فیزیولوژی ورزش و فعالیت بدنی
سال:1400 | دوره:14 | شماره:1 |تعداد مقالات:12

هدف هدف تحقیق حاضر بررسی پاسخ فاکتورهای انعقادی به پروتکل های مختلف فعالیت تناوبی در مردان دارای اضافه وزن بود. مواد و روش ها تعداد 10مرد جوان (شاخص توده بدنی 4/1± 5/26 کیلوگرم/متر2) به عنوان آزمونی انتخاب شدند. بعد از تعیین حداکثر توان، آزمودنی ها در دو جلسه با فاصله یک هفته، پروتکل تناوبی با شدت 110% حداکثر توان، 6 تکرار 30 ثانیه ای با استراحت های فعال 5/3 دقیقه ای و پروتکل تناوبی با شدت 85% حداکثر توان به صورت 6 تکرار 2 دقیقه ای با استراحت های فعال 2 دقیقه ای را اجرا کردند. قبل و بلافاصله بعد از هر پروتکل اندازه گیری ها به عمل آمد. جهت بررسی آماری از آزمون تی مستقل و در سطح 05/0≥ P استفاده شد. یافته ها نتایج تحقیق نشان داد یک جلسه فعالیت تناوبی با شدت بالا صرف نظر از نوع پروتکل تاثیر معنی داری بر مقادیر زمان پروترومبین نداشت (05/0>p)، اما بین پاسخ زمان پروترومبین به دو پروتکل تفاوت معنی داری را نشان داد (05/0 p)، بررسی تفاوت پاسخ این متغیرها به دو پروتکل نیز تفاوت معنی داری را نشان نداد (05/0>p). نتیجه گیری هر چند شدت بالای فعالیت باعث افزایش نسبی فاکتورهای انعقادی و کاهش زمان انعقاد شد ولی نوع پروتکل بر این تغییرات موثر نبود؛ احتمالا این پروتکل ها با تغییرات اندک در فیبرینوژن به عنوان یکی از پروتیین های التهابی مرحله حاد، می توانند به عنوان شیوه تمرینی مفیدی برای افراد غیرفعال در نظر گرفته شوند.

هدف فوتسال بهعنوان یکی از ورزشهای حرفهای، از حساسیت خاصی برخوردار است و بدنسازی نوین اینورزش اهمیت دارد. هدف این مطالعه بررسی شاخصهای عصبی IEMG و RMS و عملکردی، پس از 3 هفتهبازی در زمینه ای کوچک SSG همراه با محدودیت جریان خون BFR مداوم و متناوب است. روش ها 18 فوتسالیستمیانگین سن 14 / 1 ± 67 / 22 سالدر سه گروه بدون 6BFR نفر، 6BFR نفرو BFRمتناوب 6 نفرقرار گرفتند. تمام شرکتکنندگان در پژوهش سه هفتهای به بازی در زمینهای کوچک همراه بامحدودیت جریان خون پرداختند. از دستگاه الکترومیوگرافی و دستگاه ایزوکینتیک بهمنظور جمعآوری داده هایمربوط به فعالیت الکتریکی و متغیرهای ایزوکینتیکی استفاده شد. نتایج در حرکت لانگز فعالیت الکتریکی عضات راست رانی و دوسر رانی فقط در گروه های دارای محدودیتجریان خون BFR و BFR متناوب افزایش معنادار بین گروهی نشان داد 05 / P>0. متغیر شوت افزایش معناداربینگروهی و درونگروهی نداشت 05 / p < 0. پرش سارجنت نیز افزایش معنادار بینگروهی نداشت 05 /. p < 0قدرت نیز در حرکت ا کستنشن و فلکشن فقط در گروه های دارای محدودیت خون افزایش معنادار بینگروهی نشانداد 05 / P≥ 0. متغیر کار برحسب وزن افزایش معنادار بینگروهی و درونگروهی نداشت 05 / p < 0. مقدار خستگیو میانگین اوج گشتاور، نتایج مشابهی داشتند، بهنوعی که فقط در آزمون تی همبسته گروه های دارای محدودیتجریان خون افزایش معنادار داشتند 05 /. P>0 نتیجه گیری ا گرچه نتایج پژوهش حاضر، افزایش شاخصهای مرتبط با فعالسازی عصبی و عملکردی را درفوتسالیستهایی که جریان خون محدودی در پروتکل تمرین داشتند، نشان داد، برای توصیه آن به مربیان وفوتسالیستها به پژوهش بیشتری در زمینه BFR + SSG نیاز است.

هدف افزایش سن موجب کاهش تعادل ایستا و پویا می شود. هدف این تحقیق مقایسه اثر تمرینات با تخته تعادل و پیلاتس بر ترس از افتادن و کیفیت زندگی زنان سالمند بود. مواد و روش از بین زنان سالمند واقع در شهر اصفهان، 36 نفر انتخاب و بطور تصادفی به سه گروه تمرینات پیلاتس (12 نفر)، تمرینات تخته تعادل (12 نفر) و تمرینات ترکیبی (12 نفر) تقسیم شدند. هر گروه تمرینات مخصوص به خود را به مدت هشت هفته انجام دادند. قبل و بعد از مداخله تعادل ایستا و پویا با استفاده از تست لک لک و آزمون برخاستن و رفتن اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آنوا با اندازه های تکراری و در سطح معناداری 05/0 استفاده شد. یافته ها گروه های تجربی تفاوت معنی داری را در قبل و بعد از مداخله در فاکتور تعادل ایستا و پویا نشان دادند (05/0>P). مقایسه داده های بین سه گروه در مورد فاکتور تعادل ایستا و پویا تفاوت معنی داری را در قبل و بعد از دوره تمرین نشان داد، به طوری که میزان بهبودی در گروه تجربی تمرینات ترکیبی بیشتر از دو گروه دیگر بود. نتیجه گیری یافته ها بیانگر موثر بودن تمرینات در سه گروه تجربی بود، ولی میزان بهبودی در گروه تجربی تمرینات ترکیبی بیشتر از دو گروه دیگر بود، بنابراین می توان از این پروتکل به عنوان یک روش توانبخشی مکمل در جهت بهبود تعادل ایستا و پویا افراد سالمند استفاده نمود.

هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر هشت هفته تمرین مقاومتی بر سطح پلاسمایی آدروپین و شاخص مقاومت به انسولین در مردان دارای اضافه وزن بود. روش شناسی: بدین منظور تعداد 24 مرد داوطلب دارای اضافه وزن (سن 1/5± 3/25 سال، شاخص توده بدنی54/2± 74/27) به طور تصادفی در دو گروه تمرین و کنترل تقسیم شدند. گروه تمرین یک برنامه مقاومتی را به مدت 8 هفته، 3 جلسه در هفته برگزار کردند. برنامه مقاومتی شامل 3 ست 10 تکراری با 65، 75 و 85 درصد 1RM برای هشت حرکت بود. زمان استراحت بین ست ها و حرکات یک دقیقه در نظر گرفته شد. قبل و بعد از دوره تمرینی، شاخص های مورد نظر با روش های استاندارد اندازه گیری شد. نتایج نتایج آزمون تی مستقل نشان داد که بین تغییرات آدروپین (001/0=p) و مقاومت به انسولین (001/0=p) تفاوت معنی دار وجود دارد، همچنین نتایج آزمون تی همبسته نشان داد که تغییرات آدروپین (001/0=p) و مقاومت به انسولین (001/0=p) فقط در گروه تمرین تفاوت معنی دار وجود دارد. بحث و نتیجه گیری به نظر می رسد این نوع تمرینات مقاومتی به دلیل کافی بودن مدت و شدت فعالیت توانسته موجب تحریک آدروپین شود.

هدف استخوان ها به طور وسیعی تحت تاثیر تغذیه، سطح فعالیت و سبک زندگی قرار می گیرند و سازگاری های ساختاری در شکل و اندازه استخوان از طریق نیروهای ناشی از تحمل وزن و نیروهای اعمال شده توسط عضات mir-204 اتفاق می افتد. ازاین رو هدف از مطالعه حاضر این است که آیا شدت های مختلف تمرین مقاومتی بر بیان و برخی خواص بیومکانیکی استخوان موش های نر سالمند نژاد ویستار تاثیر دارد؟ گرم) در سه گروه مساوی 437/93 ماه، میانگین وزن 23 روش ها سر موش نر سالمند نژاد ویستار (میانگین سن) و تمرینات MVCC درصد حداکثر ظرفیت حمل ارادی (60 هشت تایی شامل تمرینات مقاومتی با شدت متوسط () و گروه کنترل قرار گرفتند و به طور تصادفی براساس وزن اولیه تقسیم MVCC درصد 80مقاومتی با شدت بالا (هفته انجام گرفت. بعد از پایان 8 روز در هفته به مدت 5شدند. تمرینات مقاومتی با استفاده از نردبان مقاومتی و اندازه گیری و با استفاده از فرمول RT-PCR در بافت مغز استخوان درشت نیی به روش mir-204دوره تمرین بیان کمی شدند. همچنین از آزمون خمش سه نقطه ای برای تعیین خواص بیومکانیکی استخوان استفاده شد. 2-Δ Δ CT ≤ انجام گرفت. 0P /05 تحلیل آماری با استفاده از تحلیل واریانس تک راهه و آزمون کروسکال والیس با سطح، قدرت بیشینه و استرس P=0/82)، مدولاسیون (0P/960 0P= Runx2/539 (204-mir نتایج میزان بیان در گروه های تمرینی با شدت بالا و متوسط نسبت P=0/81 و نیروی استخوان P=0/99، انرژی شکست (P0/80) به گروه کنترل تفاوت معناداری نداشت. نتیجه گیری با توجه به عدم معناداری در نتایج تحقیق، به نظر می رسد مدت تمرین برای تاثیرگذاری بر متغیرهای استخوان کافی نبوده است، ازاین رو نیاز است دوره های طولانی تر این نوع تمرینات ورزشی، در تحقیقات آینده بررسی شود.

هدف سالمندی فرایند کاهش پیشرونده عوامل فیزیولوژیکی و عملکردی است. از تغییرات مهم این دوره، کاهشآنژیوژنز است. براساس نتایج تحقیقات بسیاری فعالیتهای ورزشی میتواند از پیشرفت این عوامل جلوگیری کند. بنابراین هدف از این مطالعه بررسی تاثیر فعالیت آیزوکینتیک درونگراشدت پایین(با محدودیت جریان خون برمقدار VEGF سرم در مردان سالمند فعال است. روش ها بدینمنظور 10 نفر از مردان سالم 60-80 ساله واجد شرایط، در یکی از پارکهای تهران به صورت در دسترس میانگین وزن 9. 25 ± 77. 8 کیلوگرم، قد 2. 92 ± 175. 9 سانتیمتر، شاخص توده بدنی 2. 70 ± 25. 12 کیلوگرمبر مترمربع انتخاب شدند. سپس برای به دست آوردن 50 درصد حدا کثر فشار خون انسدادی برای جلسه محدودیت جریان خون به وسیله دستگاه داپلر انجام گرفت. آزمودنی ها 4 نوبت فعالیت فلکشن و ا کستنشن زانو را با 20 درصدیک تکرار بیشینه و با سرعت زاویه ای 30 درجه در ثانیه حرکت فلکشن و ا کستنشن پا را به صورت کامل انجام دادند، به صورتی که ابتدا نوبت اول با 30 تکرار و 3 نوبت دیگر را با 15 تکرار و با 30 ثانیه استراحت بین هر نوبت اجرا کردند. قبل از شروع پروتکل، بلافاصله و دو ساعت پس از فعالیت خونگیری انجام گرفت و VEGF سرم به روش الایزا اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها پس از اطمینان از توزیع طبیعی آنها از آنووای مکرر 2×3 استفاده شد. نتایج نتایج تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد که سطوح سرمی VEGF، در پاسخ به فعالیت آیزوکنتیک درون گرا همراه با محدودیت جریان خون نسبت به فعالیت آیزوکنتیک درونگرا بدون محدودیت جریان خون، افزایش معناداری داشت P=0. 01 نتیجه گیری به نظر میرسد در افراد سالمند استفاده از روش محدودیت جریان خون با وجود پایین بودن شدتفعالیت بر مقدار VEGF سرم بهعنوان یکی از عوامل رگزایی در مردان سالمند فعال تاثیر بسزایی داشت.

هدف تحقیق حاضر با هدف مقایسه اثر دو توالی مختلف تمرین هوازی با حجم یکسان و ماندگاری پس از آن برسطوح سایتوکاینهای التهابی IL-6، ب TNF-α و نیمرخ لیپیدی در زنان چاق مبتا به دیابت نوع دو انجام گرفت. روش ها بدین منظور، 36 زن چاق مبتا به دیابت نوع دو به صورت تصادفی به سه گروه مساوی 12 نفره تقسیم شدند. گروه یک و دو به مدت 8 هفته گروه یک= 3 جلسه و گروه دو= 6 جلسه در هفته، با حجم یکسان تمرین هوازی با شدت 60 تا 75 درصد ضربان قلب بیشینه انجام دادند. نمونه گیریها در مرحله پیشآزمون، 48 ساعتو دو هفته پس از آخرین جلسه تمرینی انجام گرفت. در ادامه متغیرهای بیوشیمیایی با روش الایزا اندازه گیری شد. برای مقایسه نتایج درونگروهی از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر همراه با آزمون تعقیبی بونفرونی و برایبررسی نتایج بین گروهی از تحلیل واریانس یکراهه با آزمون تعقیبی توکی استفاده شد. نتایج پس از 8 هفته مداخله، نتایج درون گروهی در متغیرهای IL-6، ب TNF-α ، ب TG و کلسترول تام تنها در گروه تمرینی یک، در پسآزمون و ماندگاری در مقایسه با پیشآزمون کاهش معنادار نشان داد) 05 / p نتایج بین گروهی نشان دهنده اختلاف معنادار متغیرهای مذکور بین گروه های یک با کنترل و یک با دو بود p <0/05؛ درحالیکه بین گروه دو با کنترل در مراحل پسآزمون و ماندگاری اختاف زیادی مشاهده نشد 05 /P>0 همچنین نتایج در بخش متغیرهای وزن، چربی بدن، شاخص توده بدنی، تنها در گروه یک، بعد از گذشت 8 هفته از مداخات، تغییر معناداری داشتند 05 / p بدنی، نسبت به مرحله پیش آزمون تنها در گروه یک، همچنان معنادار بود 05/p <0 نتیجه گیری نقش تمرین ورزشی با مدت زمان بیشتر نسبت به تکرر در جلسات تمرینی کوتاهمدت میتواندموجب تعدیل بهتر IL-6، ب TNF-α و نیمرخ لیپیدی در زنان چاق مبتا به دیابت نوع دو شود.

هدف نشانگرهای زیستی حاوی اطلاعات پیشآ گهی بهمنظور شناسایی و پیشگیری بیماریهای قلبیاند. گلکتین-3 از محتملترین واسطهگرهای بین فعالسازی ما کروفاژها و فیبروز قلب است. این پژوهش به بررسیمیزان بیان ژن گلکتین-3 بافت قلب موشهای صحرایی نر ویستار بهدنبال یک دوره تمرینات استقامتی تداومیو تناوبی میپردازد. روش ها در این پژوهش در نهایت 32 سر موش صحرایی در شرایط استاندارد نگهداری و به چهار گروه گروه شاهدسالم، گروه شاهد ایسکمی، گروه تمرین تداومی و گروه تمرین تناوبی تقسیم شدند. گروه شاهد سالم بدون القایآنفارکتوس و گروه شاهد ایسکمی پس از 8 هفته به آنفارکتوس قلبی مبت شدند. گروه های تمرینی نیز به مدت ا8 هفته به تمرینات استقامتی روی نوار گردان پرداختند و پس از 48 ساعت استراحت به آنفارکتوس قلبی مبت اشدند. یک هفته پس از القا و اطمینان از ایجاد ایسکمی، قلب موشهای صحرایی جدا و به منظور اندازه گیری بیان ژن LGALS3 میوکارد از روش qRT-PCR استفاده شد. از آزمون تی و آزمون آنوا یکطرفه و در ادامه آزمونتعقیبی توکی با سطح معناداری 05 / 0 بهمنظور مقایسه گروه ها استفاده شد. نتایج یافته های پژوهش حاضر حا کی از افزایش معنادار بیان ژن گلکتین-3 در بافت قلب موشهای صحرایینر ویستار پس از القای آنفارکتوس قلبی نسبت به گروه شاهد سالم بود 05 / p در گروه شاهد ایسکمی بهطور معناداری بالاتر از هر دو گروه های تمرینی بود 05 / p میزان نسبی بیان ژن گلکتین-3 در گروه تداومی کمتر بود05 /p <0 نتیجه گیری ابت به آنفارکتوس منجر به افزایش بعضی از نشانگرهای خطرزای میوکارد و فیبروز قلب میگردد. اتمرینات استقامتی به ویژه تمرین تداومی منظم میتواند افزایش برخی از این عوامل را تعدیل کند.

هدف مسیر کمپلکس یک هدف راپامایسین در پستانداران mTORC1 از مسیرهای مهم سنتز پروتیین در قلباست که بیماری دیابت میتواند به اختال در این مسیر منجر شود. هدف از مطالعه حاضر، بررسی تاثیر 4 هفته تمرین تناوبی شدید HIIT بر محتوای پروتیینهای AKT1، ب mTOR، ب P70S6K1، ب 4EBP1 در بافت عض انی بطن لچپ قلب موشهای صحرایی چاق مبتا به دیابت نوع 2 است. روش ها در این مطالعه، 16 سر موش صحرایی نر نژاد اسپرا گوداولیبا میانگین وزن 20 ± 300 گرمانتخاب و پساز دیابتی شدن از طریق القای STZ و نیکوتینآمید به روش تصادفی به دو گروه تمرین دیابتی و کنترل دیابتی تقسیم شدند؛ گروه تجربی 4 روز در هفته مطابق برنامه تمرینی به مدت 4 هفته به تمرین ورزشی HIIT پرداختند؛ درحالی که گروه کنترل هیچگونه برنامه تمرینی نداشتند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون t-مستقل استفاده شد. نتایج میان محتوای تام پروتیینهای P=0/56AKT1، ب P=0/50mTOR، ب P=0/99P70S6K1 و 4E-BP1P=0/32گروه های تمرین و کنترل تفاوت معناداری مشاهده نشد. همچنین بین محتوای فسفریله پروتیینهای P=0/25AKT1ser473، ب P=0/74mTORser2448، ب P=0/37P70S6K1Thr389 و 46 / P=0/384E-BP1Thr37 گروه های تمرین و کنترل تفاوت معناداری دیده نشد. نتیجه گیری برنامه HIIT بر محتوای تام و فسفریله پروتیینهای AKT1، ب mTOR، ب P70S6K1، ب 4EBP1 بطن چپ قلب موشهای صحرایی چاق مبتا به دیابت نوع 2 اثر معناداری ندارد.

هدف فعالیت ورزشی استقامتی شدید ممکن است در طولانیمدت باعث ایجاد فیبروز قلبی شود. هدف از اینمطالعه بررسی اینکه آیا انجام فعالیت ورزشی استقامتی شدید و طولانی مدت می تواند منجر به ایجاد تغییراتساختاری پاتولوژیک در قلب موش های صحرایی شود. روش ها تعداد 16 سر موش صحرایی نر بالغ 4 هفتگی نژاد ویستار بهصورت تصادفی به دو گروه کنترل و تمرینتقسیم شدند. تمرین استقامتی شدید دویدن روی نوارگردانپنج جلسه در هفته با شدت 36 متر بر دقیقه و به مدت 16 هفته توسط گروه تمرینی انجام شد. پس از تشریح موش های صحرایی میزان رسوب کلاژن با استفادهاز روش Masson trichrome و بیان ژن و بیان پروتیین PKP2 و TGF-β 1 در بطن راست به ترتیب با استفاده ازروش Real time-PCR و Western blotting اندازه گیری شد و داده های حاصل از طریق آزمون t مستقل و در سطح معناداری 5 / P ≥ 0 تجزیه و تحلیل شدند. 0 نتایج میزان رسوب کلاژن 01 / P = 0 و بیان ژن و بیان پروتیین TGF-β 1به ترتیب 03 / P = 0 و 01 / P = 0 در بطنراست موشهای صحرایی در گروه تمرینی به صورت معناداری بیشتر شده بود. از طرفی بیان ژن PKP2 در گروه تمرین به صورت معنادار کمتر شده بود 04 / P = 0 اما کم شدن بیان پروتیین PKP2 در گروه تمرینی معنادار نبود 5/. P = 0 نتیجه گیری بر اساس نتایج این مطالعه حیوانی، فیبروز قلبی و افزایش بیان ژن پروتیینهای دسموزومی پساز فعالیت ورزشی شدید و طولانی مدت مشاهده شد که نشان میدهد فعالیت ورزشی استقامتی شدید وطولانیمدت احتمالا میتواند از طریق بر هم زدن ساختار دسموزوم ها و تشکیل بافت فیبروزی، باعث ایجاد تغییرات پاتولوژیک در بطن راست شود.

هدف حفظ آهنگ ضربان و انقباض قلب بهویژه حین و متعاقب فعالیتهای ورزشی از جمله چالشهایی استکه دانشمندان علم ورزش با آن مواجهاند. ازاینرو، پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه بین فعالیت خودکار قلبیپس از فعالیت بالاتنه با مقدار آب کل بدن در مردان با سنین مختلف انجام گرفت. روش ها تعداد 24 نفر از مردان فعال پس از تشریح اهداف و مراحل انجام تحقیق داوطلبانه در تحقیق شرکت کردندو به دو گروه 1 نفره میانسال و سالمند تقسیم شدند. به منظور اندازه گیری تغییرپذیری ضربان قلب از نرمافزار 2 اندازه گیری تغییرپذیری ضربان قلب کوبیوس استفاده شد. تغییرپذیری ضربان قلب در حال استراحت، حین، 5و 10 دقیقه پس از فعالیت روی کارسنج دستی اندازه گیری شد. برای تعیین مقدار آب کل بدن افراد از دستگاه تجزیه وتحلیل کننده ترکیب بدن استفاده شد. برای بررسی تغییرات و رابطه بین متغیرهای تحقیق به ترتیب ازآزمون آماری تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر و آزمون همبستگی پیرسون استفاده شد. نتایج نتایج نشان داد که در هر دو گروه میانسال و سالمند، مقادیر تغییرپذیری ضربان قلب در حین و بلافاصله بعد از تمرین در مقایسه با حالت استراحت کاهش معنادار 05 / p بلافاصله بعد از تمرین افزایش معنادار داشته است 05 / p ضربان قلب و مقدار آب کل بدن در هر در گروه میانسال و سالمند وجود دارد 05 /p <0 نتیجه گیری در مجموع یافته ها نشان داد که تغییرپذیری ضربان قلب در افراد میانسال و سالمند در هنگام و پساز فعالیت ورزشی بالاتنه با مقدار آب کل بدن رابطه دارد. بنابراین، میتوان نتیجه گرفت که تغییرات در دستگاه خودکار به نوع فعالیت و سن آزمودنیها و مقدار آب کل بدن بستگی دارد.

هدف در مطالعات پیشین، بین رگزایی و فشار ا کسایشی رابطهای عنوان شده است؛ بنابراین، پژوهش حاضربا هدف مقایسه اثر دو پروتکل متوسط و طولانیمدت بر رگزایی بطن چپ موشهای صحرایی نر انجام گرفت. روش ها تعداد 18 سر موش نر صحرایی 20 ± 210 گرم به صورت تصادفی به سه گروه همتای کنترل، شنای متوسطو طولانیمدت تقسیم شدند. گروه های تمرینی به مدت 10 هفته و 5 روز در هفته در آب 32 درجه سانتیگراد شناکردند. در هر جلسه گروه متوسط یک ساعت و گروه طولانی سه ساعت شنا کردند. یک روز پس از پایان تمرین، بافت بطن چپ قلب جدا شد و برای سنجش بیان ژنهای عامل رشد اندوتلیال عروقی B، عامل رشد فیبروبلاستB، آنژیوپویتین 1و 2 و ماتریکس متالوپروتییناز 2 از روش real-time PCR استفاده شد. تفاوتها با روش آنوا یکطرفه، و مقایسه گروه ها از طریق آزمون تعقیبی توکی در سطح معناداری (05 / p) نتایج مقادیر بیان ژنهای عامل رشد اندوتلیال عروقی B، آنژیوپویتین 1و 2، و ماتریکس متالوپروتییناز 2 در گروهطولانیمدت در مقایسه با هر دو گروه کنترل و متوسط، و در گروه متوسط نیز در مقایسه با گروه کنترل افزایشمعناداری یافت، اما بیان ژن عامل رشد فیبروبلاست B فقط در گروه متوسط در مقایسه با گروه کنترل افزایش معناداری داشت 001 /P=0 نتیجه گیری با توجه به افزایش معنادار نیتریک ا کسید، میتوان رخداد فرایند رگزایی در گروه طولانیمدت را بهفشار برشی، و در گروه متوسط به افزایش معنادار مالون دیآلدیید، به فشار ا کسایشی نسبت داد.