مراقبت های نوین
سال:1392 | دوره:10 | شماره:1 |تعداد مقالات:12

زمینه و هدف: روش نزدیکی منقطع، سهم بالایی از حاملگی های ناخواسته همزمان با استفاده از سایر روش ها را در مرکز بهداشت شماره یک شهرستان مشهد به خود اختصاص می دهد. هدف از این مطالعه، بررسی تجربه زنان در استفاده از روش منقطع پیشگیری از بارداری در مراکز بهداشتی و درمانی تحت پوشش مرکز بهداشت شماره یک شهرستان مشهد، به منظور سیاستگذاری و برنامه ریزی جامع تر برنامه های تنظیم خانواده بود.روش تحقیق: پژوهش حاضر، یک مطالعه پدیدارشناسی توصیفی است که بر روی 31 نفر از زنان 18 تا 50 سال مراجعه کننده به مرکز بهداشت شماره یک شهرستان مشهد که از روش منقطع پیشگیری از بارداری استفاده می کردند، انجام شد. نمونه ها با روش نمونه گیری مبتنی بر هدف انتخاب شدند. داده ها پس از ضبط و پیاده سازی، با روش تجزیه و تحلیل محتوایی کلایزی آنالیز شدند.یافته ها: بار روحی و روانی (ترس از روش های پیشگیری به خاطر عوارض، به خاطر نقل قول های غلط آشنایان و حاملگی)، کارآمدی روش منقطع (رسیدن به اوج لذت جنسی، احساس آرامش در خود و همسر بعد از رابطه)، دسترسی آسان (راحت بودن و بی واسطه بودن روش منقطع)، نگرش های مذهبی و سنتی (خواست خداوند، روایت ائمه اطهار، سنت گذشتگان)، بار حمایتی از همسر (علاقه به همسر، ایجاد رضایت بیشتر در همسر، تمایل همسر زوجین به ادامه استفاده از روش منقطع)، ابراز هیجانات (کاهش کشمکش های زناشویی، هیجان بیشتر) و عدم حاملگی ناخواسته (عدم تجربه شکست روش منقطع)، طبقه های استخراج شده در این تحقیق بودند.نتیجه گیری: برنامه های تنظیم خانواده، نمی تواند و نباید درصدد حذف روش منقطع برآید، بلکه باید در جهت کاهش بارداری های ناخواسته ناشی از روش منقطع، مسائلی همچون آموزش در زمینه استفاده درست از این روش، آگاهی از زمان های دارای حداکثر احتمال بارداری در طول سیکل باروری زنان، روش های پیشگیری اضطراری و مشارکت بیشتر مردان در برنامه های تنظیم خانواده مورد توجه قرار گیرند.

زمینه و هدف: تب، یکی از شایع ترین مشکلات بیماران در بخش های مراقبت های ویژه است. کنترل تب موجب کاهش فعالیت متابولیکی، کاهش نیاز به اکسیژن و در نتیجه کاهش میزان مرگ و میر می شود. روش های فیزیکی کاهش دما می توانند، دمای بدن بیماران را در مدت کوتاهی کاهش دهند اما کارایی و احتمالا عوارض آن ها به ویژه در بیماران بدحال یکسان نیست؛ لذا این پژوهش، با هدف مقایسه تاثیر روش خنک سازی فعال با روش تن شویه بر کاهش دمای بدن بیماران تب دار بستری در بخش مراقبت های ویژه انجام شد.روش بررسی: این پژوهش کارآزمایی بالینی تصادفی، بر روی 57 بیمار بستری در بخش مراقبت های ویژه مراکز آموزشی و درمانی شهرهای قزوین و تهران انجام شد. بیماران، با استفاده از روش بلوک بندی تصادفی شده انتخاب و طبقه بندی شدند و در دو گروه تن شویه ساده و خنک سازی فعال قرار گرفتند. نمونه ها سه ساعت تحت مداخله قرار گرفتند. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر به همراه عامل بین گروهی و تحلیل بقا به روش کاپلان مایر، توسط نرم افزار SPSS (ویرایش 16)، در سطح معنی داری P<0.05 تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: بین دو گروه از نظر سن، جنس، شاخص سطح بدن و شاخص توده بدنی، تفاوت معنی داری وجود نداشت. پس از سه ساعت مداخله، میانگین و انحراف معیار دما در گروه تن شویه از 38.7±0.21 به 37.6±0.55 درجه سانتی گراد (P<0.01) و در گروه خنک سازی فعال از 38.8±0.25 به 37.1±0.18 درجه سانتی گراد (P<0.01) رسید. میانگین دما در گروه خنک سازی فعال، از دقیقه 120 به بعد، به طور معنی داری کمتر از گروه تن شویه بود (P<0.01). پس از 180 دقیقه مداخله، در همه بیماران گروه خنک سازی فعال، یک درجه کاهش دما رخ داد اما در گروه تن شویه تنها در 65% بیماران یک درجه کاهش دما مشاهده شد (P<0.02). هر دو روش مداخله مستقل از میزان استامینوفن دریافتی، باعث کاهش معنی دار دمای بدن بیماران شدند (P<0.02) و استامینوفن دریافتی هیچگونه تاثیر مخدوش کنندگی نداشت.نتیجه گیری: روش تن شویه برای کنترل تب، روش موثری است اما سرعت کاهش دما در این روش کمتر از روش خنک سازی فعال است. استفاده از روش خنک سازی فعال، روش بهتری برای کنترل سریع تب شناخته شد؛ زیرا این روش با سرعت یکنواخت تر و و با کارایی بیشتر نسبت به روش تن شویه، دما را کاهش می دهد و برآورد دقیق تری از نظر زمان رسیدن به پاسخ درمانی مطلوب، برای کادر درمان فراهم می کند.

زمینه و هدف: تبیین عوامل موثر بر ارتقای کیفیت خدمات بالینی، نیازمند شناسایی عواملی است که با بهبود ارائه خدمات بالینی مرتبط است و در این میان، علاقمندی دانشجویان به بیماران خاص، به عنوان یکی از عوامل مهم در ارائه خدمات بالینی نقش بسزایی دارد؛ لذا تحقیق حاضر با هدف تبیین تجربیات و بررسی علاقمندی دانشجویان به بیماران خاص، با یک رویکرد کیفی طراحی گردید.روش تحقیق: این مطالعه یک تحقیق کیفی است که با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند، بر روی گروه منتخبی از کلیه رشته های دانشگاه علوم پزشکی جهرم انجام گردید و طی آن، تجربه دانشجویان و علاقمندی آن ها به بیماران خاص، از طریق کار بر روی 5 گروه متمرکز و 20 مصاحبه عمیق ساختاریافته، جمع آوری گردید. داده های پژوهش با روش تحلیل محتوا تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: از مجموع 95 کد شناسایی شده، داده ها در 2 بخش مضامین گرایش به بیماران خاص شامل: بیماران غیرقابل پیش بینی، کنکاش در ناشناخته ها، تجربه و خلق مثبت و مضامین عدم گرایش به بیماران شامل: دردمندی، بیمار معترض و بیمار متنفر، را به خود اختصاص داد.نتیجه گیری: عوامل مختلفی باعث می گردد که دانشجویان به بیماران خاص علاقمندی بیشتری داشته باشند. با توجه به این امر، لازم است توجیحات مناسب در خصوص ویژگی های منحصر به فرد رشته های علوم پزشکی به دانشجویان انجام گیرد؛ همچنین لزوم توجه به اصل عدالت در مراقبت از بیماران تاکید می شود. تا با نهادینه شدن معیارهای اخلاق حرفه ای بتوانیم در اجرای حاکمیت بالینی در جامعه موثر باشیم.

زمینه و هدف: آریتمی های قلبی، از شایع ترین بیماری های قلبی - عروقی هستند. پیس میکر - به عنوان یکی از روش های درمانی - بسیاری از علائم بیماران را برطرف می نماید. اطلاع از روش های آموزش نوین در مقایسه با روش های سنتی، به مدرسین در خصوص استفاده از روش موثرتر آموزش پرستاران، به منظور ارائه مراقبت صحیح از این بیماران کمک می کند. هدف از این پژوهش، مقایسه تاثیر دو روش آموزش با لوح فشرده و آموزش گروهی بر میزان آگاهی و عملکرد پرستاران در مراقبت از پیس میکر بود.روش تحقیق: در این مطالعه مداخله ای با طرح دوگروهی، 40 پرستار شاغل در بخش های مراقبت قلبی بیمارستان های آموزشی شهر اراک در سال 1391، به روش سرشماری انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آموزش با لوح فشرده و آموزش گروهی قرار گرفتند. ابزار گردآوری داده ها برای سنجش آگاهی، پرسشنامه و چک لیست ارزیابی عملکرد بود. پرسشنامه و چک لیست، قبل و یک ماه بعد از آموزش توسط پرستاران و پژوهشگر تکمیل گردید. داده ها با استفاده از روش های آمار توصیفی و استنباطی و نرم افزار SPSS )ویرایش 17) تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: امتیاز آگاهی در دو روش آموزش با لوح فشرده و آموزش گروهی به ترتیب از 13.40±4.7 و 15.10±7.26 قبل از آموزش به 27.85±2.43 و 25.85±4.25 بعد از آموزش و امتیاز عملکرد از 7.40±4.18 و 10.45±7.16 قبل از آموزش به 27.30±1.45 و 24.85±3.22 بعد از آموزش افزایش یافت. میانگین امتیاز آگاهی و عملکرد واحدهای پژوهش بعد از آموزش، در دو روش به طور معنی داری افزایش یافت (P³0.0001). تفاوت معنی داری در میزان افزایش آگاهی بین دو روش مشاهده نشد؛ در حالی که در مورد عملکرد، این اختلاف معنی دار بود (P³0.0001).نتیجه گیری: هر چند دو روش آموزش گروهی و آموزش با لوح فشرده، در ارتقای آگاهی و عملکرد پرستاران موثر بود اما روش لوح فشرده در افزایش عملکرد، موثرتر بود؛ لذا با توجه به مزایای فراوان آن از جمله: به صرفه بودن، امکان رویت فیلم در هر زمان و...، به کارگیری آن در برنامه های آموزشی توصیه می شود.

زمینه و هدف: درد گردن و شانه، از ناراحتی های شایع در کاربران کامپیوتر است که ناتوانی، غیبت از کار و هزینه های زیادی را برای افراد و جوامع در بر دارد. هدف از این مطالعه، بررسی ارتباط عوامل جسمانی و روانی سازمانی با دوام درد های گردن و شانه در کاربران کامپیوتر بود.روش تحقیق: این پژوهش از نوع مطالعات طولی - تحلیلی با 12 ماه پیگیری بود که بر روی کلیه کاربران کامپیوتر دفتری شاغل در دانشگاه های شاهرود (182 نفر) انجام شد. از پرسشنامه CUPID که شامل سوالاتی در مورد عوامل دموگرافیک، جسمانی و روانی - اجتماعی کار بود، برای جمع آوری اطلاعات استفاده گردید. در مرحله اول مطالعه، سوالاتی در مورد درد گردن و شانه که بیشتر از یک روز در 12 ماه گذشته طول کشیده باشد، پرسیده شد، اما در مرحله پیگیری (یک سال بعد)، سوالات، در مورد این دردها در یک ماه گذشته بود. تجزیه و تحلیل اطلاعات به کمک آزمون های آماری کای دو و رگرسیون لجستیک، در نرم افزار SPSS (ویرایش 16) انجام شد.یافته ها: 39.3 درصد از شرکت کنندگان در مطالعه، به طور مساوی درد گردن و شانه را در مرحله اول گزارش کردند که در 59.7 درصد از آنان درد گردن و در 51.3 درصد درد شانه بعد از 12 ماه نیز دوام داشت. بین دوام درد گردن و درد شانه، به طور جداگانه با سن، جنس و امکان تصمیم گیری در کار، ارتباط آماری معنی داری مشاهده شد (P<0.05).نتیجه گیری: دوام درد گردن در کاربران کامپیوتر بعد از یک سال، بالاتر از درد شانه بود و سن، جنس زن و امکان تصمیم گیری در کار، به عنوان عوامل خطر مرتبط با هر دو درد شناخته شدند.

زمینه و هدف: با وجود گستردگی و تنوع معضلات بیمارانی که تعویض دریچه قلبی داشته اند، لازم است جهت رفع مشکلاتشان آموزشهایی به این بیماران داده شود. از طرفی، تعیین و تامین نیازهای اطلاعاتی می تواند باعث افزایش اثربخشی برنامه آموزش گردد. به همین جهت مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر برنامه آموزشی مدون بر نیازهای اطلاعاتی بیماران پس از تعویض دریچه قلبی انجام شده است.روش تحقیق: در این مطالعه نیمه تجربی تک گروهی که به شیوه پیش و پس آزمون انجام گرفت، 31 بیمار که در طی 3 سال گذشته تحت عمل تعویض دریچه قرار گرفته بودند به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. پرسشنامه های دموگرافیک و سنجش نیازهای اطلاعاتی قبل از آموزش تکمیل شد و برنامه آموزشی مدون بر اساس نیازهای اطلاعاتی بیماران طراحی و طی 5 جلسه مستمر آموزش داده شد و یک ماه بعد از مداخله نیز نیازهای اطلاعاتی بررسی گردید و تفاوت سطوح نیازهای اطلاعاتی قبل و پس از مداخله نتایج با استفاده از نرم افزارSPSS  ویرایش 16 و آزمون های آماری توصیفی شامل میانگین و انحراف معیار و آزمون های پارامتریک t زوجی و ناپارامتریک ویلکاکسون، من ویتنی و کروسکال والیس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. اعتبار محتوای پرسشنامه از طریق نظرخواهی افراد متخصص و پایایی آن داده ها از روش آلفای کرونباخ 0.85 تعیین شد.یافته ها: بررسی سطوح نیازهای اطلاعاتی قبل از مداخله نشان داد که در حیطه آگاهی از ماهیت بیماری، %80.6 از بیماران «نیاز اطلاعاتی بالا» داشتند که بعد از مداخله به %35.5 کاهش پیدا کرد. در خصوص آگاهی از داروها %51.6، رژیم غذایی %74.2، فعالیت%100  و عوارض %96.8 از بیماران قبل از مداخله «نیاز اطلاعاتی بالا» داشتند که بعد از آموزش به ترتیب به %25.8، %58.1، %93.5، %67.7 رسید و نتیجه آزمون ویلکاکسون حاکی از معنادار بودن این اختلاف در تمامی حیطه ها بجز رژیم غذایی بود. میزان تاثیر مداخله در دو جنس و برحسب سن نیز در زمینه های مختلف نیازهای اطلاعاتی مقایسه شد که در برخی از موارد به لحاظ آماری معنادار بود.نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد، اجرای برنامه آموزشی بر اساس نیازهای اطلاعاتی، سطوح نیازهای اطلاعاتی و به دنبال آن، احتمال بروز مشکلات را در این گروه از بیماران کم می کند. لذا، پرستاران می بایست برای شروع هر برنامه آموزشی، اقدام به نیازسنجی کرده و سپس برنامه آموزشی را به صورت مدون برای بیماران طراحی و اجرا نمایند.

زمینه و هدف: در سال های اخیر، تجربه Mentoring برای دانشجویان پرستاری در آموزش پرستاری معمول شده است. این پژوهش، با هدف بررسی تاثیر اجرای برنامه Mentorship بر میزان اعتماد به نفس دانشجویان پرستاری کارآموز در بخش ارتوپدی بیمارستان امام رضا بیرجند، در سال 1390 اجرا گردید.روش تحقیق: مطالعه نیمه تجربی حاضر، بر روی 60 نفر از دانشجویان ترم 4 پرستاری (کارآموز بخش ارتوپدی) دانشگاه آزاد اسلامی واحد بیرجند که به طور تصادفی در دو گروه 30 نفری (آزمون و کنترل) قرار گرفتند، انجام شد. در گروه آزمون به ازای هر 3 دانشجو، یک دانشجوی ترم 8 پرستاری به عنوان راهنما (Mentor) گذاشته شد و در گروه کنترل، دانشجویان تنها با حضور مربی و بدون راهنما آموزش دیدند. میزان اعتماد به نفس دانشجویان در هر دو گروه، قبل و بعد از کارآموزی، با پرسشنامه میزان اعتماد به نفس Montalto و بر مقیاس لیکرت ارزیابی شد. داده های جمع آوری شده، با استفاده از نرم افزار SPSS (ویرایش 16) و آزمون های آماری تی مستقل، تی زوج و کای دو، تجزیه و تحلیل گردید.یافته ها: با وجود اینکه میزان اعتماد به نفس دانشجویان در هر دو گروه بعد از کارآموزی افزایش یافته است، ولی میانگین نمره اعتماد به نفس در گروه آزمون از گروه کنترل بیشتر بود و بر اساس آزمون t مستقل، اختلاف بین میانگین نمره اعتماد به نفس در دو گروه معنی دار بود (P<0.001).نتیجه گیری: نتایج این مطالعه حاکی از آن است که برنامه Mentorship، فرصتی برای افزایش اعتماد به نفس دانشجویان پرستاری فراهم می کند؛ لذا پیشنهاد می شود برنامه ریزان آموزش بالینی، از این شیوه که نیاز به هزینه اضافی ندارد، به عنوان یک روش آموزشی مکمل و نه یک روش مستقل استفاده نمایند.

زمینه و هدف: اضطراب و افسردگی، از جمله معضلات موجود در زندگی انسان ها هستند که تقریبا در بین تمامی گروه های سنی و جنسی قابل مشاهده هستند و خوش بینی، به عنوان راه حلی مناسب، در جهت کاهش آن ها به کار می رود. مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر آموزش خوش بینی بر اضطراب و افسردگی دانشجویان انجام شد.روش تحقیق: این پژوهش، مطالعه ای نیمه تجربی با طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروه شاهد بود. از کلیه دانشجویان مقاطع تحصیلی کارشناسی و کارشناسی ارشد رشته روان شناسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد بیرجند، به صورت داوطلبانه، آزمون اضطراب بک و افسردگی بک گرفته شد. 46 نفر دانشجو که هم دارای اضطراب بالاتر از 15 (نمره برش) و هم دارای افسردگی بالاتر از 18 (نمره برش) بودند، انتخاب شدند و به روش تصادفی ساده در دو گروه 23 نفری آزمایش و کنترل قرار گرفتند. از هر دو گروه، آزمون خوش بینی - بدبینی گرفته شد. برای گروه آزمایش، 7 جلسه 80 دقیقه ای برنامه آموزش های خوش بینی، به صورت هفته ای دو جلسه، توسط محقق برگزار شد، اما برای گروه کنترل هیچگونه آموزشی ارائه نشد؛ سپس در هر دو گروه، پس آزمون اجرا گردید. داده ها پس از جمع آوری، در نرم افزار SPSS (ویرایش 17) وارد شدند و به وسیله آزمون های آماری تی مستقل و تی زوج، در سطح آلفای 0.05 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: یافته ها نشان داد که پس از آموزش خوش بینی، میانگین نمره اضطراب گروه آزمایش از 23.74±10.70 به 11.48±6.51 و میانگین نمره افسردگی گروه هدف از 26.70±12.33 به 8.78±6.61 کاهش یافت (P<0.001)؛ همچنین این آموزش، میانگین خوش بینی افراد را از 13.13±2.72 به 15.04±2.96 افزایش داد، اما تاثیر معنی داری بر روی میزان بدبینی افراد نداشت.نتیجه گیری: با توجه به نتایج این پژوهش، به نظر می رسد آموزش های خوش بینی، کمک موثری بر کاهش اضطراب و افسردگی دانشجویان داشته، ولی میانگین نمره بدبینی بعد از مداخله، در گروه مورد از نظر آماری معنی دار نبوده است؛ لذا می توان از این برنامه آموزشی، در مراکز مشاوره دانشجویی برای کاهش اضطراب و افسردگی استفاده نمود.

زمینه و هدف: تولد یک کودک کم توان ذهنی، به عنوان یک بحران می تواند تاثیرات نامطلوبی بر ساختار و عملکرد خانواده داشته باشد و والدین، به ویژه مادران را تحت تنش های جسمی، روانی، اجتماعی و اقتصادی قرار دهد. پژوهش حاضر، با هدف تعیین تاثیر آموزش مهارت های خودآگاهی و ابراز وجود مبتنی بر گروه درمانی، بر سازگاری و عزت نفس مادران کودکان کم توان ذهنی شهرکرد در سال 1388 انجام گرفت.روش تحقیق: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی و کاربردی با طرح پیش آزمون - پس آزمون بود که در سال 1388 انجام گرفت. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه مادران کودکان کم توان ذهنی شهرکرد بود که از بین آنها، نمونه ای مشتمل بر 30 نفر، با شیوه نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب و مداخله بر روی آنها صورت گرفت. ابزار مورد استفاده در این پژوهش، پرسشنامه سازگاری بل و مقیاس عزت نفس روزنبرگ بود. والدین کودکان به مدت 12 جلسه و هر هفته 2 جلسه، تحت آموزش 2 مهارت خودآگاهی و ابراز وجود، از مجموعه مهارت های زندگی قرار گرفتند. داده های جمع آوری شده، به کمک نرم افزار  SPSS(ویرایش 15) و آزمون t زوجی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. مقدار P<0.05 به عنوان سطح معنی داری تفاوت ها در نظر گرفته شد.یافته ها: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که آموزش مهارت های خودآگاهی و ابراز وجود، بر سازگاری کلی و مولفه های آن (سازگاری اجتماعی، سازگاری در خانه، سازگاری عاطفی) و نیز عزت نفس مادران کودکان کم توان ذهنی، تاثیر مثبت معنی داری داشته است (P=0.001).نتیجه گیری: آموزش مهارت های خودآگاهی و ابراز وجود، روشی موثر برای افزایش سازگاری و عزت نفس مادران کودکان کم توان ذهنی است.

زمینه و هدف: کیفیت زندگی کاری ترکیبی از متغیرهای محیط کاری است که بر ارتقای رضایتمندی، جذب و نگهداری و بهبود کیفیت خدمات کارکنان موثر می باشد. مطالعه حاضر با هدف تعیین وضعیت کیفیت زندگی کاری پرستاران شاغل در بیمارستانهای آموزشی بیرجند صورت گرفت.روش تحقیق: مطالعه مقطعی روی 300 پرستار شاغل در بیمارستان های آموزشی ولیعصر (عج) و امام رضا (ع) بیرجند به روش سرشماری انجام شد. پرسشنامه دو بخشی اطلاعات فردی و کیفیت زندگی کاری بر اساس مدل R.walton (7 قسمتی) حاوی 30 سوال بود و با آزمون - باز آزمون و ضریب همبستگی پیرسون 0.72 و آلفای کرونباخ 0.65 تایید شد. داده ها با نرم افزار SPSS ویرایش 15.5 تجزیه و تحلیل گردید و با استفاده از آمار توصیفی و آزمون های همبستگی پیرسون،t مستقل و آنالیز واریانس یک طرفه نتایج ارائه گردید.یافته ها: میانگین کل نمرات کیفیت زندگی کاری پرستاران 40.79±10.77 و بیانگر کیفیت زندگی کاری در حد متوسط می باشد. فراوانی کیفیت زندگی کاری %7 درحد بالا، %82.7 متوسط و %10.3 در حد پایین بدست آمد. کیفیت زندگی کاری با افزایش سن و سابقه کار بیشتر شده و با داشتن نوبت اضافه کاری در ماه کاهش می یابد (p<0.05).نتیجه گیری: کیفیت زندگی کاری در سطح متوسط بود و به منظور ارتقای آن به سطح بالا، برگزاری جلسات گروهی برای استفاده از تجربیات پرستاران قدیمی در بخش ها و بازنگری در حقوق و مزایای پرستاران توصیه می شود.