پاتوبیولوژی مقایسه ای ایران
سال:1391 | دوره:9 (جدید) | شماره:1 (پیاپی 36) |تعداد مقالات:7

در این مطالعه تاثیر استفاده از سیستئامین بر تکوین آزمایشگاهی اووسیت گاو مورد آزمایش قرار گرفت. تخمدان های گاو از کشتارگاه صنعتی تبریز جمع آوری و در محلول کلرید سدیم 0.9 درصد حاوی 100 واحد بین المللی در هر میلی لیتر پنی سیلین G پتاسیم و 100 میکروگرم در میلی لیتر استرپتومایسین سولفات در دمای 30-35 سانتی گراد ظرف 4-2 ساعت به آزمایشگاه کشت انتقال یافتند. مجموعه اووسیت- کومولوس ها در محیط کشت TCM-199 دارای 10 درصد سرم جنینی گاو، 0.23 میلی مولار سدیم پیرووات، 25 میلی مول بیکربنات سدیم، 100 واحد در میلی لیتر پنی سیلین- استرپتومایسین، 1 میکروگرم در میلی لیتر استرادیول 17 بتا، 0.5 میکروگرم در میلی لیتر هورمون محرک فولیکول، 100 واحد در میلی لیتر گونادوتروپین کوریونیک انسان و سطوح صفر (گروه شاهد)، 0.1، 0، 0.5 و 1 میلی مولار سیستئامین به مدت 24 ساعت کشت داده شدند. میزان بلوغ اووسیت ها در محیط دارای سطح 0.1 میلی مول آنتی اکسیدان سیستئامین بالاتر از گروه کنترل بود (به ترتیب 46.66 در مقابل 33.33 درصد). میزان بلوغ اووسیت ها در محیط دارای سطح 0.5 میلی مولار آنتی اکسیدان (56.55%) نسبت به گروه کنترل (33.33%) بالاتر بود (P£0.05). میزان اووسیت های تکوین نیافته در تیمار سیستئین 1 میلی مولار در پائین ترین حد بود (P£0.05). در کل نتایج این تحقیق حاکی از این بود که استفاده از آنتی اکسیدان در محیط کشت آزمایشگاهی، می تواند میزان بلوغ آزمایشگاهی اووسیت های گاو را بهبود دهد.

سودوموناس آئروژینوزا معروف ترین گونه سودوموناس است که می تواند به صورت موضعی و سیستمیک در طیور جوان و رو به رشد دیده شود. میزان شیوع و مرگ و میر ناشی از سودوموناس آئروژینوزا متفاوت و بین 100-2% است اما معمولا بیشترین تلفات در حدود 12-2% در پرندگان بسیار جوان است. این بیماری در گلههای گوشتی نژاد راس 10-6 روزه با علائم بالینی خواب، بستن چشم، کراتیت خفیف و التهاب نزله ای بینی و علائم کالبدگشایی التهاب کیسه های هوایی، احتقان و تورم کلیه، رسوب اورات در حالب و تورم مقعد با تلفات 6 درصدی و ابتلا 16.2 درصدی مشاهده گردید. در بررسی کشت میکروبی از نمونه های اخذ شده مشخص گردید عامل بیماری باکتری متحرک گرم منفی است. در محیط کلنی های مشکوک، متمایل به سبز دیده شد و بوی شبیه میوه روی آگار خوندار بتا همولیز مشخص شد که در کنار علائم بالینی به سودوموناس مشکوک گردیدیم. تمامی جدایه ها بر اساس ویژگی های فنوتیپ باکتریولوژیک متداول تعیین هویت و در نهایت سودوموناس آئروژنوزا تشخیص داده شد.

تجویز طولانی مدت لوودوپا در بیماران پارکینسونی موجب بروز نوسانات حرکتی به صورت پدیده خاموشی اثر و دیسکینزیا می شود. بنابراین دستیابی به رهیافتی که بتواند به طور موثرتری برای درمان این بیماری به کار رود، حائز اهمیت می باشد.هدف: در این مطالعه تاثیر سرترالین بر روی کارآئی درمانی لوودوپا با استفاده از آزمون میله در موش های پارکینسونی شده مورد ارزیابی قرار گرفت.روش کار: برای ایجاد مدل تجربی بیماری پارکینسون، از تزریق یک طرفی 6-هیدروکسی دوپامین (8 mg/rat) به داخل ناحیه جسم سیاه استفاده شد. حیواناتی که کاتالپسی واضحی را در آزمون میله نشان دادند، هر روز 2 نوبت لوودوپا (15 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) را به مدت 20 روز دریافت کردند.نتایج: نتایج نشان داد که لوودوپا تنها قادر است در روزهای 5، 10 و 15 بعد از تجویز، کاتالپسی را برطرف کند (P<0.001) و در روز 20 اثر آنتی کاتالپتیک لوودوپا از میان رفت. در روز 21 تجویز دوزهای مختلف (2، 1 و 0.5 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) سرترالین به همراه رژیم لوودوپا، نشان داد که این دارو تنها با دوز 2 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن قادر است تا اثر آنتی کاتالپتیک لوودوپا را بهبود بخشد (P<0.001). در همین روز تجویز NAN-190 به همراه دوز موثر سرترالین و رژیم لوودوپا موجب برگشت حالت کاتالپسی در موشهای پارکینسونی شد (P<0.001). بنابراین به نظر می رسد که سرترالین از طریق افزایش سروتونین موجب تحریک گیرنده های 5HT1A شده و می تواند اثر ضد پارکینسونی لوودوپا را بهبود بخشد.

امروزه بیماری فشار خون و بیماری های ناشی از رادیکال های آزاد از اصلی ترین مشکلات کشورهای صنعتی می باشند و داروهای با خواص ضد فشار خون و ضد اکسیدانی در درمان این بیماری ها بسیار موثرند. لذا در تحقیق حاضر خاصیت ضداکسیدانی، ضد فشار خون، بازیافت نیتروژن، درجه آبکافت و پروفیل اسید آمینه 5 نوع مختلف (با آنزیم آلکالاز، پپسین، آلفا کیموتریپسین، نئوتراز و فلاووروزایم) پروتئین آبکافت ضایعات فرآوری میگوی سفید هندی بررسی شد. برای سنجش خاصیت ضد فشار خون از سنجش مهار آنزیم تبدیل کننده آنژیوتنسین I و برای سنجش خاصیت ضد اکسیدان از سنجش مهار رادیکال آزاد DPPH استفاده شد. آلکالاز بیشترین بازیافت نیتروژن و درجه آبکافت را به ترتیب با مقادیر %75±1.6 و %64.2±1.4 نشان داد. بیشترین فعالیت ضد اکسیدانی برای آلکالاز و آلفا- کیموتریپسین به ترتیب 47.1±1.2 و %45.1±0.3 بود. بیشترین فعالیت مهار آنزیم تبدیل کننده آنژیوتنسین I نیز برای آلکالاز و آلفا- کیموتریپسین با  0.85±0.02 LC50میلی گرم بر میلی لیتر و 0.9±0.04 میلی گرم بر میلی لیتر بدست آمد. تمامی پروتئین های تولیدی نسبت به هضم با آنزیم های گوارشی مقاوم بودند و ترکیب اسیدهای آمینه میزان بالای اسیدهای آمینه آبگریز را نشان داد. مطابق با نتایج این تحقیق پروتئین آبکافت ضایعات میگوی سفید هندی که با آلکالاز و آلفا کیموتریپسین تولید شده فعالیت ضد فشار خون و ضد اکسیدانی بالایی دارد و می تواند به عنوان پپتیدهای زیست فعال در تغذیه انسانی جهت بهبود بیماری های ناشی از فشار خون و عوامل اکسیدانی به کار رود.

منظور از انتقال تاندون، تغییر محل طبیعی چسبندگی یک تاندون به محل جدید به منظور کسب مجدد فعالیت مربوط به یک عضله است. در این مطالعه ارزیابی بیومکانیکی و هیستوپاتولوژیکی با استفاده از دو روش جراحی آناستوموز عصبی و انتقال تاندون بصورت توأمان جهت بهبود عملکرد نسبت به استفاده از یکی از روش های فوق مورد بررسی قرار گرفته است. در این مطالعه 20 سر خرگوش سفید نیوزلندی نر ظاهرا سالم انتخاب گردیده و به طور تصادفی به چهار گروه پنج تایی تقسیم شدند؛ گروه 1: در این گروه طی عمل جراحی روی پای چپ حیوان، عصب سیاتیک قطع و رها گردید. گروه 2: در این گروه طی عمل جراحی روی پای چپ حیوان، عصب سیاتیک قطع و سپس آناستوموز داده شد. گروه 3: در این گروه طی عمل جراحی روی پای چپ حیوان، عصب سیاتیک قطع و رها گردید. در این گروه عمل انتقال تاندون صورت پذیرفت. گروه 4: در این گروه طی عمل جراحی روی پای چپ حیوان، عصب سیاتیک قطع و سپس آناستوموز داده شد. در این گروه عمل انتقال تاندون صورت پذیرفت. ارزیابی بیومکانیکی و پاتولوژیکی 45 روز پس از جراحی روی نمونه های استخوانی و عضله صورت گرفت. طی نتایج بیومکانیک بدست آمده از تحقیق حاضر، در پارامتر خمش پذیری، در پای چپ گروه هایی که انتقال تاندون در آنها صورت گرفته است، نیاز به قدرت خمش کمتری نسبت به گروه هایی است که انتقال تاندون در آنها صورت نگرفته است. همچنین در پارامتر گشتاور شکست، در پای چپ گروه هایی که انتقال تاندون در آنها صورت گرفته است، نیاز به قدرت شکست بیشتری نسبت به گروه هایی است که انتقال تاندون در آنها صورت نگرفته است. این امر بدلیل وزن گیری اندام است که میزان کلسیم در گروه هایی که انتقال تاندون در آنها داریم نسبت به ماتریکس بالاتر است. در نتایج پاتولوژیک بدست آمده از تحقیق حاضر، نکروز زنکر و آتروفی عضلانی در هر دو گروه قابل مشاهده بود ولی حدت آن در گروه یک بیشتر از گروه چهار ارزیابی شد. در مواقعیکه وزن گیری انجام نمی شود، بدلیل استئودیستروفی میزان کلسیم نسبت به ماتریکس کمتر می شود. نتیجه اینکه استفاده از دو روش جراحی؛ آناستوموز عصبی و انتقال تاندون با یکدیگر نتیجه بهتری در عملکرد اندام های فلج شده دارد.

ویروس های خانواده ارتومیکسوویریده (ویروس های آنفلونزا) عامل عمده ای در ایجاد بیماری و مرگ و میر ناشی از بیماری تنفسی در جمعیت انسانی به شمار می روند. با توجه به این که تحت تیپ H9N2 عامل ایجاد بیماری آنفلونزای مرغی در جمعیت طیور ایران در چند سال اخیر بوده است. تاکنون مطالعه ای در راستای بررسی میزان شیوع سرمی ویروس آنفلونزای مرغی در جامعه انسانی به خصوص افراد مرتبط و غیر مرتبط با صنعت طیور منطقه اردبیل نشده بود. لذا این تحقیق جهت بررسی حضور آنتی بادی های سرمی ضد ویروس آنفلونزای مرغی تحت تیپ H9N2 در گروه های مختلف انسانی از اوایل آبان تا اوایل اسفند ماه سال 1388 انجام شده است. تعداد 311 نمونه سرم خون از دو گروه بیمار و سالم با جنس و رده های سنی مختلف شامل 86 نمونه سرم خون بیماران با عوارض تنفسی بستری در بیمارستان امام خمینی (ره)، 88 نمونه سرم بیماران بدون عوارض تنفسی بستری در بیمارستان، 41 نمونه سرم دامپزشکان و واکسیناتورهای دامپزشکی، 44 نمونه سرم پرسنل بهداشتی شاغل در بیمارستان و 52 نمونه سرم مرغداران و کارگران مرغداریها و کشتارگاه های طیور جمع آوری گردید. عیار آنتی بادی های ضد ویروس آنفلوانزای مرغی تحت تیپ H9N2 توسط آزمایش HI اندازه گیری شد. اطلاعات آماری با استفاده از نرم افزار آماری SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. در گروه بیماران 37.2% با عیار سرمی 22.03±10.74 از افراد با عوارض تنفسی بستری در بیمارستان و 23.9% با عیار سرمی 21.88±10.41 از افراد بدون عوارض تنفسی بستری در بیمارستان مثبت بودند. در گروه سالم 29.3% با عیار سرمی 21.14±10.59 از دامپزشکان و واکسیناتورها،18.2 % با عیار سرمی 20.00±10.00 از پرسنل بهداشتی شاغل در بیمارستان و 15.4% با عیار سرمی 26.02±11.35 از مرغداران و کارگران مرغداریها و کشتارگاه های طیور نسبت به تحت تیپ H9N2 ویروس آنفلوانزای A واکنش سرمی مثبت نشان دادند  .(HI titers³1.20)در گروه های بیمار و سالم بیشترین فراوانی واکنش مثبت سرمی در گروه سنی زیر 30 سال (26.5%) و جنس مردان (27%) و کمترین آن در گروه سنی 46-60 سال (22.4%) و جنس زنان (23.6%) به دست آمد که از لحاظ آماری معنی دار نبودند (p³0.05). نتایج این مطالعه حاکی از تماس گروه های مختلف جمعیت انسانی با تحت تیپ H9N2 ویروس آنفلونزا بود که این عفونت در بیماران با عوارض تنفسی بستری در بیمارستان بیشتر مشاهده گردید، همچنین از لحاظ شغلی نیز در گروه سالم، دامپزشکان و واکسیناتورها بیشترین موارد تماس را نشان دادند.

کتامین مهمترین داروی کلینیکی مهارکننده گیرنده های اصلی ترین نوروترانسیمتر تحریکی مغز (گلوتامات)، هوش بر تزریقی مناسبی در انسان و حیوان است که جذب گوارشی کمی داشته و در تجویز خوراکی، فراهمی زیستی آن در انسان (7±20%) می باشد. همچنین نشان داده شده است که در تجویز رکتال در گربه فراهمی زیستی آن (43.5±6.1%) است. این دارو، عوارض نامطلوبی مانند افزایش فشار خون، آزادسازی هیستامین، توهم زائی و ترشح بیش از حد بزاق (خصوصا در تجویز به صورت خوراکی) دارد. آلپرازولام، بنزودیازپین متوسط الاثری است که می تواند از سد خونی مغزی عبور کرده باعث تضعیف سیستم عصبی شود و در نتیجه به نظر می رسد مصرف توام آن به همراه کتامین، موجب تقویت اثر کتامین خواهد شد. بنابراین هدف از مطالعه حاضر مقایسه آثار تضعیف CNS ناشی از تجویز فرم کتامین و آلپرازولام به صورت منفرد و توام باهم بود. در این مطالعه تعداد 10 قلاده گربه ولگرد نر و بالغ انتخاب شده و دوزهای مختلفی از کتامین (20, 40, 80 mg/kg) و آلپرازولام (5, 10, 15 mg/cat) و نیز ترکیبشان به صورت مخلوط با شیر یا گوشت و یا اسپری مستقیم در دهان تجویز شد و آثار تضعیفCNS ناشی از رژیم های فوق بر اساس 5 مقیاس در حیوانات ثبت گردید. همه حیوانات از پذیرش هر دو دارو به صورت مخلوط با شیر و گوشت امتناع نمودند. بنابراین برای تجویز آنها به صورت خوراکی، از روش اسپری دهانی استفاده شد. آلپرازولام و کتامین به صورت وابسته به دوز موجب تضعیف CNSگردیدند. در تجویز توام آلپرازولام با کتامین، عمق و طول مدت تضعیف CNS در مقایسه با تجویز انفرادی کتامین افزایش یافت. از نتایج حاصله چنین استنباط می گردد که در تجویز (اسپری داخل دهانی) کتامین  + 80 mg/kgآلپرازولام 5 mg/kg، سرعت شروع و طول مدت تضعیف  CNSدر مقایسه با رژیم های دیگر مناسب تر بوده و علی الخصوص در همه حیوانات مورد مطالعه، بیهوشی کامل ایجاد گردید که به نظر می رسد پروتکل مناسبی برای ایجاد سدیشن توام با بی دردی به روش غیر تهاجمی در گربه باشد.