مقدمه: بارداری یک دوره بحرانی برای هر زن است، اما این دوره برای زنان مبتلا به ویروس نقص ایمنی (اچ آی وی) بسیار حساس و چالش برانگیز می باشد. زنان مبتلا در طی بارداری با احساس انگ، تبعیض و انزوای اجتماعی روبه رو هستند. با این وجود، اطلاعات اندکی در این زمینه وجود دارد. از این رو، مطالعه حاضر به منظور تبیین تجربیات زنان باردار مبتلا به ویروس نقص ایمنی در ایران انجام شد. روش: پژوهش حاضر یک مطالعه کیفی با رویکرد پدیده شناسی هرمنیوتیک بود. 12 زن مبتلا به ویروس نقص ایمنی که به مرکز مشاوره بیماری های رفتاری بیمارستان امام خمینی دانشگاه علوم پزشکی تهران سال 1393 مراجعه کرده بودند، برای شرکت در مطالعه با نمونه گیری مبتنی بر هدف انتخاب شدند. از مصاحبه های عمیق نیمه ساختار یافته جهت جمع آوری داده ها استفاده شد. داده ها پس از انجام 16 مصاحبه با طول مدت بین 40 تا 90 دقیقه با مشارکت کنندگان به غنا و تعمیق لازم رسید و سپس، با روش Diekelmann مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: مشارکت کنندگان این مطالعه در دامنه سنی 22 تا 39 سال بودند. پس از تحلیل داده ها، درون مایه اصلی با 2 درون مایه فرعی ظاهر شد. درون مایه اصلی بارداری در زنان مبتلا به ویروس نقص ایمنی شامل «تجدید انگ» بود که از درون مایه های فرعی سرزنش و طرد شدگی تشکیل شده بود. نتیجه گیری: تجربه بارداری در زنان مبتلا به ویروس نقص ایمنی با تجدید انگ همراه می باشد. بارداری زمینه را برای سرزنش و طرد شدن فراهم می نماید. بنابراین، یافته های حاصل از پژوهش، لزوم طراحی و مداخله های همه جانبه و متناسب برای کاهش انگ در زنان باردار مبتلا به ویروس نقص ایمنی را تأکید می کند.