تحقیقات دامپزشکی و فرآورده های بیولوژیک
سال:1394 | دوره:28 | شماره:3 (پیاپی 108) |تعداد مقالات:11

پژوهش حاضر به بررسی وضعیت تاخیر انتشار در مجلات علمی پژوهشی کشاورزی می پردازد. تاخیر در انتشار در اینجا به فاصله زمانی میان ارائه نسخه اولیه مقاله به یک مجله تا مرحله چاپ و انتشار آن تعریف شده است. هدف از انجام این پژوهش بررسی میزان کهنگی یا تازگی مقالاتی است که در این مجلات منتشر می شوند. علاوه بر آن از نتیجه این تحقیق می توان به عنوان شاخصی کیفی برای ارزیابی مجلات علمی و پژوهشی این حوزه استفاده کرد. در این بررسی که با استفاده از روش پیمایشی صورت گرفته، چهار متغیر تاریخ دریافت مقالات، تاریخ پذیرش آنها، تاریخ انتشار مجله، و تاریخ توزیع مجله مورد توجه قرار گرفته است. جامعه پژوهش شامل 1684 مقاله بوده اند که در 24 مجله علمی و پژوهشی سازمان تحقیقات، آموزش، و ترویج کشاورزی در سال های 1389 و 1390 به چاپ رسیده اند. نتایج این بررسی نشان می دهد مدت زمان دریافت تا پذیرش مقالات این مجلات به طور میانگین 287 روز، مدت زمان پذیرش تا انتشار 205 روز، مدت زمان پذیرش تا توزیع 333 روز، فاصله زمانی دریافت تا انتشار مقالات 492 روز، مدت زمان دریافت مقالات تا توزیع مجلات 621 روز، و فاصله میان انتشار تا توزیع مجلات 128 روز است.

جیوه عنصری سمی و خطرناک برای موجودات زنده محسوب می شود. فلزی است که بدن به آن نیاز نداشته، ورود و جذب آن در بدن باعث مشکلات فراوان می شود. با صنعتی شدن کشورها این عنصر وارد طبیعت می شود و با عبور از زنجیره غذایی در بدن موجودات تجمع یافته، باعث بروز بزرگنمایی زیستی می شود. لذا پایش زمانی و مکانی آن ضرورت دارد. یکی از بهترین روش های پایش جیوه پایش زیستی می باشد. در بین این گونه روش ها آن هایی که باعث از بین رفتن موجود نمی شود اولویت دارد. لذا استفاده از پر به دلیل غیر مخرب بودنش از جایگاه ویژه ای برخوردار است. در مطالعه حاضر از سه گونه باکلان بزرگ، عقاب طلایی و کبک معمولی، که از نظر تغذیه و سطح مهاجرت با هم هیچ قرابتی ندارند مورد بررسی قرار گرفت. از پرها نمونه برداری شد. مشخص گردید که بیشترین میزان غلظت تجمع زیستی جیوه در مقایسه بین گونه ها مربوط به باکلان با میانگین 2710ppb و کمترین مقدار آن مربوط به کبک با میانگین 120 ppb می باشد.

این مطالعه به منظور مقایسه اثر داروی گیاهی و شیمیایی تجاری بر سیستم ایمنی و بهبود آسیب های تنفسی جوجه های گوشتی چالش شده با واکسن برونشیت عفونی انجام شد. تعداد 450 قطعه جوجه گوشتی ماده یکروزه سویه «آرین» به گروه های آزمایشی 1) آنزوفین، 2) آنتی بیوفین، 3) ایمونوفین، 4) برونکوفین، 5) مرزه (زاگرول)، 6) منتوفین، 7) آنتی بیوتیک انروفلوکساسین، 8) برم هگزین، 9) شاهد مثبت و 10) شاهد منفی تقسیم شدند. در 14 روزگی تیمارهای 1 تا 9 واکسن برونشیت 4.91 را 5 برابر دز استاندار و تیمار 10 واکسن مزبور را در حد دز استاندارد دریافت نمودند. از 15 روزگی تیمارهای 1 تا 8 داروهای گیاهی و شیمیایی مورد آزمایش را از طریق آب آشامیدنی دریافت نمودند. بیشترین عیار پادتن علیه برونشیت عفونی در تیمار کنترل منفی و کمترین در تیمار ایمونوفین مشاهده شد (p>0.05). در دوره 41 روزگی بیشترین عیار پادتن بین داروهای مورد استفاده در تیمار آنتی بیوفین و منتوفین مشاهده گردید (p>0.05). تیمار آنزوفین در هر دو دوره 36 و 41 روزگی بالاترین عیار پادتن را علیه ویروس نیوکاسل نشان داد (p>0.05). بیشترین و کمترین پاسخ به تزریق فیتوهماگلوتینین به ترتیب در تیمارهای ایمونوفین و کنترل مثبت مشاهده شد (p<0.05). بیشترین نسبت هتروفیل به لیمفوسایت در تیمار ایمونوفین مشاهده گردید (p<0.05). در بین داروهای گیاهی منتوفین، آنتی بیوفین و مرزه در کاهش آسیب های تنفسی موثرتر واقع شدند و این اثر با اثر داروهای شیمیایی انروفلوکساسین و برم هگزین در کاهش آسیب های تنفسی برابر بود.

توسعه فعالیت های صنعتی، معدنی و فلز کاری باعث شده تا میزان زیادی فلزات سنگین وارد دریا و نهایتا رسوبات بستر شوند و منجر به ایجاد میکروارگانیسم های مقاوم به این فلزات گردند. با توجه به اهمیت Streptomyces ها در تولید متابولیت های ثانویه، آنزیم و قابلیت احیای فلزات، به جداسازی Streptomyces های مقاوم به فلزات کروم و کادمیوم از رسوبات و آب های ساحلی دریاچه خزر در این مطالعه پرداخته شده است. نمونه های آب و رسوبات از مناطق ساحلی به طور استریل جمع آوری شده و به منظور جداسازی Streptomyces ها، در محیط های SCA و KUA کشت داده شدند. از آزمایشات بیوشیمیایی از جمله تست لیپاز، هیدرولیز کازئین، هیدرولیز نشاسته و غیره برای شناسایی این باکتری ها استفاده شد و جهت بررسی سویه های مقاوم به فلزات Cr و Cd، روش چاهک گذاری و برای تعیین MIC و MBC، روش Microdilution به کار برده شد. همچنین میزان فلزات سنگین در نواحی مختلف آب های ساحلی با روش اسپکتروفتومتری جذب اتمی اندازه گیری شدند. از مجموع 41 Streptomyces جدا شده از مناطق ساحلی 7 جدایه (17.07%) مقاوم به کروم تا غلظت 320mg/l و 5 جدایه (12.19%) مقاوم به کادمیوم تا غلظت 640 mg/l شناسایی شدند، همچنین بین پراکندگی این باکتری ها، دما، pH و غلظت نمک آب و رسوبات (p>0.01) اختلاف معناداری وجود دارد. با توجه به پیدایش Streptomyces های مقاوم به فلزات سنگین Cr و Cd در دریاچه خزر این احتمال می رود که بتوان از آن ها در زیست پالایی استفاده کرد.

به منظور بررسی اثرات تیمارهای مختلف بر عملکرد جوجه های گوشتی تغذیه شده با جیره های آلوده به آفلاتوکسین، تعداد 512 قطعه جوجه خروس گوشتی به طور تصادفی به 8 گروه آزمایشی با 64 قطعه جوجه تقسیم شد. جوجه ها از سن 7 الی 42 روزگی پرورش داده شد. تیمارها شامل جیره غیرآلوده به آفلاتوکسین، جیره آلوده و بدون کلینوپتیلولیت و جیره های آلوده مکمل شده با کلینوپتیلولیت بود. در دوره رشد و کل دوره پرورش، جوجه های تغذیه شده با جیره های غیرآلوده به آفلاتوکسین بیشترین نسبت راندمان پروتئین و انرژی را نشان داد و کمترین نسبت راندمان پروتئین و انرژی در پرندگان تغذیه شده با جیره های آلوده به آفلاتوکسین و بدون زئولیت بود. استفاده از کلینوپتیلولیت به مقدار 3 درصد با اندازه ذرات 1 تا 2 میلی متر در جیره های آلوده به آفلاتوکسین، در مقایسه با جیره آلوده به آفلاتوکسین و بدون زئولیت، سبب بهبود نسبت راندمان پروتئین و انرژی شد (p<0.05). آلودگی خوراک به آفلاتوکسین سبب افزایش درصد وزن نسبی کبد شد (p<0.05). بیشترین میزان فعالیت آنزیم های آسپارتات ترانس آمیناز و آلکالین فسفاتاز در خون جوجه های گوشتی تغذیه شده با جیره آلوده به آفلاتوکسین و کمترین میزان فعالیت آسپارتات ترانس آمیناز و آلکالین فسفاتاز در خون جوجه های گوشتی تغذیه شده با جیره غیرآلوده به آفلاتوکسین مشاهده شد. استفاده از کلینوپتیلولیت از افزایش میزان فعالیت آلکالین فسفاتاز ایجاد شده در اثر آلودگی خوراک به آفلاتوکسین ممانعت کرد (p<0.05). به طور کلی می توان نتیجه گیری کرد که مکمل سازی جیره آلوده به آفلاتوکسین با کلینوپتیلولیت، اثرات مثبتی بر نسبت راندمان انرژی و پروتئین و میزان فعالیت آنزیم های خون جوجه های گوشتی دارد.

اغلب لاکتوباسیل های پروبیوتیک به سطوح روده می چسبند که این پدیده تحت تاثیر اسیدهای چرب قرار می گیرد. این پروژه جهت افزایش خاصیت آب گریزی سطح سلول باکتری ها و بهبود عملکرد آن ها طراحی گردید و به این منظور، محیط های کشت MRS براوث حاوی اسیدهای چرب اشباع (استئاریک اسید و پالمیتیک اسید)، غیر اشباع (a لینولنیک اسید، g لینولنیک اسید، لینولئیک اسید، آراشیدونیک اسید، اولئیک اسید و...)، مخلوط آن ها و یک محیط کنترل بدون اسید چرب، جهت رشد دو نوع باکتری لاکتوباسیلوس رامنوزوس و یک استارتر تجاری مورد استفاده قرار گرفتند. چربی سلولی باکتری ها استخراج، صابونی و متیله شده و میزان اسیدهای چرب آنها با استفاده از دستگاه کروماتوگرافی گازی اندازه گیری شدند. تغییرات خاصیت آب گریزی و آب دوستی غشاء باکتری های کشت شده با استفاده از حلال های اتیل استات (قطبی) و اکتان (غیر قطبی) و روش اسپکتروفتومتری تخمین زده شدند. نتایج این بررسی نشان داد که افزودن اسیدهای چرب آزاد به محیط کشت باعث تغییراتی در اسیدهای چرب سلولی باکتری می گردد و نتایج شاخص قطبیت غشاء نشان داد که محیط های حاوی مخلوط اسیدهای چرب اشباع و غیر اشباع بخصوص در مورد استارتر از قطبیت بیشتری برخوردار بوده و کشش بیشتری به حلال قطبی دارند و کشت استارتر در محیط اسیدهای چرب غیر اشباع باعث افزایش معنی دارنسبت اسیدهای چرب غیر اشباع به اشباع در سلول باکتری گردید. لاکتوباسیلوس رامنوزوس در هر چهار محیط مورد آزمایش خواص غیر قطبی (در نتیجه تمایل بیشتر به اتصال با موکوس روده) را از خود نشان داد.

این تحقیق به منظور بررسی ارتباط بین طول چنگالی، وزن و سن با میزان جذب فلزات سنگین آهن، روی، مس و کادمیم در بافت های عضله و پوست ماهی کلمه در نواحی جنوبی دریای خزر، در دو ایستگاه ساری و بندرترکمن و در دو فصل پاییز و زمستان 1392 انجام شد. پس از سنجش طول چنگالی، وزن و سن (از روی فلس) 37 نمونه از ماهی کلمه و آماده سازی و جداسازی بافت ها، تعیین غلظت فلزات سنگین، در بافت های جدا شده پس از هضم تر با استفاده از دستگاه جذب اتمی شعله ای انجام گرفت. نتایج آزمون همبستگی اسپیرمن نشان داد که طول چنگالی و وزن ماهی با میزان جذب مس در بافت عضله همبستگی منفی دارد (p<0.05)، در صورتیکه این همبستگی بین وزن ماهی و میزان جذب آهن مثبت می باشد (p<0.05). در بافت پوست بین طول چنگالی و میزان جذب آهن و کادمیم ارتباط مثبت (p<0.05) اما بین وزن و میزان جذب روی ارتباط منفی وجود دارد. اهمیت یافته های این تحقیق به دلیل حضور فلزات سنگین در بافت های ماهیان به خصوص بافت عضله می باشد که به دلیل مصرف خوراکی این بافت، فلزات سنگین قابلیت انتقال به انسان را داشته و از نظر بهداشت عمومی و سلامت افراد از جایگاه ویژه ای برخوردار است. مقادیر به دست آمده با مقادیر استاندارد این عناصر، ارائه شده از سوی سازمان های بهداشت جهانی، خواربار و کشاورزی ملل متحد و وزارت کشاورزی، شیلات و غذای انگلستان مقایسه شد که در مورد کادمیم میانگین غلظت آن در بافت های عضله و پوست از استاندارد ها بالاتر به دست آمد. با توجه به سمی بودن کادمیم و بالا بودن میزان آن در بافت عضله ماهیان، توصیه می شود از آنها استفاده نگردد.

پارامترهای بیوشیمی سرم خون یکی از جنبه های مهم در مدیریت گونه های در معرض خطر می باشد. این پارامترها بمنظور ارزیابی هرگونه تغییرات کیفیت آب و خاک و تعیین زمان رسیدگی جنسی مورد استفاده قرار می گیرد. هدف از این تحقیق، بررسی برخی الکترولیت و غیر الکترولیت ها سرم خون میش ماهی (Argyrosomus hololepidotus) نر و ماده نابالغ می باشد.روش کار: بدین منظور، خون گیری از 20 عدد میش ماهی صید شده از سواحل چابهار (اسکله رمین) انجام شد. مقادیر سرمی گلوکز، اوره، کلسترول، تری گلیسرید، بیلی روبین، پروتئین تام، آلبومین، فسفر، سدیم، پتاسیم، کلسیم و آلکالین فسفاتاز (میانگین±انحراف معیار) در دو جنس نر وماده نابالغ مورد ارزیابی قرار گرفت. مقادیر هر یک از پارامترها در جنس نر و ماده بترتیب عبارت بود از سدیم (239.50±17.06 و 257.8±20.80)، پتاسیم (3.87±0.98 و 1.94±.49)، فسفر (2.73±0.39 و 2.79±53)، کلسیم (2.89±0.47 و 1.56±0.32)(mmol/l)، گلوکز (71±10.33 و 24.04±2.50)، بیلی روبین (0.46±0.11 و 0.24±0.05)، آلکالین فسفاتاز (468.30±124.17 (lu/l) و 244.50±68.98)، اوره (1.94±0.50 و 0.63±0.29)، تری گلیسرید (94.70±9.56 و 32.85±7.56)، کلسترول (13.02±2.69 و 4.94±3.29) (mg/dl)، پروتئین تام (1.69±0.51 و 3.15±0.86) و آلبومین (0.44±0.16 و 0.12±0.04) (g/dl). نتایج نشان داد که مقادیر سدیم و پروتئین در جنس ماده بیشتر از جنس نر بود و همه پارامترها به استثنای فسفر بین دو جنس اختلاف معنی دار داشت (p<0.05). بر اساس نتایج، میزان پارامترهای بیوشیمیایی خون می تواند تحت تاثیر جنسیت قرار گیرد.

این آزمایش به منظور بررسی اثر منابع و سطوح مختلف چربی (روغن سویا، روغن قنادی و روغن کشتارگاه در سطوح صفر، دو و چهار درصد) جیره جوجه های گوشتی و همچنین جنسیت پرنده بر عملکرد و بیان ژن گیرنده متاثر از تکثیر کننده های پروکسیزومی نوع گاما (PPARg) انجام شد.PPARg به عنوان اصلی ترین تنظیم کننده میزان ذخیره بافت چربی و مهم ترین عامل در روند تمایز این بافت است. پارامترهای عملکرد در پایان هر هفته دوره پرورش اندازه گیری گردید و بافت چربی محوطه بطنی در پایان هفته هفتم جمع آوری شد و در دمای 80- درجه سانتی گراد نگهداری گردید.RNA سلول توسط محلول تجاری RNX جدا گردید و چگونگی تفاوت بیان در ژن گیرنده متاثر از تکثیر کننده های پروکسیزومی نوع گاما به کمک فرایند Semi-quantitative reverse transcription PCR در مقایسه با GAPDH بررسی شد. نتایج نشان داد که میزان اضافه وزن بدن و خوراک مصرفی تحت تاثیر نوع و سطح چربی مصرفی قرار نگرفت اما جنس پرنده در سراسر دوره پرورش بر روی این پارامترها اثر گذاشت (p<0.0001). طبق نتایج این آزمایش بیشترین میزان بیان ژن PPARg در بافت چربی بطنی جوجه هایی وجود داشت که از جیره حاوی روغن سویا و روغن کشتارگاه (که غنی از اسیدهای چرب بلند زنجیر و اسیدهای چرب 18:3 هستند) تغذیه می شدند. جنسیت پرنده نیز از طریق هورمون های جنسی، بر میزان بیان این ژن موثر بود به طوری که بیان این ژن در جنس ماده بیشتر از جنس نر بود. از این آزمایش می توان نتیجه گرفت که نوع چربی جیره از طریق پروفیل اسیدهای چرب و جنسیت پرنده بواسطه هورمون های جنسی، بیان ژن PPARg را به عنوان کلیدی ترین ژن کنترل کننده میزان ذخیره چربی، تحت تاثیر قرار می دهد.

اگر درک کنیم که اسب ها چه می خواهند و یا چه می گویند، مسلما ارتباط بهتر و دوستانه تری با شریک ورزشی خود برقرار خواهیم کرد. صداهای اسب می تواند در اثر تحریکات عاطفی باشد که موجب برقراری ارتباط با انسان ها و اسب های دیگر گردد. این صداها و اصوات صوتی می توانند به انواع مختلفی تقسیم شوند، نظیر شیهه، خنده، نعره، جیغ، خروپف، سر و صدا، ناله و انواع صداهای دیگر که صداهای اکوستیک است. پهنای باند و فرکانس های مختلف صوت، توانایی بیان احساسات مختلف را دارد. اکنون سوال اصلی این است که اسب با ایجاد کدام صدا و تحت چه شرایطی این کار را انجام می دهد؟ در ارتباط با بررسی اصوات اسب ها، منبع علمی قابل توجهی در ایران وجود ندارد. لذا، در این تحقیق، پس از جمع آوری اطلاعات و کسب تجارب بزرگان سوارکاری و پرورش اسب کشور، نسبت به جمع آوری اطلاعات، تجزیه، تحلیل و نتیجه گیری اقدام گردید. 15 راس اسب، شامل سیلمی، مادیان و کره به 3 گروه 5 راسی و بصورت تصادفی تقسیم شدند. محل انجام تحقیق، باشگاه کانون چوگان واقع در استان البرز، شهرستان کرج، تعیین گردید. برای آنالیزکردن صدای اسب از نرم افزاراسپکتروگرام و Mat Lab استفاده شد. به منظور ثبت رخدادها از ضبط صوت فوق حساس و دوربین عکاسی و فیلم برداری با کیفیت 16مگا پیکسل (HD) و 8 گیگا بایت حافظه، استفاده گردید. صدای اسب در مواجهه با رخدادهای طبیعی زیر مورد بررسی قرارگرفت و نتایج ثبت گردید: 1- در زمان گرسنگی 2- در مواجهه با درد 3- در هنگام جدایی کره از مادیان 4 -هنگام تنهایی 5- در هنگام جفتگیری در مادیان و سیلمی و 6- در پایان جفتگیری در مادیان و سیلمی. با توجه به تجزیه و تحلیل های انجام شده، کلیه اسب ها در زمان مواجهه با رخدادهای پنج گانه از خود صدا تولید کردند. تنها در مواجهه با رخداد درد، اسب های مورد آزمایش هیچگونه صدایی تولید نکردند که می تواند توجیهات متفاوتی را در بر داشته باشد.

به منظور مقایسه اثر مخمر ساکارومایسیس سرویسیه، الیگوساکارید مانان و بتاگلوکان بر عملکرد، کیفیت گوشت و فراسنجه های خونی جوجه های گوشتی، پژوهشی با 180 قطعه جوجه خروس سویه تجاری راس- 308 در قالب طرح کاملا تصادفی در پنج تیمار، سه تکرار و دوازده قطعه جوجه در هر واحد آزمایشی به مدت شش هفته انجام شد. گروه های آزمایش شامل: 1) شاهد (بدون افزودنی)، 2) بتا گلوکان (مایکوزورب) (0.05 درصد در جیره)، 3) الیگوساکاریدمانان (0.1 درصد در جیره)، 4) نئومایسین (0.02 درصد در جیره)، 5) مخمر زنده ساکارومایسیس سرویسیه (0.1 درصد در جیره) بودند. نتایج نشان داد، در دوره رشد ضریب تبدیل غذایی تحت تاثیر افزودن الیگوساکارید مانان (2.13±0.05) قرار گرفت (p<0.05)، اما تیمارهای آزمایشی در کل دوره اثر معنی داری بر افزایش وزن، مصرف خوراک و ضریب تبدیل غذایی نداشتند (p>0.05). تاثیر این افزودنی ها بر ویژگی های فیزیکی گوشت قابل ملاحظه بود به طوری که در گوشت ران+ ساق، الیگوساکارید مانان بیشترین مقدار شاخص قابلیت ارتجاعی (0.55±0.04) و چسبندگی (0.35±0.18 یلی ژول) را نشان داد، همچنین تیمار مایکوزورب دارای بیشترین چسبندگی (0.26±0.10 میلی ژول) در گوشت سینه بود (p<0.05). در ترکیب شیمیایی گوشت ران+ ساق درصد پروتئین تحت تاثیر افزودن مخمر در مقایسه با سایر مکمل ها قرار گرفت (24.37±1.34) و درصد چربی تیمار بتاگلوکان کمتر از سایر تیمارها (3.62±0.79) بود (p<0.05). همچنین درصد پروتئین گوشت سینه برای جیره مخمر ساکارومایسیس سرویسیه بیشترین مقدار (27.74±1.39) و کمترین درصد ماده خشک (25.81±0.34) مربوط به جیره دارای الیگوساکارید مانان بود (p<0.05). در 42 روزگی، غلظت کلسترول، گلوکز، تری گلیسرید و LDL سرم خون با افزودن مکمل بتاگلوکان کاهش نشان داد (p<0.05). با توجه به نتایج این پژوهش می توان ادعا کرد مخمر ساکارومایسیس سرویسیه، الیگوساکاریدمانان و بتاگلوکان تاثیر مثبتی بر کیفیت فیزیکی و شیمیایی گوشت و فراسنجه های خونی دارند.