پژوهشهای علوم دامی (دانش کشاورزی)
سال:1400 | دوره:31 | شماره:3 |تعداد مقالات:10

زمینه مطالعاتی: انار به دلیل ترکیبات فنولی (فلاونوییدها و تانن ها) که بیش تر در پوست و آب انار گردآمده اند دارای ویژگی های ضدباکتریایی و ضدقارچی است که این ویژگی ها در گونه های مختلف انار از لحاظ قدرت و طیف یکسان نیستند. هدف: هدف از این آزمایش بررسی اثرات سیلاژ تفاله (مخلوط دانه و پوسته) و تفاله خشک دانه انار بر دو باکتری مفید (لاکتوباسیلوس) و مضر (اشریشیا کلی) دستگاه گوارش بره های پرواری بود. روش کار: شمار 9 راس بره ی نر نژاد مهربان (با میانگین وزنی 5/3 ± 03/27 کیلوگرم، و میانگین سنی 4/1 ± 8/ 187 روز)، با سه جیره آزمایشی هم انرژی و هم پروتئین (جیره شاهد، جیره دارای 20/27 درصد سیلاژ تفاله انار و جیره دارای 40/31 درصد تفاله خشک دانه انار) به مدت 60 روز در جایگاه انفرادی خوراک دهی شدند. برای شمارش فلورمیکروبی روده، پس از کشتار، یک گرم نمونه تازه گوارشی از ایلیوم و سکوم جمع آوری شد. نمونه ها روی سطح محیط کشت آگار گسترش یافت. کلنی ها به روش چشمی شمارش و تعداد باکتری ها به صورت واحدCFU (تعداد کلنی در هر گرم) محاسبه شد. برای کشت میکروب های لاکتوباسیلوس، محیط کشت MRS آگار و برای باکتری اشریشیاکلای (Escherichia. coli) محیط کشت MC (مکانکی) آگار استفاده شد. برای تایید نهایی باکتری های جدا شده روی آگار مکانکی از آزمونPCR استفاده شد. نتایج: یافته های این پژوهش نشان داد که شمار باکتری های لاکتوباسیلوس در ایلیوم و سکوم تحت تاثیر خوراک دهی پسماند انار قرار نگرفت (P>0. 05). میانگین شمار اشریشیاکلای در بره ه ایی که پسماند انار دریافت کرده بودند در ایلیوم و سکوم از گروه شاهد کم تر بود (P<0. 05) ولی اختلاف معنی داری میان دو گروه تغذیه شده با پسماند انار دیده نشد. نتیجه گیری نهایی: به نظر می رسد به کارگیری تفاله انار می تواند موجب کاهش جمعیت باکتری های اشریشیا کلی در ایلیوم و سکوم بره ه ای نژاد مهربان شود.

زمینه مطالعاتی: وجود دنبه در گوسفندان این امکان را به آن ها می دهد که در زمان فراوانی علوفه، انرژی مازاد را به صورت چربی در دنبه ذخیره نمایند و هنگام کاهش دسترسی به خوراک با فراخوانی آن، نیازهای متابولیکی را تامین نمایند. هدف: این مطالعه به منظور تعیین نقش فیزیولوژیک ذخایر چربی در مواجهه با محدودیت خوراکی از طریق بررسی تغییرات فراسنجه های خونی در میش های غیرآبستن دنبه دار انجام شد. روش کار: تعداد 10 راس میش غیرآبستن با میانگین سن سه تا چهار سال و وزن 60/3± 2/49 کیلوگرم انتخاب و به دو گروه شاهد و محدودیت خوراکی اختصاص یافتند. میش ها در جایگاه های انفرادی نگهداری و با جیره های ترازیده تغذیه شدند. میش های گروه محدودیت در هفته اول آزمایش دسترسی آزاد به خوراک داشتند، سپس سه هفته محدودیت 50، 65 و 80 درصد جیره گروه شاهد را تجربه نمودند و هفته آخر دسترسی آزاد به خوراک داشتند. خون گیری و وزن کشی در انتهای هر هفته انجام گرفت. مقادیر فراسنجه های خونی، با استفاده از کیت های تجاری سنجیده شد. ارزیابی آماری با استفاده از رویه Mixed نرم افزار SAS انجام شد. نتایج: نتایج نشان دادند که هفته های محدودیت خوراکی بر میانگین وزن زنده دام ها تاثیر معنی دار داشتند (01/0P<). گلوکز، NEFAو BHBA در گروه محدودیت نسبت به گروه شاهد تمایل به افزایش نشان دادند (07/0=P و05/0=P). مقدار کراتینین تحت تاثیر محدودیت قرار نگرفت ولی در هفته دوم آزمایش در گروه محدودیت تغییراتی داشت (01/0

زمینه مطالعاتی: هدف اصلی یک مزرعه شیری حداکثر سازی سود کل گله است، یکی از مهم ترین مسایلی که روی این سود تاثیر دارد معیارها و میزان حذف است. گاوها به دلایل مختلف حذف می شوند که شایع ترین آنها تولیدمثل، سلامت وتولید پایین است. هدف: این تحقیق در راستای حداکثرسازی سود سالیانه گله در راستای بهینه سازی و تصمیم گیری در جهت حذف یا نگهداری گاوهای شیری در گله می باشد. روش کار: بدین منظور از داده های خام جمع آوری شده از گاوداری های صنعتی اردبیل بین سال های 1394 تا 1397 استفاده گردید. سپس با استفاده از یک مدل زیست اقتصادی توسعه یافته در نرم افزار Dairy vip، وضعیت گله در شرایط مختلف برای اجرای سیاست های بهینه شبیه سازی شد. همچنین تصمیمات بهینه با استفاده از جعبه ابزار Compecon در نرم افزار MATLAB اتخاذ گردید. نتایج: با اجرای سیاست های بهینه، نرخ حذف سالیانه از11/30 به 8/43 درصد افزایش یافت. با این حال نرخ حذف اجباری به میزان ناچیزی (3/2 درصد)کمتر شد. نرخ آبستنی با اجرای سیاست ها و تصمیمات بهینه از 31/15 به 2/18 درصد رسید و با افزایش 89/2 درصدی مواجه گردید. لذا می توان استنباط کرد که اهمیت اقتصادی افزایش نرخ آبستنی در گله هایی که عملکرد تولیدمثلی ضعیف تری دارند، ضروری تر است. کاهش میانگین روزهای شیردهی گله سبب افزایش تولید روزانه و سالیانه گاوهای مولد به ترتیب به میزان 3 و 935 کیلوگرم شد. برای مقایسه مقدار کارایی اجرای سیاست های حذف بهینه، نرخ سود هر سناریو بر هزینه های اجرایی آن تقسیم شد. عدد حاصل برابر با نرخ بازگشت سرمایه بود که از 7/18به 1/20 درصد بهبود یافت. همچنین براساس نتایج مدل مورد بررسی با افزایش فاصله زایش ارزش حال کاهش یافت ولی تصمیم بهینه در هر سطح تولیدی برای فاصله های مختلف زایش یکسان بود. متوسط عمر بهینه گله(فاصله زمانی بین اولین زایش تا حذف) برای هزینه های تشریح شده در سناریوی پایه 83/4 سال حاصل شد.

زمینه مطالعاتی: این مطالعه به منظور بررسی تاثیر استفاده از پروبیوتیک پروتکسین بر وزن، فراسنجه های هماتولوژی و خونی بره های شیرخوار نژاد لری بختیاری انجام شد. هدف: بررسی وزن، فراسنجه های هماتولوژی و خونی بره های شیرخوار نژاد لری بختیاری بود. روش کار: از 28 میش چند شکم زایش که در ماه آخر آبستی بودند به مدت یک ماه استفاده شد. تیمارهای آزمایشی شامل 1-تیمار شاهد (عدم دریافت پروبیوتیک توسط بره و میش) 2-دریافت یک گرم پروبیوتیک توسط میش 3-دریافت 20/0 گرم پروبیوتیک توسط بره و 4-دریافت 20/0 گرم پروبیوتیک توسط بره و یک گرم پروبیوتیک توسط میش. پروبیوتیک استفاده شده در این تحقیق پروبیوتیک پروتکسین بود. بره ها پس از تعیین وزن اولیه به مدت یک ماه از این پروبیوتیک استفاده کردند. هر هفته تا پنج هفته وزن کشی شدند. برای تعیین فراسنجه های هماتولوژی و خونی در روزهای 3، 14 و21 آزمایش قبل از نوبت غذایی صبح نمونه گیری انجام شد. نتایج: اثر تیمار بر وزن بدن، فراسنجه های هماتولوژی و خونی در بره ها معنی دار نبود. اثر زمان (سن) بر وزن بره ها، غلظت های هماتوکریت، آلبومین، آلکالین فسفاتاز، گلوبولین، گاما گلوتامین ترانسفراز، گلوکز، نسبت آلبومین به گلوبولین دارای اختلاف آماری معنی دار بود (0001/0=P). اثر زمان (سن) روی تعداد گلبول های سفید (0074/0=P)، پروتئین های فاز حاد (0003/0=P) و غلظت فسفر (01/0=P) معنی دار بود. در مورد اثر متقابل تیمار و زمان (سن) بر وزن بره ها، فراسنجه های هماتولوژی و خونی اختلاف آماری معنی دار مشاهده نشد. نتیجه گیری نهایی: با توجه به نتایج حاصل از این مطالعه پروبیوتیک پروتکسین بر وزن بدن، فراسنجه های هماتولوژی و خونی اثر معنی داری نداشت. نیاز به تحقیقات بیشتر و سطوح بیشتری از این پروبیوتیک در بره های نژاد لری بختیاری است.

زمینه مطالعاتی: رابطه مستقیمی بین افزایش بیان ژن ناقل اوره نوع ب و جریان سروزی، مخاطی اوره در شکمبه وجود دارد. با این حال، هنوز نمی توان با اطمینان گفت بیان ژن ناقل اوره نوع ب تحت چه شرایطی افزایش می یابد. هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر سطوح مختلف پروتئین خام و کربوهیدرات غیر الیافی خوراک بر بیان ژن ناقل اوره نوع ب به صورت فراتحلیل انجام شد. روش کار: پس از جستجو، 11 مقاله انتخاب شد و داده های مربوط به غلظت اسیدهای چرب فرار استیک، پروپیونیک و بوتیریک، نیتروژن آمونیاکی، pH و بیان ژن ناقل اوره نوع ب استخراج گردید. جهت انجام فراتحلیل از نرم افزار Comprehensive Meta-Analysis (CMA) نسخه 3 استفاده شد. با توجه به ماهیت پیوسته داده ها از تفاوت میانگین استاندارد شده و شاخص Hedges’ s g برای محاسبه اندازه اثر استفاده شد. از هر دو مدل اثرات ثابت و تصادفی برای ترکیب اندازه اثر استفاده شد. برای بررسی میزان سوگیری انتشار از نمودار قیفی و آزمون های آماری استفاده شد. نتایج: تاثیر پروتئین خام بر غلظت نیتروژن آمونیاکی (0001/0˂ P) و بیان ژن ناقل اوره نوع ب (003/0=P) مثبت بود. استفاده از سطوح مختلف پروتئین خام تاثیر معنی داری بر pH و غلظت اسیدهای استیک، پروپونیک و بوتیریک نداشت. مقادیرI2 و Q به ترتیب برای اندازه اثر غلظت نیتروژن آمونیاکی و بیان ژن ناقل اوره نوع ب نشان دهنده وجود ناهمگنی بالا متوسط بود. استفاده از کربوهیدرات غیر الیافی بر pH (001/0˂ P) تاثیر منفی داشت. سطوح مختلف کربوهیدرات غیر الیافی تاثیر معنی دار مثبت بر غلظت اسید پروپیونیک (001/0˂ P) و بیان ژن ناقل اوره نوع ب (001/0˂ P) داشت. مقادیرI2 و Q برای اندازه اثر pH و بیان ژن ناقل اوره نوع ب حاکی از وجود ناهمگنی بالا بود. نتیجه گیری نهایی: استفاده از سطوح مختلف پروتئین خام و کربوهیدرات غیر الیافی در خوراک، افزایش بیان ژن ناقل اوره نوع ب را به دنبال دارد. با این حال به نظر می رسد، استفاده از مکمل های کربوهیدرات غیر الیافی در خوراک تاثیر بیشتری بر افزایش بیان ژن ناقل اوره نوع ب داشته باشد.

زمینه مطالعاتی: در روده ی کوچک ارتفاع پرز ها، عمق کریپت، اندازه ضخامت بافت پوششی و نسبت ارتفاع پرز به عمق کریپت، نقش قابل توجهی در مراحل نهایی هضم و جذب مواد مغذی از دستگاه گوارش دارند. هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر استفاده بافر بی کربنات یا باکتری مگاسفرا السدنی به عنوان تنظیم کننده ها ی pH بر هیستومورفومتری و هیستوپاتولوژی روده ی کوچک و بزرگ بره های پرواری در حین تغذیه مقدار زیاد کنسانتره انجام شد. روش کار: در آزمایش حاضر از 24 راس بره نر عربی 1 ± 4 ماهه با وزن 15/3 ± 9/23 کیلوگرم در قالب طرح کاملا تصادفی با 3 تیمار و 8 تکرار استفاده شد. تیمارهای آزمایشی شامل 1-جیره ی شاهد 2-جیره ی شاهد + بافر بی کربنات سدیم 3-جیره ی شاهد + باکتری مگاسفرا السدنی و مخمر ساکرومایسیس سرویسیه (باکتری-مخمر) بودند. جهت بررسی های بافت شناسی روده ها، از بخش میانی سه ناحیه ی دیودنوم، ژژنوم و ایلیوم و بخش میانی روده ی بزرگ (کولون)، قطعاتی جدا شدند. نتایج: ارتفاع پرز، عمق کریپت و مساحت پرز دیودنوم در تیمار باکتری-مخمر از سایر تیمارها بیشتر بود (05/0

زمینه مطالعاتی و هدف: بلدرچین به دلیل خصوصیاتی از قبیل کوچک بودن اندازه بدن، فاصله نسلی کوتاه، میزان رشد بالا و تولید تخم و گوشت بیشتر به طور گسترده در مطالعات آزمایشگاهی استفاده می شود. IGF-I به عنوان یک ژن کاندید مرتبط با صفات وزن بدن و رشد در گونه های مختلف حایز اهمیت است. این آزمایش به منظور بررسی چندشکلی ژن IGF-I و ارتباط آن با صفت وزن بدن در بلدرچین ژاپنی انجام گرفت. روش کار: در مطالعه حاضر رکوردهای مربوط به وزن بدن 110 قطعه بلدرچین ژاپنی در دوره های پرورشی مختلف ثبت و DNA ژنومی با کیفیت مطلوب از نمونه های خون با استفاده از پروتکل پروناز استخراج شد. واکنش زنجیره ای پلی مراز (PCR) جهت تکثیر قطعه 465 جفت بازی از ژن IGF-I استفاده شد. روش تفاوت فرم فضایی رشته های منفرد (SSCP) جهت تعیین الگوهای ژنوتیپی نمونه ها بکار گرفته شد. تجزیه و تحلیل آماری ارتباط بین صفت وزن بدن و الگوهای ژنوتیپی با استفاده از رویه GLM نرم افزار SAS انجام گرفت. نتایج: نتایج SSCP نشان داد جایگاه ژنی اگزون 4 چندشکل بوده و سه الگوی ژنوتیپی با فراوانی های 7/27، 91/50 و 82/41 درصد بدست آمد. نتایج ارایه شده در این تحقیق نشان داد که بین الگوهای ژنوتیپی و وزن بدن در سن 30 روزگی از لحاظ آماری تفاوت معنی داری وجود داشت. در ارتباط با تاثیر جنس با وزن بدن نیز در سن 60 روزگی اختلاف معنی داری برقرار بود. نتیجه گیری نهایی: با توجه به این پژوهش جایگاه منتخب برای بررسی ژن IGF-I در بلدرچین می تواند به عنوان یک جایگاه پیشنهادی موثر بر صفت وزن بدن به شمار آید. همچنین می تواند به عنوان یکی از عواملی باشد که باعث تفاوت وزن بدن در دوره های مختلف می شود.

زمینه مطالعاتی: درک کنترل ژنتیکی صفات رشد یکی از مهم ترین اهداف اصلاح نژادی در صنعت طیور است. هدف: پژوهش حاضر به منظور مطالعه پویش کل ژنوم بر مبنای تجزیه و تحلیل غنی سازی مجموعه ژنی جهت شناسایی جایگاه های ژنی موثر بر برخی صفات مرتبط با وزن بدن و طول و قطر شانک در یک لاین اینترکراس پیشرفته (AIL) با استفاده از تکنیک توالی یابی GBS بوده است. روش کار: به منظور مطالعه پویش کل ژنومی از 599 قطعه مرغ و رکورد فنوتیپی مرتبط با صفات رشد شامل وزن بدن از هچ تا 14 هفتگی و طول و قطر شانگ از 4 تا 12 هفتگی استفاده گردید. آنالیز پویش کل ژنومی در برنامه GCTA نسخه 92/1 انجام شد. در مرحله بعد آنالیز غنی سازی ژنی با استفاده از بسته نرم افزاری goseq برنامه R و هدف شناسایی عملکرد بیولوژیکی ژن های نزدیک در مناطق انتخابی کاندیدا از طریق پایگاه های برخط GO، Metacyc، KEGG، Reactome و Panther انجام گردید. نتایج: تجزیه و تحلیل بیوانفورماتیکی نشان داد که مناطق ژنومی شناسایی شده به طور مستقیم و غیر مستقیم با ژن های موثر بر رشد عضلات اسکلتی، وزن بدن، متابولیسم انرژی و رشد و توسعه استخوان همپوشانی دارند. در این پژوهش نشانگر تک نوکلیوتیدی معنی داری واقع روی کروموزوم های 1، 2، 4، 5، 7، 8، 10، 11 و 27 شناسایی شدند که با ژن های MSTN، CAPN3، PNPLA3، ANXA2، IGF1، LDB2، LEPR، FN1، TMEM135، MC4R، EDN1 و ADAMTS18 مرتبط بودند. در آنالیز غنی سازی مجموعه ژنی تعداد 19 مسیر هستی شناسی ژنی و مسیر KEGG با صفات وزن بدن و طول و قطر شانک مرتبط بودند (P˂ 0. 05). از این بین، مسیرهای Regulation of muscle organ development، Regulation of cell growth و Anatomical structure homeostasis نقش مهمی در رشد و توسعه عضلات اسکلتی داشتند. همچنین در ارتباط با طول و قطر شانک مسیرهای Positive regulation of ossification، Positive regulation of cytosolic calcium ion وCalcium signaling pathway ارتباط معنی داری داشتند. نتیجه گیری نهایی: با توجه به تایید مناطق قبلی پویش ژنومی صفات وزن بدن و طول و قطر شانک، همچنین شناسایی مناطق ژنومی جدید، آنالیز غنی سازی مجموعه ژنی درک بهتری از کنترل ژنتیکی صفات رشد را نشان می دهد. استفاده از نتایج این تحقیق می تواند باعث تسریع در پیشرفت ژنتیکی برنامه های اصلاح نژادی مرغ شود.

زمینه مطالعاتی: آسیب غشایی بعنوان یکی از دلایل کاهش تحرک و باروری اسپرم خروس مطرح است. تاکنون آنتی اکسیدان های مختلفی جهت کاهش یا جلوگیری از آسیب های غشایی در حین انجماد و ذوب مورداستفاده قرارگرفته است. هدف: در این تحقیق از اسیدآمینه سیستیامین بمنظور کاهش استرس اکسیداتیو، پراکسیداسیون لیپیدی و بهبود عملکرد اسپرم طیور استفاده شد. روش کار: بدین منظور نمونه های منی از 15 خروس نژاد راس با سن 28 هفته به روش مالش پشتی-شکمی جمع آوری شدند. نمونه های منی پس از ارزیابی اولیه باهم مخلوط شده پس از رقیق سازی نمونه ها و افزودن سطوح مختلفی از اسیدآمینه سیستیامین، نمونه ها سردسازی شده و سپس فریز شدند. بعد از ذوب نمونه ها فراسنجه های حرکتی اسپرم با استفاده از سیستم آنالیز کامپیوتری اسپرمCASA، زنده مانی با استفاده از روش رنگ آمیزی ایوزین-نیگروزین، یکپارچگی غشاء با استفاده از آزمون هاست، میزان اسپرم های ناهنجار با استفاده از محیط هانکوک و میزان لیپید پراکسیداسیون اندازه گیری شدند. نتایج بر اساس نتایج بدست آمده افزودن سطوح 30 و 45 میکرومول باعث افزایش تحرک کل نسبت به گروه کنترل گردید. افزودن سطح 45 میکرومول باعث افزایش تحرک پیش رونده و پارامترهای حرکتی و همچنین افزودن 30 میکرومول باعث افزایش معنی دار میزان زنده مانی، سلامت غشاء و کاهش معنی دار میزان مالون دی آلدهید نسبت به گروه کنترل شد. افزودن اسیدآمینه سیستیامین باعث کاهش معنی دار اسپرم های با مورفولوژی ناسالم طی انجماد-یخ گشایی نشد. افزایش تحرک پیش رونده و پارامترهای حرکتی و همچنین افزودن 30 میکرومول باعث افزایش معنی دار میزان زنده مانی، سلامت غشاء و کاهش معنی دار میزان مالون دی آلدهید نسبت به گروه کنترل شد. افزودن اسیدآمینه سیستیامین باعث کاهش معنی دار اسپرم های با مورفولوژی ناسالم طی انجماد-یخ گشایی نشده است. نتیجه گیری نهایی: مطالعه حاضر نشان داد افزودن سیستئامین میتواند باعث محافظت اسپرم از تنش اکسیداتیو گردد و پراکسیداسیون لیپید را کاهش بدهد.

زمینه مطالعاتی: رشد جبرانی در واقع یک فرایند فیزیولوژیک است که در آن از پتانسیل حیوان، پس از یک دوره اعمال محدودیت غذایی، برای افزایش رشد و بازده رشد در طی دوره تغذیه آزاد می توان بهره گرفت. هدف: این تحقیق به منظور بررسی اثر وزن متفاوت شروع محدودیت فیزیکی خوراک و دوره تغذیه مجدد بر عملکرد رشد بره های لری انجام شد. روش کار: برای انجام آزمایش، تعداد 54 راس بره ی نر 26 کیلوگرمی انتخاب و بر اساس روش اندازه های تکرار شده در قالب طرح کاملا تصادفی توسط رویه مختلط انجام شد. تیمارها شامل 6 تیمار، گروه شاهد بره 30 کیلوگرمی (جیره پروار بدون محدودیت؛ 2) گروه 80 درصد محدودیت خوراک بره 30 کیلوگرمی؛ 3) گروه 60 درصد محدودیت خوراک بره 30 کیلوگرمی؛ 4) گروه شاهد بره 35 کیلوگرمی (جیره پروار بدون محدودیت)؛ 5) گروه 80 درصد محدودیت خوراک بره 35 کیلوگرمی؛ 6) گروه 60 درصد محدودیت خوراک بره 35 کیلوگرمی بود ند. پس از 14 روز دوره پیش از محدودیت خوراک یک گروه شامل 27 راس که به میانگین وزن 30 کیلوگرمی رسیده بودند از بقیه جداشده و تحت تیمارهای محدودیت خوراک قرار گرفتند. گروه 27 راسی باقیمانده تحت جیره قبلی به مدت 35 روز تا رسیدن به وزن 35 کیلوگرمی قرار داشتند. پس از رسیدن این گروه به میانگین 35 کیلوگرمی جیره های محدودیت خوراک اعمال شد. دوره محدودیت خوراک برای هر دو گروه 30 و 35 کیلوگرمی 35 روز بود. سپس گروه 30 کیلوگرمی به مدت 49 روز و گروه 35 کیلوگرمی به مدت 28 روز تا پایان دوره پروار تغذیه مجدد با جیره شاهد (جیره پروار بدون محدودیت و به صورت دسترسی آزاد) شدند. نتایج: نتایج نشان داد بین وزن نهایی بره ها در پایان دوره محدودیت خوراک اختلاف معنی دار وجود داشت (05/0>P). در پایان تغذیه مجدد بین گروه های شاهد (30 و 35 کیلوگرم) و گروه های محدودیتی 80 و 60 درصد محدودیت خوراک اختلاف معنی دار مشاهده نشد. بین ماده خشک مصرفی روزانه بره ها در پایان دوره محدودیت خوراک اختلاف معنی دار وجود داشت (05/0>P). در پایان رشد جبرانی بین گروه های شاهد و گروه های محدودیتی اختلاف معنی دار مشاهده نشد. در دوره تغذیه مجدد ضریب تبدیل خوراک در تیمارهای محدودیت خوراک نسبت به تیمارهای شاهد (30 و 35 کیلوگرم) کاهش داشت. نتایج ترکیب لاشه در دوره تغذیه مجدد نشان داد میانگین اکثر صفات لاشه در تیمارهای شاهد (30 و 35 کیلوگرم) و 80 درصد خوراک برای بره های 30 کیلوگرمی با یکدیگر تفاوت معنی دار نداشته و بالاتر از سایر گروه ها بودند. در این بین وزن دنبه، درصد دنبه و چربی کل لاشه در تیمارهای شاهد (30 و 35 کیلوگرم) بالاتر از کلیه گروه های محدودیت بود. نتایج نشان داد درصد گوشت لخم لاشه در گروه های جبرانی بالاتر از تیمارهای شاهد بود. نتیجه گیری نهایی: این مطالعه مشخص نمود بره های تحت محدودیت 80 درصد خوراک برای بره های 30 کیلوگرمی به دلیل افزایش وزن بالاتر، ضریب تبدیل خوراک مناسب تر نسبت به بره های شاهد که در کل دوره در حد اشتها خوراک مصرف نمودند، ارجحیت داشتند. همچنین تیمار فوق درصد چربی لاشه کمتر، گوشت لخم بیشتر و درنهایت هزینه تولید هر کیلوگرم لاشه و گوشت لخم پایین تری نسبت به سایر تیمارها داشت.