مقدمه: آمادگی پرستاران مخصوصا پرستاران نظامی در پاسخ به بلایای طبیعی رابطه ی مستقیمی با کاهش تلفات در زمان بحران دارد. تعیین عوامل موثر بر آن برای برنامه ریزی درست از اولویت های اصلی مدیریت بحران می باشد. هدف: مطالعه حاضر با هدف تعیین میزان آمادگی پرستاران نظامی و عوامل مرتبط بر آن در پاسخ به بلایای طبیعی در بیمارستان ها و مراکز درمانی آجا در جنوب غرب ایران در سال 1400 انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی تحلیلی، 305 نفر از کادر پرستاری وابسته به مراکز درمانی و بیمارستان های جنوب غرب ایران به روش تمام شماری وارد مطالعه شدند. جهت جمع آوری داده ها از فرم اطلاعات دموگرافیک و پرسشنامه آمادگی مقابله با بلایا استفاده شد. داده ها با نرم افزار آماری SPSS نسخه ی 19 و با استفاده از آزمون های آماری تجزیه و تحلیل شدند. سطح معنی داری کمتر از 0/05 در نظر گرفته شد. یافته ها میانگین سنی پرستاران 5/92± 31/52 سال و سابقه کار آن ها 5/94± 10/00 سال بود. اکثر پرستاران مرد (57/4 درصد) و دارای تحصیلات لیسانس (78/7 درصد) و سابقه شرکت در مانورهای مقابله با بلایا (61/3 درصد) بودند. میانگین دانش پرستاران 3/69± 11/93، نگرش 11/54± 67/18، عملکرد 59/5± 15/45 و نمره کل آمادگی آنان 16/31± 94/63 بود که در سطح متوسط می باشد. وضعیت تاهل (0/016=P)، تحصیلات (0/001>P)، وضعیت استخدامی (0/001>P)، جنسیت (0/001>P)، تمایل به شرکت در کلاس مقابله با بلایا (0/035=P) و سابقه خدمت در منطقه عملیاتی (0/001>P) مهم ترین متغیرهای موثر بر افزایش میزان آمادگی پرستاران بود. بحث و نتیجه گیری: میزان آمادگی پرستاران به عنوان اعضای اصلی تیم بحران برای کاهش تلفات و مدیریت مناسب بحران باید حفظ و ارتقا یابد. همچنین در برنامه ریزی ها برای اثربخشی بیشتر لازم است به عوامل تعیین کننده ی میزان آمادگی توجه شود.