم در نژادهای مختلف خرگوش از نوع گرم مثبت می باشد و اختلاف بالینی در بین باکتری های جدا شده در نوع و سویه در بین نژادها وجود داشت.

ایران جزء تولیدکنندگان منحصر به فرد پادزهر در منطقه خاورمیانه است. تولید سرم های درمانی با عیار بالا و عوارض جانبی کمتر در سلامت عمومی جامعه تأثیر بسزایی دارد. این امر تنها زمانی میسر خواهد بود که بهداشت دام، تأمین شود. بکارگیری فعالیت های ورزشی به عنوان روش غیر دارویی می تواند در حفظ و ارتقا سلامت دام نقش مهمی ایفا کند. هدف از پژوهش حاضر مطالعه تأثیر تمرینات هوازی بر فاکتورهای هماتولوژی در اسب های تولیدکننده پادزهر بود. 16 رأس اسب در چرخه تولید پادزهر به صورت تصادفی در 2 گروه زهر و گروه زهر همراه تمرین به مدت 22 هفته تقسیم شدند. برنامه تمرینی شامل 3 جلسه تمرین هوازی در هفته، با شدت متوسط صورت گرفت. نمونه های خونی در 3 زمان مختلف: قبل از شروع برنامه، پایان دوره 11 هفته ای و پایان دوره 22 هفته ای از طریق سیاهرگ وداج جمع آوری گردید و بوسیله آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر ارزیابی شدند. نتایج نشان داد، فاکتورهای اندازه گیری شده: تعدادRBC، هموگلوبین، هماتوکریت، تعداد پلاکت ها و تعداد WBC، نوتروفیل ها، مونوسیت ها، ائوزینوفیل ها و MCV در هر دو گروه کاهش یافته درحالیکه تعداد لنفوسیت، MCH و MCHC افزایش یافته است (05/0P<). در مجموع، نتایج این بررسی نشان داد، فعالیت بدنی و زهر هر دو عوامل اثرگذاری بر فاکتورهای هماتولوژی هستند. هرچند اکثر نتایج به دست آمده تحت تأثیر عامل زهر قرار گرفته اما میزان تأثیر در گروه زهر همراه تمرین به مراتب کمتر از گروه زهر بوده است.

سالمونلوز یکی از مهمترین بیماری های مشترک بوده و بیشتر عفونت های سالمونلایی در اثر مصرف مواد غذایی آلوده به این باکتری ایجاد می شود. در طی دهه های اخیر، مقاومت دارویی سالمونلاهای جدا شده نسبت به آنتی بیوتیک های رایج افزایش یافته است که بعنوان یک مشکل بهداشتی جهانی مطرح می باشد. هدف از این تحقیق بررسی سروتیپ های سالمونلا در خوراک دام و میزان مقاومت آنتی بیوتیکی آنها نسبت به ده آنتی بیوتیک با مصرف رایج در مراکز درمانی ایران بود. بدین منظور، تعداد 50 نمونه خوراک دام به طور تصادفی از نقاط مختلف شهرستان اردبیل جمع آوری گردید. پس از کشت و جداسازی سالمونلا، پرگنه های آن با روش سرولوژی و PCR بررسی شدند. میزان مقاومت آنتی بیوتیکی جدایه ها با روش کربی بایوئر (Kirby Bauer) مشخص گردید. از مجموع 50 نمونه مورد بررسی، تعداد 4 جدایه سالمونلا (8%) جداسازی شد که در سروتایپینگ انجام شده بر روی نمونه های مثبت، 50% سروتیپ انتریتیدیس، 25% سروتیپ مونشن و 25% سروتیپ نامعلوم تشخیص داده شدند. تمامی جدایه ها حداقل به 4 آنتی بیوتیک مقاوم بودند. بیشترین مقاومت داروئی نسبت به تتراسیکلین (100%)، آمیکاسین(100%)، سولفادیازین + تری متوپریم (100%) و کوتریموکسازول (100%) و بعد از آنها کلرامفنیکل (7/66%)، آمپی سیلین (7/66%)، داکسی سیکلین (4/33%)، فلورفنیکل (4/33%) و انروفلوکساسین (4/33%) مشاهده شد. تمامی جدایه ها در مقابلسیپروفلوکساسین حساس بودند. نتایج این بررسی نشان داد بیشترین میزان مقاومت دارویی نسبت به آنتی بیوتیک های رایجدر صنعت دام و طیور وجود دارد که با مصرف بی رویه آنتی بیوتیک ها در جیره غذایی دام و ایجاد و گسترش باکتری های مقاوم مرتبط می باشد.

جراحی عقیم سازی در سگ و گربه از جراحی های رایج در دامپزشکی می باشد که می تواند به دو روش برداشت هم زمان رحم و تخمدان (اواریوهیسترکتومی) و برداشت تخمدان ها به تنهایی (اواریکتومی) انجام گیرد. ازآنجایی که برخی رژیم های غذایی در گربه ها حاوی مقدار زیادی جنیستئین و دایدزین می باشد، بررسی اثر ایزوفلاوون سویا که حاوی مقادیر فراوانی از این دو ماده هست، بر روند ترمیم زخم در این گونه از حیوانات ضروری است. در این مطالعه از 10 گربه نژاد DSHبا سن بالای یک سال استفاده شد. اواریکتومی با رهیافت خط وسط صورت گرفت، و بعد از جراحی گربه ها به دو گروه پنج تایی شامل درمان (تیمار با ایزوفلاوون) و کنترل (دریافت کننده دارونما)تقسیم شدند. در گروه درمان، گربه ها روزانه 50 میلی گرم ایزوفلاوون خوراکی دریافت کردند و در گروه کنترل از دارونما استفاده شد. در ادامه و در روزهای 14 و 28 بعد از جراحی، از محل زخم جراحی برای بررسی آسیب شناسی نمونه برداری شد و فاکتورهای میزان تراکم کلاژن، میزان شکل گیری عروق جدید و میزان فیبروبلاست ها موردمطالعه قرار گرفت. در مشاهدات ریزبینی، تغییرات معنی داری بین دو گروه درمان و کنترل از لحاظ ترمیم موضع زخم در روز 14 مشاهده نگردید(05/0≤ p) این تغییرات در روز 28 بین دو گروه درمان و کنترل، تفاوت معنی دار داشت(05/0>p). بنابر این از آنجایی که این ترکیب، سه شاخص مهم آسیب شناسی شامل میزان فیبروپلازی، میزان تشکیل عروق خونی جدیدو میزان تراکم، جهت گیری و بلوغ رشته های کلاژنرا در روند ترمیم زخم تسریع می کند، بیانگر نقش مثبت آن بر ترمیم زخم پوست در گربه های اواریکتومی شده می باشد.

تریکوفیتون روبروم از شایع ترین عوامل درماتوفیتوزیس است. افزایش بیان ژن TruMDR2 که کدکننده پمپ های خروج دارو است، منجر به بروز مقاومت در تریکوفیتون روبروم نسبت به داروی تربینافین می شود. ضرورت تحقیق بر روی عوامل ضد قارچی جدید که می توانند با کاهش بیان این ژن باعث کاهش مقاومت در تریکوفیتون روبروم شوند انکارناپذیر است. هدف از این مطالعه بررسی بیان ژن TruMDR2 در سویه های تریکوفیتون روبروم نسبت به داروی تربینافین و نانوتربینافین بود. در این مطالعه دو جدایه تریکوفیتون روبروم جدا شده از ضایعات اونیکومایکوزیس به روش فنوتایپینگ و ژنوتایپینگ شناسایی شدند و حساست ضد قارچی تربینافین و نانو تربینافین تهیه شده به روش Broth microdilution با توجه به دستورالعمل CLSI انجام شد. سپس تغییرات بیان ژن TruMDR2 در دو جدایه مشخص شده در غلظت sub MIC تربینافین و نانو تربینافین مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد در جدایه ها در حضور غلظت های sub MIC تربینافین بیان ژن مورد بررسی222 / 16 و636/ 18 بود در حالیکه بیان ژن درحضور غلظت های sub MIC نانو تربینافین 913/7 و190/9 بود. با توجه به یافته های این مطالعه، افزایش بیان ژن TruMDR2 در دوجدایه در غلظت sub MIC تربینافین بیشتر از نانوتربینافین است.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.