مطالعات زبان فرانسه (REVUE DES ETUDES DE LA LANGUE FRANCAISE)
سال:1389 | دوره:1 | شماره:2 |تعداد مقالات:8

در این مقاله ابتدا طور اجمال تاریخچه «هاله معنایی» را بررسی می کنیم، کاربردی که برای منطقیون و زبانشناسان پیش از یمسلف داشته است. سپس این مفهوم را در حوزه نشانه شناسی در آثار یمسلف، بارت و گرماس مورد بررسی قرار می دهیم و با لاخره این واژه را در حوزه معنا شناسی مورد تحلیل قرارداده و در این زمینه از تئوری «معنا شناسی دیدگاه» که توسط پیر ایو راکا مطرح شده استفاده می نماییم. این تئوری جدید در واقع نتیجه «تئوری برهان آوری در زبان» می باشد که بر اساس آن واژگان به کار رفته در جملات، زوایای دید را تحت تاثیر قرار می دهند. در قسمت نتیجه گیری، ما نیز تعریف خود را از هاله معنایی ارائه داده و در نهایت ملاحظه خواهیم کرد که مفاهیم «هاله معنایی» و «زاویه دید» به صورت تنگاتنگی به هم مرتبطند.

در این مقاله تلاش داریم نشان دهیم که کنجکاوی ناشی از حس زیبایی شناختی، بودلر را از کودکی به طرف دنیایی از تخیلات شاعرانه خاص سوق می دهد. در تمامی آثار این شاعر حکومت بی چون و چرای تصاویر دیده می شود. این تصاویر گاه زاده از دوق شاعرانه وی نسبت به تصنعات هنری بوده و گاه از جستجوی او برای دستیابی به دنیای آرمانی و عرفانی نشات می گیرند. از اینرو هنر شعر وسیله ایست برای خروج شاعر از طبیعت، طبیعتی که از نظر وی نمادی از واقعیت بیرونی بوده و جز بدی چیز دیگری نیست. اینچنین است که شاعر خود را مخالف این طبیعت مبتذل معرفی می نماید. درکی چنین از طبیعت نزد بودلر، با خلق تصاویر و در واقع، با قوه تخیل ماورا الطبیعه در آثار وی بیان می شود.

ارتباط زبانی مستلزم حداقل یک گویذده و یک شذوذده است که در باره موضوعی خاص و یا مسایل مختلف صحبت می کذذد. این تبادل ذظر در زمان مکان و فضای معینی انجام میشود و از اصول و قواعد و هم چنین اداب ورسوم جامعه پیروی میکند. بنابر این دو طرف در یک گفتگو می بایست علاوه بر تسلط بر ان زبان با مسایل فرهنگی ان کاملا اشنا باشند در غیر این صورت مطلب مورد نظر بدرستی درک نمی شود و یا سو تفاهم به وجود می آید.مقاله حاضر به فضای گفتگو در ارتباط زبانی پرداخته و به راهکارهایی که گوینده و شنونده باید اتخاذ کنند تا پیام بدرستی فرستاده و دریافت شود اشاره کرده است.

قرن بیستم دوره ای است که انسان به دنبال ابهام زدایی حقیقت و ایجاد واقعیت است. این رسالت، بیش از دیگران الهام بخش نویسندگان، شاعران، داستان نویسان، نمایشنامه نویسان، منتقدان، و غیره بوده است. به تدریج که نویسنده نیاز به تقویت رابطه بین هنر خویش و تمایل به یافتن حقیقت را احساس می کند، آگاهانه تصمیم به تصویر کشیدن واقعیتی را که مشاهده می کند، می گیرد. به این ترتیب، اثر او افق گسترده ای از زندگی- اجتماعی و فردی- را در برابر چشمان خواننده قرار می دهد، این امر امکان دیدن تمام زندگی و نه فقط یک جنبه خاص آن را به ما می دهد. در ایران نیز جمعی از نویسندگان مانند جلال آل احمد، بزرگ علوی، صادق چوبک و غلام حسین ساعدی در زمینه روایت داستان های واقعی به این انتخاب دست می زنند، در این بین باید نام سیمین دانشور را به آنها افزود که از این نوع نگاه برای معرفی زن، شادی هایش، مصیبت هایش و در کل وضعیت اجتماعی او در کشور بهره می جوید. سعی ما در مطالعه هویت زن ایرانی از دریچه رمان سووشون، اثر رمان نویس بزرگ معاصر، سیمین دانشور است.

پروست روانشناسی خود را بر تمایز میان «من سطحی» و «من عمیق» بنا می نهد. «من سطحی» به نوبه خود دو «من» را در بر می گیرد: «من اجتماعی» و «من خصوصی». در آثار پروست، «من اجتماعی» آن «من» است که در جامعه آشکار می شود، این «من» معادل تصویری است که ما از خود به دیگران ارائه می دهیم. راوی جستجو این «من» را با بررسی «نشانه هایی» که اطرافیان او انتقال می دهند کشف می کند. «من خصوصی» من راوی است که در طول رمان توسط خود او بررسی می شود. «من» دوم غیر قابل نفوذ است و تنها از طریق «خاطره ناخواسته» می توان به آن دست یافت. این پدیده دیدی پانورامیک، ولی تصادفی و جزئی، از«من عمیق»راوی به دست می دهد. پس از بررسی دقیق این دو «من»، به بررسی «استعاره» در رمان پروست به عنوان تماس مستقیم «من عمیق» و «جهان» می پردازیم.

ادبیات هر ملتی به مسائل اساسی وجود، یعنی مرگ و زندگی بسیار پرداخته است و ادبیات فارسی نیز از این قاعده مستثنی نیست. این مفاهیم بطور گسترده ای توسط شاعران بزرگ معاصر ایرانی از جمله سپهری، اخوان، فرخزاد، نیما یوشیج و شاملو مورد مطالعه قرار گرفته است. دیدگاه این شاعران در برخورد با این مساله که مبتنی بر جهان بینی خاص آنانست، اساسا با یکدیگر متفاوت می باشد. برخی، با دیدگاهی خوش بینانه به مساله نگاه می کنند. در حالیکه برخی دیگر با دیدی منفی به این موضوع می نگرند. مطالعه و مقایسه دیدگاه شعرای مذکور راجع به مساله مرگ و زندگی با تکیه بر مثال هایی از آثارشان موضوع کار تحقیق ما را تشکیل می دهد.

آرتور دوگوبینو در «مقدمه» خویش بر نوولهای آسیایی (1876) اذعان دارد که جیمز موریه، مولف ماجراهای حاجی بابای اصفهانی (1824)، موضع مغرضانه ای در حق ایرانیان اتخاذ کرده است. به همین خاطر، برای تغییر چنین تفکری به نوشتن نوول متوسل شده و مجموعه نوول های آسیایی را منتشر می کند و ما نیز در اینجا صرفا «داستان قنبرعلی» این مجموعه را مد نظر قرار داده و در آن به بحث درباره خصایص، آداب و رسوم و بنیادهای ایرانی، به ویژه بست نشینی و سیاحت زیارتی، می پردازیم. با وجود این، دو گرایش ادبیات تطبیقی در این بحث به طور اخص بررسی می شود: ابتدا سلسله مواردی که در تکوین نوول او سهیم بوده اند و سپس منابعی که به نظر می رسد بخش اعظم آنها منطبق بر واقعیت بوده اند.

آموزش زبان های خارجی طی سالهای متمادی دستخوش تغییر و تحول گردیده و زبان دیگر به صورت نظری و تحلیلی آموزش داده نمی شود. مهارت استفاده از زبان بیشتر مورد توجه قرار گرفته. لذا هنگام فراگیری زبان خارجی در محیط آموزشی صحبت پیرامون زبان و تجزیه و تحلیل آن اجتناب ناپذیر است و مدرس و زبان آموز از زبانی استفاده می کنند که اصطلاحا به آن «فرازبان metalangage» می گویند. نکته حائز اهمیت نوع فرا زبانی است که بکار برده می شود زیرا می تواند باعث بروز اشتباه و خطا نزد زبان آموز گردد.این مقاله نقش دستور زبان در فراگیری زبان غیر مادری را در روش های مختلف آموزشی (سنتی، شنیداری، سمعی و بصری و ...) مورد توجه قرار می دهد. همچنین نوع دستور زبانی که در این روش ها استفاده می شود بررسی می گردد و تعریف فرا زبان و انواع مختلف آن از دیدگاه چند نظریه پرداز ارائه می شود.