پژوهش های کاربردی زراعی
سال:1395 | دوره:29 | شماره:110 |تعداد مقالات:17

به منظور بررسی تاثیر کودهای بیولوژیک بر خصوصیات رویشی، عملکرد و ماده خشک ذرت، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 3 تکرار در شهرستان دره شهر در سال 1390 انجام شد. فاکتورهای آزمایش شامل 4 سطح کود بیولوژیک نیتروژن (نیتروکسین، نیتروکارا، سوپرنیتروپلاس و  شاهد) و 44 سطح کود بیولوژیک فسفر (بیوفسفر، فسفات بارور2،mc1  و شاهد) بود. نتایج نشان داد که کودهای زیستی نیتروژنه و فسفره بر قطر ساقه، ارتقاع ساقه و ماده خشک وعملکرد دانه، عملکرد بیولوژیک و شاخص برداشتتاثیر معنی داری داشتند. اثر متقابل کود بیولوژیک نیتروژنه در کود بیولوژیک فسفره بر هیچکدام از صفات معنی دار نبود. در مورد کود بیولوژیک نیتروژن بیشترین ماده خشک با مصرف کود سوپر نیتروپلاس به میزان 17961 کیلوگرم در هکتار بدست آمد که نسبت به تیمار شاهد 41% افزایش نشان داد. درمورد کود بیولوژیک فسفر بیشترین ماده خشک با مصرف کود فسفات بارور 2 به میزان 17307 کیلوگرم در هکتار بدست آمد که نسبت به تیمار شاهد 34% افزایش نشان داد. نتایج این بررسی نشان داد که استفاده از کودهای بیولوژیک، ماده خشک ذرت را از طریق بهبود خصوصیات رویشی افزایش می دهد.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

به منظور بررسی اثر شوری (کلرید سدیم) و روی بر رشد، میزان رنگیزه های فتوسنتزی، محتوای سدیم، پتاسیم وکلر در گیاه گندم آزمایشی به صورت هیدروپونیک در گروه زیست شناسی دانشگاه ارومیه در سال 1391 ترتیب داده شد. آزمایش در قالب طرح کاملا تصادفی با 3 سطح شوری کلرید سدیم و یک سطح روی انجام شد. دانه رست های 18 روزه گندم در حضور 0.5 میلی مولار روی به تنهایی و در ترکیب با کلرید سدیم 50 و 100 میلی مولار کشت شدند. نتایج نشان داد که روی به تنهایی موجب زردی و مهار رشد می گردد. افزایش کلرید سدیم موجب کاهش پارامترهای رشد (وزن تر وخشک و طول)، محتوای پتاسیم، نسبت پتاسیم به سدیم و محتوای رنگیزه های فتوسنتزی (کلروفیل a، bو کاروتنوئیدها) در هر دو اندام هوایی و ریشه های گندم 28 روزه گردید. با افزایش شوری میزان محتوای یون سدیم و کلر افزایش یافت. اثر متقابل روی و کلرید سدیم موجب افزایش تجمع یونهای سدیم و کلر نسبت به اعمال به تنهایی روی و کلرید سدیم گردید. نتایج نشان داد که احتمالا روی نقش موثری در سازش به شوری گندم ندارد.

ماشک یکی از گیاهان علوفه ای مرغوب است که نقش قابل توجهی در تغذیه دام دارد. بنابراین به منظور بررسی اثر سطوح مختلف کود سولفات روی بر خصوصیات کمی و کیفی گونه های مختلف ماشک علوفه ای در شرایط دیم آزمایشی یک ساله (89-88) در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه لرستان به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در 3 تکرار انجام شد. در این آزمایش از 3 گونه ماشک علوفه ای (برگ پهن، معمولی و کرکدار) و 4 سطح سولفات روی (صفر (شاهد)،20، 40 و 60 کیلوگرم در هکتار) استفاده گردید. پارامترهای مورد اندازه ‎گیری شامل علوفه ی تر، علوفه ی خشک، درصد پروتئین خام و عملکرد پروتئین خام علوفه، ارتفاع بوته و قطر ساقه بودند. نتایج آزمایش حاکی از معنی دار بودن اثر کاربرد سولفات روی بر کلیه ی صفات بود (P>0.05). بیشترین و کمترین عملکرد علوفه ی تر، علوفه ی خشک و عملکرد پروتئین خام به ترتیب به ماشک برگ پهن و کرکدار در سطح 60 کیلوگرم سولفات روی در هکتار تعلق داشت. حداکثر و حداقل درصد پرونئین خام علوفه در گونه های ماشک کرکدار و برگپهن از تیمار شاهدمشاهده گردید. بالاترین ارتفاع بوته بهماشک کرکدار در سطح کودی 40 کیلوگرم در هکتار و پائین ترین آن به ماشک برگ پهن در تیمار شاهد تعلق داشت. بیشترین قطر ساقه از ماشک برگ پهن در سطح کودی 40 کیلوگرم در هکتار و کمترین آن از ماشک کرکدار در سطح کودی 60 کیلوگرم در هکتار مشاهده گردید. با توجه به عملکرد مطلوب ماشک برگ پهن و معمولی در تیمار 60 کیلوگرم در هکتار سولفات روی، به نظر رسید تیمار کودی مناسبی برای تولید علوفه باشد.

گونه های مختلف علف هرز نسبت به انواع مختلف علف کش، درجات متفاوتی از حساسیت و یا مقاومت را نشان می دهند. به همین منظور جهت بررسی تاثیر کاربرد علف کش های ایمازتاپیر و تریفلورالین بر ترکیب و تنوع گونه ای علف های هرز آزمایشی بر مبنای طرح بلوک کامل تصادفی با نه تکرار انجام شد. تیمارهای مورد بررسی در آزمایش علف کش های تریفلورالین (EC48%) و ایمازتاپیر (SL 10%) و شاهد بدون مصرف علف کش بودند. نتایج نشان داد که علف کش تریفلورالینباعث کاهش فراوانی 13.2% سلمه تره و 3.7 % سوروف و علف کش ایمازتاپیر باعث کاهش فراوانی 11.6% تاج ریزی در انتهای فصل رشد شدند و هیچ کدام از علف کش ها قادر به کنترل خرفه نبودند. گونه های تاتوره، خاکشیر، تاج خروس ریشه قرمز و خوابیده، پیچک، کنف وحشی و گل عقربی نیز از تراکم کمتری در تیمارهای علف کش برخوردار بودند. با بررسی مقدار شاخص تنوع شانون-وینر مشخص شد مقدار این شاخص در اکثر مراحل رشد نخود در تیمار علف کش ایمازتاپیر بیشتر از شاهد بدون مصرف علف کش و شاهد نیز بیشتر از تیمار علف کش تریفلورالین بود، بطوریکه مقدار این شاخص در انتهای فصل رشد برای تیمارهای علف کش ایمازتاپیر و تریفلورالین و شاهد بدون مصرف علف کش به ترتیب 1.27، 0.51 و 0.97 بود.

استفاده از روش هایی از تولید گیاهان زراعی که سبب کاهش مصرف و بهبود راندمان مصرف آب شوند از اهمیت زیادی برخوردار است. به منظور بررسی واکنش عملکرد و اجزای عملکرد ذرت (SC 704) به خشکی موضعی ریشه و مصرف پتاسیم آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با چهار تکرار در سال زراعی 88-1387 در استان فارس (جنوب شهرستان شیراز) انجام شد. تیمارها شامل چهار سطح آبیاری شاهد (آبیاری کامل گیاه در کل فصل رشد)، آبیاری یک در میان جوی ها در کل فصل، آبیاری یک در میان جوی ها تا گلدهی سپس آبیاری کامل و آبیاری همه جوی ها تا گلدهی و سپس آبیاری یک در میان جوی ها) و سه سطح پتاسیم (0، 100 و 200 کیلوگرم سولفات پتاسیم در هکتار) بودند. تراکم ذرت 7 بوته در مترمربع در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد که تاثیر تیمارهای آبیاری بر عملکرد دانه، آب مصرفی، وزن هزار دانه، تعداد دانه در ردیف بلال و تعداد دانه در بلال معنی دار شد. بیشترین میزان عملکرد دانه از تیمار آبیاری کامل کل فصل (شاهد) به دست آمد اما با تیمار آبیاری یک در میان فاروها تا گلدهی و بعد از آن آبیاری کامل اختلاف معنی داری نداشت. کمترین آب مصرفی نیز از تیمار آبیاری یک در میان کل فصل رشد به دست آمد. اثر پتاسیم تنها بر وزن هزار دانه معنی دار شد و مصرف 200 کیلوگرم در هکتار پتاسیم بیشترین وزن هزار دانه را داشت. بطور کلی نتایج نشان داد که با انجام آبیاری یک در میان فاروها مصرف آب در مقایسه با آبیاری شاهد 51.61 درصد کاهش می یابد.

در این تحقیق 27 لاین خالص برنج به همراه 3 رقم شاهد بین المللی و محلی در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در 3 تکرار مورد ارزیابی قرار گرفتند. یادداشت برداری برخی صفات مهم زراعی و مورفولوژیکی، همچون تعداد روز تا 50 درصد گلدهی، ارتفاع بوته، تعداد دانه پر در خوشه، طول خوشه، تعداد پنجه بارور و عملکرد دانه انجام گردید. نتایج تجزیه واریانس صفات مهم مورفولوژیکی اندازه گیری شده در 30 ژنوتیپ نشان داد که بین ژنوتیپ ها از نظر تمامی صفات در سطح احتمال یک درصد اختلاف بسیار معنی داری وجود دارد. از میان ژنوتیپ های مورد مطالعه، ژنوتیپ D100 با 67/70 روز از بذرپاشی تا 50 درصد گلدهی زودرس ترین ژنوتیپ شناسایی گردید و ژنوتیپ SAGC-02 با دارا بودن 55/3022 دانه بیشترین تعداد دانه در خوشه را داشته است. با توجه به نتایج حاصل از مقایسه ژنوتیپ های مورد مطالعه و ارقام شاهد بین المللی و محلی مشخص گردید که لاین KCD1 دارای عملکرد بالاتری نسبت به رقم شاهد بین المللی IR64 بود. بیشترین مقدار عملکرد دانه در بین تمامی ژنوتیپ های مورد مطالعه متعلق به ژنوتیپ های KCD1،WTR1  و LH1بوده و به ترتیب دارای عملکردی معادل 432.10، 379.13 و 362.74 گرم بر متر مربع بودند. ژنوتیپ LH1 با توجه به مقبولیت فنوتیپی خوب و تیپ دانه بلند به عنوان لاین امید بخش با سازگاری خوب انتخاب گردید. نتایج حاصل از گروهبندی ژنوتیپ های مورد مطالعه بر اساس تمامی صفات اندازه گیری شده نشان داد که تمامی ژنوتیپ ها به 5 گروه تقسیم شده و ژنوتیپ های KCD1، WTR1، ZX788 و LH1 در یک گروه قرار گرفتند و به عنوان گروه برتر از تجزیه کلاستر انتخاب گردیدند. از پتانسیل ژنتیکی این ژنوتیپ ها می توان در معرفی رقم جدید و نیز در برنامه های اصلاح نبات بهره برد.

به منظور بررسی اثر آرایش کاشت و مقدار کود سولفات مس بر برخی از ویژگی های دو رقم نخود آرمان و هاشم، پژوهشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 3 تکرار در شرایط دیم در شهرستان خرم آباد در سال زراعی 86-1385 انجام شد. فاکتورهای آزمایش شامل (1) کود سولفات مس در چهار سطح (0، 15، 20 و 25 کیلوگرم در هکتار)، (2) آرایش کاشت در چهار سطح (فواصل ردیف20، 30، 40 و 50 سانتی متر با تراکم کاشت ثابت 50 بوته در مترمربع) و (3) رقم نخود در دو سطح (آرمان و هاشم) بود. حداکثر زیست توده برای ارقام آرمان و هاشم به ترتیب برابر 304 و 341.2 گرم در مترمربع بود. براساس معادلات سیگموییدی برازش داده شده بسته به سطح کود سولفات مس حداکثر زیست توده نخود در واحد سطح در دامنه از 301.7 تا 348.4 گرم در متر مربع متغیر بود. حداکثر زیست توده بر مبنای معادلات سیگمویید برای آرایش کاشت 10´20 سانتی متر به ترتیب 32 ،31 و 58 درصد بیشتر از آرایش کاشت های 6.7´30، 5´40 و 4´50 سانتی متر بود. با مبنای نتایج این پژوهش، رقم آرمان با آرایش کاشت 10´20 سانتی متر برای کاشت در اواخر زمستان در شرایط آب و هوایی شهرستان خرم آباد و مناطق مشابه قابل توصیه است.

از عوامل موثر بر عملکرد گندم، استفاده بهینه از روشهای خاک ورزی و کاشت می باشد. لذا نیاز است تا تاثیر روشهای خاک ورزی و کاشت برروی پشته های عریض (raised beds) مورد بررسی و ارزیابی قرار گیرد. این تحقیق در قالب طرح آماری اسپیلیت بلوک با 6 تیمار و 5 تکرار به مدت 2 سال اجرا گردید. تیمار اصلی روش خاک ورزی شامل : 1- خاک ورزی مرسوم با گاوآهن برگردان دار و دیسک (P) 2- انجام عملیات کولتیواتور برروی پشته ها و شکل دهی مجدد پشته ها و جویچه ها (C1) 3- انجام عملیات کولتیواتور برروی پشته ها و جویچه ها و شکل دهی مجدد پشته ها و جویچه ها (C2) و تیمار فرعی تعداد ردیف های کاشت برروی پشته شامل 2 (R2) و 3 (R3) ردیف کاشت گندم بود. پارامترهای شاخص مخروطی خاک، وزن هزاردانه و عملکرد گندم اندازه گیر ی شد. نتایج نشان داد که اختلافی بین شاخص مخروطی خاک در تیمارهای مختلف خاک ورزی مشاهده نشده است. از طرف دیگر متوسط عملکرد گندم در تیمارهای مختلف خاک ورزی در حدود 5.4 تن درهکتار و عملکرد گندم در تیمار 3 ردیف کاشت روی پشته نسبت به 2 ردیف کاشت روی پشته در حدود 2.5 درصد افزایش داشته است. با توجه به کاهش تعداد عملیات خاک ورزی در تیمار کولتیواتور نسبت به گاوآهن برگردان دار و همچنین کاهش 80 درصدی در هزینه های خاک ورزی ، پیشنهاد می گردد که جهت کاشت گندم از کولتیواتور به همراه 3 ردیف کاشت گندم روی پشته (C1R3) استفاده گردد.

یک سیستم کشاورزی زمانی پایدار است، که عناصر غذایی از دست رفته در آن به نحوی جایگزین شود. کودهای شیمیایی یکی از مهم ترین منابع تامین کننده عناصر غذایی برای گیاه است که استفاده بهینه از آن ها در دستیابی به نتیجه مورد نظر، نقش اساسی دارند. از جمله ابزارهای مناسب در این زمینه نقشه های پهنه بندی عناصر غذایی است. از طرف دیگر نقشه های پهنه بندی عناصر غذایی می تواند راه گشای استفاده مناسب و صحیح از کودهای شیمیایی باشد. در این پژوهش، تغییرات مکانی و نقشه های پهنه بندی عناصر پر مصرف نیتروژن، فسفر و پتاسیم مورد ارزیابی قرار گرفت. برای این منظور 96 نمونه خاک از لایه سطحی (صفر تا 25 سانتی متر) و عمقی (25 تا 50 سانتی متر) به روش شبکه بندی منظم با فواصل 250 متری، در اراضی دانشگاه زنجان جمع آوری شد. تجزیه آماری داده ها نشان داد که عنصر نیتروژن، کم ترین ضریب تغییرات را در بین سایر ویژگی ها داشت. نتایج تجزیه و تحلیل های زمین آماری، گویای تناسب مدل نمایی برای توصیف ساختار تغییرات مکانی عناصر غذایی پرمصرف بود. در اعماق مورد مطالعه کم ترین دامنه تاثیر برای عنصر پتاسیم با مقادیر 328.1 و 553.7 متر برآورد شد. نقشه های پهنه بندی عناصر پرمصرف نشان داد پراکنش این عناصر در منطقه تصادفی نبوده و از یک الگوی مکانی تبعیت می کند.

به منظور ارزیابی زراعی –بوم شناختی اراضیکشاورزی شهرستان آ ق قلا در استان گلستان جهت کشت گندم دیم، از سامانه اطلاعات جغرافیایی (GIS) و فرایند تحلیل سلسله مراتبی(AHP) ) استفاده شد. بدین منظور لایه های محیطی منطقه مورد بررسی، جمع آوری و نقشه های موضوعی مورد نیاز تهیه شد، که شامل 177 نقشه از جمله نقشه شیب، ارتفاع از سطح دریا، بارش، دمای بیشینه، دمای کمینه، دمای متوسط و برخی عناصر پرمصرف و کم مصرف خاک می باشد. جهت استخراج وزن های متغیر های محیطی مورد مطالعه از فرایند تحلیل سلسله مراتبی (AHP) کمک گرفته شد. سپس لایه های رقومی عوامل محیطی درمحیط  GISروی هم گذاری و تلفیق شدند. در ادامه انطباق لایه ی نهایی با نیازهای بوم شناختی گیاه مورد نظر صورت گرفت و در نهایت پهنه بندی اراضی در چهار طبقه برای کشت گندم دیم انجام شد. نتایج نشان داد که به ترتیب 13.7 درصد و 25.8 درصد اراضی کشاورزی این شهرستان برای کشت گندم بسیارمستعد و مستعد هستند. مقدار بارش در این پهنه ها کافی، حدود400میلی متر و بیشتر از آن بود و همچنین از نظر حاصلخیزی خاک در سطح مطلوبی قرار داشتند. این مناطق مستعد در قسمت جنوبی شهرستان مشاهده شدند. اراضی نیمه مستعد و غیر مستعد نیز از مرکز تا شمال محدوده زراعی شهرستان قرار گرفته اند. از عوامل محدود کننده کشت گندم در این مناطق، میزان اندک بارش، نامناسب بودن برخی متغیر های خاک ( pH و شوری بالا، بافت نامناسب، پتاسیم و کلسیم بالا، فسفر، آهن، و ماده آلی پایین) و شیب بالا می باشد.

به منظور بررسی اثرات کاربرد میکوریزا تحت شرایط تنش خشکی و اثرات متقابل آنها بر عملکرد و برخی صفات مورفو فیزیولوژیک در ارقام آفتابگردان (Helianthus annuus L.) آزمایشی در قالب اسپلیت پلات فاکتوریلب ر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار در سال زراعی 1391-1390 در منطقه کالپوش- میامی اجرا شد.در این آزمایش اثر سه عامل مورد بررسی قرار گرفت. عامل اصلی، تنش قطع آبیاری، (آبیاری کامل (شاهد)، قطع آبیاری بعد از سبز شدن و قطع آبیاری قبل از گل دهی) و ارقام آفتابگردان (پروگرس، فرخ و لاکومکا) و سطوح استفاده از میکوریزا در زمان کاشت (بدون مایکوریزا و 20 گرم در هر چاله کاشت) بعنوان عوامل فرعی انتخاب گردیدند. نتایج نشان داد که تنش قطع آبیاری بعد از سبز شدن و قبل از گل دهی سبب اثر معنی داریبر تعداد دانه در طبق، وزن هزار دانه و عملکرد دانهداشت. بیشترین تعداد دانه در طبق، عملکرددانه و وزن هزار دانه در شرایط آبیاری کامل به ترتیب به میزان 702.67 عدد، 3438.28 کیلوگرم در هکتار و 61.62 گرم، حاصل شد.در بین ارقام، رقم لاکومکا با اختلاف معنی دار نسبت به سایر رقم‏ها، دارای بیشترین عملکرد دانه به میزان 3397.45 کیلوگرم در هکتار و بیشترین وزن هزار دانه 64.02 گرم بود.همچنین استفاده از میکوریزاسبب افزایش معنی داریدر عملکرددانه شد. با توجه به اثرات متقابل تیمار قطع آبیاری و رقم، بیشترین عملکرد مربوط به رقم لاکومکا در شرایط آبیاری کامل حاصل شد.

به منظور بررسی تاثیر بقایای علف کش متری بیوزین در خاک بر رشد و گره زایی ژنوتیپ های نخود، آزمایشی گلخانه ایی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی، در سه تکرار در دانشکده کشاورزی دانشگاه فردوسی مشهد انجام شد. عوامل مورد بررسی شامل ژنوتیپ های نخود (هاشم، آی ال سی 482، کاکا، کرمانشاهی) و باقیمانده علف کش متری بیوزین در خاک (0، 67.02، 13.4 ،26.9 ، 40.3، 53.8 و 80.7 میکروگرم ماده موثره در کیلوگرم خاک، که به ترتیب 0، 2.5، 5 ، 10، 15، 20 و30 درصد مقدار توصیه شده علف کش متری بیوزین بودند. در ابتدای مرحله زایشی، زیست توده اندام های هوایی، ریشه، تعداد گره و زیست توده گره گیاهان اندازه گیری شد. بر اساس نتایج حاصل از این پژوهش، با افزایش باقیمانده علف کش متری بیوزین در خاک، تمام صفات مورد بررسی ژنوتیپ های نخود به شدت کاهش یافت. البته کمترین سطوح از باقیمانده علف کش، اثر تحریک کنندگی بر صفات مورد بررسی ژنوتیپ های نخود داشت. بیشترین (47.3 درصد) تلفات زیست توده ریشه و اندام های هوایی (48.45 درصد) گیاهان به ترتیب در سطوح 30 و 20 درصد از باقیمانده علف کش در خاک مشاهده شد. در بین ژنوتیپ های مورد مطالعه نخود، هاشم و کرمانشاهی کمترین زیست توده اندام های هوایی و کرمانشاهی نیز بیشترین (49.9درصد) تلفات ریشه را تولید نمودند. بر اساس نتایج آزمایش، بیشترین تلفات زیست توده گره(57.60 و 68.77 درصد) و همچنین تعداد گره (35.26، 50.62 و 45.18 درصد) به ترتیب مربوط به سطوح 20، 30 درصد و 15، 20، 30 درصد از باقیمانده علف کش در خاک بود. ژنوتیپ های هاشم و کرمانشاهی تعداد گره و هاشم نیز زیست توده گره تولیدی خود را در پاسخ به بقایای علف کش متری بیوزین در خاک کاهش دادند.

نیتروژن کل و حاصل خیزی خاک شده که این پدیده در نتیجه فرآیند های میکروبیولوژی اتفاق می افتد و باعث آزاد سازی عناصر غذایی برای گیاهان می شود (تالگر و همکاران ،2009). براساس گزارش عبدی و همکاران (13911) مشاهده شد که در گیاهان کود سبز ماشک، گاودانه، شبدر سفید و منداب، بیشترین میزان کربن آلی مربوط به زمان یک ماه بعد از زیر خاک کردن بقایای این گیاهان بوده است، در حالی که برای سورگوم علوفه ای بیشترین میزان کربن آلی سه ماه بعد از برگرداندن گیاهان به خاک مشاهده شد، همچنین آن ها گزارش دادند میزان نیتروژن کل خاک در گیاهان کود سبز در طی زمان روند افزایشی داشته و بیشترین میزان نیتروژن کل خاک پنج ماه پس از برگردان به خاک از بقایای شبدر سفید و گاودانه بدست آمد که نسبت به تیمار شاهد دارای تفاوت معنی داری بودند. استفاده از کودهای بیولوژیک و سبز به منظور کاهش مصرف کودهای شیمیایی و افزایش عملکرد گیاهان یک مساله مهم در جهت حرکت به سمت کشاورزی پایدار می باشد. گرامی و همکاران (1392) اظهار نمودند که اثر کود های سبز بر وزن خشک و شاخص سطح برگ گیاهچه های گندم در مقادیر کم نیتروژن بطور معنی دار بیشتر از سطوح بالای نیتروژن بود. با توجه به موارد ذکر شده آزمایش اخیر با هدف تاثیر زمان به خاک دهی برخی گیاهان کود سبز بر ویژگی های خاک و رشد اولیه گیاهچه های گندم انجام شد.

به منظور بررسی اثر تاریخ کاشت و هیدروپرایمینگ بذر بر سبز شدن و عملکرد دانه سه رقم گندم نان، آزمایشی به صورت اسپلیت پلات فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه شهید چمران اهواز در سال زراعی 93-1392 انجام شد. کرت های اصلی شامل سه تاریخ کاشت (13 آذر، 27 آذر و 14 دی) و کرت های فرعی شامل سه رقم گندم (استار، چمران و فونگ) و تیمارهای پرایمینگ (هیدروپرایمینگ و شاهد) بودند. نتایج نشان داد که تاخیر در کاشت سبب کاهش درصد سبز شدن و افزایش زمان سبز شدن در تاریخ کاشت هایدوم و سوم نسبت به تاریخ کاشت اول شد. در مجموع تیمار هیدروپرایمینگ به صورت معنی داری سبب بهبود سبز شدن نسبت به تیمار شاهد (افزایش 5 درصدی سبز شدن و کاهش زمان سبز شدن تا 2.7 روز) شد. مقایسه میانگین ها نشان داد که صفات تعداد سنبله در واحد سطح، تعداد دانه در سنبله، وزن هزار دانه، عملکرد دانه، عملکرد بیولوژیک و شاخص برداشت با تاخیر در کاشت به صورت معنی داری کاهش یافت. اثرات متقابل تاریخ کاشت و رقم بر صفات وزن هزار دانه، عملکرد دانه و شاخص برداشت معنی دار بود و نشان داد که تاخیر در کاشت بیشترین و کمترین تاثیر را به ترتیب در رقم دیررس استار و رقم زودرس فونگ داشت. در این پژوهش میانگین عملکرد دانه در تیمار هیدروپرایمینگ نسبت به تیمار شاهد حدود 17 درصد افزایش یافت. با توجه به نتایج حاصله به نظر می رسد که با کاربرد روش هیدروپرایمینگ بذر بویژه در کشت دیرهنگام و تطبیق فنولوژی رقم انتخابی با تاریخ کاشت می توان تولید را بهبود بخشید.

با توجه به رشد روز افزون جمعیت و کمبود منابع آب سطحی به خصوص در مناطق خشک و نیمه خشک و نیاز مبرم به تامین آب باکیفیت مناسب جهت شرب و مصارف دیگر توجه به کیفیت منابع آب زیرزمینی دو چندان خواهد شد. در این پژوهش خصوصیات فیزیکوشیمیایی آب زیرزمینی دشت ورامین با تاکید بر مصارف آشامیدنی مورد مطالعه قرار گرفت و در این راستا از سه پارامتر  TH،TDS  و EC به عنوان عوامل محدود کننده جهت مصارف شرب استفاده شد. توزیع مکانی این سه پارامتر جهت تهیه تغییرات نقشه پهنه بندی کیفیت آب زیرزمینی در یک دوره پنج ساله با استفاده از روش های میان یابی به کمک ترکیب منطق بولن و فازی مورد بررسی قرار گرفت. روش های میان یابی مورد استفاده در این مطالعه شامل روش های زمین آماری و روش های معین می باشد که به کمک آنالیز واریوگرافی و ارزیابی صحت نتایج بر اساس کمترین RMSE برای فرآیند مکان یابی آلاینده ها استفاده شدند. نتایج نشان داد که روش عکس فاصله در میان یابی پارامتر TDS و EC نسبت به روش های زمین آماری برتری دارند. هم چنین در برآورد پارامتر TH روش زمین آماری کوکریجینگ با استفاده از پارامتر کمکیCl- بیشترین دقت را داشته است. نقشه های پهنه بندی کیفی آب زیرزمینی تهیه شده از ترکیب منطق بولن و فازی نشان داد که نواحی غرب و جنوب غرب دشت بر اساس استاندارد آب آشامیدنی ایران، از لحاظ شرب نامطلوب است که بیش ترین دلیل آن وجود پهنه های رسی نمکی با سولفات سدیم در این مناطق و ضخامت کم آبخوان در این قسمت می باشد.

تامین شرایط مطلوب جهت استفاده از تشعشع به منظور تولید مواد فتوسنتزی در بالاترین حد کارایی، شرط لازم برای دستیابی به تولید بالا است. بر این اساس این تحقیق با هدف ارزیابی اهمیت کاهش جذب تشعشع و کارایی مصرف نور در شکل گیری ماده خشک و همچنین تغییرات جذب و کارایی مصرف نور طی مراحل رشد ارقام ذرت تحت سطوح مختلف آبیاری اجرا شد. آزمایش در سال 1389 در مرکز تحقیقات کشاورزی استان کرمانشاه در قالب کرت های خرد شده معمولی بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار انجام شد. فاکتور اصلی شامل سه سطح تامین 100، 80 و 60 درصد نیاز آبی و فاکتور فرعی ارقام ذرت  (S.C704،S.C500  و S.C260) بود. نتایج نشان داد که رقم S.C704 در مقایسه با ارقام S.C500 وS.C260 در تمام سطوح آبیاری سطح برگ و وزن خشک بیشتری تولید کرد. در تیمار آبیاری مطلوب کارایی مصرف نور هر سه رقم طی فاز زایشی از فاز رویشی بیشتر بود. اما در تیمارهای کم آبی کارایی مصرف نور طی فاز زایشی نسبت به فاز رویشی کاهش یافت. با افزایش شدت کم آبی، وزن خشک کل هر سه رقم کاهش یافت. اثر متقابل آبیاری و رقم بر جذب تشعشع و کارایی مصرف نور معنی دار بود. برای تمام ارقام در شرایط تنش ملایم کم آبی نقش کاهش کارایی مصرف نور (75.8 درصد) در مقایسه با کاهش جذب تشعشع (22 درصد) بر افت وزن خشک بیشتر بود. در حالی که در شرایط تنش شدید کم آبی نقش کاهش جذب تشعشع (57.1 درصد) نسبت به کاهش کارایی مصرف نور (42.8 درصد) بیشتر بود. بنابراین هر چه شدت کم آبی بیشتر باشد ذرت از طریق کاهش سطح برگ و کاهش جذب تشعشع به این شرایط واکنش نشان می دهد، اما تنش ملایم کم آبی توانایی گیاه را در تبدیل تشعشع دریافت شده به ماده خشک کاهش می دهد. به علاوه اثر منفی تنش کم آبی بر کارایی مصرف نور ارقام ذرت با افزایش سن گیاه و ورود به فاز زایشی بیشتر نمایان می شود.