مجله دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران
سال:1382 | دوره:16 | شماره:3 (مسلسل 36) |تعداد مقالات:13

بیان مساله: درمان تحلیل لثه و پوشش سطح عریان ریشه یکی از اهداف درمانهای پریودتالی است و روشهای جراحی متعددی برای نیل به این هدف پیشنهاد شده است.هدف: مطالعه حاضر با هدف بررسی مقایسه ای روش فلپ کورنالی با بدون کاربرد ژل اتیلن دی آمینوتترااستیک اسید (EDTA) در درمان تحلیل لثه انجام شد.روش بررسی: در این مطالعه کارآزمایی بالینی(Randomized Clinical Trial) ، تعداد 16 بیمار با دامنه سنی 17 تا 60 سال دارای 27 ناحیه با تحلیل لثه ای کلاس یک میلر در سمت باکال به عمق حداقل 2 میلیمتر و بر اساس معیارهای مشخص مورد بررسی قرار گرفتند. بعد از انجام مرحله اول درمان، نواحی تحلیل یافته در گروه مورد با استفاده از روش جراحی کرونالی فلپ و کاربرد ژل EDTA ( %24وph=7 به مدت 3 دقیقه) در سطح ریشه و در گروه شاهد فقط با استفاده از روش فلپ کرونالی پوشیده شدند. اندازه گیریهای کلینیکی شامل ارزیابی بهداشت دهان، عمق تحلیل (RD) پهنای تحلیل (RW)، پهنای لثه کراتینره (HKT)، عمق پاکت (PD)، حد چسبندگی (PAL) و نیز تهیه عکس قبل از عمل و 1،2 و3  ماه بعد از عمل جراحی انجام شد. اطلاعات به دست آمده یا استفاده از آزمونهای آماری Mann-Whitney،Freedman  و Wilcoxon مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: میانگین PAL ,PD ,HKT ,RW ,RD در گروه مورد قبل از عمل به ترتیب 2.73، 3.17، 3.13، 1.1 و 3.83 میلیمتر و در گروه شاهد 2.56، 3.03، 3.67، 1.25 و 3.92 میلیمتر حاصل شد که 3 ماه بعد از درمان در گروه مورد به ترتیب به 0.46، 1.97، 2.65، 0.67 و 1.1 میلیمتر و در گروه شاهد به 0.85، 2.8، 2.75، 1 و 1.94 میلیمتر تغییر یافت. میانیگن میزان پوشش سطح ریشه 3 ماه بعد از جراحی در گروه مورد 83% و در گروه شاهد 67% به دست آمد که این میزان بین دو گروه از نظر آماری اختلاف معنی داری را نشان داد (p=0.0067). اگر چه تفاوت کلینیکی قابل توجهی بین دو گروه مورد و شاهد بخصوص از لحاظ میزان پوشش ریشه مشاهده شد ولی تحلیل آماری، تفاوت معنی داری را بین دو گروه در هیچ یک از شاخصها به جز (P=0.005) PAL نشان داد.نتیجه گیری: در درمان تحلیل های لثه ای کلاس یک میلر می توان از ژل (PH=7,%24) EDTA به مدت 3 دقیقه در سطح ریشه همراه با روش فلپ کرونالی به عنوان یک روش موفق و قابل پیش بینی استفاده نمود.

بیان مساله: تراکم معدنی استخوانها در زنان بعد از یائسگی به مقدار زیادی کاهش می یابد و منجر به شایع ترین نوع بیماریهای متابولیک استخوان یعنی استئوپروز می شود. از مهمترین مشکلات این بیماری شکستگی های متعدد استخوانی است که عوارض و هزینه زیادی را برای جامعه به وجود می آورد. یکی از ارزان ترین و در عین حال در دسترس ترین روش برای تشخیص تغییرات کاهش تراکم استخوانی رادیومورفومتری در رادیوگرافی معمولی است. مطالعات نشان داده است که رادیومورفومتری استخوان فک پایین در رادیوگرافی ساده پانورامیک نیز در این زمینه کمک کننده است. از این روش می توان به عنوان تشخیصی در غربالگری افراد مبتلا به کاهش تراکم استخوانی، تعیین مقادیر طبیعی شاخصهای رادیومورفومتریک فک پایین در افراد نرمال جمعیت های مختلف استفاده کرد.هدف: این مطالعه با هدف بررسی شاخصهای رادیومورفومتریک فک پایین در رادیوگرافی های پانورامیک جمعیت زنان نرمال مراجعه کننده به مراکز تخصصی رادیولوژی فک و صورت و تعیین چگونگی ارتباط این شاخصها با سن و تعداد دندانهای افرد مورد مطالعه انجام شد.روش بررسی: در این مطالعه توصیفی - تحلیلی چگونگی وضعیت دو شاخص رادیومورفومتریک فک پایین یعنی شاخص کمی Antegonial (AI) و شاخص کیفی کورتیکال فک پایین (MCI) در  417رادیوگرافی جمعیت زنان نرمال بالای 20 سال در پنج گروه سنی، توسط یک مشاهده گر و زیر نظر متخصص رادیولوژی فک و صورت بررسی شد؛ ارتباط بین این شاخصها با یکدیگر و با تعداد دندانها و سن افراد با استفاده از آنالیز واریانس و پیرسون بررسی گردید.یافته ها: میانگین شاخص کمی (AI) در جمعیت مورد مطالعه 54/0 ± 54/3 میلیمتر بود؛ همچنین درصد فراوانی شاخص MCI به ترتیب C2 برابر 5/71 درصد،  20.9 C1درصد و C3 برابر 7/7 درصد بود. بین شاخصهای AI و MCI با سن و تعداد دندانهای افراد مورد مطالعه و همچنین بین خود شاخصها ارتباط آماری معنی داری وجود داشت (p<0.0001).نتیجه گیری: بر اساس یافته های مطالعه حاضر با افزایش سن، میانگین AI و تعداد دندانها به طور معنی داری کاهش یافته و شاخص MCI هم پروزیتی زیادی را در کورتکس تحتانی فک پایین (شاخص (C3 نشان می دهد؛ بنابراین چون شاخصهای رادیومورفومتریک فک پایین می تواند در شناسایی اولیه و غربالگری افراد با تراکم استخوانی کاهش یافته (مبتلا به استیوپنی یا استیوپروز) کمک کننده باشد.

بیان مساله: Halitosis به معنای بوی بد دهان است و از آنجا که این عارضه موجب بروز مشکلاتی برای بیمار و اطرافیان وی می گردد و آگاهی دندانپزشکان از میزان شیوع علل دهانی ایجاد کننده آن در برنامه ریزی و پیشگیری از بروز این مشکل مؤثر خواهد بود، انجام چنین مطالعاتی مفید و موثر است. هدف: این مطالعه با هدف تعیین میزان شیوع بوی بد هان با علل دهانی در دختران 13 تا 17 ساله مدارس راهنمایی و دبیرستان شهر قزوین انجام شد؛ همچنین رابطه تعدادی از عوامل اتیولوژیک نظیر بهداشت دهان، زبان باردار و ... با بوی بد دهان مورد بررسی قرار گرفت. روش بررسی: تعداد 700 نفر از دختران 13 تا 17 ساله مدارس شهر قزوین مورد مطالعه قرار گرفتند و 14 عامل مورد نظر از طریق پرسشنامه برای هر یک از این افراد ثبت شد.  اطلاعات جمع آوری شده به کمک مشاهده مستقیم و معاینه کلینیکی به دست آمد. یافته ها: میزان شیوع بوی بد دهان در افراد مورد مطالعه 9/28% به دست آمد؛ همچنین رابطه آماری معنی داری بین بوی بد دهان و متغیرهای وابسته نظیر ژنژیویت، زبان باردار، بیماری سیستمیک همراه با مصرف دارو، مصرف مواد بوزا و میزان رعایت بهداشت دهان وجود داشت. نتیجه گیری: مهمترین عامل در ایجاد بوی بد دهان در جامعه مورد مطالعه عدم رعایت بهداشت دهان بود. در تحقیقات دیگر نیز مواردی نظیر ژنژیویت، زبان باردار، التهاب لوزه، جرم دندان مال اکلوژن به عنوان مهمترین عوامل بروز بوی بد دهان تشخیص داده شدند.

بیان مساله: از آنجا که علوم رایانه همانند سایر رشته ها، در رادیولوژی مورد توجه بسیار قرار گرفته است و در استفاده از تصاویر دیجیتال کامپیوتری، دقت روش و شرایط کار، بر روی اطلاعات حاصله تاثیر خواهد داشت، لذا بررسی روش های مختلف انتقال تصاویر و مقایسه آن با روش معمول جهت کسب اطلاعات تشخیصی دقیق تر، ضروری می باشد. هدف: این مطالعه با هدف مقایسه دقت تصاویر رادیوگرافی معمولی و دیجیتایزه شده با سه وسیله مختلف در تشخیص پوسیدگی های پروگزیمال انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه که از نوع بررسی تست ها بود، 60 دندان کشیده شده کانین، پر مولر و مولر انسان در بلوک های گچی مانت شدند و رادیوگرافی از آنها با استفاده از فیلم کداک E مشابه بایت وینگ انجام شد. تعداد 10 رادیوگرافی بایت وینگ حاصله با یک اسکنر و یک دوربین دیجیتال هر دو با وضوح تصویر600 dpi  و سپس با دوربین دیجیتال دیگری با وضوح تصویر300 dpi  دیجیتایز شدند. تصاویر دیجیتایز شده به صورت تصادفی بر روی صفحه نمایشگر با کیفیت بالا نمایش داده شدند. شش نفر مشاهده گر وضعیت پوسیدگی 120 سطح پروگزیمال را از طریق مشاهده تصاویر دیجیتال و معمولی بررسی کردند. تشخیص این افراد با Gold Standard) معاینه ماکروسکوپی) مقایسه و Reliability آن محاسبه شد. اطلاعات به دست آمده با استفاده از آزمونهای ANOVA و Chi-Square موردتحیل قرار گرفتند. یافته ها: بین روشهای مختلف از لحاظ دقت تشخیص سطوح پروگزیمال سالم و پوسیدگی مینا اختلاف معنی داری وجود نداشت. ولی سیستم های دیجیتال در مقایسه با رادیوگرافی معمولی در تشخیص پوسیدگی عاج از حساسیت بیشتری برخوردار بودند (p<0.05).نتیجه گیری: به نظر می رسد برای دیجیتایز کردن تصاویر رادیوگرافیک، وضوح تصویر با 300 dpi کافی است. با این خصوصیت، حجم فایل های ذخیره تصویر محدود می شود؛ همچنین اطلاعات قابل توجهی از نظر تشخیص صحیح پوسیدگی از دست نخواهد رفت.

بیان مساله: هدف از انجام یک جراحی اندودنتیک موفق، ایجاد سیل مناسب و کافی در ناحیه اپیکال می باشد؛ بنابراین در حین جراحی، اقدام به قطع ریشه برای ایجاد شرایط مناسب و دسترسی کافی، ضروری است. هدف: این مطالعه با هدف تعیین مناسب ترین زاویه قطع ریشه به منظور ایجاد سیل آپیکالی کافی در جراحی پری آپیکال انجام شد. روش بررسی: 45 دندان سالم سنترال فک بالا به صورت تصادفی در سه گروه 15 تایی تقسیم شدند. دندانها به روش تراکم جانبی، درمان ریشه (پر) شدند و انتهای آپکس دندانهای هر گروه به ترتیب با زاویه های صفر، 30 و 45 درجه از 3 میلیمتری انتهای ریشه قطع شد. در مرحله بعد تمام سطوح دندانها به جز سطح برش خورده، توسط لاک پوشانده و به مدت یک هفته در محلول متیلن بلو قرار داده شدند. در پایان هفته، لاک از روی دندانها، پاک شد و دندانها در مقطع باکولینگوال از وسط برش خوردند؛ سپس مقدار نفوذ دای در دندانها، زیر میکروسکوپ Stereozoom (Lope) با بزرگنمایی 4 و با استفاده از لنز چشمی مدرج بر حسب میلیمتر اندازه گیری شد. اطلاعات به دست آمده با استفاده از آنالیز واریانس یک طرفه تحلیل گردید. یافته ها: میزان نفوذی دای در گروه اول (صفر درجه)، گروه دوم (30 درجه) و گروه سوم (45درجه) به ترتیب 3.34±7.23، 8.46±3.01 و 4.11±9.74 میلیمتر بود. بین سه گروه از نظر آماری اختلاف معنی داری وجود نداشت (p>0.05).نتیجه گیری: در صورت افزایش عمق حفره رتروگرید، زاویه اثر محدودی بر میزان سیل اپیکالی دارد.

بیان مساله: لیکن پلان بیماری پوستی، مخاطی نسبتا شایعی است که معمولا دندانپزشک اولین کسی است که این بیماری را تشخیص می دهد. این بیماری به علت همراه بودن با درد و سوزش و نیز بدخیمی، از اهمیت خاصی برخوردار است. از طرفی دیگر هپاتیت B و C یکی از پنج عامل مرگ و میر زودرس عفونی انسان و از مشکلات اساسی دندانپزشکان از نظر انتقال بیماری می باشند. در سالهای اخیر توجه زیادی به ارتباط بین این دو بیماری معطوف شده است. هدف: این مطالعه با بررسی میزان شیوع لیکن پلان دهانی در بیماران مبتلا به هپاتیت B و C انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه Case Series، 500 بیمار مبتلا به هپاتیت B و 104) C بیمار مونث و 396 بیمار مذکر) که از مرداد 1380 تا مرداد 1381 به مرکز هپاتیت بیمارستان دکتر شریعتی، سازمان انتقال خون و مرکز هموفیلی تهران مراجعه کرده بودند، مورد معاینه دهانی قرار گرفتند و همه ضایعات سفید و غیر قابل برداشت با آبسلانگ در پرسشنامه مخصوص هر بیمار ثبت شد. متوسط سنی افراد مورد مطالعه 13.13±32.09 بود (کمترین سن 4 سال و بیشترین سن 72 سال). به منظور تحلیل نتایج از آزمونهای t و Fisher استفاده شد. یافته ها: 289 نفر از افرد مورد مطالعه HBS Ag+ و 223نفر HCV Ab+ و 12 نفر مبتلا به هپاتیت B و C به صورت توام و 23 نفر سیروتیک بودند. از بین این بیماران 3 نفر (0.6%) مبتلا به لیکن پلان دهانی بودند. از 289 نفر HBS Ag+ و 1نفر (P=0.38) (%0.35) و از 223 نفر افراد HCV Ab+ و 2 نفر (0.9%) مبتلا به لیکن پلان دهانی بودند (p=0.44). نتایج این بررسی ارتباط معنی داری را از نظر آماری بین لیکن پلان و هپاتیت B و C نشان نداد. از 23 بیماری سیروتیک، 2 نفر مبتلا به لیکن پلان دهانی بودند و از نظر آماری ارتباط معنی داری بین این دو بیماری وجود داشت (p<0.05).نتیجه گیری: توصیه می شود تمامی بیماران مبتلا به لیکن پلان دهانی از نظر هپاتیت B و C و نیز آنزیم های کبدی مورد آزمایش قرار گیرند.

بیان مساله: قارچهای خانواده کاندیدا بخشی از فلور طبیعی دهان را تشکیل می دهند و از عوامل ایجاد عفونت های فرصت طلب محسوب می شوند. از آنجا که همودیالیز باعث ضعیف شدن سیستم ایمنی بدن می گردد و بیماران را نسبت به عفونت های فرصت طلب مستعد می سازد، بررسی ارتباط همودیالیز با این گونه عفونت ها می تواند، بسیار سودمند باشد. هدف: مطالعه حاضر با هدف بررسی رابطه احتمالی بین تعداد کلنی کاندیدای دهان و طول مدت همودیالیز و بررسی لزوم تجویز داروهای ضد قارچ به صورت پیگشیری انجام شد؛ همچنین درجه حرارت دهان، سن، جنس، دندان مصنوعی، مصرف سیگار، نوع داروی مصرفی، اشکال میکروسکوپی قارچ کاندیدا و وجود علایم بالینی عفونت دهانی به عنوان عوامل جنبی در ارتباط با تعداد کلنی های کاندیدا بررسی شدند. روش بررسی: برای انجام این تحقیق، نمونه بزاق و اسمیر از خلف زبان 114 بیمار مرکز همودیالیز بیمارستان خورشید دانشگاه علوم پزشکی اصفهان کشت داده شد و از نظر شمارش کلنی و اشکال میکروسکوپی قارچ در رابطه با متغیرهای مورد مطالعه، بررسی شد. به منظور تحلیل اطلاعات از آزمونهای آماری پیرسون و اسپیرمن استفاده گردید. یافته ها: بین تعداد کلنی ها کاندیدا و مدت همودیالیز از نظر آماری رابطه معنی داری مشاهده نشد (p>0.05).نتیجه گیری: به علت فراوانی متغیرها و عوامل موثر برای پیایش زمینه مساعد جهت بروز عفونت، به نظر نمی رسد تنها براساس یک عامل (مدت درمان همودیالیز) بتوان احتمال بروز عفونت دهانی کاندیدیازیز را پیش بینی نمود؛ به همین دلیل بر مبنای یافته های این مطالعه تجویز داروی ضد قارچی به عنوان پیگشیری در بیماران تحت درمان با همودیالیز توصیه نمی شود؛ البته باید توجه داشت که نتایج قابل تعمیم نمی باشد و نیاز به مطالعات وسیعتر همچنان وجود دارد.

بیان مساله: از آنجا که نقش پلاک میکروبی در اتیولوژی پوسیدگی و بیماری های پریودنتال به اثبات رسیده است و روشهای مکانیکال کنترل پلاک دارای محدودیت هایی می باشند. روشهای کنترل پلاک شیمیایی متعددی پیشنهاد شده است؛ یکی از موثرترین این مواد کلرهگزیدین است که معمول ترین روش کاربرد آن به صورت دهان شویه می باشد. مشکل دارویی آدامس به دلیل خواص متعدد بسیار مورد توجه می باشد ولی به دلیل عدم رضایت غالب مصرف کنندگان از طعم آدامس های موجود، ارایه فرمول جدید به منظور دستیابی طعم مطلوب برای مصارف عمومی ضروری به نظر می رسد. هدف: مطالعه حاضر با هدف ارایه فرمول جدید برای تهیه آدامس حاوی کلرهگزیدین به منظور دستیابی به طعم مناسب با حفظ اثربخشی و خاصیت ضد پلاک به منظور مصارف عمومی و بررسی اثر بخشی آن در پیشگیری از تشکیل پلاک دندانی انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه که از نوع کارآزمایی بالینی متقاطع دو سوکور بود، از نک کلرهگزیدین گلوکونات استفاده شد و با کمک مانیتول به پایه آدامس افزوده گردید. به منظور برطرف نمودن طعم تلخ دارو از آسپارتام، اسانس نعنا و منتول استفاده گردید. پس از ساخت آدامس ها Profile آزادسازی دارو به وسیله دستگاه شبیه ساز حرکات فک تعیین گردید. تعداد 18 داوطلب مورد بررسی قرار گرفتند. طول مدت مطالعه برای هر نوع آدامس 5 روز بود؛ در این مدت از روشهای کنترل پلاک مکانیکی استفاده نمی شد. آدامس دارویی و دارونما از نظر شکل، اندازه، رنگ و فرمولاسیون مشابه بودند؛ دوره Wash Out برابر با 2 روز در نظر گرفته شد. آدامس ها هر 12 ساعت به مدت 20 دقیقه مورد استفاده قرار گرفتند. برای تعیین Plaque Score از معیار تعدیلی تورسکی - گیلمور - گلیکمن استفاده گردید. سایر متغیرهای طرح شامل ارزیابی مصرف کنندگان از لحاظ طعم و خاصیت پاک کنندگی و اختلال حس چشایی با تکمیل کردن فرم بازنگری تعیین گردیدند. داده ها توسط آزمون Wilcoxon , Paired t مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: در طول مدت 20 دقیقه 80% دارو از پایه آدامس آزاد گردید. اختلاف میانگین Plaque Score در آغاز و پایان مطالعه در آزمون نخست برابر با 0.1589 - و در آزمون دوم 2.999 بود که اختلاف از نظر آماری معنی دار بود (p<0.001). ارزیابی بیماران از خاصیت پاک کنندگی اختلاف معنی داری بین 2 گروه آدامس دارویی و دارونما نشان داد (p<0.001). از لحاظ طعم و بو اختلاف معنی دار نبود (p=0.157). در هیچ یک از موارد اختلال در حس چشایی مشاهده نگردید. نتیجه گیری: در این طرح برای اولین بار آدامس حاوی کلرهگزیدین با حفظ اثربخشی و خاصیت ضد پلاک با طعم و بوی مناسب برای مصارف عمومی در سطح اجتماع تهیه گردید.

بیان مساله: بازسازی استخوان به منظور بازگرداندن نسوج از دست رفته به وضعیت پیشین آنها قبل از شروع تخریب انجام می شود. اهمیت این روش درمانی در زمینه درمان لثه و ایمپلنت کاملا محسوس است. در این درمانها ممکن است از مواد پیوندی استفاده شود که هر یک از این مواد دارای مزایا و معایبی هستند. هدف: مطالعه حاضر با هدف بررسی ماهیت نسوج تشکیل شده در ارتباط با کاربرد ماده پیوندی Biostite ® و مقایسه میزان بازسازی استخوان و ضخامت و تراکم ترابکولای استخوان ساخته شد؛ همچنین بروز واکنش جسم خارجی در ارتباط با کاربرد این ماده پیوندی نیز مورد بررسی قرار گرفت. روش بررسی: در این مطالعه تجربی تعداد 5 راس گوسفند مورد بررسی قرار گرفتند. نمونه های انتخاب شده با بیهوشی عمومی مورد عمل جراحی قرار گرفتند و در ناحیه بی دندانی فک پایین در سمت چپ و راست در مجموع 10 ضایعه استخوانی به ابعاد 5×5×5 میلیمتر ایجاد گردید. در پنج ضایعه به صورت تصادفی از ماده پیوندی Biostite ® استفاده شد (گروه مورد) و پنج ضایعه دیگر به عنوان گروه شاهد در نظر گرفته شدند. پس از گذشت شش ماه از زمان جراحی، نمونه ها کشته شدند و محل جراحی با حاشیه سالم به صورت برشهای مجزا و در فرمالین 10% قرار داده شد. مقاطع بافت شناسی از محل ضایعات تهیه و پس از رنگ آمیزی مورد بررسی های بافت شناختی و هیستومورفومتری قرار گرفتند. اطلاعات به دست آمده با استفاده از آزمون آماری Mann-Whitney U تجزیه و تحلیل گردید. یافته ها: میانگین درصد استخوان ساخته شده در گروه مورد نسبت به گروه شاهد بیشتر و این اختلاف از نظر آماری معنی دار بود (p<0.05). استخوان ساخته شده در هر دو گروه زنده و ترکیبی ازLamellar Bone  و Woven بود ولی ضخامت و تراکم استخوان ساخته شده در گروه مورد نسبت به گروه شاهد بیشتر بود. بروز واکنش جسم خارجی در ارتباط با کاربرد ماده پیوندی Biostite ® مشاهده شد. نتیجه گیری: با توجه به محدودیت های این مطالعه، استفاده از ماده پیوندی سنتتیک Biostite می تواند در درمانهای بازسازی استخوان سودمند باشد.

بیان مساله: توربین های دندانپزشکی به علت پتانسیل بالای انتقال عفونت باید پس از معاینه هر بیمار استریل شوند؛ زیرا زمانی که توربین ها با سرعت بالا از کار می ایستند، مایعات آلوده نظیر خون و بزاق به درون لوله های آنها کشیده می شود. هدف: مطالعه حاضر با هدف مقایسه اثر ضدعفونی کنندگی محلول دکونکس 53 پلاس و اسپری سولارسپت بر روی توربین دندانپزشکی انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه تجربی، 120 عدد توربین استریل شده به وسیله اتوکلاو در 6 گروه 20 تایی قرار گرفتند؛ سپس توسط سوسپانسیون باکتریایی شامل سوش های استرپتوکوکوس موتانس، استافیلوکوکوس آرئوس و نایسریا SP (گروه اول میکروبی) و سودموناس آئروژینوزا (گروه دوم) و اسپورباسیلوس سابتیلیس (گروه سوم) آلوده شدند. سه گروه از توریین ها که به ترتیب درون سوسپانسیون های میکروبی ذکر شده قرار گرفتند، پس از 5 دقیقه خارج شدند و درون محلول دکونکس 53 پلاس 2% به مدت 15 دقیقه قرار گرفتند. سه گروه باقیمانده نیز به همین ترتیب آلوده شدند و به مدت 2 دقیقه در مجاورت اسپری دکونکس سولارسپت قرار داده شدند. نمونه ها برای بررسی فعالیت باکتریایی زنده در محیط مایع TSB قرار گرفتند و پس از 24 ساعت انکوبه شدن، بر روی محیط کشت جامد Bloos Agar منتقل شدند و نتایج پس از 24 ساعت خوانده شد. اطلاعات به دست آمده با استفاده از آزمون آماری نسبت یا Proportional Test With Normal Distribution تحلیل گردید. یافته ها: فراوانی نسبی رشد میکروب ها در محیط کشت بر روی وسایل آلوده به گروه اول، دوم و سوم میکروبی ضد عفونی شده با دکونکس 53 پلاس به ترتیب 15% و 90% و 0% و برای اسپری سولارسپت به ترتیب 70%، 100% و 85% بود. اثر ضدعفونی کنندگی محلل دکونکس 65% و اسپری 15% کشت منفی نشان دادند. با توجه به از بین رفتن تمامی اسپورها می توان گفت محلول دکونکس53  پلاس از توانایی اسپورسیدال بالایی برخوردار است. نتیجه گیری: با توجه به محدودیت های این مطالعه، این مواد جایگزین مناسبی برای اتوکلاو نمی باشند.

بیان مساله: تغییرات میزان پروتیین ها، آنزیم های سلول های میزبان و مدیاتورهای التهابی در مایع شیار لثه ای از شاخص های تشخیصی پریودنتیت هستند. هدف: مطالعه حاضر با هدف اندازه گیری فعالیت آنزیم الاستاز در مایع شیار لثه ای بیماران پریودنتال انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه شاهد - موردی، 52 بیمار مبتلا به پریودنتیت (گروه مورد) با عمق پاکت 5-4 میلیمتر بدون افزایش حجم یا تحلیل لثه و یا عمق پاکت 2-1 میلیمتر همراه با تحلیل لثه به اندازه 4-3 میلیمتر و 51 نفر بدون التهاب لثه (گروه شاهد) مورد مطالعه قرار گرفتند و از شیار لثه ای هر دو گروه نمونه برداری شد. برای اندازه گیری فعالیت آنزیم الاستاز مقدار 100 میکرولیتر از هر نمونه تهیه شده از شیار لثه ای با مقدار 100 میکرولیتر از سوبسترای آنزیم ملخوط گردید و به لولة آزمایش انتقال داده شد. مخلوط به دست آمده به همراه بافر به حجم 1 میلی لیتر در دمای 37 درجه سانتی گراد به مدت یک ساعت انکوبه شد و جذب نوری هر یک در طول 410 نانومتر توسط اسپکتروفتومتر قرائت شد. پس از به دست آوردن مقدیر فعالیت آنزیمی، اختلاف بین دو گروه با استفاده از آزمون آماری Student t تحلیل گردید. یافته ها: فعالیت آنزیم الاستاز در مایع شیار لثه ای در افرادی که تخریب پریودنشیم داشتند برابر 11.3±153.8 و در گروه شاهد برابر با 10.4±52.7 واحد آنزیمی در میلی لیتر در دقیقه بود و اختلاف دو گروه از نظر آماری معنی دار بود (p<0.05).نتیجه گیری: با توجه به یافته های این مطالعه به خوبی می توان چنین نتیجه گرفت که اندازه گیری فعالیت الاستاز می تواند شاخص خوبی برای بررسی پریودنتیت باشد.

استیودیسترکشن برای اولین بار توسط Ilizarov دانشمند روسی به منظور افزایش طول استخوانهای دراز در ارتوپدی به جهان پزشکی معرفی شد و می تواند جایگزین مناسبی برای برخی روشهای مختلف استیوتومی و پیوند استخوان مرسوم که برای درمان ناهنجاریهای ناحیه فک و صورت استفاده می شود، باشد . با توجه به این که معایب متعددی برای این نوع استئوتومی ها و پیوندهای استخوانی وجود دارد، با ایجاد برش در استخوان و رندی که در ترمیم یک شکستگی استخوانی به روش طبیعی وجود دارد، می توان ضمن دستیابی به طول استخوان مورد نظر از معایب یاد شده هم دوری جست. طی سالیان اخیر تحقیقات متعددی جهت ارزیابی میزان کارآیی استیودیسترکشن در درمان ناهنجاریهای ناحیه فک و صورت انجام شده که در بعضی موارد موفقیت این روش مورد تایید قرار گرفته است؛ در موارد دیگر هم نیاز به انجام تحقیقات بیشتر می باشد. در این مقاله ضمن بحث در خصوص مسایل مختلفی که درباره استئودیسترکشن در ناحیه فک و صورت مطرح است، با استفاده از آن در جهت مقاصد درمانی مختلف آشنا خواهیم شد.