مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1400 | دوره:39 | شماره:628 |تعداد مقالات:3

مقدمه: فلج مغزی، یکی از علل شایع شکایت قصور پزشکی در حوزه ی مامایی است. تصور می شود که پس از ابلاغ و اجرای بخش نامه ی ترویج زایمان طبیعی در سال 1393، شکایات مرتبط با آسیب مغزی نوزاد و فلج مغزی ناشی از آسیب های هیپوکسیک ایسکمیک حین Labor افزایش یافته است. از این رو، مطالعه ی حاضر با هدف مقایسه ی پرونده های شکایت قبل و بعد از این تاریخ انجام شد. روش ها: این مطالعه مقطعی بر روی 117 پرونده شکایت های با موضوع فلج مغزی مطرح شده در اداره کمیسیون پزشکی استان تهران از ابتدای سال 1390 تا انتهای سال 1396 که به صورت سرشماری انتخاب شدند، انجام شده است. داده ها با استفاده از فرم ثبت اطلاعات از پرونده ها استخراج گردید و با استفاده از نرم افزار SPSS واکاوی شد. یافته ها: زمان تولد تعداد 64 مورد (7/54 درصد) از موارد شکایت در رابطه با فلج مغزی قبل از ابلاغ بخشنامه و 53 مورد (3/45 درصد) بعد از آن بوده است. از 64 مورد متولدین قبل از ابلاغ، تعداد 33 مورد شکایت خود را قبل از این تاریخ ثبت کرده اند و سایر موارد (31 مورد) بعد از تاریخ ابلاغ بخشنامه طرح شکایت کرده اند و شکایات پس از ابلاغ به 84 مورد رسیده است. با وجود این، تعداد متولدین در این بازه ی زمانی 53 مورد بوده است و زمان تولد با زمان شکایت تفاوت آماری معنی داری داشت (001/0 > P). نتیجه گیری: با وجود افزایش تعداد شکایت با موضوع فلج مغزی در طی سال های اخیر، غالب موارد فلج مغزی مربوط به متولدین سال های قبل از ابلاغ بخش نامه است و ابلاغ بخش نامه ی ترویج زایمان طبیعی، منجر به افزایش شکایت با موضوع فلج مغزی در طی سال های مورد مطالعه نشده است.

مقدمه: هدف از انجام مطالعه ی حاضر، بررسی اثر تمرینات تداومی و تناوبی شدید بر سطح Brain-derived neurotrophic factor (BDNF) و Tumor necrosis factor (TNF-α ) در هیپوکامپ موش های صحرایی سالمند بود. روش ها: 30 سر موش سالمند نر Wisatr (سن 18 ماه) به طور تصادفی و بر اساس وزن به سه گروه تمرین تناوبی، تمرین تداومی و شاهد تقسیم شدند. تمرین تداومی به مدت 8 هفته با شدت 70-65 درصد VO2maxو شیوه نامه ی تمرین تناوبی نیز به مدت 8 هفته با اجرای 8-5 مرحله فعالیت 2 دقیقه ای با شدت معادل 100-80 درصد VO2max و با دوره های استراحتی فعال 2 دقیقه ای، اجرا شد. نمونه های بافت هیپوکامپ 48 ساعت پس از آخرین جلسه ی تمرین استخراج شد. از آزمون One-way ANOVA برای تحلیل داده ها استفاده شد. یافته ها: سطح پروتیین BDNF هیپوکامپ در گروه تمرین تداومی (002/0 > P) و تناوبی (003/0 > P) به طور معنی داری نسبت به گروه شاهد بالاتر بود، اما بین سطح پروتیین BDNF هیپوکامپ در گروه تمرین تداومی و تمرین تناوبی تفاوت معنی داری مشاهده نشد (361/0 = P). سطح پروتیین TNF-α هیپوکامپ در گروه تمرین تداومی و تناوبی به طور معنی داری نسبت به گروه شاهد بالاتر بود (001/0 = P برای هر دو). بین سطح پروتیین TNF-α هیپوکامپ در گروه تمرین تداومی و تمرین تناوبی تفاوت معنی داری مشاهده نشد (639/0 = P). نتیجه گیری: تمرین تداومی و تناوبی روی نوار گردان از طریق افزایش سطوح TNF-α ، محتوای BDNF هیپوکامپ موش های صحرایی نر سالمند را افزایش می دهد و بنابراین، تمرینات ورزشی تداومی و تناوبی شدید، می تواند از تحلیل سیستم عصبی ناشی از سالمندی، از طریق بهبود سطح BDNF جلوگیری کند.

هپاتوسلولار کارسینوما (Hepatocellular carcinoma یا HCC) شایع ترین نوع بدخیمی کبد و بر اساس به روزرسانی اخیر Globocan در سال 2020، سومین علت مرگ و میر مرتبط با سرطان در جهان است. یکی از اهداف اصلی روش های درمانی مرسوم این بدخیمی، القای مرگ برنامه ریزی شده (آپوپتوز) در سلول های توموری است. از جمله مکانیسم های مهم تاثیرگذار در پاسخ سلول های توموری به آپوپتوز، فرایند اتوفاژی است. اتوفاژی، یک فرایند تخریب وابسته به لیزوزوم حفاظت شده است که به حفظ هموستاز و سازگاری متابولیکی سلول کمک می کند. آپوپتوز و اتوفاژی، دو مکانیسم اصلی در تنظیم مرگ و زنده مانی سلولی هستند. افزایش اتوفاژی در مراحل مختلف هپاتوسلولار کارسینوما، با افزایش بقای سلول های توموری و پیشرفت بدخیمی مرتبط است و از این طریق، فرار سلول های سرطانی از آپوپتوز را تسهیل می کند. مطالعات متعددی که به بررسی اثر مهار اتوفاژی در القای آپوپتوز سلول های توموری هپاتوسلولار کارسینوما پرداخته اند، حاکی از افزایش اثرات درمانی القا کننده های آپوپتوز پس از مهار اتوفاژی است. این مطالعه، به بررسی ارتباط متقابل اتوفاژی و آپوپتوز در بقای سلول های توموری هپاتوسلولار کارسینوما و تغییرات هدفمند تعادل بین این دو فرایند در درمان این بدخیمی پرداخته است.