سلامت انسان ها به عنوان حقی اساسی و یک دارایی و سرمایه ارزشمند برای تمامی سطوح و طبقات اجتماع مطرح است. امروزه دیدگاه های سلامت چشم انداز وسیع تری یافته و به عوامل تعیین کننده غیر طبی سلامت هم چون عوامل روانی، اجتماعی توجه ویژه ای معطوف شده است. بررسی ابعاد مختلف سلامت در روستا و تلاش برای ارتقای آن نقش موثری در پایداری نواحی روستایی دارد. هدف پژوهش حاضر، سنجش سطح سلامت روستاییان و عوامل فردی (جنسیت، سن، تحصیلات، بعد خانوار، وضعیت تاهل، درآمد و وضعیت شغلی) موثر بر آن در شهرستان میبد واقع در استان یزد است. روش تحقیق در این مطالعه، از نظر هدف، کاربردی و از نظر روش، توصیفی تحلیلی و همبستگی است که بخش عمده ای از داده های آن بر اساس مطالعات میدانی و با روش نمونه گیری (کوکران) از سطح 6 روستا و 177 خانوار نمونه منطقه جمع آوری شده است و با استفاده از آزمون های آماری تحلیل واریانس، فی و وی کرامر، آزمون مقایسه میانگین دو نمونه مستقل و ضریب همبستگی پیرسون تحلیل شد. یافته های تحقیق نشان داد که میانگین سطح سلامت در بین روستاییان برابر 3.11 است و میانگین سلامت اقتصادی، اجتماعی، زیست پزشکی و محیطی به ترتیب2.3 ، 3.15 ، 3.75و 3.25 است. بنابراین، نزدیک به 70 درصد روستاییان در سطح سلامت متوسط قرار دارند. بر پایه یافته های تحقیق، در مورد ویژگی های فردی موثر بر سطح سلامت روستاییان تنها بعد خانوار و وضعیت تاهل رابطه معناداری با سلامت نداشته اند، اما بین جنسیت، سن، تحصیلات، درآمد و وضعیت شغلی رابطه معناداری با سطح سلامت روستاییان برقرار بود. در توزیع فضایی سطح سلامت در سطح روستاهای مورد مطالعه، میانگین سطح سلامت از حداقل 3.14 در روستای بفروئید تا حداکثر 3.66 در روستای بیده در نوسان بوده است.