به زراعی کشاورزی (مجله کشاورزی پردیس ابوریحان)
سال:1390 | دوره:13 | شماره:1 |تعداد مقالات:7

به منظور بررسی روابط آبی اندام های رویشی و زایشی گیاه گوجه فرنگی تحت تیمار خشک شدن موضعی ریشه (PRD) و تعیین نحوه حرکت آب در خاک، ریشه و گیاه و نیز اندازه گیری تغییرات پتانسیل آب و اجزای آن در جهت تنظیم و کاهش میزان آبیاری تحت شرایط کم آبی، آزمایشی گلخانه ای به صورت طرح کاملا تصادفی با دو تیمار، شش تکرار و چهار واحد آزمایشی در هر تکرار در گلخانه های تحقیقاتی دانشگاه مسی نیوزلند پیاده شد. در این پژوهش، بوته های گوجه فرنگی رقم Petopride، تحت آبیاری به روش معمول و خشک شدن موضعی ریشه قرار گرفتند. در روش اخیر، در هر دفعه آبیاری، آب تنها در اختیار نیمی از ریشه های بوته گوجه فرنگی قرار داده می شد. نتایج به دست آمده از این پژوهش نشان داد که کاهش 50 درصدی در میزان آب آبیاری که در تیمار خشک شدن موضعی ریشه اعمال گردید، باعث افزایش شش درصدی کارایی مصرف آب به ازای هر واحد وزن خشک محصول شد. پتانسیل آب ساقه در تیمار یاد شده کمتر از تیمار شاهد بود و احتمالا این پدیده نشان دهنده این است که جریان آب بین دو بخش خشک و مرطوب ریشه برقرار است. عدم کاهش شدید پتانسیل آب میوه وجود خاصیت تنظیم اسمزی را در میوه های گوجه فرنگی نشان داد. تنظیم اسمزی مانع از تغییر پتانسیل آب میوه می شود. محتوای رطوبت خاک بین 10.29 و m3m-3 25.45 در تیمار PRD و حد فاصل 5.69 و 22.98 m3m-3 در تیمار شاهد بود. نتایج به دست آمده نشان داد درصد مواد جامد محلول میوه نیز در تیمار PRD نسبت به شاهد بیشتر بود، به طوری که در تیمار PRD 7.44 و در تیمار شاهد5.90  درصد بود.

گل مریم یکی از مهمترین گل های شاخه بریده در ایران و جهان است و در طول سال به دلیل داشتن گل های زیبا و خوشبو استفاده فراوانی در گل آرایی دارد. این تحقیق بر روی گل مریم رقم پرپر با هدف تولید گل هایی با کیفیت بالا به صورت آزمایش فاکتوریل چهار×چهار بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در گلخانه گروه باغبانی پردیس ابوریحان، دانشگاه تهران واقع در شهرستان پاکدشت در سال 1385 انجام شد. اسانس گل ها با استفاده از حلال هگزان استخراج شد. جیبرلیک اسید و بنزیل آدنین هر کدام با چهار سطح غلظت بر روی پیازها استفاده شد. نتایج حاصل از آزمایش اختلاف معنی داری را بین تیمارها روی شاخص های اندازه گیری شده نشان داد. جیبرلین در غلظت های 500 پی پی ام موجب افزایش طول ساقه گل دهنده، طول خوشه گل آذین و نیز موجب تسریع ظهور ساقه گل دهنده گردید. بنزیل آدنین در غلظت های 500 پی پی ام باعث افزایش ماندگاری، افزایش قطر ساقه گل دهنده، زیاد شدن تعداد گلچه ها و نیز سبب تسریع گل دهی شد. هر دو تنظیم کننده رشد میزان تولید اتیلن را کاهش، اما میزان جذب آب و قطر دومین گلچه را افزایش دادند. کاربرد هر دو تنظیم کننده رشد موجب کاهش میزان تولید اسانس گل ها شد، هر چند در غلظت 1000 پی پی ام بنزیل آدنین مقدار اسانس گل ها بیشتر از آن در سایر غلظت ها بود.

اثر جیبرلیک اسید (50، 100، 150، 200 و mg/l 300) به صورت تیمار کوتاه مدت (48 ساعت) و اتانول 2.5 درصد به همراه ساکاروز سه درصد به عنوان تیمار مداوم (محلول نگهدارنده) بر روی گل شاخه بریده ژربرا مطالعه شد. محلول نگهدارنده اتانول و ساکارز به دو روش به کار برده شد، در روش اول، محلول نگهدارنده تا پایان انجام آزمایش تعویض نگردید ولی در روش دوم، محلول نگهدارنده هم زمان با قرائت میزان جذب محلول تعویض شد. ظروف حاوی گل در اتاقی با میانگین دمایی 21 درجه سانتی گراد، رطوبت نسبی 70 درصد و مدت روشنایی 14 ساعت با شدت نور 15 ماکرومول بر متر بر ثانیه لامپ فلورسنت، قرار گرفتند. صفاتی چون دوام عمر گل، وزن تر، جذب محلول، درصد شاخص ثبات غشای سلولی، میزان خمیدگی ساقه، قطر گل، محتوای آبی، مواد جامد محلول و میزان آنتوسیانین در تمام زمان، اندازه گیری و از نظر آماری ارزیابی گردید. نتایج نشان داد که تیمار کوتاه مدت جیبرلیک اسید با غلظت 50 میلی گرم بر لیتر به همراه محلول نگهدارنده اتانول 2.5 و ساکاروز سه درصد بیشترین تاثیر را بر خصوصیات کیفی و دوام عمر گل ژربرا داشت. همچنین، کاربرد مکرر اتانول جدید نسبت به کاربرد اتانول فقط در ابتدای آزمایش، نتایج بهتری را درخصوص افزایش دوام عمر و خصوصیات کیفی گل ژربرا به همراه داشت.

به منظور بررسی تاثیر شوری و ماده آلی بر ترکیب شیمیایی نهال پسته (رقم بادامی) و اثر این تیمارها بر مورفولوژی ریشه، آزمایش گلخانه ای به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تکرار صورت گرفت. تیمارها شامل چهار سطح شوری (صفر، 800، 1600 و 2400 میلی گرم کلریدسدیم در کیلوگرم خاک) و سه سطح ماده آلی (صفر، دو و چهار درصد وزنی از منبع کود گاوی) بود. با افزایش شوری، میزان نیتروژن اندام هوایی روندی کاهشی داشت و این کاهش در بالاترین سطح شوری معنی دار بود. همچنین، افزایش ماده آلی، سبب افزایش معنی دار غلظت نیتروژن اندام هوایی گردید و برهم کنش شوری و ماده آلی بر غلظت نیتروژن اندام هوایی اثر معنی داری نداشت. شوری بر غلظت پتاسیم اندام هوایی اثری معنی دار نداشت، ولی با افزایش شوری و رسیدن به سطح 1600 میلی گرم کلریدسدیم در کیلوگرم خاک، غلظت پتاسیم ریشه کاهش یافت، درصورتی که با افزایش ماده آلی مصرفی، غلظت پتاسیم اندام هوایی و ریشه افزایش یافت. افزایش شوری و ماده آلی، غلظت مس در اندام هوایی و ریشه را به طور معنی داری افزایش داد. در مورد تاثیر تیمارهای شوری و ماده آلی بر غلظت آهن در گیاه روند آن تقریبا شبیه اثرات تیمارها بر مس گیاه بود. در اثر افزایش شوری، طول و چگالی ریشه، به طور معنی داری کاهش یافت. همچنین، با افزودن ماده آلی و اثرات مطلوب آن بر خصوصیات فیزیکی و حاصل خیزی خاک، طول و چگالی ریشه افزایش و مقاومت فروپذیری خاک به طور معنی داری کاهش یافت.

به منظور بررسی تاثیر روش کاربرد علف کش های مختلف در کنترل علف های هرز خزانه گل جعفری، آزمایشی در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با چهار تکرار در شرایط خرانه، در بهار و تابستان 1386 در مزرعه پژوهشی پردیس ابوریحان، دانشگاه تهران واقع در شهرستان پاکدشت طراحی و اجرا گردید. تیمارها، شامل کاربرد تریفلورالین به صورت پیش کاشت و بلافاصله آبیاری به میزان دو و سه لیتر در هکتار، تریفلورالین به صورت پیش کاشت همراه با اختلاط با خاک به میزان دو و سه لیتر در هکتار، اکسی فلوروفن به صورت پیش کاشت و پس رویشی به میزان دو و سه لیتر در هکتار و کلروتال دی متیل به صورت پیش کاشت به میزان 10 کیلوگرم در هکتار بودند. همچنین تیمار دو بار وجین دستی علف های هرز در طول فصل رشد، شاهد آلوده به علف های هرز و عاری از علف های هرز نیز اضافه شد. نتایج این پژوهش نشان داد که کاربرد علف کش اکسی فلوروفن به میزان دو و سه لیتر در هکتار، به صورت پیش کاشت و همچنین کاربرد علف کش تر یفلورالین به میزان دو و سه لیتر در هکتار، به صورت پیش کاشت با و یا بدون اختلاط با خاک، سبب کنترل علف های هرز به میزان 70 درصد نسبت به تیمار شاهد آلوده به علف های هرز در خزانه گل جعفری گردید. کاربرد تریفلورالین بدون اختلاط با خاک، در مقایسه با تیمار اختلاط با خاک همین علف کش، به علت آسان تر بودن اعمال آن، برتری خود را نشان داد و اثر سوئی نیز روی گل جعفری نداشت.

زمان برداشت می تواند خصوصیات کیفی میوه کیوی را تحت تاثیر قرار دهد. این پژوهش در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تکرار در دانشکده علوم کشاورزی دانشگاه گیلان، در سال 1388 انجام گرفت. کاهش وزن، سفتی بافت، مواد جامد محلول (TSS)، اسید قابل تیتراسیون (TA)، اسید آسکوربیک، فنل کل و ظرفیت آنتی اکسیدانی میوه های کیوی رقم «هایوراد» برداشت شده با درجه بریکس مختلف پس از چهار ماه انبارداری در دمای 0.5 درجه سانتی گراد، بررسی شد. نتایج نشان داد که میوه های برداشت شده با درجه بریکس بالاتر (بیشتر از 6.5) کاهش وزن بیشتری در پایان انبارداری نشان دادند. همچنین، سفتی بافت این میوه ها به طور معنی داری در پایان انبارداری کاهش یافت. تاخیر در برداشت باعث افزایش میزان TSS و TSS/TA میوه ها در پایان دوره انبارداری گردید. نتایج نشان داد که تاخیر در برداشت میوه های کیوی تا درجه بریکس8.5  و نه، به ترتیب باعث افزایش معنی دار فنل کل و ویتامین ث در پایان چهار ماه انبارداری در دمای 0.5 درجه سانتی گراد گردید و پس از آن کاهش یافت، اما میوه هایی که با درجه بریکس6.5  و نه برداشت شده بودند، نسبت به دیگر زمان های برداشت ظرفیت آنتی اکسیدانی بالاتری داشتند. درمجموع، تاخیر در برداشت باعث افزایش ترکیبات آنتی اکسیدانی میوه کیوی گردید، اما کیفیت نگهداری میوه را کاهش داد.

پرایمینگ به عنوان روشی مناسب جهت یکنواختی و کاهش زمان سبز کردن بسیاری از بذرها پیشنهاد شده است. اثرات پرایمینگ با پنج محلول اسموتیک (پلی اتیلن گلیکول، مانیتول، KNO3،KH2PO4  و ترکیب دو نمک) در شش سطح پتانسیل اسمزی (1- تا 1.5- مگاپاسکال) بر درصد، سرعت و یکنواختی جوانه زنی بذر طالبی در شرایط آزمایشگاهی و گلدانی مقایسه شد. بهترین نتایج با غلظت بالای KNO3 و غلظت های پایین مانیتول به دست آمد، به طوری که جوانه زنی را در دمای 19 درجه سانتی گراد به طور متوسط 36 الی 48 ساعت نسبت به شاهد جلو انداخت و یکنواختی جوانه زنی را درپی داشت ولی در برخی موارد درصد جوانه زنی را اندکی (یک تا چهار درصد) کاهش داد. همچنین نگهداری بذور در دمای محیط به مدت چهار ماه کیفیت بذور را کاهش داد ولی آثار پرایمینگ حفظ شد. در آزمایش دوم، بذور به صورت معلق در محلول و درون کیسه در دو محلول KNO3 و مانیتول قرار گرفتند و مقایسه جوانه زنی در دمای 19 و 22 درجه سانتی گراد انجام گردید. سریع ترین جوانه زنی در تیمار مانیتول با کیسه و پتانسیل 1.5- به دست آمد. آثار پرایمینگ بر جوانه زنی در دماهای پایین آشکار تر بود و از نظر یکنواختی جوانه زنی همواره محلول های دارای پتانسیل پایین تر نتایج بهتری داشتند.