پژوهش پرستاری ایران
سال:1399 | دوره:15 | شماره:5 |تعداد مقالات:10

مقدمه: هدف پژوهش حاضر تبیین امیدواری دانشجویان بر اساس سبک های مقابله ای و معنا در زندگی بود. روش پژوهش از نوع توصیفی-همبستگی می باشد و جامعه آماری تحقیق شامل کلیه دانشجویان مقطع کارشناسی دانشگاه علوم پزشکی تهران در سال تحصیلی 99-1398 میباشد. برای تعیین حجم نمونه بر اساس پژوهش های انجام شده مشابه و مرتبط، 200 نفر از دانشجویان کارشناسی این دانشگاه به عنوان نمونه انتخاب شدند. به منظور گردآوری داده های پژوهش از مقیاس امید اسنایدر (SHS)، پرسشنامه ی معنای زندگی (استگر2010) و پرسشنامه ی راهبردهای مقابله ای (لازاروس و فولکمن، 1980) و برای تجزیه و تحلیل داده ها از ضریب همبستگی و تجزیه و تحلیل رگرسیون با استفاده از نرم افزار SPSS20 انجام شد. در فرضیه اول نتایج به دست آمده نشان داد بین متغیر امیدواری و سبک مقابله ای مساله مدار رابطه مثبت و معنادار وجود دارد (Sig<0. 05) و بین متغیر امیدواری و راهبردهای هیجان مدار رابطه منفی و معنادار وجود دارد (Sig<0. 05). در فرضیه دوم نیز نتایج به دست آمده نشان داد بین امیدواری و حضور معنا در زندگی و بین امیدواری و جستجوی معنا در زندگی رابطه مثبت و معناداری وجود دارد (Sig<0. 05). در فرضیه سوم نتایج مربوط به سبک های مقابله ای نشان می دهد راهبرد مساله مدار به میزان 13% قادر است تغییرات امیدواری را به صورت مثبت و معناداری پیش بینی نماید (Sig<0. 05). اما متغیر راهبرد هیجان مدار نمی تواند به صورت معناداری متغیر امیدواری را تبیین نماید (Sig>0. 05) و مولفه های معنا در زندگی نیز نشان داد متغیر حضور معنا در زندگی و جستجوی معنا به ترتیب می تواند 24% و 13% از تغییرات متغیر امیدواری را به صورت مثبت و معنادار پیش بینی نماید (Sig<0. 05).

مقدمه: اضطراب شایع ترین واکنش روانی زنان به زایمان است. بخصوص در زنان نخست زا که به دلیل عدم تجربه بارداری و زایمان قبلی نسبت به زنانی که این تجربیات را داشته اند آماد گی لازم را برای مادر شدن ندارند. این پژوهش با هدف تاثیر مراقبت معنوی بر اضطراب زایمان زنان نخست زا انجام گردید. روش کار: این مطالعه نیمه تجربی مورد شاهدی با پیش آزمون و پس آزمون است که در سال 1397 بر روی 40 زن نخست زا مراجعه کننده به درمانگاه پریناتال بیمارستان کمالی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی البرز با روش نمونه گیری تصادفی و بر اساس معیارهای ورود و خروج مطالعه به صورت کدگذاری انجام شده است به این صورت که به هر شرکت کننده یک کد داده شد و بر اساس قرار قبلی در صورت زوج بودن کد، نمونه در گروه مداخله و در صورت فرد بودن کد در گروه شاهد قرار گرفتند. ابزار پژوهش پرسشنامه دموگرافیک و پرسشنامه اضطراب اشپیلبرگر بود. ابتدا اضطراب هردو گروه در 28هفتگی بارداری، یعنی قبل از انجام مراقبت معنوی وبعد پس از مداخله در 32 و 34 هفتگی بارداری با پرسشنامه اشپیلبرگر سنجیده شد. در این پرسشنامه میزان اضطراب بین 20 تا 80 مقیاس بندی شده است گروه مداخله علاوه بر شرکت در کلاس های آمادگی بارداری، 8 جلسه 45 دقیقه ای تحت مراقبت معنوی قرار گرفتند. سپس داده ها با استفاده از نرم افزاراس پی اس اس (نسخه 20) و آزمون های تی مستقل و کای اسکور و تحلیل واریانس، تحلیل شدند. یافته ها: بر اساس داده های مطالعه، میزان اضطراب اشکار و اضطراب پنهان گروه مداخله در مقایسه با گروه شاهد، بعد از مداخله در (32هفتگی بارداری)، نسبت به قبل ازمداخله در (28هفتگی بارداری)، از نظر آماری معنادار بوده است (p <0/05). همچنین میزان اضطراب آشکار و اضطراب پنهان گروه مداخله در مقایسه با گروه شاهد در 34 هفتگی بارداری، نیز از نظر آماری معنا دار بوده است (p <0. 05). نتیجه گیری: پیشنهاد می گردد با توجه به نتیجه این تحقیق، از روش مراقبت معنوی، به عنوان روشی برای کاهش اضطراب زایمان زنان نخست زا، استفاده گردد.

مقدمه: با توجه به اینکه نوع نگرش افراد نسبت به سالمندی می تواند حس خوب بودن، ارتقاء کیفیت زندگی و پیامدهای سلامتی دراز مدت را در دوره سالمندی به دنبال داشته باشد؛ می توان قبل از شروع سالمندی و در دوره میانسالی، با شناسایی عوامل قابل تعدیل در جهت آغاز یک دوره سالمندی مثبت کمک نمود. خودشفقت ورزی یکی از متغیرهای ارتقاء دهنده رفاه و رضایت از زندگی در سالمندان می باشد. روش کار: این پژوهش یک مطالعه مقطعی از نوع توصیفی-همبستگی بود که با هدف تعیین ارتباط بین خودشفقت ورزی با نگرش نسبت به سالمندی در افراد میانسال شهر تهران در سال 1397-98 انجام شد. جامعه پژوهش شامل کلیه مردان و زنان میانسال (30تا 59 سال) ساکن شهر تهران مراجعه کننده به مراکز بهداشت منطقه شمیرانات شهر تهران بود. تعداد113شرکت کننده که با روش نمونه گیری طبقه ای با تخصیص متناسب با تعداد مراجعین به مراکز مربوطه انتخاب شدند. محیط پژوهش شامل مراکز بهداشت منطقه شمیرانات شهر تهران بود. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه 3 قسمتی شامل: الف) مشخصات دموگرافیک ب) پرسشنامه خودشفقت ورزی ج) پرسشنامه نگرش به سالمندی بود. داده ها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی و از طریق نرم افزار 16spss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: یافته های این پژوهش حاکی از آن بود که بیشترین درصد (69%) واحدهای مورد پژوهش از خودشفقت ورزی سطح متوسط برخوردار بودند. در رابطه با ابعاد خودشفقت ورزی بیشترین میانگین نمره برای زیر مقیاس احساس مشترکات انسانی (0. 58± 3. 58) و کمترین میانگین نمره برای زیر مقیاس قضاوت در مورد خود (0. 68± 2. 83) به دست آمد. در خصوص ارتباط بین خودشفقت ورزی و نگرش نسبت به سالمندی، یافته ها بیانگر وجود ارتباط معنی دار آماری بین دو متغیر بود (P-Value<0. 05). نتیجه گیری: با توجه به یافته های پژوهش حاضر مبنی بر وجود ارتباط معنی دار آماری بین خودشفقت ورزی و نگرش نسبت به سالمندی در افراد میانسال شهر تهران؛ می توان از نتایج این مطالعه در حوزه آموزش خودشفقت ورزی به میانسالان در راستای سازگاری با چالشها و نیازهای در حال تغییر دوران سالمندی و آغاز یک دوره سالمندی مثبت استفاده نمود.

مقدمه: بیماری پمفیگوس ولگاریس یک بیماری پوستی مخاطی تاولی خود ایمنی و مزمن است، که بر روی کیفیت زندگی بیماران تاثیر منفی دارد. در مطالعات مختلف خصوصا بیماریهای مزمن اثر ورزش و فعالیتهای بدنی اوقات فراغت بعنوان یک روش مفید و بی ضرر بر بهبود کیفیت زندگی و بهبود علایم بیماری گزارش شده است این مطالعه هدف بررسی تاثیر فعالیت ورزشی اوقات فراغت به عنوان یک روش مفید و بدون عارضه برکیفیت زندگی و علایم بالینی بیماران پمفیگوس می باشد. روش کار: این مطالعه یک کار آزمایی بالینی تصادفی بوده که 76 بیمار مبتلا به بیماری پمفیگوس ولگاریس وارد مطالعه شدند و بصورت تصادفی به دو گروه مساوی شاهد و مداخله تقسیم شدند. پرسشنامه های DLQI، اطلاعات دموگرافیک توسط بیماران و شاخصPDAI توسط پزشک متخصص پوست در دو زمان قبل و بعد از مداخله ثبت گردید. مداخله، شامل فعالیتهای ورزشی اوقات فراغت به صورت پیاده روی در پارک بمدت 60 دقیقه به طول 8 هفته، هر هفته سه جلسه و بصورت یک روز در میان اجرا شد. برای مقایسه دو نمونه کمی از آزمون تی مستقل و برای مقایسه دو نمونه کمی وابسته از آزمون تی زوجی و در موارد غیر نرمالاز معادل های ناپارامتری آنها استفاده شد. تمام تحلیل های آماری توسط نرم افزارSPSS نسخه 25 انجام شده است. یافته ها: فعالیتهای ورزشی اوقات فراغت باعث بهبود معنی دار کیفیت زندگی بیماران گروه مداخله در مقایسه با گروه شاهد پس از 8 هفته شد (P-value=0. 045, 2. 97± 5. 2 vs 6. 45± 7. 5) ولی درشاخص شدت علایم بالینی PDAI اختلاف معنی داری بین دو گروه مشاهده نشد. (P-value=0. 066, 1. 89± 4. 97 vs 4± 6. 1). نتیجه گیری: انجام فعالیتهای ورزشی اوقات فراغت میتواند به عنوان یک روش مفید و بدون عارضه برای بهبود کیفیت زندگی بیماران پمفیگوس ولگاریس توصیه شود ولی تاثیری بر میزان بهبود علایم بالینی در دوره دو ماهه مداخله تجربی در مقایسه دو گروه ندارد. البته در طول زمان هر دو گروه بطور معنی دار تغییر در بهبود کیفیت زندگی و بهبود علایم بالینی بترتیب داشته اند (P-value=0. 004) (P-value<0. 001)

مقدمه: درد در سرطان یک امر شایع بوده که ذهنی بودن ماهیت آن می تواند موجب تفاوت میان درک پرستاران و بیماران شود. هدف از این مطالعه تعیین و مقایسه برآورد شدت درد بیماران سالمند مبتلا به سرطان بستری در بیمارستان های منتخب شهر تهران توسط پرستاران در سال 95 می باشد. روش کار: در این مطالعه توصیفی و تحلیلی، سالمندان مبتلا به یکی از انواع سرطان ها و همچنین پرستاران شاغل در بخش انکولوژی با سابقه کاری بیش از سه ماه وارد مطالعه شدند. پرسشنامه مک گیل توسط بیماران و معیار عددی درد توسط بیماران و پرستاران تکمیل گردید. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 22 و با بکارگیری روش های آمار توصیفی انجام شد. سطح معناداری 5 درصد در نظر گرفته شد. یافته ها: در این مطالعه، 28 پرستار و 115 بیمار مبتلا به سرطان بررسی شدند. تمام پرستاران زن بودند و میانگین سن آنان 31/4 ± 37/30 بود. بیشتر (1/73%) بیماران مرد بودند و میانگین سن آنان 01/5± 91/65 سال بود. میانگین وانحراف معیار پرسشنامه مک گیل 05/10 ± 33/25 بدست آمد. همچنین، میانگین گزارش نمره معیار عددی درد در بیماران 83/1 ± 27/8 و در پرستاران 7/1 ± 10/8 بود. همبستگی مستقیم و معنی داری بین شدت درد گزارش شده توسط پرستاران و بیماران در هر دو پرسشنامه وجود داشت (001/0(P<. نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که بین برآورد شدت درد توسط بیماران مبتلا به سرطان و پرستاران همبستگی مستقیم و معناداری وجود دارد. بعبارتی بین درک درد پرستاران و بیماران تفاوتی وجود ندارد و پرستاران قادر به تخمین مناسبی از درد بیماران سالمند مبتلا به سرطان می باشند.

مقدمه: زنان مبتلا به طلاق عاطفی بیشتر در معرض خطر روابط فرازناشویی و خشونت قرار دارند و یکی از روش های موثر در پیشگیری و کاهش مسایل وابسته به طلاق عاطفی و بهبود روابط زوجی، درمان رفتاری-شناختی است. مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر درمان رفتاری-شناختی بر نگرش به روابط فرازناشویی و خشونت در زنان مبتلا به طلاق عاطفی انجام شد. روش کار: این مطالعه نیمه تجربی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با گرو ه های آزمایش و کنترل بود. جامعه پژوهش زنان مبتلا به طلاق عاطفی مراجعه کننده به کلینیک های خدمات روانشناختی شهر دزفول در سال 1397 بودند که از میان آنان 40 نفر با روش در دسترس انتخاب و با روش تصادفی در دو گروه مساوی (هر گروه 20 نفر) جایگزین شدند. گروه آزمایش 16 جلسه 120 دقیقه ای به مدت سه ماه درمان رفتاری-شناختی دریافت کرد و گروه کنترل در لیست انتظار برای آموزش قرار گرفت. داده ها با پرسشنامه های مشخصات جمعیت شناختی، طلاق عاطفی، خشونت علیه زنان و مقیاس نگرش به خیانت زناشویی جمع آوری و با روش تحلیلواریانس با اندازه های مکرر در نرم افزار SPSS-24 تحلیل شدند. یافته ها: یافته ها نشان داد که قبل از درمان بین گروه های آزمایش و کنترل از نظر نگرش به روابط فرازناشویی و خشونت زناشویی تفاوت معنی داری وجود نداشت (05/0P). بر اساس نتایج، درمان رفتاری-شناختی باعث کاهش نگرش به روابط فرازناشویی (018/0=P، 278/6=F) و خشونت عیله زنان (0001/0=P، 987/21=F) در زنان مبتلا به طلاق عاطفی شده است. نتیجه گیری: نتایج حاکی از تاثیر درمان رفتاری شناختی بر کاهش نگرش به روابط فرازناشویی و خشونت زناشویی در زنان مبتلا به طلاق عاطفی بود. بنابراین، توصیه می گردد که مشاوران و روانشناسان خانواده برای کاهش نگرش به روابط فرازناشویی و خشونت زناشویی در زنان مبتلا به طلاق عاطفی در کنار سایر روش ها همچون زوج درمانی وخانواده درمانی از درمان رفتاری شناختی استفاده کنند.

مقدمه: تعهد تحصیلی یک عامل مهم در پایبندی دانشجویان به ادامه تحصیل و پیشرفت تحصیلی آن ها است، در این بین نقش باورهای شناختی و راهبردهای یادگیری در تبیین آن قابل بررسی می باشد. بر این اساس مطالعه حاضر با هدف بررسی رابطه خودکارآمدی و راهبردهای یادگیری با تعهد تحصیلی در دانشجویان انجام شد. روش کار: این پژوهش یک مطالعه توصیفی-مقطعی می باشد که در سال تحصیلی 99-1398 انجام شد. جامعه پژوهش را دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان را تشکیل می دادند. به روش نمونه گیری سهمیه ای و با استفاده از فرمول کوکران 300 دانشجو در این مطالعه مشارکت داشتند. داده ها با استفاده از مقیاس خودکارآمدی تحصیلی دانشجویان اوون و فرومن، پرسشنامه راهبردهای یادگیری خودتنظیمی پینتریچ و دی گروت و مقیاس تعهد تحصیلی هیومن-ووگل و رابه گردآوری شدند. تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS نسخه 19 و با استفاده از آمار توصیفی و تحلیلی (همبستگی پیرسون و رگرسیون خطی) استفاده شد. یافته ها: ضریب همبستگی پیرسون نشان می دهد که تعهد تحصیلی با خودکارآمدی (0001/0=P، 469/0=r)، راهبردهای یادگیری شناختی (0001/0=P، 604/0=r) و راهبردهای یادگیری فراشناختی (0001/0=P، 642/0=r) همبستگی مثبت و معنی دار دارد (05/0>P). همچنین نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد متغیرهای پیش بین (ß ) خودکارآمدی (11/0)، راهبردهای یادگیری شناختی (26/0) و فراشناختی (39/0) در مجموع 46/0 از واریانس متغیر تعهد تحصیلی را پیش بینی می کنند. نتیجه گیری: با افزایش خودکارآمدی و راهبردهای یادگیری شناختی و فراشناختی میزان تعهد تحصیلی در دانشجویان افزایش پیدا می کند. توصیه می شود برنامه ریزان آموزش پزشکی به برنامه های آموزشی در این زمینه توجه داشته باشند.

مقدمه: در هزاره سوم، پیری و سالمندی بیش از گذشته بصورت یک واقعیت عمده ی جهانی جلوه گر شده است. یکی از عوامل موثر سلامتی انسان بویژه در دوران سالمندی ورزش می باشد. پژوهش حاضر با هدف شناسایی عوامل اثرگذار بر افزایش مشارکت ورزش سالمندان در قالب یک مدل انجام گرفته است. روش کار: روش تحقیق از نوع ترکیبی(کیفی و کمی) می باشد که در بخش کیفی از 17 نفر از اساتید و خبرگان حوزه ورزش سالمندی به صورت هدفمند نظرخواهی شد و 10 عامل به عنوان عوامل اثرگذار بر افزایش مشارکت ورزش سالمندان شناسایی گردید. در بخش کمی نیز، 324 نفر از سالمندان به روش نمونه گیری در دسترس، از طریق پرسشنامه حضوری و آنلاین به پرسشنامه پژوهش پاسخ دادند. روایی پرسشنامه با استفاده از نظر اساتید مدیریت ورزشی و خبرگان بررسی و پایایی آن از طریق آلفای کرونباخ 95/0 محاسبه شد. آزمون تحلیل عاملی اکتشافی [hr1] و تاییدی پرسشنامه محقق ساخته پژوهش حاضر را تایید نمود. یافته ها: آزمون تحلیل معادلات ساختاری الگوی پیشنهادی پژوهش نشان داد که، بجز عوامل فرهنگی و شهرت، تمامی متغیرهای شناسایی شده در پژوهش، اثر مثبت و معناداری (01/0p<) بر افزایش مشارکت ورزش سالمندان می گذارند بود، ده عامل مورد شناسایی شامل عوامل پزشکی، سرگرمی، آمادگی جسمانی، فرهنگی، محیطی و امکاناتی، اجتماعی، اطلاع رسانی و تبلیغاتی، سلامتی و تندرستی، شهرت و مالی و اقتصادی بودند. و در این بین نیز بیشترین میزان اثر مربوط به عامل سلامتی و تندرستی با 40 درصد می باشد. نتیجه گیری: توجه به عوامل موثر در افزایش مشارکت ورزشی سالمندان موجب ارتقای سلامت در جنبه های مختلف زندگی سالمندان می شود این امر موجبات تسهیل و ارتقای کیفیت پرستاری سالمندی می شود. به مسیولان و مدیران پیشنهاد می گردد اولویت بندی های شناسایی شده در این پژوهش را مدنظر قرار داده و سرمایه گذاری و برنامه ریزی لازم را انجام دهند تا سالمندان برنامه های ورزشی بیشتری برای گذران ادامه زندگی خود طراحی نمایند.

مقدمه: استرس موضوع رایج در زندگی صنعتی جهان امروز است و تعداد زیادی از افراد به نوعی دچار استرس هستند. پرستاران بیمارستان های روان پزشکی طیف وسیع تری از این استرس را تجربه می کنند و این امر بر ابعاد زندگی و سلامت جسمی-روانی آنان تاثیر می گذارد. مطالعه حاضر با هدف مقایسه شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی و کاهش استرس مبتنی بر ذهن آگاهی بر استرس پرستاران بیمارستان های روان پزشکی انجام شد. روش: پژوهش حاضر شبه آزمایشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل، پلاسیبو و پیگیری سه ماهه بود. جامعه آماری شامل پرستاران شاغل در سه بیمارستان روان پزشکی در سال 1398 بود که به صورت تصادفی از بین بیمارستان های تخصصی روان پزشکی شهر تهران انتخاب شد. 363 پرسشنامه تکمیل و دریافت شد. از بین 73 نفر که دارای ویژگی نشانگان استرس پس از اعمال معیارهای ورود و خروج بودند 60 نفر با روش نمونه گیری داوطلبانه انتخاب و به صورت تصادفی در چهار گروه (دو گروه آزمایش، گروه پلاسیبو و گروه کنترل) گمارش شدند که از این تعداد، 8 نفر ریزش داشتند. ابزار پژوهش پرسشنامه دموگرافیک و پرسشنامه نشانگان استرس "Stress Sign Questionnaire" بود. بسته شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی و کاهش استرس مبتنی بر ذهن آگاهی در 8 جلسه 5/1 ساعته، هر روش برای یک گروه آزمایش اجرا شد. تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS 25 انجام شد. یافته ها: نتایج نشان داد که میانگین نمره استرس هر دو گروه آزمایش شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی و کاهش استرس مبتنی بر ذهن آگاهی نسبت به گروه پلاسیبو و کنترل در مرحله پس آزمون افزایش معناداری پیدا کرده و کاهش استرس مبتنی بر ذهن آگاهی اثرگذاری بیشتری بر روی نشانه های روانی-هیجانی استرس نسبت به شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی دارد و این افزایش در مرحله پیگیری نسبتا ثابت مانده است(p>0/05). نتیجه گیری: یافته های پژوهش حاضر حاکی از آن است که شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی و کاهش استرس مبتنی بر ذهن آگاهی در مرحله پس آزمون و پیگیری به طور معناداری موجب کاهش نشانگان استرس در پرستاران بیمارستان های روان پزشکی شدند و روش کاهش استرس مبتنی بر ذهن آگاهی در کاهش نشانگان روانی-هیجانی استرس روش موفق تری بود. لذا این آموزش ها را می توان برای سایر پرستاران نیز به کار برد.

مقدمه: از مهم ترین حوزه های توسعه پایدار سلامتی در جوامع بشری، بخش بهداشت و درمان است در این بین پرستاران به عنوان بزرگ ترین ارایه دهندگان خدمات بهداشتی درمانی، 70 درصد تیم سلامت و درمان را تشکیل می دهند. جهت حفظ استانداردهای مراقبت پرستاری، شناخت روش های توسعه و ارتقاء صلاحیت بالینی پرستاران الزامی می باشد. هدف از این مطالعه تعیین صلاحیت بالینی دانشجویان پرستاری در دانشگاه های آزاد اسلامی واحد اصفهان (خوراسگان) و نجف آباد بود. روش کار: در این مطالعه توصیفی تحلیلی 112نفر از دانشجویان کارآموزی در عرصه وارد مطالعه شدند. اطلاعات مورد نیاز توسط دو پرسشنامه اطلاعات جمعیت شناختی و پرسشنامه صلاحیت بالینی جمع اوری گردید. تجزیه و تحلیل در دو سطح توصیفی و استباطی با استفاده از نسخه 22 نرم افزار SPSS انجام شد. انجام شد. یافته ها: در مطالعه حاضر، میانگین امتیاز صلاحیت بالینی دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد اصفهان و نجف آباد به ترتیب 36/34 ± 59/209 و 59/18 ± 09/234 بود. در مجموع میانگین امتیاز صلاحیت بالینی دانشجویان این دو دانشگاه مقدار12/30 ± 84/221 به دست آمد و 3/72 درصد آن ها از نظر صلاحیت بالینی در سطح عالی بودند. همچنین نتایج مطالعه حاضر در زمینه ابعاد صلاحیت بالینی نشان داد که صلاحیت بالینی اکثریت دانشجویان در ابعاد مراقبت بیمار محور (9/42 درصد)، پذیرش و ایفای نقش حرفه ای (3/72 درصد)، مستندسازی ارایه مراقبت ایمن (5/70 درصد)، توانمندی در رعایت اصول اخلاقی (7/77 درصد)، توانمندی در مدیریت مراقبت (2/65 درصد) و پاسخگویی و مسیولیت پذیری (1/74 درصد) در سطح عالی بودند. نتیجه گیری: نظر به اهمیت موضوع صلاحیت بالینی ضروری است تا حمایت پرسنل از دانشجویان، استقلال و درگیر نمودن دانشجو در بخش، حمایت از دانشجو در زمینه خلاقیت و نوآوری، مدنظر مربیان قرار گیرد و تمهیدات لازم در خصوص کاهش موانع صلاحیت بالینی اندیشیده شود.