دانش و تندرستی در علوم پایه پزشکی
سال:1398 | دوره:14 | شماره:4 |تعداد مقالات:7

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

مقدمه: هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر 8 هفته تمرین اینتروال توانی به همراه مصرف عصاره انار بر ترکیب بدنی دانشجویان پسر غیرفعال بود. مواد و روش ها: تعداد 42 نفر پسر غیرفعال به صورت تصادفی به چهار گروه تمرین اینتروال توانی (11 نفر)، تمرین اینتروال توانی به همراه مصرف عصاره انار (11 نفر)، عصاره انار (10 نفر) و کنترل (10 نفر) تقسیم شدند. برنامه تمرین اینتروال توانی به مدت هشت هفته، 3 جلسه در هفته و شامل 2 حرکت برای بالاتنه (پرس سینه هالتر و کول هالتر دست باز) و 2 حرکت برای پایین تنه (پرش بازگشت و وینگیت) بود که در 3 تا 5 ست 10 ثانیه ای اجرا شد. آزمودنی های گروه اینتروال توانی + عصاره انار (نیم ساعت قبل از تمرین) و گروه عصاره انار 3 بار در هفته و هر بار 100 میلی لیتر عصاره انار مصرف کردند. نتایج: نتایج نشان داد که میزان متابولیسم استراحتی پس از 8 هفته تمرین اینتروال توانی + عصاره افزایش معنی داری پیدا کرد (003/0=P)، اما این افزایش در گروه تمرین اینتروال توانی معنی دار نبود (05/0

مقدمه: هدف از این مطالعه، مقایسه تاثیر دو نوع فعالیت ورزشی تناوبی شدید و پیشرونده درمانده ساز بر تغییرات الکتروفیزیولوژیک قلبی در مردان غیرورزشکار بود. مواد و روش ها: این مطالعه از نوع نیمه تجربی و جامعه آماری پژوهش حاضر شامل افراد غیر ورزشکار با دامنه سنی 58/8± 93/33 سال می باشد که از این میان 16 نفر به روش در دسترس انتخاب شدند. آزمودنی ها در گروه تناوبی شدید (4 وهله فعالیت 30 ثانیه ای با حداکثر شدت و 2 دقیقه استراحت غیرفعال) در یک مسافت 20 متری و در فعالیت فزاینده درمانده ساز پروتکل بروس را انجام دادند طول موج P، QRS، T، همچنین تناوب R تا R، قطعه QT، P-R و تغییرات قطعه ST و در مورد شدت ارتفاع موج P و QRS اندازه گیری گردید. کلیه متغیرهای پژوهش حاضر را در زمان های استراحت، بلافاصله بعد از اجرای فعالیت ورزشی و در دوره ریکاوری (دو ساعت بعد از فعالیت) گرفته شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS از روش آزمون آماری ANOVA و سپس از آزمون تعقیبی LSD استفاده شد. نتایج: مشخص شد بین دو گروه تمرینی تفاوت معنی داری در میزان QT، P-R، QRS و P نوار قلب وجود ندارد. نتیجه گیری: پژوهش حاضر نشان داد که تمرینات شدید همانند تمرینات وامانده ساز می تواند تغییرات را در فعالیت های ساختاری قلب ایجاد کند. پیشنهاد می شود از تحمیل تمرین های با شدت حداکثر و وامانده ساز به افرادی که آمادگی لازم را در راستای سازگاری ضربان قلب ندارد، اجتناب شود.

مقدمه: نانوذرات علاوه بر افزایش کارایی داروهای گوناگون باعث کاهش عوارض جانبی آن ها نیز می گردند. در این مطالعه فرمولاسیون های نانوذره ای متفاوتی از داروی ضدسرطان دوکسوروبیسین تهیه شد. کارایی فرمولاسیون های تولید شده در محیط کشت سلول نسبت به داروی آزاد بررسی گردید. مواد و روش ها: از روش تبخیر فاز معکوس برای ساخت لیپوزوم حاوی دوکسوروبیسین استفاده شد. نانوذرات گرافیت تهیه شدند. این نانوذرات با لیپوزوم حاوی دوکسوروبیسین مخلوط و نانوکمپلکس مربوطه کانژوگه شد. از روش های طیف سنجی نور مریی-فرابنفش و تفرق دینامیک نور، برای توصیف نانوذرات استفاده گردید. جهت سمیت فرمولاسیون های مختلف از روش MTT و سلول 7-MCF استفاده شد. نتایج: میزان بارگذاری دارو در لیپوزوم ها 72 درصد محاسبه شد. بیشترین اندازه مربوط به کمپلکس نانوکانژوگه با نانومتر و کمترین اندازه مربوط به نانوذره گرافن اکساید با اندازه نانومتر بود. رهایش کنترل شده در 96 ساعت و میزان رهایش دارو 95/43 درصد مشخص شد. کارایی دارو در حالت نانوذره نسبت به داروی آزاد افزایش قابل ملاحظه می یابد. در کمترین غلظت دارو (10 ماکرومولار)، سمیت لیپوزوم حاوی دوکسوروبیسین 72 درصد و کمپلکس نانوکونژوگه 85 درصدتخمین زده شد. داروی آزاد سمیت سلولی 35 درصدی در غلظت 10 ماکرومولار و 89 درصد در غلظت 2500 ماکرومولار باعث شد. نتیجه گیری: نتایج مطالعه سامانه لیپوزومی حاوی دوکسوروبیسین آهسته رهش، نشان داد لیپوزوم به عنوان نانوذره ای مناسب برای دوکسوروبیسین عمل می کند. در حضور این نانوذره در کمپلکس، سمیت به میزان چشم گیری افزایش یافت.

مقدمه: ازجمله عواقب بی شمار مواجهه با الکل در دوران بارداری افزایش رفتارهایی مانند اضطراب است که می تواند باعث کاهش در عملکرد روزانه شود. شواهد بالینی و تجربی نشان داده است که قرار گرفتن در معرض الکل پس از تولد باعث التهاب در هیپوکامپ و کاهش نورون زایی در بین سایر مناطق مغزی می شود. این قضیه می تواند در طی رشد اولیه به دلیل سطوح کم آنتی اکسیدان ها در مغز مضر و خطرناک باشد. آبستاتین یک پپتید تازه کشف شده با فعالیت ضد التهابی، آنتی اکسیدانی، در مدل های حیوانی مختلف است. مواد و روش ها: برای انجام این مطالعه تعداد 60 سر موش صحرایی نر بالغ از نژاد ویستار و Inbreed با وزن تقریبی 250-200 گرم و تحت شرایط استاندارد و بعد از گذراندن دوره سازگاری استفاده شد. از طریق لوله گذاری داخل عضلانی (گاواژ)، اتانول (27/5 گرم در کیلوگرم در روز) در موش ها در روزهای 2 الی 10 (سه ماهه سوم در انسان) تجویز شد. سپس حیوانات، آبستاتین (1 و 5 میکروگرم بر کیلوگرم) در روزهای 10-2 پس از زایمان دریافت کردند. سی و شش روز پس از تولد، برای ارزیابی رفتارهای شبه اضطرابی در موش های صحرایی آزمون مدل ماز به علاوه ای شکل مرتفع (EPM) انجام شد. تعداد ورود به بازوهای باز، مدت زمان ماندن در بازوهای باز ارزیابی و ثبت گردید همچنین میزان سلول های نکروز شده از طریق رنگ آمیزی نیسل و آپوپتوز نیز توسط روش TUNEL بررسی شد. نتایج: داده های رفتاری نشان داد که در گروه های تیمار شده با آبستاتین میزان اضطراب نسبت به گروه اتانول کاهش یافته (05/0>P) به علاوه در گروه اتانول افزایش مرگ سلولی نکروز در ناحیه CA1 هیپوکامپ مشاهده گردید که تیمار با آبستاتین کاهش معناداری در میزان سلول های نکروتیک نشان داد (01/0>P). نتیجه گیری: بر اساس یافته های این مطالعه نشان داد که آبستاتین اثر محافظتی بر نقص های عصبی، رفتاری مرتبط با الکل دارد، هرچند که تحقیقات بیشتر در آینده موردنیاز است.

مقدمه: پیری فرآیندی است که در آن ظرفیت فیزیولوژیکی بدن به طور مداوم بعد از سن 30 سالگی کاهش می یابد. یکی از این تغییرات اساسی کاهش توده بدن می باشدکه به علت کاهش خون رسانی ناشی از ناتوانی در رگزایی می باشد. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر هشت هفته تمرین هوازی تداومی بر برخی شاخص های آنژیوژنز در موش های نر سالمند می باشد. مواد و روش ها: نمونه این تحقیق 20 موش نر سالمند، که به طور تصادفی به دو گروه کنترل (10 نفر) و تجربی (10 نفر) تقسیم شدند. گروه تجربی به مدت هشت هفته تمرینات هوازی را که شامل دویدن با شدت 55 تا 70 درصد سرعت بیشینه در هفته هشتم رسید. جهت بررسی متغیرهای تحقیق VEGF)، FGF، NO و آپلین 13) 72 ساعت قبل و بعد از آخرین جلسه تمرین جهت بررسی متغیرهای تحقیق 3 سی سی خون از دم موش های نر سالمند خون اخذ شد. برای تجزیه و تحلیل یافته ها از آزمون T مستقل و وابسته جهت ارزیابی بین گروهی و درون گروهی استفاده شد و انجام آزمون های آماری از نرم افزار 16 SPSS در سطح معنی داری 05/0=α استفاده شد. نتایج: هشت هفته تمرین هوازی باعث افزایش معنی داری در سطوح VEGF (000/0=P)، NO (000/0=P)، FGF (000/0=P) و آپلین13 (000/0=P) در این موش ها گردید. در گروه کنترل تغییر معنی داری مشاهده نشد. نتیجه گیری: نتایج این تحقیق نشان داد هشت هفته تمرین هوازی باعث افزایش معنی داری در سطوح آنژیوژنز موش های نر سالمند گردید. بنابراین می توان از این تمرینات به عنوان روشی مناسب جهت افزایش رگ زایی در سالمندان استفاده کرد.

مقدمه: پیری فرایندی است که باعث تغییرات ساختاری و عملکردی در قلب می شود. هدف از انجام پژوهش حاضر اثر هشت هفته تمرین هوازی بر مسیر پیام رسانی TGF-β /smads، ایجاد کننده فیبروز قلبی رت های سالمند بود. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی 18 سر موش صحرایی آزمایشگاهی نژاد ویستار با سن (24 ماه) و میانگین وزن (15/511 گرم) به صورت تصادفی به دو گروه کنترل (9=n) و تمرین (9=n) تقسیم شدند. پس از سازگاری با محیط و آشناسازی با تمرین، گروه تمرین برنامه خود را روی نوارگردان با شیب ثابت صفر درجه با سرعت ثابت 12 متر بر دقیقه به مدت هشت هفته و 5 روز در هفته انجام دادند. مدت تمرین از 10 دقیقه در هفته اول به 52 دقیقه در هفته هشتم رسید. در این مدت گروه کنترل هیچ تمرینی انجام نداد. متغیرهای تحقیق به روش الایزا و با استفاده از کیت زلبیو آلمان اندازه گیری شدند. جهت تجزیه و تحلیل استنباطی داده ها از آزمون تی مسقل استفاده شد. نتایج: نتایج نشان داد هشت هفته تمرین هوازی بر سوپراکسید دیسموتاز (001/0=P)، کاتالاز (006/0=P)، گلوتاتیون پراکسیداز (012/0=P)، فاکتور رشدی تغییر شکل دهنده بتا (TGF-β ) (001/0P=) و درصد کلاژن بافتی (001/0=P) در بافت قلب موش های صحرایی سالمند تاثیر معنی داری دارد. نتیجه گیری: نتایج نشان داد تمرین هوازی با افزایش فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانی بافت قلب در بهبود شاخص های استرس اکسیداتیو قلب موثر است زیرا علی رغم افزایش مقدار TGF-β توانسته با ممانعت از فعال سازی آن مانع از راه اندازی مسیر پیام رسانی فیبروز بافت قلب شود که باعث کاهش بیان کلاژن در قلب رت های سالمند شده است.