پژوهش توانبخشی در پرستاری
سال:1400 | دوره:7 | شماره:4 |تعداد مقالات:8

مقدمه و هدف اوتیسم یک اختلال رشدی است که با نقصان در تمرکز دیداری و شنیداری، تحریک پذیری، رفتارهای کلیشه ای و تکراری همراه است. قصه گویی یک روش آموزشی جهت انتقال مفاهیم و افزایش تمرکز در کودکان است. در پژوهش حاضر، تاثیر قصه گویی بر تمرکز دیداری و شنیداری کودکان اوتیسم ارزیابی شد. روش کار در این مطالعه نیمه تجربی، 33کودک مبتلا به اوتیسم به روش تصادفی انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه مداخله و شاهد تخصیص یافتند. معیارهای ورود شامل سن 6-13سال، تشخیص اختلال اوتیسم خفیف تا متوسط توسط روانپزشک بر اساس معیار گارس (GARS)، عدم وجود اختلالات حسی (نابینایی و ناشنوایی، جسمی-حرکتی) بود. قصه گویی طی 13جلسه برای گروه مداخله انجام شد، اما برای گروه شاهد هیچ مداخله ای صورت نگرفت. برای جمع آوری داده ها از دو ابزار آزمون خط زنی تولز و پیرون (Toulouse-Pié ron test) و آزمون تمیز شنیداری وپمن (wepmans test) استفاده شد که در پیش آزمون و پس آزمون توسط کودکان تکمیل گردید. یافته ها اختلاف میانگین توجه و تمرکز دیداری قبل و بعد از مداخله در گروه مداخله معنی دار بود (p<0. 001)اما این اختلاف میانگین در گروه شاهد معنی دار نبود. (p=0. 597) اختلاف میانگین در بعد توجه و تمرکز شنیداری قبل و بعد از مداخله در گروه مداخله معنی دار بوده است(p<0. 001). اما این اختلاف میانگین در گروه شاهد معنیدار نبود(p=0/379). نتیجه گیری نتایج مطالعه حاضر حاکی از اثربخشی قصه گویی بر افزایش توجه و تمرکز دیداری و شنیداری کودکان مبتلا به اوتیسم است. بنابراین توصیه میشود، قصه گویی برای افزایش توجه و تمرکز، مدنظر قرار گیرد.

مقدمه و هدف داشتن تعادل در انجام فعالیت های روزانه مهم بوده و یکی از راهکارهای حفظ و بهبود تعادل، انجام تمرینات ورزشی است. بنابراین، هدف از تحقیق حاضر مقایسه اثربخشی تمرینات یوگا با رویکرد نهایت آمادگی (UF)و هاتا یوگا بر تعادل ایستا در زنان میانسال بود. روش کار تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی و کاربردی بود. جامعه آماری شامل زنان میانسال فعال در باشگاه های ورزشی شهر اصفهان در سال 1398بود. تعداد 45نفر با نمونه گیری هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی به سه گروه یوگا با رویکرد UF(15نفر)، هاتا یوگا (15نفر) و کنترل (15نفر) تقسیم شدند. دو گروه تمرینی به مدت 8هفته، هفته ای 2جلسه 60دقیقه ای، تمرینات یوگا با رویکرد UFو هاتا یوگا را انجام دادند و در گروه کنترل مداخله انجام نشد. جهت سنجش تعادل ایستا از آزمون های لک لک و تعادل فرشته استفاده گردید. یافته ها پس از 8هفته تمرینات یوگا با رویکرد UFو هاتا یوگا، تعادل ایستا در زنان میانسال بهبود معنی داری(0/05≥ p ) نسبت به مقادیر پایه داشت و این نتیجه به واسطه تغییرات بین گروهی در آزمون لکلک (0/009=P)و آزمون فرشته (0/001=P)بود. همچنین، میزان دامنه تغییرات تمامی متغیرهای مورد مطالعه در گروه های تمرین ورزشی نسبت به گروه کنترل به طور معنیداری بالاتر بود(0/05≥ p ). این امر در مقایسه زوجی گروه نهایت آمادگی با کنترل در آزمون لکلک (0/007=P)و گروه هاتا یوگا با کنترل در آزمون فرشته (P=0/04)دارای اختلاف معنی داری است. نتیجهگیری با توجه به نتایج به دست آمده از این پژوهش میتوان از تمرینات یوگا با رویکرد UFو هاتا یوگا به عنوان یک روش غیردارویی در بازتوانی، حفظ و بهبود تعادل زنان میانسال استفاده نمود.

مقدمه و هدف سرطان پستان یکی از شایعترین انواع سرطان در زنان است و مبتلایان به آن دارای مشکلاتی در زمینه بهزیستی ذهنی، تنظیم هیجانی و تصویر بدنی هستند. با توجه به لزوم مداخله برای بهبود ویژگیهای زنان مبتلا به سرطان پستان و پژوهش های اندک درباره اثربخشی سایکودرام، پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی سایکودرام بر تصویر بدنی، تنظیم هیجانی و بهزیستی ذهنی در زنان مبتلا به سرطان پستان انجام شد. روش کار این مطالعه نیمه تجربی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش زنان مبتلا به سرطان پستان مراجعه کننده به بیمارستان شهدای تجریش شهر تهران در سال 1398بودند. تعداد 30نفر با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و با روش تصادفی ساده در دو گروه مساوی آزمون و کنترل (هر گروه 15نفر) قرار گرفتند. گروه آزمون 10جلسه 90دقیقه ای به روش سایکودرام آموزش دید و گروه کنترل در لیست انتظار برای آموزش قرار گرفت. داده ها با کمک پرسشنامه های تصویر بدنی، تنظیم هیجانی و بهزیستی ذهنی جمع آوری شد. یافته ها گروه های آزمون و کنترل از نظر سن، تحصیلات، تاهل و تعداد فرزند همسان بودند (P> 0. 05)همچنین، گروه ها در مرحله پیش آزمون از نظر تصویر بدنی، تنظیم هیجانی و بهزیستی ذهنی تفاوت معنیداری نداشتند (P> 0. 05) اما در مراحل پس آزمون و پیگیری از نظر هر سه متغیر تفاوت معنی داری ثبت شد(P <0. 001)علاوه بر آن، روش سایکودرام باعث بهبود تصویر بدنی، تنظیم هیجانی و بهزیستی ذهنی در زنان مبتلا به سرطان پستان شد و نتایج درمان در مرحله پیگیری نیز باقی ماند(P <0. 001). نتیجه گیری نتایج نشاندهنده اثربخشی سایکودرام بر بهبود تصویر بدنی، تنظیم هیجانی و بهزیستی ذهنی و تداوم اثربخشی آن بود. بنابراین، درمانگران و متخصصان سلامت میتوانند از روش سایکودرام در کنار سایر روش های درمانی برای بهبود ویژگیهای مبتلایان به سرطان پستان بهویژه بهبود تصویر بدنی، تنظیم هیجانی و بهزیستی ذهنی استفاده نمایند.

مقدمه و هدف فرزند معلول، مشکلات روانی بسیاری را برای اعضای خانواده به ویژه مادر ایجاد میکند. با توجه به اهمیت بهداشت روانی مادر در خانواده و جامعه، پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی آموزش تاب آوری خانواده بر سرسختی روانشناختی مادران دارای فرزند معلول جسمی-حرکتی انجام شد. روش کار طرح پژوهش، نیمه تجربی، از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل همه مادران دارای کودک معلول جسمی-حرکتی ساکن شهر خرم آباد در سال 1398بود. حجم نمونه 30نفر بود که به صورت روش نمونه گیری در دسترس از میان افرادی که تمایل به شرکت در جلسات آموزش تاب آوری خانواده داشتند، انتخاب شد. سپس افراد به صورت تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل (هر گروه 15نفر)، قرار گرفتند. تمام آزمودنی های گروه مداخله و کنترل در شرایط یکسان، پرسشنامه سرسختی روانشناختی را به عنوان پیش آزمون کامل کردند. گروه آزمایش به مدت 9جلسه تحت آموزش تاب آوری خانواده قرار گرفت، اما گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. پسازآن هر دو گروه در پس آزمون شرکت داشتند. یافته ها آموزش تاب آوری خانواده، به طور معناداری بر سرسختی روانشناختی مادران دارای کودک معلول جسمی-حرکتی موثر بود و در گروه مداخله، افزایش معناداری را در این متغیر نشان داد (p <0. 01). نتیجه گیری طبق یافته های حاضر، آموزش تاب آوری خانواده یک روش مداخله ای مناسب برای بهبود متغیرهای سرسختی روانشناختی در مادران کودکان دارای ناتوانی است و میتواند در کلینیک های توانبخشی و مراکز آموزش خانواده استفاده شود.

مقدمه و هدف کمردرد به دلیل شیوع بالا، توجه کلینیکی بسیاری را به خود جلب کرده است. هدف پژوهش حاضر تعیین اثر تمرینات توانبخشی با توپ مدیسین بال بتا بر مولفه های نیروی عکس العمل زمین در بیماران دارای عارضه کمردرد طی راه رفتن است. روش کار جامعه آماری شامل بیماران مبتلا به کمردرد در دامنه سنی 20-30سال شهر اردبیل در سال 1399بود. تعداد 20مرد دارای کمردرد به طور تصادفی در دو گروه تمرین (سن: 25. 8± 2. 9، وزن: 79. 0± 3. 1کیلوگرم، قد: 176. 6± 7. 1 سانتی متر) و کنترل (سن: 25. 4± 2. 5، وزن: 79. 4± 3. 6 کیلوگرم، قد: 176. 3± 7. 4 سانتیمتر) تقسیم شدند. گروه تمرین، به مدت 12جلسه تمرینات تقویتی عضلات مرکزی بدن با توپ مدیسینبال بتا انجام داد. مولفه های نیروی عکس العمل زمین طی پیش و پس آزمون توسط دستگاه صفحه نیرو ثبت شد. یافته ها شاخص درد در گروه تمرین طی پس آزمون در مقایسه با پیش آزمون به طور معناداری کاهش یافت(P = 0. 044)همچنین اثر تعاملی زمان و گروه بر مقادیر اوج نیروی عکس العمل زمین در راستای داخلی طی فاز هل دادن معنادار بود (P = 0. 045) مقایسه جفتی نشان داد که مقادیر این مولفه در گروه تجربی طی پس آزمون در مقایسه با پیش آزمون به طور معناداری دچار افزایش میشود. مقادیر مولفه های نیروی عکس العمل زمین در گروه کنترل دچار تغییر نشد(P <0. 05). نتیجه گیری تمرینات توانبخشی عضلات ناحیه مرکزی بدن در بهبود متغیرهای کینتیکی و شاخص درد در بیماران کمردرد میتواند مفید باشد. باوجود این، اثبات هرچه بهتر این موضوع نیاز به انجام پژوهشهای بیشتر در این زمینه دارد.

مقدمه و هدف رایجترین اختلال خوردن، پرخوری است که در افراد چاق یا دارای اضافه وزن دیده میشود. افراد دارای اضافه وزن مشکلاتی در زمینه نگرش خوردن و سلامت روان دارند و شواهد اندکی درباره اثربخشی مداخلات برنامه ریزی عصبی-کلامی بر بهبود پیامدهای مرتبط با سلامت در دسترس است. پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی روش برنامه ریزی عصبی-کلامی بر نگرش خوردن و سلامت روان افراد دارای اضافه وزن انجام شد. روش کار این مطالعه نیمه تجربی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری سه ماهه با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش افراد دارای اضافه وزن مراجعه کننده به کلینیک های تغذیه و مراکز بهداشتی درمانی شهر دهدشت در سال 1398بودند. باتوجه به معیارهای ورود، تعداد 24نفر با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و با روش تصادفی در دو گروه مساوی جایگزین شدند. گروه آزمایش 10جلسه دو ساعته به مدت پنج هفته آموزش برنامه ریزی عصبی-کلامی دریافت کرد و گروه کنترل آموزشی ندید. داده ها با کمک آزمون نگرش خوردن (EAT-26)و مقیاس افسردگی، اضطراب و استرس (DASS-21) جمع آوری شد. یافته ها گروه های آزمایش و کنترل از نظر جنسیت، تاهل، تحصیلات و اشتغال تفاوت معناداری نداشتند (P> 0. 05)علاوه بر آن، گروه ها در مرحله پیش آزمون از نظر نگرش خوردن و سلامت روان تفاوت معناداری نداشتند (P> 0. 05) اما در مراحل پس آزمون و پیگیری از نظر هر دو متغیر تفاوت معناداری ثبت شد (P <0. 05) همچنین، روش برنامه ریزی عصبی-کلامی در مقایسه با گروه کنترل باعث بهبود نگرش خوردن و سلامت روان افراد دارای اضافه وزن گردید و نتایج در مرحله پیگیری نیز حفظ شد (P <0. 05) نتیجه گیری طبق نتایج این مطالعه، برنامه ریزی برای استفاده از روش برنامه ریزی عصبی-کلامی در کنار سایر روش های آموزشی جهت بهبود ویژگی های روانشناختی ضروری است. در نتیجه، متخصصان و درمانگران سلامت میتوانند از روش برنامه ریزی عصبی-کلامی برای بهبود نگرش خوردن و سلامت روان افراد دارای اضافه وزن استفاده نمایند.

مقدمه و هدف زانو پرانتزی یکی از متداولترین عوارض اندام تحتانی است که عملکرد افراد را در طی فعالیتهای روزمره و تمرینات ورزشی تحت تاثیر قرار میدهد. هدف از پژوهش حاضر، تعیین تاثیر استفاده از بریسهای حمایتکننده مفصل زانو بر مقادیر نیروهای عکس العمل زمین در افراد دارای زانو پرانتزی در طی راه رفتن است. روش کار پژوهش حاضر از نوع کارآزمایی بالینی است. 30دانشجوی پسر دارای زانوی پرانتزی (30-20سال) به صورت تصادفی در دو گروه کنترل و مداخله قرار گرفتند. گروه مداخله به مدت 8هفته طی فعالیتهای روزانه خود از بریس استفاده نمود. گروه کنترل، هیچ مداخله ای دریافت نکرد. نیروی عکس العمل زمین به وسیله دستگاه تخته نیرو طی راه رفتن ثبت شد. یافته ها پس از 8هفته اوج نیروی عکس العمل زمین در راستای خارجی طی پس آزمون در مقایسه با پیش آزمون افزایش معناداری یافت (P=0. 003)همچنین، پس از 8هفته اوج نیروی عکس العمل زمین در راستای قدامی طی پس آزمون در مقایسه با پیش آزمون افزایش معناداری (P=0. 015) داشت. نتیجه گیری به طور کلی بریس مقادیر اوج خارجی نیروی عکس العمل زمین را افزایش داد که این مورد میتواند منجر به افزایش پرونیشن پا و در نتیجه افزایش احتمال آسیب در طولانی مدت گردد.

مقدمه و هدف گردن درد یکی از اصلیترین اختلالات اسکلتی عضلانی در بزرگسالان است و چهارمین علت ناتوانی در جهان است. پژوهش حاضر با هدف تعیین تاثیر تمرینات حسی حرکتی بر حس عمقی، پوسچر و درد بیماران زن با گردن درد مزمن غیراختصاصی انجام شد. روش کار مطالعه حاضر از نوع نیمه تجربی و به شکل پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل انجام شد. 30زن مبتلا به گردن درد مزمن غیراختصاصی به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه 15نفره تجربی و کنترل تقسیم شدند. آزمودنی های گروه تجربی در یک برنامه تمرین حسی حرکتی (سه روز در هفته و به مدت 8هفته)، شرکت کردند، درحالیکه آزمودنی های گروه کنترل در هیچ برنامه ورزشی شرکت نداشتند. درد، حسی عمقی و زاویه سر به جلو به ترتیب با شاخص مقیاس دیداری درد (روایی 0/94و پایایی0/97)، تست بازسازی زاویه سری-گردنی (روایی و پایایی؛ 0/85درصد)، زاویه کرانیو-ورتبرال (روایی و پایایی؛ 0/88درصد)، قبل و بعد از 8هفته تمرینات حسی حرکتی اندازه گیری شدند. یافته ها گروه ها در مرحله پیش آزمون از نظر درد، حسی عمقی، زاویه سر به جلو همسان بودند(P<0. 05) اما در مرحله پس آزمون از نظر متغیرهای درد، حسی عمقی، زاویه سر به جلو تفاوت معنیدار ثبت شد (P<0. 001)بعد از 8هفته تمرینات حسی حرکتی، گروه تجربی بهبود قابل توجهی در زاویه سر به جلو، درد، حسی عمقی در مقایسه با گروه کنترل نشان داد. نتیجه گیری نتایج نشان دهنده اثربخشی برنامه تمرینات حسی حرکتی بر درد، حسی عمقی، زاویه سر به جلو بود. تمرینات حسی-حرکتی به صورت معناداری به کاهش درد و زاویه سر به جلو، بهبود حسی عمقی در بیماران با گردن درد مزمن غیراختصاصی منجر شد. درنتیجه به نظر میرسد که میتوان از این تمرینات به عنوان یک پروتکل درمانی جامع در بهبود اختلالات متعددی در بیماران با گردن درد مزمن غیراختصاصی بهره جست.