پژوهش های کاربردی زراعی
سال:1390 | دوره:24 | شماره:2 (پیاپی 91) |تعداد مقالات:14

به منظور بررسی اثر تراکم بوته و چین برداری بر بعضی خصوصیات مورفولوژیک، عملکرد علوفه و بذر گیاه سولا (Sulla) آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب بلوک های کامل تصادفی در چهار تکرار در ایستگاه تحقیقات عراقی محله گرگان از سال 1380 به مدت دو سال زراعی به اجرا در آمد. تیمارهای مورد نظر شامل تراکم در سه سطح (200 و 300 و 400 بوته در متر مربع) و فاکتور چین برداری در سه سطح (بدون چین برداری، یک بار چین برداری و دوبار چین برداری) در نظر گرفته شد. صفات نسبت برگ به ساقه در زمان برداشت علوفه و تعداد پنجه های بارور، تعداد شاخه فرعی گل دهنده در هر پنجه، تعداد کپسول های به هم چسبیده بذور در هر گل آذین، متوسط تعداد دانه در کپسول های بهم چسبیده و وزن هزار دانه با پوسته در زمان برداشت بذر اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که صفات تعداد پنجه بارور در هر بوته، تعداد شاخه فرعی در هر پنجه، تعداد کپسول های بهم چسبیده بذور در هر گل آذین، ارتفاع گیاه در زمان برداشت بذر، وزن خشک و وزن تر علوفه تولیدی تحت تاثیر سال قرار گرفت و میزان علوفه خشک و تر و همچنین ارتفاع گیاه در سال اول بیشتر از سال دوم بود. سایر صفات در سال دوم از مقادیر بیشتری برخوردار بودند صفات تعداد پنجه در هر بوته، تعداد شاخه فرعی در هر پنجه، تعداد کپسول های به هم چسبیده در هر گل آذین و وزن هزار دانه بذر تحت تاثیر فاکتور تراکم قرار گرفته و حداکثر آنها به ترتیب (3.01 عدد، 5.73 عدد، 10.22 عدد، 9.7 گرم) در تراکم 200 بوته در متر مربع حاصل شده است. صفات ارتفاع گیاه در زمان برداشت بذر و نسبت برگ به ساقه نیز تحت تاثیر تراکم قرار گرفته وبا افزایش تراکم مقادیر آنها کاهش یافته است و حداکثر مقادیر آنها به ترتیب (142 سانتی متر و 0.6) در تراکم 400 بوته در متر مربع حاصل شده است. صفت عملکرد بذر تحت تاثیر تراکم قرار نگرفت. صفات تعداد پنجه بارور در بوته، تعداد شاخه های فرعی، تعداد کپسول های مرکب در هر گل آذین، وزن هزار دانه و وزن بذر با غلاف در هکتار تحت تاثیر صفت چین برداری قرار گرفته و بیشترین مقادیر آنها به ترتیب (4.15 عدد، 8.03 عدد، 12.54 عدد، 9.245 گرم، 185.4 سانتی متر، 4156 کیلوگرم در هکتار) در تیمار بدون چین برداری حاصل شد. صفات وزن خشک علوفه در هکتار و وزن تر علوفه در هکتار و نسبت برگ به ساقه نیز تحت تاثیر چین برداری قرار گرفته و حداکثر آنها به ترتیب (8.634 تن در هکتار، 67.22 تن در هکتار و 0.6050) در تیمار دوبار چین برداری حاصل شد در جمع بندی کلی توصیه می گردد حداکثر یک بار چین برداری و تراکم 200 بوته در متر مربع صورت گیرد و برداشت دوم را برای تولید بذر در سال اول اختصاص داد.

شناخت عامل های اثرگذار بر رابطه بارش و رواناب موجب بهینه سازی مدل های ریاضی برای تحلیل پدیده مذکور می گردد. بدین خاطر ابتدا در 80 کرت آزمایشی ماتریس ضریب همبستگی بین ضریب رواناب و تعدادی از عوامل محیطی یعنی از نظر پستی و بلندی شامل طول کرت و درصد شیب، از نظر خاک شامل درصد رس، درصد لای، درصد ماسه، هدایت الکتریکی، اسیدیته، ضریب سختی، درصد سنگریزه، درصد لاشبرگ و مجموع درصد سنگریزه و لاشبرگ و از نظر پوشش گیاهی شامل درصد تاج پوشش، درصد مواد آلی مورد بررسی قرار گرفت. در مرحله بعد در 77 و بعد در 75 کرت دو واقعه بارندگی دراز مدت با تداوم بیش از 24 ساعت و با شدت متوسط 1.5 میلی متر بر ساعت انتخاب شده و مدل ریاضی منحنی نفوذ تجمعی در رابطه با طول کرت در جهت شیب و بر مبنای رگرسیون تهیه گردید. سپس مدل بدست آمده با استفاده از داده های یک دسته کرت با شرایط یکسان و تنها با طول های متفاوت و برای مقادیر بارش 38.2 و 34.8 میلی متر مورد آزمون قرار گرفت. نتیجه آنکه با افزایش طول کرت عمق نفوذ تجمعی افزایش پیدا کرده ولی شدت اثرگذاری اندازه طول کرت در میزان نفوذ تجمعی با افزایش طول کرت کاهش پیدا کرده است. در نهایت بعد از طول حدود 22 متر، روند منحنی عمق نفوذ تجمعی با اندازه طول کرت و در جهت شیب غالب تقریبا تبدیل به یک روند خطی با شیب بسیار ضعیف می گردد.

کودهای دامی تازه دارای تراکم قابل توجهی از بذور علف های هرز می باشند که مصرف آن ها موجب آلودگی و خسارت به مزارع و باغ ها می شود. دپو (تلنبار) کردن کود موجب کاهش زیستایی بذور می گردد و چون دما در فرآیند پوسیدگی کود و کاهش زیستایی بذر موثر می باشد، لذا در این پژوهش تاثیر زمان دپو بر حسب فصل در کاهش زیستایی بذر بررسی گردید. آزمابش درسه نوبت فصلی (اوایل تابستان، پاییز و زمستان) با قرار دادن بذور شانزده علف هرز مهم مزارع علوفه در عمق های مختلف دپوی کود تازه شروع شد. بذور چهار مرتبه و به فاصله یک ماه باز یافت گردید و زیستایی آن ها مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که در هر سه فصل دمای داخل پشته ها افزایش یافت و دمای پشته ها از دمای محیط بیشتر بود. دمای پشته تابستانه در هر یک از لایه های داخل دپو بیشتر از دو پشته پاییزه و زمستانه بود. کاهش زیستایی بذور نیز در پشته تابستانه بیشتر و سریع تر از پشته های مربوط به دو فصل دیگر اتفاق افتاد. کاهش زیستایی بذور موجود در عمق 0.5 متر در پشته تابستانه بیشتر از لایه های زیرین بود و به جز تعدادی از بذور کاهش زیستایی بذر در همین عمق در فصل پاییز با بذور موجود در عمق 1 و 1.5 متر از فصل تابستان برابری می نمود. بنابر مشاهدات فوق تاثیر فصل در کاهش زیستایی بیشتر از تاثیر عمق بود. به طور متوسط کاهش زیستایی برای تمامی بذور موجود در عمق 0.5 متر که بیشترین کاهش در آن عمق مشاهده گردید پس از چهار ماه در فصل تابستان، پاییز و زمستان به ترتیب 97.03، 83.80 و 24.71 درصد و کاهش زیستایی در تمامی عمق ها و برای همه بذور به ترتیب 73.58، 60.71 و 17.15 درصد به دست آمد.

پتاسیم فراوان ترین عنصر غذایی موجود در افق سطحی خاک با مواد آلی بالا می باشد که علاوه بر وظایف فیزیولوژیکی بسیار مهمی که در گیاه به عهده دارد، در بهبود کیفیت محصولات کشاورزی نیز جایگاه ویژه ای را به خود اختصاص داده است. در ارزیابی قابلیت استفاده پتاسیم خاک و مدیریت مصرف کود، منحنی های کمیت - شدت (Q/I) اطلاعات مفیدی ارائه می کنند. این بررسی جهت تعیین رابطه کمیت - شدت پتاسیم Q/I و بدست آوردن پارامترهایی مانند پتاسیم به سهولت قابل تبادل (DoK)، پتاسیم به سختی قابل تبادل (KX)، نسبت فعالیت پتاسیم (ARK)، نسبت فعالیت پتاسیم در حال تعادل (ARKe) و ظرفیت بالقوه بافری (PBCk) در خاکی با رس غالب ایلایت و تاثیر اختلاط زئولیت با خاک بر این پارامترها در مقایسه با خاکی با خصوصیات مشابه و رس غالب کائولینایت بود. نمونه های خاک از 30-0 سانتی متر خاک پردیس گرگان و لورک اصفهان تهیه گردید. بافت، ظرفیت تبادل کاتیونی و پتاسیم قابل عصاره گیری این دو خاک مشابه و میزان رس ایلایت در خاک پردیس غالب بود. زئولیت با شدت بالای پتاسیم در محلول خاک ها موجب افزایش ظرفیت بالقوه بافری گردید. با شدت های کمتر از(mol-1)0.5/meq.100g-1)0.001  در محلول خاک با رس غالب ایلایت، پتاسیم موجود در مکان های غیر اختصاصی در زئولیت ممکن است پتاسیم مصرف شده از محلول خاک را با سرعت بیشتری بافر نماید. انتظار همبستگی بین پتاسیم قابل جذب گیاه و ظرفیت بالقوه بافری پتاسیم (PBCk) در خاک پردیس وجود ندارد (در این خاک بین پتاسیم قابل جذب گیاه و پتاسیم قابل عصاره گیری با استات آمونیوم همبستگی وجود نداشت). ولی ممکن است مابین جذب ریشه ای پتاسیم و پتاسیم به سهولت قابل تبادل (DoK) و یا نسبت فعالیت پتاسیم در حال تعادل (ARKe) همبستگی وجود داشته باشد که بررسی آن نیازمند کارهای بعدی تحقیقاتی است.

در بسیاری از نقاط جهان به ویژه در خاک های آهکی ایران، عدم دسترسی به عنصر روی موجود در خاک یکی از عوامل کاهش عملکرد گندم است. بنابراین این آزمایش با هدف ارزیابی پاسخ تعدادی از ژنوتیپ های گندم به تغذیه برگی روی به صورت فاکتوریل با چهار ژنوتیپ گندم (رقم پاستور، لاین 7-75-M، لاین 20-75-S، رقم چمران) و چهار سطح تغذیه برگی روی (0، 5، 10، 15 کیلوگرم روی در هکتار از منبع سولفات روی) در قالب طرح بلوک کامل تصادفی در چهار تکرار اجرا شد. نتایج آزمایش نشان داد که ژنوتیپ های گندم مورد مطالعه از نظر اجزای عملکرد تفاوت معنی داری با یکدیگر داشتند. لاین 20-75-S دارای بیشترین تعداد سنبله در واحد سطح، تعداد سنبلچه بارور در سنبله، تعداد دانه در سنبله و وزن هزار دانه و به دنبال آن بیشترین عملکرد دانه (3151 کیلوگرم در هکتار) در واحد سطح بود. تاثیر تغذیه برگی روی بر عملکرد دانه به مقدار روی مصرفی و ژنوتیپ گندم بستگی داشت. کاربرد 5 و 15 کیلوگرم روی در هکتار به صورت تغذیه برگی سبب افزایش عملکرد دانه در مقایسه با شاهد شد. در حالی که در تیمار 10 کیلوگرم روی در هکتار کاهش عملکرد دانه مشاهده شد. در بین تیمارها با مصرف 15 کیلوگرم روی در هکتار به صورت تغذیه برگی در لاین 20-75-S بالاترین عملکرد دانه (3914 کیلوگرم در هکتار) بدست آمد. ژنوتیپ های گندم از لحاظ غلظت روی دانه اختلاف معنی داری (در سطح احتمال 5 درصد) نشان دادند. بیشترین و کمترین غلظت روی دانه به ترتیب مربوط به رقم پاستور و رقم چمران بود. با این حال کارایی تغذیه برگی کود روی در تولید دانه لاین 20-75-S معادل 80.6- درصد و در تولید کاه حدود 44.5- درصد از سایر ژنوتیپ ها کمتر بود. به نظر می رسد که تغذیه برگی روی در خاک های آهکی متضمن رفع کمبود روی در گیاه نبوده و همچنین پاسخ متفاوت ژنوتیپ های گندم به مصرف برگی روی عامل مهمی است که در مدیریت کود روی باید در نظر گرفته شود.

باکتری های محرک رشد گیاه از طرق مختلف و از جمله افزایش میزان جذب و دسترسی به عناصر غذایی می توانند رشد گیاه را بهبود بخشند. این تحقیق به منظور بررسی عکس العمل گیاه ذرت در پاسخ به تلقیح توسط باکتری های محرک رشد به صورت آزمایش فاکتوریل و در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی اجرا گردید. عامل اول سویه های مختلف باکتری Azospirillum شامل سه سطح A1: شاهد (بدون تلقیح)،  A2: A. lipoferum DSM 1691 و A3:  A. brasilense DSM 1690 و عامل دوم شامل سویه های مختلف باکتری Pseudomonas شامل پنج سطح P1: شاهد، P2: P. putida R-168، P3: P. fluorescens R -93، P4: P. fluorescens DSM 50090 و P5:P.putida DSM 291 بود. نتایج این بررسی نشان داد که پس از گذشت 75 و 90 روز از کاشت تا انتهای دوره رشد، وزن خشک کل بوته و وزن خشک دانه بترتیب در بوته های ذرت تلقیح شده با سویه های آزوسپریلوم و سودوموناس در مقایسه با شاهد بطور معنی داری افزایش یافت. در انتهای فصل، بیشترین مقدار وزن خشک کل بوته از تلقیح بذور با سویه های  A. lipoferum DSM 1691و A. brasilense DSM 1690 و بیشترین وزن خشک دانه از تلقیح با A. brasilense DSM 1690 دست آمد. همچنین، بیشترین مقدار وزن خشک کل بوته از تلقیح بذور با سویه P.putida R-168 و بیشترین وزن خشک دانه از تلقیح با P.putida R-168 و P. fluorescens R-93 بدست آمد.

این تحقیق به منظور بررسی انتقال مواد فتوسنتزی قبل و بعد از گرده افشانی از اندام های هوایی به دانه و سهم این صفات در عملکرد گندم نان در شرایط دیم و همچنین ارتباط این صفات با عملکرد گندم نان و مقاومت به خشکی انجام شد. 7 ژنوتیپ در یک آزمایش به صورت طرح بلوک های کامل تصادفی با چهار تکرار در سال زراعی 1386-1385 تحت شرایط دیم مقایسه شدند. اندازه گیری صفات در مرحله گرده افشانی، 14 روز بعد از گرده افشانی و رسیدگی فیزیولوژیک انجام شد. عملکرد دانه، عملکرد بیولوژیکی، شاخص برداشت، درصد و سهم انتقال مجدد، حرکت مجدد و توزیع مجدد مواد فتوسنتزی ذخیره شده قبل و بعد از گرده افشانی در اندام های رویشی به دانه تعیین و با توجه به منابع اصلی تامین کننده عملکرد سهم فتوسنتز جاری بعد از گرده افشانی در عملکرد دانه محاسبه شد. بر اساس نتایج به دست آمده مشخص شد که عملکرد دانه با عملکرد بیولوژیکی، شاخص برداشت و فتوسنتز جاری همبستگی فنوتیپی مثبت و معنی داری داشت در حالی که حرکت و توزیع مجدد همبستگی منفی و معنی داری با عملکرد داشتند. بر اساس تجزیه به عامل ها دو عامل اول 83.5 درصد از واریانس را توجیه کردند. عامل اول بوسیله اثرات مثبت فتوسنتز جاری، بیوماس، مقدار ماده خشک اندام های رویشی در زمان رسیدگی فیزیولوژیک و عملکرد دانه توضیح داده می شود و فتوسنتز بالا به معنی کاهش توزیع مجدد بود. همچنین تجزیه کلاستر بر اساس روش وارد ژنوتیپ ها را در 3 کلاستر جداگانه قرار داد.

در این پژوهش، کارایی علف کش های گلیفوزیت (رانداپ)، ایمازتاپیر (پرسوییت)، کامباام (340 گرم ام سی پی آ + 80 گرم دی کامبا)، توفوردی (یو 46 - دی فلوئید)، توفوردی + ام سی پی آ (یو 46 - کمبی فلویید)، استارن (فلوروکسی پیر) و گارلون (تری کلوپیر) از نظر کنترل پیچک در آیش در سیستم های زراعی چغندرقند، گوجه فرنگی و سیب زمینی ارزیابی شد. سمپاشی پیچک با علف کش های مذکور در زمان آیش انجام شد. پس از پایان آیش و کشت چغندرقند، گوجه فرنگی و سیب زمینی، اثر این علف کش ها بر تراکم و وزن خشک پیچک و همچنین عملکرد این محصولات ارزیابی شد. آزمایش در قالب طرح بلوک کامل تصادفی با 15 تیمار و 3 تکرار اجرا شد. بر اساس نتایج بدست آمده، رانداپ 8 لیتر در هکتار با 84 درصد افزایش عملکرد چغندرقند و 32 درصد کنترل تراکم و 76 درصد کنترل وزن خشک، به عنوان مناسب ترین علف کش برای کنترل پیچک در چغندرقند معرفی می شود. علف کش توفوردی + ام سی پی آ 1.5 لیتر در هکتار با 240 درصد افزایش عملکرد گوجه فرنگی و 64 درصد کنترل تراکم و 81 درصد کنترل وزن خشک، بیشترین کارایی را در کنترل پیچک در گوجه فرنگی داشت. توفوردی 2 لیتر در هکتار با 55.5 درصد افزایش عملکرد سیب زمینی و توانایی 70 درصد کنترل تراکم و 70 درصد کنترل وزن خشک پیچک، برای کنترل این علف هرز در سیب زمینی توصیه می شود.

هدف از این تحقیق تجزیه اثرات متقابل ژنوتیپ و محیط بر روی عملکرد دانه 18 ژنوتیپ پیشرفته گندم دوروم و دو رقم شاهد سرداری (گندم نان) و زردک (گندم دوروم) با استفاده از تجزیه مدل اثرات اصلی افزایشی و ضرب پذیر (AMMI) و همچنین ارزیابی ژنوتیپ ها، محیط ها و اثرات متقابل آنها با استفاده از آماره های پایداری امی و اکووالنس ریک می باشد. آزمایشات در چهار ایستگاه تحقیقات دیم کشاورزی کرمانشاه، ایلام، مراغه و شیروان در دو شرایط دیم و آبیاری تکمیلی در سه سال زراعی (86-1384) اجرا شدند. نتایج حاصل از تجزیه امی نشان داد که اثرات اصلی ژنوتیپ، محیط، اثرات متقابل (GE) و سه مولفه اول اثر متقابل معنی دار می باشند (0.01>P). نتایج تجزیه امی نشان داد که بای پلات امی قادر به تفکیک ژنوتیپ های با سازگاری ویژه و عمومی و محیط های با قدرت تفکیک بالا از محیط های ضعیف می باشد. بر اساس نتایج تجزیه امی و پارامترهای پایداری مورد بررسی ژنوتیپ G9 با بالاترین میزان عملکرد دارای بیشترین پایداری بود در صورتیکه ژنوتیپ های G16، G17 و G18 با بیشترین تاثیر در اثر متقابل ناپایدارترین ژنوتیپ ها بودند. نتایج حاصل از توصیه ژنوتیپ ها برای مکانهای مورد مطالعه در مدل امی نشان داد که ژنوتیپ های G15، G9 و G12 بیشترین سازگاری را به شرایط دیم و آبیاری تکمیلی در کرمانشاه داشتند. ژنوتیپ های با منشاء ایکاردا (G16، G17، G18) دارای سازگار ویژه به شرایط دیم و آبیاری تکمیلی ایلام بودند. ژنوتیپ های G15،  G1و در شرایط دیم و ژنوتیپ های G15 و G16 در شرایط آبیاری تکمیلی بهترین سازگاری و پتانسیل عملکرد را به شرایط مراغه داشتند. در شیروان ژنوتیپ های با سازگاری ویژه شامل G15، G9 و G1 بودند. ژنوتیپ G15 در کرمانشاه، مراغه و شیروان جزء برترین ژنوتیپ ها بود و توانایی سازگاری عمومی بالایی به محیط های مورد مطالعه داشت.

در مطالعه حاضر، تاثیر کاربرد کمبینات به عنوان یکی از تکنولوژی های نوین مکانیزه در تولید گندم بر شاخص های بهره وری در استان فارس مورد بررسی قرار گرفت. نتایج مطالعه نشان داد که در هر دو حالت بین دو گروه استفاده کننده از روش های قدیمی کاشت بذر و روش جدید کمبینات و در داخل گروه استفاده کننده از این روش قبل و بعد از استفاده از آن، بازده برنامه ای به ترتیب 4.47 و 6.70 درصد افزایش یافته است. با این وجود، کم تجربه بودن کشاورزان استفاده بیشتر از نهاده کود را نیز به دنبال داشته است که این عامل منجر به کمتر بودن بهره وری استفاده از نهاده ها در گروه استفاده کنندگان از روش کمبینات نسبت به روش های قدیمی شده است. در این حالت علی رغم بیشتر بودن بازده برنامه ای، کمتر بودن بهره وری کل در گروه استفاده کننده از روش اول نسبت به روش دوم صورت پذیرفته است. به این ترتیب می توان گفت که با رعایت توصیه های ترویجی توسط گندم کاران در خصوص استفاده صحیح و بهینه از نهاده های مختلف از جمله کود و روش های صحیح استفاده از این نهاده ها، می توان تاثیر افزایشی بازده برنامه ای و بهره وری استفاده از کمبینات را بیشتر کرد. بنابراین، سرمایه گذاری در توسعه استفاده از روش کمبینات بایستی همزمان با سایر توصیه های فنی در جهت افزایش درآمد، بهره وری و در نهایت رفاه گندم کاران صورت پذیرد.

تعیین عوامل موثر بر تحمل به سرما جهت معرفی ارقام گلرنگ برای مناطق سردسیر اهمیت زیادی دارد. به منظور تعیین اثرات تراکم گیاهی، کودهای پتاسیم و روی بر نحوه تحمل، واکنش های مورفوفیزیولوژیک، عملکرد و اجزای عملکرد دو رقم گلرنگ، پژوهشی مزرعه ای در منطقه سردسیر در مزرعه پژوهشی دانشکده کشاورزی دانشگاه شهرکرد در سال 1386-1387 انجام شد. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار اجرا گردید. تیمار ها شامل ارقام پی آی و زرقان 279 و تراکم گیاهی (30، 40 و 60 بوته در مترمربع) و تیمار کودی (شاهد، کود پتاسیم و کود روی) بود. نتایج به دست آمده نشان داد که تفاوت معنی داری بین صفات اندازه گیری شده در تیمارهای آزمایش وجود داشت. در این آزمایش رقم پی آی دارای بالاترین مقادیر بقا بوته، شاخص سطح برگ و ارتفاع ساقه به ترتیب با 84.5، 3.3 و 23.1 سانتی متر داشت. بیشترین سرعت فتوسنتز و تعرق با 26.5 و 13.8 میکرومول بر سانتی مترمربع بر ثانیه از تیمار سولفات پتاسیم به دست آمد. بعد از تنش یخبندان و سرما (پس از زمستان) بیشترین بقا بوته ها 90.2 درصد، شاخص سطح برگ (3.8) و ارتفاع بوته (87.4 سانتی متر) از تیمارهای رقم پی ای و کود پتاسیم و 60 بوته در مترمربع و بیشترین سرعت فتوسنتز (26.5 میکرومول بر سانتی مترمربع بر ثانیه)، سرعت تعرق (13.8 میکرومول بر سانتی مترمربع بر ثانیه)، تعداد شاخه فرعی در بوته (5.2)، تعداد دانه در قوزه (33.3) و وزن هزار دانه (30.1 گرم) از تیمارهای رقم پی ای، کود پتاسیم و تراکم 30 بوته در مترمربع به دست آمد. از رقم پی ای و در تیمارهای کود پتاسیم و 60 بوته در متر مربع بیشترین عملکرد بیولوژیک (14368 کیلوگرم)، عملکرد دانه (3768 کیلوگرم) و شاخص برداشت (25.8 درصد) بدست آمد. هم چنین نتایج نشان داد که بقا و تحمل ارقام گلرنگ در سطوح مختلف کود پتاسیم و روی و تراکم 60 بوته در مترمربع بهبود یافته و باعث افزایش رشد ارقام گلرنگ شده و می تواند مورفوفیزیولوژی، عملکرد و اجزای آن (تعداد قوزه، تعداد دانه در قوزه و وزن هزار دانه) و سرعت فتوسنتز و تعرق را بعد از تنش سرما و یخبندان بهبود بخشد.

به منظور بررسی عملکرد کمی و کیفی و برخی از اجزای عملکرد ارقام دو گونه علوفه ای براسیکا، در تاریخ های مختلف کاشت، آزمایشی در طی سال های زراعی 87-1386، در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه کشاورزی و منابع طبیعی رامین تحت شرایط آب و هوایی اهواز به اجرا در آمد. آزمایش به صورت فاکتوریل با طرح بلوک های کامل تصادفی و در سه تکرار انجام شد. فاکتورهای آزمایشی شامل سه تاریخ کاشت (20 آبان، 5 آذر و 20 آذر) و ارقام شامل سه رقم شلغم علوفه ای (PacFB03، PacFB04، PacFB05) از گونه Brassica rapa بودند. صفات اندازه گیری شده در این آزمایش شامل عملکرد ماده خشک کل علوفه، وزن خشک برگ و وزن خشک ریشه ها، نسبت برگ به ریشه، عملکرد پروتئین برگ و ریشه بودند. همچنین ارتفاع بوته و تعداد برگ در هر رقم نیز مورد مطالعه قرار گرفتند. نتایج حاصل از آزمایش نشان داد که تاریخ کاشت بر روی همه صفات اندازه گیری شده اثر معنی داری داشت و با توجه به مقایسه میانگین ها بیشترین عملکرد ماده خشک کل، ریشه، برگ و بالاترین عملکرد پروتئین برگ و ریشه (به ترتیب با میزان 12.9، 3.75، 9.18، 1.41، 0.47 تن در هکتار) در تاریخ کاشت اول به دست آمد. و با تاخیر در کاشت عملکرد و اجزای عملکرد روندی کاهشی یافت. با توجه به نتایج حاصل از آزمایش تفاوت معنی داری بین ارقام در همه پارامترهای اندازه گیری شده وجود داشت. و رقم PacFB04 بیشترین عملکرد وزن خشک کل و برگ و رقم  PacFB05بیشترین وزن خشک ریشه را داشتند.

به منظور مطالعه برهمکنش اثرات تنش شوری با سطوح کودهای نیتروژنه و فسفره بر عملکرد و اجزای عملکرد جو، آزمایشی در شرایط مزرعه در سال های زراعی 82-1381 و 83-1382 در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه بیرجند انجام شد. آزمایش به صورت کرت های خرد شده در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار انجام شد. کرتهای اصلی شامل سطوح مختلف شوری آب آبیاری (1.5، 5.5 و 9.5 دسی زیمنس بر متر) و کرتهای فرعی شامل سه سطح نیتروژن از نوع اوره (150، 300 و 450 کیلوگرم در هکتار) و سه سطح کود فسفره از نوع سوپر فسفات (75، 150 و 225 کیلوگرم در هکتار) بودند. تیمار شوری در هیچ کدام از سال های اجرای آزمایش تاثیر معنی داری بر عملکرد بیولوژیک جو نداشت. در سال اول، برهمکنش شوری و فسفر معنی دار بود و مصرف فسفر باعث کاهش اثرات منفی شوری گردید. در سال دوم، برهمکنش فسفر، نیتروژن و شوری و همچنین اثر فسفر و نیتروژن معنی دار بود و با افزایش مصرف این کودها عملکرد بیولوژیک جو افزایش معنی داری نشان داد. شوری در هیچ کدام از سال های اجرای آزمایش اثر معنی داری بر عملکرد دانه جو نداشت اما موجب کاهش عملکرد و تغییر اجزای عملکرد جو شد. در هر دو سال، افزایش شوری تعداد سنبله در واحد سطح را افزایش داد، درحالی که وزن هزار دانه و تعداد دانه اندکی کاهش یافت. همچنین در هر دو سال بر هم کنش شوری، فسفر و نیتروزن معنی دار بود. هیچ کدام از تیمارهای کودی تاثیر معنی داری بر تعداد دانه در سنبله نداشتند اما وزن هزار دانه تحت تاثیر تیمارهای نیتروژن و فسفر قرار گرفت.

در بررسی اثر تراکم بوته بر عملکرد کمی و کیفی گونه های ماشک علوفه ای در شرایط دیم خرم آباد آزمایشی در سال زراعی 87-86 (21 بهمن ماه) در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه لرستان به صورت فاکتوریل 3×3 بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی (RCBD) در سه تکرار اجرا گردید. در این آزمایش، سه سطح تراکم (100، 150 و 200 بوته در مترمربع) و سه گونه ماشک (برگ پهن، معمولی و کرکدار) مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج به دست آمده در این آزمایش نشان داد که بیشترین عملکرد علوفه خشک (مرحله گلدهی) مربوط به تیمار ماشک برگ پهن با تراکم 200 بوته در مترمربع معادل 2268 کیلوگرم در هکتار و کمترین آن به تیمار ماشک کرکدار با تراکم 100 بوته در مترمربع معادل 724 کیلوگرم در هکتار تعلق داشت. لازم به ذکر است که متوسط تولید به ترتیب مربوط به تیمارهای ماشک برگ پهن و معمولی با تراکم 100 بوته در مترمربع معادل 1856 و 1714 کیلوگرم در هکتار بود. همچنین بیشترین سهم وزن خشک ساقه و برگ در ماشک برگ پهن به تراکم  150بوته در مترمربع به ترتیب برابر با 54.18 درصد و 45.82 درصد تعلق داشت، همچنین نسبت وزن ساقه و برگ در علوفه ماشک کرکدار به ترتیب معادل 34.6 درصد و 68.05 درصد بود که نسبت به دو گونه دیگر برتری داشت. نتایج نشان داد که شاخص های کیفی علوفه به طور قابل توجهی تحت تاثیر تراکم و گونه قرار دارند، به طوری که بیشترین درصد پروتئین و الیاف نامحلول در شوینده های خنثی به تیمار ماشک کرکدار با تراکم 200 بوته در مترمربع معادل 23.14 درصد و 29.95 درصد و کمترین آن از تیمار ماشک برگ پهن با تراکم 100 بوته در مترمربع معادل 19.78 درصد و 25 درصد بدست آمد.