پژوهش های علوم دامی ایران
سال:1391 | دوره:4 | شماره:1 |تعداد مقالات:12

این آزمایش به منظور بررسی تاثیر سطوح و دوره های مختلف مصرف مکمل ویتامینی بر عملکرد و سیستم ایمنی جوجه های گوشتی تغذیه شده با جیره های بر پایه گندم و جو در مرحله پایانی پرورش (29 تا 42 روزگی) بر روی بستر انجام گرفت. تعداد 504 قطعه جوجه گوشتی نر (راس 308) در قالب طرح کاملا تصادفی به 28 گروه 18 قطعه ای با هفت تیمار و چهار تکرار تقسیم شدند. تیمارها شامل: چهار جیره غذایی حاوی سطوح صفر، 33.33، 66.66 و 100 درصد مکمل ویتامینی توصیه شده از سن 29 تا 42 روزگی و سه تیمار حاوی سطوح 33.33، 66.66 و 100 درصد مکمل ویتامینی توصیه شده از 29 تا 35 روزگی و در ادامه از 35 تا 42 روزگی، میزان این سطح از ویتامین در جیره آن ها حذف گردید. در سنین 35 و 42 روزگی، وزن زنده و مصرف خوراک هر یک از تکرارها اندازه گیری و میانگین مصرف خوراک روزانه، افزایش وزن روزانه و ضریب تبدیل غذایی محاسبه گردید. در دو مقطع زمانی 35 و 42 روزگی پس از کشتار وزن لاشه، ارگان های بورس فابرسیوس و طحال اندازه گیری شد و سیستم ایمنی بر اساس شاخص های SRBC، IgG و IgM با روش هماگلوتیناسیون در سن 42 روزگی آزمون شد. نتایج نشان داد که پرنده های تغذیه شده با جیره های حاوی سطوح مختلف ویتامینی طی دوره پایانی تفاوت معنی داری از نظر صفات عملکردی نداشته و همچنین تفاوتی از نظر شاخص های سیستم ایمنی مشاهده نشد، لذا به نظر می رسد امکان حذف مکمل ویتامینی طی دوره پایانی پرورش جوجه های گوشتی وجود داشته باشد.

به منظور بررسی تاثیر سطوح مختلف مکمل آلی سلنیوم و ویتامین E بر عملکرد و کیفیت گوشت بلدرچین، آزمایشی با استفاده از 480 قطعه بلدرچین ژاپنی در قالب طرح کاملا تصادفی با دو سطح سلنیوم (0.2 و 0.4 میلی گرم در کیلوگرم) و 3 سطح ویتامینE  18)، 90 و 180 میلی گرم در کیلوگرم) با 4 تکرار و 20 قطعه در هر تکرار انجام شد. نتایج حاصله نشان داد افزایش وزن، خوراک مصرفی و ضریب تبدیل غذایی تحت تاثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفت. با افزایش مکمل ویتامین E جیره، ظرفیت نگهداری آب گوشت ران به طور معنی داری افزایش یافت ولی اختلاف بین سطح 90 و 180 میلی گرم در کیلوگرم ویتامین E معنی دار نبود. درصد ماده خشک و اسیدیته گوشت تحت تاثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفت. مقدار مالون دی آلدهید گوشت تحت تاثیر رابطه متقابل سلنیوم با ویتامین E قرار گرفت. تیمارهای حاوی 0.2 و 0.4 میلی گرم در کیلوگرم سلنیوم آلی و 180 میلی گرم در کیلوگرم ویتامین E، کمترین میزان مالون دی آلدهید را داشتند. با افزایش مدت زمان نگهداری گوشت، میزان مالون دی آلدهید تولید شده افزایش یافت. نتایج این تحقیق نشان می دهد که افزودن مقادیر بالای سلنیوم و ویتامین E (تیمار حاوی 0.4 میلی گرم در کیلوگرم سلنیوم آلی و 180 میلی گرم در کیلوگرم ویتامین E) به عنوان آنتی اکسیدان به جیره بلدرچین، پایداری اکسیداتیو، مدت زمان نگهداری و کیفیت گوشت را بهبود می بخشد.

دو آزمایش همزمان به منظور تعیین احتیاجات ترئونین بر اساس قابلیت هضم استاندارد شده در دو سویه تجاری راس 308 و کاب 500 از سن 15 تا 28 روزگی انجام پذیرفت. جیره پایه حاوی گندم، تریتیکاله و کنجاله گلوتن ذرت برای مقادیر کافی همه مواد مغذی به جز ترئونین بر اساس توصیه های 2006) Quick Chick) تنظیم گردید. سطوح افزایشی مکمل ترئونین به جیره پایه افزوده شد تا شش تیمار آزمایشی در دامنه 0.46 تا 0.81 درصد ترئونین قابل هضم تامین گردد. جوجه ها بصورت تصادفی در 48 پن آزمایشی (4 تکرار و در هر تکرار 12 پرنده) در قالب طرح کاملا تصادفی قرار گرفتند و هر واحد آزمایشی یکی از شش سطح اسید آمینه را از 15 تا 28 روزگی دریافت نمود. افزایش وزن بدن، مصرف خوراک، ضریب تبدیل غذایی، میزان مصرف ترئونین قابل هضم در طی دوره آزمایشی اندازه گیری شدند. این صفات عملکردی به سطوح افزایشی ترئونین بصورت غیرخطی پاسخ دادند و اثر متقابل میان ترئونین و سویه به جز برای افزایش وزن بدن برای سایر فراسنجه های عملکردی معنی دار بود. سویه تاثیر معنی داری بر ضریب تبدیل غذایی نداشت و هر دو سویه با راندمان یکسانی از خوراک مصرفی برای رشد استفاده نمودند. میزان احتیاجات ترئونین قابل هضم با استفاده از مدل های خطوط شکسته خطی و خطوط شکسته درجه دو برآورد شدند. در سویه راس 308 میزان احتیاجات ترئونین قابل هضم با استفاده از مدل خطوط شکسته خطی برای افزایش وزن بدن و ضریب تبدیل غذایی به ترتیب 0.69 و 0.76 درصد برآورد گردید. با برازش مدل خطوط شکسته درجه دو روی داده های افزایش وزن بدن میزان احتیاجات ترئونین 0.79 درصد جیره بر اساس قابلیت هضم استاندارد شده برآورد شد. در سویه کاب 500، با استفاده از مدل خطوط شکسته خطی میزان احتیاجات ترئونین برای افزایش وزن بدن و ضریب تبدیل غذایی به ترتیب 0.69 و 0.71 درصد برآورد گردید. با برازش مدل خطوط شکسته درجه دو میزان احتیاجات مذکور به ترتیب 0.79 و 0.81 درصد جیره برآورد شد. با توجه به مدل و پاسخ رشد مورد استفاده برای برآورد احتیاجات، تفاوت چشمگیری در احتیاجات ترئونین دو سویه تجاری مشاهده نمی شود و در دوره رشد دو سویه احتیاجات تقریبا یکسانی دارند.

میانگین ترکیبات شیمیایی 19 رقم گندم تولیدی در کشور ایران شامل: ماده خشک، پروتئین خام، الیاف خام، چربی خام، خاکستر، عصاره عاری از ازت، قند، نشاسته و انرژی خام به ترتیب 95.95، 14.69، 2.75، 1.25، 1.66، 79.64، 5.15، 70.34 درصد و 4206.8 کیلوکالری بر کیلوگرم می باشد. میانگین انرژی قابل متابولیسم ظاهری تصحیح شده برای ازت 3020.46 کیلوکالری بر کیلوگرم، انرژی قابل متابولیسم حقیقی و تصحیح شده برای ازت به ترتیب 3422.53 و 3422.46 کیلوکالری بر کیلوگرم ماده خشک می باشد که بین 19 ارقام گندم اختلاف آماری وجود دارد. میانگین نشاسته قابل هضم ارقام گندم 96.27 درصد و ویسکوزیته فضولات حاصل از ارقام گندم 1.52 cps تعیین گردید. نتایج نشان داد که میانگین نشاسته کل، نشاسته مقاوم و نشاسته غیرمقاوم به ترتیب 65.08، 0.66 و 63.187 درصد و مقدار آمیلوز، آمیلوپکتین و آرابینوزایلان ها به ترتیب 20.54، 79.46، 4.84 درصد در ماده خشک می باشد. مقدار بتاگلوکان کل، محلول و نا محلول ارقام مختلف گندم به ترتیب 0.58، 0.024 و 0.56 درصد است. مقدار کربوهیدرات های غیر نشاسته کل، محلول و نامحلول در 19 رقم مختلف گندم به ترتیب 18.39، 16.21 و 1.011 درصد در ماده خشک می باشد.

این آزمایش به منظور ارزیابی اثر استفاده از سه آنزیم تجاری سافیزیم، کمبو و کمین بر عملکرد و کیفیت لاشه جوجه های گوشتی تغذیه شده با جیره های بر پایه گندم، جو و سویا و مقایسه آن با جیره های تجاری انجام گرفت. تعداد 405 قطعه جوجه گوشتی از سویه راس 308 در قالب یک طرح کاملا تصادفی، با 9 تیمار، 3 تکرار و 15 قطعه جوجه در هر واحد آزمایشی به مدت 42 روز روی بستر پرورش داده شدند. تیمارهای آزمایشی عبارت بودند از: 1) جیره شاهد بر پایه ذرت و سویا بدون آنزیم، 2) جیره بر پایه گندم، جو و سویا بدون آنزیم، 3) جیره بر پایه گندم، جو و سویا با آنزیم سافیزیم، 4) جیره بر پایه گندم، جو و سویا با آنزیم کمبو، 5) جیره بر پایه گندم، جو و سویا با آنزیم کمین، 6) جیره بر پایه گندم، جو و سویا با آنزیم های سافیزیم و کمبو، 7) جیره بر پایه گندم، جو و سویا با آنزیم های سافیزیم و کمین، 8) جیره بر پایه گندم، جو و سویا با آنزیم های کمبو و کمین، 9) جیره بر پایه گندم، جو و سویا با آنزیم های سافیزیم، کمبو و کمین. جیره های غذایی دارای انرژی و پروتئین یکسانی بوده و تمامی جوجه ها به صورت آزاد به آب و دان دسترسی داشتند. در دوره آغازین بالاترین مقادیر خوراک مصرفی و افزایش وزن روزانه، در دوره رشد بالاترین مقدار خوراک مصرفی روزانه و در کل دوره آزمایش بیشترین مقادیر مربوط به خوراک مصرفی و افزایش وزن روزانه در گروه آزمایشی حاوی جیره بر پایه گندم، جو و سویا با آنزیم های سافیزیم و کمبو مشاهده گردید. در خصوص ترکیبات لاشه، بالاترین درصد سینه و پایین ترین درصدهای کبد و ران در گروه آزمایشی جیره بر پایه گندم، جو و سویا با آنزیم های کمبو و کمین، بالاترین درصد ران در گروه آزمایشی جیره بر پایه گندم، جو و سویا با آنزیم سافیزیم و پایین ترین درصدهای سینه و بالاترین درصد کبد در گروه آزمایشی جیره بر پایه ذرت و سویا بدون آنزیم، مشاهده گردیدند. کمترین هزینه خوراک به ازای هر کیلوگرم از افزایش وزن زنده را گروه آزمایشی جیره بر پایه گندم، جو و سویا با آنزیم کمین به خود اختصاص داد.

به منظور بررسی اثرات جایگزینی کنجاله سویا با کنجاله کانولا بر مصرف ماده خشک، تولید و ترکیب شیر و برخی از فراسنجه های خونی گاوهای شیری تازه زای هلشتاین از 12 راس گاو تازه زای هلشتاین در قالب طرح کاملا تصادفی استفاده شد. تیمارهای آزمایشی عبارتند بودند از جیره حاوی کنجاله سویا (6=n) و یا جیره حاوی کنجاله کانولا (6=n). برای تجزیه و تحلیل آماری داده های تکرار شده در زمان از رویه Mixed به صورت تکرار در زمان و برای سایر داده ها از رویه GLM نرم افزار آماری SAS استفاده شد. نتایج نشان داد که تولید شیر، پروتئین، چربی و لاکتوز در بین خوراک های مورد استفاده مشابه بود. خوراک دارای کنجاله کانولا، درصد چربی شیر را به طور معنی داری افزایش داد. اثر خوراک های مختلف بر روی مصرف ماده خشک معنی دار نبود. سطوح گلوکز، کلسترول، نیتروژن غیر آمینی و آنزیم آسپارتات آمینو ترانسفراز (AST) سرم خون تحت تاثیر تیمارها قرار نگرفت. اثر زمان بر روی همه مولفه های مورد بررسی به استثنای درصد چربی معنی دار بود. نتایج این آزمایش نشان داد که جایگزینی کنجاله سویا با کنجاله کانولا اثر معنی داری بر مصرف ماده خشک، تولید و ترکیبات شیر (به استثنای درصد چربی)، غلظت های گلوکز، کلسترول، نیتروژن اوره ای خون و آنزیم آسپارتات آمینو ترانسفراز در خون نداشت. بنابراین می توان کنجاله کانولا را بدون داشتن اثرات مضر بر روی فراسنجه های تولیدی و متابولیت های خونی، جایگزین کنجاله سویا در جیره گاوهای شیرده کرد.

هدف از این تحقیق، مطالعه اثرات جایگزینی سیلاژ ذرت با سیلاژ سورگوم شیرین بر قابلیت هضم، عملکرد تولیدی، فراسنجه های شکمبه ای و رفتارهای تغذیه ای گاوهای شیری بود. بدین منظور، سیلاژ سورگوم شیرین در نسبت های صفر (شاهد)، 33.3، 66.6 و 100 درصد ماده خشک جایگزین سیلاژ ذرت شد. تیمارها به طور تصادفی به 8 راس گاو هلشتاین با میانگین تولید شیر 35.5 کیلوگرم در روز در قالب طرح آزمایشی مربع لاتین 4×4 (تکرارشده در 4 دوره 21 روزه) اختصاص داده شدند. در این مطالعه مصرف ماده خشک، پروتئین خام و الیاف نامحلول در شوینده های خنثی و اسیدی بین تیمارها تفاوت معنی داری نداشت، ولی همه سطوح جایگزینی باعث کاهش قابلیت هضم این ترکیبات شد. با این وجود، تفاوت تولید و ترکیبات شیر معنی دار نشد. در تیمار شاهد، مقدار اسیدهای چرب فرار تولیدی شکمبه بالاتر بود، ولی مقدار pH و نیتروژن آمونیاکی شکمبه بین تیمارها تفاوت معنی داری نداشت. همچنین، جایگزینی باعث افزایش معنی دار زمان نشخوار کردن در تیمار 100 درصد سیلاژ سورگوم شیرین نسبت به تیمار شاهد شد. نتایج این تحقیق نشان داد که سیلاژ سورگوم شیرین پتانسیل جایگزینی با سیلاژ ذرت را بدون اثرات منفی بر مصرف خوراک و تولید شیر داشت.

به منظور ارزیابی تاثیر سیلو کردن و اضافه کردن پلی اتیلن گلیکول (PEG) و اوره بر ترکیب شیمیایی، ترکیبات فنولی و تولید گاز محصولات فرعی پسته و تاثیر این عمل آوری بر عملکرد گاوهای شیری هلشتاین دو آزمایش طراحی شد. در آزمایش اول محصولات فرعی پسته به ترتیب با 1 و 0.5 درصد ماده خشک PEG و اوره عمل آوری شد و در 12 عددکیسه نایلونی با ظرفیت 3 کیلو گرم به مدت 60 روز سیلو شدند. عمل آوری محصولات فرعی پسته، ترکیبات فنولی، تانن و تانن های متراکم را به طور معنی داری (0.05>P) کاهش داد. اضافه کردن PEG به سیلاژ محصولات فرعی پسته، تولید گاز را بعد از 96 ساعت کشت افزایش داد و مقادیر انرژی قابل متابولیسم و قابلیت هضم ماده آلی با اضافه کردن PEG و اوره افزایش پیدا کرد (0.05>P). در آزمایش دوم از 8 راس گاو شیری هلشتاین چند شکم زایش در قالب طرح مربع لاتین 4×4 تکرار شده استفاده شد. تیمارهای آزمایش شامل: 1) سیلاژ ذرت (15 درصد ماده خشک جیره)، 2) سیلاژ پوست پسته، 3) سیلاژ پوست پسته عمل آوری شده با 0.5 درصد وزن ماده خشک اوره و 4) سیلاژ پوست پسته عمل آوری شده با 1 درصد وزن ماده خشک PEG، بودند. میزان تولید و ترکیبات شیر تحت تاثیر تیمارها قرار نگرفت. pH شکمبه تغییر نکرد ولی، غلظت نیتروژن آمونیاکی برای تیمار اوره نسبت به سایر تیمارها بیشتر بود (0.05>P). می توان نتیجه گرفت که در اثرعمل آوری محصولات فرعی پسته اثر منفی تانن ها بر قابلیت هضم ماده آلی کاهش، انرژی قابل متابولیسم افزایش و درنتیجه ارزش تغذیه ای آن بهبود پیدا کرد

در این تحقیق به منظور مقایسه همبستگی ارزش ارثی دوره های ناقص و کامل شیردهی در صفات تولید شیر و تداوم شیردهی، تعداد 13699 رکورد روزآزمون تولید شیر مربوط به 2716 راس گاو هلشتاین زایش اول که دختران 167 راس گاو نر بودند، بر اساس مدل تابعیت تصادفی (Random Regression) و روش حداکثر درست نمایی محدود شده (REML) تجزیه و تحلیل شد. همبستگی دوره ناقص شیردهی 5 تا 90 روز صفت تولید شیر نسبت به دوره کامل شیردهی (305 روز) 0.67 و برای دوره ناقص شیردهی 5 تا 120 روز 0.72 بود. با پیشرفت مرحله شیردهی میزان همبستگی ها افزایش یافت و در دوره ناقص شیردهی 5 تا 240 روز به 0.91 رسید. برای صفت تداوم شیردهی و دوره ناقص شیردهی 5 تا 150 روز این همبستگی 0.68 بود و با پیشرفت مرحله شیردهی مقدار آن برای دوره ناقص 5 تا 240 روز، معادل 0.91 برآورد شد. این همبستگی برای رکوردگیری دو ماه در میان (رکوردگیری 3 ماهه) صفت تولید شیر 0.88 و در مورد صفت تداوم شیردهی 0.59 بود. همچنین این همبستگی برای رکوردگیری یک ماه در میان (رکوردگیری 2 ماهه) صفات تولید شیر و تداوم شیردهی به بالاتر از 0.90 رسید.

در این تحقیق به منظور برآورد پارامترهای ژنتیکی و روند ژنتیکی و فنوتیپی صفات تولیدی و تولید مثلی در گاوهای هلشتاین شمال کشور از اطلاعات زایش اول 11398 راس گاو شیری نژاد هلشتاین در 290 گله استانهای گلستان و مازندران مربوط به سال های 1367 تا 1386 استفاده شد. صفات تولیدی شامل رکوردهای تصحیح شده 305 روز دو بار دوشش شیر، تولید چربی و صفات تولید مثلی شامل سن زایش اول، فاصله دو زایش و طول دوره خشکی بود. پارامترهای ژنتیکی با استفاده از مدل حیوانی تک صفتی و دو صفتی و به کمک نرم افزارASREML برآورد شد. در آنالیز تک صفتی وراثت پذیری تولید شیر 0.02±0.27، تولید چربی 0.02±0.19، سن زایش اول 0.02±0.1، فاصله دو زایش 0.01±0.04 و طول دوره خشکی 0.02±0.10 برآورد شد. همبستگی ژنتیکی صفت تولید شیر با تولید چربی 0.82 به دست آمد. همچنین همبستگی ژنتیکی صفات تولید شیر و تولید چربی با سن زایش اول به ترتیب 0.2- و 0.23- و با فاصله دو زایش0.31  و 0.4 برآورد شد. در این تحقیق روند ژنتیکی تولید شیر 0.4±2.8 کیلوگرم، تولید چربی 0.01±0.05 کیلوگرم، سن اول 0.01±0.28- روز، فاصله دو زایش (0.002±) 0.02 روز و طول دوره خشکی 004/±0.03- روز در سال برآورد گردید. روند فنوتیپی برای صفات فوق به ترتیب 2.9±113.24 و 0.1±2.3 کیلوگرم و 0.1±2.66-، 0.14±0.37 و 0.05±0.36- روز در سال به دست آمد. با توجه به همبستگی نامطلوب صفات تولیدی و تولید مثلی، برنامه اصلاح نژادی بایستی بر اساس انتخاب همزمان برای صفات مذکور از طریق یک شاخص انتخاب صورت گیرد.

برای بررسی منحنی رشد طیور گوشتی در سطح لاین، به ترتیب از 154 و 144 قطعه جوجه گوشتی از دو خط پدری (A و B) سویه تجاری گوشتی آرین استفاده شد. خط پدری A برای نسل های متمادی در جهت کاهش ضریب تبدیل خوراک و خط پدری B برای نسل های متمادی در جهت افزایش وزن بدن انتخاب شده اند. وزن بدن تمامی پرندگان در روزهای 1، 4، 7، 10، 14، 17، 21، 28، 35، 42، 49 و 54 دوره پرورش اندازه گیری و منحنی رشد با استفاده از مدل گمپرتز برای آنها برازش گردید. علاوه بر این ضریب تبدیل خوراک در فاصله بین 23 تا 54 روزگی در 20 درصد از پرنده ها به صورت انفرادی اندازه گیری شد. پس از کشتار، وزن سینه، جگر و چربی محوطه بطنی تمامی پرندگان جمع آوری و توزین شد. نتایج این تحقیق نشان داد که ثابت رشد و سن رسیدن به نقطه عطف در جنس نر خط پدری B به طور معنی داری (P<0.05) بالاتر از نرهای خط A بود. همچنین پرنده های ماده خط B نیز وزن اولیه، ثابت رشد و سن در نقطه عطف بالاتری نسبت به پرنده های ماده خط A داشتند. اما وزن بدن در زمان هچ، ثابت رشد و سن رسیدن به نقطه عطف در بین دو جنس نر و ماده هر یک از خطوط پدری تفاوت معنیداری با یکدیگر نداشت.  تفاوت معنی داری در وزن جگر، چربی محوطه بطنی و ضریب تبدیل خوراک بین نرهای خطوط پدری مشاهده نشد اما وزن سینه به طور معنی داری  (P<0.05)در جنس نر خط B بیشتر بود. همچنین، تفاوت های وزن سینه، جگر و چربی محوطه بطنی بین پرنده های ماده های دو خط پدری B و A دارای تفاوت معنی دار (P<0.01) بود. اما ضریب تبدیل خوراک در بین جنس ماده خطوط پدری تفاوت معنیداری با یکدیگر نداشتند. وزن جگر و چربی محوطه بطنی تفاوت معنی داری (P<0.01) بین نرها و ماده ها در خطوط پدری داشت. اما تفاوت برای وزن سینه بین نرها و ماده ها فقط در خط پدری B معنی دار (P<0.05) بود. سرعت رشد در نرها و ماده های خط B از 17 تا 35 روزگی به طور معنی داری بالاتر از نرها و ماده های خط A بود. تفاوت معنی داری (P<0.01) بین نرها و ماده های خطوط پدری در سرعت رشد مشاهده شد. به طوری که سرعت رشد از روز 17 دوره پرورش در نرها بالاتر از ماده ها بود.

هدف از تحقیق حاضر شناسایی میزان پلی مورفیسم در نشانگر های ریزماهواره ای BM6444، INRA135 و oarhh35 مرتبط با ژن اینهیبین در گوسفند سنجابی بود. برای این منظور به طور تصادفی از 100 راس (78 میش و 22 قوچ) ایستگاه تحقیقات دامپروری مهرگان کرمانشاه خونگیری به عمل آمد. با استفاده از روش نمکی بهینه یافته نمونه های DNA استخراج شدند. از واکنش زنجیره ای پلی مراز و جفت آغازگرهای اختصاصی جایگاه های ریز ماهواره ای برای تکثیر قطعه های مورد آزمایش استفاده گردید. در این آزمایش برای شناسایی ژنوتیپ های حاصل از روش رنگ آمیزی نیترات نقره و ژل پلی اکریل آمید با درصدهای مختلف برای هر نشانگر استفاده گردید. ژنوتیپ های مشاهده شده به کمک نرم افزارهای Popgene نسخه 1.32 و Cervus نسخه 2 آنالیز گردیدند. نتایج نشان دادند که نشانگر  BM6444چند شکل بوده و 4 آلل و 4 ژنوتیپ به ترتیب با فراوانی های (A:0.18, B:0.38, C:0.31, D:0.12) و (AD:0.32, CD:0.18, AB:0.12, BC:0.38) را در بر می گیرد. شاخص چندشکلی (PIC) و تعداد آلل های موثر در این جایگاه به ترتیب 0.62 و 3.42 بودند. برای نشانگر ریز ماهوارهای INRA135، 6 آلل با فراوانی های (A:0.21, B:0.25, C:0.21, D:0.09, E:0.11, F:0.19) و سه ژنوتیپ با فراوانی های (BD:0.29, CD:0.27, AB: 0.42) مشاهده گردید. شاخص چندشکلی (PIC) و تعداد آلل های موثر در این جایگاه به ترتیب 0.72 و 5.21 بودند. در ریزماهواره oarhh35 نتایج نشان دادند که این نشانگر نیز چند شکل بوده و 3 آلل با فراوانی های (A:0.29, B:0.28, C:0.42) و دو ژنوتیپ با فراوانی های (AB:0.32, BC:0.68) را در بر می گیرد. شاخص چندشکلی (PIC) و تعداد آلل های موثر برای oarhh35 نیز به ترتیب 0.71 و 2.48 بودند.